Jan van den Berghe heeft met zijn haast onnavolgbare eruditie het gras van voor mijn voeten weggemaaid. Pas toen ik met mijn verhaal klaar was heb ik deze draad weer opgenomen en moest ik dat vaststellen. Toch heb ik mijn bedenkingen over de door Straatrue aangekaarte vragenlijst nog gepost want uit de botsing (voor zover die er met Jan zouden zijn) van ideeën ontstaat wijsheid. Dat is al eerder gebleken bij de spellingdiskussie
Omdat Antwerpenaars en Limburgers geen verschillende volkeren zijn: we zijn uiteindelijk allemaal Nederlanders (geen Hollanders). Dat is een onweerlegbaar feit, hoe je dat ook draait of keert en of je dat nou leuk vindt of niet. Een volk is een demografisch verschijnsel dat niet verandert door er een nieuw etiket op te plakken. Een beetje geschiedkundige hoort dat te weten.
Dan zouden het geen Walen zijn: zinloze vraag. De Walen zijn destijds onder het zingen van de Marseillaise uit het Koninkrijk der Nederlanden weggetrokken. Zij zijn en blijven Fransen. Hun keuze was dus terecht. De Vlamingen meesleuren was onterecht.
"Men" is nergens tegen, "men" is voor doeltreffend en krachtdadig bestuur.
Dat is het verschil tussen een staat en een vereniging van staten. Europa is geen staat, die vraag slaat nergens op.
Eerste vraag: ja.
De tweede vraag moet je aan de Friezen stellen. In het Koninkrijk der Nederlanden (dus met Wallonië erbij) had het Frans dezelfde status als het Fries. De Friezen zijn daar blijkbaar nog altijd tevreden mee, de Franstaligen waren en zijn dat nog steeds niet: als een Fries naar Groningen verhuist eist hij niet in zijn moedertaal bediend te worden, een Franstalige die naar Vlaanderen komt eist dat wél… Bovendien komt het Frans in de samenhorigheid van Vlaanderen en Nederland (dus zónder Wallonië) niet ter sprake. De vraag is slecht gesteld.
Wat de monarchie betreft: dat maakt in wezen niet uit met dien verstande dat als er voor een monarchie gekozen wordt alleen de Oranjes in aanmerking komen. Zij zijn tot op heden nog steeds legitiem (dat is iets anders dan legaal) onze vorsten en ze maken ondubbelzinnig deel uit van het Nederlandse kultuurvolk wat een wezenlijk onderdeel van die legitimiteit uitmaakt. Máxima geeft daarin het goede voorbeeld.
Om met het laatste te beginnen: ook in Portugal en Ijsland worden andere talen gesproken. Er staat minstens één nulletje te veel, zeker als je niet over talen maar over taalgroepen spreekt… We spreken ook niet over de talen die in een staat gesproken worden, wel over de taal waar een staat zich officiëel van bedient: de landstaal. Meertalige staten kan je op de vingers van één hand tellen. Europa is geen staat, maar een verzameling van staten. Daarin moeten de talen van alle staten gelijkwaardig behandeld worden. Die vraag slaat nergens op want in de Europese Unie is er maar één meertalige staat, met name België. Dat is dus de uitzondering. (zie ook vraag 4)
Dat in eentalige staten de toekomst van de mensheid ligt staat als een paal boven water.
Om te beginnen het kommunikatieve aspekt van een bestuurstaal. Eén taal vereenvoudigt de hele administratie en vermijdt misverstanden die onvermijdelijk met vertalingen gepaard gaan, denk maar aan de tegenstrijdigheden in de Nederlandse en Franse teksten van de laatste huurwet. In de diskussie of de Verenigde Staten van Amerika tweetalig moeten worden wegens de behoorlijk grote Spaanse aanwezigheid was het antwoord kategoriek:
bilingual states don’t work. Dat is de technische reden: goed bestuur begint met eenvoud van bestuur. Dat heet:
letterlijk dezelfde taal spreken.
De tweede reden gaat veel dieper en heeft met het begrip moedertaal te maken. De moedertaal is het topje van de ijsberg die we kultuur noemen, het geheel. van normen en waarden, omgangsvormen, zeden, gebruiken en fatsoensnormen. Of met de woorden van Gerrit Komrij toen hij de Frans Erensprijs kreeg:
Wat voor een Nederlander een vanzelfsprekendheid is, een stilzwijgend geschenk waarvan men zich de waarde en de teerheid niet realizeert, wordt voor mij, in een vijandige omgeving, een tastbaar besef dat verhevigt en verhevigt: dat de taal het eigen land is waarin ik woon. Wie zijn taal verliest, verliest alles. Hij raakt niet alleen zijn strottehoofd kwijt, maar dat hele merkwaardige iets dat we identiteit noemen. De moederadem, die het denken vleugels geeft. De natuurlijke bedding van dwang en regels uit vervlogen kinderjaren, waardoor het denken stroomt zoals het bloed stroomt. De reidans van taalassociaties die daarna door elke lichtval, elke straattegel wordt opgeroepen - voor de rest van je leven. De denkpatronen die van nog langer dan mensenheugnis van generatie op generatie overgeleverd worden komen niet enkel bovendrijven in de manier waarop we onze samenleving inrichten, ze zijn gelijk ook weerspiegeld in onze woordenschat en zinsbouw. Denk maar aan de manier waarop het onderscheid tussen belangrijk of bijkomstig hoorbaar is in de woordorde en aan de plaatsing van klemtonen binnen woorden en zinnen. Om een lang verhaal kort te maken, die eenheid tussen taal en volk heet
figuurljik dezelfde taal spreken. Met dat gemeenschappelijke skelet is de kans op diepgaande meningsverschillen van de soort die het bestuur lamlegt veel kleiner en als ze al optreden zijn ze gemakkelijk oplosbaar vanuit die gemeenschappelijke kultuur.
Even bijpraten: Frankrijk is nu aan het lobbyen om voor het Europees recht het Frans als enige brontaal te gebruiken (met de steun van de Belgische ministers overigens). Alle andere volkeren moeten het dan maar met vertalingen stellen. De steeds luider wordende roep om één taal te hebben op het hoogste rechtsnivo heeft pas zin als daarvoor een "neutrale" taal genomen wordt, met name een taal die niemand op voorstand plaatst. Esperanto is daarvoor een mogelijke oplossing (of eventueel Latijn zoals in Finland gesuggereerd wordt).
Provincies zijn geen staten. Die vraag slaat nergens op, analoog aan vraag 4.
Dat moeten de Brusselaars zelf weten: Het Brussels Gewest heeft sterke Europese kaarten, dus laat ze zelf beslissen of ze die al dan niet benutten.
De faciliteiten in de betrokken gemeenten zijn hulpmiddelen voor integratie. Die faciliteiten moeten gewoon verdwijnen. Het is trouwens niet aan gemeenten beslissingen te nemen die op een hoger bestuursvlak thuishoren. De landstaal is een zaak van de staat zelf. Ook dat is demokratie: de nederzettingenpolitiek van de Franse kolonisten rond Brussel is daar het tegengestelde van.
Kerk en staat zijn al een tijdje gescheiden en de termen demokraat of rassist sluiten elkaar niet uit. Dat zijn normale tegenstellingen in een demokratie. Er is terzake geen verschil tussen een gesplitst of een bijeengehouden land. Die vraag is volledig naast de kwestie.
Bedrijven splitsen zich ook tegelijkertijd op in business units die elk op zich zelfbedruipend moeten zijn. Dan is het geheel ook zelfbedruipend. Daar speelt de subsidiariteit. De boven vermelde problemen horen op Europees vlak thuis. De rest bij wat we hier nu deelstaten noemen.
Omdat ze daar zowel letterlijk als figuurlijk dezelfde taal spreken of aanvaarden.
Dat moet je aan die Vlaams-nationalisten vragen maar wat ik daarover opvang komt neer op afwijzing. Overigens is het alleen de
lingua franca die verschuift.
Ja, natuurlijk: zo wordt de verantwoordelijkheid rechtstreekser aangevoeld en vermindert de kans op nutteloze uitgaven van de "wafelijzer"-soort.
Als Vlaanderen naar Nederland stapt, Wallonië naar Frankrijk en de Oostkantons naar Duitsland (of naar Luxemburg als ik de lokale pers lees) dan zijn er niet meer maar minder grenzen en wordt Europa overzichtelijker.
Als je intellektueel eerlijk bent kan je niet tegen die partij zijn, tegen geen enkele partij trouwens. Je kan enkel voor of tegen bepaalde programmapunten zijn.
Omdat de verschillen van dien aard zijn dat ze keer op keer het bestuur lamleggen. Overigens kunnen meningsverschillen opener besproken worden vanuit soevereine posities dan vanuit gebonden posities. Solidariteit heeft niets met verschillen te maken maar met feitelijke onrechtvaardigheden.
Wat wordt er bedoeld met "nieuwe" staten? Trouwens, de Nederlanden waren al een soort konfederatie vanaf 1477. Groot-Nederland kan je dus niet zomaar als een "nieuwe" staat beschouwen, hoogstens als een variant van een overigens bloeiende oude staat.
Omdat die gedeelde geschiedenis geen blijvende gevolgen heeft, evenmin als de Spaanse, Oostenrijkse, Franse (en ga zo maar door) overheersingen. De sterkste geschiedkundige binding heeft West-Limburg met Oost-Limburg, jawel: Nederland…
Vergelijk de daadkracht en doeltreffendheid van de Vlaamse regering met die van de federale regering die niet eens van de grond komt. Proefondervindelijk bewezen zou ik zeggen. Moet ik daar nog een tekeningetje bij maken?
Niet gezien hoe Elio di Rupo zijn staart introk toen de nationalistische partijen op zijn referendumwagen gesprongen zijn?
Is dat zo? Al die groepen krijgen voortdurend het verwijt te horen dat ze zich in alle mogelijke bochten wringen om tegen beter weten in Vlaanderen en Wallonië dichter bij elkaar te brengen. Dat het resultaat tegenvalt toont alleen de zinloosheid ervan aan. Ze horen gewoon de waarheid weer te geven.
Europa is geen staat maar een samenwerking tussen onafhankelijke staten, de verschillen zijn binnenlandse aangelegenheden. Als dat de oplossing is, maak dan van België een samenwerking tussen een onafhankelijk Vlaanderen en een onafhankelijk Wallonië…
Uiteraard, omdat ze meer op maat gesneden zijn.
Staten die met volkeren samenvallen.
Natuurlijk, dat alles heeft hoegenaamd niks met taal of nationalisme te maken. Je vindt dat overal.
Het criterium om goed samen te leven en besturen is niet Waal of allochtoon (Walen zijn in Vlaanderen trouwens allochtonen), maar wel het al of niet inburgeren.
Neen. Wie doet dat? In elk geval niet de Vlaams-nationalisten.
Dat kan even goed na een splitsing, zelfs beter. Kijk maar naar de Leuvense Universiteit, de samenwerking tussen Vlamingen en Walen is nooit zo goed geweest als ná de splitsing.
Neen, dat bewijst de huidige situatie. Zoiets ga je tegen door ieder voor zijn eigen verantwoordelijkheid te plaatsen en zijn eigen rotzooi te laten opruimen in plaats van hem naar je nevenbuur (VL) of bovenbuur (B) af te schuiven.
Omdat Brussel de hoofdstad van zowel Vlaanderen als Wallonië is.
Het is niet zo en als de majorpremisse al fout is stort de hele redenering als een kaartenhuisje in mekaar. Alle betrokkenen zijn bekommerd om goed bestuur en eerbiediging van de basisrechten van elk volk. Er is niks mis met nationalisme.
Precies om te kúnnen harmoniseren: met name de konfliktstof uit de staten halen, hun rechten en plichten gelijkschakelen en hun territoria eerbiedigen.
Op dit ogenblik wel, ja. De andere partijen laten zich de kaas van het brood pikken en dat begint nog maar langzaam tot ze door te dringen.
Een kleine staat heeft minder kans op diepgaande meningsverschillen over bestuurlijke zaken, uitgerekend datgene wat België lamlegt op het vlak van de staat maar niet op het vlak van de deelstaten. Het gaat niet over zo klein mogelijk of zo groot mogelijk, het gaat erom vanaf welke grootte de zaken vastlopen.
Een grote staat kan meer wegen op het internationale vlak. Behalve af en toe ergens in een beurtrol voorzittertje spelen heeft België niks in de pap te brokken. Integendeel: uitgerekend van de kant van de Engelsen die voor de Belgische konstruktie verantwoordelijk tekenden is de kritiek niet mals als ze kijken naar het monster dat ze voortgebracht hebben. Zie de uitlatingen van Nick Farage op 31 mei 2006 in het Europees Parlement, of de huidige kommentaren in The Telegraph (6 september), The Independent (11 september). Zelfs de Washington Post (14 september) treuren niet om het verdwijnen van België. Brussels Times meent op 8 september te weten dat Sarkozy Wallonië hartelijk zou verwelkomen. Stel daar tegenover dat Vlaanderen met Nederland als één staat kan aansluiten bij de G8. Pas dan hebben we écht een vinger in de pap. Idem voor Wallonië met Frankrijk of de Oostkantons met Duitsland.
Brussel moet net als de deelstaten alleen zijn eigen kosten dragen. De administratie kost wat ze kost ongeacht waar die zich bevindt. Feit is dat het wegvallen van het federale nivo alvast d�*e welbepaalde kostenpost voor iedereen doet verdwijnen. Nu betalen we dat ook met die federale kostenpost daar nog eens bovenop. Waar hebben we het dan over?
N-VA is Vlaams, FDF niet. De rest maakt niet uit.
Omdat Wallonië zelf al gekozen heeft niet in Vlaanderen te willen integreren om zichzelf te beschermen tegen wat ze noemen
l’état Belgo-Flamand.
Het verschil tussen gedwongen en vrijwillig.
Twee vragen eerder wordt gezegd dat Brussel mag kiezen? Wat is het nou? Overigens is het woordgebruik in de vraagstelling intellektueel oneerlijk. Wallonië pleit niet maar eist, Vlaanderen zegt dat Brussel mag kiezen. Dat ligt dichter bij een suggestie dan bij een pleidooi en mijlen ver van een eis.
Het Fries werd nooit als dialekt beschouwd, maar goed. In het gehele Koninkrijk der Nederlanden werd onder het bewind van minister Van Maanen van 1815 tot 1830 datzelfde Nederlands als staatstaal gebruikt met voor Wallonië een afwijking ten gunste van het Frans. Van 1830 tot in 1932 werd in België enkel het Frans als staatstaal erkend, geen dialekten. Vanaf 1932 af was dat in Vlaanderen het ABN (Algemeen Beschaafd Nederlands), nu AN genoemd en dus ook geen dialekt.
Niemand wil het Brussels gewest afschaffen. Onafhankelijk maken is trouwens iets heel anders dan afschaffen.
Omdat het om landsbestuur gaat, niet om provincie- of ander bestuur. Zie ook vraag 1.
Voor de federale verkiezingen snijdt die opmerking hout: beter afschaffen dus. Voor de verkiezingen van de gewestregeringen gaat de opmerking niet op: behouden dus.
We leven niet in het verleden maar vandaag, ook al is dat dan met een geheel van normen en waarden, omgangsvormen, zeden, gebruiken en fatsoensnormen die inderdaad in ons verleden wortelen en die totaal verschillend zijn in beide gewesten. Niet de onderdrukking ervan in het verleden maar wel de vrijwaring ervan in de toekomst verplichten er ons toe elk vrij zijn eigen weg te laten gaan.
Meerwaarde van een staatstruktuur betekent niets van dat alles, het betekent alleen daadkrachtiger en doeltreffender bestuur. Daar Joden en mindervaliden bijsleuren is gewoon kwade trouw.
Men is voor een officieel eentalig Vlaanderen zoals Nederland officieel eentalig is. Over wat er in Wallonië gebeurt hebben we niks te vertellen, maar Wallonië heeft gevochten voor zijn eentaligheid. België beantwoordt daar niet aan. Wat is dan het probleem?
Omdat Europa geen staat is.
We zijn niet tegen de Nederlandsonkundigheid van Franstaligen in Wallonië, maar wie in Vlaanderen komt wonen moet de bestuurstaal machtig zijn, al was het maar om wetten en voorschriften te begrijpen, met de bevolking te kunnen kommuniceren, veilig te kunnen werken, en ga zo maar door… Meertalig onderwijs ondermijnt de kwaliteit ervan met als énige uitzondering het onderwijs van een vreemde taal: dat gebeurt om dezelfde reden beter in die bepaalde taal. De keuze van die tweede, en liefst nog meer talen moet trouwens vrij blijven. De enige uitzondering die daarop gedoogd kan worden zou kunnen zijn het Esperanto van het pakket te doen deel uitmaken omwille van zijn status als neutrale en universele
lingua franca.
Neen want dat is een interne Vlaamse aangelegenheid waarbij Limburg probleemloos Vlaams toezicht over de aanwending ervan aanvaardt volgens prioriteiten en criteria die voldoende samenvallen om niet in konfliktstof te ontaarden.
De vragenlijst is overgenomen uit de website van becitizen. Wie die citizens ook allemaal mogen zijn, ze demonstreren een verbijsterend tekort aan de meest elementaire kennis van zowel geschiedenis als sociologisch inzicht, staatkunde en realiteitszin.
- Geen enkel benul van wat een volk en van wat een demokratie is (1, 2, 9, 27, 43).
- Een pak totaal zinloze vragen, met name vragen die niks, maar dan ook absoluut niks met goed bestuur te maken hebben. (10, 13, 16, 17, 19, 26, 34, 36, 37, 46, 47, 49). Deze vragen zijn zuivere stemmingmakerij, rookgordijnen om de burger om de tuin te leiden.
- Geen enkel benul van het verschil in bestuurlijk nivo tussen steden, provincies, staten en verenigingen van staten (4, 7, 8, 31,48).
- Geen enkel benul van het verschil tussen dialekten, talen en zelfs taalgroepen (6).
- Zelfs flagrante onwaarheden (21, 22, 28, 32, 41, 42) met name over wat in het buitenland gedacht wordt (35)
- Tegenstrijdige beweringen (38, 40).
- Blijven over: vragen 3, 5, 11, 14, 20, 23, 24, 29, 30, 33, 44, 45, 50, stuk voor stuk vragen die als logisch antwoord hebben: splitsen; en een aantal vragen (12, 15, 18, 25, 39) die als enige konsekwent antwoord hebben: de eenheid van de Lage Landen herstellen.
Een mooie boel, die vragenlijst.