[Fréderic]

Oorspronkelijk geplaatst door merel

Vraagje,denk jij dat wij nu vandaag zelf, de bevolking ervan kunnen overtuigen dat ze afstand moeten doen van de zaken die zij als voordelen ervaren. Als je ziet hoe ze al reageren tegenover een herverdeling van het belastingsgeld, denk je dat het dan mogelijk is hen terug te laten afdragen om zo de diensten en zaken zoals onderwijs en cultuur gratis te voorzien? Ik droom er in alle geval van, maar ik heb niet de indruk dat vele mensen meegaan in die droom.

Ik ben er van overtuigd dat mijn ideeën vandaag enkel bij een beperkte groep zullen inslaan, maar mogen we dan niet meer dromen? Als je je politiek niet kunt overbrengen aan de mensen dan betekent dat je politiek ofwel geen voeling heeft en niet toetst met de werkelijkheid ofwel dat je het niet goed brengt. Meestal gebeurt een combinatie van de twee. Ik heb het herhaaldelijk al gezegd dat vele "revolutionaire" stromingen wel de noodzaak van de revolutie proclameren, maar weinig bijdragen tot het tot stand brengen van een globaal programma dat het maximumprogramma (het socialisme) verbindt met het minimumprogramma (vertrekkend van huidige krachtsverhoudingen tussen de sociale klassen).

Vele revolutionairen (en dan vooral de jeugdige elementen waar ik ook toe behoor) hebben een nogal romantisch beeld van een revolutie en denken dat het om een “accidenteel” of “magisch” moment gaat waarbij we allemaal achter één vlag (en dan liefst een rode) lopen en recht naar het parlement lopen en vanuit het gestoelt de socialistische volksrepubliek België (of Vlaanderen ) uitroepen. Ik stel het hier nogal extreem, maar zo denken sommigen wel zodat het meestal bij dromen blijft en ze niets constructiefs doen aan een opbouw van een tegenmacht in de maatschappij.

Dan heb je ook revolutionairen die vooral de opbouw van een tegenmacht proclameren door opbouw van sociale centra zoals in Italië waarbij de anti-kapitalistische beweging ook de ideologie en de cultuur in handen kan krijgen. Dat is ook nodig: "een andere ideologie/cultuur is mogelijk". Vooral als je ziet dat de media steeds meer in handen komt van belangrijke kapitaalsgroepen. Maar als je enkele maar bezig bent met de opbouw van een tegenmacht zonder een maximumporgramma of een doel dan wordt je op een bepaald ogenblik ofwel opgeslokt door het systeem dat je ideologische overtreft ofwel geraak je gevangen in je eigen netten

Je hebt ook revolutionairen (en dan vooral trotskistische) die helemaal niet aan politiek doen, maar door krantenverkoop deur-aan-deur en op straat denken dat ze de mensen kunnen bereiken en zo een nieuwe revolutionaire partij uit de grond kunnen stampen. Ja, je bereikt hiermee de mensen, maar de meesten op een negatieve manier. Je kan dan achteraf -zeer belachelijk voor buitenstaanders- vermelden hoeveel kranten je verkocht hebt enzoverder en dan vertellen dat je zoveel mensen heb bereikt. Ik viseer hier nu eens niet alleen de LSP of anderen, want in het buitenland zijn er nog veel ergerlijke stromingen die ik meer viseer. Op het ESF verknalden zij deels de boel door met duizenden af te zakken naar Firenze en de straten te bevolken met op elke hoek een jonge kerel of vrouw die telkens je lastigvallen met de vraag hun allernieuwste nummer of sticker te kopen en in elke meeting "one solution, revolution" te roepen. Ik heb het hier over de Engels SWP voor de "insiders".

Dan heb je ook revolutionair politieke groepen die bijna volledig werken binnen de sociale bewegingen en er als het ware in oplossen en dat is ook niet de juiste tactiek. Wat dan wel de juiste is, weet ik niet, aangezien niemand de waarheid in pacht heeft. Nu niet en later niet, maar volgens mij is het combinatie van verschillende tactieken.

Vanuit de sociale bewegingen ontmoet je mensen aan de basis die met deze onderwerpen bezig zijn en al veel meer gepolitiseerd zijn. Zij komen elke dag met de werkelijke verhoudingen in de maatschappij in aanraking en zien wel degelijk wat er aan het gebeuren is. Zij leven echt in de basis en hebben contact met mensen. Volgens mij moet je organisatie deels gericht zijn op die bewegingen, maar je moet ook trachten niet op te lossen in die bewegingen aangezien er dan van je andere wereld niets in huis komt. Je moet een ideale combinatie voor jou vinden die partijengagement en sociaal engagement combineren. Alleen zo overleef je. Ik heb al velen gezien die de hele tijd bezig zijn met hun partij of hun organisatie op te bouwen en er als het ware in opslokken. Meestal komen zij er gefrustreerd uit en na enkele jaren nemen zij er radicaal afstand van. Door je sociaal te engageren, vind je telkens de liefde terug en de hoop op een betere wereld. Liefde, hoop en revolutie...

Als ik zie wat er soms op televisie verschijnt dan verlies ik ook af en toe de moed, maar als je dan bij je vrienden en kameraden komt en je ziet dat al die mensen hetzelfde denken (en hopen) en samen met jou willen werken aan het verzet tegen een systeem dat enkele uitbuiting en ongelijkheid voortbrengt dan krijg ik opnieuw moed er om er in te vliegen. Het gaat er ook om de mensen een andere kijk op de wereld te bieden, een andere visie, een andere media, ... In verschillende steden zijn er al initiatieven om verschillende dingen op poten te zetten of zijn er al kleine initiatieven geweest om cultuur te brengen, maar dit op een democratische en alternatieve manier, maar het is duidelijk dat we hier in België echt nog ver afstaan van dit fenomeen dan in andere Europese landen.

Ik hoop dat het allemaal een beetje duidelijk klinkt aangezien dit allemaal maar op de moment zelf wordt bedacht en dit bedoeld is om eens te discussiëren over de tactieken die de andersglobaliseringsbeweging zou moeten aannemen, want in België gaat het precies alleen maar om organisaties die lijken geïnteresseerd te zijn in ledenaantallen terwijl je toch niet kan zeggen dat een dag als D14 gelukt is. D14 was helemaal anders dan in andere andersglobalistische betogingen. Allemaal in blokjes achtereen zonder enige strijdvaardigheid. Typisch Belgisch?