Vlaamse Natiebaas promoot Vlaamse cultuur

[Gwylan]

Oorspronkelijk geplaatst door djimi

Alleen dat al maakt het zeker niet gemakkelijker 'een aantal objectieve criteria' te vinden op basis waarvan kan worden bepaald of een bepaald voortbrengsel van een mens (of enkele mensen samen) al dan niet 'kunst' kan worden genoemd.

Voor zover ik er iets van begrepen heb, staan bovendien nogal wat 'kunstenaars' er op zich naast tot het gevoel ook tot de ratio te richten.

Zelf waardeer ik het wel dat een 'kunstenaar' zich weet te richten tot mijn 'zin voor avontuur' waarvan ik met niet weinig pretentie beweer dat precies daar mijn 'gevoel' en mijn 'ratio' samen komen (als ze daar elk voor zich geraken).


Veel van de betere momenten in mijn leven waren en zijn die waar ik in alle rust kan genieten van goede muziek terwijl ik langzaam verzink in een degelijke catalogus van een boeiende tentoonstelling.

Het gebeurlijk daarop volgende uitwisselen van gedachten daarover en/of naar aanleiding daarvan, met een vriend(in) die ook echt iets te zeggen hebben is de kers op de taart.


Maar of daar nu 'een aantal objectieve criteria' voor te vinden zijn?



Alle hulp is welkom!

In wezen zijn er inderdaad “objectieve criteria” of laten we zeggen “wetenschappelijke elementen” te vinden voor het feit dat iets (in casu “kunst”) per doorsnee al dan niet kans maakt om het gevoel van mensen te raken. Maar grosso modo is naar mijn mening alles wat met het gevoel te maken heeft toch grotendeels subjectief, zelfs al kun je elementen ervan desgewenst objectiveren.

Het doet mij denken aan een gesprek dat ik ooit had met iemand in verband met muziek, en waarbij het kennelijk de bedoeling was om mij te doen aannemen dat ik muziek die ik niet goed vind (en die mij dus niet raakt) hoe dan ook toch als “kunst” moet zien. Het gesprek ging uiteindelijk over het objectief verschil tussen “kunst” en “kunde” cq. vakkunde.

Wie ooit naast mij in de file heeft gestaan, en meegemaakt heeft hoe ik er solo in mijn wagen in slaag om luidkeels meezingend een uitzonderlijk goed lied – dus in wezen “kunst” – deskundig om te vormen tot oorverdovend banaal lawaai, weet wat ik bedoel…..

[djimi]

Oorspronkelijk geplaatst door Gwylan

In wezen zijn er inderdaad “objectieve criteria” of laten we zeggen “wetenschappelijke elementen” te vinden voor het feit dat iets (in casu “kunst”) per doorsnee al dan niet kans maakt om het gevoel van mensen te raken. Maar grosso modo is naar mijn mening alles wat met het gevoel te maken heeft toch grotendeels subjectief, zelfs al kun je elementen ervan desgewenst objectiveren.

Het doet mij denken aan een gesprek dat ik ooit had met iemand in verband met muziek, en waarbij het kennelijk de bedoeling was om mij te doen aannemen dat ik muziek die ik niet goed vind (en die mij dus niet raakt) hoe dan ook toch als “kunst” moet zien. Het gesprek ging uiteindelijk over het objectief verschil tussen “kunst” en “kunde” cq. vakkunde.

Wie ooit naast mij in de file heeft gestaan, en meegemaakt heeft hoe ik er solo in mijn wagen in slaag om luidkeels meezingend een uitzonderlijk goed lied – dus in wezen “kunst” – deskundig om te vormen tot oorverdovend banaal lawaai, weet wat ik bedoel…..

Daar kan/ken ik ook wel wat van

Maar alle gekheid op een stokje:

wat muziek betreft las ik onlangs "3 basic rules + 1 good advice" voor het maken van 'goede jazz':


- hou het simpel, vermijd onnodige en bijgevolg storende virtuositeit

- waardeer de traditie en al je voorgangers, maar vermijd onnodige en bijgevolg storende cliché's

- wees niet bang van een minimum aan 'warmte'


+


- luister naar je mede-musici, speel met hen méé en dring jezelf niet op met je onnodige virtuositeit en je onnodige cliché's



Misschien geldt iets gelijkaardig ook voor schilders, dansers, schrijvers, acteurs, ... ?

[Jan van den Berghe]

Oorspronkelijk geplaatst door djimi

Boeiend.

Kunt u daar enkele voorbeelden van geven?



Ik dacht aan:

Afmetingen?
Oppervlakte?
Volume?
Gewicht?
Temperatuur?

Aantal verschillende kleuren?

Aantal 'moeilijke' woorden?
Aantal verschillende werkwoordsvormen?
Gemiddelde lengte van de zinnen?
Gemiddeld aantal ondergeschikte zinnen?


...




Of is dat té objectief?

Iemand die zich tijdens zijn of haar humaniora door literatuurstudie heeft geworsteld, weet dat er criteria bestaan om letterkundige werken te onderscheiden van pulp.

Zelfs Wiki geeft een - zij het bijzonder summier - overzicht van die kenmerken:

https://nl.wikibooks.org/wiki/Opfris...tuur/Kenmerken

[Zeus]

Oorspronkelijk geplaatst door Jan van den Berghe

Iemand die zich tijdens zijn of haar humaniora door literatuurstudie heeft geworsteld, weet dat er criteria bestaan om letterkundige werken te onderscheiden van pulp.

Zelfs Wiki geeft een - zij het bijzonder summier - overzicht van die kenmerken:

https://nl.wikibooks.org/wiki/Opfris...tuur/Kenmerken

De intellectueel verwijst naar Wikipedia

[Xenophon]

Oorspronkelijk geplaatst door djimi

Daar kan/ken ik ook wel wat van

Maar alle gekheid op een stokje:

wat muziek betreft las ik onlangs "3 basic rules + 1 good advice" voor het maken van 'goede jazz':


- hou het simpel, vermijd onnodige en bijgevolg storende virtuositeit

- waardeer de traditie en al je voorgangers, maar vermijd onnodige en bijgevolg storende cliché's

- wees niet bang van een minimum aan 'warmte'


+


- luister naar je mede-musici, speel met hen méé en dring jezelf niet op met je onnodige virtuositeit en je onnodige cliché's



Misschien geldt iets gelijkaardig ook voor schilders, dansers, schrijvers, acteurs, ... ?

De regels voor wat betreft goede muziek zijn redelijk simpel djimi, er is er dan ook maar ene:
als het goed is dan is het goed.

[Het Oosten]

Oorspronkelijk geplaatst door Jan van den Berghe

Iemand die zich tijdens zijn of haar humaniora door literatuurstudie heeft geworsteld, weet dat er criteria bestaan om letterkundige werken te onderscheiden van pulp.

Zelfs Wiki geeft een - zij het bijzonder summier - overzicht van die kenmerken:

https://nl.wikibooks.org/wiki/Opfris...tuur/Kenmerken

U moet wel opletten met zulke verwijzingen. Want volgens uw Wikipedia horen de legenden tot de literatuur of letterkunde. Nu, de stijl van deze legenden, stijgt dikwijls niet veel uit boven deze van een ordinaire stationroman. Een voorbeeld.

De legende van het Solse Gat - Een spookverhaal over een verzonken Veluws klooster.
Midden op de Veluwe - in het bos tussen Putten, Garderen en Drie - ligt het Solse gat, een grote kuil tussen de heuvels. Daar stond eens een machtig klooster met veel torens. Het werd omgeven door een gracht en een brede, statige laan leidde naar de poort.

Maar het was een boos klooster; de overste en alle monniken hadden hun ziel aan de duivel verkocht. Ze leidden een leven van overdaad en weelde. Midden in de nacht werd de zwarte mis gelezen waar alle heksen en spoken uit de omgeving aan deelnamen. Men dronk wijn uit emmers en de hele nacht werden er overvloedige maaltijden opgediend. De duivel zorgde ervoor dat de voorraad nooit opraakte en hij mengde zelf de wijn. Er werd gedanst, gezongen en gevloekt tot in de vroege morgen. Velen hadden 's nachts binnen het klooster vreemde en angstaanjagende geluiden gehoord en iedereen wist dat de hele nacht de vensters van alle zalen hel verlicht waren...


Een stationroman gebruikt ongeveer dezelfde soort taal.

[Diego Raga]

Alle kunstenaars/ontwerpers die naam waardig, hebben samen één ding gemeen, nl, dat wat ze voortbrengen - muziek, schilder- en beeldhouwwerk, architectuur, literatuur, film, strips, mode etc - is origineel van invalshoek en dus nog nooit op die wijze door iemand anders voorgedaan.
Dat verklaart imo veelal het succes van de betrokken artiest.

De éérste zijn met een andere stijl, dat maakt de kern uit van kunstproduktie.

[Gwylan]

Oorspronkelijk geplaatst door Diego Raga

Alle kunstenaars/ontwerpers die naam waardig, hebben samen één ding gemeen, nl, dat wat ze voortbrengen - muziek, schilder- en beeldhouwwerk, architectuur, literatuur, film, strips, mode etc - is origineel van invalshoek en dus nog nooit op die wijze door iemand anders voorgedaan.
Dat verklaart imo veelal het succes van de betrokken artiest.

De éérste zijn met een andere stijl, dat maakt de kern uit van kunstproduktie.

Dan ben ik een echte kunstenares, want mijn in post 461 beschreven solo in mijn wagen luidkeels meezingen van liederen gebeurt op een naar mijn overtuiging waarlijk unieke wijze, zodat dit de naast mij in de file staande chauffeurs zelfs dermate begeestert dat ze ongegeneerd in hun neus peuteren…..

Ernstiger……. ja, originaliteit en innovatie maken ook volgens mij niet zelden deel uit van de kenmerken van kunstzinnigheid, al volstaan ze op zich natuurlijk niet om van iets waarachtige kunst te maken, getuige waarvan mijn voorbeeld hierboven.

[Diego Raga]

Oorspronkelijk geplaatst door Gwylan

Dan ben ik een echte kunstenares, want mijn in post 461 beschreven solo in mijn wagen luidkeels meezingen van liederen gebeurt op een naar mijn overtuiging waarlijk unieke wijze, zodat dit de naast mij in de file staande chauffeurs zelfs dermate begeestert dat ze ongegeneerd in hun neus peuteren…..

Als we de voornoemde criteria strikt op elke mens zouden toepassen, ja, dan is iedereen wel op een of ander gebied kunstenaar, met een navenante publieksaandacht voor die uiterst persoonlijke vorm van, in uw specifiek geval, file-entertainment.

Ernstiger……. ja, originaliteit en innovatie maken ook volgens mij niet zelden deel uit van de kenmerken van kunstzinnigheid, al volstaan ze op zich natuurlijk niet om van iets waarachtige kunst te maken, getuige waarvan mijn voorbeeld hierboven.

Ja, helaas zal uw ongetwijfeld ravissante vertolking van net dié radiohit niet voldoende kracht bezitten, om de diepere hartsregionen van de u omringende file-aanschuivers te roeren, iets wat een wáre artiest(e) van nature wél zou kunnen, de x-factor zeg maar.
Ik vermoed dat net die precaire eigenschap het verschil maakt tussen werelds succes en ongegeneerde neuspeuteraars.

[Gwylan]

Oorspronkelijk geplaatst door Diego Raga

Als we de voornoemde criteria strikt op elke mens zouden toepassen, ja, dan is iedereen wel op een of ander gebied kunstenaar, met een navenante publieksaandacht voor die uiterst persoonlijke vorm van, in uw specifiek geval, file-entertainment.


Ja, helaas zal uw ongetwijfeld ravissante vertolking van net dié radiohit niet voldoende kracht bezitten, om de diepere hartsregionen van de u omringende file-aanschuivers te roeren, iets wat een wáre artiest(e) van nature wél zou kunnen, de x-factor zeg maar.
Ik vermoed dat net die precaire eigenschap het verschil maakt tussen werelds succes en ongegeneerde neuspeuteraars.

Ik heb genoteerd dat mijn unieke solovertolking van radiohits als file-entertainment wordt aangestipt, en dat vind ik al een hele eer. Werelds succes streef ik helemaal niet na, dus dat ik dit niet met mijn Kunst bereik is op zich geslaagd.

[Diego Raga]

Oorspronkelijk geplaatst door Gwylan

Ik heb genoteerd dat mijn unieke solovertolking van radiohits als file-entertainment wordt aangestipt, en dat vind ik al een hele eer. Werelds succes streef ik helemaal niet na, dus dat ik dit niet met mijn Kunst bereik is op zich geslaagd.

De bescheidenheid van een ware kunstenares maakt u groots, mevrouw.

[pajoske]

Oorspronkelijk geplaatst door Gwylan

Waarbij het gehoor en het zicht slechts de poorten zijn tot het gevoel, en het is derhalve tot het gevoel dat bedoelde en andere kunstvormen zich richten.

Idd
Kunst is mensen raken.
Uiterlijk kenmerk: als je na afloop van een muziekstuk naar je buurman kijkt en beiden knikken. Waarmee ze willen aangeven dat de haren op hun armen rechtop staan van emotie.

[robert t]

[quote=djimi;8725019]
wat muziek betreft las ik onlangs "3 basic rules + 1 good advice" voor het maken van 'goede jazz':


- hou het simpel, vermijd onnodige en bijgevolg storende virtuositeit

- waardeer de traditie en al je voorgangers, maar vermijd onnodige en bijgevolg storende cliché's

- wees niet bang van een minimum aan 'warmte'


+


- luister naar je mede-musici, speel met hen méé en dring jezelf niet op met je onnodige virtuositeit en je onnodige cliché's



Ruim 60 jaar geleden ben ik me aan jazz beluisteren beginnen interesseren en na zovele jaren is de passie nog steeds aanwezig. De jazz is ruim honderd jaar geleden ontstaan in New-Orleans en klinkt de dag van vandaag helemaal anders dan toen, ook al respecteer je de basisregels van de eerste opnames, gemaakt door de Original Dixieland Jazz-band in 1917.

Volgens mijn onbescheiden mening kloppen de 3 basic rules + 1 good advice langs geen kanten om de simpele reden dat er totaal geen onderscheid gemaakt wordt met de verschillende stijlen die de jazz doorgemaakt heeft. Er wordt o.m. gezegd dat virtuositeit uit den boze zou zijn. Dat klopt voor de eerste opnames omdat het spel toen collectief was en er geen solo's werden gespeeld. Toen de jazz zich verder ontwikkelde werd de virtuositeit die tot uiting kwam in lange solo's plots zéér belangrijk. Ik raad je aan op youtube het nummer "Ice cream" even te beluisteren, in het begin van de zestiger jaren opgenomen door de "September band" met als solist een jonge Sammy Remington maar vooral Captain John Handy die op saxofoon een meesterlijke én lange solo ten beste geeft die na al die tijd niks van zijn waarde verloren heeft. Topklasse!

De big band muziek gaat er nog mee door, maar daarna wordt het huilen met de pet op. Bebop heeft nog een beetje structuur maar is verder zielloos en de free jazz wordt gekenmerkt door het totaal ontbreken van een melodie. Ieder lid van de band blaast of speelt wat in hem/haar opkomt. Rommel dus. De overige stijlen laat ik in het midden.

Conclusie : Alleen de pure New-Orleans en de big band vindt genade in mijn ogen. De rest sla ik over maar wordt wel gesubsidiëerd door de gemeenschappen. Toen de zogenaamde cultuurzender Klara verschillende uitzendingen wijdde aan "100 jaar jazz" werd New-Orleans niet eens vernoemd hetgeen mijn jazzvrienden en ikzelf een regelrechte schande vonden. Wij denken er anders over. "Forever New-Orleans" is de leuze van de "Honky Tonk jazz-club" die in 1965 gesticht is en nog altijd mijn favoriete club is.

[Het Oosten]

[quote=robert t;8725297]

Oorspronkelijk geplaatst door djimi

wat muziek betreft las ik onlangs "3 basic rules + 1 good advice" voor het maken van 'goede jazz':


- hou het simpel, vermijd onnodige en bijgevolg storende virtuositeit

- waardeer de traditie en al je voorgangers, maar vermijd onnodige en bijgevolg storende cliché's

- wees niet bang van een minimum aan 'warmte'


+


- luister naar je mede-musici, speel met hen méé en dring jezelf niet op met je onnodige virtuositeit en je onnodige cliché's



Ruim 60 jaar geleden ben ik me aan jazz beluisteren beginnen interesseren en na zovele jaren is de passie nog steeds aanwezig. De jazz is ruim honderd jaar geleden ontstaan in New-Orleans en klinkt de dag van vandaag helemaal anders dan toen, ook al respecteer je de basisregels van de eerste opnames, gemaakt door de Original Dixieland Jazz-band in 1917.

Volgens mijn onbescheiden mening kloppen de 3 basic rules + 1 good advice langs geen kanten om de simpele reden dat er totaal geen onderscheid gemaakt wordt met de verschillende stijlen die de jazz doorgemaakt heeft. Er wordt o.m. gezegd dat virtuositeit uit den boze zou zijn. Dat klopt voor de eerste opnames omdat het spel toen collectief was en er geen solo's werden gespeeld. Toen de jazz zich verder ontwikkelde werd de virtuositeit die tot uiting kwam in lange solo's plots zéér belangrijk. Ik raad je aan op youtube het nummer "Ice cream" even te beluisteren, in het begin van de zestiger jaren opgenomen door de "September band" met als solist een jonge Sammy Remington maar vooral Captain John Handy die op saxofoon een meesterlijke én lange solo ten beste geeft die na al die tijd niks van zijn waarde verloren heeft. Topklasse!

De big band muziek gaat er nog mee door, maar daarna wordt het huilen met de pet op. Bebop heeft nog een beetje structuur maar is verder zielloos en de free jazz wordt gekenmerkt door het totaal ontbreken van een melodie. Ieder lid van de band blaast of speelt wat in hem/haar opkomt. Rommel dus. De overige stijlen laat ik in het midden.

Conclusie : Alleen de pure New-Orleans en de big band vindt genade in mijn ogen. De rest sla ik over maar wordt wel gesubsidiëerd door de gemeenschappen. Toen de zogenaamde cultuurzender Klara verschillende uitzendingen wijdde aan "100 jaar jazz" werd New-Orleans niet eens vernoemd hetgeen mijn jazzvrienden en ikzelf een regelrechte schande vonden. Wij denken er anders over. "Forever New-Orleans" is de leuze van de "Honky Tonk jazz-club" die in 1965 gesticht is en nog altijd mijn favoriete club is.

Chris Barber , nu een oude knar, kon er anders ook wat van. Hieronder een uitvoering van Ice Cream. Wat we op het filmpje zien is eigenlijk playback, want de muziek die men hoort dateert uit 1955 (1958?).

https://www.youtube.com/watch?v=DGecqeCkMAA

Het nummer Ice Cream door de September Band kan ik nergens vinden.

[Het Oosten]

Oorspronkelijk geplaatst door robert t

wat muziek betreft las ik onlangs "3 basic rules + 1 good advice" voor het maken van 'goede jazz':


- hou het simpel, vermijd onnodige en bijgevolg storende virtuositeit

- waardeer de traditie en al je voorgangers, maar vermijd onnodige en bijgevolg storende cliché's

- wees niet bang van een minimum aan 'warmte'


+


- luister naar je mede-musici, speel met hen méé en dring jezelf niet op met je onnodige virtuositeit en je onnodige cliché's



Ruim 60 jaar geleden ben ik me aan jazz beluisteren beginnen interesseren en na zovele jaren is de passie nog steeds aanwezig. De jazz is ruim honderd jaar geleden ontstaan in New-Orleans en klinkt de dag van vandaag helemaal anders dan toen, ook al respecteer je de basisregels van de eerste opnames, gemaakt door de Original Dixieland Jazz-band in 1917.

Volgens mijn onbescheiden mening kloppen de 3 basic rules + 1 good advice langs geen kanten om de simpele reden dat er totaal geen onderscheid gemaakt wordt met de verschillende stijlen die de jazz doorgemaakt heeft. Er wordt o.m. gezegd dat virtuositeit uit den boze zou zijn. Dat klopt voor de eerste opnames omdat het spel toen collectief was en er geen solo's werden gespeeld. Toen de jazz zich verder ontwikkelde werd de virtuositeit die tot uiting kwam in lange solo's plots zéér belangrijk. Ik raad je aan op youtube het nummer "Ice cream" even te beluisteren, in het begin van de zestiger jaren opgenomen door de "September band" met als solist een jonge Sammy Remington maar vooral Captain John Handy die op saxofoon een meesterlijke én lange solo ten beste geeft die na al die tijd niks van zijn waarde verloren heeft. Topklasse!

De big band muziek gaat er nog mee door, maar daarna wordt het huilen met de pet op. Bebop heeft nog een beetje structuur maar is verder zielloos en de free jazz wordt gekenmerkt door het totaal ontbreken van ee-n melodie. Ieder lid van de band blaast of speelt wat in hem/haar opkomt. Rommel dus. De overige stijlen laat ik in het midden.

Conclusie : Alleen de pure New-Orleans en de big band vindt genade in mijn ogen. De rest sla ik over maar wordt wel gesubsidiëerd door de gemeenschappen. Toen de zogenaamde cultuurzender Klara verschillende uitzendingen wijdde aan "100 jaar jazz" werd New-Orleans niet eens vernoemd hetgeen mijn jazzvrienden en ikzelf een regelrechte schande vonden. Wij denken er anders over. "Forever New-Orleans" is de leuze van de "Honky Tonk jazz-club" die in 1965 gesticht is en nog altijd mijn favoriete club is.

Daar hebt u ongelijk in. Want de hele Amerikaans Jazz-periode van omstreeks 1924-1946 bevat ontiegelijk veel mooie Jazz. Ik ben grote liefhebber van de zogenaamde 'Old Jazz'. Old Jazz is vaak onbekend en dus onbemind. Ten onrechte.

[Het Oosten]

Oorspronkelijk geplaatst door Het Oosten

Chris Barber , nu een oude knar, kon er anders ook wat van. Hieronder een uitvoering van Ice Cream. Wat we op het filmpje zien is eigenlijk playback, want de muziek die men hoort dateert uit 1955 (1958?).

https://www.youtube.com/watch?v=DGecqeCkMAA

Het nummer Ice Cream door de September Band kan ik nergens vinden.

@Robert t


De groep van Chris Barber probeerde zo goed mogelijk de oude New Orleans te benaderen.

https://www.youtube.com/watch?v=0Zgb...rt_radio=1#t=3



Toemaatje.
https://www.youtube.com/watch?v=p8pMXW5iC5s

Oude knarren zijn het nu wel geworden. Ook te horen...


Mooie uitvoering dan weer (maar wel goed 'ver-europeest' en 'verblankt' ... - ik noem zulke uitvoeringen altijd 'gerationaliseerde blanke jazz' -) ook al zijn het ouden knarren:
https://www.youtube.com/watch?v=tseXC_NYlCg

[robert t]

Oorspronkelijk geplaatst door Het Oosten

Chris Barber , nu een oude knar, kon er anders ook wat van. Hieronder een uitvoering van Ice Cream. Wat we op het filmpje zien is eigenlijk playback, want de muziek die men hoort dateert uit 1955 (1958?).

Ik ken de band van Chris Barber zeer goed en heb hem verschillende malen zien optreden op jazzfestivals. Op een bepaald ogenblik voegde hij twee gitaristen toe aan de bezetting wat de klank van de band niet ten goede kwam. Barber besefte dit en maakte nog verschillende opnames in de originele bezetting. De man leeft nog maar treedt vermoedelijk niet meer op.

Het nummer Ice Cream door de September Band kan ik nergens vinden.

Vreemd. Je tikt gewoon op google "Ice cream" by the September Band in en je krijgt een versie die meer dan 7 minuten duurt. De solo van captain John Handy (saxofoon) komt na deze van Sammy Remington (clarinet). Een kippenvelmoment.

[Het Oosten]

Oorspronkelijk geplaatst door robert t

Ik ken de band van Chris Barber zeer goed en heb hem verschillende malen zien optreden op jazzfestivals. Op een bepaald ogenblik voegde hij twee gitaristen toe aan de bezetting wat de klank van de band niet ten goede kwam. Barber besefte dit en maakte nog verschillende opnames in de originele bezetting. De man leeft nog maar treedt vermoedelijk niet meer op.

Vreemd. Je tikt gewoon op google "Ice cream" by the September Band in en je krijgt een versie die meer dan 7 minuten duurt. De solo van captain John Handy (saxofoon) komt na deze van Sammy Remington (clarinet). Een kippenvelmoment.

Vermits u het zo snel vindt, geef me het YouTube adres eens door.

U had het in uw post over big bands. Een niet zo gekende big band was deze van Luis Russell uit de jaren 30. Russell maakte of speelde soms treffelijke dingen. Zoals hier in Song of Swanee uit 1924. Men moet dit natuurlijk liefst kunnen beluisteren met een degelijke installatie.

https://www.youtube.com/watch?v=6fVkaemTxtE


Van een heel ander genre , maar zeer mooie song is deze interpretatie van Georgia door Hoagy Carmichael. Typisch de jaren '30. De oorlog is nog ver...

https://www.youtube.com/watch?v=LY9RS1x8iHE

[Het Oosten]

Oorspronkelijk geplaatst door robert t

Ik ken de band van Chris Barber zeer goed en heb hem verschillende malen zien optreden op jazzfestivals. Op een bepaald ogenblik voegde hij twee gitaristen toe aan de bezetting wat de klank van de band niet ten goede kwam. Barber besefte dit en maakte nog verschillende opnames in de originele bezetting. De man leeft nog maar treedt vermoedelijk niet meer op.

Vreemd. Je tikt gewoon op google "Ice cream" by the September Band in en je krijgt een versie die meer dan 7 minuten duurt. De solo van captain John Handy (saxofoon) komt na deze van Sammy Remington (clarinet). Een kippenvelmoment.

https://www.youtube.com/watch?v=5SVmHz8HrBI

[Het Oosten]

Oorspronkelijk geplaatst door Xenophon

De regels voor wat betreft goede muziek zijn redelijk simpel djimi, er is er dan ook maar ene:
als het goed is dan is het goed.

En zo is het (bijna) maar net. Een mooi voorbeeld hiervan in de popmuziek een song van Rudimental: These Days. Eenvoudige song met (iets meer dan) eenvoudige alledaagse tekst over traditionele menselijke ‘liefdesperikelen’. De song herhaalt zich eindeloos (zoals de meeste liedjes), de uitvoering is simpel gehouden, maar door de combinatie van enkele noten, het koor dat juist invalt, de stem van de vertolkers, straalt het lied ‘sehnsucht’ uit en spreekt het lied bij heel wat mensen tot het gemoed (16de plaats top 100 worldwide en dit op basis van verkoop) en wordt het door hen ‘geliked’. Is het daarom goed? Is het kunst? Tja…


https://www.youtube.com/watch?v=pjTj-_55WZ8