Links en rechts verdedigen de heersende klasse? Dat moet anders!

[ridderke]

Ik plaats dit als libertarier omdat de geïnterviewde Italiaanse professor Diego Fusaro volgens mij niets verkeerd zegt, maar u oordeelt natuurlijk!

Een van de meest interessante denkers van de 21e eeuw is de Italiaan Diego Fusaro, die in dit interview het verraad van links tegen arbeiders en de veroudering van het rechts/links politieke onderscheid blootlegt. Hij nodigt uit tot het opbouwen van brede allianties van voorstanders van arbeid, de middenklasse, de natie en populaire gebruiken tegen ontwortelde kosmopolitische elite.

Diego Fusaro is een zeldzame vis:een marxistische filosoof en Hegeliaan die op de hoogte is gebleven van Matteo Salvini’s Lega en door een sector van Europees links ervan wordt beschuldigd een “fascist” te zijn. Nu is hij weer in Alianza’s handen met de zeshonderd pagina’s Geschiedenis en bewustzijn van de geprecarieerden. Dienaren en Heren van globalisering,waar het de gevolgen van de verzwakking van de arbeidsbanden en ook de belangrijkste politieke conflicten van de post-pandemie behandelt. “Het probleem is dat marktvrijheid zonder een beleid dat het disciplineert en regeert, dat wil zeggen zonder een soevereine, democratische en sociale staat, ’tragedies in het ethische’ (Hegel) veroorzaakt: groeiende ellende, ontbinding van de gemeenschap, verlies van rechten…”, legt hij uit aan Vozpópuli tijdens een lang interview. Diego Fusaro is niet alleen een gerespecteerd essayist, maar ook professor aan het Instituut voor Hoge Strategische en Politieke Studies in Milaan.

Vraag: Uw stelling is dat we terugkeren naar een typische economie van de Middeleeuwen, met een samenleving verdeeld in dienaren en heren. We gaan van globalisering naar ‘glebalização’, naar ‘dienaren van de gleba’ van financiële en technologische oligopolies.
Antwoord: Dat klopt. In History and Consciousness of the Precarious betoog ik dat we getuige zijn van een nieuw feodalisme: de nieuwe arbeiders zijn precair en gemarginaliseerd, ze zijn een verarmde middenklasse en een afgeslachte arbeidersklasse; de nieuwe bellatoren zijn multinationale kapitalisten, e-commerce en big pharma; en de nieuwe redenaars zijn de intellectuele geestelijken die dag en nacht bidden tot de god van de markt en de krachtsverhoudingen verdedigen, en de arbeiders aansporen om met ontgoochelde verzaking of met dwaze euforie de orde van de kapitalistische “globalisering” te aanvaarden. Dit is iets wat ik heb uitgelegd in mijn boek Glebalização. De klassenstrijd in tijden van populisme (2019).

In alle opzichten bevinden we ons al in deze situatie, en de opkomst van Covid-19 heeft deze processen versterkt: het heeft de samenleving ‘gerepleviseerd’, alles stormenderhand veroverd, de middenklasse en arbeiders beperkt en de rijkdom van anti-grenskapitalisten vergroot. De situatie heeft geleid tot een nieuw autoritair-repressief kapitalisme dat bijeenkomsten verbiedt en het volk in quarantaine plaatst, waardoor elke revolutionaire en protestbeweging wordt verhinderd.

De laatste jaren zijn er veel nieuws en onderzoek dat wijst op een verjonging van de steun aan de rechterkant (bijvoorbeeld in Frankrijk met Marine Le Pen en in Madrid met betrekking tot Ayuso). Wat is de verklaring voor deze trend?
Ik schrijf dit vooral toe aan het verraad van links. Ze verraadde Gramsci, Marx en de arbeidersklasse om de regenboogbewakers van het grote kapitaal te worden: waar links van de douane voor staat, is hetzelfde als het recht van geld. Dat is de reden waarom de arbeidersklasse en jongeren zich zonder vertegenwoordiging bevonden en, vaak vanwege een hatelijke reactie, op reactionair rechts stemden. Het succes van Salvini, Le Pen, enz., kan vooral op deze manier worden verklaard: economisch liberale politieke programma’s en vijanden van de arbeidersklasse, die perfect overlappen met de programma’s van roze links. Het is de afwisseling zonder alternatieven die kenmerkend is voor het neoliberale tijdperk: men wint turkooisblauw rechts of fuchsialinks, in elk geval is de winnaar de hoofdstad, die terecht een rechtervleugel en een linkervleugel heeft. De parabel van Podemos in Spanje toont dit ook aan. Vandaag missen we een echte linkerzijde van de sical en de hamer en het rood, niet regenboog en fuchsia: dat wil zeggen, een antikapitalistisch en communistisch links, ten gunste van de soevereiniteit van de nationale staat en internationale solidariteit tussen socialistische landen.

De culturele stroming van mei 68 was omgekeerd.
Sinds die opstand is links gereduceerd tot de rol van de kapitaalwaakhond. En daarom verloor ze de sympathie van jongeren en arbeiders. Wat de rest betreft, als links ophoudt geïnteresseerd te zijn in Marx en Gramsci, is het noodzakelijk om te stoppen met geïnteresseerd te zijn in links en door te gaan met de strijd die toebehoorde aan Marx en Gramsci.

U bent een van de Italiaanse intellectuelen die pasolini het vaakst citeert, bijvoorbeeld zijn standpunten tegen het antifascisme, dat hij zag als een simulacrum van verzet tegen het systeem. Het huidige links lijkt ook allergisch te zijn voor andere communitaristische intellectuelen zoals Christopher Lasch, die wordt geciteerd door Trumpistische goeroe Steve Bannon.
Ik hou van Pasolini, die ik samen met Antonio Gramsci en Costanzo Preve beschouw als de belangrijkste marxist van de 20e eeuw. Tegenwoordig wordt het marxistische antikapitalisme zelf belasterd als fascisme door liberale antifascistische verleiders (dit gebeurt bijvoorbeeld met Marco Rizzo, een van de weinige overgebleven communisten). Links kan noch Pasolini noch Lasch accepteren, omdat het vasthield aan de regressieve cultus van vooruitgang en integrale kapitalistische modernisering van de samenleving: links, gevangen in het “Orpheus-complex” (Jean-Claude Michéa), is terugkijken altijd een zonde, wat nodig is, is het volgen van de kapitalistische ontwikkeling. Links vergat de les van Pasolini, die een onderscheid maakte tussen ontwikkeling als emancipatie en vooruitgang als de vooruitgang van het technokapitalisme, en dat is precies wat het marxisme moet bestrijden in naam van emancipatie.

Zijn analyse suggereert dat de links/rechts-as niet meer zo nuttig is en is vervangen door nationaal versus globaal.
Rechts en links zijn twee politieke en culturele vleugels die degenen aan de top verdedigen, dat wil zeggen de heersende klasse. Degenen aan de basis, dat wil zeggen de precaire klasse van de midden- en arbeidersklasse, missen vertegenwoordiging. Daarom is de politieke geografie veranderd: er is niet meer rechts en links, maar van boven naar beneden: de ’top’ van de turbofinancieringselite vereist openheid in haar activiteiten, economische en antropologische deregulering, globalisme en flexibiliteit op alle gebieden, van werk tot geslacht; aan de andere kant moet de “basis” vechten voor een democratische nationale soevereine staat en voor de eticiteit in de Hegeliaanse zin, dat wil zeggen de “ethische wortels” van de gemeenschap, van onderwijs tot vakbonden. Kortom, er is een gebrek aan intellectuelen en politieke krachten die degenen aan de basis vertegenwoordigen. Voorlopig heeft de toespraak moeite om te consolideren, want, zou ik zeggen met Gramsci, de oude man is stervende en de nieuwe is nog niet geboren.

Ik neem aan dat je de crisis in Marokko en Spanje hebt gevolgd. Wat is uw visie op dit conflict?
Vandaag de dag gebruikt de heersende klasse massa-immigratiewapens. Zoals ik uitleg in de Geschiedenis en het bewustzijn van de precaire,noemt de hoofdstad de opvang en integratie van migranten de deportatie van goedkope wapens om meedogenloos te exploiteren, waarmee het mogelijk is om de arbeidskosten in het algemeen te verlagen en te proberen horizontale klassenconflicten binnen dezelfde klasse te creëren (migranten tegen inboorlingen). De vijand is niet de immigrant, maar degene die hem deporteert, dat wil zeggen de kapitalistische leider. De vijand is niet degene die vlucht, maar degene die mensen dwingt te vluchten. Wat er tussen Spanje en Marokko is gebeurd, is een klassiek voorbeeld van het gebruik van massa-immigratiewapens om druk uit te oefenen op een regering.

Welke oplossing blijft er over?
Rechts, niet alleen in Italië, strijdt tegen immigratie zonder het kapitalisme te bestrijden. En ze gieten over migranten de haat van de klasse uit die integendeel over de kapitalisten zou moeten worden uitgestort. Zoals ik al zei, zijn de vijanden niet de migranten, maar degenen die hen deporteren, dat wil zeggen de kosmopolitische business class. De Kerk zou, in de naam van Christus, deze obscene handel in mensenlevens verschuldigd moeten zijn. In plaats daarvan pleit ze voor ‘open havens’, wat de voorkeursuitdrukking is van de kosmopolitische werkgeversklasse. Ratzinger had gelijk toen hij zei dat we het tegenwoordig alleen nog maar hebben over het recht om te migreren, en niemand heeft het over het recht om in zijn eigen land en gemeenschap te blijven.

Aangezien u religie aanhaalt, is een van de meest verrassende dingen over salvinisme de afwijzing van christelijke waarden van welkom en hulp als het gaat om migranten.
De rechtervleugel gebruikt het christendom als een electorale oproep, om te verwijzen naar de waarden die het elke dag verraadt met zijn acties. De waarheid is dat we vandaag de dag een marxisme nodig hebben dat geïnspireerd is door de hete stroming van het christendom, zoals Bloch zei: een marxisme dat zelfs theologisch is, als ik mag, in de strijd tegen het atheïsme van de marktbeschaving, tegen zijn nihilisme en zijn relativisme. Er is meer dan ooit behoefte om het heilige en het transcendente te herontdekken, ook begrepen in filosofische zin: het heilige en het transcendente zijn wat niet beschikbaar is, wat niet het voorwerp kan zijn van economische uitwisseling of de wil van technokapitalistische macht. De mens is een figuur van het heilige en het transcendente, en daarom is het noodzakelijk om elke relatie omver te werpen waarin de mens wordt gedegradeerd en uitgebuit, vernederd en vertrapt.

U bent het doelwit geweest van verschillende lastercampagnes in Spanje, van nieuwsberichten die erop wijzen dat u een fascist bent in La Vanguardia tot oproepen tot een boycot van politicologen zoals Steven Forti, in de buurt van de politieke ruimte van Ada Colau.
“Blaf, Sancho, we rijden snel!” Ik ben niet verrast door deze hysterische en hatelijke reacties, het resultaat van woede en het verlangen naar lynchpartijen in de media. Als ze een serieuze socratische dialoog zouden aangaan, zouden de roze linksen zichzelf vinden als de “Papaleguides” Coiote, die door de leegte loopt, en wanneer hij stopt om erover na te denken, valt hij! Daarom is er vandaag ter linkerzijde geen echt debat over de status van het marxisme en de politiek-filosofische theorie: er is alleen een zielige identiteitsstrijd, waarmee ze hun veronderstelde zuiverheid verdedigen en fascisten spelen die zich niet conformeren aan de orthodoxie en kritisch durven te denken. Links, maar ook rechts, kan vandaag niet de oplossing zijn, omdat het het probleem is. We hebben nieuwe politieke synthese nodig, nieuwe visies, een nieuwe politieke filosofie die Marx en Gramsci weer centraal stelt in de nieuwe context.

Hebt u geleden onder deze pogingen tot intellectuele lynchpartijen in andere landen?
Natuurlijk heb ik dit ook in Italië meegemaakt, want zelfs in mijn land geeft links om niets anders dan “burgerrechten”, zoals ze de consumentistische grillen van de rijke klassen noemen, zoals draagmoederschap. Links, vandaag praten over de klassenstrijd, sociale rechten, de strijd tegen de Europese Unie en atlantis, een democratische soevereine staat en marxisme is hetzelfde als fascistisch zijn.

Het boek eindigt met een oproep om de politieke confrontatie te herwinnen. Wie beschouwt u als de grootste vijand?
Ik geloof dat vandaag in Europa de eerste strijd wordt gevoerd tegen de Europese Unie, die het kapitalistische “herstel” na 1989 vertegenwoordigt: vandaag betekent het bestrijden van het kapitalisme en de heersende klasse vechten tegen de EU, vechten voor een volledig herstel van de nationale soevereiniteit als basis voor het herdemocratiseren van de nationale ruimte en het aanmoedigen van Keynesiaanse herverdeling, het claimen van nationale autonomie tegen de globalisering van hoekpunten en de verdediging van de arbeidswereld en de middenklasse.

Bron: Voxpópuli

Naschrift: Het Nationaal-Libertarisch Kompas als enige Vlaamse politieke beweging en VolksLiga als enige Vlaamse partij steunen Diego Fusaro, steun het libertarisme en kies VolksLiga de volgende bollekeskermis!

Dit bericht verscheen eerder op https://nlk.vlaanderen/links-en-rech...t-moet-anders/ de 100%% nationalistische, ultrakapitalistische, identitaire, anti woke en vrijheidstrijdende libertarische site in Vlaanderen.

[ridderke]

Volgens mij is Diego Fusaro de politieke filosoof van de toekomst!