Los bericht bekijken
Oud 1 juni 2004, 21:53   #9
GC
Minister-President
 
GC's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 16 juni 2002
Berichten: 4.609
Standaard

Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Fidel
Arbeiders moeten toch niet altijd een centrale rol spelen? In Nicaragua lukte de revolutie ook, jammergenoeg waren de Sandinistas zo dom om in 1990 verkiezingen te houden na terroristische druk van fascisten, maar de revolutie was al 5 jaar daarvoor verwezenlijkt, met hoofdzakelijk landbouwers....

Nog een beter voorbeeld is Angola. Daar is zo'n 95% van de bevolking landbouwer, en ook daar gelukte een communistische revolutie. Natuurlijk mét Sovjet en vooral Cubaanse hulp, maar de Russen kregen ook hulp van het Duitse keizerrijk en van bankovervaller Stalin dusja... das geen punt, iedereen haalt steun van buitenuit.

Boeren kunnen in mijn ogen even revolutionair zijn als de arbeiders. Tot nu toe zijn alle communistische boerenrevoluties zijn ontaard in stalinistisch despotisme (zie ook China, Cambodja, Vietnam, Laos,...), maar dat is toch ook met de arbeidersrevoluties overal ter wereld gebeurt? Tot nu toe natuurlijk hé, soon or later zal het volk zegevieren, niet de stalinisten of kapitalisten... & ik denk dat (in de 3e wereld) de boeren daar ook een grote rol zullen in spelen.

En om het af te leren nog een recent voorbeeld: de Zapatista's! Hebben zij geen communes opgericht in de Chiapas? Zijn zij geen communisten? Ze hebben de onvoorwaardelijke steun van de Chiapasbevolking (geen arbeiders...) en hebben al diverse communes opgericht, volksdemocratie geïntroduceerd, etc.

Om af te sluiten een passend citaat van Léopold Senghor, ex-president van Senegal:

"Velen van ons zijn marxisten, maar Marx was geen Afrikaan. Zijn leer kwam voort uit de situatie van West-Europa. Zelf heeft Marx gezegd dat zijn theorie van het kapitaal slechts geldig was voor West-Europa."
In de periode van de Koude Oorlog noemden velen zichzelf marxist en was het gemakkelijk om zich naar de Sovjetunie te richten als alternatief op het kapitalisme. Dat was een "gemakkelijke uitweg" waardoor veel bevrijdingsbewegingen die richting opgegaan zijn. Uiteindelijk is zelfs Fidel Castro daar een voorbeeld van. Die begon zijn loopbaan niet als marxistische guerilla-strijder, maar als liberaal. Fidel hoopte om een burgerlijk democratisch regime te vestigen in Cuba, maar werd onder druk van de VS gedwongen zijn toevlucht te zoeken bij de SU.

Zeker in Afrika zijn er veel soortgelijke processen geweest. Tal van Afrikaanse leiders noemden zichzelf marxisme. Die paar die de val van de muur overleefd hebben, transformeerden zichzelf echter al spoedig tot neo-liberalen... En dan denk ik bvb aan Gerry Rawlings in Ghana: destijds groot boegbeeld van het "Afrikaanse socialisme", nadien neo-liberaal president. Of denk aan het ANC in Zuid-Afrika.

De val van de Muur leidde er bvb ook toe dat een guerilla beweging als de PKK zich ontdeed van alle verwijzingen naar het marxisme en ook elders gebeurde dit.

Als marxisten moeten we de progressieve elementen zien van dat soort regimes als bvb de Sandinisten in Nicaragua, maar moeten we ook kritiek leveren. Geen kritiek om altijd maar te kunnen "zagen", maar wel kritiek om stappen vooruit te kunnen zetten en de progressieve elementen te versterken. Tegenover bepaalde guerilla-bewegingen als de FARC zou ik me op het eerste zicht wel negatiever opstellen, het progressieve element van die groepering zie ik niet direct. In tegenstelling tot de Sandinisten is er geen steun onder bredere lagen van de bevolking.

Op zich zou het nuttig zijn om voorbeeld per voorbeeld te bespreken in plaats van alles over één kam te scheren.
__________________
Linkse Socialistische Partij
GC is offline