Oorspronkelijk geplaatst door Pluche
Pietje heeft zijn opvolger gekozen het is Ministe van agitatie
hier is zijn zeer uitvoerige bio:
Hierbij de bio. Ze is wat langer dan de meesten, maar ik hoop daarmee al veel duidelijk te maken. Hopelijk stoort dat niet?
----------------------------------
Het Kabinet van de Minister van Agitatie heeft een wat uitgebreidere biografie geschreven omdat het vooral veel duidelijkheid wil scheppen. Misschien worden er al veel vragen in beantwoord, mogelijk geeft het aanleiding tot juist veel meer vragen. De Minister staat er open voor.
De Minister van Agitatie is een man die fysiek veeleer 50 dan wel 40 jaar oud is maar zich daar nog altijd over verbaast. Hij heeft twee zoons die 15 jaar van elkaar verschillen en waarvan de oudste in Parijs studeert en de jongste bij hem inwoont. Hij heeft geen vrouw maar wel vriendinnen.
Hij woont in Borgerhout temidden van de migranten en is dus altijd een beetje op reis als hij zijn huis verlaat. Hij werkt in Molenbeek en initiëert daar ict en multimedia aan kinderen uit de migratie: kinderen en jongeren (tussen 7 en 21 jaar) van vluchtelingen of van Marokkaanse ouders.
Als kind was de Minister asthmapatiënt en heeft daardoor bij acute aanvallen een stuk of 10 bijna-dood-ervaringen gehad waarbij hij overtuigd was te zullen sterven. Als kleine jongen heeft hij op die manier herhaaldelijk afscheid genomen van zijn ouders, zijn broers en zusters en het leven zelf. Maar de geneeskunde en dus de cultuur hebben er anders over beslist. Dat heeft de man in hoge mate getekend: hij vindt 'leven' op zich belangrijk en heeft lak aan de meeste details en banaliteiten daarrond. Hij is er ook een fan van cultuur (in brede betekenis van het woord) door geworden en staat wat argwanend ten opzichte van de natuur.
Vaak gehospitaliseerd of bedlegerig heeft hij zich in de wereld van de literatuur gestort en is op dat vlak een veelvraat gebleven. Hij schrijft zelf ook kortverhalen, poëzie en werkt aan zijn tweede roman, getiteld 'Herinneringen van een Pseudo-revolutionair'.
Midden jaren '70 ontwaakte de Minister politiek. In eerste instantie bij gratie van de leraar scheikunde die hem in een woedeaanval de mogelijke impact van kernenergie uitlegde waardoor de Minister als 13-jarige op zijn eentje naar een betoging in Doel trok en daar ondergedompeld werd in een massa van 25.000 activisten en hun organisaties. Zijn ogen gingen open. Op hetzelfde moment coqueteerde hij met zijn androgiene zelf en kwam hij in contact met homoactivisten die strijdden voor de afschaffing van artikel 372bis dat de minimumleeftijd voor seksueel contact tussen homo's op 18 legde waar dat voor hetero's op 16 jaar lag. Hij leerde er dat je niet met veel hoeft te zijn om het land op stelten te zetten of politieke veranderingen af te dwingen.
Tijdens zijn puberteit verzeilde hij in anarchistische middens, collectieven en kraakpanden waar hij bijzonder veel plezier beleefde erg actief was en veel heeft opgestoken. In '82 nam hij deel aan een groots opgezette actie tegen de inval van Israël en Libanon (die leidde tot de slachting in Sabra en Shatila). Hij werd voor het eerst door de politie opgepakt en in de gevangenis van de Begijnenstraat te Antwerpen opgesloten. Als eersten werden hij en zijn medestanders in België vervolgd wegens het overtreden van de wet ter bestrijding van het racisme, xenofobie en anti-semitisme maar daarvoor logischerwijze ook vrijgesproken. De schadevergoeding en boete wegens het beschadigen van gebouwen en monumenten werd gedragen door het in allerijl opgerichtte steuncomité en zo leerde de Minister het belang en de kracht van solidariteit.
De Minister begon zich in die periode te verdiepen in politieke literatuur, ging wat later naar de VUB, engageerde zich in de strijd tegen de plaatsing van de kernraketten, leegstand, tegen de rijkswacht en de verrechtsing onder Jean Gol en ontmoette bijzonder veel grappig en boeiend volk dat betrokken was in de gewapende strijd in Duitsland, Frankrijk, Zuid-Amerika en later ook België. Hoewel hij veel respect had voor de analyses, de strijdvaardigheid en het vakmanschap van zijn kameraden, meende de Minister dat de gewapende strijd in Europa voorlopig geen optie was en derhalve beperkte hij zich tot de propaganda en semi-legale acties.
In '85 werd zijn eerste zoon geboren en dus moest er brood op de plank komen. De Minister heeft gewerkt als graficus in de reclamesector, was een tijdje beheerder van zijn eigen bedrijfje en heeft toen de overstap gemaakt naar radio. Hij werkte zo'n 20 jaar als freelancer voor diverse radio's met een specialisatie in radiodocumentaires. Zo heeft hij veel gereisd, vooral in Islamitische landen maar ook vaak naar de VS en de Sovjet Unie en Oost-Europa. Die reizen hebben in hoge mate zijn mens- en wereldbeeld bepaald. Hij is er een grote fan van de mens door geworden, vooral omdat hij overal doorgaans vriendelijke, lieve en interessante mensen tegenkwam waarmee hij goed van gedachten kon wisselen. Dat lukte bij honden, koeien en muizen iets minder.
Toen zijn zoontje wat ouder en de belangrijkste schaapjes op het droge waren, startte de Minister zijn tweede carrière in de politiek. Hij lag mee aan de basis van de oprichting van de Belgische Cannabis Consumenten Bond, de fietsactiegroep Spaak&tandrad, kraakacties, het vluchtelingencomité en andere initiatieven. Hij stond op de lijst van LEEF! in Herzele voor de parlementsverkiezingen en als onafhankelijke op de lijst van PVDA+ in Antwerpen, steunde de Arabisch Europese Liga en RESIST. Hij startte ook een aantal vzw's die de Antwerpse binnenstad onveilig maakten en fungeerde als woordvoerder voor van alles en nog wat. Dat duurde tot het Animal Liberation Front roet in het eten gooide en hij en zijn kameraden het hele repressieapparaat op hun dak kregen. Van de Stedelijke Opsporingsbrigade via de Staatsveiligheid tot en met de FBI voerden onderzoek naar hem. Hij kwam voor de tweede keer in de gevangenis terecht maar werd verder niet in beschuldiging gesteld of vervolgd. De Minister is namelijk geen direnrechtenactivist omdat hij meent dat rechten iets is wat je afdwingt en al de rest als gunsten beschouwt. Dieren kunnen derhalve geen rechten hebben, we kunnen hooguit de mensenrechten ten opzichte van dieren wat inkrimpen. De Minister is ook geen vegetariër of halfzachte groene jongen.
Toen zijn jongste zoon in 2000 werd geboren werd het opnieuw tijd voor andere avonturen die doorgaans minder spectaculair maar zeker even aangenaam zijn. De Minister is nog actief in het comité andere politiek, in Trekt Uw Plant en een paar andere organisaties maar heeft sindsdien hoofdzakelijk gewerkt in functie van de opvoeding van zijn jongen en zijn inkomen: een tijdje op het Kabinet van Buitenlandse Zaken, als animator in een sociaal-cultureel centrum in Borgerhout en sinds geruime tijd dus in Brussel. En dat doet hij vandaag nog altijd en met zeer veel plezier.
__________________
|