Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door edwin2
Daar ging het niet om, het ging om het vermelden van een bron. Dat deed hij niet.
|
Zal u misschien verbazen, maar er bestond destijds een scherpe scheiding tussen staat en het militair apparaat. Militairen werden niet geacht deel uit te maken van het conflict.
Het militair apparaat was een particuliere business. Een kapitein had een compagnie onder zich welke ook zijn eigendom was. Alle materiaal, paarden en de hele mikmak was zijn eigendom.
Afhankelijk waar geplaatst in de tijd ging een huurling een contract aan voor de tijd gedurende een slag of een bijv. een oorlog.
Ging hij voor een slag in dienst diende hij de tijd uit, maar kon een volgende slag aan de andere kant dienen. Dit gold niet alleen voor bijv. een Luikenaar, maar evengoed voor een Noordelijke Nederlandse huurling.
Een Luikenaar dan wel een noordelijke Nederlander had een militair beroep, verder had het niets van doen met taal, geloof, politieke keuzes of sentimenten. Hij verdiende er z'n geld mee and that was it.
Het nationale element zoals wij nu kennen bestond niet voor een militair.
Mee een reden dat ook lange tijd daarna jongen mannen uit de betere stand als officier in buitenlandse dienst traden. Tot op zekere hoogte hielden ze er nog wel rekening mee bij hun keuzes welke legers in aanmerking kwamen. Dit blijkt bijv. uit een briefwisseling van kolonel de Guasco, een Italiaanse leger officier, halverwege de 18e eeuw. Op dat moment dient hij in het Russische Leger, maar overweegt dienst te nemen in het Oostenrijkse Leger.
Het maakte geen bal waar die huurlingen vandaan kwamen. Met dien verstande dat buitenlandse huurlingen minder makkelijk deserteerden. Wat ook wel met kleding te maken kon hebben, Britten hadden een rode jas die vielen dus gemakkelijk op.