Russische vlag op het parlement van de Krim

[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door 1207

kijk naar onze held dewever
laat die doen en wij hebben ook onze dictator. 30% vd vlamingen holt er achter en geeft 'm gelijk

[stab]

Oorspronkelijk geplaatst door 1207

de rus tikt niet anders als jij en ik hoor

kijk naar onze held dewever
laat die doen en wij hebben ook onze dictator. 30% vd vlamingen holt er achter en geeft 'm gelijk

ondertussen wil hij ook de rechterlijke macht afschaffen

30% van de meer intelligente Vlamingen ?

[tomm]

Oorspronkelijk geplaatst door brother paul

zeg Tomm

moet ik saoudie arabie bezetten om petrol te hebben, of kan ik dat gewoon kopen ? raad eens...

Het idee dat je een land moet bezetten om de resources eruit te halen is zo middeleeuws als wat, je moet gewoon handel drijven...
Dat is westers

Nee, niet zomaar handel voeren, je moet een land controleren door proxies aan de macht te brengen( als het moet door oorlog, als economisch terrorisme, staatsgrepen, omkoping, etc. niet lukt), en daarna ongelijke handelsverdragen tekenen met je vazallen, waarna het land gekoloniseerd wordt door westerse multinationals. DAT is westers.
Mooi voorbeeld: Turkije voert de laatste jaren een eigenzinnige koers die de Amerikanen niet zint. Eerst werd een staatsgreep geprobeerd, toen die mislukte werd geprobeerd de munt onderuit te halen. Belarus: eerst poging tot "kleurenrevolutie" toen dit mislukte economisch terrorisme. Cuba, Venezuela, Zimbabwe, Bolivia, Servie, etc. er zijn eindeloos veel voorbeelden in heel de wereld. Onlangs nog Pakistan.
In Afrika steunt het Westen graag rebellen of oppositie als de regering niet genoeg aan de leiband loopt. De komstcan die duivelse Russen en Chinezen bemoeilijkt dit westerse verdeel - en heersspelletje.

In Oekraine hebben zowel het Westen als Rusland geprobeerd proxies aan de macht te brengen. Het Westen heeft daar meer ervaring in maar Oekraine is essentieel voor de Russen dus greep Rusland militair in, net zoals het Westen militair ingreep in Servie, Irak, Libie, Afghanistan, etc.

[tomm]

Oorspronkelijk geplaatst door patrickve

Helemaal niet he:



wil gewoon erop wijzen dat Rusland een koloniale macht is, die zich de eigendommen van gedomestikeerde volkeren toe-eigent om de maffiozen kliek van Moskou stinkend rijk te maken. Er wordt hier niet over westerse bedrijven gesproken.

Het Westen wil die volkeren "onafhankelijk" maken. Proxies aan de macht brengen en de grondstoffen aan westerse multinationals geven. Kleine landjes zijn gemakkelijker te controleren.
De meeste grondstoffen zijn nu in handen van de staat en komen de hele bevolking ten goede.

Rusland is een federatie daar is niets koloniaals aan. Tenzij je zegt dat bvb. de Walen Vlaanderen koloniseren, de Engelsen Schotland, Spanhaarden Catalonie, etc. Oh wee moesten de Russen zich daarin mengen. Maar het Westen denkt wel dat recht te hebben in Rusland.

[blub]

Oorspronkelijk geplaatst door Nr.10

Geheel terzijde. In de marge.

(fig.)

Even terzijde.

[tomm]

Oorspronkelijk geplaatst door Jay-P.

en wat later:
lachen blijft gezond.

Alleen de aanwezige westerse journalisten lachten, van de niet-westerse kreeg Lavrov applaus.

[tomm]

Oorspronkelijk geplaatst door Jay-P.

Ja de oorlog in Irak was een groot succes voor de Amerikanen, niet waar? En natuurlijk de Amerikanen liegen nooit.

[tomm]

Oorspronkelijk geplaatst door TREBRON

Dus je ontkent dat de Russische bevolking 3 keer groter is dan de Oekraiense?
Waar heb ik dat ontkent??? Lees eens goed.Ik begrijp echter niet dat een gewone werkmens in een dictatuur zonder vrijheid (behalve voor de schatrijke gatlikkers) kan leven. Het is wel gemakkelijk leven,ge doet wat je gezegd w<ord en voor de rest hou je je mond.Wat ik me feitelijk afvraag is ;...Hoe hou je het hier uit en waarom ga je niet naar Rusland waar het volgens uw teksten blijkbaar zoveel beter blijkt te zijn? . Misschien om dezelfde reden als wat de huidige imigranten naar België lokt?????Bijna gratis woonst, onderhoudsgeld en niet hoeven te werken??? Bijkomende vraag;;;;Waarom wil er niemand naar Rusland? Ik ben zeker dat als je dat doet Poetin u op de staatsTV als voorbeeld gaat voorstellen aan heel de wereld, dan ben je ineens beroemd ook;

Hier moet de gewone werkmens ook de mond houden, ze mogen hun frustratie van zich afschrijven op sociale media maar de elite doet toch wat ze wil.

Er komen miljoenen migranten naar Rusland om te wonen en werken, uit landen als Kyrgyzstan, Oezbekistan, Armenie, Georgie, Moldova, Tajikistan, etc. EN... Oekraine.
Deze migranten moeten de taal niet leren mazr kennen deze reeds, ze zorgen niet voor overlast, wonen niet in ghetto's, passen zich heel vlug aan aan de Russische cultuur en gewoontes, er zijn ook talloze gemengde huwelijken. Ze komen niet in bootjes, leven niet jarenlang illegaal op straat en in kraakpanden maar komen gewoon legaal naar het land.
Helemaal anders dan bij ons dus.
In Rusland krijg je geen uitkering als je niet wil werken en kunt werken. Er bestaat wel invaliditeitsuitkering en pensioen natuurlijk, maar enkel voor wie de Russische nationaliteit heeft. Iedereen heeft recht op gratis onderwijs en gezondheidszirg, ook de migranten. .
Kirgiezen, etc. komen naar Rusland om hard te werken. Sommigen blijven anderen keren terug. Rusland keert wel pensioen uit aan wie een volle loopbaan in Rusland heeft gewerkt maar terugkeert naar zn land. Deze kwestie is geregeld met landen die deel uitmaken van de Euraziatische Unie. Niet Oekraine dus, omdat het regime van dat land dit niet wil.
Binnenkort zien we misschien ook Kirgizische, etc. gastarbeiders in Mariupol, etc. Op de Krim zijn er al heel wat.
Naar Oekraine komt niemand om te werken, voor zo n schamel loon kunnen ze beter in hun land blijven. Enkel neo-nazi vechtbazen uit onder andere Belarus verhuizen naar Oekraine, en studenten uit derde weeeld landen omdat Oekraine zeer goedkope universiteiten heeft.

Vele migranten in Rusland willen ook meevechten, en doen dat ook. Na 3 maand krijgen ze de Russische nationaliteit.

[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door tomm

Ja de oorlog in Irak was een groot succes voor de Amerikanen, niet waar? En natuurlijk de Amerikanen liegen nooit.

De Russen gaan uiteraard hetzelfde paadje op in Oekraine he. En ja, de Amerikanen hebben gelogen dat ze zwart zagen over Irak, zoals de Russen liegen dat ze zwart zien over Oekraine. Het gaat dus exact hetzelfde resultaat opleveren, he.

[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door tomm

Het Westen wil die volkeren "onafhankelijk" maken.

Onze zottigheid, he. Ik vind dat we ze moeten uitroeien, en aanslaan wat van hen was. Systematisch, overal en altijd. Zoals Russen doen

[brother paul]

Oorspronkelijk geplaatst door blub

Even terzijde.

je moet wel de datum vermelden van zo'n kaarten anders ben je daar niets mee

[1207]

Oorspronkelijk geplaatst door stab

30% van de meer intelligente Vlamingen ?

zo begon het ook Orban, erdogan of poetin.
ik weet niet of de intelligente Hongaren of turken nog zogelukkgi zijn.
de intelligente russen zijn ondertussen gaan lopen

[tomm]

Jonathan Holslag in Moldavie in 2017:

Hoewel Hotel Chisinau een van de meest bevreemdende plekken is waar ik ooit heb gelogeerd, was dit de plek waar de huidige sterke man van Moldavië in de jaren negentig zijn opmars naar de macht zou hebben ingezet. Als pooier, nog wel. Vlad Plahotniuc is nu voorzitter van de Democratische Partij voor Moldavië. Hij heeft het voorkomen van de ideale schoonzoon: strak in het pak, keurig gekapt en gedistingeerd. ‘Plahotniuc is een echte straatvechter die zichzelf salonfähig heeft gemaakt’, hoor ik van een Europese diplomaat. ‘In het hotel waar je verblijft, ging hij meisjes aanbieden aan zakenlui en politici. Ze hebben hem er ooit willen arresteren, maar hij is op het nippertje ontsnapt. Wel heeft hij jarenlang video-opnames gemaakt van zijn klanten. Daaraan heeft hij waarschijnlijk nog altijd veel macht te danken: hij heeft dossiers van mensen die ertoe doen en kan ze chanteren.’

Het verhaal van de videotapes krijg ik nog van verschillende andere diplomaten te horen, maar vandaag gaat de machtspositie van Plahotniuc veel verder. Hij is een typische oligarch en vergaarde honderden miljoenen door zich in te kopen in de vastgoedsector en nutsbedrijven. Hij bezit vier van de vijf televisiestations en verscheidene sportclubs. ‘Nu gebruikt Plahotniuc de staat als zijn privéonderneming. Hij is de grote poppenmeester en benoemt alle belangrijke beleidsmakers’, wordt me verteld in een andere Europese ambassade. ‘Hij beschouwt het overheidsbudget als zijn eigen portemonnee. Zopas werden de belastingen verhoogd. Met dat geld wil hij de verkiezingen voorbereiden, steun kopen, maar ook zijn afhankelijkheid van Europese hulp terugdringen omdat wij te kritisch zouden zijn. Ondanks zijn controle over de media is Plahotniuc niet populair. Amper 1 procent van de Moldaviërs vertrouwt hem. Om een verkiezingsnederlaag te vermijden, veranderde hij dan maar de grondwet.’

Plahotniuc gebruikt zijn land niet alleen als een grabbelton, maar ook als politieke pasmunt. ‘Hij profileert zich als anti-Russisch’, vertelt men me verder in de ambassade. ‘Hij exploiteert de vrees die onder veel Moldaviërs leeft over Rusland, en probeert zich zo in de gratie van Washington te werken. Niet dat geopolitieke overwegingen voor hem echt de doorslag geven, want zijn zakenrelaties met Rusland blijven overeind en eerder dit jaar zat hij doodleuk mee de Socialistische Internationale in Colombia voor. Maar voor de Amerikanen is alles goed om de Russen te stoppen, ook de samenwerking met een opportunistische en corrupte oligarch. Amerika is de belangrijkste bron van financiële steun. Dit is de Koude Oorlog op z’n smerigst.’ Plahotniuc werd intussen twee keer uitgenodigd in Washington, waar hij onder andere sprak met Victoria Nuland, toen nog verantwoordelijk op het ministerie van Buitenlandse Zaken voor Europese aangelegenheden.

Naast Rusland en de Verenigde Staten had ook de Europese Unie een favoriet in Moldavië. Dat was Vladimir Filat, premier en voorzitter van de Liberale Democratische Partij. Het was Filat die het associatieverdrag met Europa onderhandelde. Hij werd echter voor negen jaar naar de gevangenis gestuurd wegens betrokkenheid bij een fraudeschandaal bij een bank. In welke mate Filat er echt voor iets tussen zat, of dat er sprake was van een afrekening door Plahotniuc, blijft onduidelijk. Feit is dat er een miljard dollar spaargeld uit die bank verdwenen is.

Ik laat Chisinau achter me, en daar ben ik niet rouwig om. Op de gemoedelijke inwoners na is dit een onaantrekkelijke stad. Sinds de val van de Sovjet-Unie lijkt het verval onophoudelijk door te zijn gegaan. Veel van de betonnen woonblokken staan leeg. In de voetgangerstunnels zijn hele treden van de trappen verdwenen en liggen elektriciteitskabels bloot op de vloer. De weinige kleurrijke plekken in de stad zijn buitenlandse winkelketens. Zelfs restaurants en tavernes zijn er, ondanks de prima Moldavische wijn, schaars. Ik heb met de mensen te doen. Oekraïne wordt evenzeer geteisterd door oligarchen en er woedt een bloedige oorlog, maar bij een deel van de bevolking heerste bij mijn bezoek toch het idee dat de oorlog de rangen hielp sluiten en dat er iets was om voor te strijden. In Wit-Rusland heerst misschien een dictator, maar het was er veel keuriger en gemoedelijker. Dit Moldavië is echt het land van de aftakeling.

[tomm]

Holslag in Wit-Rusland:


MINSK – Vanuit Sint-Petersburg kun je met een veel te warm gestookte nachttrein door de Russische venen en wouden sporen naar Belarus, beter bekend als Wit-Rusland. Grenzend aan de Baltische Staten, Rusland, Oekraïne en Polen vormt het de geografische spil van Oost-Europa. Wit-Rusland heeft amper 9,5 miljoen inwoners en is dunbevolkt. Maar dat maakt het niet minder strategisch. Het is een van de zogenoemde bloedlanden: een frontlijnstaat tussen Rusland en het Westen. Polen en Litouwen zien het als een mogelijke uitvalsbasis voor Russische troepen als het ooit zou komen tot een conflict. Moskou zelf beschouwt het als een dam tegen het Westen. Maar hoe staat het met de Russische invloed hier? De president van Wit-Rusland wordt de laatste dictator van Europa genoemd. Wat is daarvan aan, en is er met de recente betogingen een nieuwe revolutie op til?

Wit-Rusland is een vreedzaam land. In tegenstelling tot de Russische grensprovincies zijn de steden keurig en de datsja’s op het platteland kleurrijk en mooi onderhouden. Het land heeft een bekoorlijk samenspel van uitgestrekte velden, wouden, meren, gemoedelijke mensen en een verbluffend veelzijdige fauna. Overal op het platteland zijn er markten waar fruit, groenten en bloemen worden verkocht. In Minsk zitten de terrassen vol. Er wordt gedanst op een stevige westerse beat en gepicknickt aan het water. Opvallend veel jongeren behelpen zich prima in het Engels en zijn vooral erg openhartig. Een hipster trimt baarden, overal kun je bio eten en er is een centrum voor jonge IT-bedrijfjes. De politie is minder zichtbaar op straat dan in eender welke West-Europese stad.

Achter de façade schuilt een andere samenleving. Als ik een koopcentrum binnenloop, valt het meteen op: dit is een planeconomie. Langs de marmeren trappen geen schreeuwerige reclame, maar vergulde hamers, sikkels en sterren. Op de eerste verdieping vind je sokken, eindeloze rijen sokken, allemaal gefabriceerd in Wit-Rusland, alsook een dozijn verkoopsters, maar nauwelijks klanten. Iets verder op de Niezalieznascilaan ligt een machtig classicistisch gebouw: het kantoor van de KGB. Buiten het centrum liggen grote fabrieken, staatsfabrieken. Rondom de tractorfabriek heb je een fabriekszwembad, een fabriekstheater en een fabrieksziekenhuis. Belangrijke exportmarkten zijn Rusland, Oekraïne, Kazachstan, Iran en Noord-Korea. De lonen in de tractorfabriek zijn laag: een kleine 300 euro per maand, minder dan de helft van het gemiddelde loon in Polen. Dat én de beperkte ruimte voor privé-initiatief verklaren waarom zo veel inwoners het land verlaten.

Satelliet

Ik trek de stad in om meer over de geopolitieke positie van het land te weten te komen. Voor het centraal station van Minsk kijken reizigers aan tegen twee imposante stalinistische torens, opgetrokken nadat de Russen de hoofdstad op de Duitsers hadden heroverd in 1944.
De imposante Russische ambassade ligt ironisch genoeg aan de achterzijde van het Paleis van de Onafhankelijkheid. Ruim tweehonderd diplomaten zijn er aan de slag.

Status, dat is wat er vooral op het spel staat. De Russen zijn als de dood voor een nieuwe volksopstand in hun invloedssfeer. Er zijn ook strategische belangen. Via Wit-Rusland wordt meer dan twintig miljard kubieke meter aardgas per jaar naar Europa gepompt. Ten noorden van Minsk staan enorme pylonen in het grasland waarmee Rusland onderzeeboten in de Baltische Zee aanstuurt en ten zuiden van de hoofdstad staat een radarcomplex dat vijandige raketten moet detecteren. ‘De militaire samenwerking met Rusland gaat erg ver’, legt defensiespecialist Dzianiz Melyantsov uit. ‘We maken deel uit van een defensiepact en in oorlogstijd komen onze troepen onder het bevel van het Russische Westelijke Militaire District. Dat maakt ons erg afhankelijk.’

Naburige landen zijn nerveus, vooral omdat de hele spoorweginfrastructuur van Wit-Rusland gelijkvormig is met de Russische. Zwaar militair materieel kan daardoor snel worden aangevoerd en gevechtstroepen zouden in geen tijd kunnen doorstoten tot Suwalki, een corridor tussen Wit-Rusland en de Russische exclave Kaliningrad. De Estse minister van Defensie waarschuwde dat het Kremlin de recente grootschalige oefening in Wit-Rusland kon aangrijpen om het land te bezetten. ‘Fors overdreven’, oordeelt Melyantsov. ‘Onze regering heeft ervoor gezorgd dat aan de oefening dit jaar 3000 Russen deelnemen tegenover 10.000 soldaten uit ons land. We willen heus geen Russische kolonie worden.’
De wapenfabrieken uit dit land hebben een flinke bijdrage geleverd aan de modernisering van de Chinese krijgsmacht, maar sinds kort is Wit-Rusland zelf wapens uit China beginnen in te voeren. De twee houden tegenwoordig ook gezamenlijke antiterreuroefeningen. Minsk wil daarmee vooral een signaal geven aan Moskou dat het ook andere strategische partnerschappen onderhoudt. Commercieel probeert het een landhaven op de nieuwe Zijderoute te worden. Even buiten het centrum investeerde het 200 miljoen dollar in een investeringszone: het Great Stone Park.

‘Dit is maar het begin’, zegt de directeur van het park me. ‘Wij willen hier fabrieken, IT en onderzoek aantrekken.’ Ik staar naar een maquette met honderden futuristische gebouwen, loodsen, wegen en spoorwegen. Vijf jaar lang werken ze hier al om Chinese investeerders aan te trekken. Ze krijgen tien jaar vrijstelling op winstbelasting, dragen minder bij aan de sociale zekerheid en kunnen grond kopen aan lage prijzen. Ik vraag wat de Chinese vlaggetjes betekenen op zijn maquette: ZTE, Huawei, China Merchant Group. ‘Marketing’, krijg ik te horen. ‘En logistiek. China ziet Wit-Rusland als een hub voor uitvoer naar de EU en Rusland.’ Wat later toeren we door een onmetelijk ontbost braakland. Kilometers wegen liggen er. Maar op een drietal gebouwen, een administratief hoofdkwartier en een distributiecentrum na is het leeg. Chinese bouwvakkers kuieren doelloos rond. Driehonderd zijn er en daarvoor waren het er duizend. De eerste fabriek wordt intussen gebouwd door Oostenrijkers.

Loekasjenko

‘Loekasjenko zit eigenlijk muurvast.’ Een oudgediende van het ministerie van Defensie die anoniem wil blijven, legt me uit hoe de Russen de politiek manipuleren. In april waren er betogingen in Minsk. De president beweerde daarop dat een terreurorganisatie, het Witte Legioen, het land wilde destabiliseren. Verschillende verdachten werden opgesloten op beschuldiging van verraad en dat ontlokte op zijn beurt bezorgdheid van Europa over mogelijke schijnprocessen. ‘Net d?*t speelt Rusland in de kaart. Het wil een wig drijven tussen ons land en de EU. De Russische inlichtingendiensten hebben de onze geïnfiltreerd en zouden minstens deels de bron zijn van de geruchten over het Witte Legioen. Dit is de stilte voor de storm. Aan de andere kant van de grens hebben de Russen twee nieuwe brigades opgericht, werden duizenden wagons voor tanks besteld en is een levering van 35.000 lijkzakken geplaatst.’
De avond voor mijn vertrek wandel ik naar ‘het eiland der tranen’, een van de vele gedenkplaatsen van de bloederige Tweede Wereldoorlog die Wit-Rusland een derde van zijn bevolking kostte. Net als elders in Wit-Rusland komen hier opvallend veel jonge mensen hun eer betuigen met knuffelberen en bloemen. Ik heb Wit-Rusland ervaren als een aangenaam land met fijne mensen, gecultiveerde mensen die trots zijn op hun cultuur en hun onafhankelijkheid. In het Bolshoiballettheater en de Filharmonie woonde ik voorstellingen bij van een ongekend hoog niveau voor een publiek dat ze intensief beleefde. In de restaurants experimenteerden chefs creatief met respect voor lokale tradities. De mensen waren ook minder gehaast en leken tijd te maken voor elkaar. Uit de meeste peilingen blijkt dat Wit-Rusland geen gelukkig land is, maar het ook niet slechter doet dan andere landen uit de voormalige Sovjet-Unie.

Wit-Rusland is uiteraard ook geen vrije samenleving. De economie is gestuurd, er is een personencultus rond de president en de politieke rechten zijn beperkt. Maar dit is geen wreedaardige dictatuur. Dit is een land dat zich geleidelijk aan zou kunnen ontwikkelen tot een democratie en een economie met meer ruimte voor private ondernemers. De sterke leider lijkt het goed voor te hebben met zijn mensen. De bevolking is goed opgeleid. Er staat een nieuwe generatie ruimdenkende beleidsmakers en ondernemers klaar. De meeste jongeren wilden vooral dat hun land als volwaardig deel van Europa zou worden beschouwd. Toen ik na een Bolshoiballet door het park terugliep naar het hotel, bedacht ik me dat we in West-Europa misschien ook wat genuanceerder mogen zijn. Hier in Wit-Rusland is de politieke macht verpletterend, maar is de cultuur veel minder aangetast door de verpletterende monoculturen van de commerciële massamedia en massaconsumptie.

[tomm]

Holslag in Oekraine:

KIEV – Ik ben aangekomen in Odessa, de parel van de Zwarte Zee en ongetwijfeld een van de mooiste steden van Oekraïne. Vanuit Odessa zal ik verder naar Kiev reizen. Het is bij dit bezoek niet mijn bedoeling om verslag uit te brengen van de oorlog in het oosten van Oekraïne, een oorlog die al aan meer dan 10.000 mensen het leven heeft gekost. Het is evenmin mijn doel om de toestand op de Krim te bestuderen. In de plaats daarvan wil ik een minder belicht aspect van het land onderzoeken: de dramatische economische aftakeling en de verarming. Die verrotting van binnenuit zou wel eens een veel grotere bedreiging voor het voortbestaan van Oekraïne kunnen vormen dan de oorlog in de afvallige regio Donbass of de aanhoudende spanningen met Rusland.

Op het eerste gezicht lijkt er in Odessa weinig aan de hand te zijn. Als ik vroeg in de ochtend mijn hotel verlaat, benen keurige mannen in maatpak onder de kastanjekruinen van de Puskinskalaan naar hun werk, starend naar hun telefoon of slurpend van kartonnen Starbucksbekertjes. Zware Mercedessen daveren over de kasseien. Odessa blijft even eigenzinnig als bekoorlijk. Er is het keurig onderhouden operagebouw in Franse rococostijl, het stadspark met zijn mooie kiosk en nostalgische koffiehuizen en uiteraard het weidse Richelieuplein dat via een arduinen trappenloper uitgeeft op de zee. Die toegang tot de zee wordt evenwel bruusk afgesneden door een grote goederenhaven. Hier geen palmbomenpromenade, maar roestige treinwagons, vrachtschepen en hijskranen die als gouden armen in de blauwe lucht grijpen.

Machteloosheid

Wanneer ik het stadhuis nader, blijkt het hele voorplein te zijn afgezet door soldaten en politiemannen in gevechtsuitrusting. Het moeten er honderden zijn. Het lijkt wel alsof ze hier alsnog rekening houden met een Russische invasie, maar uiteindelijk blijkt er die dag een hoorzitting door te gaan over drie meisjes die omkwamen in een gruwelijke brand in een kinderverblijf. De overheid zou het gebouw hebben laten verkommeren. Veel manifestanten dagen er niet op. Het hoogtepunt van de demonstratie zijn een vijftal oudere vrouwen die met vellen papier in insteekhoesjes de wacht optrekken. ‘Mensen voelen zich bedonderd, maar protesteren helpt gewoon niet meer’, hoor ik van Julia Serebriakova, een jonge advocate en activiste. ‘Kijk maar eens rond. Deze politiemannen zijn gewoon de knokploegen van de burgemeester.’

‘Het gaat echt niet goed met Odessa’, vervolgt Julia als we verder wandelen. ‘De stad zinkt weg in de schulden. Het centrum hier is fraai en dat is goed voor het toerisme, maar wie profiteert er vooral van de verfraaiingswerken? Dat zijn de bedrijven van de burgemeester. Hij is aanbesteder en leverancier tegelijkertijd. Met een deel van de winst koopt hij steun in de gemeenteraad, maar hij schuwt evenmin geweld. Hij heeft van Odessa een maffiastad gemaakt.’ De naam van de burgemeester, Gennadiy Trukhanov, dook vorig jaar op in een wereldwijd onderzoek naar belastingontduiking. Miljoenen zou hij in de Maagdeneilanden hebben geparkeerd, maar het openbaar ministerie weigerde een onderzoek. Julia wil dat ik de mening van enkele andere jonge inwoners hoor en leidt mij mee naar de Impact Hub, een hippe plek voor sociale ondernemers iets buiten het historische centrum.

Het interieur van de Impact Hub houdt het midden tussen een Ikeacatalogus en een Wereldwinkel. Alles is in pastelgroen en hagelwit geschilderd. In het boekenrek prijken meerdere exemplaren van de biografie van Applestichter Steve Jobs. Aan goede intenties geen gebrek hier. ‘Het is onze ambitie om een sociale economie te stichten’, hoor ik van Alexandra, een 23-jarige marketingspecialiste. Dimitry, een IT-leraar, valt haar bij: ‘Juist, wij willen bijvoorbeeld bijdragen aan digitale democratie en het bestuur transparanter maken.’ Ik peil hoe zij de verhouding tussen de hub en het stadsbestuur zien.

Riskeren ze niet het schaamlapje te worden, een dekmantel van het soort politiek dat de stad eerder uitbuit dan ze sterker maakt? Wat betekenen hun projectjes van enkele tientallen euro’s als Trukhanov met tientallen miljoenen euro’s blijkt te zijn gaan lopen?

Alexandra en Dimitry kijken me wat beduusd aan. ‘Wat wil je dan dat we doen? We moeten toch van onderuit starten. We moeten mensen warm maken voor verandering. We mogen ons niet machteloos bij de situatie neerleggen.’ Ik loop de hub buiten met gemengde gevoelens. Misschien worden de Oekraïense oligarchen gewoon wat slimmer in hun imagocampagnes en incorporeren zij idealistische jongeren in een systeem dat tot op het bot corrupt is.

Zinaida

Van de hub trek ik naar de Pishonivskastraat. Hier is het frisgroen ingeruild voor het vieze, fletse groen van de gevels van enkele oude appartementen. De hele wijk doet mij wat aan de buitenwijken van Peking denken: de betonnen woonblokken, de stoffige straten met kapotgereden trottoirbanden, de tralies voor de vensters, de aircotoestellen aan de gevels. Vijf hoog in een van de blokken heb ik afspraak met Zinaida Oleivich, een laborante van rond de veertig. De lift werkt niet, dus klim ik de betonnen trappen op. De gang is donker en riekt naar vuilnis. Het is drie uur ‘s middags maar langs bijna alle deurkieren klinkt het geluid van de televisie. In het tweekamerappartement leeft Zinaida met twee kinderen. Ze serveert me oploskoffie in een grote kop zonder oor, gaat tegenover me aan de keukentafel zitten en glimlacht: ‘Ik ben blij dat u ook wilt schrijven over het echte Oekraïne.’

Het verhaal van Zinaida is tragisch. Drie jaar geleden verloor zij haar man. ‘Victor had een zwaar ongeval op het werk, waardoor een ruggenwervel barstte en hij niet meer opnieuw aan de slag kon, maar het gebeurde even na de werkuren, waardoor de verzekering zich terugtrok. Jarenlang streden wij voor rechtvaardigheid, maar dat leverde geen resultaat op. We betaalden een fortuin aan advocaten en vroegen zelfs enkele politici om hulp, maar uiteindelijk bleken de twee rechters en het bouwbedrijf van mijn man onder één hoedje te spelen. Victor begon zich steeds meer als een ballast te voelen en benam zich uiteindelijk het leven.’

‘Dit is Oekraïne. Het is een jungle. Je bent volledig op jezelf aangewezen. Mensen zijn door en door cynisch want met geld koop je hier echt alles.’ Hoe ze dan rondkomt, vraag ik aan de tengere vrouw met de felblauwe ogen. ‘Tijdens het proces verloor ik mijn baan. Ik weet niet waarom, maar plotseling kreeg ik de bons. Ik probeerde elders en ook in scholen maar tevergeefs. Nu werk ik als kassierster. Ik verdien 105 euro per maand. De helft daarvan gaat naar elektriciteit en verwarming, de andere helft bijna integraal naar eten. Verzekeringen kan ik gewoon niet meer betalen.’ Zinaida is ontwapenend open en vertelt met zachte stem honderduit. Haar conclusie: ‘Het gaat slechter en slechter. Ik werk even hard als drie jaar geleden, maar door de stijgende prijzen is mijn wedde nog maar de helft waard. Het zijn echter vooral de mensen die in dit land niets meer waard zijn. De oligarchen kopen alles voor een prikje: onze stemmen, onze steun en onze arbeid. We moeten ons vooral koest houden en dat doen we ook.’
De economische toestand in Oekraïne is al een tijd belabberd, maar de oorlog in het oosten van het land maakte alles erger. Kiev besteedt nu ruim vier procent van het bruto binnenlands product aan defensie. Door de oorlog verloor het ook enkele belangrijke industrieën. De hryvnja, de Oekraïense munt, blijft maar in waarde dalen. Zestig procent van de bevolking leeft onder de armoedegrens en een gemiddelde Oekraïner verdient nu minder dan pakweg een gemiddelde Chinees. Oekraïne is het toonbeeld van een land dat niet alleen relatief verliest ten aanzien van andere landen, maar ook in absolute cijfers. De welvaart, de levenskwaliteit, de infrastructuur, de waardigheid: alles brokkelt af in dit land. Wie kan, zoekt andere oorden op. Bijna een miljoen Oekraïners werkt in het buitenland.

Antonov

Ik maak me op om naar Kiev te reizen. De oude vertrekhal van de luchthaven is één groot uithangbord voor internationale rederijen die hier goedkope scheepsbemanning willen ronselen. Op het platform draait een Antonov-propellervliegtuig warm. Het toestel ziet er schrikwekkend oud uit. Bij het opstijgen dendert en davert het alsof het elk moment uit elkaar kan vallen, maar eens in de lucht blijkt de kist opvallend stabiel. Het vliegtuig is in het bezit van Motor-Sich, een bedrijf van een oligarch dat vanwege een recent ongeluk op de zwarte lijst staat, maar dat recent door China werd opgekocht omdat het nog wat nuttige technologie uit de Sovjet-Unie zou bezitten. Het is evenwel niet alleen Oekraïense technologie waar de Chinezen op uit zijn.

De Oekraïense bevolking dreigt nu ook zijn laatste troef kwijt te spelen: het enorme potentieel aan landbouwgrond. Oekraïne is van oudsher de graanschuur van Europa. Vooralsnog verbood de grondwet de verkoop van die grond. De regering overweegt om aan dat verbod een einde te maken en door de verkoop van grond aan buitenlandse investeerders het overheidstekort te reduceren. Verschillende Golfstaten toonden reeds hun belangstelling: de Verenigde Arabische Emiraten, Qatar en Saudi-Arabië stuurden reeds delegaties om investeringen in de landbouw te onderzoeken. Viktor Halasiuk, parlementslid en voorzitter van het parlementaire comité voor de economie, erkent de uitdagingen. ‘De kans is reëel dat buitenlandse investeerders hier onze landbouwgrond komen kopen en de gewassen zonder enige verwerking uitvoeren. Dan riskeren we van Oekraïne een soort Afrika te maken.’

Politici als Halasiuk zijn oprecht bezorgd over het economische beleid van de regering, maar net zoals de Impact Hub in Odessa niet echt impact leek te hebben op de lokale oligarchen, lijkt zelfs het nationale parlement niet veel greep te hebben op de president en een aantal getrouwen. ‘De president is vooral bezig met het in stand houden van zijn eigen positie en het bedienen van zijn vrienden. Het is echt al geen kwestie meer van Afrika te worden: we zijn reeds Afrika, met dezelfde clanpolitiek. Politieke postjes bieden toegang tot poen en met poen worden de politieke postjes versterkt. De grondstoffensector en de landbouw zijn onze goudmijnen en de oligarchen willen ze nu te gelde maken’: aan het woord is een ander parlementslid dat evenwel anoniem wenst te blijven.


Opera



‘s Avonds volgt dan een indrukwekkende receptie in de vergulde zalen van de nationale opera. Een robot dirigeert er een volksorkest. ‘Vooruitgang’, verkondigt een stem enthousiast. Daarna worden sprekers getrakteerd op oesters, champagne en hapjes geserveerd door blondines met rozenkransen in het haar. Een hoogst aantrekkelijke deejay op hoge hakken staat verveeld plaatjes te draaien. Het ijsblokje in mijn digestief wordt eerst keurig tot een diamant gesculpteerd. Een mecenas richt een woordje tot zijn gasten: ‘U hebt kunnen proeven van het échte Oekraïne. We hopen dat we op uw steun mogen rekenen om Oekraïne nog sterker te maken.'

[1207]

je fantasie slaat weer op hol?
holslag die een dictatuur goedpraat omdat het er netjes is?
mja

[Walvader]

Oorspronkelijk geplaatst door tomm

Hier moet de gewone werkmens ook de mond houden, ze mogen hun frustratie van zich afschrijven op sociale media maar de elite doet toch wat ze wil.

Er komen miljoenen migranten naar Rusland om te wonen en werken, uit landen als Kyrgyzstan, Oezbekistan, Armenie, Georgie, Moldova, Tajikistan, etc. EN... Oekraine.
Deze migranten moeten de taal niet leren mazr kennen deze reeds, ze zorgen niet voor overlast, wonen niet in ghetto's, passen zich heel vlug aan aan de Russische cultuur en gewoontes, er zijn ook talloze gemengde huwelijken. Ze komen niet in bootjes, leven niet jarenlang illegaal op straat en in kraakpanden maar komen gewoon legaal naar het land.
Helemaal anders dan bij ons dus.
In Rusland krijg je geen uitkering als je niet wil werken en kunt werken. Er bestaat wel invaliditeitsuitkering en pensioen natuurlijk, maar enkel voor wie de Russische nationaliteit heeft. Iedereen heeft recht op gratis onderwijs en gezondheidszirg, ook de migranten. .
Kirgiezen, etc. komen naar Rusland om hard te werken. Sommigen blijven anderen keren terug. Rusland keert wel pensioen uit aan wie een volle loopbaan in Rusland heeft gewerkt maar terugkeert naar zn land. Deze kwestie is geregeld met landen die deel uitmaken van de Euraziatische Unie. Niet Oekraine dus, omdat het regime van dat land dit niet wil.
Binnenkort zien we misschien ook Kirgizische, etc. gastarbeiders in Mariupol, etc. Op de Krim zijn er al heel wat.
Naar Oekraine komt niemand om te werken, voor zo n schamel loon kunnen ze beter in hun land blijven. Enkel neo-nazi vechtbazen uit onder andere Belarus verhuizen naar Oekraine, en studenten uit derde weeeld landen omdat Oekraine zeer goedkope universiteiten heeft.

Vele migranten in Rusland willen ook meevechten, en doen dat ook. Na 3 maand krijgen ze de Russische nationaliteit.

Nu is het duidelijk, Het aards paradijs uit Genesis is gewoon Rusland. Tjonge.

[tomm]

Oorspronkelijk geplaatst door 1207

je fantasie slaat weer op hol?
holslag die een dictatuur goedpraat omdat het er netjes is?
mja

https://www.jonathanholslag.be/2021/08/24/wit-rusland/

U beschuldigt me er opnieuw onterecht van een leugenaar en fantast te zijn, terwijl ik altijd aan bronvermelding doe, U bent de leugenaar en fantast!

[tomm]

Oorspronkelijk geplaatst door Walvader

Nu is het duidelijk, Het aards paradijs uit Genesis is gewoon Rusland. Tjonge.

Nee verre van, maar hier is het ook geen aards paradijs, verre van.

[Pandareus]

Over de door de russen vermoorde krijgsgevangen soldaat...

https://www.youtube.com/watch?v=4VRAz5_EAx4

https://www.youtube.com/watch?v=Z0OiLMR-M0U