Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Olivier_FDF
Zonder Brussel stelt Vlaanderen niets voor, Brussel is trouwens allang niet meer Vlaams en zal nooit meer Vlaams worden.
|
Een beetje geschiedenis ... even vergelijken met de toestand van vandaag ...
Na de aanhechting van de Zuidelijke Nederlanden bij Frankrijk (1795) verloor Brussel zijn hoofdstedelijke functie en verviel het tot hoofdplaats van het departement Dijle. Een streng gecentraliseerde administratie, die de oude stedelijke instellingen had vervangen, voerde nog slechts het bewind over een gebied, dat door de wallen van de 14de eeuw werd afgelijnd. In 1815 werd Brussel een van de twee hoofdsteden van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden en in 1830 werd het de hoofdstad van het onafhankelijke België. Het was trouwens te Brussel dat de Belgische Revolutie was uitgebroken. In het jonge koninkrijk nam het economisch belang van de hoofdstad toe samen met haar politiek en administratief overwicht. Zo werd zij in 1835 het uitgangspunt van het nieuwe spoorwegnet, terwijl de grote financiële staats- en andere lichamen er hun zetel hadden en de centrale culturele en wetenschappelijke instellingen er werden gevestigd. De stad was tevens het toevluchtsoord van vele politieke bannelingen en uitgewekenen als K. Marx, P.J. Proudhon, L. Blanc, V. Hugo, P. Verlaine en G. Boulanger. Ondertussen was Brussel met zijn voorsteden tot een grote agglomeratie samengegroeid. Door het slopen van de wallen (1810–1840) en het afschaffen van het octrooistelsel (1860) was elke materiële scheiding verdwenen. Een van de grootste moeilijkheden bij de modernisering was de administratieve versnippering van de agglomeratie. Zij werd ten dele verholpen door de inlijving van delen van de voorsteden (1853, 1864, 1921 en 1925) en
door de officieuze oprichting van een raad van de burgemeesters van de Brusselse agglomeratie. De systematische verfransing van Brussel (oorspronkelijk een Vlaamse stad) werd o.a. gevoerd door Waalse ambtenaren en bedienden die het tweetalige statuut van de hoofdstad weigerden te aanvaarden. De taalwetten en inzonderheid de Wet op de Leerplicht (1914) bepaalden dat de moedertaal de voertaal was in het lager onderwijs. Deze wet zou echter verzacht worden toegepast in Brussel, waardoor de opvatting dat men in Brussel Frans moest kennen, duidelijk tot uiting kwam.
De Waalse Brusselaars zagen de tweetaligheid van Vlaanderen en Brussel als een aanslag op hun privileges en op de suprematie van het Frans. Tweetaligheid in de openbare functies zou neerkomen op een monopolie van de Vlamingen. Vanuit beide landsdelen was er in de 19de en 20ste eeuw een omvangrijke migratie naar Brussel. De Vlaamse immigranten kwamen hoofdzakelijk uit de lagere bevolkingsgroepen en de Waalse immigratie was van meer intellectuele aard. Via het onderwijs, de administratie en het zakenleven deed zich het assimileringsproces van de Vlaamse dialectsprekers voor die, dankzij een approximatieve kennis van het Frans, geannexeerd werden bij de tweetaligen en die in volgende generaties een toenemende verfransing doormaakten. In 1921 werden nog drie Vlaamse gemeenten (Laken, Neder-over-Heembeek en Haren) bij de gemeente Brussel gevoegd, als gevolg van de tienjaarlijkse talentelling (zie ook Brussels Hoofdstedelijk Gewest).
De door de Duitse bezetting verwezenlijkte versmelting van 19 gemeenten tot Groot-Brussel werd, na de bevrijding van de stad door de Engelse troepen (3 sept. 1944), opgeheven. Het verzet van de bevolking tegen de bezetter tijdens de beide wereldoorlogen leidde in 1914 tot de deportatie van burgemeester Max en in 1941 tot de aanhouding van burgemeester Van de Meulebroeck. In beide gevallen moest de stad zware boeten betalen.
Microsoft ® Encarta ® Encyclopedie Winkler Prins © 1993-2004 Microsoft Corporation/Het Spectrum. Alle rechten voorbehouden.