Govinda's vader had een veld in de vallei.

[John Stufflebeam]

Govinda's vader had een veld in de vallei. Hij teelde er mais op en millet. Iets anders had hij nooit geleerd, want de school was voor Thakuri en Chettri, en hij was slechts Praja. Toen de soldaten van de Koning het voedsel uit Katmandu tegenhielden, was hij zeer bedroefd. Want de oogst was gering en de winter was nabij. En hij wist dat zijn vrouw behoefte zou hebben aan millet en sekuwa, en ook Govinda, die veertien was, en het broertje en de zusjes van deze.

Ook andere mannen van het dorp hadden geen eten en vele schulden. Onder elkander spraken ze af: "Laten we deze winter voor Kumar Thapa werken, deze brengt mannen samen om in Kholikat te bouwen". Deze was een Chettri die werkmannen samenbracht, toch betaalde Kumar een eerlijk loon. Aldus vertrokken Govinda's vader en 19 andere mannen in de maand Kartik naar Khalikot. En daar aangekomen woonden ze in barakken en bouwden ze aan het vliegveld. Ze kregen loon en dit stuurden ze naar hun vrouwen.

Toen de winter bijna gedaan was kwamen het leger van de Koning naar het vliegveld om maoisten te zoeken. De maoisten hadden in het zuiden 137 politiemannen doodgeschoten. En het leger schoot toen veel op Praja's en Jirel en op alle mannen van de laagste kaste, de ganse maand Falgun lang. De soldaten stormden naar de barakken van de werkmannen en schoten bijna iedereen dood, ook Govinda's vader. Enkelen konden vluchten voor de soldaten en ze werden niet doodgeschoten.

Govinda is vijftien nu, en hij zorgt voor zijn broertje en zusjes. En ook voor zijn moeder. Want ze is zeer bedroefd, en ze spreekt niet meer, al vele maanden lang. Later wil hij de kuil gaan zoeken, waar de mannen van het dorp zijn ingegooid.

Er is nu een groep mannen uit het Westen naar Katmandu gereisd.

Dezen zijn niet in het dorp van Govinda langsgeweest, ze hebben niet geschreven over de stilte die het dorp bedekt.

Ze zijn niet gaan vragen waarom het leger het voedsel tegenhoudt.

Ze hebben niet gehoord dat partijen niet mogen bestaan als ze enkel voor de armsten of de laagste kaste strijden.

Ze habben niet geschreven dat een Chetri 14 jaar langer leeft dan een Praja van de laagste kaste.

Ze hebben niet gelezen dat van alle 100 mannen en vrouwen, Jirel en Chetri en Praja, er 85 vragen dat de ministers en de maoisten over vrede praten. En zij die willen dat het leger wint met wapens zijn gering: slechts 5 van deze vragen dat.

Ze hebben niets van dit alles gedaan, en gewoon geschreven dat het leger van de Koning vele minimi's mag kopen.

Aldus zullen nog vele Praja's en Jirels en arme mannen doodgeschoten worden. En moeders en kinderen en ouders en vrienden zullen zeer bedroefd zijn.

Allen in België hebben daaraan schuld.

De machtigste Belgen. allen van de regering.

De Groenen en Roden, die geen crisis willen over vijf dode boeren per dag.

De kranten en de televisie die niet schrijven over de gewone Nepalezen en hun pijn.

De mensen op straat zij die enkel verhalen over bruine mensen in België en niets willen horen over boeren die met hun wapens doodgeschoten worden.

Ik ook, omdat ik niet genoeg schrijf over de doden uit het dorp Jogimara: Chitra Bahadur Praja, Budha Bahadur Praja, Kumle Praja, Sher Bahadur Praja, Dilli Praja, Ram Bahadur Praja, Bikas Praja, Kanchha Praja, Gokarna Gurung, Tek Bahadur Gurung, Gokarna Thapa, Manju Thapa, Bhim Bahadur Thapa, Gyan Bahadur Thapa, Jhakka Bahadur Balchhane, Raj Kumar Shrestha, Raj Kumar Biswokarma, Tek Bahadur Biswokarma, Sanu Biswokarma en Bel Bahadur Biswokarma.

Gebaseerd op Nepali Times




Manju Kumar Shrestha, 16, vermoord / Bhim Bahadur Thapa, 16, vermoord






























Syani & Kaman Maya Praja, weduwen / Gyan Bahadur & B. Biswokarma: twee dode zonen.


Gebaseerd op Nepali Times</font>