Nuchter beschouwend

[MIS]

Nuchter beschouwend

Als chaostheoretici spreken over ‘vreemde’ attractors dan verwijzen ze vaak naar het niet-lineaire karakter van dergelijke noviteiten. Het niet-lineaire kenmerk komt tot uiting in het feit dat de chaotische- en neutraliserende attractor geen directe relatie vertonen maar toch is er onrechtstreeks een verband, tegelijkertijd induceert het een verruiming van visie. Hoe kunnen we dit interpreteren? De Financiële Relativiteitstheorie heeft ons geleerd dat een technische oplossing voor het schuldencomplex mogelijk is, deze werkwijze heeft principieel geen impact op de reële economie, er is geen verlies aan koopkracht, integendeel. Tegelijkertijd wordt het duidelijk dat een mondiale afstemming vereist is, als bewustwording is dit alvast een stap in de goede richting. In eerste instantie is er geen oorzakelijk verband tussen de theorie en speculatie, dit verhaal wordt radicaal anders wanneer we het diepgaander analyseren. Anders gezegd, door de neutralisatie van het ene probleem komen we tot een aantal neveneffecten die we eerder (nog) niet opmerkten. We verklaren ons nader.

Om het niet-lineaire kenmerk duidelijker te maken, hernemen we de nominale en reële grafiek die vanuit de ‘tabula rasa’ geventileerd werden. Ondanks het hier de radicale toepassing betreft, is deze informatie toch bruikbaar. De extreme voorstelling – gekoppeld aan de ceteris paribus conditie – legt een aantal tendensen bloot die leiden tot meer inzicht of bewustwording.

Zoals de nominale grafiek toont zouden we in theorie vanaf morgen (P2) onze economie schuldenvrij kunnen verder zetten, de term ‘neutraliserend’ wordt hiermee duidelijker. Het feit dat alle schulden weg zijn betekent niet dat we niet terug schulden kunnen opbouwen, deze optie blijft gewaarborgd. Volgens dezelfde gedachtenstroom kan ook speculatie blijven bestaan, er hoeft dus niets te wijzigen aan de hedendaagse modus operandi. Dit genoopt enige zelfreflectie en kan als mysterieus ervaren worden. Immers, hoe is het nu mogelijk dat onze wereld gebukt gaat onder een gigantische schuldenlast en dat we tegelijkertijd kunnen bewijzen dat dit onnodig blijkt? Het antwoord op dit schijnbare mysterie is eenvoudiger dan we misschien willen denken, namelijk, inzicht, mondiale afstemming en bewustwording. Zie ook hier waarom ‘ontvankelijkheid’ zo een cruciale factor is binnen het innovatieproces. En hiermee komen we op het punt waar de veelbesproken paradigmaverschuiving nog meer tot uiting komt. Zuiver economisch of wiskundig kunnen we de bewijslast onmogelijk ontkennen, er rest dus onze manier van denken (cfr Einstein & Kuhn). Zoals Kuhn aangeeft is er geen ernstige communicatie mogelijk tussen de verschillende paradigma’s, het betekent logischerwijs dat een transformatieproces van het ene naar het andere zich aanbiedt, een periode waarin beide paradigma’s naast elkaar bestaan. Het is absoluut cruciaal om dit goed te begrijpen, een eventuele botsing van de twee paradigma’s zou – ondanks het evolutionaire imperatief als grondslag dient – kunnen leiden tot immense conflicten, het is derhalve kunst om dit proces op een volwassen en evenwichtige manier te begeleiden. Het bundelen van verschillende competenties verwordt hierdoor tot noodzaak.

Specifiek in relatie tot de schulden zien we nu dat er geen restrictie is om opnieuw schulden op te bouwen, wat we ook weten is dat de Financiële Relativiteitstheorie opnieuw kan toegepast worden wanneer dit nodig moest blijken. Om deze reden kunnen we spreken van een katalysator, een hulpmiddel dat een probleem kan oplossen maar dat op zichzelf neutraal is. Anders gezegd, het is een kwestie van menselijke keuzes, normen en waarden om er gebruik van te maken of ook niet. De manier hoe we de theorie toepassen is afhankelijk van het transformatieplan en politiek leiderschap, ook om deze reden is dialoog van primair belang. De paradigma- of perceptieverschuiving uit zich vooral in de wetenschap dat schulden niet langer een probleem kunnen vormen binnen onze economie, deze radicaal andere zienswijze ligt duidelijk besloten in een ander denkkader dan het huidige. Deze wetenschap vergt inderdaad een aanpassing van ons denken, net zoals het bijhorende debat van een totaal andere makelij zal zijn. Deze nuchtere en objectieve waarneming verstoort ons denkpatroon in die mate dat we een aantal geloofsovertuigingen dienen te herzien. Eenvoudig gesteld, hoe kunnen we onze economie organiseren zonder dat schulden nog relevant zijn? Genuanceerder en/of in een overgangsfase, welke modus operandi zullen we aannemen in het nieuwe paradigma en hoe zal deze communicatie verlopen? Vooralsnog spreken we ons nog niet uit over de afweermechanismen die er tegenin zullen gebracht worden, ook deze dynamieken verdienen al onze aandacht tijdens het transformatieproces.

http://www.chaospunt.org/?page_id=5302

[Piero]

Is het u duidelijk MIS? Mij duizelt het.

Wat is onze economie die we schuldenvrij kunnen verder zetten? Gaan we de crediteurs vermoorden of wat?

[MIS]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

Is het u duidelijk MIS? Mij duizelt het. Wat is onze economie die we schuldenvrij kunnen verder zetten? Gaan we de crediteurs vermoorden of wat?

Het is heel duidelijk, zoals Thomas Kuhn terecht aangeeft kan je het ene paradigma niet wisselen met het andere, daar komt wellicht je duizeligheid van. Maar dat gaat snel over als je er even over nadenkt, je zal dan ook zien dat die crediteurs helemaal niet vermoord moeten worden. Economie wordt terug in ere hersteld, dat is alles.

[Piero]

@MIS

Hocus Pocus.

[MIS]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

@MIS

Hocus Pocus.

Toegepaste economische wetenschap is het, het verschil ligt in het gebruik ervan, dat is alles. Dit wordt gekoppeld aan evolutionaire tendensen en dan wordt het kristalhelder. Als deze informatie ontbreekt bij beleidsbeslissingen dan krijg je logischerwijs allerhande neveneffecten, zelfs absurditeiten die iedereen bezighouden en ook lastig maken, heel begrijpelijk.

[MIS]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

@MIS

Hocus Pocus.

In principe handelt het over 'het verschijnen van innovaties', als aan de 'ontvankelijkheid' niet voldaan wordt, dan wordt het ook niet duidelijk wat ermee bedoeld wordt. Het tegendeel kan dan ontstaan, een aantal psychische afweermechanismen komen hiervoor in aanmerking.

“Als het leven van een organisatie in haar praktijkgemeenschappen zetelt, en als creativiteit, leren, verandering en ontwikkeling inherent zijn aan alle levende systemen, kunnen we ons afvragen hoe deze processen zich feitelijk in de levende netwerken en gemeenschappen van de organisatie manifesteren. Om deze vraag te beantwoorden moeten we ons buigen over een sleutelkenmerk van leven … ‘het spontaan verschijnen of doorbreken van een nieuwe ordening’. Het verschijnsel ‘doorbreken’ voltrekt zich op kritische punten van instabiliteit, die het gevolg zijn van fluctuaties in de omgeving die door terugkoppelingslussen worden versterkt. Doorbreken leidt tot het ontstaan van een innovatie die vaak in kwalitatief opzicht verschilt van de verschijnselen waaruit zij is voortgekomen. Het continu genereren van innovaties – de ‘creatieve vooruitgang van de natuur’, zoals de filosoof Alfred North Whithead het noemde – is een sleuteleigenschap van alle levende systemen.

In een menselijke organisatie kan de gebeurtenis die de stoot geeft tot het op gang komen van het doorbraakproces bestaan uit een terloopse opmerking die misschien voor degene die haar maakt niet eens van betekenis is, maar wel voor sommige leden van een praktijkgemeenschap. Omdat de opmerking betekenisvol voor hen is, kiezen zij ervoor zich erdoor te laten storen en laten de informatie snel de ronde doen door de netwerken van de organisatie. Terwijl de informatie door de verschillende terugkoppelingslussen circuleert, kan zij worden versterkt en uitgebreid, zelfs in een dusdanige mate dat de organisatie die informatie niet langer in haar bestaande toestand kan absorberen. Als dat gebeurt, is het punt van instabiliteit bereikt. Het systeem kan de nieuwe informatie niet integreren in zijn bestaande ordening en is genoodzaakt iets van zijn structuren, gedragingen of overtuigingen overboord te zetten. Het gevolg is een toestand van chaotische verwarring, onzekerheid en twijfel, en hieruit vloeit een nieuwe ordeningsvorm voort, georganiseerd rondom nieuwe betekenis. De nieuwe ordening is door niemand ontworpen, maar breekt door als gevolg van de collectieve creativiteit van de organisatie.

Dit proces voltrekt zich via verscheidene duidelijk van elkaar te onderscheiden stadia. In het eerste stadium moet er een zekere ontvankelijkheid in de organisatie voorhanden zijn – een bereidheid om zich te laten ‘storen’, want alleen dan kan het proces op gang komen. Ook moet er een actief communicatienetwerk zijn, met tal van terugkoppelingslussen, ter versterking van de activerende gebeurtenis. Het volgende stadium is het instabiliteitspunt, dat als spanningen, chaos, onzekerheid of zelfs een crisis kan worden ervaren. In dit stadium kan het systeem of ineenstorten, of doorbreken naar een nieuwe ordeningstoestand, gekenmerkt door noviteit en berustend op een creativiteitservaring die soms bijna de indruk wekt dat er magie in het spel is.

Laten we deze stadia nog wat nader bekijken. De aanvankelijke ontvankelijkheid voor stoornissen vanuit de omgeving is een basiseigenschap van alle vormen van leven. Levende systemen moeten altijd openstaan voor een gestage stroom van hulpbronnen (energie en materie) om in leven te blijven, menselijke organisaties moeten altijd openstaan voor mentale hulpbronnen (informatie en ideeën), alsmede voor de stroom van energie, grondstoffen en materialen die nodig zijn voor het produceren van goederen en diensten. De ontvankelijkheid van een organisatie voor nieuwe begrippen, technologieën en kennis is een goede graadmeter voor haar levendigheid, soepelheid en leervermogen.

De ervaring van de kritische instabiliteit die tot doorbraken leidt, gaat meestal gepaard met hevige emoties, zoals angst, verwarring, zelftwijfel of verdriet, en kan zelfs het karakter krijgen van een existentiële crisis aannemen. Uiteraard hoeven niet alle crisis- en doorbraakervaringen extreem te worden ervaren. De hevigheid van de doorbraakervaring kent vele gradaties, van kleine, plotselinge inzichten tot pijnlijke en euforisch stemmende transformaties. Wat ze met elkaar gemeen hebben, is het gevoel van onzekerheid en verlies aan houvast dat op zijn minst onbehagen wekt. Creatieve mensen weten dat zij deze onzekerheid en dit verlies aan houvast moeten omarmen.

Na deze onderdompeling in onzekerheid, verwarring en twijfel wordt het plotseling verschijnen van een noviteit zelfs makkelijk ervaren als een magisch ogenblik. Zowel kunstenaars als wetenschappers hebben vaak zulke ogenblikken van ontzag en verwondering beschreven, waarin een verwarde, chaotische situatie zich op wonderbaarlijke manier uitkristalliseert tot een nieuw idee of oplossing voor een tot dan toe onoplosbaar probleem. Omdat het doorbraakproces door en door non-lineair is en zich via vele terugkoppelingslussen voltrekt, laat het zich niet ten volle analyseren door ons lineaire denken, zodat we geneigd zijn het als iets mysterieus te ervaren” (Fritjov Capra – Eenheid van Leven).