Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Het Oosten
Toemaatje.
Film: Waiting for the clouds.
DUIZENDEN jaren woonden de Pontische Grieken al aan de kusten van de Zwarte Zee in Noord-Turkije. Maar toen de Jonge Turken in 1908 via een staatsgreep aan de machten kwamen, werden ze hardhandig voor de keuze gesteld: assimileren en moslim worden of oprotten. In de barre winter van 1916 organiseerde de Turkse regering een exodus. Al naargelang de bron overleefden 350.000 tot 500.000 Pontische Grieken de reis niet.
De Turkse cineaste Yesim Ustaoglu, die in het veelgeprezen Journey to the sun al op subtiele wijze de eeuwenoude strijd tussen Koerden en Turken verwerkte, was vaag op de hoogte van het trieste lot van de Pontische Grieken. ,,De details kende ik niet. Daar heb ik zelf moeten naar zoeken. In het officiële (Turkse) onderwijs wordt er met geen woord over gerept. Daarom heeft het ook zo lang geduurd eer mijn scenario klaar was. In Turkije zijn maar een paar werken gepubliceerd, ik ben dus naar Griekenland gegaan, en naar de Ottomaanse archieven in Sofia", zegt Ustaoglu.
( De Standaard)
Vandaar haar film over het tragisch lot der Pontische Grieken: Waiting for the clouds.
Waiting for the clouds.
Misschien toch maar eens naar die film kijken. De cineaste is een Turkse.
|
De opkomst van het nationalisme was ook in Turkije een kwalijke zaak. Geen twijfel daarover. Dat de Pontische Grieken net als de Armeniërs, beiden toen Ottomaanse staatsburgers, in de hevigheid van de Eerste Wereldoorlog zich gewapend tegen de Ottomaanse overheid keerden waarbij onder meer de Armeniërs enkele honderdduizenden moslims afgeslacht hadden, leidde er helaas toe dat de Ottomanen zowel de Pontische Grieken(in 1916) als de Armeniërs(in 1915) uit vrees voor meer opstanden deporteerden waarbij inderdaad vele honderdduizenden Grieken en Armeniërs stierven.
In de waanzin van oorlog wordt vaak het principe van
desperate times, desperate measures gehanteerd. Slachtoffers zijn altijd de burgers van alle kanten, zelden de gewapende partijen.