Van de ettelijke honderden bijdragen die op dit forum neergeschreven worden blijft straks niets bewaard als van enig historisch belang. Nochtans voltrekt zich onder onze ogen één van de meest werkwaardige, ook meest verontrustende verschijnselen.
Vrijwel geluidloos voltrok zich in minder dan één week tijd één van de belangrijkste historsche verschijnselen van de laatste 60 jaar. Een werelorde, beheerst door het UNO Handvest van 1945, een wereldorde ook waar oorlog en vrede bijna 60 jaar onder de controle stonden van een ijzeren internationaal akkoord, is tijdens de afgelopen week ter ziele gegaan en vervangen door een Nieuwe Wereldorde.
Zoiets kon alleen gebeuren in de naweeën van enerzijds de Val van de Muur van Berlijn en van anderzijds 11 september 2001.
Ik verklaar. Sedert de opkomst van de Amerikaanse power elite, kort na W.O. II, teerde de Amerikaanse economie grotendeels op de bewapeningswedloop met de Sovjet Unie. Dat een massa aan kernwapens niet zou worden gebruikt werd toen uitgelegd in termen van wederzijdse afschrikking. Maar vanaf 1990 stuikte het communistische en bureaucratische bolwerk in elkaar, vooral omdat het voortdurende offers aan de werkende bevolking vroeg zonder dat het welvaartsparadijs in zicht kwam.
Het uitbreken van de wereldvrede was voor de Amerikaanse economie niet minder dan een ramp: meer dan 25 % van de winsten waren gerelateerd aan de bewapeningswedloop.
De Amerikaanse economie wist zich nog enige tijd staande te houden dankzij Golfoorlog I en de Kosovo crisis, maar vanaf 1998 verzonk ze - als enige kapitalistische economie ter wereld - in een vierde structurele economische crisis van persisterende overproductie. Bovendien had de Amerikaanse economie géén lessen getrokken uit de voorgaande structurele crisis, de fameuze petroleumcrisis en haar nasleep (1974-1987). Uiteindelijk werd die crisis overwonnen door innovatie (vooral digitaal) waarbij ettelijke nieuwe kleine bedrijven ontstonden, met een gunstige kostenstructuur, zodat de gemiddelde bedrijfsgrootte met haar diseconomies of scale (ongunstige kostenstructuur) na veel ellende kon worden opgelost.
Waar alle westerse landen het verbruik van aardolie als aandeel in het verbruik van primaire energie ernstig verminderde, volgde de Amerikaanse economie dat niet: ze bleef zweren bij aardolie als voornaamste energiebron, en maakte daarbij de fout die Engeland één eeuw eerder de wereldhegemonie deed verliezen, toen het bleef vasthouden aan de steenkool waarop het zijn welvaart had gebouwd, in plaats van zoals de anderen over te schakelen op aardolie en elektriciteit.
Voor de VS, die bleven vasthouden aan aardolie, werd de energiebalans voor aardolie steeds nadeliger. Nog in evenwicht halverwege de eeuw vertoont die balans nu een tekort van liefst tweederden.
Geplaagd met een structurele overproductie en een falende energiebalans, ook met een nefaste handelsbalans en torenhoge staatsschulden, ondergaat de Amerikaanse samenleving dan op 11 september een serieuze psychologische schok. Aangevallen op eigen terrein door een onzichtbare vijand (fundamentalistische moslim terroristen) krijgt het Amerikaanse militaire imperialisme een geweldige deuk in zijn prestige.
Binnen de power elite - gevormd door bankiers en captains of industry (economische zuil), door wapenindustrie en ex-generaals (de militaire zuil), door politieke partijen en hun president (de politieke zuil) - gaan er onmiddellijk stemmen op het geschonden prestige weer op te knappen. Bovendien hebben twee vroegere structurele crises geleerd dat gegeneraliseerde oorlogen een middel zijn om structurele economische crises op te lossen. Er wordt dus onmiddellijk beslist dat Amerika een reeks oorlogen moet voeren om de Axle of Evil uit te schakelen.
De oorlog in Afghanistan was een maat voor niets: noch Osuma Bin Laden, noch Al Queada konden worden uitgeschakeld.
Er moest dus een Ersatz vijand worden gezocht. Onder druk van de Zionistische vleugel binnen de Amerikaanse power elite was die nieuwe vijand Irak. De Zionisten verdedigden hierbij de belangen van Israël, dat zich rechtstreeks bedreigd voelde door de mogelijke massavernietigingswapens van Saddam Hussein. Omdat de Zionisten ook een groot deel van de Amerikaanse pers controleren was het een makkie het postmoderne onzekerheidsgevoel om te buigen in een onveiligheidsgevoel. Naiëve Amerikanen werden wijsgemaakt dat Saddam Hussein hen bedreigde (i.p.v. de Joodse broeders in Israël). De eis dat Saddam Hussein onmiddellijk en onvoorwaardelijk moest ontwapenen (Uno resolutie 1441) was voor de Amerikaanse Zionisten weinig meer dan een aanleiding om de oorlog te legitimeren. Mag ik eraan herinneren dat de American Zionist Information Network de UNO en Amnesty International al jaren citeert als de voornaamste vijanden van Israël. Binnen de power elite zijn het de Zionisten geweest die aandrongen op een oorlog tegen Irak met terzijde schuiving van de beslissingen in de Veiligheidsraad. Hoeveel UNO resoluties had Israël niet straffeloos aan zijn laars kunnen lappen, dus waarom mocht de Great Protector of Isräel niet hetzelfde doen? Voor de Amerikaanse captains of industry was zo'n Irak Oorlog mooi meegenomen: het stelt hen immers in staat de olievelden die in 1973 in Irak verloren zijn gegaan na de nationalisatie van IPC (een consortium van Standard Oil, Mobil en BP) te recuperen. Iraakse olie is stukken beterkoop dan Texaanse omdat het opdelven er maar 0.97 dollar per vat kost tegen 4 dollar in Texas, kortom dat scheelt meer dan een slok op een borrel. Dus ook de captains of industry zetten de politieke zuil van de power elite onder druk om resoluut voor oorlog te kiezen. De militaire zuil en haar Civilian Militarists vroeg uiteraard niets liever. Ongeacht de marjonet die de politieke zuil mocht vertegenwoordigen - of het nu een democraat was of een republikein - was die oorlog van vitaal belang.
De Zionisten gingen echter nog een flinke stap verder. Hen was het erom te doen Amerika mee te sleuren in een HELE REEKS oorlogen. Zo zetten zij Noord-Korea, Lybië en Cuba op de agenda. Hun bedoeling was de eenvoud zelf: zolang de politieke zuil (de Bush administratie) in de draai kon worden gehouden met oorlogen was er geen ruimte de oude Road Map weer ter hand te nemen, dezelfde die de problemen in het Midden-Oosten moest oplossen door een tweede Palestijnse Staat naast Jordanië te erkennen.
Uiteindelijk zijn het de Zionisten binnen de Amerikaanse power elite geweest die de Nieuwe Wereldorde hebben afgedwongen. Superieure intelligent (dankzij eugenetische principes van Joodse endogamie en segregatie) wisten zij beter dan wie ook dat Frankrijk, Rusland en China - die inmiddels alle drie zeer zware oliecontracten met Irak hadden afgesloten - onder geen beding zouden instemmen met zo'n oorlog waarbij niet de wereld was bedreigd, enkel het lilliputterstaatje Israël. Het is altijd de bedoeling van de Zionisten geweest hun ergste vijand, de UNO, uit te schakelen. Dit is inmiddels gebeurd: de Amerikaanse power elite heeft middens haar welbespraakte marjonet, George W. Bush, de wereld kond gedaan dat ook bij een veto van Frankrijk, Rusland en China er oorlog zal worden gevoerd, dus zonder UNO mandaat.
Hiermee bereiken de Zionisten - al eeuwen lang uit op Joodse wereldoverheersing - waar ze al die tijd van droomden: een grote imperialistische oorlogsmachine die voortaan eenzijdig kan beslissen tegen wie wel en tegen wie niet er oorlog zal worden gevoerd. De Nieuwe Wereldorde is er één van toegenomen onveiligheid nu oorlog en vrede ontsnappen aan controle van de UNO.
Blauw erger ik mij aan de biefstukken socialisten van het soort van Thepiano, nu opeens Piano Forte. Zij vinden artikelen over de Nieuwe Wereldorde hooguit een speeltje voor academici, onder het voorwendsel dat we er met zijn allen niets kunnen aan doen. Dat soort defaitisme is symptomatisch voor een kliek bourgeois socialisten zonder het geringste revolutionair elan - parasieten van de welvaartsmaatschappij die moeten teren op hopen menselijke ellende. Hoezo, we kunnen er niets aan doen? Thepiano waar zijn jouw revolutionaire kloten gebleven? Europa heeft goed en wel twee middelen om het Amerikaanse militaire imperialisme van de Zionisten te boycotten.
(1) Als de VS de elementaire internationale akkoorden niet langer respecteren dan is er niet de geringste reden meer voor het "pacta sunt servanda", dan hoeven wij onze havens, onze wegen, onze luchthavens en onze spoorwegen niet langer open te stellen voor vervoer van Amerikaans oorlogsmateriaal. Van bourgeois biefstukken socialisten moet je uiteraard zulke sabotagestrategieën niet verwachten. Die houden zich liever bezig met dorpsfutiliteiten als acherhoedegevechtjes tegen het Blok.
(2) De Amerikaanse power elite heeft Europa destijds vergiftigd met kernkoppen die een wapenschild moesten vormen bij een mogelijke aanval van de Sovjet-Unie. Die kernkoppen liggen hier nog steeds. Maar wat belet er de politieke Europese leiders bij een volgende oorlog, tegen Noord-Korea, een levensgevaarlijke oorlog, niet te dreigen die hele nucleaire rommel retour Pentagon te sturen indien de Amerikaanse Zionisten hun illegale oorlogsdaden continueren. Ik wil de smoel van zo'n Bush wel eens zien als ik Verhofstadt was en ermee dreigde die kernkoppen op Amerika af te schieten als het Zionistisch militair geweld niet ophoudt? Of zullen wij, kleine Vlamingen, met een geschiedenis waarover we ons enkel kunnen schamen (welk volk wel, anders?), dan altijd dezelfde flanellen slappelingen blijven als Thepiano, altijd het juk van anderen blijven ondergaan? Waar is onze revolutionaire fierheid gebleven, waar onze revolutionaire vuist. De geschiedenis is niet aan labbekakkers als Thepiano en zijn bourgeois vriendjes, de geschiedenis hoort de revolutionairen toe, de Ernesto's Che Guevarra onder ons!
JPVR
al dat staat veel helder te lezen onder:
http://www.imca-slotracing.com/Capitalism.htm#NWO
over Golfoorlog II:
http://www.imca-slotracing.com/Capitalism.htm#war
over structureel economische crises en andere dingen:
http://www.imca-slotracing.com/Capitalism.htm
Graag wat reacties!