De move van Di Rupo en Magnette was niet verstandig - Pagina 24

Stefanie · 14 juni 2014, 19:39

Citaat:

Als ik iets niet zie, wil dat misscien zeggen dat het er niet is.
Maar je mag me steeds een citaat met link voorschotelen waarin ik hypokriete of onterechte kritiek geef.
Voor de rest lijkt het mij mijn goede recht om moves die een bepaalde richting uitgaat te bekritiseren, ongeacht wie ze maakt of uit welke hoek ze komen.

Wel, de Vlaams-nationalisten waren altijd de slechteriken. Hoe vaak hebben de Walen niet gezegd dat Vlaams belang en NVA "gevaarlijk" zijn? Hoe dikwijls hebben de Walen niet gewaarschuwd voor het gevaar van Vlaams Belang en NVA? En dan doen ze waar ze zo fel tegen waren... Die "move" om een Waalse regering te vormen, dat was toch "gevaarlijk", zeiden ze altijd? Dat is hypocriet van de PS en CDH. Vind ik.

Knuppel · 14 juni 2014, 19:50

Citaat:

De Wever heeft WELDEGELIJK geprobeerd om zo snel mogelijk een Vlaamse regering op poten te krijgen om als een blok naar de federale onderhandelingen te gaan zodat de PS het deksel op de neus zou krijgen als ze de symmetrie-eis bleef volhouden tegenover een eventuele rechtse Vlaamse regering.
Ik hoef je toch niet de artikels op te zoeken waarin De Wever reeds voor de verkiezingen dit scenario vooropstelde?

Dat was wat De Wever graag had gewild, en waar hij geen doekjes om draaide. Een IDEE waar hij, zoals geweten, alleen storm mee oogstte VOOR de verkiezingen. Als Di Rupo het echter doet NA de verkiezingen blijft het zo goed als windstil.

Knuppel · 14 juni 2014, 19:59

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Stefanie

Wel, de Vlaams-nationalisten waren altijd de slechteriken. Hoe vaak hebben de Walen niet gezegd dat Vlaams belang en NVA "gevaarlijk" zijn? Hoe dikwijls hebben de Walen niet gewaarschuwd voor het gevaar van Vlaams Belang en NVA? En dan doen ze waar ze zo fel tegen waren... Die "move" om een Waalse regering te vormen, dat was toch "gevaarlijk", zeiden ze altijd? Dat is hypocriet van de PS en CDH. Vind ik.

Dat is het ook.

Citaat:

7 juni 2014
Veel liefs uit Wallonië

Het Paleis der Natie door Rik Van Cauwelaert

Voor een partij die beweert bezorgd te zijn over de toekomst en de eenheid van het federale koninkrijk, heeft de Parti Socialiste een groot risico genomen. Het brutale manoeuvre om via de snelle vorming van de Waalse en de Brusselse coalitie de liberale MR tot een federale tripartite te dwingen, is in elk geval koren op de molen van de Vlaamse confederalisten.

‘Verkiezingen zijn een soort voorverkoop van gestolen goederen’, luidt een boutade van de cynische Amerikaanse columnist Henry Louis Mencken, die nooit hoog opliep met de parlementaire democratie. Wie de voorbije dagen het machtsspel van de PS observeerde, is geneigd hem gelijk te geven.

Meer dan 25 jaar al bestuurt de PS onafgebroken het Waals Gewest. Aan die macht over Wallonië is de PS veel, zo niet alles gelegen. Wallonië is de machtsbasis van de partij en haar toegang tot de Belgische geldkoffers. Maar de tijd dringt, want het Belgische geld raakt op. Luttele maanden voor zijn dood in 2012 zei de gewezen PS-voorzitter Guy Spitaels in Le Soir heel precies waar het volgens hem op stond: ‘België is een verloren zaak en we hebben niet veel tijd meer om op een andere entiteit te wedden’.

Voor een echte ‘divorce Belge’ is het voor de PS nog wat te vroeg. Zelfs Spitaels rekende in zijn meest optimistische scenario met een uitstel van de Belgische boedelscheiding tot 2019. Tot dan wil de PS duidelijk confederaal blijven besturen, in Wallonië en als het kan in Brussel, maar dan liefst met één hand aan de federale uier. In die berekening past het brutale manoeuvre om door een snelle vorming van de Waalse en de Brusselse coalities de liberale MR te dwingen eventuele plannen voor een federale centrumrechtse regering op te bergen.
En de PS gaat nietsontziend tewerk. Bij de uitvoering van die plannen zal ze zich ook niet storen aan het lot van het Vlaamse probleembroertje, de sp.a. Want die is al langer een blok aan het been. In 2007 aarzelde de PS geen moment om zonder de sp.a in de federale regering van Yves Leterme (CD&V) te stappen. Ook nu zal niet worden geaarzeld om de Vlaamse kameraden te offeren.

Nog voor de verkiezingsuitslagen op zondag 25 mei bekend raakten, viel in Brusselse PS-kringen te vernemen dat de partij al geruime tijd een akkoord had met de cdH-top voor een Waalse en een Brusselse coalitie. Voor de Franstalige christen-democraten is een pact met de PS een middel om te overleven. De cdH is immers geen partij, maar een verzameling van politieke carrièristen die tot grote flexibiliteit bereid zijn om in de macht te mogen delen.

Communautaire klontering

Wat de PS hier opvoert, lijkt wel een omgekeerd Van Miert-gambiet. Daarvoor moeten we even terug naar 1988. Laurette Onkelinx zette toen haar eerste stappen in de nationale politiek, Elio Di Rupo was net verkozen; beiden zijn dus met het manoeuvre vertrouwd.
37 jaar geleden was ‘reconductie’ het nieuwste woord in het Wetstraatjargon. Sindsdien is het weer helemaal in onbruik geraakt, maar in die dagen lag het de politici en opiniekneders in de mond bestorven. Er zou immers, na de verkiezingen van 13 december 1987, een reconductie komen van de rooms-blauwe meerderheid van Wilfried Martens en Guy Verhofstadt op nationaal niveau, en van de Vlaamse Executieve van de CVP’er Gaston Geens en de minzame liberaal Louis Waltniel, een tweede garnituur van wat toen nog de PVV heette.
Wat echter niet op het programma stond, was de massale verkiezingszege van de PS, waar de weerspannige Voerense burgemeester José Happart politiek onderdak had gevonden. De truc met Happart en een wallingantische opstelling hadden de partij van Guy Spitaels naar net geen 44 procent van de Waalse stemmen gestuwd. Langs Vlaamse kant won de PVV van Verhofstadt. De CVP verloor liefst zes zetels.

Wilfried Martens, die voor de verkiezingen had gezworen in geen geval met de socialisten te regeren, moest in naam van het hogere staatsbelang zijn woorden inslikken. Want ten paleize waren ze als de dood voor een regering zonder de PS. De wil van de Waalse kiezers moest worden gerespecteerd, anders kwam de eenheid van het land in gevaar.

Na een formatiemissie van Jean-Luc Dehaene die ruim honderd dagen in beslag nam, werd een rooms-rode meerderheid op de been gebracht, onder de leiding van Wilfried Martens. De rooms-blauwe Vlaamse Executieve was al eerder gevormd. Maar tijdens een memorabele zondagse Confrontatie op de BRT eiste SP-voorzitter Karel Van Miert koelweg een plaats in de Vlaamse meerderheid, zo niet weigerde hij in de nationale meerderheid mee te stappen. Van Miert haalde zijn slag thuis. De CVP-top dwong Gaston Geens tegen heug en meug een Vlaamse tripartite te leiden. Het resultaat van dat alles was niet fraai, nationaal noch regionaal, met een verdere communautaire klontering tot gevolg.

Terwijl Van Miert destijds zijn positie in de nationale coalitie gebruikte om in te breken in de Vlaamse Executieve, wil de PS zo te zien haar Waalse en Brusselse stellingen aanwenden om zich een toegang te forceren tot de Franstalige vleugel van de volgende federale coalitie. Waarna de MR, donnant-donnant, haar deel kan krijgen van de regionale macht, maar alleen dan. Door haar aanwezigheid in de Waalse en de Brusselse regering weet de PS zich verzekerd van een plaats in het overlegcomité, ook al zou ze door een centrumrechtse coalitie buiten de federale regering worden gehouden.

Dat alles is nodig, omdat ze bij de PS ook geschrokken zijn van de opdracht waarmee de Europese Commissie de volgende federale regering heeft belast: een doortastende fiscale hervorming, het terugschroeven van de lasten op arbeid, het bijspijkeren van de concurrentiekracht, de slagkracht van de bedrijven en het aanzwengelen van een duurzame groei. Tegelijk moet die volgende federale regering al meteen 1,9 miljard euro saneren om de begroting op het juiste spoor te houden.
Komt nog bij dat een mogelijke deflatiecrisis - die volgens enkele ECB-insiders onafwendbaar is - bijzonder zware gevolgen zal hebben voor een met schulden beladen land als België. En intussen wordt ook duidelijk dat de implementatie van de zesde staatshervorming een onmogelijke opdracht wordt voor het armlastige Wallonië en Brussel. Nu al waarschuwen topambtenaren, zowel in Vlaanderen als in Wallonië, dat een blokkering dreigt bij het minste meningsverschil over de te transfereren middelen en bevoegdheden.

Terwijl in Vlaanderen heen en weer wordt getwist over de goede zin van het confederalisme, is de PS al langer en stilzwijgend in die logica gestapt. Dat zij met haar manoeuvres de federale samenhang in het gedrang brengt, de koning en zijn entourage voor schut zet, en de Vlaamse confederalisten als Bart De Wever een geheel onverhoopt cadeau schenkt, is verwonderlijk voor een partij die altijd heeft beweerd bezorgd te zijn over de toekomst en de eenheid van het federale koninkrijk.
Maar met een zweeppartij als de extreemlinkse PTB in de rug worden de Franstalige socialisten vandaag gedwongen hun Waalse en Brusselse machtsbases veilig te stellen, als het moet ten koste van die federale samenhang. Of zoals de Franstalige politicoloog Vincent Laborderie het formuleerde: ‘Geplaatst voor de keuze tussen de macht en de toekomst van het land heeft de PS gekozen voor de macht.’
De N-VA en CD&V hebben daaruit de enige mogelijke conclusie getrokken.
http://www.tijd.be/nieuws/opinie_col...10375-7116.art