Ward Connerly: strijder tegen het neo-racisme

[Jos Verhulst]

RECHTSGELIJKHEID SCHEPPEN

Bespreking van: Ward Connerly 'Creating equal. My fight against race preferences'
San Francisco, Encounter Books (2000)

Ward Connerly is een 'zwarte' Amerikaan. In werkelijkheid zijn onder zijn voorouders zowel zwarten, blanken als indianen te vinden. Connerly oefent zware kritiek uit op de Amerikaanse manie, om burgers in rassen te verdelen en dan via quorums te bepalen hoeveel overheidsbestellingen naar zwarte of latino ondernemers moeten gaan, hoeveel zwarte , Aziatische en latino studenten aan de universiteiten mogen gaan enz. Hij is een consequente bepleiter voor een kleurblinde staat en een kleurenblinde maatschappij.


[size=2]Ward Connerly[/size]
�*
Voor Connerly is de praktijk van 'affirmative action', die voorkeursregelingen vastlegt voor 'minderheden', een "..legal en social monstrosity that went by the name of affirmative action" ('een wettelijk en sociaal wangedrocht genaamd 'affirmatieve actie' p.2). De twee prototypes van deze 'affirmatieve actie' zijn de lagere eisen, die met name aan zwarten worden gesteld bij de toegangsexamens tot het hoger onderwijs, en de voorkeursbehandeling die zwarten en andere leden van 'minderheden' krijgen bij aanwervingen in staatsdienst.

Connerly heeft een zeer accurate visie op de kern van de polemiek. Hij ontmaskert het mensbeeld, dat langs politiek correcte zijde wordt gehanteerd. Connerly geeft in de eerste bladzijden van zijn boek verslag van een gesprek dat hij had op het Witte Huis, met president Clinton en vice-president Gore. Connerly beschrijft een tussenkomst van deze laatste:

"...he said that he believed it was 'naïve in the extreme to assert that there is no persistent vulnaribility to prejudice rooted in human nature, prejudice based on race and ethnicity and other characteristics as well'. When others in the room began to disagree, he demanded that they let him finish, and then made it clear what he was driving at when he said, 'I think that evil lies coiled in the human soul'. The implication was clear: It is the solemn duty of government to root out that evil.

I found this view of human nature, of American human nature, truly shocking (...) I told him I found his comment 'frightening'. I looked at him squarely and said, 'The presumption of our nation is that we're good people, that we can be fair, and that we will do the right thing'.

Gore gave me a cold smile that didn't involve the eyes. I got the impression that he pitied me" (p.13-14).

('Hij zei dat volgens hem het 'in de hoogste mate naïef is om te beweren dat de menselijke natuur geen hardnekkige neiging tot vooroordelen vertoont, zowel op raciaal als etnisch vlak als op andere domeinen'. Toen anderen in de kamer opwerpingen begonnen te maken, vroeg hij om te mogen uitspreken. Hij verduidelijkte zijn standpunt: 'Ik geloof dat het boze verankerd ligt in de menselijke ziel'. De implicatie was duidelijk: de regering had als hoogste taak om dat kwaad uit te roeien.

Ik vond deze visie op de menselijke natuur en op de Amerikaanse mens zeer schokkend (...) Ik antwoordde dat ik zijn commentaren 'angstaanjagend' vond. Ik keek hem recht aan en zei: 'Het uitgangspunt in ons land is dat wij goede mensen zijn, dat we eerlijk kunnen zijn en het juiste zullen doen'.

Gore glimlachte op een koude manier, zonder dat zijn ogen meelachten. Ik kreeg de indruk dat hij medelijden met me had')

Groepslid of individu

Voor Connerly is de strijd tegen affirmatieve actie en voor een kleurenblinde samenleving in essentie een strijd tussen twee opvattingen over de mens: de mens als groepswezen versus de mens als moreel-scheppend individu.

De kern van het politiek correcte denken bestaat in de reductie van de mens tot groepswezen. De emancipatiebeweging van de zwarten tegen allerlei discriminerende apartheidsregels (pas in 1967 verklaarde het Amerikaanse Hooggerechtshof alle wetten tegen 'interracial marriage' ongrondwettelijk), die tot in de jaren '60 in de USA bestonden, had als ideële kern juist het idee, dat iedere mens ten gronde als individu in de wereld staat en dat dit individu niet herleidbaar is tot raskenmerken of andere groepskenmerken. De mens ontleent zijn betekenis en zijn waarde aan het feit dat hij een punt vormt, waar doorheen het morele in de wereld kan verschijnen; en de verschijningsvorm van het morele is per definitie strikt individueel - alleen individuen hebben een geweten ; groepen, rassen of regeringen niet. Het merkwaardige is, dat deze progressieve opvatting - die volledig in de lijn ligt van de Verlichting - vrij snel uit de zogenaamd progressieve middens en burgerrechtbewegingen is weggelekt. Momenteel pleit deze beweging helemaal niet meer voor kleurenblindheid; ze pleit voor rassentelling , rassenklassering en rassenvoorkeuren. Jesse Jackson bijvoorbeeld, zegt dat de USA niet 'color-blind' moet zijn, doch 'color-caring' ('zorgzaam voor kleurverschillen'), en stelt dat "to ignore race and sex is racist and sexist" ('ras en geslacht niet in rekening brengen is racistisch en sexistisch' ; p.150).

Connerly focust volledig op het individu en wat het individu van zijn leven maakt: "It is not the life we're given, but the life we make of the life we're given that counts" ('wat telt is niet het leven dat je kreeg, maar het leven dat je schept uit het leven dat je kreeg' ; p.32). Hij klaagt de valse nieuwspraak over 'diversity' aan: " 'Diversity' (...) is really about forming group caucuses and has nothing to do with the indvidual's heart and soul, which is where true diversity exists" (' zogenaamde diversiteit gaat over groepsvorming en heeft niets te maken met de enige plaats waarechte diversiteit bestaat, namelijk in de harten en zielen van de individuele mensen' p.117).

Een bijkomende stelling van Connerly is dat rechtsgelijkheid een bewuste menselijke schepping is. De titel van zijn boek verwijst daarnaar. Het is een bewuste keuze voor de geest van de Verlichting, voor de opvatting dat mensen geen groepsleden doch individuen zijn, die de rechtsgelijkheid schept:

"My life experiences tell me that this question - who are you? - is the most important one we can ask. And when we ignore the appeals to group identity and focus instead on individuals and their individual humanity, we are *creating equal* and thereby inviting those principles present since the American founding to come inside our contemporary American home" ('Het leven leerde me dat de vraag'Wie ben *jij*?' de allerbelangrijkste vraag is die iemand kan stellen. Wanneer we de verlokkingen van de groepsidentiteit afwijzen en ons richten op individuele mensen en hun individuele menselijkheid, dan *scheppen we gelijkheid* en dan voeren we de principes die aan de basis lagen van de Amerikaanse revolutie binnen in het huidige Amerika' p.23-24).

Connerly's eerste strijd

Het gevecht van Connerly tegen de raciale voorkeuren begon toen hij in 1993 toetrad tot de 'Board of Regents' (de machtige raad van toezicht) van de universiteit van Californië. Connerly had een eigen zaak, en hij had reeds enige ervaring met de gevolgen van de raciale voorkeurspolitiek. In 1991 had het parlement van Californië een wet goedgekeurd, die aan de aannemers van overheidsopdrachten de eis oplegde, dat ze 15% van de opdrachten moesten uitbesteden aan ondernemingen die door niet-blanken werden geleid, en 5% aan ondernemingen die door vrouwen werden geleid. Sindsdien werd hij herhaaldelijk gecontacteerd door firma's, diegeïnteresseerd waren in een staatsbestelling en dus een onderneming onder 'zwarte' leiding mee in de boot moesten nemen. Connerly merkte op dat deze firma's helemaal niet onderzochten of zijn zaak de nodige expertise in huis had; het enige dat telde was de huidskleur van de zaakvoerder. Zijn conclusie: "Affirmative action (...) seemed to me a philosophy that corrupted both the white business that called in minority firms to help get contracts and the minority firms that participated in the farce" ('affirmatieve actie leek me een filosofie te zijn die zowel de door blanken geleide firma's corrumpeerde, als de firma's van niet-blanken die zich in de boot lieten nemen om contracten binnen te rijven, en aldus aan de farçe meededen' p.116). Als beheerder van de Californische universiteit ontdekte hij al gauw, dat de 'affirmative action', die beoogde om 'diversity' op de campus te brengen, in werkelijkheid op een systeem van grof racisme neerkwam. Grote aantallen blanke en Aziatische kandidaat-studenten werden uit de universiteiten geweerd, ook waren hun cijfers op het toegangsexamen beter dan de score van alle zwarte studenten, die als zogenaamde a.a.'s (van 'affirmative action') werden toegelaten. Connerly ontdekte dat Aziatische en blanke studenten 7.100 punten op 8.000 moesten behalen om te worden toegelaten, terwijl kleurlingen werden toegelaten met scores beneden de 6.000. Op sommige campussen van de universiteit van Californië werden zelfs alle zwarte en latino kandidaat-studenten aanvaard, ongeacht hun testscore. Vanzelfsprekend verscherpt dit soort zogezegd anti-racistische maatregelen juist de rassentegenstellingen; Connerly merkt op: "There is more talk on college campuses today about blood quantum and ethnic membership than at any time since the Nuremberg Laws" ('sinds de Nurembergwetten werd nooit meer zoveel gesproken over bloed en afstamming en etniciteit, als tegenwoordig op onze campussen' ; p.152). De a.a.- toelatingspolitiek leidde tot allerhande mistoestanden. Een bekend voorbeeld is het geval van Patrick Chavis, een a.a.-student die was toegelaten tot medische studies, en daarna een praktijk uitoefende in een arme buurt in Los Angeles. Chavis kwam op de cover van New York Times magazine, werd een 'poster boy' in pro-a.a. campagnes en werd in de senaat bewierookt door Edward Kennedy. In 1998 lekte echter uit dat Chavis' praktijk in feite bestond uit het onbekwaam uitvoeren van liposucties, en dat diverse van zijn patiënten door zijn behandelingen overleden of permanent gehandicapt waren, waarna zijn dokterslicentie werd ingetrokken (p.125).

Connerly diende bij de Board van de Californische unviersiteit twee resoluties in (SP-1 en SP-2), om de a.a. af te schaffen, zowel voor het personeelsbeleid als voor de toelating van studenten. Aan de stemming gingen uitgebreide hoorzittingen vooraf. Hierbij viel Connerly het volgende op: "The people who argued against SP-1 and SP-2 were for most part representatives of the organizations - NAACP, Mexican-American Legal Defense Fund, etc. - that compose the preference lobby. Those who argued for these resolutions tended to do so as individuals" ('De mensen die argumenteerden tegen mijn resoluties SP-1 en SP-2 waren doorgaans vertegenwoordigers van organisaties - zoals de NAACP, het Mexican-American Legal Defense Fund enz. - die samen de a.a.lobby vormen. Mensen die spraken ter ondersteuning van mijn resoluties deden dit meestal ten individuelen titel' p.151-152). Burgerrecht-activisten pleitten tijdens de hoorzittingen zeer heftig voor het behoud van de raciale criteria en zongen, onder leiding van dominee Jesse Jackson, zelfs 'We shall overcome'. Nadat de openbare zittingen wegens dreigend geweld waren onderbroken, keurde een zwakke meerderheid in de Board of Regents de resoluties goed.

Ervaringen met volksinitiatieven

�*A. Het Californische initiatief: proposition 209

Connerly werd nu een nationaal bekend man; op zijn initiatief was voor de eerste maal een belangrijke slag toegebracht aan het zo oppermachtig lijkende linkse neo-racisme. Korte tijd daarna werd hij gecontacteerd door Glynn Custred en Tom Wood, die in Californië een referendum op volksinitiatief wilden lanceren dat komaf zou maken met alle vormen van rassendiscriminatie. De tekst van het initiatief sloot direct aan bij de Civil Rights Act uit 1964. De kernpassage luidt: "The state shall not discriminate against, or grant preferential treatment to, any individual or group, on the basis of race, sex, color, etnicity, or national origin in the operation of public employment, public contracting, of public education" ('De staat mag bij openbare aanwervingen, openbare aanbestedingen of openbaar onderwijs niet discrimineren tegen, of voordelen toekennen aan, enig individu of enige groep op basis van ras, geslacht, huidskleur, etniciteit of nationale herkomst') Later zou de 'race industry' (de naam die Connerly geeft aan het amalgaam van 'burgerrechtengroepen' die de praktijk van raciale voorkeuren verdedigen en een belangrijke machtspositie bekleden binnen de Democratische Partij) de initiatiefnemers verwijten dat ze de taal van de Civil Rights Act hadden 'gestolen'. Dit is onjuist: zowel de Civil Rights Act als het nieuwe Californische volksinitiatief situeren zich in de traditie van de Verlichting, die gericht is op absolute gelijkheid in rechte, ongeacht ras, geslacht of afkomst, tussen alle leden van een rechtsgemeenschap.

Connerly aarzelde eerst om in het initiatief te stappen. Maar hij begreep snel dat de afschaffing van rassenvoorkeuren aan de Californische universiteit zou kunnen teruggeschroefd worden, indien het initiatief zou mislukken. Connerly werd dus voorzitter van het 'Californian Civil Rights Initiative'. De handtekeningactie, die aanvankelijk slabbakte, werd een succes. Hoewel slechts 700.000 handtekeningen nodig waren ,verzamelden de initiatiefnemers er 1.200.000. Connerly had bewust naar een ruim overschot gestreefd, omdat hij berichten had ontvangen dat de oppositie tegen het initiatief systematisch valse handtekeningen wou binnenbrengen. Het volksinitiatief werd 'proposition 209'.

Uit opiniepeilingen bleek onmiddellijk dat het voorstel op ruime steun kon rekenen bij de kiezers. Alle hens werden aan dek gezet om proposition 209 tegen te houden. Een poging werd opgezet om een concurrerend initiatief te lanceren ('equal opportunity initiative), met de bedoeling om verwarring bij de kiezer te zaaien. Deze poging mislukte uiteindelijk. Connerly werd in de pers , die sterk tegen het initiatief gekant was, overladen met beschuldigingen: zijn bedrijf zou zelf a.a.-geld hebben gekregen, hij zou helemaal niet uit een arme familie komen en een haat tegen zwarten hebben geërfd van grootmoeders zijde (die zelf zwart was en hem onder haar hoede nam nadat zijn vader het gezin had verlaten en zijn moeder jong was gestorven). Connerly kreeg haattelefoontjes, de gevel van zijn bedrijf werd beklad en beschoten, zijn auto werd achtervolgd, en pogingen om aan universiteiten te spreken werden vrijwel altijd door radicale groepjes verhinderd. Men poogde hem in allerlei valstrikken te lokken. Zo kreeg hij een uitnodiging voor een debat. De bedoeling was om hem samen met Duke (de bekendste Amerikaanse racist) tegenover twee tegenstanders van proposition 209 te plaatsen, en dan de televisiebeelden waarop Connerly en Duke naast elkaar zaten maximaal te verspreiden. Connerly kwam de valstrik op het spoor door een per vergissing aan hem geadresseerde brief, waarin het hele opzet werd beschreven.

Op het einde van de campagne beleefde het initiatief nog een moeilijk moment, toen de republikeinse partij via het uitzenden van een reeks twijfelachtige televisiespotjes op de kar van het volksinitiatief sprong. In feite ging het om een poging om de presidentscampagne van de republikein Dole vast te haken aan het populaire initiatief. Het resultaat was dat de steun voor initiatief 209 bij het publiek tijdens de laatste dagen snel zonk, omdat de hele onderneming nu een partijpolitieke kleur leek te krijgen. De opponenten lanceerden ondertussen een spotje, waarin ze - met beelden van de Ku Klux Klan, van brandende kruisen en van David Duke - het initiatief probeerden te associëren met extreem blank racisme.

In november 1996 werd voorstel 209 door de kiezers goedgekeurd met een meerderheid van 54%. Het initiatief vormt een interessant voorbeeld van de algemene regel, dat de steun voor een initiatief in de loop van de campagne serieus kan afkalven. Lectuur van Connerly's boek leert vooral, hoe smerig een campagne kan zijn en hoe een initiatief kan bedreigd worden door partijpolitieke manoevers. Maar vooral leert het, dat de kiezers veel meer dan de politieke klasse verknocht zijn aan de algemeen menselijke waarden van de Verlichting. En het voorbeeld illustreert hoe zonder directe democratie, de bevolking vrijwel machteloos staat tegenover de zelfbenoemde politiek-correcte elite die de maatschappelijke scène domineert.

B. Houston : Measure A

�*

Het tweede referendum over a.a. vond plaats in de Texaanse stad Houston (in Texas bestaat geen referendum op deelstaatniveau, maar wel in heel wat steden). In Houston bestond bijvoorbeeld een systeem van 'doelstellingen' bij stadsbestellingen: 17% van de bouwopdrachten, 24% van de diensten enz. moest naar firma's gaan die eigendom waren van leden van 'minderheden'. Het initiatief tot het referendum kwam van de joodse activist Ed Blum, die in zijn vrije tijd de 'Campaign for a Color-blind America' had gelanceerd. In de lente van 1997 begon de handtekeningverzameling, die succesrijk verliep. Er zou een referendum plaatsvinden over het voorstel, dat 'Measure A' was gedoopt.

Op dat ogenblik begonnen de manoeuvers. De oorspronkelijke tekst van Measure A bepaalde, dat de stad "shall not discriminate against or grant preferential treatment to racial and ethnic groups" ('niet mag discrimineren tegen, of voorkeur geven aan raciale of etnische groepen' p.214). In Houston heeft het stadsbestuur echter het recht om de tekst van het voorstel te wijzigen. Het stadsbestuur schrapte dus de tekst van Measure A, en stelde in de plaats dat het voorstel "... ended use of affirmative action for women and minorities" ( ' ... de affirmatieve actie voor vrouwen en minderheden afschaft' p.214). Door deze tekstwijziging was het voor de kiezer niet langer duidelijk, dat het om de afschaffing van rassendiscriminatie ging; de vage term 'affirmatieve actie' kan natuurlijk vele ladingen dekken. Blum tekende onmiddellijk protest aan bij de rechtbank tegen dit manoeuver, maar een gerechtelijke uitspraak viel voor de stembusgang niet meer te verwachten.

Tegelijk lanceerde het stadsbestuur een dure campagne tegen Measure A. De stad was klant bij de firma Paine Weber, waar Blum werkte, en zette deze firma onder druk om Blum het zwijgen op te leggen. Zoals gebruikelijk zong de pers in koor het politiek-correcte lied (Connerly, die herhaaldelijk in Houston ging spreken ter ondersteuning van Masure A, stelde vast dat kranten systematisch hun 'minority reporters' zonden voor de verslaggeving). Op de radio was een spotje te horen, waarop men eerst sirenes en geweersalvo's hoorde en dan een stem die zei: "First they tried to stop us with bullets. Now they try to stop us with ballots" ('Eerst probeerden ze ons te stoppen met kogels. Nu proberen ze ons te stoppen met stembrieven'). Vice-president Gore steunde actief de campagne tegen Measure A. Uiteindelijk resultaat: Measure A werd verworpen met 54% tegen 46%.

Op 1 juli 1999 kreeg Blum definitief gelijk van de rechtbank: het stadsbestuur van Houston had op misleidende wijze de referendum-tekst vervormd. Maar de raciale discriminatie wordt in deze stad ondertussen nog steeds toegepast.

Eén les moet in elk geval uit de ervaringen met Measure A getrokken worden: zetelende politici mogen in geen geval de bevoegdheid krijgen om de tekst van het referendumvoorstel te beïnvloeden. Meestal zijn referenduminitiatieven juist gericht tegen maatregelen van een zetelend bestuur, en dit laatste kan dus niet tegelijk als rechter en partij optreden. In eigen land hebben we de ruige ervaring met het tweede Gentse referendum, waarbij de 'democratische' meerderheidspartijen eveneens de vraag waarvoor de burgers tekenden vervingen door een andere vraag die hen beter uitkwam.

Washington: de campagne voor I-200

Nadat het Measure A - initiatief was mislukt, werden bij het politiek-correcte establishment alom triomfkreten gehoord. Ondertussen was in de staat Washington de handtekeningactie voor een nieuw initiatief tegen rassenvoorkeuren gestart, en de Seattle Times blokletterde: 'Thank you, Houston'. Ook voor de New York Times was het bericht van de mislukking van het Measure A - initiatief voorpaginanieuws, en het gebeuren werd toegejuicht als een keerpunt in de tot dan toe onstuitbaar lijkende opmars voor een kleurenblind Amerika. Connerly besloot daarom om zich met zijn volle gewicht in te zetten voor het nieuwe initiatief in Washington. In de eerste dagen van 1998 werden 280.000 handtekeningen ingedragen - ruim 100.000 meer dan wettelijk vereist - en kwam het volksinitiatief I-200 tot stand, dat inhoudelijk volledig gelijk liep met het Californische Proposition 209.

De belangrijkste ervaring van dit nieuwe initiatief vat Connerly als volgt samen:

"The most significant obstacle we faced in the Washington campaign was not the media or even the political personalities who attacked us, but the corporate world, which Governor Locke had adroitly mobilized against us. Boeing, Weyerhauser, Starbucks, Costco, Microsoft, and Eddie Bauer all made huge donations to the No on I-200 campaign (...) Boeing, the flagship corporation in the state, was probably the most militant of our opponents, going so far as to assign its chief lobbyist to work exclusively on the I-200 issue" ('Niet de media of zelfs niet de ons aanvallende politici, maar wel het zakenleven dat door goeverneur Locke bekwaam tegen ons werd gemobiliseerd, vormde in Washington de zwaarste hindernis. Boeing, Weyerhauser, Starbucks, Costco, Microsoft, en Eddie Bauer maakten allemaal grote giften over aan de 'No on I-200'-campagne (...) Boeing, het industriële vlaggeschip van de deelstaat, was wellicht de meest militante van onze opponenenten. Ze zetten hun hoofdlobbyist voltijds in voor de bekamping van I-200' ; p.228-229). In feite toont het gedrag van deze grote bedrijven bij dit soort campagnes duidelijk aan, dat de politieke correctheid de nieuwe ideologie is van het globale kapitalisme. Connerly graaft in zijn boek niet diep naar de redenen voor dit fenomeen. Ten gronde kan men echter zeggen, dat de grote tegenstander van het globale kapitalisme niet één of andere partij of politieke stroming is, maar wel het zelfstandig oordelende en handelende individu. Het globale kapitalisme en de daarmee verbonden politiek-correcte klasse wil de mensen verdelen over raciale en etnische groepen, en wil bewerken dat mensen zich maximaal met die groepen identificeren en niet als moreel-scheppende individuen optreden.

Hoewel de tegenstanders van I-200 over driemaal meer middelen beschikten dan de voorstanders, haalde het initiatief toch een meerderheid van 58%. Hiermee kwam in een tweede Amerikaanse deelstaat een einde aan de raciale voorkeuren en zogenaamde 'affirmatieve actie'.

De strijd gaat verder, en directe democratie is het hoofdwapen geworden van Ward Connerly en zijn American Civil Rights Coalition (ACRC). Momenteel zit een volksinitiatief in de pijplijn in Florida (website van de ACRC: http://www.acri.org/; van hier ook links naar verwante sites: http://www.acri.org/links/index.html), en andere initiatieven zullen volgen.

Connerly besluit zijn boek met enkele gedachten, die bij hem opkwamen toen hij zijn pasgeboren kleindochter in de armen had:

"I wondered what kind of life she would have; what she would feel about her background; what kind of pressures she would feel to declare herself as a member of one group or another; and which of the silly little boxes she would be required to check. But by the time she comes of age, God willing, perhaps all that will be a thing of the past. As I looked at this wonderful baby, I felt a surge of hope and optimism. I had the thought that perhaps all of us, whatever our colour, may yet get to that promised land Martin Luther King talked about. We'll certainly know it when we've arrived, because then we'll finally be able to get under each other's skin and see each other face to face at last" ('Ik vroeg me af wat voor een soort leven zij zal kennen; wat ze over haar afstamming zou voelen; hoe de druk zou aanvoelen wanneer ze zich weer eens tot één of andere groep zou moeten bekennen; en welke absurde vakjes ze in dat verband op formulieren zou moeten aankruisen (*). Maar met Gods hulp zal dat allemaal verleden tijd zijn wanneer zij volwassen zal zijn. Ik voelde een opstoot van hoop terwijl ik die prachtige baby bekeek. Ik dacht dat we misschien allemaal, ongeacht onze huidskleur, het beloofde land van Martin Luther King konden bereiken. Bij onze aankomst zullen we dat land zeker herkennen, want daar zullen we eindelijk in staat zijn om verder te kijken dan de huidskleur, en we zullen elkaar als mens in de ogen kunnen zien' ; p.273).


[size=2](*) Connerly zinspeelt hier ondermeer op de Amerikaanse volkstellingen, waar de ondervraagden op het formulier hun ras moeten aankruisen.[/size]

[Knuppel]

Terwijl er ginder dus weerstand vanuit het volk tegen rassentellingen en zijn uitlopers ontstaat, wil men hier rassenquota gaan invoeren...
In tegenstelling tot ginder ziet het er niet naar uit dat men ons hier gauw de reddingsboei van het referendum op volksinitiatief zal toegooien.
We leven dan ook niet in een democratie maar in een particratie. Een particratie houdt zichzelf in stand door échte democratie, waaronder de invoering van bindende referenda op volksinitiatief, aan het volk te onthouden.
Fraai is dat.

[Paulus de Boskabouter]

de teksten van Jos zijn immens populair