Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Jacob Van Artevelde
Ge gaat voorbij aan een wezenlijk verschil, nml. dat de Nederlanden eens een pro-natiestaat waren met een proces van pro-natievorming, en die staat werd nadien gescheiden. En dat het nu gaat om een hereniging van wat eens één geheel was.
Suriname daarentegen was een kolonie en werd nadien tot 1975 opgenomen in het Koninkrijk der Nederlanden. Na een proces van dekolonisatie werd het een onafhankelijke republiek. Moet de klok nu teruggedraaid worden ?
Vanuit het principe dat de taal gans het volk is, beschouw ik iedereen die dezelfde moedertaal heeft als ik als een "volksgenoot". Maar dat betekent niet per sé dat ze de Nederlandse nationaliteit moeten terugkrijgen.
Belangrijk echter is dat ze binnen de schoot der Nederlandstaligheid blijven.
Waarom bestaat er ter bestendiging daarvan geen Nederlands Gemenebest naar het voorbeeld van het Britse Gemenebest (Commonwealth of Nations) en l'Organisation internationale de la Francophonie.
|
Als aangeven wordt dat taal primair de randvoorwaarde zou behoren zijn voor toekenning een dubbele nationaliteit valt Suriname niet uit te sluiten
In die tijd was er bij lange na nog geen sprake van natievorming, laat staan een identiteitsgevoel.
Ook de verenigde republiek destijds was bij lange na nog geen werkelijke natie. Het vormde meer een soort EEG en Nato met de gezamenlijke republieken
Ook een republiek was niet meer dan een verzameling steden, feitelijk stadstaten, waarin binnen de Staten Generaal, de belangrijkste stad de grootste macht had.
In werkelijkheid bestond nog steeds het feodale systeem waarin de steden bepalend waren. Iedereen van buiten de stad werd ervaren als een vreemdeling.
Niet alleen een Vlaamse vluchteling, evengoed een inwoner uit de overige republieken werd beschouwd als een vreemdeling
Ze waren vrijwel rechteloos en kregen nauwelijks toegang tot functies
Integratie? Gemiddeld duurde het 50 jaar voordat een groep inwoners uit bijv de Zuidelijke Nederlanden geïntegreerd was geraakt.
Dit werkte door zelfs door tot in de 19e/20e eeuw o.a. aangaande bestuur
Het nationaliteitsbeginsel, gevoel werd door de overheid er onder grote druk ingeramd.
Wanneer inwoners van steden hun identiteit niet meer ontleenden aan de steden hielp dit de macht van de steden breken
Het huidige identiteitstijdsgevoel is pas ontstaan in de 19e eeuw en begon pas werkelijk z'n beslag te krijgen vanaf ongeveer 1918.
Daarvoor was hij Zeeuw, Hollander of wat dan ook. Maar slechts in beperkte mate, hij ontleende z'n identiteit bovenal aan de stad waar hij woonde dan wel geboren was.
Zelfs Fransen hadden begin 19e eeuw nog geen daadwerkelijk identiteitstijdsgevoel