[MIS]

Maar de kern van het probleem is toch overduidelijk ? Het enige wat we moeten doen is stoppen met dat probleem vast te stellen, maar naar oplossingen zoeken. Het is toch natuurlijk zo dat we niet meer verder kunnen, dan dat we beter zijn, omdat alle andere pogingen hebben gefaald. We hebben letterlijk alles al geprobeerd om te zorgen dat de paard en de kar op elkaar afgestemd zijn, maar we slagen er maar niet in.

OK beste Adrian, na je bericht dat leek alsof een Engel je bijstond en getuigend van een diep inzicht dat je blijkbaar plots overviel, kunnen we een poging doen om een dialoog te voeren waarbinnen elke mening waardevol is, net omwille van het bestaan hiervan. Zoals je terecht aangeeft is het dus kunst om al die meningen op elkaar af te stemmen om op die manier een consensus te bereiken die niemand uitsluit en derhalve het conflict overstijgt of integreert … van waaruit een samenleving kan ontstaan met hoger ethische normen. Al is dat natuurlijk geen makkelijke opgave maar hiervoor zullen we ons denken (en de bijhorende meningen) in vraag moeten durven stellen. Of dat ook lukt, who knows ? Als we het niet proberen in een sfeer van milde overreding en openheid zullen we wellicht nog eeuwig in het conflict blijven hangen, deze theorie is op zich niet moeilijk, de praktijk al heel andere koek, zeker in een maatschappij die steeds turbulenter en chaotischer wordt. Om ons te vergewissen van deze dynamieken alsook andere zaken (oplossingen) kunnen we ons beroepen op al het nobele studiewerk dat reeds gedaan werd. Anders gezegd, het ‘zoeken’ naar oplossingen is eerder het ‘vinden’ van wat reeds beschikbaar is om zodoende die afstemming (als doelstelling) te realiseren. Wat een opgave natuurlijk maar ieder van ons kan het eens proberen, een globale denkoefening met hoopvolle gedachten. De ene zal het wishful thinking noemen en zal alles willen verwerpen vanuit het determinisme dat onze maatschappij rijk is, de andere zal daadwerkelijk inzien dat het noodzakelijk is om onze leefwereld te vrijwaren van verdere destructie. Als we er ons van bewust zijn dat er ‘iets’ moet gebeuren, hoeven we ook niet zozeer naar schuldigen te zoeken aangezien het verleden achter ons ligt, het kind met het badwater weggooien brengt ook geen zoden aan de dijk. Dit is dan ‘kort’ m’n reactie op je transformerende en hoopgevende bericht hierboven en als basis waarbinnen ik zelf een dialoog zie. Ben je het hiermee eens ?

Maar het is natuurlijk zo dat we niet meer fragmentarisch mogen denken. Het zou nogal stom zijn om naar de wereld te kijken zonder verbanden te zien, we moeten ervoor zorgen dat we die verbanden zien om van daaruit een dynamiek te ontwikkelen die ervoor kan zorgen dat we allemaal die winsthonger van ons kunnen afgooien.

Contraria complementa sunt, elk fragment is evenwaardig en past in het grotere geheel. Zo ook is elk fragment onderhevig aan de wisselwerking tussen de verschillende fragmenten dus het lijkt me raadzaam om te kijken hoe ons eigen fragment deel uitmaakt binnen dat geheel, beiden zijn belangrijk. Zo ook zal elk fragment een andere analyse mogelijk (en zelfs noodzakelijk) maken in relatie tot het globale plaatje. Kunnen dit wellicht op talloze manieren benaderen en geef je hieronder even iets kort waarover ik graag je mening zie. Kan je het onderstaande in grote lijnen bijtreden of niet ? Het gaat me hier dus eerder om de situatie of dynamiek, niet wie nu de schuldige zou zijn, die hangen we later aan de galg. Omdat ‘geld’ zowel een verzoenende als verdelende factor is in onze maatschappij.

In zijn trilogie over het Informatietijdperk geeft Manuel Castells een gedetailleerde analyse van de maatschappelijk en culturele uitwerking van het mondiale kapitalisme. Zo beschrijft hij met name hoe de nieuwe netwerkeconomie de sociale verhoudingen tussen kapitaal en arbeid radicaal heeft gewijzigd. Door te vluchten in de virtuele werkelijkheid van elektronische netwerken is geld welhaast volstrekt onafhankelijk geworden van productie of dienstverlening. Kapitaal is mondiaal, arbeid is in de regel nog lokaal. Het gevolg is dat de kloof tussen arbeid en kapitaal steeds groter wordt, doordat ze ieder in een eigen ruimte-tijdcontinuüm bestaan, de virtuele ruimte van elektronische geldstromen en de echte ruimte van de plaats of regio waar mensen hun werk doen, of de 'real time' van elektronische communicatie en de biologische tijd van het dagelijkse leven.

Zonder al teveel in detail te treden, kan je dit ergens bijtreden of niet ? Alvast dank voor je reactie, beste Adrian.