Meisjes vechten tot ze bijna naakt zijn!!!!

[duncan]

waaw stoer kvoel me echt geimponeerd lol
hmmm kyokoichinkai ; aikido - iai-do of zo iets is mooier om te bezichtigen vindt ik zo

Als zwaard kunst kendo of ninjitsu kwestie van uw moord wapens te kennen...ah sport is iets moois .

[Percalion]

Vertaal eerst eens de prologos van de Antigone van Sophokles en we zullen ne keer klappen 8)

Overigens meen ik dat drosophil(i?)a alles correct wist samen te vatten: een echte vent maakt geen dt-fouten.

[Mambo]

Sophokles

't Gelijk heeft twee gezichten.

[Chipie]

Oorspronkelijk geplaatst door Mambo

Sophokles

't Gelijk heeft twee gezichten.

't Gezeik ook...

[Karma]

Oorspronkelijk geplaatst door Percalion

Vertaal eerst eens de prologos van de Antigone van Sophokles en we zullen ne keer klappen 8)

Sophocles (Gr.: Sophoklès) (Colonus, bij Athene, ca. 496 v.C. – aldaar 406 of 405 v.C.), Grieks tragediedichter, zoon van een vermogend man, trad enige malen als acteur op, maar moest dit spoedig opgeven wegens zijn zwakke stem. Zijn eerste overwinning als tragediedichter behaalde hij in 468, hoewel niemand minder dan Aeschylus zijn mededinger was. Hij heeft enige malen hoge functies bekleed, zo was hij tweemaal strateeg en in 443 schatmeester. Hij stond in hoog aanzien bij zijn medeburgers. Sophocles heeft, naar klassieke bronnen vermelden, in totaal 123 drama's geschreven en bij de traditionele dichtwedstrijden 24 maal (dus met 96 stukken) de overwinning behaald. Van die stukken zijn er slechts zeven in hun geheel bewaard gebleven, alsmede aanzienlijke delen van het satyrdrama De speurders; van veel verloren stukken zijn fragmenten bewaard gebleven. De zeven bewaarde tragedies behoren alle tot de latere periode van zijn leven, maar de chronologische volgorde is onzeker.
Vermoedelijk het oudste bewaarde stuk is de Aias, het verhaal van een held die zich in zijn eer gekrenkt voelt, daardoor met waanzin geslagen een smadelijke vergissing begaat en ten slotte zelfmoord pleegt. Antigone, waarin het conflict tussen natuurwet en koninklijk (dus menselijk) bevel wordt geschilderd, is waarschijnlijk van 441 v.C.; Oedipus koning, het verhaal van de tragische ommekeer die van de trotse en zelfbewuste heerser over Thebe een verworpene en balling maakt, hoewel de schuld niet bij hem ligt, is niet lang na 430 ontstaan. Ongeveer uit dezelfde tijd dateert Vrouwen uit Trachis, dat Heracles' dood tot onderwerp heeft. Aangenomen wordt dat Electra tussen 418 en 410 is ontstaan; hierin behandelt de dichter het onderwerp van Aeschylus' De offerplengsters, nl. de moord op Clytaemnestra, maar op andere wijze: bij Sophocles is Electra als de aanstichtster van de moord voorgesteld. Philoctetes, met zekerheid 409 te dateren, is een psychologisch drama; Oedipus te Colonus (opgevoerd in 401, dus na Sophocles' dood), waarin de laatste ogenblikken in het leven van de zwervende blinde koning worden geschilderd, is een meesterwerk van dramatische en lyrische kracht.
In het algemeen kan men zeggen dat van de drie grote tragici van zijn eeuw Sophocles degeen is die aan zijn stukken de sterkste structuur geeft: alle bewaarde drama's zijn ook uitermate voor het toneel geschikt. Poëtisch gesproken staat het werk van Sophocles op een peil dat hem tot de beste dichters van de wereldliteratuur doet behoren. De koorliederen zijn van een grote lyrische geladenheid, de woordenschat is rijk en doelmatig, de zinsconstructie in het algemeen vloeiend. Vrijwel nooit voert de dichter personen ten tonele die alleen maar typen zijn; iedere figuur is een persoonlijkheid. Met virtuositeit maakt Sophocles gebruik van de antithetische tekening van eigenschappen en personen. Zijn voornaamste streven is het voor ogen stellen van mensen die niet volmaakt zijn, maar wel het ideaal dichter naderen dan de meesten. Leed geeft hij weer in een bewonderenswaardige veelvuldigheid van vormen; het wapen van de tragische ironie hanteert hij op soms huiveringwekkende wijze. Sophocles vond de grondslag van de werkelijkheid in eeuwige wetten die door de goden worden bepaald, en de mens heeft zich daarnaar te voegen, ook al valt hem dit zwaar en al is het niet mogelijk die wetten te begrijpen. Daarom is een trek van pessimisme niet vreemd aan zijn werk, hoewel van wanhoop geen sprake is; onderwerping en berusting ziet de dichter als de juiste levenshouding. Sophocles' harmonische natuur staat tussen de hartstochtelijke en impulsieve Aeschylus en de gespleten, onevenwichtige Euripides.
UITG: d. R.C. Jebb en A.C. Pearson (10 dln., 1883–1917; herdr. 1962); d. A.C. Pearson (1924, 21955; m. comm.); d. J.C. Kamerbeek (6 dln., 1953–1978); d. A. Dain en P. Mazon (1960 vv.; met Fr. vert.); d. R.D. Dawe (1975, 1979); d. G. Paduano (1982). – Ned. vert.: d. L.A.J. Burgersdijk (1903, 21910). Antigone, d. H.C. Muller (1907); d. W. Kloos (1908); d. P. Brommer (1947); d. Pé Hawinkels (1970); Electra en Kon. Oedipus, d. P.C. Boutens (1920, 1926); Aias, d. B. van Lier (1932); Philoctetes, d. L. de Jong (1933); R. Carden, The papyrus fragments of Sophocles (1974); fragmenten, d. J.M. Lucas de Dios (1983).
Microsoft ® Encarta ® Encyclopedie Winkler Prins © 1993-2004 Microsoft Corporation/Het Spectrum. Alle rechten voorbehouden.


Het verhaal van Antigone is een van de oudste van deze wereld. Het kwam tot ons, voornamelijk dankzij de tragedie die Sophokles erover schreef. Maar na hem zouden nog vele toneelschrijvers, bewogen door het lot van dit meisje uit Thebe, hun versie van dit verhaal neerschrijven: Hölderlin, Brecht, Cocteau, Anouilh…

Antigone, dochter van Oedipous, leeft in de stad Thebe. Haar twee broers Eteokles en Polyneikes voeren oorlog tegen mekaar met als inzet de heerschappij over de stad. Beide broers sneuvelen in die strijd. Antigones oom Kreon, die het regentschap waarneemt, laat het lijk van Eteokles, de verdediger van de stad, wassen, zalven en volgens de riten begraven, terwijl hij beveelt het lichaam van Polyneikes, de aanvaller van de stad, onbegraven op het slagveld te laten liggen, als prooi voor de gieren. In het geheim gaat Antigone echter haar tweede broer begraven. Zij komt hierdoor in conflict met Kreon, wat leidt tot haar dood en de dood van Antigones verloofde, Haimon, zoon van Kreon, en van Kreons vrouw Eurydike.

Is dit zwart-witconflict, met zijn voorspelbaarheid van oorzaken en gevolgen, nog wel te verdragen voor de hedendaagse toeschouwer, levend in een maatschappij waarin contouren en grenzen lijken te vervagen? Of is de Antigonemythe juist heel moeilijk te duiden en laat ze zich nauwelijks of niet vatten door de hedendaagse drang om alles rationeel te verklaren?
Gastregisseur Peter Van Kraaij werkte zich doorheen het repertoire van Antigonebewerkingen en –vertalingen en is uiteindelijk opnieuw beland bij de versie van Sophokles. De Nederlandse classicus Jan Pieters laat in zijn getrouwe vertaling van het stuk (1989) de geconstrueerde verzen van de Griekse tragedieschrijver tot hun recht komen. De complexe taal van de personages onthult de complexiteit van het conflict en van de persoonlijkheden die erbij betrokken zijn. De destructieve machine van de Griekse tragedie is niet te stoppen; zij voert onvermijdelijk naar de dood. Het enige dat rest, is de afwikkeling van het drama te berichten. De taal blijkt een middel om om te gaan met de gruwel, met datgene wat niet meer om te keren is en ons verstand te boven gaat.

[Mambo]

Oorspronkelijk geplaatst door CHIPIE

't Gezeik ook...

Vind ik ook

[duncan]

Oorspronkelijk geplaatst door Karma

Sophocles (Gr.: Sophoklès) (Colonus, bij Athene, ca. 496 v.C. – aldaar 406 of 405 v.C.), Grieks tragediedichter, zoon van een vermogend man, trad enige malen als acteur op, maar moest dit spoedig opgeven wegens zijn zwakke stem. Zijn eerste overwinning als tragediedichter behaalde hij in 468, hoewel niemand minder dan Aeschylus zijn mededinger was. Hij heeft enige malen hoge functies bekleed, zo was hij tweemaal strateeg en in 443 schatmeester. Hij stond in hoog aanzien bij zijn medeburgers. Sophocles heeft, naar klassieke bronnen vermelden, in totaal 123 drama's geschreven en bij de traditionele dichtwedstrijden 24 maal (dus met 96 stukken) de overwinning behaald. Van die stukken zijn er slechts zeven in hun geheel bewaard gebleven, alsmede aanzienlijke delen van het satyrdrama De speurders; van veel verloren stukken zijn fragmenten bewaard gebleven. De zeven bewaarde tragedies behoren alle tot de latere periode van zijn leven, maar de chronologische volgorde is onzeker.
Vermoedelijk het oudste bewaarde stuk is de Aias, het verhaal van een held die zich in zijn eer gekrenkt voelt, daardoor met waanzin geslagen een smadelijke vergissing begaat en ten slotte zelfmoord pleegt. Antigone, waarin het conflict tussen natuurwet en koninklijk (dus menselijk) bevel wordt geschilderd, is waarschijnlijk van 441 v.C.; Oedipus koning, het verhaal van de tragische ommekeer die van de trotse en zelfbewuste heerser over Thebe een verworpene en balling maakt, hoewel de schuld niet bij hem ligt, is niet lang na 430 ontstaan. Ongeveer uit dezelfde tijd dateert Vrouwen uit Trachis, dat Heracles' dood tot onderwerp heeft. Aangenomen wordt dat Electra tussen 418 en 410 is ontstaan; hierin behandelt de dichter het onderwerp van Aeschylus' De offerplengsters, nl. de moord op Clytaemnestra, maar op andere wijze: bij Sophocles is Electra als de aanstichtster van de moord voorgesteld. Philoctetes, met zekerheid 409 te dateren, is een psychologisch drama; Oedipus te Colonus (opgevoerd in 401, dus na Sophocles' dood), waarin de laatste ogenblikken in het leven van de zwervende blinde koning worden geschilderd, is een meesterwerk van dramatische en lyrische kracht.
In het algemeen kan men zeggen dat van de drie grote tragici van zijn eeuw Sophocles degeen is die aan zijn stukken de sterkste structuur geeft: alle bewaarde drama's zijn ook uitermate voor het toneel geschikt. Poëtisch gesproken staat het werk van Sophocles op een peil dat hem tot de beste dichters van de wereldliteratuur doet behoren. De koorliederen zijn van een grote lyrische geladenheid, de woordenschat is rijk en doelmatig, de zinsconstructie in het algemeen vloeiend. Vrijwel nooit voert de dichter personen ten tonele die alleen maar typen zijn; iedere figuur is een persoonlijkheid. Met virtuositeit maakt Sophocles gebruik van de antithetische tekening van eigenschappen en personen. Zijn voornaamste streven is het voor ogen stellen van mensen die niet volmaakt zijn, maar wel het ideaal dichter naderen dan de meesten. Leed geeft hij weer in een bewonderenswaardige veelvuldigheid van vormen; het wapen van de tragische ironie hanteert hij op soms huiveringwekkende wijze. Sophocles vond de grondslag van de werkelijkheid in eeuwige wetten die door de goden worden bepaald, en de mens heeft zich daarnaar te voegen, ook al valt hem dit zwaar en al is het niet mogelijk die wetten te begrijpen. Daarom is een trek van pessimisme niet vreemd aan zijn werk, hoewel van wanhoop geen sprake is; onderwerping en berusting ziet de dichter als de juiste levenshouding. Sophocles' harmonische natuur staat tussen de hartstochtelijke en impulsieve Aeschylus en de gespleten, onevenwichtige Euripides.
UITG: d. R.C. Jebb en A.C. Pearson (10 dln., 1883–1917; herdr. 1962); d. A.C. Pearson (1924, 21955; m. comm.); d. J.C. Kamerbeek (6 dln., 1953–1978); d. A. Dain en P. Mazon (1960 vv.; met Fr. vert.); d. R.D. Dawe (1975, 1979); d. G. Paduano (1982). – Ned. vert.: d. L.A.J. Burgersdijk (1903, 21910). Antigone, d. H.C. Muller (1907); d. W. Kloos (1908); d. P. Brommer (1947); d. Pé Hawinkels (1970); Electra en Kon. Oedipus, d. P.C. Boutens (1920, 1926); Aias, d. B. van Lier (1932); Philoctetes, d. L. de Jong (1933); R. Carden, The papyrus fragments of Sophocles (1974); fragmenten, d. J.M. Lucas de Dios (1983).
Microsoft ® Encarta ® Encyclopedie Winkler Prins © 1993-2004 Microsoft Corporation/Het Spectrum. Alle rechten voorbehouden.


Het verhaal van Antigone is een van de oudste van deze wereld. Het kwam tot ons, voornamelijk dankzij de tragedie die Sophokles erover schreef. Maar na hem zouden nog vele toneelschrijvers, bewogen door het lot van dit meisje uit Thebe, hun versie van dit verhaal neerschrijven: Hölderlin, Brecht, Cocteau, Anouilh…

Antigone, dochter van Oedipous, leeft in de stad Thebe. Haar twee broers Eteokles en Polyneikes voeren oorlog tegen mekaar met als inzet de heerschappij over de stad. Beide broers sneuvelen in die strijd. Antigones oom Kreon, die het regentschap waarneemt, laat het lijk van Eteokles, de verdediger van de stad, wassen, zalven en volgens de riten begraven, terwijl hij beveelt het lichaam van Polyneikes, de aanvaller van de stad, onbegraven op het slagveld te laten liggen, als prooi voor de gieren. In het geheim gaat Antigone echter haar tweede broer begraven. Zij komt hierdoor in conflict met Kreon, wat leidt tot haar dood en de dood van Antigones verloofde, Haimon, zoon van Kreon, en van Kreons vrouw Eurydike.

Is dit zwart-witconflict, met zijn voorspelbaarheid van oorzaken en gevolgen, nog wel te verdragen voor de hedendaagse toeschouwer, levend in een maatschappij waarin contouren en grenzen lijken te vervagen? Of is de Antigonemythe juist heel moeilijk te duiden en laat ze zich nauwelijks of niet vatten door de hedendaagse drang om alles rationeel te verklaren?
Gastregisseur Peter Van Kraaij werkte zich doorheen het repertoire van Antigonebewerkingen en –vertalingen en is uiteindelijk opnieuw beland bij de versie van Sophokles. De Nederlandse classicus Jan Pieters laat in zijn getrouwe vertaling van het stuk (1989) de geconstrueerde verzen van de Griekse tragedieschrijver tot hun recht komen. De complexe taal van de personages onthult de complexiteit van het conflict en van de persoonlijkheden die erbij betrokken zijn. De destructieve machine van de Griekse tragedie is niet te stoppen; zij voert onvermijdelijk naar de dood. Het enige dat rest, is de afwikkeling van het drama te berichten. De taal blijkt een middel om om te gaan met de gruwel, met datgene wat niet meer om te keren is en ons verstand te boven gaat.

geef mij moh dien plezante politieker van voor christus ...democritus...was ne leuken kerel
lol

[Groot Bakkes]

Oorspronkelijk geplaatst door Mitgard

das wat anders dan die preutse vb-wijven hé.
ge zou ook eens moeten gaan kijken hyoens, wie weet krijgt ge uw verschrompelde fluit nog eens recht.

I adore chick fights btw, de banale oorzaken ervan zijn kapotlachen, om nog niet te spreken van 't gevecht zelf. 8)

[Karma]

Oorspronkelijk geplaatst door duncan

geef mij moh dien plezante politieker van voor christus ...democritus...was ne leuken kerel
lol

Ge hebt dat toch niet allemaal gelezen wat ik postte?

[Jonas Elossov]

Oorspronkelijk geplaatst door PAJOT

Handelen uit "eigen wil" bestaat niet. De menselijke wil is immers altijd een gevolg van een reeks omgevingsfaktoren.

Crap, een fascist met dialectische invloeden...

De echte menselijke wil is geen individueel maar een collectief gegeven daar elke mens aanvankelijk met dezelfde wil door God is begiftigd.

Maar heel materialistisch niet bepaald...

[duncan]

Oorspronkelijk geplaatst door Karma

Ge hebt dat toch niet allemaal gelezen wat ik postte?

jaja...waarom ...denktge da ik de moeite ni inzie van 1 indivudu zen mening ...kschreef het ooit en schrijf het terug ...ieders van ons is uniek psychologisch gezien dan

[Breydel]

Oorspronkelijk geplaatst door drosophila

Een echte man maakt geen dt-fouten.

De tijd om andere forumgebruikers te wijzen op hun spellingsfouten ben ik al rééds een tijdje ontgroeid....8)

[luc broes]

Oorspronkelijk geplaatst door jan hyoens

reden te meer om te scheiden van dat pedofielenreservaat!

Walgelijke opmerking

[drosophila]

Oorspronkelijk geplaatst door Breydel

De tijd om andere forumgebruikers te wijzen op hun spellingsfouten ben ik al rééds een tijdje ontgroeid....8)

Gefeliciteerd. Nu nog uw vrouwbeeld updaten...8)