Legislomanie

[Bart Bleyaert]

Beste,

In een welvaartsstaat zoals België, is een inflatie van wetgeving ons (historisch?) lot. "Nemo censetur ignorare legem" klinkt hierdoor bijzonder hol.

Naast de administratieve vereenvoudiging die door de jongste federale regering in de startblokken werd gezet, zitten we met een aantal verouderde wetboeken en een hele berg bijzondere wetgeving.

Is het, volgens U, nog mogelijk om een deftige wet (begrijpbaar, rekening houdende met de gevolgen,...) in elkaar te steken? Is het nog mogelijk om (pakweg) ons Burgerlijk Wetboek te herschrijven en er een "volledige codex" van te maken? Is er wel een oplossing voor het overaanbod aan wetten?

Met vriendelijke groet,

Bart Bleyaert

[voicelesscharlie]

Oorspronkelijk geplaatst door Bart Bleyaert

Beste,

In een welvaartsstaat zoals België, is een inflatie van wetgeving ons (historisch?) lot. "Nemo censetur ignorare legem" klinkt hierdoor bijzonder hol.

Naast de administratieve vereenvoudiging die door de jongste federale regering in de startblokken werd gezet, zitten we met een aantal verouderde wetboeken en een hele berg bijzondere wetgeving.

Is het, volgens U, nog mogelijk om een deftige wet (begrijpbaar, rekening houdende met de gevolgen,...) in elkaar te steken? Is het nog mogelijk om (pakweg) ons Burgerlijk Wetboek te herschrijven en er een "volledige codex" van te maken? Is er wel een oplossing voor het overaanbod aan wetten?

Met vriendelijke groet,

Bart Bleyaert

Dat overaanbod aan wetten werd destijds meegestemd door de CVP.
Met Quicky die niet verder geraakt dan het afschaffen van de vergunning voor de blindenstok zullen we er absoluut niet komen.
Met de oprichting van een onafhankelijk Vlaanderen zullen we al flink kunnen vereenvoudigen.

[Boudewijn Bouckaert]

Het aantal wetten en reguleringen moet inderdaad absoluut naar omlaag. De oorzaken van de onoverzichtelijke wirwar van onze wetgeving zijn echter veelvuldig. In de eerste plaats de betuttelingsdrang van onze politici die van elk mediatiek feit een aanleiding maken om hun wetje er door te duwen. Een oplossing zou hier zijn, een drastische vermindering van het aantal volksvertyegenwoordigers. Bv. in een confederatie is er geen Belgische kamer of senaat meer nodig. Het Vlaams Parlememt mag mi gereduceerd worden tot zo een 75 volksvertegenwoordigers. Zo wordt de druk van iedereen zijn gelegenheidswetje wat kleiner.De invloed van de belangengroepen die overal en nog hun zeg moeten hebben, in formele en informele inspraakprocedure maakt dat elke wetgeving vol staat van uitzonderingen en dubbelzinnige formuleringen. Meer primaat van de politiek. Hetzelfde geldt voor de uitgebreide coalitieregeringen. Met een meerderheidsstelsel ( zie andere antwoorden) krijgen we waarschijnlijk een eenpartijenregering die rechtlijniger kan wetgeven. De bureaucratie en de kabinetten moeten gedwongen worden te bewijzen, in een reguleringsimpactanalyse ( ingevoerd door de Vlaamse regering) dat alternatieven voor regulering ( bv. niets doen, convenant, informatieverstrekking) slechter en duurder zijn. Zo niet stuurt de regering de tekst terug naar af. De bestaande regelen moeten gebundeld worden in samenhangende wetboeken met gelijkluidende terminologie en eengemaakte administratieve procedures. Er is nog veel werk aan de winkel.

[Knuppel]

Of er nu 75 'volksvertegenwoordigers' in de Belgische praatbarak zitten of 150, het maakt geen enkel verschil. De reden is dat zij niet het volk dienen maar in de eerste plaats hun partij en zichzelf.
Vermits de stemming in het parlement niet geheim is wordt er daar op de knopjes gedrukt zoals de partijkopstukken in de regering dat wensen. Het zijn dus de ministers die uit pure mediageilheid allerlei ondoordachte wetten uit hun mouw schudden die niet alleen niemand vraagt maar die ook vaak geen lang leven beschoren zijn. Om van het zogenaamde 'beoogde effect' maar te zwijgen.

Vandaag legt een krantencommentator nog eens de vinger op de PAARSE wonde.

Regeren is vooruitzien.
Dat houdt in dat regering en ministers ook rekening houden met wat wettelijk kan en niet mag evenals met alle mogelijke gevolgen op het terrein van beslissingen. Nu moeten we eerlijkheidshalve toegeven dat men soms kan verrast worden. Zo is de beslissing van de sigarettenindustrie om haar winstmarges op een pakje sigaretten te verlagen, een complete verrassing in een wereld met alleen prijsverhogingen. Het heeft wel tot gevolg dat de geplande taksverhoging op datzelfde pakje sigaretten niet kan doorgaan. Minister van Sociale Zaken Rudy Demotte had die willen doorvoeren om jongeren van het roken af te houden. Een hoge prijs werkt afradend.
Dit gezegd zijnde moet men toch vaststellen dat regering en ministers veel te weinig rekening houden met wettelijke beperkingen en met de mogelijke gevolgen. Het mooiste voorbeeld is uiteraard de drugswet. Ook gisteren kregen we een paar voobeelden. Zo pleitte sp.a-volksvertegenwoordiger Dylan Casaer op een persconferentie voor een herinvoering van het bonus-malus-systeem bij autoverzekeringen. Hij heeft zelfs een wetsvoorstel in die zin klaar. Het bonus-malus-systeem houdt in dat de premie geleidelijk daalt wanneer men geen ongelukken heeft en in één klap fors stijgt wanneer men wel een ongeluk heeft. Op dat systeem hadden voor een paar jaren ook de socialisten veel kritiek, de verzekeringsmaatschappijen werden slapend rijk, er moest maar eens meer concurrentie komen...
Die is er gekomen met als gevolg dat het systeem werd afgeschaft en de slechte chauffeurs geen verzekering meer konden krijgen. En nu wil men de bonus-malus dus terug.

Nog een voorbeeld. Voor twee jaar was er een storm van kritiek op de verkeerswet die er toen nog zat aan te komen. Er was géén maatschappelijk draagvlak voor een zéér repressieve verkeerswet die in vele onderdelen niet eens bijdroeg tot de verkeersveiligheid. Maar de regering dreef haar wil door. En wat doet huidig minister van Verkeer Renaat Landuyt? Hij werkt aan een nieuwe verkeerswet, aan een reparatiewet. Daarom toch nog een keer de vraag aan onze politici: hou rekening met de mogelijke gevolgen.

Eric DONCKIER

Het zijn dus de ministers die wat meer zelfdiscipline aan de dag moeten leggen én wat meer bescheidenheid.
Als zelfs zij, die alle macht in handen hebben, het goede voorbeeld niet kunnen geven, van wie hebben we dan wél iets te verwachten?