Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Diego Raga
Blijkbaar is het brein de modus operandi, om het bewustzijn an sich toe te laten zich te manifesteren in deze tijd-ruimte dimensie:
[...] Volgens hen worden de hersens gebruikt als instrument en blijft het bewustzijn functioneren ook als de hersenen niet functioneren of dood zijn.
Het onderzoek van Dr. Raymond Moody bevestigt dit volkomen. Tientallen personen die een bijna dood ervaring hebben gehad en klinisch dood waren geweest konden perfect vertellen wat er bijvoorbeeld in de operatiekamer (of in de kamers ernaast) gebeurd was. Meer nog: ze konden soms woordelijk herhalen wat dokters, medisch personeel, familie enz gedurende die periode hadden gezegd. En dit terwijl zij klinisch dood waren en hun hersenen geen enkele activiteit vertoonde. Deze ervaringen worden overigens door tientallen artsen overal ter wereld bevestigd."[/i]
|
In mijn openingspost benader ik de vraag naar het wezen van het bewustzijn in een historische context van medisch, psychologisch en filosofisch onderzoek. Je bevestigt hierboven de juistheid daarvan, maar wat je stelt over de bijna dood ervaringen is daarmee in strijd op alle punten. Als ze op waarheid zouden berusten dan zijn de zintuigen die de evolutie heeft voortgebracht niet meer dan follies en artsen zouden gehoor- en gezichts-stoornissen heel anders moeten oplossen dan ze nu doen. De bijna dood ervaringen geven geen antwoord op vragen over het bewustzijn. Integendeel zelfs, ze werpen nieuwe vragen op. Zoals, waarom hebben mensen zulke ervaringen pas als ze bijna dood zijn en niet tijdens de slaap?
Iemand die zich bewust is van wat geluid is en wat door een object weerkaatst licht is, begrijpt dat geluid en beeld feitelijk niet bestaan. Ze zijn intellectuele projecties op basis van gecompliceerde sensaties van de zintuigen, die vanuit een zeer bepaald perspectief, dus inclusief ruimtelijke effecten, zoals nagalm en reflectie, veel meer nuttige informatie opleveren dan waarvan wij ons meestal bewust zijn. Mij dunkt dat fysiologische informatie geen betekenis heeft voor een ding dat zelf volkomen immaterieel is. Waarom zou het vanuit het perspectief van een materieel object denken, ervaren en leren? Dat ding zou dan ook nog eens een tastzin, reuk en smaak moeten hebben en instrumenteel moeten gebruiken om de materie te kunnen waarnemen, interpreteren en om pijn of genot te kunnen beleven zoals wij dat doen. Het ding zou sociaal psychologisch volkomen absurd zijn. Het spreekt toch vanzelf dat iets dat zozeer op materie georiënteerd is zelf materieel moet zijn? Ik heb daarom geen belangstelling voor bden.