Bestaat dat?
Ja!
Mijn moeders' jas waarin ze getrouwd was, was een prachtig stuk!
Het was een zwarte jas. Ze was in de rouw toen ze trouwde in 1945, haar vader en broer waren gestorven tijdens de oorlog. Dus zwart. Het was december dus een winterjas. Motief visgraat. Licht getailleerd. Lengte tot net op de knie. En onverwoestbaar!
Echt een prachtige jas.
Ze heeft hem enkele jaren gedragen maar hij sukkelde de kleerkast in, waarschijnlijk paste hij niet meer zo goed na haar zwangerschappen.
In haar tienerjaren ontdekte mijn zus hem. Jaren '60, een winterjas tot op de knie en geloof me, die jas was hip! Mijn zus heeft hem één seizoen gedragen en was er heel content mee.
Na mijn huwelijk zag ik hem op een gegeven moment. Ik moest net een andere winterjas hebben en heb hem tijdelijk gedragen (ik had toen ook nog een mooie, slanke lijn
)
Hij verzeilde weer bij mijn moeder tot mijn oudste dochter hem vond en uitriep : wow, mammie, wa 'ne toffe frak!
Natuurlijk kreeg ze hem. Heel dikwijls heeft ze hem niet gedragen maar ze vond hem toch mooi.
Toen was het de beurt aan mijn jongste dochter. Intussen was de mode wel langer geworden maar er zat voldoende stof in de jas om hem een beetje uit te leggen. Mijn jongste dochter heeft hem, geloof ik, twee seizoenen gedragen.
Dan was het de beurt aan mijn nichtje, die was wat jonger dan mijn dochters en ook een stuk groter dus de nieuwe lengte viel goed mee!
Het moet gezegd, de jas begon sporen van ouderdom te tonen, de voering was aan het verslijten.
Volgens mij hangt hij nog altijd bij mijn nichtje in de kast maar niet met de bedoeling hem nog te dragen gewoon omdat niemand het over zijn hart kan krijgen hem weg te doen.
Het is de jas van de mammie. De liefste mammie ter wereld die zo ongelooflijk mooi was op haar trouwfoto met die zwarte jas. En ieder van ons koestert zijn eigen herinneringen aan die heerlijke jas!