9 juli 2011, 13:43
|
#21
|
|
Perm. Vertegenwoordiger VN
Geregistreerd: 1 mei 2010
Locatie: WILRIJK
Berichten: 10.594
|
Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door freelancer
Wat vindt U zo mooi aan de commentaar van Bart Sturtewagen?:
De populariteit van de N-VA staat in het zenit. Maar een populaire partij zijn is niet hetzelfde als een brede volkspartij zijn. De snelle groei van De Wevers aanhang gaat ten koste van een genadeloze tweedeling van de Vlaamse bevolking. Dat is een ontwikkeling die haaks staat op de grondslagen van het volksnationalisme waarin collectieve waarden als solidariteit, gemeenschapszin en compassie nog bestaansrecht hebben.
http://www.standaard.be/meningen/commentaar/index.aspx |
Ik had het op DIT stuk:
http://www.standaard.be/artikel/deta...rt+sturtewagen
Citaat:
De strategie van Elio Di Rupo is mislukt. Hij probeerde de N-VA te dwingen tot een compromis tussen haar communautaire en haar sociaal-economische agenda. Zo hoopte hij weg te komen met een naar Franstalige normen ruime, maar voor Vlaanderen bescheiden staatshervorming in ruil voor een behoorlijke afdekking van zijn eigen linkerflank. Het heeft niet gewerkt. Gisteren wees Bart De Wever zijn communautaire voorstellen als volkomen ontoereikend of zelfs schadelijk van de hand. Maar tegelijk maakte hij duidelijker dan ooit dat hij het boegbeeld is van iedere Vlaming die onderneemt, werkt, spaart of belastingen betaalt.
Wie op een 'ja, maar' of een 'neen, tenzij' had gerekend, kwam bedrogen uit. Het is 'loop naar de maan' geworden. Na een plichtmatig uitgesproken respect voor de inspanningen van de formateur, kwam een niet aflatend, striemend requisitoir. Wat overbleef was verschroeide aarde. Dit komt niet meer goed. Het is nu voor eens en altijd uitgesproken: de onderkant van de onderhandelingsruimte van de N-VA ligt mijlenver van de bovenkant van de concessiemarge van de PS. Never the twain shall meet.
Di Rupo beleeft zijn donkerste nachtmerrie. Hij heeft, tegen zijn natuur in, een kwetsbare flank getoond, maar oogst slechts misprijzen en vernedering. Tot zijn ontzetting koos De Wever voor de vlucht voorwaarts. Diens dilemma was te kiezen tussen het risico van de zwartepiet en het verlies van zijn unieke verkoopargument: standvastigheid. Iedereen had moeten weten dat als deze keuze ooit op de spits zou worden gedreven, De Wever voor het laatste zou opteren.
7/7/2011 is het 9/11 van België geworden. Maar ook in Vlaanderen zijn diepe voren getrokken. Als er verkiezingen komen, vertrekt De Wever als kampioen van alles wat Vlaamsgezind is (geworden) én van alles wat vreest voor zijn portemonnee. In het huidige Vlaanderen is dat een breed en diep reservoir. De posities van Vlaams Belang, LDD, CD&V en Open VLD worden adembenemend smal. De Wever polariseert het hele veld. Alleen SP.A en Groen! kunnen zich nog autonoom van hem opstellen.
Zonder deze uitbraak van de N-VA waren we nog maanden vertrokken voor uitzichtloze onderhandelingen. Die blijven ons bespaard. Maar als Di Rupo zelf en CD&V geen heel grote bocht maken, is het formatieverhaal afgelopen.
We gaan onbetreden gebied binnen. Als er nog gepraat wordt, zal het in een radicaal ander kader moeten zijn. België komt altijd in de gevarenzone als de grote breuklijnen elkaar versterken. De levensbeschouwelijke breuklijn is in 2011 irrelevant geworden. Maar de communautaire en de sociaal-economische zijn voortaan elkaars spiegelbeeld.
|
__________________
Wanneer men in de loop der jaren vaststelt dat het samenwonen van volkeren alleen maar tot onenigheden en misbruiken leidt, territoriale grenzen niet meer geëerbiedigd worden, noch de grondwet die de samenwoners zou moeten binden, kan men beter scheiden vooraleer het tot bloedvergieten komt. Vlaanderen met zijn hoofdstad Brussel, neemt dus vanaf deze moment alle machten die een staat nodig heeft om zijn bestaan te verzekeren en trekt zijn grenzen waar deze laatst onderling zijn overeen gekomen.
|
|
|
