De ware aard van de Spa

Online · 13 januari 2008, 18:54

In De Morgen verscheen op 12 januari een interview van Walter Pauli.

"Mimount Bousakla geeft nog interviews. Maar pas vanaf zeven uur 's avonds. Overdag is ze een zelfstandige onthaalmoeder met vijf kinderen. De ex-senator geeft de fles, ververst luiers en wiegt kindjes. Maar ze brandt nog altijd van ambitie: 'Ooit hoop ik deze opvang uit te bouwen tot een echte crèche.'
In 2007 veranderde voor Mimount Bousakla alles: haar leven (de geboorte van haar zoontje Ilias), haar partij (ze wisselde sp.a voor Lijst Dedecker), haar woning (ze woont nu in een fraai historisch pand in het nog altijd wat volkse Sint-Andries).

Mimount Bousakla: "Parlementsleden werken zeer hard, maar ze hebben wel de luxe dat ze, naast de commissies en de verplichte vergaderingen, hun eigen agenda bepalen. Nu heb ik een werkdag vanaf zeven uur 's morgens, als het eerste kindje arriveert, tot half zeven 's avonds. Tenminste als de ouders er op tijd zijn. Als ze door files te laat komen, heb ik pech.

"Vanaf het moment dat de kindjes hier zijn, heb ik geen minuut rust. Maar dat maakt natuurlijk ook dat de dagen voorbij vliegen.

"En soms kan ik me eens een avond vrijmaken. Dinsdagavond heb ik de prijsuitreiking van Nova Civitas aan Urbanus bijgewoond. Maar dat kan alleen door eerst de ouders op het hart te drukken: 'Sorry, maar vanavond is half zeven écht het 'sluitingsuur' Doe me nu niet aan dat je een uur te laat komt.

Nova Civitas is een conservatief-liberale denktank. Op bijeenkomsten of debatten tref je niet veel socialisten aan, net zomin als groenen of christendemocraten. Wel liberalen, of het nu Open Vld'ers of het groeiende aantal leden van Lijst Dedecker zijn. Bousakla heeft haar keuze voor die laatste partij gemaakt en beklaagt zich de overstap niet. "Er is steeds meer erkenning voor Lijst Dedecker(LDD) en dat helemaal op eigen kracht. Ik ken uit ervaring het verschil tussen een grote partij, met veel macht en een ruim netwerk aan relaties, en een kleine partij die zich keihard moet bewijzen. Alleen al de tegenwerking van de media. Als sp.a'er hoefde ik maar een artikel door te sturen en het werd overgenomen door alle kranten. Nu is het van: 'Weer een een tekstje van een LDD'er.' We moeten ons dubbel bewijzen.

"Dat was ik gelukkig gewoon. Bij sp.a, maar ook bij de andere partijen, hebben allochtone politici het n�*ét onder de markt. Bij elke verkiezing vind je op alle lijsten ettelijke allochtonen, maar ken jij één allochtone die een succesvolle, opwaartse carrière heeft opgebouwd? Zelfs Nahima Lanjri niet, zij moest zeer tegen haar zin van de Kamer naar de Senaat verhuizen. Het is toch kenmerkend dat Patrick Janssens zich dit liet ontvallen, toen hij bij de vorige gemeenteraadsverkiezingen de resultaten zag van de allochtonen op zijn Antwerpse lijst: 'Oh neen, ze zijn allemaal verkozen geraakt!'

"In de Senaat heb ik heel goed kunnen werken, maar dan vooral met collega's van andere partijen. Zo kregen mijn acties tegen de verstoting alle steun van Anne-Marie Lizin. In de eigen fractie had ik ook wel collega's met wie het fijn samenwerken was: Christel Geerts, Ludwig Vandenhove, Staf Nimmegeers, zelfs met Lionel Vandenberghe. Maar met onze fractieleidster Myriam Vanlerberghe kon ik niet door één deur. Ze leidde de fractie als een kleuterklas. En als je haar tegensprak, was het altijd hetzelfde: 'Ik zeg néén. En anders bel ik naar Johan.' Komaan: we zijn toch allemaal volwassenen. En bij de stemmingen voortdurend commanderen, als een schooljuf: 'Nu rood!' 'Nu groen!' 'Nu wit!' Ik heb dus een paar keer anders gestemd."

"Wat er ook van zij, ik heb er nooit spijt van gehad dat ik altijd mijn mening gezegd heb. Zij het dat ik vrij snel aanvoelde dat ik uit de gratie lag. Bij de Vlaamse parlementsverkiezingen van 2004 - ik was amper één jaar senator - had ik mij nochtans gemakkelijk opgesteld. Ik was bereid de lijst te steunen. Waarom niet? Ik voelde me goed in mijn vel in de Senaat, ik ben niet iemand die van de ene naar de andere assemblee wil switchen.

"Maar kort voor die campagne kreeg ik last met een paar kerels van Resist!. Ineens merkte ik dat sommige sp.a'ers mij vooral als last begonnen te zien. Toen ik bedreigingen ontving naar aanleiding van mijn uitspraken over de Moslimexecutieve, kreeg ik van overal steunbetuigingen. Binnen de sp.a werd ik behoorlijk hard aangepakt. Op een fractievergadering zei Philippe De Coene dat wat mij overkwam mijn schuld was. Ik dacht toen: 'Dat kan niet. Ik word bedreigd en zij zeggen dat ik mijn mond maar had moeten houden.' Ik was verbouwereerd. Greet van Gool zat naast mij en gebaarde: 'Niet reageren, Mimount. Zwijg.' Maar dat kan ik niet. Dus vroeg ik het woord en zei: 'Ik dacht dat wij een open partij waren. Ik dacht dat wij wantoestanden bespreekbaar mochten maken. Ik moet toch niet zwijgen, alleen omdat mijn kritiek niet gesmaakt wordt door Laurette Onkelinx?' Toen heeft Freya Van den Bossche heel duidelijk gezegd: 'Wij zijn geen open partij.' Echt waar. Ik durf iedereen in de ogen te kijken die dat tegenspreekt.

"Als jong parlementslid is het niet altijd even makkelijk om je weg te vinden in het parlement. Daarom ook dat iedereen recht heeft op een parlementaire medewerker. Behalve sp.a'ers uit Antwerpen. Die moeten die - verplicht - afstaan aan de partij. Onze parlementaire medewerkers werken zelfs niet in het parlement maar in Antwerpen, in de zogenaamde 'pool'. In de praktijk doen zij werk voor de paar politici die de Antwerpse afdeling beheersen, zoals Patrick Janssens en Kathleen Van Brempt. Tijdens de verkiezingscampagne moest mijn medewerker met een T-shirt van Janssens rondlopen.

"Nu, ik ga hier Janssens niet als een boeman afschilderen die altijd alles fout deed. Ik moet eerlijk zeggen dat Janssens mij kansen heeft gegeven. Ik heb ze ook met beide handen gegrepen. Maar ik ben niet blijven zwijgen.

"Ik heb dan maar zelf vragen voorbereid over de Moslimexecutieve. Maar je weet dat een sp.a-parlementslid niet op eigen initiatief een vraag in het parlement mag stellen. Die moet eerst goedgekeurd worden door de studiedienst op de Grasmarkt. Zegt die studiedienst 'neen', dan mág je gewoon niet tussenkomen van je fractie. Na een tijdje kreeg ik het op mijn heupen en zei tegen Vanlerberghe: 'Zeg, mijn vraag staat er wéér niet bij.' 'Natuurlijk niet', zei ze. 'Want dan zouden wij ons moeten verontschuldigen bij Onkelinx.' Dat primeerde dus.

"Je steekt al je tijd in die initiatieven, want medewerking is er nauwelijks. En nadien keuren ze af wat je doet, zonder suggesties ter verbetering.

"Klap op de vuurpijl was dat Inga Verhaert, een van de nieuwe bestendig afgevaardigden van Antwerpen, een paar maanden voor de verkiezingen mijn medewerker benaderde: 'Solliciteer maar bij mij, want ik kan je voor zes jaar werkzekerheid aanbieden.' Zonder enig overleg met mij. Terwijl ik die medewerker goed kon gebruiken, zo vlak voor de verkiezingen. Zeker in mijn situatie: hoogzwanger, nadien pas bevallen.

In oktober 2006 had ik het nochtans niet onaardig gedaan. Samen met Patrick Janssens werd ik vooruitgeschoven voor de lijst van het district Antwerpen. En op vraag van Kathleen Van Brempt was ik ook 'tweede lijsttrekker', dus bovenaan in de tweede kolom op de computerschermpjes, voor de provincie. Twee keer was ik verkozen. Dat provinciale mandaat heb ik niet opgenomen, maar ik zetel nog altijd in het district. Toen hoorde ik echter al geruchten dat er één lijst was waarop mijn naam zeker niet mocht functioneren: die van de Antwerpse gemeenteraad. Dat zou een bevel geweest zijn van Janssens zelf.

"De val klapte uiteindelijk dicht vlak voor de verkiezingen van 10 juni. Het laatste gesprek met Johan Vande Lanotte vergeet ik nooit. Het ging over mijn plaats op de lijst. Al mijn collega-parlementsleden wisten al lang hoe en wat. Behalve ik. "Mijn militanten, allemaal socialist tot in de kist, allemaal al tientallen jaren lid van SP/sp.a, belden mij op: 'Allez Mimount, dat kan toch niet? We moeten toch weten wat we moeten doen? Als ik naar Patrick belde, verwees die naar Johan. Belde ik naar Johan, dan moest ik Patrick bellen.

"Ten slotte belde het secretariaat van Vande Lanotte voor een afspraak: twee dagen voor het sp.a-congres waarop de lijsten worden goedgekeurd. Nu denk ik: ze deden dat bewust, zo laat, om mij geen kans meer te geven om bij een andere partij een plaats op de lijst af te dwingen.

"Maar ik was hoe dan ook voorbereid op slecht nieuws. Een goede vriend begeleidde mij naar Brussel. Hij wachtte beneden in de Agoragalerij, ik wilde boven van Vande Lanotte de argumenten horen waarom ik eruit lag. Dat gesprek duurde 25 minuten. Wat mij het meeste raakte, is dat Johan op een bepaald ogenblik zei: 'Het heeft mij de hele avond beziggehouden, hoeveel keer gij wel in de media zijt opgedoken. In onze partij heeft iedereen een eigen mening. Denk je echt dat Ceval (Cevdarli, wp) geen eigen mening heeft? Maar zij zwijgt tenminste. Alleen jij voelt altijd de behoefte overal je mening te verkondigen.' Natuurlijk, zei ik, als een journalist mij contacteert, zeg ik mijn mening. En als dat nodig was, heb ik er altijd aan toegevoegd dat het om mijn persoonlijke mening ging en niet die van de partij.

"Dat is dus de aanpak? Vier jaar lang krijg je geen feedback, geen medewerkers. En als ze je dan op straat zetten, geven ze kritiek omdat je het zogezegd niet verstandig genoeg hebt aangepakt. Ik had nooit gedacht dat sp.a zo'n harde partij was. Maar ik ben blij dat ik die leerschool heb meegemaakt.

"Officieel heeft Vande Lanotte me trouwens niet buitengesmeten. Hij bood mij de totaal onverkiesbare 23ste plaats op de lijst aan. Hij probeerde me zelfs aan te praten dat dit een haalbare kaart was: 'Mimount, denk er eens over na. Jij met je voorkeurstemmen moet dat kunnen.'

"Een dag nadien antwoordde ik hem op zijn manier. Ik stuurde een sms'je: 'Bedankt voor uw aanbod, maar ik doe hier niet aan mee.' Dat was het."

Overstap

"Ik heb toen veel sms'jes en telefoontjes gekregen om mij te steunen. En toen heeft Jurgen Verstrepen van Lijst Dedecker mij gebeld. Hij vroeg me om toch nog eens na te denken, Ook al had ik eigenlijk beslist om met politiek te kappen.

"Waarom niet? Met Jurgen werkte ik al samen toen hij op de radio ZwartWit presenteerde. Ook toen Jürgen bij het VB was, hadden wij contact. Waarom niet? We kenden elkaar, we zaten vaak in dezelfde treincoupé tussen Antwerpen en Brusssel.

"Ik praat met iedereen, daarom moet ik nog niet de mening van de ander delen. Ik geef ook de hand aan iedereen. Zo heb ik het geleerd. Ik heb het daarover gehad met mijn vader. Hij zei me: 'Dochter, je hebt van thuis uit de opvoeding gekregen om iedereen beleefd te groeten. Als iemand je uitgestoken hand weigert, zegt dat meer over die persoon dan over jezelf.'

"Jurgen Verstrepen heeft me gevraagd om bij LDD aan te sluiten. Ik mijn socialistische vrienden samengeroepen. en hen gezegd: 'Kameraden, dit voorstel is mij gedaan.' Ik zal het nooit vergeten. We hadden mijn plakkers hier in de tuin uitgenodigd. Ik vergeet die dag nooit. Er zijn tranen gevloeid. Ik heb sommige mensen gekwetst, terwijl anderen zeiden: 'Toch smerig wat ze u hebben aangedaan.' We laten het aan u over, was de algemene conclusie. Uiteindelijk hebben zeventien van de twintig mij geholpen met mijn campagne voor LDD. Ik wist vooraf dat ik geen kans maakte om verkozen te raken (Bousakla was lijstduwer op de Antwerpse Kamerlijst, wp), maar dat was ook de ambitie niet. Mijn enige betrachting was te tonen: 'Jullie apparaat krijgt mij niet kapot.'

"Ik ben twintig jaar lid geweest van de socialistische partij, maar nu zit ik goed bij LDD."

© 2008 De Morgen

12 januari 2008

Heel verhelderend, dit interview.

En het bewijst weeral dat linkse partij geen kritiek op de islam dulden.

Sickboy · 13 januari 2008, 20:58

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Online

In De Morgen verscheen op 12 januari een interview van Walter Pauli.

"Mimount Bousakla geeft nog interviews. Maar pas vanaf zeven uur 's avonds. Overdag is ze een zelfstandige onthaalmoeder met vijf kinderen. De ex-senator geeft de fles, ververst luiers en wiegt kindjes. Maar ze brandt nog altijd van ambitie: 'Ooit hoop ik deze opvang uit te bouwen tot een echte crèche.'
In 2007 veranderde voor Mimount Bousakla alles: haar leven (de geboorte van haar zoontje Ilias), haar partij (ze wisselde sp.a voor Lijst Dedecker), haar woning (ze woont nu in een fraai historisch pand in het nog altijd wat volkse Sint-Andries).

Mimount Bousakla: "Parlementsleden werken zeer hard, maar ze hebben wel de luxe dat ze, naast de commissies en de verplichte vergaderingen, hun eigen agenda bepalen. Nu heb ik een werkdag vanaf zeven uur 's morgens, als het eerste kindje arriveert, tot half zeven 's avonds. Tenminste als de ouders er op tijd zijn. Als ze door files te laat komen, heb ik pech.

"Vanaf het moment dat de kindjes hier zijn, heb ik geen minuut rust. Maar dat maakt natuurlijk ook dat de dagen voorbij vliegen.

"En soms kan ik me eens een avond vrijmaken. Dinsdagavond heb ik de prijsuitreiking van Nova Civitas aan Urbanus bijgewoond. Maar dat kan alleen door eerst de ouders op het hart te drukken: 'Sorry, maar vanavond is half zeven écht het 'sluitingsuur' Doe me nu niet aan dat je een uur te laat komt.

Nova Civitas is een conservatief-liberale denktank. Op bijeenkomsten of debatten tref je niet veel socialisten aan, net zomin als groenen of christendemocraten. Wel liberalen, of het nu Open Vld'ers of het groeiende aantal leden van Lijst Dedecker zijn. Bousakla heeft haar keuze voor die laatste partij gemaakt en beklaagt zich de overstap niet. "Er is steeds meer erkenning voor Lijst Dedecker(LDD) en dat helemaal op eigen kracht. Ik ken uit ervaring het verschil tussen een grote partij, met veel macht en een ruim netwerk aan relaties, en een kleine partij die zich keihard moet bewijzen. Alleen al de tegenwerking van de media. Als sp.a'er hoefde ik maar een artikel door te sturen en het werd overgenomen door alle kranten. Nu is het van: 'Weer een een tekstje van een LDD'er.' We moeten ons dubbel bewijzen.

"Dat was ik gelukkig gewoon. Bij sp.a, maar ook bij de andere partijen, hebben allochtone politici het n�*ét onder de markt. Bij elke verkiezing vind je op alle lijsten ettelijke allochtonen, maar ken jij één allochtone die een succesvolle, opwaartse carrière heeft opgebouwd? Zelfs Nahima Lanjri niet, zij moest zeer tegen haar zin van de Kamer naar de Senaat verhuizen. Het is toch kenmerkend dat Patrick Janssens zich dit liet ontvallen, toen hij bij de vorige gemeenteraadsverkiezingen de resultaten zag van de allochtonen op zijn Antwerpse lijst: 'Oh neen, ze zijn allemaal verkozen geraakt!'

"In de Senaat heb ik heel goed kunnen werken, maar dan vooral met collega's van andere partijen. Zo kregen mijn acties tegen de verstoting alle steun van Anne-Marie Lizin. In de eigen fractie had ik ook wel collega's met wie het fijn samenwerken was: Christel Geerts, Ludwig Vandenhove, Staf Nimmegeers, zelfs met Lionel Vandenberghe. Maar met onze fractieleidster Myriam Vanlerberghe kon ik niet door één deur. Ze leidde de fractie als een kleuterklas. En als je haar tegensprak, was het altijd hetzelfde: 'Ik zeg néén. En anders bel ik naar Johan.' Komaan: we zijn toch allemaal volwassenen. En bij de stemmingen voortdurend commanderen, als een schooljuf: 'Nu rood!' 'Nu groen!' 'Nu wit!' Ik heb dus een paar keer anders gestemd."

"Wat er ook van zij, ik heb er nooit spijt van gehad dat ik altijd mijn mening gezegd heb. Zij het dat ik vrij snel aanvoelde dat ik uit de gratie lag. Bij de Vlaamse parlementsverkiezingen van 2004 - ik was amper één jaar senator - had ik mij nochtans gemakkelijk opgesteld. Ik was bereid de lijst te steunen. Waarom niet? Ik voelde me goed in mijn vel in de Senaat, ik ben niet iemand die van de ene naar de andere assemblee wil switchen.

"Maar kort voor die campagne kreeg ik last met een paar kerels van Resist!. Ineens merkte ik dat sommige sp.a'ers mij vooral als last begonnen te zien. Toen ik bedreigingen ontving naar aanleiding van mijn uitspraken over de Moslimexecutieve, kreeg ik van overal steunbetuigingen. Binnen de sp.a werd ik behoorlijk hard aangepakt. Op een fractievergadering zei Philippe De Coene dat wat mij overkwam mijn schuld was. Ik dacht toen: 'Dat kan niet. Ik word bedreigd en zij zeggen dat ik mijn mond maar had moeten houden.' Ik was verbouwereerd. Greet van Gool zat naast mij en gebaarde: 'Niet reageren, Mimount. Zwijg.' Maar dat kan ik niet. Dus vroeg ik het woord en zei: 'Ik dacht dat wij een open partij waren. Ik dacht dat wij wantoestanden bespreekbaar mochten maken. Ik moet toch niet zwijgen, alleen omdat mijn kritiek niet gesmaakt wordt door Laurette Onkelinx?' Toen heeft Freya Van den Bossche heel duidelijk gezegd: 'Wij zijn geen open partij.' Echt waar. Ik durf iedereen in de ogen te kijken die dat tegenspreekt.

"Als jong parlementslid is het niet altijd even makkelijk om je weg te vinden in het parlement. Daarom ook dat iedereen recht heeft op een parlementaire medewerker. Behalve sp.a'ers uit Antwerpen. Die moeten die - verplicht - afstaan aan de partij. Onze parlementaire medewerkers werken zelfs niet in het parlement maar in Antwerpen, in de zogenaamde 'pool'. In de praktijk doen zij werk voor de paar politici die de Antwerpse afdeling beheersen, zoals Patrick Janssens en Kathleen Van Brempt. Tijdens de verkiezingscampagne moest mijn medewerker met een T-shirt van Janssens rondlopen.

"Nu, ik ga hier Janssens niet als een boeman afschilderen die altijd alles fout deed. Ik moet eerlijk zeggen dat Janssens mij kansen heeft gegeven. Ik heb ze ook met beide handen gegrepen. Maar ik ben niet blijven zwijgen.

"Ik heb dan maar zelf vragen voorbereid over de Moslimexecutieve. Maar je weet dat een sp.a-parlementslid niet op eigen initiatief een vraag in het parlement mag stellen. Die moet eerst goedgekeurd worden door de studiedienst op de Grasmarkt. Zegt die studiedienst 'neen', dan mág je gewoon niet tussenkomen van je fractie. Na een tijdje kreeg ik het op mijn heupen en zei tegen Vanlerberghe: 'Zeg, mijn vraag staat er wéér niet bij.' 'Natuurlijk niet', zei ze. 'Want dan zouden wij ons moeten verontschuldigen bij Onkelinx.' Dat primeerde dus.

"Je steekt al je tijd in die initiatieven, want medewerking is er nauwelijks. En nadien keuren ze af wat je doet, zonder suggesties ter verbetering.

"Klap op de vuurpijl was dat Inga Verhaert, een van de nieuwe bestendig afgevaardigden van Antwerpen, een paar maanden voor de verkiezingen mijn medewerker benaderde: 'Solliciteer maar bij mij, want ik kan je voor zes jaar werkzekerheid aanbieden.' Zonder enig overleg met mij. Terwijl ik die medewerker goed kon gebruiken, zo vlak voor de verkiezingen. Zeker in mijn situatie: hoogzwanger, nadien pas bevallen.

In oktober 2006 had ik het nochtans niet onaardig gedaan. Samen met Patrick Janssens werd ik vooruitgeschoven voor de lijst van het district Antwerpen. En op vraag van Kathleen Van Brempt was ik ook 'tweede lijsttrekker', dus bovenaan in de tweede kolom op de computerschermpjes, voor de provincie. Twee keer was ik verkozen. Dat provinciale mandaat heb ik niet opgenomen, maar ik zetel nog altijd in het district. Toen hoorde ik echter al geruchten dat er één lijst was waarop mijn naam zeker niet mocht functioneren: die van de Antwerpse gemeenteraad. Dat zou een bevel geweest zijn van Janssens zelf.

"De val klapte uiteindelijk dicht vlak voor de verkiezingen van 10 juni. Het laatste gesprek met Johan Vande Lanotte vergeet ik nooit. Het ging over mijn plaats op de lijst. Al mijn collega-parlementsleden wisten al lang hoe en wat. Behalve ik. "Mijn militanten, allemaal socialist tot in de kist, allemaal al tientallen jaren lid van SP/sp.a, belden mij op: 'Allez Mimount, dat kan toch niet? We moeten toch weten wat we moeten doen? Als ik naar Patrick belde, verwees die naar Johan. Belde ik naar Johan, dan moest ik Patrick bellen.

"Ten slotte belde het secretariaat van Vande Lanotte voor een afspraak: twee dagen voor het sp.a-congres waarop de lijsten worden goedgekeurd. Nu denk ik: ze deden dat bewust, zo laat, om mij geen kans meer te geven om bij een andere partij een plaats op de lijst af te dwingen.

"Maar ik was hoe dan ook voorbereid op slecht nieuws. Een goede vriend begeleidde mij naar Brussel. Hij wachtte beneden in de Agoragalerij, ik wilde boven van Vande Lanotte de argumenten horen waarom ik eruit lag. Dat gesprek duurde 25 minuten. Wat mij het meeste raakte, is dat Johan op een bepaald ogenblik zei: 'Het heeft mij de hele avond beziggehouden, hoeveel keer gij wel in de media zijt opgedoken. In onze partij heeft iedereen een eigen mening. Denk je echt dat Ceval (Cevdarli, wp) geen eigen mening heeft? Maar zij zwijgt tenminste. Alleen jij voelt altijd de behoefte overal je mening te verkondigen.' Natuurlijk, zei ik, als een journalist mij contacteert, zeg ik mijn mening. En als dat nodig was, heb ik er altijd aan toegevoegd dat het om mijn persoonlijke mening ging en niet die van de partij.

"Dat is dus de aanpak? Vier jaar lang krijg je geen feedback, geen medewerkers. En als ze je dan op straat zetten, geven ze kritiek omdat je het zogezegd niet verstandig genoeg hebt aangepakt. Ik had nooit gedacht dat sp.a zo'n harde partij was. Maar ik ben blij dat ik die leerschool heb meegemaakt.

"Officieel heeft Vande Lanotte me trouwens niet buitengesmeten. Hij bood mij de totaal onverkiesbare 23ste plaats op de lijst aan. Hij probeerde me zelfs aan te praten dat dit een haalbare kaart was: 'Mimount, denk er eens over na. Jij met je voorkeurstemmen moet dat kunnen.'

"Een dag nadien antwoordde ik hem op zijn manier. Ik stuurde een sms'je: 'Bedankt voor uw aanbod, maar ik doe hier niet aan mee.' Dat was het."

Overstap

"Ik heb toen veel sms'jes en telefoontjes gekregen om mij te steunen. En toen heeft Jurgen Verstrepen van Lijst Dedecker mij gebeld. Hij vroeg me om toch nog eens na te denken, Ook al had ik eigenlijk beslist om met politiek te kappen.

"Waarom niet? Met Jurgen werkte ik al samen toen hij op de radio ZwartWit presenteerde. Ook toen Jürgen bij het VB was, hadden wij contact. Waarom niet? We kenden elkaar, we zaten vaak in dezelfde treincoupé tussen Antwerpen en Brusssel.

"Ik praat met iedereen, daarom moet ik nog niet de mening van de ander delen. Ik geef ook de hand aan iedereen. Zo heb ik het geleerd. Ik heb het daarover gehad met mijn vader. Hij zei me: 'Dochter, je hebt van thuis uit de opvoeding gekregen om iedereen beleefd te groeten. Als iemand je uitgestoken hand weigert, zegt dat meer over die persoon dan over jezelf.'

"Jurgen Verstrepen heeft me gevraagd om bij LDD aan te sluiten. Ik mijn socialistische vrienden samengeroepen. en hen gezegd: 'Kameraden, dit voorstel is mij gedaan.' Ik zal het nooit vergeten. We hadden mijn plakkers hier in de tuin uitgenodigd. Ik vergeet die dag nooit. Er zijn tranen gevloeid. Ik heb sommige mensen gekwetst, terwijl anderen zeiden: 'Toch smerig wat ze u hebben aangedaan.' We laten het aan u over, was de algemene conclusie. Uiteindelijk hebben zeventien van de twintig mij geholpen met mijn campagne voor LDD. Ik wist vooraf dat ik geen kans maakte om verkozen te raken (Bousakla was lijstduwer op de Antwerpse Kamerlijst, wp), maar dat was ook de ambitie niet. Mijn enige betrachting was te tonen: 'Jullie apparaat krijgt mij niet kapot.'

"Ik ben twintig jaar lid geweest van de socialistische partij, maar nu zit ik goed bij LDD."

© 2008 De Morgen

12 januari 2008

Heel verhelderend, dit interview.

En het bewijst weeral dat linkse partij geen kritiek op de islam dulden.

Schrijnend verhaal,echt.

Maar toch 1 opmerking:Hoe kan iemand die zich een socialist noemt van dag op dag lid worden van een donkerblauw,populistisch vehikel als LDD?

Ruikt dit niet wat naar opportunisme?Waar is de overtuiging?

En néé,ik ben geen socialist,enkel een geïnformeerde burger...

Geert C · 13 januari 2008, 21:09

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Online

Heel verhelderend, dit interview.

En het bewijst weeral dat linkse partij geen kritiek op de islam dulden.

Sta me toe advocaat van de duivel te spelen: Hoeveel van dit interview is waar?

maarte · 13 januari 2008, 21:19

Ach we kennen de socialistische partij toch al langer.
Als ik één wijsheid zo mogen kiezen welk die partij typeert dan is het wel: 'Schijn bedriegt'

alice · 13 januari 2008, 21:38

Advocaat van de duivel, ik deel die ervaring van Mimount dus kan me voorstellen dat ze de waarheid spreekt.
Binnen de politiek gaat het over macht en strategie, niet over standpunten of doelstellingen, teleurstellend maar waar.

Praetorian · 13 januari 2008, 22:38

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Geert C

Sta me toe advocaat van de duivel te spelen: Hoeveel van dit interview is waar?

Zeker gezien het feit dat die partij bestaat uit uitsluitend van die "moeilijke" gevallen die geen enkele andere partij wilt.

De Garde · 13 januari 2008, 22:54

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Geert C

Sta me toe advocaat van de duivel te spelen: Hoeveel van dit interview is waar?

't is haar waarheid natuurlijk en lichtelijk bijgekleurd zeer zeker. Maar 't is natuurlijk niet leuk voor een regeringspartij (waar de parlementairen stemmachines zijn) om een stoorzender in eigen rangen te hebben. Kijk maar wat het bij de toen-nog-niet-open VLD heeft opgeleverd.

filosoof · 13 januari 2008, 23:10

Ach, in elke partij zijn er wel die ontevreden zijn met hun plaats op de lijst en overstappen naar vermeend groenere weiden als hen een mooi aanbod wordt gedaan. Omwille van de geloofwaardigheid moeten ze dan wel natrappen. Niks nieuws dus.

Online · 13 januari 2008, 23:18

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door filosoof

Ach, in elke partij zijn er wel die ontevreden zijn met hun plaats op de lijst en overstappen naar vermeend groenere weiden als hen een mooi aanbod wordt gedaan. Omwille van de geloofwaardigheid moeten ze dan wel natrappen. Niks nieuws dus.

De gewelddreigingen vanwege het islamitische Resist waren ook verzonnen zeker? En de aanklachten tegen de Moslimexecutieve - dat orgaan dat enkel de media haalt door de veelvuldige corruptiepraktijen onder haar leden - dat heeft M. Boussakla zeker ook bijeen gefantaseerd?

Boussakla vertelt enkel wat tal van andere SA militanten ook aan de levende lijve mochten ondervinden : de dictatoriale trekjes van het partijbestuur.
Waarom denk je dat een er scheuring aan de gang is bij de Spa?

*Niels* · 18 januari 2008, 18:03

Als je geëngageerd bent in een bepaalde partij is het toch normaal dat je ook achter de ideologie van de partij staat. Dat je toch akkoord bent met de grote lijnen van een partij. Indien dit niet zo is en overal graag je eigen mening wil verkondigen, waardoor je eigen partij in de problemen geraakt, dan is het toch begrijpelijk dat er daarmee rekening wordt gehouden bij de lijstvorming...
Mimount had niet dezelfde overtuiging als de partij. Hoe kan je anders zo gemakkelijk, van de ene op de andere dag overhuppelen van een linkse naar een ultrarechtse populistische partij gaan als Lijst Dedecker.
Mimount kennende zal ze dit intervieuw wel overdreven hebben en spijkers op laag water hebben gezocht.

13 januari 2008, 18:54	#1
Online Banneling Geregistreerd: 25 augustus 2006 Berichten: 8.192	De ware aard van de Spa In De Morgen verscheen op 12 januari een interview van Walter Pauli. "Mimount Bousakla geeft nog interviews. Maar pas vanaf zeven uur 's avonds. Overdag is ze een zelfstandige onthaalmoeder met vijf kinderen. De ex-senator geeft de fles, ververst luiers en wiegt kindjes. Maar ze brandt nog altijd van ambitie: 'Ooit hoop ik deze opvang uit te bouwen tot een echte crèche.' In 2007 veranderde voor Mimount Bousakla alles: haar leven (de geboorte van haar zoontje Ilias), haar partij (ze wisselde sp.a voor Lijst Dedecker), haar woning (ze woont nu in een fraai historisch pand in het nog altijd wat volkse Sint-Andries). Mimount Bousakla: "Parlementsleden werken zeer hard, maar ze hebben wel de luxe dat ze, naast de commissies en de verplichte vergaderingen, hun eigen agenda bepalen. Nu heb ik een werkdag vanaf zeven uur 's morgens, als het eerste kindje arriveert, tot half zeven 's avonds. Tenminste als de ouders er op tijd zijn. Als ze door files te laat komen, heb ik pech. "Vanaf het moment dat de kindjes hier zijn, heb ik geen minuut rust. Maar dat maakt natuurlijk ook dat de dagen voorbij vliegen. "En soms kan ik me eens een avond vrijmaken. Dinsdagavond heb ik de prijsuitreiking van Nova Civitas aan Urbanus bijgewoond. Maar dat kan alleen door eerst de ouders op het hart te drukken: 'Sorry, maar vanavond is half zeven écht het 'sluitingsuur' Doe me nu niet aan dat je een uur te laat komt. Nova Civitas is een conservatief-liberale denktank. Op bijeenkomsten of debatten tref je niet veel socialisten aan, net zomin als groenen of christendemocraten. Wel liberalen, of het nu Open Vld'ers of het groeiende aantal leden van Lijst Dedecker zijn. Bousakla heeft haar keuze voor die laatste partij gemaakt en beklaagt zich de overstap niet. "Er is steeds meer erkenning voor Lijst Dedecker(LDD) en dat helemaal op eigen kracht. Ik ken uit ervaring het verschil tussen een grote partij, met veel macht en een ruim netwerk aan relaties, en een kleine partij die zich keihard moet bewijzen. Alleen al de tegenwerking van de media. Als sp.a'er hoefde ik maar een artikel door te sturen en het werd overgenomen door alle kranten. Nu is het van: 'Weer een een tekstje van een LDD'er.' We moeten ons dubbel bewijzen. "Dat was ik gelukkig gewoon. Bij sp.a, maar ook bij de andere partijen, hebben allochtone politici het n�ét onder de markt. Bij elke verkiezing vind je op alle lijsten ettelijke allochtonen, maar ken jij één allochtone die een succesvolle, opwaartse carrière heeft opgebouwd? Zelfs Nahima Lanjri niet, zij moest zeer tegen haar zin van de Kamer naar de Senaat verhuizen. Het is toch kenmerkend dat Patrick Janssens zich dit liet ontvallen, toen hij bij de vorige gemeenteraadsverkiezingen de resultaten zag van de allochtonen op zijn Antwerpse lijst: 'Oh neen, ze zijn allemaal verkozen geraakt!' "In de Senaat heb ik heel goed kunnen werken, maar dan vooral met collega's van andere partijen. Zo kregen mijn acties tegen de verstoting alle steun van Anne-Marie Lizin. In de eigen fractie had ik ook wel collega's met wie het fijn samenwerken was: Christel Geerts, Ludwig Vandenhove, Staf Nimmegeers, zelfs met Lionel Vandenberghe. Maar met onze fractieleidster Myriam Vanlerberghe kon ik niet door één deur. Ze leidde de fractie als een kleuterklas. En als je haar tegensprak, was het altijd hetzelfde: 'Ik zeg néén. En anders bel ik naar Johan.' Komaan: we zijn toch allemaal volwassenen. En bij de stemmingen voortdurend commanderen, als een schooljuf: 'Nu rood!' 'Nu groen!' 'Nu wit!' Ik heb dus een paar keer anders gestemd." "Wat er ook van zij, ik heb er nooit spijt van gehad dat ik altijd mijn mening gezegd heb. Zij het dat ik vrij snel aanvoelde dat ik uit de gratie lag. Bij de Vlaamse parlementsverkiezingen van 2004 - ik was amper één jaar senator - had ik mij nochtans gemakkelijk opgesteld. Ik was bereid de lijst te steunen. Waarom niet? Ik voelde me goed in mijn vel in de Senaat, ik ben niet iemand die van de ene naar de andere assemblee wil switchen. "Maar kort voor die campagne kreeg ik last met een paar kerels van Resist!. Ineens merkte ik dat sommige sp.a'ers mij vooral als last begonnen te zien. Toen ik bedreigingen ontving naar aanleiding van mijn uitspraken over de Moslimexecutieve, kreeg ik van overal steunbetuigingen. Binnen de sp.a werd ik behoorlijk hard aangepakt. Op een fractievergadering zei Philippe De Coene dat wat mij overkwam mijn schuld was. Ik dacht toen: 'Dat kan niet. Ik word bedreigd en zij zeggen dat ik mijn mond maar had moeten houden.' Ik was verbouwereerd. Greet van Gool zat naast mij en gebaarde: 'Niet reageren, Mimount. Zwijg.' Maar dat kan ik niet. Dus vroeg ik het woord en zei: 'Ik dacht dat wij een open partij waren. Ik dacht dat wij wantoestanden bespreekbaar mochten maken. Ik moet toch niet zwijgen, alleen omdat mijn kritiek niet gesmaakt wordt door Laurette Onkelinx?' Toen heeft Freya Van den Bossche heel duidelijk gezegd: 'Wij zijn geen open partij.'* Echt waar. Ik durf iedereen in de ogen te kijken die dat tegenspreekt. "Als jong parlementslid is het niet altijd even makkelijk om je weg te vinden in het parlement. Daarom ook dat iedereen recht heeft op een parlementaire medewerker. Behalve sp.a'ers uit Antwerpen. Die moeten die - verplicht - afstaan aan de partij. Onze parlementaire medewerkers werken zelfs niet in het parlement maar in Antwerpen, in de zogenaamde 'pool'. In de praktijk doen zij werk voor de paar politici die de Antwerpse afdeling beheersen, zoals Patrick Janssens en Kathleen Van Brempt. Tijdens de verkiezingscampagne moest mijn medewerker met een T-shirt van Janssens rondlopen. "Nu, ik ga hier Janssens niet als een boeman afschilderen die altijd alles fout deed. Ik moet eerlijk zeggen dat Janssens mij kansen heeft gegeven. Ik heb ze ook met beide handen gegrepen. Maar ik ben niet blijven zwijgen. "Ik heb dan maar zelf vragen voorbereid over de Moslimexecutieve. Maar je weet dat een sp.a-parlementslid niet op eigen initiatief een vraag in het parlement mag stellen. Die moet eerst goedgekeurd worden door de studiedienst op de Grasmarkt. Zegt die studiedienst 'neen', dan mág je gewoon niet tussenkomen van je fractie. Na een tijdje kreeg ik het op mijn heupen en zei tegen Vanlerberghe: 'Zeg, mijn vraag staat er wéér niet bij.' 'Natuurlijk niet', zei ze. 'Want dan zouden wij ons moeten verontschuldigen bij Onkelinx.' Dat primeerde dus. "Je steekt al je tijd in die initiatieven, want medewerking is er nauwelijks. En nadien keuren ze af wat je doet, zonder suggesties ter verbetering. "Klap op de vuurpijl was dat Inga Verhaert, een van de nieuwe bestendig afgevaardigden van Antwerpen, een paar maanden voor de verkiezingen mijn medewerker benaderde: 'Solliciteer maar bij mij, want ik kan je voor zes jaar werkzekerheid aanbieden.' Zonder enig overleg met mij. Terwijl ik die medewerker goed kon gebruiken, zo vlak voor de verkiezingen. Zeker in mijn situatie: hoogzwanger, nadien pas bevallen. In oktober 2006 had ik het nochtans niet onaardig gedaan. Samen met Patrick Janssens werd ik vooruitgeschoven voor de lijst van het district Antwerpen. En op vraag van Kathleen Van Brempt was ik ook 'tweede lijsttrekker', dus bovenaan in de tweede kolom op de computerschermpjes, voor de provincie. Twee keer was ik verkozen. Dat provinciale mandaat heb ik niet opgenomen, maar ik zetel nog altijd in het district. Toen hoorde ik echter al geruchten dat er één lijst was waarop mijn naam zeker niet mocht functioneren: die van de Antwerpse gemeenteraad. Dat zou een bevel geweest zijn van Janssens zelf. "De val klapte uiteindelijk dicht vlak voor de verkiezingen van 10 juni. Het laatste gesprek met Johan Vande Lanotte vergeet ik nooit. Het ging over mijn plaats op de lijst. Al mijn collega-parlementsleden wisten al lang hoe en wat. Behalve ik. "Mijn militanten, allemaal socialist tot in de kist, allemaal al tientallen jaren lid van SP/sp.a, belden mij op: 'Allez Mimount, dat kan toch niet? We moeten toch weten wat we moeten doen? Als ik naar Patrick belde, verwees die naar Johan. Belde ik naar Johan, dan moest ik Patrick bellen. "Ten slotte belde het secretariaat van Vande Lanotte voor een afspraak: twee dagen voor het sp.a-congres waarop de lijsten worden goedgekeurd. Nu denk ik: ze deden dat bewust, zo laat, om mij geen kans meer te geven om bij een andere partij een plaats op de lijst af te dwingen. "Maar ik was hoe dan ook voorbereid op slecht nieuws. Een goede vriend begeleidde mij naar Brussel. Hij wachtte beneden in de Agoragalerij, ik wilde boven van Vande Lanotte de argumenten horen waarom ik eruit lag. Dat gesprek duurde 25 minuten. Wat mij het meeste raakte, is dat Johan op een bepaald ogenblik zei: 'Het heeft mij de hele avond beziggehouden, hoeveel keer gij wel in de media zijt opgedoken. In onze partij heeft iedereen een eigen mening. Denk je echt dat Ceval (Cevdarli, wp) geen eigen mening heeft? Maar zij zwijgt tenminste. Alleen jij voelt altijd de behoefte overal je mening te verkondigen.' Natuurlijk, zei ik, als een journalist mij contacteert, zeg ik mijn mening. En als dat nodig was, heb ik er altijd aan toegevoegd dat het om mijn persoonlijke mening ging en niet die van de partij. "Dat is dus de aanpak? Vier jaar lang krijg je geen feedback, geen medewerkers. En als ze je dan op straat zetten, geven ze kritiek omdat je het zogezegd niet verstandig genoeg hebt aangepakt. Ik had nooit gedacht dat sp.a zo'n harde partij was. Maar ik ben blij dat ik die leerschool heb meegemaakt. "Officieel heeft Vande Lanotte me trouwens niet buitengesmeten. Hij bood mij de totaal onverkiesbare 23ste plaats op de lijst aan. Hij probeerde me zelfs aan te praten dat dit een haalbare kaart was: 'Mimount, denk er eens over na. Jij met je voorkeurstemmen moet dat kunnen.' "Een dag nadien antwoordde ik hem op zijn manier. Ik stuurde een sms'je: 'Bedankt voor uw aanbod, maar ik doe hier niet aan mee.' Dat was het." Overstap "Ik heb toen veel sms'jes en telefoontjes gekregen om mij te steunen. En toen heeft Jurgen Verstrepen van Lijst Dedecker mij gebeld. Hij vroeg me om toch nog eens na te denken, Ook al had ik eigenlijk beslist om met politiek te kappen. "Waarom niet? Met Jurgen werkte ik al samen toen hij op de radio ZwartWit presenteerde. Ook toen Jürgen bij het VB was, hadden wij contact. Waarom niet? We kenden elkaar, we zaten vaak in dezelfde treincoupé tussen Antwerpen en Brusssel. "Ik praat met iedereen, daarom moet ik nog niet de mening van de ander delen. Ik geef ook de hand aan iedereen. Zo heb ik het geleerd. Ik heb het daarover gehad met mijn vader. Hij zei me: 'Dochter, je hebt van thuis uit de opvoeding gekregen om iedereen beleefd te groeten. Als iemand je uitgestoken hand weigert, zegt dat meer over die persoon dan over jezelf.' "Jurgen Verstrepen heeft me gevraagd om bij LDD aan te sluiten. Ik mijn socialistische vrienden samengeroepen. en hen gezegd: 'Kameraden, dit voorstel is mij gedaan.' Ik zal het nooit vergeten. We hadden mijn plakkers hier in de tuin uitgenodigd. Ik vergeet die dag nooit. Er zijn tranen gevloeid. Ik heb sommige mensen gekwetst, terwijl anderen zeiden: 'Toch smerig wat ze u hebben aangedaan.' We laten het aan u over, was de algemene conclusie. Uiteindelijk hebben zeventien van de twintig mij geholpen met mijn campagne voor LDD. Ik wist vooraf dat ik geen kans maakte om verkozen te raken (Bousakla was lijstduwer op de Antwerpse Kamerlijst, wp), maar dat was ook de ambitie niet. Mijn enige betrachting was te tonen: 'Jullie apparaat krijgt mij niet kapot.' "Ik ben twintig jaar lid geweest van de socialistische partij, maar nu zit ik goed bij LDD." © 2008 De Morgen 12 januari 2008 Heel verhelderend, dit interview. En het bewijst weeral dat linkse partij geen kritiek op de islam dulden.

13 januari 2008, 21:19	#4
maarte Minister-President Geregistreerd: 3 december 2004 Locatie: Hage(n)land Berichten: 4.471	Ach we kennen de socialistische partij toch al langer. Als ik één wijsheid zo mogen kiezen welk die partij typeert dan is het wel: 'Schijn bedriegt' __________________ La causa nostra:Mani pulite

13 januari 2008, 23:10	#8
filosoof Banneling Geregistreerd: 22 mei 2003 Locatie: Brussel Berichten: 49.496	Ach, in elke partij zijn er wel die ontevreden zijn met hun plaats op de lijst en overstappen naar vermeend groenere weiden als hen een mooi aanbod wordt gedaan. Omwille van de geloofwaardigheid moeten ze dan wel natrappen. Niks nieuws dus. Laatst gewijzigd door filosoof : 13 januari 2008 om 23:12.

13 januari 2008, 21:38	#5
alice Secretaris-Generaal VN Geregistreerd: 3 januari 2007 Berichten: 27.350	Advocaat van de duivel, ik deel die ervaring van Mimount dus kan me voorstellen dat ze de waarheid spreekt. Binnen de politiek gaat het over macht en strategie, niet over standpunten of doelstellingen, teleurstellend maar waar.

18 januari 2008, 18:03	#10
Niels Vreemdeling Geregistreerd: 7 juni 2007 Berichten: 34	Als je geëngageerd bent in een bepaalde partij is het toch normaal dat je ook achter de ideologie van de partij staat. Dat je toch akkoord bent met de grote lijnen van een partij. Indien dit niet zo is en overal graag je eigen mening wil verkondigen, waardoor je eigen partij in de problemen geraakt, dan is het toch begrijpelijk dat er daarmee rekening wordt gehouden bij de lijstvorming... Mimount had niet dezelfde overtuiging als de partij. Hoe kan je anders zo gemakkelijk, van de ene op de andere dag overhuppelen van een linkse naar een ultrarechtse populistische partij gaan als Lijst Dedecker. Mimount kennende zal ze dit intervieuw wel overdreven hebben en spijkers op laag water hebben gezocht.