Wat als ... 3. De Duitsers Lenin niet op de trein hadden gezet?

E. Migrant · 18 november 2012, 13:15

The War to end all Wars

De Eerste Wereldoorlog en het ontstaan van de nieuwe wereldorde
Deel III -1917

Door EC Bakker

Inhoud:
1 de Russische Revolutie
2 Nog even terug naar 1917
3 De Balfour-declaratie

1 De Russische Revolutie
De Russische Revolutie verloopt in twee hoofdfasen: eerst de 'Februarirevolutie’ (18-27 februari; aangezien de Russen een andere kalender hanteerden, was het 3-15 maart volgens de wereldstandaard (ws)), later de bolsjewistische 'Oktoberrevolutie’(in de nacht van 24 op 25 oktober; ws 6 op 7 november), die geen revolutie, maar een staatsgreep genoemd moet worden.

Na de herovering van Oost-Galicië op Rusland door Oostenrijk-Hongarije (met Duitse hulp), ontsloeg de Tsaar in september 1915 groothertog Nikolai om zelf het opperbevel van het Russische leger op zich te nemen. Zonder succes. Afgezien van de enorme aantallen doden en gewonden, bevond meer dan een miljoen Russische soldaten zich in 1916 in krijgsgevangenschap. Zonder enig uitzicht op een spoedig einde van de oorlog, daalde de motivatie aan het Russische thuisfront tot een dieptepunt. Eind 1916 braken stakingen uit.

Vanaf dit moment maken de meeste historici zich er te makkelijk vanaf en presenteren de Russische Revolutie alsof we hier met een verandering van het weer te maken hebben. Een authentiek onderzoeker als Renate Riemeck citeert Lenin, die in zijn ‚Brieven uit het buitenland’ schreef dat hij er zeker van was dat de Februarirevolutie door de Engelsen en de Fransen gesteund werd, aangezien deze bang waren dat de Tsaar op het punt stond om onderhandelingen met Duitsland te openen. Lenin baseerde zich op rapporten over het gedrag van de Britse en Franse ambassadeurs in Sint Petersburg die in de maanden voorafgaande aan de Februarirevolutie, druk overleg voerden met onder meer Lvov en Kerenski. Een afzonderlijke vredesovereenkomst in het oosten was eind 1916 een reële mogelijkheid.

Een groot deel van het Russische establishment begon te vrezen dat als de Tsaar een vredesproces in gang zou zetten, een revolutie zoals die van 1905 zeer waarschijnlijk was. Het heeft er alle schijn van dat het besluit van een clubje hoge officieren om op 16 december de omstreden hofadviseur Raspoetin, bepaald geen voorstander van de oorlog, te vermoorden, hier mee te maken heeft gehad.

De opstand begon in Sint Petersburg vanwege een tekort aan brood. Duizenden mensen gingen de straat op en riepen om brood en vrede. Toen de Tsaar bevel gaf op de demonstrerende massa’s te schieten, weigerden de soldaten, zelfs de doorgaans loyale kozakken, hieraan gehoor te geven. Troepen liepen over. Het staatsgezag functioneerde niet meer. Toen Nicolaas II opdracht gaf tot ontbinding van de Doema, gaven de Doema-leden hier geen gehoor aan. Tegelijkertijd werd de eerste sovjet (‘raad’) van soldaten en arbeiders opgericht. Toen de Tsaar zich nu van zijn buitenverblijf naar Sint Petersburg begaf, werd hij gearresteerd. Op 2 maart (ws 15 maart) werd hij gedwongen afstand te doen van de troon. De Doema riep nu een interim-regering in het leven. Het is bepaald niet vanzelfsprekend dat deze interim-regering van minister president graaf Lvov met zijn minister van oorlog Kerenski, vastbesloten blijkt om de oorlog, tegen de wens van de bevolking in, hoe dan ook voort te zetten.

De Duitse militaire staf nam het besluit om Lenin, de naar het buitenland gevluchte leider van de bolsjewistische partij, van Zwitserland naar Helsinki te transporteren. Zij wisten dat hij een totale revolutie in Rusland wilde, en tegelijkertijd beweerde dat hij zo snel mogelijk een einde wilde maken aan de oorlog. De perfecte man om Rusland verder te destabiliseren en ervoor te zorgen dat de Duitsers de oorlog in het oosten konden winnen. De trein met Lenin vertrok op 8 april. Sinovjev, Radek en vele andere bolsjewisten die samen de Oktoberrevolutie zouden gaan leiden, zaten allemaal in de Duitse trein. Rond dezelfde tijd verliet Trotski, voorman van de mensjewisten, New York per boot: Canadese douaniers hielden hem echter aan, maar ontvingen echter orders van hogerhand om hem te laten gaan. In de geschiedenisboeken is Lenin’s trein een verplicht nummer, maar de boot van Trotski, de toekomstige leider van het Rode Leger trekt minder de aandacht. (2)

http://www.zachariel.nl/artikelen/zachww1deel3.htm

http://www.yamaguchy.com/library/pea...earson_06.html

Greco-Turkish War (1919–1922)

Shift of support towards Turkish Revolutionaries
Main article: Conference of London
See also: Treaty of Alexandropol, Treaty of Ankara (1921), and Treaty of Moscow (1921)

By this time all other fronts had been settled in favour of the Turks[citation needed], freeing more resources to focus on the main threat of the Greek Army. The French and the Italians concluded private agreements with the Turkish revolutionaries in recognition of their mounting strength.[44] Turkish revolutionaries bought equipment from Italy and France, who threw in their lot with the Turkish revolutionaries against Greece which was seen as a British client. The Italians used their base in Antalya to assist, especially from the point of view of intelligence, to the Turkish revolutionaries against the Greeks.[45][unreliable source?] There emerged a friendly relationship between the bolshevik RSFSR and the Turkish Revolutionaries, which was solidified under Treaty of Moscow in March 1921. The RSFSR supported Kemal with money and ammunition:[46][47] in 1920 alone, the Lenin government supplied the kemalists with 6.000 rifles, over 5 million rifle cartridges, 17.600 projectiles as well as 200.6 kg of gold bullion; in the subsequent 2 years the amount of aid increased.[48]

Ke Nan · 18 november 2012, 19:59

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door E. Migrant

Greco-Turkish War (1919–1922)

Shift of support towards Turkish Revolutionaries
Main article: Conference of London
See also: Treaty of Alexandropol, Treaty of Ankara (1921), and Treaty of Moscow (1921)

By this time all other fronts had been settled in favour of the Turks[citation needed], freeing more resources to focus on the main threat of the Greek Army. The French and the Italians concluded private agreements with the Turkish revolutionaries in recognition of their mounting strength.[44] Turkish revolutionaries bought equipment from Italy and France, who threw in their lot with the Turkish revolutionaries against Greece which was seen as a British client. The Italians used their base in Antalya to assist, especially from the point of view of intelligence, to the Turkish revolutionaries against the Greeks.[45][unreliable source?] There emerged a friendly relationship between the bolshevik RSFSR and the Turkish Revolutionaries, which was solidified under Treaty of Moscow in March 1921. The RSFSR supported Kemal with money and ammunition:[46][47] in 1920 alone, the Lenin government supplied the kemalists with 6.000 rifles, over 5 million rifle cartridges, 17.600 projectiles as well as 200.6 kg of gold bullion; in the subsequent 2 years the amount of aid increased.[48]

Dankjewel, Lenin.

E. Migrant · 19 november 2012, 00:47

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Ke Nan

Dankjewel, Lenin.

Je zou misschien wel moeten zeggen "Merci Moffen". Want zonder die hulp van Lenin die dankzij de Duitsers naar Petersburg kon reizen, was Ataturk er waarschijnlijk niet in geslaagd om de Grieken klein te krijgen en was Turkije mogelijk helemaal ontmanteld op een klein lapje grond rond Ankara na.

Ke Nan · 19 november 2012, 18:30

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door E. Migrant

Je zou misschien wel moeten zeggen "Merci Moffen". Want zonder die hulp van Lenin die dankzij de Duitsers naar Petersburg kon reizen, was Ataturk er waarschijnlijk niet in geslaagd om de Grieken klein te krijgen en was Turkije mogelijk helemaal ontmanteld op een klein lapje grond rond Ankara na.

De Sovjethulp heeft de Turkse zege gewoonweg versterkt. De Grieken stelden en stellen militair niets voor. We zouden de klus ook met stenen en stokken geklaard hebben.

18 november 2012, 13:15	#1
E. Migrant Banneling Geregistreerd: 4 oktober 2011 Berichten: 1.745	Wat als ... 3. De Duitsers Lenin niet op de trein hadden gezet? The War to end all Wars De Eerste Wereldoorlog en het ontstaan van de nieuwe wereldorde Deel III -1917 Door EC Bakker Inhoud: 1 de Russische Revolutie 2 Nog even terug naar 1917 3 De Balfour-declaratie 1 De Russische Revolutie De Russische Revolutie verloopt in twee hoofdfasen: eerst de 'Februarirevolutie’ (18-27 februari; aangezien de Russen een andere kalender hanteerden, was het 3-15 maart volgens de wereldstandaard (ws)), later de bolsjewistische 'Oktoberrevolutie’(in de nacht van 24 op 25 oktober; ws 6 op 7 november), die geen revolutie, maar een staatsgreep genoemd moet worden. Na de herovering van Oost-Galicië op Rusland door Oostenrijk-Hongarije (met Duitse hulp), ontsloeg de Tsaar in september 1915 groothertog Nikolai om zelf het opperbevel van het Russische leger op zich te nemen. Zonder succes. Afgezien van de enorme aantallen doden en gewonden, bevond meer dan een miljoen Russische soldaten zich in 1916 in krijgsgevangenschap. Zonder enig uitzicht op een spoedig einde van de oorlog, daalde de motivatie aan het Russische thuisfront tot een dieptepunt. Eind 1916 braken stakingen uit. Vanaf dit moment maken de meeste historici zich er te makkelijk vanaf en presenteren de Russische Revolutie alsof we hier met een verandering van het weer te maken hebben. Een authentiek onderzoeker als Renate Riemeck citeert Lenin, die in zijn ‚Brieven uit het buitenland’ schreef dat hij er zeker van was dat de Februarirevolutie door de Engelsen en de Fransen gesteund werd, aangezien deze bang waren dat de Tsaar op het punt stond om onderhandelingen met Duitsland te openen. Lenin baseerde zich op rapporten over het gedrag van de Britse en Franse ambassadeurs in Sint Petersburg die in de maanden voorafgaande aan de Februarirevolutie, druk overleg voerden met onder meer Lvov en Kerenski. Een afzonderlijke vredesovereenkomst in het oosten was eind 1916 een reële mogelijkheid. Een groot deel van het Russische establishment begon te vrezen dat als de Tsaar een vredesproces in gang zou zetten, een revolutie zoals die van 1905 zeer waarschijnlijk was. Het heeft er alle schijn van dat het besluit van een clubje hoge officieren om op 16 december de omstreden hofadviseur Raspoetin, bepaald geen voorstander van de oorlog, te vermoorden, hier mee te maken heeft gehad. De opstand begon in Sint Petersburg vanwege een tekort aan brood. Duizenden mensen gingen de straat op en riepen om brood en vrede. Toen de Tsaar bevel gaf op de demonstrerende massa’s te schieten, weigerden de soldaten, zelfs de doorgaans loyale kozakken, hieraan gehoor te geven. Troepen liepen over. Het staatsgezag functioneerde niet meer. Toen Nicolaas II opdracht gaf tot ontbinding van de Doema, gaven de Doema-leden hier geen gehoor aan. Tegelijkertijd werd de eerste sovjet (‘raad’) van soldaten en arbeiders opgericht. Toen de Tsaar zich nu van zijn buitenverblijf naar Sint Petersburg begaf, werd hij gearresteerd. Op 2 maart (ws 15 maart) werd hij gedwongen afstand te doen van de troon. De Doema riep nu een interim-regering in het leven. Het is bepaald niet vanzelfsprekend dat deze interim-regering van minister president graaf Lvov met zijn minister van oorlog Kerenski, vastbesloten blijkt om de oorlog, tegen de wens van de bevolking in, hoe dan ook voort te zetten. De Duitse militaire staf nam het besluit om Lenin, de naar het buitenland gevluchte leider van de bolsjewistische partij, van Zwitserland naar Helsinki te transporteren. Zij wisten dat hij een totale revolutie in Rusland wilde, en tegelijkertijd beweerde dat hij zo snel mogelijk een einde wilde maken aan de oorlog. De perfecte man om Rusland verder te destabiliseren en ervoor te zorgen dat de Duitsers de oorlog in het oosten konden winnen. De trein met Lenin vertrok op 8 april. Sinovjev, Radek en vele andere bolsjewisten die samen de Oktoberrevolutie zouden gaan leiden, zaten allemaal in de Duitse trein. Rond dezelfde tijd verliet Trotski, voorman van de mensjewisten, New York per boot: Canadese douaniers hielden hem echter aan, maar ontvingen echter orders van hogerhand om hem te laten gaan. In de geschiedenisboeken is Lenin’s trein een verplicht nummer, maar de boot van Trotski, de toekomstige leider van het Rode Leger trekt minder de aandacht. (2) http://www.zachariel.nl/artikelen/zachww1deel3.htm http://www.yamaguchy.com/library/pea...earson_06.html Greco-Turkish War (1919–1922) Shift of support towards Turkish Revolutionaries Main article: Conference of London See also: Treaty of Alexandropol, Treaty of Ankara (1921), and Treaty of Moscow (1921) By this time all other fronts had been settled in favour of the Turks[citation needed], freeing more resources to focus on the main threat of the Greek Army. The French and the Italians concluded private agreements with the Turkish revolutionaries in recognition of their mounting strength.[44] Turkish revolutionaries bought equipment from Italy and France, who threw in their lot with the Turkish revolutionaries against Greece which was seen as a British client. The Italians used their base in Antalya to assist, especially from the point of view of intelligence, to the Turkish revolutionaries against the Greeks.[45][unreliable source?] There emerged a friendly relationship between the bolshevik RSFSR and the Turkish Revolutionaries, which was solidified under Treaty of Moscow in March 1921. The RSFSR supported Kemal with money and ammunition:[46][47] in 1920 alone, the Lenin government supplied the kemalists with 6.000 rifles, over 5 million rifle cartridges, 17.600 projectiles as well as 200.6 kg of gold bullion; in the subsequent 2 years the amount of aid increased.[48]