Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door AnarchoChristophe
In de Romeinse Republiek was dat bij mijn weten geen groot probleem, om familieleden rechtstreeks in ambt op te volgen. Weet iemand hier meer over?
|
De Republiek was een oligarchie met een heel ingewikkelde staatsstructuur. Men diende immers door (naargelang het ambt een ander type van) volksvergadering te worden verkozen. Die volksvergadering moet je nu ook weer niet zien als heel democratisch. Men diende ter plekke in Rome te stemen, wat dus stelmgerechtigden die buiten Rome woonden de facto uitsloot. Bijvoorbeeld de Comitia Centuriata die de consuls verkoos stemde per centurie, waarbij elke centurie 1 stem had en de stem van de centurie ging naar de kandidaat die intern in die centurie de meeste stemmen haalde. Plus men stemde in volgorde van centurie waarbij de rijkste centuriën eerst stemden. Dit betekende dat sommige "armere" centuriën zelfs helemaal niet dienden te stemmen aangezien er al een meerderheid bereikt was. Plus de tribussen en centrurien waren vergelijkbaar met de "rotten boroughs" uit het 18de-19de eeuwse GB. Terwijl sommige centuriën of tribussen slechts een hondertal stemmers hadden, hadden andere er bijv. 10.000. Het plebs had helemaal al niets te zeggen.
De ambten waren censor (5 jaar mandaat enkel voorbehouden aan ex-consuls en belast met het gunnen van overheidsopdrachten en de samenstelling van de senaat) en de jaarlijks verkozen ambten van 2 consuls, 6 tot 8 praetoren en quaestoren. Men diende op het topmandaat te bereiken normaal de cursus honorum te hebben doorlopen, t.t.z. eerst het lagere mandaat te hebben ingevuld, de minimumleeftijd te hebben bereikt (al werd hiervan soms wel afgeweken) alvorens men voor het hogere mandaat kon meedingen. Ook kwamen enkel senatoren in aanmerking en om senator te zijn diende je een minimuminkomen te hebben zodat de faco enkel miljonairs in aanmerking kwamen.
Rare jongens die Romeinen want ze hadden ook het idee dat het feit dat je voorouders iets bereikt hadden ook in jouw bloed zat en dat speelde in he voordeel. Een naam in de politiek was dus een voordeel (tweeduizend jaar later nog steeds hetzelfde). Plus vaak waren de consulsverkiezingen ook geteistert door omkoperij.
Oorspronkelijk waren het enkel de patriciers (de hoge adel) die konden kandideren voor die ambten. Ten gevolge van sociale strijd in de 5de en 4de eeuw voor Chr. slaagden de rijke pebejers er in om ook die mandaten te openen voor hen. Die rijke plebejers gingen op hun beurt hun rechten beschermen ten opzichte van nieuwelingen en gingen allianties vormen met de patriciers. Zo ontstond een kaste van een twintigtal families die de facto de macht in handen hadden en de consuls leverden. Als men naar de fasti consulares uit de Republikeinse tijd kijkt dan ziet men vaak dezelfde familienamen (de Fabii, Valerii, Cornelii, Claudii, Servilii, Sempronii, Licinii, enz.). Je ziet sommige families ook verdwijnen, soms tijdelijk (de Julii hadden tussen het einde van de vierde eeuw en het begin van de eerste eeuw voor christus geen consuls, de eerste Iulii die weer consul werd was de oom van Julius Caesar, namelijk Sextus Julius Caesar in 91 v. Chr.) soms definitief (bijv. de patricische Potitii). De reden hiervoor is voornamelijk verarming (waardoor men niet langer het geld had om campagne te voeren voor de hogere ambten en men zich tevreden diende te stellen met backbench senator te zijn) of uitsterving (de Potitii). De Iulii Caesares slaagden er slechts in uit hun "armoede" te ontsnappen doordat de tante van Julius Caesar trouwde met de puissant rijke Gaius Marius en er zo geld in de familie kwam dat de vader en ooms van Caesar de kans gaf carrieres uit te bouwen.