[Moi]

Oorspronkelijk geplaatst door "Jan van den Berghe

Laat ik met de laatste lijnen van uw bericht beginnen. Zo weet u te zeggen dat Oostenrijk nooit heeft willen aansluiten bij het Duitsland van Bismarck. Wel, vooreerst klopt dat niet en is de verwoording trouwens niet juist. Geen enkele Duitse staat sloot immers aan bij het "Duitsland van Bismarck": de reeds bestaande Duitse Bond werd immers hechter gemaakt en de vele grensbeperkingen die voordien bestonden (die handel als verkeer tussen de Duitse staten sterk bemoeilijkten) werden afgeschaft. Dit alles gebeurde onder de energieke leiding van Bismarck, zonder dat de andere Duitse staten zomaar van de kaart werden geveegd. Tevens werd de Duitse keizer in zijn gezag hersteld en kreeg veel meer macht.

In die eenheidsbeweging die toen niet alleen op politiek vlak aan de gang was maar ook zeer sterk was onder de Duitstalige studenten in alle Duitse vorstendommen (inclusief Oostenrijk), kwam ook het Oostenrijkse Rijk terecht. In het begin leek het erop dat de Oostenrijkse keizer het voortouw daairn zou nemen en de Pruisische macht zou voorbijsteken. Maar uiteindelijk keerde de Oostenrijkse keizer zich ertegen, niettegenstaande het toenmalig protest onder de Duitstalige intelligentsia en studenten in het Oostenrijkse rijk. In de toenmalige literatuur spreekt men dan ook over de Kleinduitse oplossing (dus een hereniging van alle Duitstaligen zonder die uit het Oostenrijkse Rijk) tegenover de Grootduitse oplossing die toen werd nagestreefd.

De Oostenrijkse keizer wou niet mee doen, omdat hij vond dat de Pruisen teveel macht kregen.

[En ja, uit de 19e eeuwse literatuur blijkt heel duidelijk dat de Oostenrijker zich Duitser voelde.]
Net zoals uit bepaalde literatuur zou moeten blijken dat Nederlandstalige Belgen zich Vlaming voelen.

Het is niet omdat Jan schrijft dat Piet zich zo voelt, dat Piet zich ook daadwerkelijk zo voelt. De enige die zich zo voelt is Jan.

Het is een belangrijke fout om de eenwording van Duitsland voor te stellen door een tweeledigheid: Duitsland aan de ene kant en Oostenrijk aan de andere kant. Zo was het echter niet. Er was een hele reeks kleine en grote Duitse vorstendommen waarin overal de Grootduitse Beweging wortel schoot. In het geheel waren er twee grote spelers: Pruisen en het Oostenrijkse Rijk. Dat de Grootduitse oplossing er niet is gekomen is te weten aan de overwegingen van de Oostenrijkse keizer, niet echter aan de toenmalige gangtrekkers van de Duitse Beweging.

Er iwas weldegelijk een tweeledigheid: niet Duitsland en Oostenrijk, maar Oostenrijk en Pruisen, die elk het gezag wilde over alle Duitssprekenden. Daar Bismarck Pruisisch gezind was, trok Oostenrijk zich finaal terug.

Ook getuigt het van een verkeerd inschattingsvermogen over de geschiedenis wanneer u stelt dat "Duitsland" onder Karel de Grote één was. Er bestond toen geen Duitsland, zo simpel is het. Het Rijk van Karel de Grote strekte zich trouwens uit over een groot deel van Europa waar nu Frankrijk, Italië, België, Nederland, Luxemburg, Duitsland, Polen, Oostenrijk, Zwitserland, Hongarije, Tsjechië... liggen. Van enige volkskundig eenheid was er in het Rijk van Karel de Grote geen sprake.

Het gebied dat Karel de Grote beheerste was groter als Duitsland en het heette inderdad niet Duitsland. Toch waren alle Duitssprekenden opgenomen in dit gebied. Nadat Karel de Grote gestorven was kreeg één van zijn zonen (Lodewijk de Duitser) het gebied dat vandaag bekend staat onder de naam Duitsland. Toch is dat gebied uiteengevallen. Er bestond nog wel een bond (zoals je zelf aanhaalt), eerst het Heilig Roomse rijk, daarna de Duitse bond, met een keizer maar die had geen enkele macht. eigenlijk was het een lappendeken van onafhankelijke staatjes

De eerste Griekse staat ontstond na de opstand van 1821 (bijna honderd jaar vroeger dan u schrijft).

Dat is waar (sorry voor mijn vergissing), maar toch was dat Griekenland ook een artificiële staat.