,,Vragen voor Joe en zijn enige beschermer’’

[baarle]

De vader van de vriend die bij Joe in het Centraal Station zat, heeft de twee jongens een brief geschreven (te lezen in De Standaard van 22 april). Ontroerend en soms bijzonder raak, maar of hij aan het eind de juiste vragen stelt?

---

http://www.standaard.be/Artikel/Deta...kelid=G3JR9PCC#

[SIZE=3],,Vragen voor Joe en zijn enige beschermer’’[/SIZE]

"Had Joe geen beschermers in het Centraal Station? Men is er één vergeten, die trouwens helemaal alleen was. Ik ben zijn vader en ik ben heel trots op wat hij nog heeft kunnen doen tijdens en na het drama, ondanks het verdriet en de schok die werden veroorzaakt door deze ongehoorde agressie, zodat de hulpdiensten heel snel ter plaatse konden zijn en om, tijdens de uren die erop volgden, te antwoorden op de vele vragen van de rechercheurs en hen zo, net als de andere getuigen, zo veel mogelijk kansen te geven om deze losgelaten honden terug te vinden.
Mijn zoon, ik ween en ik ben razend op de daders van deze verachtelijke daad, die jouw vriend Joe van het leven hebben beroofd en die zijn ouders Guy en François, zijn broer Jimmy en heel hun familie in een oneindige droefheid hebben ondergedompeld.

Ik ervaar een gevoel van schaamte omdat ik je heb laten verder gaan in een maatschappij waarvan ik deel uitmaak en die jullie steeds meer het elementaire recht ontzegt om jullie vrij te bewegen.

Na twee fysieke aanvallen, een bedreiging, een poging tot afpersing, tijdens je verplaatsingen in minder dan twee jaar, dacht ik dat je nu het ergste wel had meegemaakt. Ik had niet gerekend op de laffe moord op je vriend die onder je ogen werd gepleegd door roofdieren die uit waren op zogenaamd gemakkelijke prooien.

Maar ik wil je koste wat het kost helpen om te bouwen aan een toekomst in een positieve geest en met een positieve boodschap.

Eerst en vooral omdat de vriendschap die jij en Joe tussen jullie en rondom jullie hebben laten groeien, een voorbeeld moet zijn en blijven voor anderen.

Vervolgens omdat, zoals ik je al heb uitgelegd, de vlotte oneliners en de snelle veralgemeningen de kiemen in zich dragen van nog meer onschuldige slachtoffers.

En tot slot, omdat er een wetenschappelijke analyse van de plaag van de delinquentie en het stedelijk geweld nodig is om tot een oplossing te komen van het fenomeen.

Het is dus belangrijk om meer te weten te komen over de daders zelf en om de rechercheurs toe te laten hun speurderswerk voort te zetten, voor zover mogelijk weg van de druk van de media.

Ruimer bekeken, lijkt een goede basis voor een wetenschappelijke benadering niet te bestaan. De beschikbare statistische gegevens zijn onvolledig aangezien ze uitsluitend berusten op klachten die de slachtoffers van minder ernstige feiten niet durven of niet kunnen indienen, bij gebrek aan personeel dat beschikbaar of zelfs bereid is om ze te registeren.

Hoe kan men dan een beter zicht op de realiteit krijgen, wat een onmisbare stap is om te vermijden dat onaangepaste maatregelen worden genomen?

Dit drama plaatst andere vragen op de politieke agenda, en ik hoop dat ze helemaal bovenaan komen te staan.

Wat moet er worden gedaan aan de honderden jongeren die soms letterlijk hun territorium hebben afgebakend op de metrolijnen en op diverse plaatsen van de openbare ruimte, om hun laaghartige activiteiten uit te voeren, terwijl de voorzieningen die al vele jaren geleden werden ingevoerd om naar hen te luisteren, geen invloed op hen hebben?

Deze vraag lijkt centraal te staan, aangezien deze personen, door de totale of gedeeltelijke straffeloosheid waarvan ze genieten, zichtbaar een sterke zij het negatieve aantrekkingskracht uitoefenen op een reeks andere jongeren die zich met hen identificeren.

Maar er zijn nog andere vragen die niet uit de weg mogen worden gegaan, die er misschien in zullen slagen taboes gedeeltelijk te doorbreken en bepaalde uitzonderingen te voorzien.

Tot op vandaag situeerde het debat rond de delinquentie zich tussen twee extremen: enerzijds de cafépraat die oproept tot rassenhaat en anderzijds de ideeën uit fluwelen salons die soms ver weg van de gevoelige plaatsen liggen, en die de regels van de jeugdbescherming of de bepalingen van de wet over de persoonlijke levenssfeer (regels voor toezicht en voor onderzoek, cf. DNA-afdrukken, ) verheffen tot onbespreekbare totems.

Zonder volledig te zijn, volgen hier nog een aantal andere vragen.

Welke uitzonderingen moeten worden voorzien op de sancties voor jongeren die ernstige misdrijven plegen?

Wordt het gevoel van straffeloosheid waar sommigen misbruik van maken, ook niet gevoed door de afwezigheid van maatregelen op het vlak van de ouderlijke verantwoordelijkheid?

Worden de openbare vervoermaatschappijen, door het steeds meer verplichte gebruik van de collectieve vervoermiddelen dat wordt gedicteerd door de milieuvoorschriften, niet gedwongen om de realiteit over feiten die op hun net worden gepleegd en die ze niet in de hand hebben, enigszins te maskeren?

Welke is de gedragsimpact van de dolgedraaide ontwikkeling van steeds kleinere toestellen voor (tele)communicatie en vrije tijd?

De mars die zondag wordt georganiseerd, is een eerste stap in de richting van de zoektocht naar passende en objectieve antwoorden door alle democratische vertegenwoordigers van dit land, zonder electoraal opbod, opdat geen bloed meer zou worden vergoten en opdat jij, mijn zoon, net als alle andere adolescenten en minder jonge medemensen uit alle wijken en van alle origine, zich opnieuw vrij en veilig zouden kunnen bewegen, in de stad en elders."

[daiwa]

Er was toch geen veilgheidsprobleem volgens de regering, dat was enkel stemmingmakerij van het VB.

''Na twee fysieke aanvallen, een bedreiging, een poging tot afpersing, tijdens je verplaatsingen in minder dan twee jaar, dacht ik dat je nu het ergste wel had meegemaakt. Ik had niet gerekend op de laffe moord op je vriend die onder je ogen werd gepleegd door roofdieren die uit waren op zogenaamd gemakkelijke prooien.''

[Knuppel]

Wat moet er worden gedaan aan de honderden jongeren die soms letterlijk hun territorium hebben afgebakend op de metrolijnen en op diverse plaatsen van de openbare ruimte, om hun laaghartige activiteiten uit te voeren, terwijl de voorzieningen die al vele jaren geleden werden ingevoerd om naar hen te luisteren, geen invloed op hen hebben?

Deze vraag lijkt centraal te staan, aangezien deze personen, door de totale of gedeeltelijke straffeloosheid waarvan ze genieten, zichtbaar een sterke zij het negatieve aantrekkingskracht uitoefenen op een reeks andere jongeren die zich met hen identificeren.

Wordt het gevoel van straffeloosheid waar sommigen misbruik van maken, ook niet gevoed door de afwezigheid van maatregelen op het vlak van de ouderlijke verantwoordelijkheid?

Worden de openbare vervoermaatschappijen, door het steeds meer verplichte gebruik van de collectieve vervoermiddelen dat wordt gedicteerd door de milieuvoorschriften, niet gedwongen om de realiteit over feiten die op hun net worden gepleegd en die ze niet in de hand hebben, enigszins te maskeren?

Dit zijn geen vragen meer. De oorzaak van de gevolgen wordt haarfijn aangewezen. Hiermee wordt de vinger uietsrt nauwkeurig op de gapende wonde gelegd. Het is bijgevolg een voorzichtig verpakte aanklacht tegen ouderlijke onkunde en politiek falen.

Deze post staat er al vanaf eergisteren.
Waarom kwam er slechts één reactie op?

Kwetst de waarheid te hard?

Of past hij al te slecht in bepaalde kramen?