Dyab Abou Jahjah

[Gomtu]

Dit is een mail die ik onlangs kreeg, Geniet ervan


"Wie Jahjah steunt, is niet liberaal, niet progressief, laat staan links"

een knap opiniestuk van Walter Pauli uit de Morgen

--------------------------------------------------------------------------------------




Edities algemeen

Wie Jahjah steunt, is niet liberaal, niet progressief, laat staan links

Walter Pauli; 10-12-2002 pagina 2132 woorden

Er is geen man in België die sinds de zomervakantie meer inkt deed vloeien dan Dyab Abou Jahjah, de voorman van de Arabisch-Europese Liga (AEL). Zelfs in het progressieve kamp heeft hij voor- en tegenstanders. De eersten vergissen zich schromelijk.

'Jahjah, iemand die een tijd werkte voor het ABVV, spreekt nooit over de nood aan sociale gelijkheid'

Wie een analyse maakt van de toon van de artikels en uitzendingen die de laatste twee weken over Dyab Abou Jahjah gepubliceerd zijn, ziet en leest een opmerkelijke verschuiving. Voor, tijdens en kort na de rellen in Antwerpen had Jahjah weinig medestanders. Tom Lanoye en een paar vrienden willen hem nog enig krediet geven en hebben het - niet altijd onterecht - vooral niet begrepen op een aantal critici van Jahjah, die zij een ondemocratische aanpak en inconsequente opstelling verwijten. Solidair, het weekblad van de PvdA, voert hem graag op, ook in gezelschap van Roberto D'Orazio. Zij huldigen het beeld van de vrijheidsstrijder Jahjah. (Vraag: geeft men niet te veel eer aan Solidair, door te verwijzen naar een blad van een partij die in 2003 wellicht niet in de buurt van de kiesdrempel zal komen? Antwoord: neen, want in de kringen van jonge Antwerpse allochtonen waarin Jahjah en zijn AEL actief zijn, staat ook de PvdA sterk - hun districtsraadszetel in Hoboken kwam niet uit de lucht vallen. Maar, luidens Solidair: "Ook onder de leden van de Partij van de Arbeid" is de vraag of men voor of tegen Jahjah moet zijn, "onderwerp van discussie". Waarna het blad uitlegt waarom hij wél gesteund moet worden, en er vervolgens op de PvdA-site een hevige discussie volgt tussen voor- en tegenstanders van Jahjah).

Kortom, als zelfs de PvdA-basis zich niet achter Jahjah schaart, stond de man tamelijk geïsoleerd: weinigen zagen hem als een progressieve of emanciperende kracht.

Maar toen kwam er dus de ophefmakende vrijdagzitting in het Belgische parlement, waar een in deze legislatuur onuitgegeven combine tussen liberalen en christen-democraten in korte tijd zoveel onzin debiteerde, dat Jahjah zowaar aan credibiliteit won. Een man waartegen Van Peel en Duquesne van leer trokken met dermate antidemocratische argumenten, kon die wel slecht zijn? Wie het hart op de juiste plaats heeft, voelde ineens een opwelling van solidariteit met de AEL-boss: Van Peels en Duquesnes voorstel om een specifieke anti-Jahjah-wet te stemmen, was haast sneller ingevoerd dan de beruchte 'wet-Degrelle', al zal zelfs het Vlaams Blok toegeven dat de AEL-leider onvergelijkbaar minder fout was dan de eerste collaborateur van het land.

Maar mogen, behalve dat hart, ook de hersens even op de juiste plaats blijven zitten? Zeker in milieus waar het bon ton is om af te geven op de emo-democratie, zou men zijn beoordeling van Dyab Abou Jahjah eens moeten proberen te beperken tot een politieke en maatschappelijke beoordeling van de man en zijn organisatie.

Daarmee bakenen we meteen de grenzen af van de kritiek op Jahjah, en de maatregelen tegen zijn persoon. Of Jahjah nu al dan niet een cynisch schijnhuwelijk heeft afgesloten met Peggy P., mensen met iet of wat politiek niveau hoeven dat niet te weten. Wie dat vraagt, opent de deur naar Amerikaanse toestanden, waar men politieke tegenstrevers tracht te treffen via hun privé-leven. Het parket had die zaak al eens onderzocht en zonder gevolg geklasseerd. Laat dat dus zo. Net zoals ook zijn verleden geen argument meer mag zijn om zijn Belgische nationaliteit af te pakken of hem het land uit te zetten. Het is niet toevallig dat uitgerekend mannen als Philip Dewinter als eerste opteren voor dat soort gore argumentatie.

Maar dat neemt niet weg dat de politieke strijd tegen Jahjah nog lang niet gestreden is, meer nog, dat een groot aantal mensen 'ter linkerzijde', 'progressieven', zelfs een aantal 'links-liberalen', Jahjah meer eer lijken te bewijzen dan hij verdient. Hij zou immers het logische uitvloeisel zijn van de strijd van de gefrustreerde jonge allochtonen, hij zou als een van de eersten opkomen voor hun democratische rechten. Hij zou, kortom, doen wat ieder verdrukt volk zou moeten doen.

Dat is dus niet zo. Als Dyab Abou Jahjah één agenda heeft, dan is het er één van het opzetten van de allochtone bevolkingsgroep tegen de anderen, om van daaruit een machtsbasis op te bouwen. Dat zijn niet wij die dat zeggen, dat is Abou Jahjah zelf. Het volstaat zijn teksten en interviews te lezen.

Twee jaar geleden maakte Dyab Abou Jahjah zijn intrede in het publieke debat. In 2000 staat hij tweemaal vermeld als auteur van een 'Vrije Tribune' in De Morgen. De eerste tekst, 'Wij zijn hier en wij blijven hier', schreef hij (samen met onder meer Ahmed Azzuz) op 26 mei, de tweede 'De multiculturele samenleving: het debat' werd - oh, ironie van de geschiedenis - gepubliceerd op 11 september van dat jaar.

Het is een mooie tekst, want hij bevat de kiemen van alles waarvoor Jahjah staat; wat hij zegt, en wat hij handig verzwijgt. We sommen op.

Eén: al in de aanhef van het eerste stuk stelt hij de kernzin van zijn programma voor: "Als definitie van de samenleving stellen wij: een maatschappij waarin meerdere etnische culturele groepen naast elkaar leven." Twee zaken vallen daarin op: hij wil allochtonen en migranten "naast elkaar" - niet 'tussen elkaar' - en zijn uitgangspunt om de verschillende groepen in te delen, is ook ondubbelzinnig: "etnisch-cultureel". Hij voegt er, tussen haakjes en al sussend, aan toe: "al dan niet mét elkaar", maar dat is duidelijk een optie die vrijwillig te nemen is, of te laten. Maar het naast elkaar bestaan van hele groepen is de centrale kwestie, het punt waarover bij Jahjah en co. niet te discussiëren valt. Er bestaat daarvoor een woord: segregatie, al dan niet vrijwillig.

Twee: Jahjah is geen dromer, maar een realpoliticus. Hij eist "een joods gemeenschapsmodel" voor "de allochtonen met islamitische achtergrond". Concreet: "Eigen voorzieningen, eigen structuren (scholen, bejaardenhuizen) en een goede organisatie." Wat hij er niet bij vertelt, is de logische implicatie van het voorgaande: onder eigen leiding, en eigen controle. De linkse mannen die de klassen willen afschaffen, zouden toch eens tweemaal moeten nadenken waarom ze nu ineens zouden applaudisseren voor de man die de zuilen opnieuw wil oprichten. Hij wil in Vlaanderen de klok alvast een decennium of twee, drie terugdraaien: naar het strak verzuilde Vlaanderen, waar wie opgroeide binnen één gemeenschap ook alle moeite had om eruit te komen, gewoon omdat je geen 'anderen' zag. Jahjah vindt die ontwikkeling prima. (Nu klopt het dat een aantal katholieke machtsdragers ook hun gevecht leveren om die verzuiling in stand te houden. Maar zijn dat in deze ook niet de politieke tegenstrevers van De Morgen? Is De Morgen destijds niet opgericht om dat verzuilde Vlaanderen te doorbreken?)

Maar daaraan hangt ook 'drie' vast: al van in zijn eerste tekst heeft hij de Antwerpse joden in het vizier. Nu zijn er voor progressieven ook heel wat bezwaren te maken tegen tal van aspecten van de chassidische joodse cultuur - de positie van de vrouw, bijvoorbeeld, om bij dat onderwerp te blijven - maar Jahjah, met zijn toen nog onbekende Hezbollah-verleden, heeft het verschil tussen wat van joden en van moslims getolereerd wordt meteen in de smiezen. De enige vraag die zich men kan stellen - als progressief, ook als liberaal - is of er ook niet eens dringend een gesprek opgezet moet worden met de joodse gemeenschap, voor zover dat bij de harde kern iets zal uithalen (zoals dat met alle harde kernen het geval is). Je kunt immers op je vingers natellen dat een stad waarin iedere religieuze of etnische groep een 'joods model' aankleeft, geen stad meer is, maar een verzameling van wijken: de Chinese, de Italiaanse, de Marokkaanse, de Vlaamse, waar je als niet-inwoner zelden komt en je nooit thuisvoelt. Het is dat model (veel meer trouwens dan het wat opgefokte gekrakeel rond de no-go-zones van de AEL-patrouilles), dat tot echte enclaves met eigen regels leidt, tot wijken waar de maffia gedijt.

Vier: erg opvallend zijn de blinde vlekken van Jahjah, de onderwerpen dus die hij stelselmatig vermijdt of vergeet in zowat al zijn interviews, al zijn teksten en uitspraken. Jahjah, iemand die een tijd werkte voor het ABVV, spreekt immers nooit over de nood aan sociale gelijkheid, over de achterstelling op de arbeidsmarkt en dergelijke, of over de werkloosheid van migranten. Althans, volgens de meer dan 1.000 artikels over en van hem in de databank van Mediargus. Hij doet dat, eenmaal, en zijdelings, in een halve tussenzin in een dubbelinterview in De Morgen met Fauzaya Talhaoui. Hij zwijgt er in alle talen over in een ander dubbelinterview, in Knack, met Tarik Fraihi. Fraihi trekt daar met nadruk de sociaal-economische kaart, Jahjah beperkt zich tot: "Wij stellen het etnisch-culturele centraal in onze beweging." In de Vrije Tribune van 11 september heeft hij het inderdaad over "de emancipatie van subnationale identiteiten" die cruciaal is voor hem. Wat heeft een progressief mens daarbij te zoeken? Hoeveel linksen vonden zelfs het zogenaamd 'progressieve nationalisme' van de VU nog een tikje te aangebrand, maar zitten nu wat beaat te knikken bij het veel hardere 'etnisch-culturele' van Jahjah? En dat voor een ex-werknemer van het ABVV, met zijn dwingende solidariteit tussen regio's en personen?

En dan stelt zich de vraag: welke cultuur? Jahjah beperkt zich tot 'die van ons' of 'daar heeft de overheid niets mee te maken.' Nu bepleit de AEL wel een eigen cultuur: een verregaande vermenging tussen het politieke en het religieuze. Al moet je daar wel goed naar speuren. Jahjah en Azzuz zwijgen er liefst in alle talen over, maar soms verraden ze zichzelf. Kort na de rellen in Antwerpen contacteren mensen van SP.A-Temse De Morgen, met de bedoeling zich te distantiëren van hun voormalige lid Ahmed Azzuz. Sommige anekdotes zijn te gek en doen denken aan kwaadwillige kletspraat, zoals het verhaal dat Azzuz per se nummer drie wilde staan, omdat dat een heilig getal is. Redactrice Thea Swierstra contacteert Azzuz per telefoon, en krijgt het onthutsende antwoord: "Néén, nummer vijf wilde ik hebben. Dát is een heilig getal."

Wat een onzin is dit? Moeten we dan echt geloven dat die mannen bezig zijn met een seculiere samenleving? Dat blijkt uit alles, zij het dat Jahjah daarover ook zonder verpinken liegt. In een interview met Solidair zegt hij dat hij voor de gelijkberechtiging van de vrouw is, in Knack maakt hij duidelijk dat vrouwen een eigen taak hebben, en dat die in het huisgezin ligt. En in De zevende dag had hij het ook niet begrepen op homo's. Ook de allochtonen hebben blijkbaar hun Alexandra Colen, zij dan één met stoppelbaard.

Nog een witte vlek in het discours van Jahjah: in geen enkel interview heeft Jahjah zich tot dusver voor stemrecht uitgesproken. Hallo, PvdA? Iedereen gaat er goedschiks van uit dat de man daarvoor is, maar hijzelf heeft dat nog altijd niet gezegd. Waarover hij wel praat, honderduit, is het opzetten van 'machtsstructuren'. Macht interesseert hem blijkbaar meer dan politieke participatie.

En misschien is dat een begin van een oplossing voor het 'geval-Jahjah'. Men speculeert zich te pletter over de al dan niet grote aanhang van Jahjah bij allochtonen, dat men niet weet wie of wat hij vertegenwoordigt. Dat zou geen vraag zijn moesten migranten stemrecht hebben. Dan kenden we de vertegenwoordigers, dan konden ze ook beloond of afgestraft worden.

En neen, natuurlijk zal stemrecht alleen niet volstaan voor een volwaardige integratie - alsof er ooit iemand beweerd zou hebben dat dat wel zo is. In plaats van Jahjah meteen te criminaliseren �* la Van Peel, zou misschien de zoeker eens op het Belgische racisme kunnen komen. Het verschil is toch schrijnend, de kwijlende gretigheid waarmee een aantal politici oproepen tot gerechtelijke acties tegen Jahjah, en de oneindige scrupule die aan de aan de dag wordt gelegd in de processen tegen het Vlaams Blok of in zoveel racismeklachten die er ingediend worden. Men past die wet niet graag toe, en dat is fout.

Maar zelfs de combinatie stemrecht-racismewet zal de basis van Jahjah en de AEL niet wegnemen. Als we ooit samen willen leven - niet op zijn Jahjahs, apart together, maar écht samenleven - dan moeten er andere zaken gebeuren. Dan moeten migranten het zo goed mogelijk doen in scholen - onze scholen, die evenzeer van hen moeten zijn, en niet de getto's van Jahjah. Dan moeten ze werk krijgen, waarover Jahjah zwijgt. Dan moeten ze een aantal anti-moderne trekken van de islam van zich afduwen, net zoals Vlaanderen dat met de kerk heeft moeten doen, al wil Jahjah dat uitdrukkelijk niet. Dan moeten de Marokkaanse vrouwen weg van de Marokkaanse haard, en de homo's openlijk hun ding kunnen doen in de allochtone theehuizen. Dan moet de allochtone gemeenschap zich inrichten op een wijze die regelrecht indruist tegen het concept van de Jahjahs van dit land. Dat model moeten progressieven, linksen en links-liberalen ondersteunen. En dan men afstand neemt van de man die consequent bekampt wat ons in deze maatschappij dierbaar is, en die zwijgt over thema's waarvoor wij opkomen.





Walter Pauli is adjunct-hoofdredacteur van De Morgen.


© 2002 Uitgeverij De Morgen n.v.

MA10558768

[Jonas]

Gelukkig loopt de progressieve beweging niet al te hoog op met meneer Jahjah. Laat de pvda zich maar verbranden aan dit gevaarlijk individu, mij niet gelaten.

Jonas

[Luddo]

Wat ik uit dat artikel leer is dat je pas nen echte slechte word op het ogenblik dat je onder de electorale duiven begint te schieten van de politiekcorrecte partijen! Op dat ogenblik begint men het cordon sanitaire toe te passen! En jaja, ook JahJah heeft nu ook van riem!

[Supe®Staaf]

Oorspronkelijk geplaatst door Luddo

Wat ik uit dat artikel leer is dat je pas nen echte slechte word op het ogenblik dat je onder de electorale duiven begint te schieten van de politiekcorrecte partijen!

Volgens mij is het nóg erger, wanneer je aan de geldzak van de staat en haar bedienaren raakt. Dan pas riskeer je voorgoed achter slot en grendel te geraken............