Politics.be Registreren kan je hier.
Problemen met registreren of reageren op de berichten?
Een verloren wachtwoord?
Gelieve een mail te zenden naar [email protected] met vermelding van je gebruikersnaam.

Ga terug   Politics.be > Themafora > Partijpolitiek en stromingen
Registreer FAQForumreglement Ledenlijst Markeer forums als gelezen

Partijpolitiek en stromingen In dit forum kun je discussiëren over (standpunten van) politieke partijen. en (standpunten van) politieke stromingen, al dan niet vertegenwoordigd door een (niet-partijpolitieke) organisatie.

Antwoord
 
Discussietools
Oud 5 augustus 2019, 22:04   #1
N-Vb
Minister-President
 
N-Vb's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 11 juni 2013
Locatie: Vlaanderen, België, Europa
Berichten: 4.341
Standaard Sociaal Globalisme

'We gaan allemaal gelijkwaardig stemmen, maar vooral de beleidsvoorkeur van de rijken bepaalt welke maatregelen men uiteindelijk invoert. Vakbonden en middenveld moeten dus de politiek niet enkel overlaten aan de politici', schrijft Maarten Hermans van Denktank Minerva. 'Anders groeit deze ongelijkheid in politieke vertegenwoordiging enkel verder.

De weg van stemhokje naar effectief ingevoerde beleidsmaatregel is lang en onzeker. Zo toont de huidige regeringsvorming alvast hoe strategische partijkeuzes de beleidsagenda zullen vormen, eerder dan concrete maatregelen die je als kiezer op 26 mei misschien voor ogen had. Op weg naar invoering of prullenmand is een maatregel verder onderhevig aan compromissen, lobbywerk, opiniepagina's, sociale media, etc.

Uiteindelijk wordt zo de link tussen maatregel en verkiezingsuitslag zeer dun. Het toont hoe hol de retoriek is over hét signaal van de kiezer, maar met zo'n politiek vertaalproces is op zich niets mis. Wel roept de lange weg van kieshokje tot beleidsmaatregel de fundamenteel democratische vraag op of iedereen wel een gelijkwaardige stem heeft in dit vertaalproces.

Ongelijke politieke vertegenwoordiging

Zo is een robuuste terugkerende onderzoeksbevinding voor de Verenigde Staten dat beleidsuitkomsten systematisch vertekend zijn in de richting van de beleidsvoorkeuren van de rijken. Met het Amerikaanse verkiezingssysteem waar kandidaten telkens opnieuw persoonlijke of gesponsorde miljoenen ertegenaan moeten smijten, zal die bevinding weinigen hier in West-Europa verbazen. Maar is de gelijkheid in politieke vertegenwoordiging hier in West-Europa echt beter dan in de VS?




Recent gingen onderzoekers dit na voor Nederland, met dezelfde onderzoeksmethode als voor de VS. In tegenstelling tot de VS - en net zoals België - kent Nederland een relatief lage en stabiele inkomensongelijkheid, beperkte privéfinanciering van politieke campagnes, en een verkiezingssysteem met proportionele vertegenwoordiging. Allemaal factoren die zouden moeten leiden tot minder vertekening ten voordele van de rijken. Voeg daarbij de langlopende, ingebedde overlegstructuur van "het poldermodel", en je zou verwachten dat de ongelijkheid in politieke vertegenwoordiging wel zou meevallen.

Rijken bepalen kans beleidswijziging

Om dit te toetsen bekeken de onderzoekers een 300-tal beleidsmaatregelen tussen 1979 en 2012, waarvan we uit enquêtes weten welk aandeel in iedere inkomensgroep voor of tegen was. Vervolgens ging men voor elk van deze beleidskwesties na of ze later al dan niet zijn ingevoerd. Wat blijkt? Of een beleidsmaatregel er komt of niet, hangt sterk samen met de mate waarin de rijkste bevolkingsgroep voor of tegen is.

?
De middenstand regeert het land, zolang die kiest voor maatregelen waarmee de rijken het eens zijn.

Zo heeft een maatregel met armen voor en rijken tégen een beduidend lagere kans om ingevoerd te worden, en omgekeerd maken in het bijzonder maatregelen met sterke steun onder rijken een grote kans. Politici beroepen zich graag op de besognes van 'de middenklasse', maar ze zetten de voorkeur van diegenen met een mediaan inkomen enkel om in beleid wanneer ze in lijn ligt met de voorkeur van de rijken. Met andere woorden, de middenstand regeert het land, zolang die kiest voor maatregelen waarmee de rijken het eens zijn.

Als verklaring voor de vastgestelde 'enorme ongelijkheden in politieke vertegenwoordiging' wijzen de onderzoekers enerzijds naar de ongelijke mate waarin burgers uit verschillende inkomensgroepen deelnemen aan het politieke proces, maar vooral naar de impact van lobbywerk van bedrijfszijde. De vroegere corporatistische overlegstructuren waarin werkgeversorganisaties en vakbonden elkaar vonden zijn duidelijk aan het afbrokkelen in Nederland, wat leidt tot een grotere invloed van bedrijven. Zeker tijdens coalitievormingen halen bedrijven bijvoorbeeld fiscale maatregelen binnen die niet dusdanig in verkiezingsprogramma's staan, maar die extra voordelig zijn voor bedrijven en hun aandeelhouders.

Democratische meerderheid genegeerd

Er is weinig reden om te denken dat deze conclusies anders zouden zijn voor België. Ook is het niet moeilijk om in België beleidsvoorstellen te vinden waarbij de steun duidelijk verschilt naar inkomen, en je daarom met vertrouwen geld kan inzetten op de uitkomst van het politieke proces. Een grote en toenemende meerderheid wil bijvoorbeeld dat de overheid inkomensongelijkheid vermindert - met zelfs een meerderheid van Open VLD en N-VA-kiezers - maar het is speuren naar effectief ingevoerde maatregelen.

Omgekeerd is een zeer grote meerderheid - zeker onder gemiddelde en lagere inkomens - tégen het verhogen van de pensioenleeftijd, deze maatregel stond ook niet in de verkiezingsprogramma's, en toch werd hij doorgevoerd. Ook heeft de kiezer zich niet uitgesproken over de besparingsmaatregelen in de sociale zekerheid die de rechterzijde momenteel aan het opwarmen is, maar via de bewuste 'rug tegen de muur'-strategie van een enorm begrotingstekort, gaan ze die toch proberen door te duwen.


Kiezer heeft gesproken?

Wanneer er bijvoorbeeld tegen deze besparingen protest komt, zal men dit wegzetten als 'niet-democratisch' want 'de kiezer heeft gesproken'. In het licht van bovenstaande onderzoeksbevindingen is dit niet meer dan een verkapt pleidooi - bewust of onbewust - om ons politiek proces verder naar de hand te zetten van de rijken. Dit is zeker deels bewust, als onderdeel van een maatschappelijke beweging die sinds de jaren '80 de normen, regels en extraparlementaire instituties afbouwt of omzeilt die juist een egalitaire parlementaire democratie vrijwaren binnen een economisch fundamenteel ongelijke samenleving.

?
Vakbonden en middenveld moeten politiek niet enkel overlaten aan de politici.

In hetzelfde straatje passen het hameren op 'het primaat van de politiek', de stelling dat vakbonden 'niet aan politiek moeten doen', de recente pleidooien om banden tussen partijen en middenveld verder te ontmantelen, het inkapselen van middenveldorganisaties in krappe en controlerende (subsidie)structuren, en het afbreken of hertekenen van sociaaleconomische overleg- en controlestructuren ten voordele van bedrijfsbelangen.

Het is duidelijk dat ongeacht de concrete toekomstige regeringscoalities zowel de ongelijke politieke vertegenwoordiging zal blijven spelen, evenals de afbouw van instituties om dit tegen te gaan. Vakbonden, middenveld en democratische krachten zouden hier dan ook assertief en proactief een tegenmacht moeten vormen. Niet enkel omwille van democratische en sociaalrechtvaardigheidsargumenten, maar ook omdat de huidige politieke evoluties maar weinig keus laten.

Populisten hebben een punt

De Nederlandse onderzoekers merken namelijk droog op dat hun bevindingen de populisten van verschillende pluimage die fulmineren tegen 'de elite', eigenlijk gelijk geven. Ons politiek proces is structureel vertekend ten nadele van 'de gewone man of vrouw'. Zolang er geen geloofwaardig antwoord komt op deze economische ongelijkheid in politieke vertegenwoordiging, kan men ze misbruiken voor het opkloppen van antidemocratisch sentiment.

Het is twijfelachtig of dit antwoord van (louter) partijpolitieke zijde gaat komen. De meeste partijen blijken hiervoor nauwelijks gevoelig, of versterken de ongelijkheid nog. Dit toont zich ook in de onmacht om verschuivingen zoals Donald Trump, de brexit of de gele hesjes aan te zien komen of hierop een antwoord te bieden. De druk voor een effectief egalitair democratisch systeem zal blijvend moeten komen van vakbonden, middenveld, en extraparlementaire democratische krachten.

Maarten Hermans is als senior onderzoeker verbonden aan HIVA - KU Leuven en kernlid van Denktank Minerva.
N-Vb is offline   Met citaat antwoorden
Oud 5 augustus 2019, 22:22   #2
N-Vb
Minister-President
 
N-Vb's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 11 juni 2013
Locatie: Vlaanderen, België, Europa
Berichten: 4.341
Standaard

'Solidair zijn is een levensvisie en heeft niets te maken met huidskleur, overtuiging of al dan niet kunstmatige grenzen', schrijft Ludwig Vandenhove van B Plus. 'Solidariteit gaat boven alles, op alle bestuurlijke echelons.'

In België gaat de discussie over solidariteit hoofdzakelijk over solidariteit tussen gemeenschappen en gewesten, niet over solidariteit tussen provincies of arrondissementen en steden of gemeenten. Nochtans is er onlangs een studie geweest van een businessschool in Parijs, die precies dat onderscheid wel maakt.

Wat blijkt?

Niet enkel Brussel en Wallonië ontvangen netto-geld als gevolg van de interne transfers binnen België, maar ook de Vlaamse provincies West-Vlaanderen en Limburg. De provincie Limburg is de grootste netto-ontvanger in Vlaanderen: gemiddeld 850 euro per inwoner tegenover 300 euro voor West-Vlaanderen. Limburg krijgt zelfs meer dan de Waalse provincies Luxemburg en Namen.

?
Solidariteit mag geen grenzen kennen.

Waals Brabant is dan weer als Waalse provincie een netto -betaler. Op arrondissementeel niveau krijgen we ongeveer hetzelfde beeld. Oostende en Veurne zijn netto-ontvangers en omgekeerd zijn er zeven Vlaamse arrondissementen, die geld geven.

Als we solidariteit bekijken op een lager echelon dan België - de gemeenschappen en gewesten en de arrondissementen - moeten we dat tevens doen op een hoger niveau.

Solidariteit mag geen grenzen kennen.

Op een ogenblik dat er net op Europees vlak een aantal nieuwe stappen zouden moeten gezet worden, houden sommige Vlaamse politieke partijen zich bezig met confederalisme (N-VA) of zelfs separatisme (Vlaams Belang).

We zullen de wereldwijde asielcrisis enkel maar kunnen aanpakken als we wereldwijd solidair zijn. En de Europese Unie (EU) moet daar een sterkere rol in spelen als nu. Het is geen toeval dat partijen, die in België de solidariteit willen opgeven, Europees en qua visie op de wereld op dezelfde golflengte zitten. Denken we maar aan de houding van de N-VA en het verlaten van de federale regering naar aanleiding van het Migratiepact van de Verenigde Naties (VN).

Een levensvisie

Het is simpel: solidair zijn is een levensvisie, een houding, een manier van leven en heeft niets te maken met huidskleur, overtuiging of al dan niet kunstmatige grenzen. Solidariteit tussen mensen kent geen grenzen en is even belangrijk op wereld- of Europees niveau als op het kleinere niveau van provincies of arrondissementen en steden en gemeenten.

Solidariteit is voor mij een herverdeling van middelen via belastingen of andere vormen van heffingen, het niveau is daarbij van ondergeschikt belang. Ik hoop dat met de hoger aangehaalde studie de enge visie en de partijpolitieke taal in België over oneerlijke financiële transfers naar Brussel en Wallonië stopt of op zijn zachtst wat meer gerelativeerd wordt. Maar dat zal wellicht ijdele hoop zijn.

Als het gegeven van transfers in internationale context bekeken wordt, is België zeker niet uniek. Neem bijvoorbeeld Duitsland (van West naar Oost) of Italië (van het Noorden naar het Zuiden).

Om dan nog niet te spreken over de Verenigde Staten, waar al jaren heel wat transfers gaan naar de Zuidelijke staten. Dus ook in die landen speelt het debat rond solidariteit en financiële transfers, soms zelfs veel heviger dan bij ons.


Er zullen altijd regio's zijn, net zoals provincies, arrondissementen of gemeenten en steden, die beter presteren dan andere.

Wat is daar vanuit de definitie solidariteit verkeerd aan? En dat is niet tegengesteld aan het gegeven dat er nationaal en zelfs Europees -zie de diverse Europese steunprogramma's- alle mogelijke inspanningen gedaan worden om die regio's sociaal -economisch naar een hoger niveau te tillen.

Niet welkom

De EU heeft zich al vaak uitgesproken over Europese regio's, die zich willen afsplitsen. Zij zijn terecht niet welkom in de EU. Catalonië in Spanje is het meest recente voorbeeld. Maar blijkbaar hebben regionalistische partijen -zie N-VA en Vlaams Belang- weinig of geen oor naar Europa en over de gevolgen daarvan, onder andere op het vlak van internationaal verkeer van personen en goederen.

Dan blijft het heel stil. Ook daar komt dat gebrek aan solidariteit bij die partijen opnieuw terug. Even terug naar de hoger aangehaalde studie. Een groot deel van de verklaringen voor de resultaten van deze studie ligt in de geografische structuur van België.

De sociaaleconomische prestatie van een land of een regio wordt sterk bepaald door clusters. België heeft twee belangrijke clusters: Brussel en de Vlaamse havens. Het is heel moeilijk om vanuit de politiek nieuwe, sterke clusters te creëren. Economische activiteiten zijn immers geografisch niet simpel te sturen.

We merken dat overal in Europa: sommige regio's doen het goed en trekken welvaart aan, andere doen het veel minder goed als gevolg van de ligging en van bepaalde economische netwerken of het gebrek eraan. Met andere woorden, de politiek heeft hier minder impact op dan gewoonlijk wordt aangenomen. Die politieke invloed moet bijgevolg gerelativeerd worden.

Eén van de voorwaarden, die gewoonlijk gekoppeld worden aan transfers is dat ze niet structureel mogen worden. Maar met dit sociaaleconomisch gegeven moeten we die voorwaarde sterk relativeren. De twee andere voorwaarden voor transfers betreffen transparantie en omkeerbaarheid, dus in de andere richting als de financiële en/of economische context wijzigt.

Bekijken we nog even de concrete situatie van Brussel

Brussel staat in voor ongeveer 20 procent van het Belgische Bruto Binnenlands Product (BBP). Dat gebeurt overwegend door pendelaars uit de omgeving van Brussel. Inwoners uit Waals- of Vlaams-Brabant hebben hun inkomen in grote mate aan Brussel te danken. Het geld dat zij in Brussel verdienen, wordt belast in hun woonplaats en staat in de statistieken in Waals- of Vlaams-Brabant. Dezelfde redenering klopt als een Franstalige Brusselaar, over het algemeen bemiddeld, naar de Vlaamse rand verhuist.

In beide gevallen stijgen de transfers tussen Vlaanderen en Brussel, hetgeen weer maar eens wijst op het relatieve van het begrip transfers. Brussel krijgt federale dotaties voor zijn rol als hoofdstad, maar qua sociale zekerheid is het Brussels gewest, zoals Vlaanderen, een nettobetaler.

Voor B Plus gaat solidariteit boven alles, op alle bestuurlijke echelons. En om die solidariteit zoveel mogelijk op het terrein waar te maken, moet er ernstig kunnen over gedebatteerd worden en niet in te enge partijpolitieke betekenis. Met deze bijdrage trachten wij dat debat te verruimen.

Ludwig Vandenhove , Vlaams parlementslid (SP.A), bestuurder van B Plus vzw

N-Vb is in grote lijnen akkoord met deze opinie
N-Vb is offline   Met citaat antwoorden
Oud 6 augustus 2019, 16:59   #3
N-Vb
Minister-President
 
N-Vb's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 11 juni 2013
Locatie: Vlaanderen, België, Europa
Berichten: 4.341
Standaard

'Voor het eerst in decennia doemt de beangstigende realiteit op van een wereld zonder enige vorm van kernwapencontrole', schrijft Pieter Teirlinck van Vrede vzw.

Op 6 augustus is het exact 74 jaar geleden zijn dat een kleine kernbom Hiroshima van de kaart veegde. Er werd toen vanuit een vliegtuig een uraniumbom gedropt die 45 seconden later ontplofte op 580 meter boven het stadscentrum om een maximaal effect (!) te bekomen. Binnen de 5 seconden vielen 80.000 doden. Een jaar na de bom stond de teller op 140.000 doden in Hiroshima.

Op 9 augustus 1945 werd een kleine plutoniumbom op Nagasaki gedropt. Daar vielen naar schatting nog eens tussen de 50.000 en de 100.000 doden.


De nieuwe kernwapenwedloop zal niet vanzelf stoppen.

Ik schrijf hier bewust kleine atoombommen. De 20 Amerikaanse B61-kernbommen die momenteel op de luchtmachtbasis van Kleine Brogel liggen - en binnenkort worden vervangen door moderne exemplaren - zijn elk op zich méér dan tien keer krachtiger dan de bom die Hiroshima van de kaart veegde. We hoeven ook niet langer te twijfelen aan de juistheid van de bewering dat er kernwapens liggen in België. Begin juli kregen we de bevestiging middels een officieel NAVO-rapport waarin letterlijk te lezen stond dat er kernwapens liggen in België. Gedaan dus met het flauwe excuus van 'Neither confirm, nor deny'... En toch, wat doet minister van Defensie Didier Reynders wanneer hij hierover bevraagd wordt in het parlement? Opnieuw bevestigt noch ontkent hij dat er Amerikaanse kernwapens aanwezig zijn op de luchtmachtbasis van Kleine Brogel. De minister wees erop dat dit 'altijd de houding geweest is van de voorbije regeringen'. Wel, het wordt tijd dat die Belgische houding eens verandert.

Afgelopen jaar was een rampzalig jaar. De VS trok zich eenzijdig terug uit een multilateraal nucleair akkoord dat Iran verhinderde om kernwapens aan te maken, en dat terwijl Iran zich volgens alle rapporten scrupuleus hield aan het akkoord. De VS voert intussen een politiek van maximale economische en financiële druk op Iran. Resultaat? De Iraanse economie is in vrije val. Gevolg? De hardliners krijgen opnieuw de overhand in Teheran. Een gewapend conflict over een totaal gefabriceerde crisis komt heel dichtbij, aan de zuidelijke grenzen van Europa. De EU staat erbij en kijkt ernaar.

Afgelopen vrijdag schoten de VS en Rusland finaal het INF-verdrag af. Tijdens de periode dat de kernbomaanvallen op Hiroshima en Nagasaki herdacht worden schrapt men dit erg belangrijke kernwapencontroleverdrag. Het einde van het INF-verdrag is desastreus. Het INF-verdrag van 1987 zorgde voor de eliminatie van 2700 van de meest destabiliserende kernwapens en bracht een einde aan de kernwapenwedloop tussen de VS en de toenmalige Sovjet-Unie. Miljoenen mensen in Europa protesteerden in de jaren '80 tegen de plaatsing van deze massavernietigingswapens in onze landen. Niets houdt de VS en Rusland nu nog tegen om opnieuw kernwapens met een bereik tussen de 500 en 5500 km te produceren, en dat is precies wat het Amerikaanse leger aankondigde. Niets houdt beide landen ook tegen effectief deze wapens te ontplooien in Azië en Europa, waar anders? Op VS-grondgebied hebben deze wapens immers geen enkel nut.

Dat betekent dat ons land terug in de voorste linies komt te liggen in het geval van een nucleaire oorlog. Vandaar dat de Belgische regering expliciet duidelijk moet maken aan de NAVO en de VS dat ons land geen en zeker niet nóg meer kernwapens op ons grondgebied wil.

Het diplomatieke vandalisme van de regering-Trump gaat nog verder. Het New-START verdrag dat de hoeveelheid strategische kernwapens beperkt tussen de VS en Rusland loopt af in 2021. John Bolton - de nationale veiligheidsadviseur van Trump - noemt het 'weinig waarschijnlijk' dat New-START verlengd wordt na 2021.


Voor het eerst in decennia doemt de beangstigende realiteit op van een wereld zonder enige vorm van kernwapencontrole. Elke kernwapenstaat kan dan gewoon zoveel kernwapens produceren en ontplooien als hij maar wil. Het ziet er naar uit dat we opnieuw zitten opgezadeld met een kernwapenwedloop.

En België? De afgelopen regeerperiode weigerde onze regering bij te dragen aan de onderhandelingen die moeten leiden tot een internationaal kernwapenverbod. Inmiddels beschikken we - na moeizame onderhandelingen - al twee jaar effectief over een verbodsverdrag, maar ons land vertikt het om het te ondertekenen. De Belgische regering heeft er intussen niets aan gedaan om te voorkomen dat er nieuwe B61-12 kernbommen in NAVO-verband in Kleine Brogel zullen ontplooid worden en investeert miljarden euro's in de aankoop van nieuwe gevechtsvliegtuigen die deze nieuwe kernbommen moeten kunnen vervoeren. België legt al z'n eieren in het NAVO-mandje en levert nul komma nul significante multilaterale inspanningen. In wiens belang is dat? Toch niet in het belang van de Belgische bevolking, van wie de meerderheid volgens opeenvolgende bevragingen af wil van deze uiterst gevaarlijke massavernietigingswapens.

?
Wij hebben nood aan een sterk internationaal rechtssysteem, niet aan de afschaffing ervan.

Wij kunnen ons niet veroorloven dat onze veiligheid in de handen komt te liggen van een handvol landen met politieke leiders die bereid zijn om de collectieve noden en het voortbestaan van de mensheid op te offeren voor hun politieke spelletjes. Dit is niet in het belang van ons land en niet in het belang van de Belgische bevolking. Wij hebben nood aan een sterk internationaal rechtssysteem, niet aan de afschaffing ervan.

Daarom moet onze Belgische regering dringend van koers veranderen en steun verlenen aan het nieuwe VN-kernwapenverbod dat als enige verdrag ondubbelzinnig voor alle staten kernwapens verbiedt. Daarenboven zal ze de VS en de NAVO duidelijk moeten maken dat nieuwe kernwapens niet welkom zijn op ons grondgebied.

Net als in de jaren '70 en '80 zal publieke en politieke druk nodig zijn. De nieuwe kernwapenwedloop zal niet vanzelf stoppen.

Pieter Teirlinck is medewerker van Vrede vzw.


N-Vb sluit zich hierbij aan:

De wereld is een dorp.
Er moet een wereldregering komen die de problemen oplost.
N-Vb is offline   Met citaat antwoorden
Oud 7 augustus 2019, 19:23   #4
N-Vb
Minister-President
 
N-Vb's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 11 juni 2013
Locatie: Vlaanderen, België, Europa
Berichten: 4.341
Standaard

Er is een wereldregering nodig.


Marc De Vos
decaan aan de Macquarie University en visiting fellow bij de denktank Itinera

Het traject van de wereld op weg naar de Eerste Wereldoorlog lijkt verdacht veel op het traject vandaag. Dat zegt Marc De Vos, decaan aan de Macquarie University in Sydney.

Een lange periode van relatieve vrede en stabiliteit die de mensheid de smaak van oorlog heeft afgeleerd. Economische groei en globalisering, met technologische vernieuwing die afstanden doet krimpen. De opkomst van een historische natie op zoek naar zichzelf, macht en invloed. Toenemende politieke en economische rivaliteit die tot in alle hoeken van de wereld reikt. Nationalistische politieke partijen drijven de temperatuur op. Sluimerende internationale spanningen geven een permanent crisisgevoel. Militair opbod onder de grootmachten. Landen zoeken elkaar en verdelen indirect de wereld in kampen. Enkele internationale wrijvingen, net geen conflicten. En dan ineens de ontploffing en de wereldbrand.

Dat was het traject van de wereld op weg naar de Eerste Wereldoorlog. Het lijkt verdacht veel op het traject vandaag, deze keer niet met Duitsland en Engeland, maar met China en de Verenigde Staten in de hoofdrol. Alle ingrediënten van toen zijn ook nu te ontwaren. Met elke nieuwscyclus, met elk wezenlijk politiek feit, wordt de mix gevaarlijker. De VS en China zijn vertrokken voor mondiale strategische concurrentie die, behoudens een onvoorziene grootschalige kentering, decennia zal duren. Achter het lawaai van Donald Trump verschuiven grote tektonische platen die alle volgende Amerikaanse presidenten zullen domineren.

De koude confrontatie met een militariserend China verklaart waarom de VS opnieuw de handen vrij willen met kernwapens. De nucleaire geopolitiek is terug. Ze verklaart waarom de Verenigde Staten economisch nationalisme boven globale welvaart plaatsen. Als Amerika dat niet zou doen, zou China met zijn staatsmodel en expansiedrift hele technologische sectoren en geografische regio's cadeau krijgen. Ze verklaart waarom de VS zich afkeren van een Europese Unie die de confrontatie niet wil of kan aangaan, en tegelijkertijd meer eist van de NAVO. Ze verklaart waarom de brexit voor de VS welgekomen is, een nuttig nationalistisch reveil binnen Europa dat meer Britse daadkracht kan geven op het wereldtoneel.

?
We beseffen het niet, maar we staan echt op de rand van het ravijn.


Een internationale oorlog vergt de vereniging van een geopolitiek en een militair conflict, aangestoken via de spreekwoordelijke lont aan het kruitvat. Het politieke wereldconflict hebben we al. De militarisering is begonnen. En aan lonten geen gebrek. De onrust in Hongkong kan China agressief maken. Taiwan loert op de achtergrond. De hele Zuid-Chinese Zee is een spanningsveld met China als onruststoker. Noord-Korea kan elk moment keren. Het Midden-Oosten staat altijd klaar voor een ontploffing. De situatie met Iran en de Straat van Hormuz is rijp voor een escalatie.

Tegelijkertijd evolueert de globalisering naar regionalisering, met nieuwe verbanden en breuklijnen. China en Japan zijn in vrede maar liggen op ramkoers, dus herontdekt Japan zijn leger. Rusland speelt verdeel en heers met Europa en zoekt een alliantie met China. Turkije schurkt militair aan bij Rusland, zowel in Syrië als daarbuiten. Ondertussen verbrokkelt zowel de Europese als de trans-Atlantische cohesie. Waar ooit het Westen stond, ontstaat een vacuüm dat zal worden opgevuld met een nieuwe realiteit.

Nationalisme en militarisme maken altijd meer kans als de economie tegenzit en de democratie faalt. China kent de laagste groei in bijna dertig jaar. Een nieuwe Chinese groeispurt kan alleen door meer internationale dominantie of door het einde van het Chinese model. Vergrijzing en schulden bevriezen Japan. Europa wordt een tweede Japan. Amerika europeaniseert, met een dalend groeipotentieel en een stijgende schuldverslaving. De erfenis van de Grote Financiële Crisis is niet verteerd. De centrale banken blijven geld pompen. Wat voor het ene land een economische stimulus is, is voor het andere land een muntontwaarding en dus een muntoorlog die de spanning verder opdrijft.

Daarbovenop komt de grootste vluchtelingen- en migratiecrisis sinds de Tweede Wereldoorlog, waarin politiek extremisme gedijt. Het democratische centrum verdampt, de democratische waarden slijten. We beseffen het niet, maar we staan echt op de rand van het ravijn. Bron: Trends
N-Vb is offline   Met citaat antwoorden
Oud 7 augustus 2019, 22:32   #5
N-Vb
Minister-President
 
N-Vb's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 11 juni 2013
Locatie: Vlaanderen, België, Europa
Berichten: 4.341
Standaard

Van ‘de wereld, mijn dorp’ naar ‘mijn dorp, de wereld’


Door Francine Mestrum -
28 juli 2019



Zo’n twintig jaar geleden werd mijn eerste boek uitgegeven, het resultaat van mijn doctoraatsonderzoek. Ik legde erin uit hoe, onder de ‘deskundige’ leiding van de Wereldbank, het armoedethema zich een weg had gebaand naar de internationale agenda en er de plaats had ingenomen van ‘ontwikkeling’. Vanaf dan was het afgelopen met het collectieve project van nationale modernisering en werd enkel nog gekeken naar de ‘arme mensen’. De ngo-wereld jubelde omdat men niet zag of niet wilde zien dat tegelijk een eind werd gemaakt aan het idee van sociale ontwikkeling en er plaats werd gemaakt voor het allesoverheersend paradigma van de neoliberale mondialisering.

De uitgever veranderde stiekem de titel van mijn boek en maakte van ‘mondialisering’ ‘globalisering’, wellicht hopend dat ik de niet zo subtiele ideologische ingreep niet zou zien of begrijpen. En toen ik de andersmondialiseringsbeweging vermeldde, gaf een vooraanstaand VRT-journalist mij als antwoord: hoezo, is dat dan een anders-kapitalisme?

Om maar te zeggen, kijken naar de wereld is niet voor iedereen hetzelfde. Sommigen zien meer contacten tussen mensen, uitwisselingen tussen verschillende culturen, meer reizen en meer kennis.

Anderen zien een kapitalistisch monster dat meer en meer alles om zich heen verpulvert en verslindt. De natuur, gemeenschappen én mensen mét hun overlevingsmechanismen moeten eraan geloven.

Eigenlijk is dat, m.i., een probleem van hoofdzakelijk mannen die slechts één hersenhelft gebruiken en menen dat je analyse bij één van beide visies moet aansluiten. Terwijl, overduidelijk, de twee visies juist zijn. De wereld is één mondiaal dorp geworden, en in dat dorp grijpt de kasteelheer wild om zich heen om iedereen in zijn pas te laten lopen. Terwijl de boeren en proleten hun eigen taal ontwikkelen, hun eigen agenda volgen en het verzet organiseren.

En ja, dan krijg je een Trump die handelsoorlogen uitlokt, die ‘America great again’ wil maken, en je krijgt het oude British Empire dat een Brexit wil, om ‘take control’ again, of een China dat het ‘denken van Xi JinPing’ op de universitaire agenda’s zet. Het zijn leiders die hún land aan de top willen krijgen en de lessen van de tweede wereldoorlog vergeten zijn. Ze vinden multilateralisme een vuil woord en geven er de voorkeur aan hun bevolking op te zetten tegen de mensen in andere landen of, beter nog, mensen in het eigen land. Wit tegen zwart, geel tegen wit, Britten tegen Europeanen, Amerikanen tegen Chinezen.

En de civil society? Zij volgt. Zij verzet zich tegen de Trumps en Borissen van deze wereld, maar kijkt even goed ‘inwards’, verlaat de mondiale scene en gaat lokale acties promoten. Commons, weet je wel. Verander de wereld, begin bij jezelf. Vooral geen vliegtuig nemen, zeer slecht voor het milieu. Een wereld sociaal forum? Uit de tijd. Vandaag werken we aan municipalisme, eigen openbare dienst eerst. Van ‘de wereld, mijn dorp’ naar ‘mijn dorp, de wereld’. Zoek in de media maar een degelijk bericht over het buitenland. Of, erger nog, probeer er maar eens een te publiceren.

En ondertussen? De multinationals breiden hun macht uit. Ze hebben niet enkel de Staten maar meer en meer ook de civil society in hun klauwen, vooral via hun filantropische stichtingen. Van State capture naar civil society capture. Met de nieuwe cryptomunt, de Libra, als bemiddelaar.

Ja, er zijn wat verschuivingen aan de top van de lijst met allerrijkste mensen ter wereld. Zij worden rijk omdat de belastingparadijzen zowat overal ter wereld verspreid liggen in tropische delen van de oceanen. De grote investeerders doen het met wat minder, maar in Azië en Afrika nemen de internationale investeringen nog toe. En in landen waar het wat moeilijker gaat, zoals de ‘transitielanden’, daar organiseert men gewoon ‘speciale economische zones’, belastingvrij, zonder vervelende sociale en milieunormen, doorgaans. Meer dan duizend zijn er de afgelopen vijf jaar bijgekomen. De WTO is uitgeteld, klopt, maar het aantal bilaterale handels- en investeringsakkoorden neemt toe, en die zijn veel véél moeilijker te controleren door die lastige ngo’s. Neen, dit is niet het einde van de globalisering, maar wel van de pogingen om de handel wereldwijd te reguleren. Het wordt weer ieder voor zich en vooral ieder tegen allen.

En dan?

Het spreekt voor zich dat progressieve mensen en bewegingen deze stand van zaken in de wereld niet kunnen aanvaarden.

We leven in de paradoxale situatie dat nooit eerder de sociale bescherming zo hoog op de agenda stond, maar ze tegelijk nooit eerder zo werd bedreigd. En dat komt omdat ‘sociale bescherming’ voor de internationale organisaties iets anders betekent dan voor ons, gewone mensen. Wat de Wereldbank wil is onderwijs en gezondheidszorg voor arme mensen, en een klein basispensioentje voor wie zich niet op de markt kan verzekeren. Maar géén verzorgingsstaten, met arbeidsrecht en openbare diensten.

De economische en sociale rechten worden verder afgebouwd, men wil ons doen geloven dat de extreme armoede afneemt, maar de honger in de wereld neemt toe! Alternatieve berekeningen tonen aan dat meer dan de helft van de wereldbevolking arm is. De ongelijkheid neemt nooit eerder geziene proporties aan, met, volgens Oxfam, 26 mensen die evenveel bezitten als de armste helft (3,8 miljard) van de wereldbevolking. Dit is gewoon immoreel en decadent. Mensenrechten worden meer en meer ongestraft met voeten getreden, in de VS, in Brazilië, in de Filippijnen en, niet te vergeten, in onze eigenste Middellandse Zee. Méditerranée, zó blue, zó blue?

De democratie wordt in twijfel getrokken, van China tot Hongarije en tot de Arabische wereld. Regimes die nog doen alsof ze democratische vertegenwoordiging nastreven, worden wat meesmuilend bekeken. Alsof het zou helpen!

Dat is de wereld waarin een verzuipende linkerzijde het hoofd boven water probeert te houden. Radikaal links heeft in de EU nog 5 % van de stemmen! De sociaal-democraten staan op een goede 20 % en de Groenen op een kleine 10 %. In veel landen op andere continenten is er van een politieke linkerzijde nauwelijks sprake, laat staan dat ze er een progressief beleid zou kunnen voeren.

En helaas is het met de sociale bewegingen en ngo’s niet veel beter gesteld.

Op het eerste gezicht lijkt het er op dat de zogenaamde civil society nooit zoveel macht heeft gehad als vandaag. Ze is aanwezig bij de VN, bij de ILO, bij de Wereldbank en zelfs een beetje bij het IMF. Er zijn ontmoetingen met de Europese instellingen. Straks nodigt Guy Verhofstadt onze bewegingen uit om deel te nemen aan zijn boeiende conferentie over de democratisering van de Europese instellingen.

En toch.

Het Europees Sociaal Forum is mislukt. Het Wereld Sociaal Forum is op sterven na dood. In het People’s Forum voor Europa en Azië wordt geprobeerd zich iet of wat te organiseren. De ego’s struikelen over elkaar en wie nog wil reizen kan de tickets niet meer betalen. De indignado’s, de Okkupy’s, de Nuits Debout, de Black lives matter… waar zijn ze? Dagelijks krijg ik tientallen emails binnen van ergens weer een sociale actie, maar wat betekenen ze voor het systeem? Verandert er echt iets? Hoe lang houden de gilets jaunes het nog uit?

Kort samengevat: er zijn wel wat problemen.

Ngo’s en sociale bewegingen hebben het transnationaal moeilijk, omdat:
•Ja, die ego’s, hoef ik daar meer over te zeggen?
•Ja, de vijanden, want voor links is de vijand altijd het andere links.
•De foute of uitblijvende analyses. Hoewel de sociale fora altijd hebben kunnen rekenen op de participatie van heel wat academici, heeft men zelden een juiste kijk kunnen ontwikkelen op neoliberalisme, globalisering en de daaruit voortvloeiende sociale rampen. Tot vandaag, met een klimaatcrisis voor de deur, blijft de oplossing al te vaak beperkt tot ‘het kapitalisme’ dat eerst weg moet vooraleer iets te ondernemen. Dat werkt verlammend en demotiverend.
•Té veel ngo’s en sociale bewegingen vechten voor wat hen al gegeven is! Hun agenda wordt bepaald door de internationale instellingen: zij beslissen dat we vanaf nu gaan vechten tegen armoede en voor een minimale sociale bescherming. Maar in plaats van een eigen agenda met eigen linkse prioriteiten vast te stellen, volgens ze slaafs wat hen door diezelfde instellingen al is toegezegd. Energie voor een eigen inbreng, voor een eigen analyse is er dan niet meer.
•Té veel ngo’s en sociale bewegingen maken zich blij met hun zelf ontwikkelde ‘nieuwe’ methodes: ze werken aan horizontaliteit, tegen alle hiërarchieën, aan een eigen gebarentaal, enz. Maar zien niet dat elke organisatie die zichzelf au serieux neemt wel een minimum aan structuur en ja, hiërarchie moet inhouden. Dat kan perfect democratisch, met regels voor de verdeling van verantwoordelijkheden en verantwoording/accountability. Horizontalisme is al te vaak een mechanisme om de bestaande machtsrelaties te verbergen in plaats van ze te aanvaarden en te reguleren.
•En wat vooral geldt voor de ecologische beweging: de fatale roep van ‘begin bij jezelf”’. Alsof minder plastic strootjes gebruiken iets kan doen aan het plastic en vervuilingsbedrijf Ineos in de haven van Antwerpen, alsof een emissievrijezone in Antwerpen iets kan doen aan het roet van de cruiseschepen, of in Gent aan één van de meest vervuilende staalbedrijven van Europa. Alsof op reis gaan met de trein iets kan doen aan de vervuilende business van de bouw van spoorlijnen en wagons en de pakjesbedrijven aan banden zal leggen. Moeten we dan niets veranderen aan ons gedrag? Zeker wel, maar dat kan enkel een gevolg zijn van de structurele veranderingen die op ons af (moeten) komen. Individuele veranderingen kan je niet afdwingen, zeker niet als ze gepaard gaan met bangmakerij.
•En kijk, nu hebben we toch wel ontdekt dat de klimaatcrisis vooral de armen zal treffen! Allen daarheen! Hoe kunnen we die arme drommels helpen (3,8 miljard, ik zei het al)? Jeff Bezos en Elon Musk lachen in hun vuistje. De rijken doen ondertussen gewoon door, zij vervuilen tien keer meer dan de armen, en als er geen schone lucht meer is vallen ze net zo goed dood als de armen. Maar ze hebben langer kunnen profiteren.

Ach, ik hoor het al. Ik ben veel te pessimistisch, ik zie niet hoe al die kleine acties, kleine revoluties de aanzet kunnen zijn naar iets meer. Ik zou dat wel willen geloven, maar ik zie het niet gebeuren. Hoe lang moeten we misschien nog wachten?

Is de meest positieve ontwikkeling van de jongste tijd niet het ontstaan van ‘Youth for climate’? Jonge mensen die in eigen land en elders in Europa wekelijks op straat komen om doortastende milieumaatregelen te eisen. Jonge mensen die zich bewust zijn van de reële problemen en de politici met actie er willen toe aanzetten effectief te handelen.

Ja, dat is geweldig positief en het is met recht en rede dat ze hier in Gent de prijs voor de democratie hebben ontvangen.

Maar laat ons ook realistisch zijn.

Hun beweging is nog lang niet Europees. In heel veel landen heeft men er nog niet van gehoord.

En vooral: alleen kunnen ze het niet. Je kan niet van middelbareschoolscholieren verlangen dat ze met een uitgewerkte klimaatwet of realistische en haalbare plannen uitpakken. Ze hebben de steun nodig van andere politieke bewegingen die hen helpen om voor België realistische en urgente plannen uit te werken, en vooral om ook internationaal en mondiaal actief te worden.

We weten allemaal dat Vlaanderen, noch België, noch de EU op hun eentje de milieuproblemen kunnen oplossen. Als er ergens een mondiaal probleem bestaat dat wijst op onze onderlinge afhankelijkheid, dan wel hier. Vandaar dat een klassenanalyse misschien nuttig maar verre van voldoende is. Want als de lucht niet in te ademen valt in Peking, Cairo of Mexico City, dan voor iedereen. Er komt een dag dat de rijken ook vroegtijdig zullen sterven omdat ze niet op één twee drie in Patagonië of Nieuw Zeeland geraken.

En, om terug te keren tot die individuele doe-het-zelf-acties, we weten ook dat mensen hun gedrag niet zullen veranderen als hen geen beter leven in het vooruitzicht wordt gesteld, maar aub, niet in termen van ‘je zal gelukkiger zijn ‘, of ‘je kan meer doen met minder’… mensen geloven dat niet en ze hebben gelijk. Hou daarom op met dat gemoraliseer en stel hen daarentegen materiële verbeteringen voor, een geïsoleerd huis dat minder verwarming vergt, goedkopere geneesmiddelen, een versterkte sociale zekerheid, beter en goedkoper openbaar vervoer, met bio-voeding, enz. Via sociale maatregelen die het leven van mensen verbeteren kan heel veel voor het milieu worden gedaan en kan stap voor stap gewerkt worden aan systeemverandering. Het kan!

Maar hoe?

Het denken over de toekomst is nog lang niet uitgeklaard.

Wat we moeten leren is denken met onze twee hersenhelften. Het betekent dat we afzien van oude slogans zoals think global, act local (of omgekeerd). Beide zijn nodig.

Ten tweede moeten we leren pragmatisch in plaats van sectair zijn. Samenwerken met alle progressieve groepen die begrijpen dat er een systeemverandering nodig is.

Ten derde is het mijn overtuiging dat we af moeten van alle post-moderniteit en post-ontwikkeling. De moderniteit moet herbekeken worden maar moet niet, vooral niet overboord gegooid worden. Wat er fout aan was is de scheiding van mens en natuur, het externaliseren van de natuur, terwijl de mens deel is van de natuur. Vanuit dat nieuwe besef moeten we onze wereld hertekenen, met respect voor iedereen, niet met bewondereng voor iedereen, want elke beschaving heeft zijn voor- en nadelen. De boetedoening van ‘witte mensen’ is niet nodig. We mogen ons niet laten misleiden door de predikheren die ons terug naar de middeleeuwen willen brengen, naar tribale gemeenschappen, die bang zijn van nieuwe technologie en spiritualiteit als redmiddel zien.

We moeten terug naar het universalisme want we zijn allemaal verschillend, we leven met een grote diversiteit, maar vreedzaam samenleven is enkel mogelijk als we allemaal gelijk zijn. We hebben gelijke rechten, precies omdat we allemaal verschillend zijn, het zijn niet de verschillen die onze rechten en onze status bepalen. We zijn verschillend en daarom zijn we gelijk. Gevaarlijk zijn zij die deze twee begrippen door elkaar halen.

Youth for climate is een kans die niet mag verloren gaan. Het is inderdaad zeer hoopgevend dat jonge mensen het initiatief genomen hebben, de oudere generaties mogen hen niet in de steek laten. Ze moeten helpen met het uitwerken van concrete beleidsvoorstellen voor het regionale, nationale, Europese en mondiale niveau. Ze moeten helpen met het duiden op de links die er bestaan tussen diverse sectoren, van sociale rechtvaardigheid naar milieurechtvaardigheid, naar democratie, naar fiscaliteit, naar vrede. Alles hangt samen met alles en iedereen is nodig.

Ik wil daarom een vurig pleidooi houden voor het organiseren van een wereldwijde beweging, met een duidelijke democratische structuur, met daarin vakbonden, sociale bewegingen en ngo’s. Dit moet een beweging worden die werkt aan duurzaamheid: duurzaamheid van het leven, van mensen, van de maatschappij, van de natuur. Dit is dringend.

Wij hebben nog één ding meer nodig, een voorwaarde voor het slagen van wat hierboven staat: een sterke, mondiale beweging tegen het fascisme dat overal ter wereld de kop weer opsteekt. Indien zij winnen is ook de democratie verloren en is wellicht de mensheid verloren. Voor lange tijd.

Vandaar: mondialiseren. Het moet.

Francine Mestrum

Gentse Feesten, 28 juli 2019
N-Vb is offline   Met citaat antwoorden
Oud 15 augustus 2019, 18:41   #6
Libro
Secretaris-Generaal VN
 
Libro's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 19 mei 2007
Berichten: 44.853
Standaard

TL; DR. Wat is trouwens de bron hiervan?
__________________
Het volk begrijpen plaveit de weg naar leiderschap begrijpen (oude stelregel van het geslacht Atreides)
Disce Quasi Semper Victurus, Vive Quasi Cras Moriturus
I saw that I could put an end to your outrages by pronouncing a single word in my mind. I pronounced it. The word was ‘No.’
And I declared I would stop the motor of the world.
Libro is offline   Met citaat antwoorden
Oud 15 augustus 2019, 18:51   #7
Eduard Khil
Secretaris-Generaal VN
 
Eduard Khil's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 5 juni 2012
Locatie: Hemel
Berichten: 35.531
Standaard

Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Libro Bekijk bericht
TL; DR. Wat is trouwens de bron hiervan?
ik heb het gerapporteerd. Ik ben het spuugzat dat ie constant de forumregels rond copy/pasten en het starten van nieuwe topics overtreedt, zonder enig optreden van de mods.
__________________
MAMBO VOORSPELT MILJARDEN DODEN DOOR HET COVIDVACCIN IN DE KOMENDE PAAR JAAR. MILJARDEN!


Eduard Khil is offline   Met citaat antwoorden
Oud 17 augustus 2019, 02:14   #8
N-Vb
Minister-President
 
N-Vb's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 11 juni 2013
Locatie: Vlaanderen, België, Europa
Berichten: 4.341
Standaard

Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Eduard Khil Bekijk bericht
ik heb het gerapporteerd. Ik ben het spuugzat dat ie constant de forumregels rond copy/pasten en het starten van nieuwe topics overtreedt, zonder enig optreden van de mods.


het gaat hier toch om een politiek standpunt, sociaal globalisme; de tekst sluit aan bij de N-Vb visie, in grote lijnen toch

en de bron staat er ook bij: de schrijfster en de wereldmorgen

rapporteer liever uzelf
N-Vb is offline   Met citaat antwoorden
Oud 24 september 2019, 17:35   #9
N-Vb
Minister-President
 
N-Vb's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 11 juni 2013
Locatie: Vlaanderen, België, Europa
Berichten: 4.341
Standaard

Opinie - Frank Vanaerschot
Immanuel Wallerstein: We leven in tijden van grote risico’s, maar ook van immens groot potentieel

Enkele weken geleden stierf Immanuel Wallerstein. Ik had al enkele jaren niet veel van hem gehoord, maar hij heeft een grote impact op me gehad. Toen ik politieke wetenschappen studeerde, overtuigde zijn uitleg over het systeem waarin we vandaag leven me het meeste. Volgens hem is kapitalisme iets wat we in de menselijke geschiedenis nog nooit voorheen gezien hebben.



We hebben nog nooit een wereldwijde economie gehad. Elk wereldrijk dat ooit bestaan heeft, was kleiner dan de wereld. En had politieke controle over de economie van dat imperium.

In kapitalisme zijn er landen met heel veel macht, landen met een beetje macht en totaal onderdrukte landen. Maar sinds Columbus dacht dat hij in India aankwam of de Nederlanders met de Verenigde Oost Indische Companie de eerste beursgenoteerde multinational oprichtten, heeft een land nog nooit de wereldeconomie politiek kunnen controleren. De winstverwachtingen van kapitalisten over landsgrenzen heen zijn de voorbije eeuwen de belangrijkste politieke factor geweest.

Het is een systeem dat robuust en onoverwinbaar lijkt, niet omdat het nooit in crisis is, maar omdat crisissen het lijken te versterken. Maar Wallerstein nam geen vrede met die kijk op de geschiedenis. Hij gaat ervan uit dat sociale systemen (zoals het Romeinse rijk, dat van de Maya’s, of het kapitalisme) levens hebben.

Net als in de natuur. Hij inspireerde zich bij Ilya Prygogine, een bioloog aan de ULB. Succesvolle biologische en sociale systemen hebben een periode waarin ze ontstaan en groeien omdat ze succesvol zijn. Daarna hebben ze een stabiele periode waarin ze elke tegenslag te boven komen. Maar er komt altijd een moment waarop het organisme niet meer goed kan antwoorden op de uitdagingen waar ze voor staat. Een moment waarop het basismechanisme dat het systeem altijd heeft doen functioneren, niet het juiste antwoord is op een nieuwe uitdaging. Denk maar aan ‘survival of the fittest’, een term uit de evolutieleer van Darwin en die vaak gebruikt wordt om te zeggen dat kapitalisme de natuurlijke staat van de samenleving is.

Maar die vergelijking berust op een misverstand over wat survival of the fittest eigenlijk betekent. Survival of the fittest betekent niet dat de sterkste wint, het betekent dat wie zich het best kan aanpassen aan de huidige omstandigheden de meeste kansen heeft om te blijven bestaan. Volgens Immanuel Wallerstein zijn we sinds de jaren 70 op het punt aanbeland waar het kapitalisme over zijn hoogtepunt heen is en langzaam maar zeker de greep op de situatie verliest.

Het wordt steeds moeilijker voor kapitalisten om winst te maken uit productieve economische activiteit. De kosten van productie zijn de hoogte in gegaan en de mogelijkheid om genoeg vraag te hebben voor die productie is te laag geworden voor kapitalisten om hun winst voldoende te verhogen. Dat zou je misschien niet zeggen als je de winstcijfers van bedrijven ziet. Maar een steeds groter deel van die winst is speculatie, ze komt uit financiële operaties, die bovendien steeds meer ondersteund moeten worden met honderden miljarden steun van overheden om niet in elkaar te stuiken.

Het is steeds moeilijker om winst te maken met productieve activiteiten omdat het steeds dieper binnendringen van de markt in steeds meer uithoeken van de wereld, ervoor zorgt dat de lokale bevolking bijna overal toegetreden is tot de arbeidsmarkt. En na verloop van tijd zorgt dit voor hogere looneisen. Bedrijven die 20 jaar geleden naar China gingen voor de goedkope werkkrachten, zijn ondertussen al gevlucht van de hogere loonkosten, naar Ethiopië of Bangladesh. Hogere loonkosten betekenen ook hogere kosten voor kapitalisten.

Bovendien wordt het steeds moeilijker voor kapitalisten om de kosten van de vernietiging van de natuur te ontwijken. Decennialang konden bedrijven die negeren of afwimpelen op het publiek. En zelfs al zijn ze onvoldoende om het probleem aan te pakken, milieunormen zorgen voor kosten die vroeger niet bestonden. Die kosten kunnen alleen maar omhoog gaan. Ofwel omdat de normen strenger worden en bedrijven deze kosten moeten inrekenen. En die kunnen die kosten wel doorrekenen aan hun klanten, maar er zal een moment komen waarop dat resulteert in steeds minder interesse in hun producten. Zou u evenveel vliegen als uw ticket 400 in plaats van 40 euro kost?

Maar ook als de normen niet verhogen zal de economische schade die klimaatopwarming nu al aanricht alleen maar toenemen. Het is eigenaardig dat Immanuel Wallerstein stelde dat de neergang 60 ?* 80 jaar zou duren en dat die einddatum overeen komt met de deadline voor klimaatactie die klimaatexperten van de VN naar voor schuiven: 2050. Winst is dus moeilijker om te maken, en winst is een steeds slechter antwoord op de uitdagingen waar we voor staan. En kapitalisme werkt alleen als kapitaal eindeloos kan toenemen.

Er zijn altijd heel wat mensen tegen kapitalisme geweest omdat het ongeziene hoeveelheden rijkdom weet te creëren (zelfs wie in een Westers land in de middenklasse is opgegroeid, heeft het materieel beter dan een koning in de Middeleeuwen) en toch zoveel mensen extreem hard uitbuit. Het grote verschil sinds de jaren 70 is dat naarmate de neergang verdergaat, kapitaalaccumulatie voor de elite minder interessant wordt. Naarmate het moeilijker wordt om stabiel hoge winsten te maken, is winst ook een steeds minder efficiënte manier om macht te verwerven.

De periode waarin een systeem uit haar evenwicht geraakt en vervalt, is chaos. Sinds de jaren 70 hebben we verschillende economische en financiële crisissen meegemaakt, is het geopolitieke evenwicht zoek en is klimaatopwarming een steeds urgenter probleem waar maar niets ernstig aan gedaan wordt.

Laten we kijken naar wat in een week tijd gebeurde: vorig weekend hebben Houthi-rebellen die in Jemen in een extreem gewelddadig en vuile hongeroorlog met Saudi-Arabië verwikkeld zijn met drones olie-installaties van Saudi-Arabië gebombardeerd, waardoor 5 procent van de wereldwijde olieproductie uitviel. Dinsdag was de Amerikaanse centrale bank in een donkere hoek van het financiële systeem genoodzaakt noodleningen toe te kennen aan banken. De winstmachines van banken zijn zo georganiseerd dat ze elke avond miljarden moeten kunnen lenen op heel korte termijn. Als dat geld niet beschikbaar is, kunnen ze heel snel failliet gaan. Vrijdag is er een internationale staking voor het klimaat. Het begon ongeveer een jaar geleden, toen was een Zweeds meisje zo koppig dat ze haar gewone leven niet meer wil verderzetten omdat we onze eigen leefomgeving in sneltempo om zeep helpen. In de VS verlaten werknemers van bedrijven als Google, Amazon, Facebook en Ben en Jerry’s nu het werk. Bij Amazon eist het personeel dat ze stoppen met samenwerken met oliebedrijven.

En dit, naast alle droge analyses, is het echte mooie aan de nalatenschap van Immanuel Wallerstein. Het sluitstuk van zijn theorie is dat wie nu leeft niet alleen de geschiedenis voor zijn ogen ziet ontluiken, terwijl een eeuwenoud systeem wankelt en kraakt in al haar voegen. De gewone sterveling heeft nu meer impact op de wereld dan op eender welk moment in de laatste 500 jaar.

Als een systeem onderuitgaat, moet er iets nieuws voor in de plaats komen. Hoe dat eruit ziet, weet nog niemand. Het is volledig afhankelijk van wie er in slaagt zich te organiseren om iets nieuws te bedenken dat een goed antwoord kan bieden op de uitdagingen waar we voor staan.

Het slimste deel van de elite heeft al door dat kapitaalaccumulatie hen niet langer zal helpen om hun macht ongebreideld te vergroten en is op zoek naar iets anders. Tegelijkertijd komen bewegingen die zich willen emanciperen uit alle hoeken van de samenleving wereldwijd op als lopende vuurtjes. Met vallen en opstaan en hevige tegenreacties, maar veerkrachtiger dan iemand ooit zou hebben kunnen bedenken 20 jaar geleden.

We leven zeker in tijden van grote risico’s. Maar ook van immens groot potentieel. De opstanden en politieke energie van miljoenen tijdens de Franse of de Oktoberrevolutie moesten opboksen tegen een elite die in een systeem zaten dat op volle kracht draaide.


Bron: De WereldMorgen

Volgens N-Vb zal de wereld eerst moeten globaliseren eer we een betere verdeling van de rijkdom kunnen organiseren, zoals Marx het voor ogen had.
De rijken zullen een vermogensbelasting betalen.
N-Vb is offline   Met citaat antwoorden
Oud 27 september 2019, 18:00   #10
Eduard Khil
Secretaris-Generaal VN
 
Eduard Khil's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 5 juni 2012
Locatie: Hemel
Berichten: 35.531
Standaard

tl, dr
__________________
MAMBO VOORSPELT MILJARDEN DODEN DOOR HET COVIDVACCIN IN DE KOMENDE PAAR JAAR. MILJARDEN!


Eduard Khil is offline   Met citaat antwoorden
Oud 28 september 2019, 06:15   #11
patrickve
Secretaris-Generaal VN
 
patrickve's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 24 februari 2009
Locatie: Grenoble, Frankrijk
Berichten: 111.429
Standaard

Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door N-Vb Bekijk bericht
Maar die vergelijking berust op een misverstand over wat survival of the fittest eigenlijk betekent. Survival of the fittest betekent niet dat de sterkste wint, het betekent dat wie zich het best kan aanpassen aan de huidige omstandigheden de meeste kansen heeft om te blijven bestaan. Volgens Immanuel Wallerstein zijn we sinds de jaren 70 op het punt aanbeland waar het kapitalisme over zijn hoogtepunt heen is en langzaam maar zeker de greep op de situatie verliest.
Juist. Maar wat je ook hebt, is dat je niet op voorhand kan voorspellen wat nu "het beste aangepast is" en wat het niet is. Enkel de echte strijd lever U het juiste resultaat, na de strijd. Zoals je niet op voorhand kan zeggen wie de wereldbeker voetbal moet winnen. Enkel de matchen bepalen dat. Voor het toernooi kan je het dus niet stellen.

Citaat:
Maar ook als de normen niet verhogen zal de economische schade die klimaatopwarming nu al aanricht alleen maar toenemen. Het is eigenaardig dat Immanuel Wallerstein stelde dat de neergang 60 ?* 80 jaar zou duren en dat die einddatum overeen komt met de deadline voor klimaatactie die klimaatexperten van de VN naar voor schuiven: 2050. Winst is dus moeilijker om te maken, en winst is een steeds slechter antwoord op de uitdagingen waar we voor staan. En kapitalisme werkt alleen als kapitaal eindeloos kan toenemen.
Kijk, dat zijn theoretische beschouwingen. Als men ervan overtuigd is dat kapitalisme niet meer aangepast is, zal het dus verdwijnen (zie Darwin). En zolang het niet verdwenen is, kan je niet zeggen dat het niet aangepast is.

Maw, een theoretische beschouwing over wat nu "zou moeten Darwinistisch overleven" is een aanfluiting zelf van het principe dat de best aangepaste overleeft en alle anderen doet verdwijnen, he. Het is de basis van fascisme, om op voorhand te zeggen welke de winnaar moet zijn van de Darwinistische strijd. Enkel de strijd bepaalt de overwinnaar.

Citaat:
Er zijn altijd heel wat mensen tegen kapitalisme geweest omdat het ongeziene hoeveelheden rijkdom weet te creëren (zelfs wie in een Westers land in de middenklasse is opgegroeid, heeft het materieel beter dan een koning in de Middeleeuwen) en toch zoveel mensen extreem hard uitbuit.
Ik vind het eigenaardig om Darwin naar boven te halen, en het bovenstaande als een probleem te beschouwen. Het is toch PERFECT om winnaars en verliezers te hebben ? Daar draait het hem toch om, zeker als je Darwin durft te vernoemen ?

Citaat:
De periode waarin een systeem uit haar evenwicht geraakt en vervalt, is chaos. Sinds de jaren 70 hebben we verschillende economische en financiële crisissen meegemaakt, is het geopolitieke evenwicht zoek en is klimaatopwarming een steeds urgenter probleem waar maar niets ernstig aan gedaan wordt.
Weerom: als je Darwin (terecht) aanhaalt, regelt dat zichzelf allemaal he: die die het beste aangepast zijn, de systemen die het beste aangepast zijn (oa. aan een klimaatsverandering) zullen overblijven, en alle anderen zullen verdwijnen. Waar maakt gij U dus druk om en waarom zouden we iets moeten doen ? Het beste gebeurt immers vanzelf. De winnaar wint vanzelf, de verliezer verdwijnt vanzelf.

Oftewel is kapitalisme "goed aangepast" en blijft bestaan. Dan moeten we er ook niks tegen doen, want het is de winnaar die we wilden. Oftewel is kapitalisme "niet meer aangepast" en dan moet ge er niet tegen strijden, het al vanzelf verdwijnen. Dat het kapitalisme ondertussen "veranderingen aanbrengt" zoals klimaatsverandering, daar is ook niks mis mee: immers, de winnaar is diegene die zich het beste aanpast. Die moet zich dan ook maar het beste aanpassen aan een klimaatsverandering, he.

Eens je Darwin aanvaardt (en uiteraard moet je die aanvaarden, het is quasi-tautologisch) is alles wat er gebeurt, "goed". Immers, als het gebeurt, is het dat het gebeurt door de best aangepaste. Als er iets vernietigd wordt, is dat omdat het een slecht aangepaste was, dus is het normaal dat die vernietigd wordt.

Dus "laissez faire" he, dat selecteert automatisch de best aangepaste.

Laatst gewijzigd door patrickve : 28 september 2019 om 06:16.
patrickve is offline   Met citaat antwoorden
Oud 28 september 2019, 10:41   #12
Eduard Khil
Secretaris-Generaal VN
 
Eduard Khil's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 5 juni 2012
Locatie: Hemel
Berichten: 35.531
Standaard

Leve de verglazing!
__________________
MAMBO VOORSPELT MILJARDEN DODEN DOOR HET COVIDVACCIN IN DE KOMENDE PAAR JAAR. MILJARDEN!


Eduard Khil is offline   Met citaat antwoorden
Oud 10 oktober 2019, 21:40   #13
N-Vb
Minister-President
 
N-Vb's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 11 juni 2013
Locatie: Vlaanderen, België, Europa
Berichten: 4.341
Standaard

Waanzinnige tabel fiscale tarieven VS toont hoe rijken minder betalen dan armen. En hier?
Voor de eerste maal in de geschiedenis van de VS betaalden de 400 rijkste Amerikanen minder belastingen in 2018 dan de mensen in alle andere inkomensklassen. Bernie Sanders zei daarover: "De vraag van onze tijd is: blijven wij dit tolereren? Of nemen we onze democratie terug van de oligarchen die ons land overheersen?" De vraag mag ook hier gesteld worden.


Een jaar nadat het belastingplan van president Trump en de Republikeinse Partij is ingevoerd zijn de concrete resultaten bekend. De rijkste mensen in de VS moeten nu nog 23 procent belastingen betalen op hun inkomen (federale, deelstaat- en lokale taksen samen).
Met een bewegende grafiek (zie hieronder) toont David Leonhardt, columnist bij The New York Times, hoe de belastingtarieven per inkomensgroep sinds 1951 tot 2018 zijn geëvolueerd. Terwijl die tarieven voor de lage en middeninkomens steeds dezelfde zijn gebleven zijn de tarieven voor de tienprocent rijkste inkomens zeventig jaar lang gedaald.


In 1950 betaalden de rijkste Amerikanen nog 70 procent inkomstenbelastingen. In 1980 was dat al gedaald tot 47 procent. Federaal parlementslid Alexandria Ocasio-Cortez heeft al voorgesteld om dat tarief terug in te voeren.
Volgens Dan Moynihan, professor aan de Georgetown University in Washington DC is de strijd voor progressieve hoge belastingtarieven altijd een kwestie van politieke keuzes, niet van een of andere ‘natuurwet’.
Andere commentatoren wijzen erop dat er een direct verband is tussen dit fiscaal regressief beleid en de achteruitgang van de infrastructuur, het onderwijs en andere openbare diensten in de VS, zoals de gezondheidszorg. Neoliberale opiniemakers verwerpen dat verband en zien deze evolutie louter als een gevolg van het ‘gierige consumptiegedrag van de millennials’ (de generatie die rond 2000 is geboren).
De maatschappelijke context in de VS valt niet helemaal te vergelijken met hier, dankzij de openbare sociale zekerheid en het openbaar onderwijs. De tendensen zijn echter duidelijk aanwezig. Grote bedrijven als IKEA, Inbev, Electrabel betalen helemaal geen belastingen, net als heel wat steenrijke Belgen, die er zelfs mee opscheppen dat ze nauwelijks belastingen betalen.
De vraag van Bernie Sanders is dus even pertinent hier: “Blijven wij dit tolereren? Of nemen we onze democratie terug van deze oligarchen?”
N-Vb is offline   Met citaat antwoorden
Oud 22 oktober 2019, 12:56   #14
patrickve
Secretaris-Generaal VN
 
patrickve's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 24 februari 2009
Locatie: Grenoble, Frankrijk
Berichten: 111.429
Standaard

Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door N-Vb Bekijk bericht
Voor de eerste maal in de geschiedenis van de VS betaalden de 400 rijkste Amerikanen minder belastingen in 2018 dan de mensen in alle andere inkomensklassen.
Dat is een raar criterium. Hebben we het hier over een absoluut bedrag per persoon ? Maw, betaalde elk van die 400 rijksten bijvoorbeeld maar $1000 dollar belastingen, terwijl elk van de andere Amerikanen, een voor een, tot de armste toe, elk persoonlijk meer dan $1000 betaalden ?

Want als het over de SOM gaat, dan is dat zelfs vanzelfsprekend. Het zou schokkend zijn mocht dat niet zo zijn. Stel dat er 1 miljoen inwoners is die elk $100 000 per jaar verdienen, en 400 inwoners die $110 000 verdienen. Je zou hopen dat de som van wat die 400 rijksten moeten betalen, niet MEER is dan de som van wat dat miljoen anderen moet betalen he.

Dus is het een heel eigenaardig argument om verbolgen over te zijn. Oftewel betalen die superrijken elk van hen minder in absolute termen dan de armste der Amerikanen, oftewel mogen we hopen dat het zo is, natuurlijk. Je kan toch moeilijk verwachten dat een groep van 400 belastingsplichtingen in totaal meer betaalt dan de miljoenen anderen samen. Dat zou pure afzetting zijn.
patrickve is offline   Met citaat antwoorden
Oud 29 januari 2020, 21:45   #15
N-Vb
Minister-President
 
N-Vb's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 11 juni 2013
Locatie: Vlaanderen, België, Europa
Berichten: 4.341
Standaard

'We moeten de natiestaat niet langer laten kapen door extreemrechtse populisten', waarschuwt politoloog David Djaïz. Alleen dat kan de gewone man beschermen tegen de uitwassen van de globalisering.

David Djaïz: 'We moeten ons lot opnieuw in eigen handen nemen.' © Thomas Padilla
Met David Djaïz heeft progressief Parijs een nieuwe ster aan het firmament. De jonge politieke wetenschapper past in het nieuwe rijtje linkse Franse intellectuelen waarvan de econoom Thomas Piketty de bekendste exponent is, en die de economische en sociale ongelijkheid die het gevolg zijn van de globalisering onder de loep nemen.
Djaïz groeide op in Agen, een stadje in het zuidwesten van Frankrijk. Zijn vader is van Algerijnse origine, zijn ouders waren leraren. In de leeszaal van zijn Parijse uitgever, waar we elkaar treffen, omschrijft hij zichzelf als 'een zuiver product van de Republikeinse meritocratie'.
Regio's als Catalonië en Vlaanderen zijn economisch uiterst dynamisch, met dank aan de globalisering. Maar ze keren zich af van de natiestaat.
Hij was een werkelijk briljante student. Franse media brengen graag in herinnering dat hij gemiddeld 19,87 op 20 behaalde op zijn baccalaureaat, het Franse eindexamen in het middelbaar onderwijs. Daarna doorliep hij de vermaarde Ecole Nationale d'Administration (ENA), de Franse hogeschool waar het gros van de Franse elite wordt gevormd. Vandaag werkt hij als hoge ambtenaar bij de inspectie van Financiën. 'De Fransen zijn geobsedeerd door een parcours als het mijne, maar ik ga er onthecht mee om', lacht hij. 'Trouwens, ik draag twee petjes. Aan de ene kant ben ik een neutrale dienaar van de staat (daardoor wil hij zich niet uitspreken over het beleid van president Emmanuel Macron, nvdr). Aan de andere kant ben ik een geëngageerde schrijver en intellectueel.'


Djaïz is goed bevriend met PS-voorzitter Paul Magnette en werkt samen met de Fondation Jean Jaurès, een aan de Franse Parti Socialiste verbonden denktank. De noodlijdende Franse socialisten kunnen wel wat frisse ideeën gebruiken. In zijn tweede boek, Slow démocratie, breekt hij een lans voor de democratische natiestaat. Die moet ook in progressieve kringen eerherstel krijgen, vindt hij. De titel is 'een knipoog' naar de slow food-beweging, een protestbeweging tegen grootschalige industriële voedselproductie en fastfoodketens zoals McDonald's. Slow food ijverde voor vertraging en voor een terugkeer naar een kwaliteitsvolle lokale keuken. Volgens Djaïz moeten we op dezelfde manier de mondialisering vertragen en terugkeren naar een kwaliteitsvolle nationale democratie - 'waarbij de representatieve democratie wordt aangevuld met nieuwe vormen van directe democratie'. Het doel is 'ons lot opnieuw in eigen handen te nemen'. Take back control, maar dan niet in populistische zin, wel om de uit de hand gelopen globalisering een halt toe te roepen.
Vaak hoor je het verwijt dat onze nationale democratieën te traag en te inefficiënt zijn in een geglobaliseerde wereld.
David Djaïz: Dat is het klassieke verwijt van de technocraten. In het boek citeer ik een e-mail van Jean-Claude Trichet en Mario Draghi van de Europese Centrale Bank aan Mario Monti, de toenmalige Italiaanse premier tijdens de crisis rond de Italiaanse overheidsschuld. Zij raadden hem aan om een aantal hervormingen per volmacht door te duwen - de Italiaanse grondwet biedt die mogelijkheid - om zo het Italiaanse parlement te omzeilen.
Hoe dan ook zijn natiestaten in de voorbije veertig jaar veel van hun beslissingsmacht kwijtgeraakt.
Djaïz: Tijdens de naoorlogse periode, van 1945 tot de oliecrisis van 1973 zeg maar, speelden economie en politiek zich af op dezelfde schaalgrootte. Nationaal verkozen regeringen hadden een zekere macht omdat de economische beleidsinstrumenten op nationaal niveau zaten. Het was bovendien een periode van economische groei. Nationale regeringen waakten erover dat die groei zich vertaalde in hogere lonen. Maar op het eind van de jaren 1960 zijn economie en politiek van elkaar losgekoppeld geraakt. De studentenopstand van 1968, de eerste systematische revolte die draaide rond postmaterialistische waarden, was een keerpunt. Als gevolg daarvan zijn een aantal intellectuelen en politici opgestaan die zeiden: zo kan het niet langer, mensen worden te individualistisch en veeleisend, onze samenlevingen worden onbestuurbaar. Zo ontstond het idee om een deel van de besluitvorming weg te halen uit de heksenketel van de democratie en over te hevelen naar onafhankelijke, door technocraten bevolkte bestuursorganen.

David Djaïz: 'Het is voor nationale regeringen vrijwel onmogelijk om nog een eigen economisch beleid te voeren.' © Thomas Padilla
Toen zorgde de oliecrisis voor een groeivertraging en hoge inflatie. Antikeynesiaanse economen die pleitten voor een onafhankelijke centrale bank met een restrictief monetair beleid en hoge rentevoeten vonden volop gehoor. En dat is precies wat Paul Volcker deed toen hij in 1979 gouverneur van de Amerikaanse centrale bank werd. Hij creëerde ook een nieuw regulerend kader waarbinnen de vrije markt optimaal zou kunnen functioneren. De Europese Akte van 1986, die de Europese eenheidsmarkt moest versterken, was het intellectuele geesteskind van die ontwikkelingen. En op economisch vlak heeft een en ander ook best goed gewerkt. Maar voor onze democratie heeft die neoliberale cyclus nare gevolgen gehad. Uiteindelijk heeft hij geleid tot de crisis van de democratie die we vandaag meemaken.
En de 'hypermondialisering' van de afgelopen decennia heeft de slagkracht van natiestaten verder aangetast?
Djaïz: Door die hypermondialisering zijn nationale economieën heel afhankelijk geworden van de rest van de wereld. In 1945 was de mate van openheid naar de rest van de wereld van een gemiddelde westerse economie 10 procent, vandaag is dat 30 ?* 40 procent. Daardoor is het voor nationale regeringen vrijwel onmogelijk om nog een eigen economisch beleid te voeren. Toen de Franse socialisten in 1980 aan de macht kwamen, hebben hun pogingen tot een keynesiaanse economische relance vooral de orderboekjes van Duitse bedrijven gevuld. Nationale democratie en hypermondialisering staan op bijzonder gespannen voet met elkaar. Hetzelfde zie je in de Europese Unie. De economische eenmaking is een onverhoopt succes gebleken. Maar op sociaal vlak is er steeds meer ongelijkheid, tussen en binnen de Europese lidstaten. En nationale democratieën worden on hold gezet. Griekenland is daar een goed voorbeeld van. Om bij de euro te blijven, hebben de Grieken het resultaat van hun referendum in de prullenbak moeten gooien.
U bent zeer kritisch voor een kosmopolitische elite die zich volgens u heeft afgescheiden van de natiestaat, en voor wie nationale politiek en solidariteit er niet meer toe doen.
Djaïz: De globalisering veroorzaakt extreme polarisering in onze samenlevingen. In de westerse wereld is de globalisering vooral ten goede gekomen aan de rijkste 5 procent van de bevolking. Er is een heersende klasse die zich heeft losgezongen van de gewone mensen met wie ze een grondgebied deelt. Die klasse leeft in een gesloten circuit, en geeft inderdaad nog bitter weinig om nationale samenhorigheid en solidariteit. Het gaat om een minderheidsgroep van hoogopgeleide kosmopolieten, die vaak in de grote steden woont, leeft op het ritme van de mondialisering, goed geld verdient en weinig te lijden heeft onder de delokalisatie van de industriële productie naar lagelonenlanden. En dan heb je andere sociale groepen, met name degenen die economisch afhankelijk waren van de industrie, die juist heel hard zijn getroffen door de globalisering, en die vaak in achtergebleven gebieden wonen.
Ook geografisch verdeelt de globalisering samenlevingen, tussen de grote steden en de rest van het land. Dat creëert frustratie en terechte woede bij grote stukken van de lage middenklasse. Wat vroeger het gemeenschappelijke cement was, de natiestaat, is vervangen door wat politicoloog Jérôme Fourquet 'de Franse archipel' heeft genoemd, een verzameling eilandjes die nauwelijks nog met elkaar in contact staan.
Als men anders over de globalisering had nagedacht, had men kunnen voorkomen dat de middenklasse verpletterd werd.
Die elites, die zich niet meer met hun nationale gemeenschap verbonden voelen, zijn ook steeds minder bereid tot nationale solidariteit met mensen die buiten de boot vallen.

Djaïz: Precies. Die hogere sociale klassen worden namelijk grotendeels bevolkt door zogenaamde nomadische beroepen, die concurreren met andere nomaden wereldwijd. Om in die wereldmarkt competitief te zijn, moeten de kosten van het levensonderhoud zo laag mogelijk blijven. Een informaticus in India, bijvoorbeeld, is uiterst competitief tegenover een Amerikaanse collega die hetzelfde werk doet, omdat alle sedentaire banen rondom hem spotgoedkoop zijn. Nomadische werkers zijn gebaat bij zo laag mogelijke publieke uitgaven en belastingen en hebben weinig belang bij solidariteit met sedentaire werkers. Je kunt zelfs stellen dat de klassenstrijd tussen arbeid en kapitaal veel minder conflictueus was dan de hedendaagse strijd tussen nomadische en sedentaire werkers. Tussen arbeid en kapitaal kon je een compromis vinden, in de vorm van loonsverhogingen. Maar hier gaat het niet om een strijd tussen gestructureerde groepen in de samenleving, maar om een diffuze strijd om de controle over de middelen van de staat. Dat zie je met de gele hesjes. Dat zijn vaak handwerkers, kleine zelfstandigen of pakketbezorgers, allemaal vormen van laaggeschoolde sedentaire arbeid, die diensten en goederen voor de lokale markt produceren. Zij richten zich tot de staat om hun stagnerende inkomens aan te vullen en meer sociale gelijkheid te vragen. En zo komt de staat in het hart van economische conflicten te staan.
Voor sommige regio's geldt trouwens hetzelfde als voor de hogere sociale klassen. Neem Catalonië, Beieren of Londen, en ik zou ook Vlaanderen kunnen noemen: economisch uiterst dynamische regio's, met dank aan de globalisering. Maar die regio's keren zich af van de natiestaat waarvan ze deel uitmaken en stellen de solidariteit met minder welvarende regio's ter discussie.
U vindt dat progressieve politici de term 'natiestaat' opnieuw moeten claimen en hem niet moeten overlaten aan de populisten en nationalisten.
Djaïz: Ik weiger het concept van de natiestaat te laten kapen door extreemrechtse populisten. Wat betekent een natiestaat in de context van de globalisering? Het is een ruimte waarbinnen je economische en sociale solidariteit organiseert. Onze natiestaten hebben ondanks alles tamelijk goed standgehouden, terwijl alle andere instrumenten van solidariteit - de kerk, de vakbonden en de politieke partijen - in veertig jaar tijd uiteen zijn gevallen. Natiestaten zijn de voorbije decennia een paar keer doodverklaard, maar ik voorzie juist een mooie toekomst voor de natiestaat. Want alleen natiestaten kunnen de groeiende verdeeldheid in de samenleving, tussen hoog- en laagopgeleid, tussen de groten steden en de rest van het land, het hoofd bieden.
Je zou ook kunnen zeggen: we hebben een Europese verzorgingsstaat nodig. Ik ben het daarmee eens. Maar de sterren voor zo'n sociaal Europa staan niet gunstig, en je moet vooral niet ontrafelen wat nu al op nationaal niveau gebeurt. Toen de desindustrialisatie in Frankrijk toesloeg, was het dankzij ons stelsel van sociale bescherming en dankzij de socialisatie van een deel van onze welvaart dat regio's zoals Lotharingen niet in armoede zijn weggezonken.

David Djaïz, Slow Démocratie, Allary, 313 blz., 20,90 euro. De Nederlandse vertaling verschijnt in juni bij Uitgeverij Pluim.
Waarmee ik niet wil zeggen dat de natiestaten het beste beleidsniveau voor álle problemen zijn. De strijd tegen de opwarming van de aarde voer je het best op Europees niveau. Maar we moeten de menselijke gemeenschappen heruitvinden: lokaal, nationaal én Europees. De grote Franse socioloog Marcel Mauss zei: een natie is een samenleving op een plek. Wat ik nationalistische populisten verwijt, is dat ze alleen oog hebben voor identiteit maar nooit praten over solidariteit. We moeten hun imaginaire, racistische discours over identiteit en etnisch zuivere naties doorprikken en laten zien dat een natie op de eerste plaats een samenleving op een plek is, en waar burgerschap voorafgaat aan nationaliteit.
Wilt u de globalisering terugdraaien? Pleit u voor protectionistische maatregelen?
Djaïz: Nee, toch niet. Mondiale handel creëert concurrentie en dat is goed voor de consumenten. Bovendien heeft de globalisering wereldwijd honderden miljoenen mensen uit de armoede gehaald, met name in Azië. Maar tegelijk veroorzaakt de globalisering fabriekssluitingen en economische woestijnen in de oude geïndustrialiseerde landen. Dan moet je de verliezers compenseren. Het probleem is niet zozeer de globalisering, wel het neoliberalisme waarmee de globalisering hand in hand is gegaan. Dat heeft ervoor gezorgd dat - tegelijk met de internationalisering van de handel en de liberalisering van de kapitaalmarkten - de publieke voorzieningen en de verzorgingsstaten zijn verzwakt. Als men anders over de globalisering had nagedacht, had men kunnen voorkomen dat de middenklasse verpletterd werd. Maar vandaag verkeert niet alleen de liberale democratie in ademnood, maar evengoed de liberale globalisering. De Verenigde Staten, die altijd de grote stuwende kracht waren, zijn met president Donald Trump de voornaamste tegenstanders van de spelregels geworden. Het is dus de hoogste tijd om na te denken over manieren om de globalisering beter te reguleren en het evenwicht tussen kapitalisme, democratie, sociale rechtvaardigheid en de zorg om het klimaat te herstellen.
Hoe wilt u dat aanpakken?
Djaïz: Denk opnieuw aan de gele hesjes en hun stagnerende lonen. Je zou hun inkomens uit arbeid heel goed kunnen aanvullen met een inkomen uit vermogen. Het is geen noodlottigheid dat grote vermogens in een heel beperkte groep geconcentreerd zijn. Dat is het gevolg van een neoliberaal systeem waarin kapitaal heel weinig wordt belast. Dankzij een buitensporige, van de reële economie losgekomen financiële sector zijn op die manier enorme fortuinen opgebouwd. Maar je zou een systeem kunnen bedenken waarin vermogen wordt gespreid aan de bron, in plaats van te proberen om achteraf, via belastingen, de rijkdom wat beter te verdelen. Je kunt het bezit van kapitaal op verschillende manieren decentraliseren. Door meer en betere collectieve voorzieningen, want dat komt neer op het socialiseren van privékapitaal, door coöperatief aandeelhouderschap of spaarformules voor kleine kapitaalbezitters fiscaal te stimuleren, door een dotatie van 100.000 euro aan elke achttienjarige, zodat iedereen bij de start van zijn volwassen leven over een klein beetje vermogen beschikt. Je kunt een en ander financieren door middel van hogere successierechten of door een rijkentaks op grote vermogens.
Hef hogere successierechten of een rijkentaks, en geef elke achttienjarige 100.000 euro als startkapitaal in het leven.
U pleit ook voor het stimuleren van de lokale en circulaire economie in gebieden die onder de globalisering te lijden hebben.
Djaïz: Het idee is dat je bepaalde stukken van de economie aan de globalisering probeert te onttrekken, en dat de overheid mensen in een bepaald gebied fiscaal aanmoedigt om een plaatselijke economie te construeren, gebaseerd op lokaal vervaardigde producten en diensten. Denk aan het stimuleren van biologische landbouw, het op grote schaal laten isoleren van gebouwen door lokale vakmensen, de uitbouw van lokale energieproductie en het recycleren van afval. De overheid kan in haar openbare aanbestedingen ook voorkeursclausules opnemen voor lokale producten en diensten. Maar dat vergt natuurlijk wel een aanpassing van de strenge Europese mededingingsregels.
Migratie, een thema dat kiezers sterk beroert, komt in uw boek nauwelijks aan bod. Maar een solide natiestaat veronderstelt bij uitstek grenzen, niet?
Djaïz: De problemen rond migratie hebben te maken met het tempo, de spreiding en de integratie van migranten. Als het tempo van de migratie onder controle is, er voldoende werk is voor iedereen en migranten gelijkmatig over het grondgebied zijn gespreid, verloopt de integratie best goed. Dat hebben we in de jaren 1960 in Frankrijk gezien. Maar als werk schaars wordt en grote aantallen migranten zich vestigen in etnisch homogene enclaves rondom de steden, hebben mensen het gevoel dat hun manier van leven in gevaar komt. Een progressieve regering moet op het vlak van migratie een tussenpositie innemen. Niet le grand remplacement, het idee dat Frankrijk wordt overspoeld en dat migranten door hun aantallen de oorspronkelijke Franse bevolking aan het vervangen zijn. Dat is waanzin. Maar ook niet le grand aveuglement, het idee dat we leven in de beste van alle mogelijke werelden en blind blijven voor de samenlevingsproblemen die migratie veroorzaakt. Linkse politici misten in de migratiediscussie vaak enige realiteitszin. Bron: Knack
N-Vb is offline   Met citaat antwoorden
Oud 29 januari 2020, 21:53   #16
Eduard Khil
Secretaris-Generaal VN
 
Eduard Khil's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 5 juni 2012
Locatie: Hemel
Berichten: 35.531
Standaard

Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door N-Vb Bekijk bericht
'We moeten de natiestaat niet langer laten kapen door extreemrechtse populisten', waarschuwt politoloog David Djaïz. Alleen dat kan de gewone man beschermen tegen de uitwassen van de globalisering.

David Djaïz: 'We moeten ons lot opnieuw in eigen handen nemen.' © Thomas Padilla
Met David Djaïz heeft progressief Parijs een nieuwe ster aan het firmament. De jonge politieke wetenschapper past in het nieuwe rijtje linkse Franse intellectuelen waarvan de econoom Thomas Piketty de bekendste exponent is, en die de economische en sociale ongelijkheid die het gevolg zijn van de globalisering onder de loep nemen.
Djaïz groeide op in Agen, een stadje in het zuidwesten van Frankrijk. Zijn vader is van Algerijnse origine, zijn ouders waren leraren. In de leeszaal van zijn Parijse uitgever, waar we elkaar treffen, omschrijft hij zichzelf als 'een zuiver product van de Republikeinse meritocratie'.
Regio's als Catalonië en Vlaanderen zijn economisch uiterst dynamisch, met dank aan de globalisering. Maar ze keren zich af van de natiestaat.
Hij was een werkelijk briljante student. Franse media brengen graag in herinnering dat hij gemiddeld 19,87 op 20 behaalde op zijn baccalaureaat, het Franse eindexamen in het middelbaar onderwijs. Daarna doorliep hij de vermaarde Ecole Nationale d'Administration (ENA), de Franse hogeschool waar het gros van de Franse elite wordt gevormd. Vandaag werkt hij als hoge ambtenaar bij de inspectie van Financiën. 'De Fransen zijn geobsedeerd door een parcours als het mijne, maar ik ga er onthecht mee om', lacht hij. 'Trouwens, ik draag twee petjes. Aan de ene kant ben ik een neutrale dienaar van de staat (daardoor wil hij zich niet uitspreken over het beleid van president Emmanuel Macron, nvdr). Aan de andere kant ben ik een geëngageerde schrijver en intellectueel.'


Djaïz is goed bevriend met PS-voorzitter Paul Magnette en werkt samen met de Fondation Jean Jaurès, een aan de Franse Parti Socialiste verbonden denktank. De noodlijdende Franse socialisten kunnen wel wat frisse ideeën gebruiken. In zijn tweede boek, Slow démocratie, breekt hij een lans voor de democratische natiestaat. Die moet ook in progressieve kringen eerherstel krijgen, vindt hij. De titel is 'een knipoog' naar de slow food-beweging, een protestbeweging tegen grootschalige industriële voedselproductie en fastfoodketens zoals McDonald's. Slow food ijverde voor vertraging en voor een terugkeer naar een kwaliteitsvolle lokale keuken. Volgens Djaïz moeten we op dezelfde manier de mondialisering vertragen en terugkeren naar een kwaliteitsvolle nationale democratie - 'waarbij de representatieve democratie wordt aangevuld met nieuwe vormen van directe democratie'. Het doel is 'ons lot opnieuw in eigen handen te nemen'. Take back control, maar dan niet in populistische zin, wel om de uit de hand gelopen globalisering een halt toe te roepen.
Vaak hoor je het verwijt dat onze nationale democratieën te traag en te inefficiënt zijn in een geglobaliseerde wereld.
David Djaïz: Dat is het klassieke verwijt van de technocraten. In het boek citeer ik een e-mail van Jean-Claude Trichet en Mario Draghi van de Europese Centrale Bank aan Mario Monti, de toenmalige Italiaanse premier tijdens de crisis rond de Italiaanse overheidsschuld. Zij raadden hem aan om een aantal hervormingen per volmacht door te duwen - de Italiaanse grondwet biedt die mogelijkheid - om zo het Italiaanse parlement te omzeilen.
Hoe dan ook zijn natiestaten in de voorbije veertig jaar veel van hun beslissingsmacht kwijtgeraakt.
Djaïz: Tijdens de naoorlogse periode, van 1945 tot de oliecrisis van 1973 zeg maar, speelden economie en politiek zich af op dezelfde schaalgrootte. Nationaal verkozen regeringen hadden een zekere macht omdat de economische beleidsinstrumenten op nationaal niveau zaten. Het was bovendien een periode van economische groei. Nationale regeringen waakten erover dat die groei zich vertaalde in hogere lonen. Maar op het eind van de jaren 1960 zijn economie en politiek van elkaar losgekoppeld geraakt. De studentenopstand van 1968, de eerste systematische revolte die draaide rond postmaterialistische waarden, was een keerpunt. Als gevolg daarvan zijn een aantal intellectuelen en politici opgestaan die zeiden: zo kan het niet langer, mensen worden te individualistisch en veeleisend, onze samenlevingen worden onbestuurbaar. Zo ontstond het idee om een deel van de besluitvorming weg te halen uit de heksenketel van de democratie en over te hevelen naar onafhankelijke, door technocraten bevolkte bestuursorganen.

David Djaïz: 'Het is voor nationale regeringen vrijwel onmogelijk om nog een eigen economisch beleid te voeren.' © Thomas Padilla
Toen zorgde de oliecrisis voor een groeivertraging en hoge inflatie. Antikeynesiaanse economen die pleitten voor een onafhankelijke centrale bank met een restrictief monetair beleid en hoge rentevoeten vonden volop gehoor. En dat is precies wat Paul Volcker deed toen hij in 1979 gouverneur van de Amerikaanse centrale bank werd. Hij creëerde ook een nieuw regulerend kader waarbinnen de vrije markt optimaal zou kunnen functioneren. De Europese Akte van 1986, die de Europese eenheidsmarkt moest versterken, was het intellectuele geesteskind van die ontwikkelingen. En op economisch vlak heeft een en ander ook best goed gewerkt. Maar voor onze democratie heeft die neoliberale cyclus nare gevolgen gehad. Uiteindelijk heeft hij geleid tot de crisis van de democratie die we vandaag meemaken.
En de 'hypermondialisering' van de afgelopen decennia heeft de slagkracht van natiestaten verder aangetast?
Djaïz: Door die hypermondialisering zijn nationale economieën heel afhankelijk geworden van de rest van de wereld. In 1945 was de mate van openheid naar de rest van de wereld van een gemiddelde westerse economie 10 procent, vandaag is dat 30 ?* 40 procent. Daardoor is het voor nationale regeringen vrijwel onmogelijk om nog een eigen economisch beleid te voeren. Toen de Franse socialisten in 1980 aan de macht kwamen, hebben hun pogingen tot een keynesiaanse economische relance vooral de orderboekjes van Duitse bedrijven gevuld. Nationale democratie en hypermondialisering staan op bijzonder gespannen voet met elkaar. Hetzelfde zie je in de Europese Unie. De economische eenmaking is een onverhoopt succes gebleken. Maar op sociaal vlak is er steeds meer ongelijkheid, tussen en binnen de Europese lidstaten. En nationale democratieën worden on hold gezet. Griekenland is daar een goed voorbeeld van. Om bij de euro te blijven, hebben de Grieken het resultaat van hun referendum in de prullenbak moeten gooien.
U bent zeer kritisch voor een kosmopolitische elite die zich volgens u heeft afgescheiden van de natiestaat, en voor wie nationale politiek en solidariteit er niet meer toe doen.
Djaïz: De globalisering veroorzaakt extreme polarisering in onze samenlevingen. In de westerse wereld is de globalisering vooral ten goede gekomen aan de rijkste 5 procent van de bevolking. Er is een heersende klasse die zich heeft losgezongen van de gewone mensen met wie ze een grondgebied deelt. Die klasse leeft in een gesloten circuit, en geeft inderdaad nog bitter weinig om nationale samenhorigheid en solidariteit. Het gaat om een minderheidsgroep van hoogopgeleide kosmopolieten, die vaak in de grote steden woont, leeft op het ritme van de mondialisering, goed geld verdient en weinig te lijden heeft onder de delokalisatie van de industriële productie naar lagelonenlanden. En dan heb je andere sociale groepen, met name degenen die economisch afhankelijk waren van de industrie, die juist heel hard zijn getroffen door de globalisering, en die vaak in achtergebleven gebieden wonen.
Ook geografisch verdeelt de globalisering samenlevingen, tussen de grote steden en de rest van het land. Dat creëert frustratie en terechte woede bij grote stukken van de lage middenklasse. Wat vroeger het gemeenschappelijke cement was, de natiestaat, is vervangen door wat politicoloog Jérôme Fourquet 'de Franse archipel' heeft genoemd, een verzameling eilandjes die nauwelijks nog met elkaar in contact staan.
Als men anders over de globalisering had nagedacht, had men kunnen voorkomen dat de middenklasse verpletterd werd.
Die elites, die zich niet meer met hun nationale gemeenschap verbonden voelen, zijn ook steeds minder bereid tot nationale solidariteit met mensen die buiten de boot vallen.

Djaïz: Precies. Die hogere sociale klassen worden namelijk grotendeels bevolkt door zogenaamde nomadische beroepen, die concurreren met andere nomaden wereldwijd. Om in die wereldmarkt competitief te zijn, moeten de kosten van het levensonderhoud zo laag mogelijk blijven. Een informaticus in India, bijvoorbeeld, is uiterst competitief tegenover een Amerikaanse collega die hetzelfde werk doet, omdat alle sedentaire banen rondom hem spotgoedkoop zijn. Nomadische werkers zijn gebaat bij zo laag mogelijke publieke uitgaven en belastingen en hebben weinig belang bij solidariteit met sedentaire werkers. Je kunt zelfs stellen dat de klassenstrijd tussen arbeid en kapitaal veel minder conflictueus was dan de hedendaagse strijd tussen nomadische en sedentaire werkers. Tussen arbeid en kapitaal kon je een compromis vinden, in de vorm van loonsverhogingen. Maar hier gaat het niet om een strijd tussen gestructureerde groepen in de samenleving, maar om een diffuze strijd om de controle over de middelen van de staat. Dat zie je met de gele hesjes. Dat zijn vaak handwerkers, kleine zelfstandigen of pakketbezorgers, allemaal vormen van laaggeschoolde sedentaire arbeid, die diensten en goederen voor de lokale markt produceren. Zij richten zich tot de staat om hun stagnerende inkomens aan te vullen en meer sociale gelijkheid te vragen. En zo komt de staat in het hart van economische conflicten te staan.
Voor sommige regio's geldt trouwens hetzelfde als voor de hogere sociale klassen. Neem Catalonië, Beieren of Londen, en ik zou ook Vlaanderen kunnen noemen: economisch uiterst dynamische regio's, met dank aan de globalisering. Maar die regio's keren zich af van de natiestaat waarvan ze deel uitmaken en stellen de solidariteit met minder welvarende regio's ter discussie.
U vindt dat progressieve politici de term 'natiestaat' opnieuw moeten claimen en hem niet moeten overlaten aan de populisten en nationalisten.
Djaïz: Ik weiger het concept van de natiestaat te laten kapen door extreemrechtse populisten. Wat betekent een natiestaat in de context van de globalisering? Het is een ruimte waarbinnen je economische en sociale solidariteit organiseert. Onze natiestaten hebben ondanks alles tamelijk goed standgehouden, terwijl alle andere instrumenten van solidariteit - de kerk, de vakbonden en de politieke partijen - in veertig jaar tijd uiteen zijn gevallen. Natiestaten zijn de voorbije decennia een paar keer doodverklaard, maar ik voorzie juist een mooie toekomst voor de natiestaat. Want alleen natiestaten kunnen de groeiende verdeeldheid in de samenleving, tussen hoog- en laagopgeleid, tussen de groten steden en de rest van het land, het hoofd bieden.
Je zou ook kunnen zeggen: we hebben een Europese verzorgingsstaat nodig. Ik ben het daarmee eens. Maar de sterren voor zo'n sociaal Europa staan niet gunstig, en je moet vooral niet ontrafelen wat nu al op nationaal niveau gebeurt. Toen de desindustrialisatie in Frankrijk toesloeg, was het dankzij ons stelsel van sociale bescherming en dankzij de socialisatie van een deel van onze welvaart dat regio's zoals Lotharingen niet in armoede zijn weggezonken.

David Djaïz, Slow Démocratie, Allary, 313 blz., 20,90 euro. De Nederlandse vertaling verschijnt in juni bij Uitgeverij Pluim.
Waarmee ik niet wil zeggen dat de natiestaten het beste beleidsniveau voor álle problemen zijn. De strijd tegen de opwarming van de aarde voer je het best op Europees niveau. Maar we moeten de menselijke gemeenschappen heruitvinden: lokaal, nationaal én Europees. De grote Franse socioloog Marcel Mauss zei: een natie is een samenleving op een plek. Wat ik nationalistische populisten verwijt, is dat ze alleen oog hebben voor identiteit maar nooit praten over solidariteit. We moeten hun imaginaire, racistische discours over identiteit en etnisch zuivere naties doorprikken en laten zien dat een natie op de eerste plaats een samenleving op een plek is, en waar burgerschap voorafgaat aan nationaliteit.
Wilt u de globalisering terugdraaien? Pleit u voor protectionistische maatregelen?
Djaïz: Nee, toch niet. Mondiale handel creëert concurrentie en dat is goed voor de consumenten. Bovendien heeft de globalisering wereldwijd honderden miljoenen mensen uit de armoede gehaald, met name in Azië. Maar tegelijk veroorzaakt de globalisering fabriekssluitingen en economische woestijnen in de oude geïndustrialiseerde landen. Dan moet je de verliezers compenseren. Het probleem is niet zozeer de globalisering, wel het neoliberalisme waarmee de globalisering hand in hand is gegaan. Dat heeft ervoor gezorgd dat - tegelijk met de internationalisering van de handel en de liberalisering van de kapitaalmarkten - de publieke voorzieningen en de verzorgingsstaten zijn verzwakt. Als men anders over de globalisering had nagedacht, had men kunnen voorkomen dat de middenklasse verpletterd werd. Maar vandaag verkeert niet alleen de liberale democratie in ademnood, maar evengoed de liberale globalisering. De Verenigde Staten, die altijd de grote stuwende kracht waren, zijn met president Donald Trump de voornaamste tegenstanders van de spelregels geworden. Het is dus de hoogste tijd om na te denken over manieren om de globalisering beter te reguleren en het evenwicht tussen kapitalisme, democratie, sociale rechtvaardigheid en de zorg om het klimaat te herstellen.
Hoe wilt u dat aanpakken?
Djaïz: Denk opnieuw aan de gele hesjes en hun stagnerende lonen. Je zou hun inkomens uit arbeid heel goed kunnen aanvullen met een inkomen uit vermogen. Het is geen noodlottigheid dat grote vermogens in een heel beperkte groep geconcentreerd zijn. Dat is het gevolg van een neoliberaal systeem waarin kapitaal heel weinig wordt belast. Dankzij een buitensporige, van de reële economie losgekomen financiële sector zijn op die manier enorme fortuinen opgebouwd. Maar je zou een systeem kunnen bedenken waarin vermogen wordt gespreid aan de bron, in plaats van te proberen om achteraf, via belastingen, de rijkdom wat beter te verdelen. Je kunt het bezit van kapitaal op verschillende manieren decentraliseren. Door meer en betere collectieve voorzieningen, want dat komt neer op het socialiseren van privékapitaal, door coöperatief aandeelhouderschap of spaarformules voor kleine kapitaalbezitters fiscaal te stimuleren, door een dotatie van 100.000 euro aan elke achttienjarige, zodat iedereen bij de start van zijn volwassen leven over een klein beetje vermogen beschikt. Je kunt een en ander financieren door middel van hogere successierechten of door een rijkentaks op grote vermogens.
Hef hogere successierechten of een rijkentaks, en geef elke achttienjarige 100.000 euro als startkapitaal in het leven.
U pleit ook voor het stimuleren van de lokale en circulaire economie in gebieden die onder de globalisering te lijden hebben.
Djaïz: Het idee is dat je bepaalde stukken van de economie aan de globalisering probeert te onttrekken, en dat de overheid mensen in een bepaald gebied fiscaal aanmoedigt om een plaatselijke economie te construeren, gebaseerd op lokaal vervaardigde producten en diensten. Denk aan het stimuleren van biologische landbouw, het op grote schaal laten isoleren van gebouwen door lokale vakmensen, de uitbouw van lokale energieproductie en het recycleren van afval. De overheid kan in haar openbare aanbestedingen ook voorkeursclausules opnemen voor lokale producten en diensten. Maar dat vergt natuurlijk wel een aanpassing van de strenge Europese mededingingsregels.
Migratie, een thema dat kiezers sterk beroert, komt in uw boek nauwelijks aan bod. Maar een solide natiestaat veronderstelt bij uitstek grenzen, niet?
Djaïz: De problemen rond migratie hebben te maken met het tempo, de spreiding en de integratie van migranten. Als het tempo van de migratie onder controle is, er voldoende werk is voor iedereen en migranten gelijkmatig over het grondgebied zijn gespreid, verloopt de integratie best goed. Dat hebben we in de jaren 1960 in Frankrijk gezien. Maar als werk schaars wordt en grote aantallen migranten zich vestigen in etnisch homogene enclaves rondom de steden, hebben mensen het gevoel dat hun manier van leven in gevaar komt. Een progressieve regering moet op het vlak van migratie een tussenpositie innemen. Niet le grand remplacement, het idee dat Frankrijk wordt overspoeld en dat migranten door hun aantallen de oorspronkelijke Franse bevolking aan het vervangen zijn. Dat is waanzin. Maar ook niet le grand aveuglement, het idee dat we leven in de beste van alle mogelijke werelden en blind blijven voor de samenlevingsproblemen die migratie veroorzaakt. Linkse politici misten in de migratiediscussie vaak enige realiteitszin. Bron: Knack
Tl;dr
__________________
MAMBO VOORSPELT MILJARDEN DODEN DOOR HET COVIDVACCIN IN DE KOMENDE PAAR JAAR. MILJARDEN!


Eduard Khil is offline   Met citaat antwoorden
Oud 30 januari 2020, 09:43   #17
Jay-P.
Secretaris-Generaal VN
 
Jay-P.'s schermafbeelding
 
Geregistreerd: 17 april 2014
Berichten: 21.575
Standaard

Djiezes, gijlle weet niet hoeveel virtueel bomen omgehakt zijn geworden om jullie posts kunnen te accommoderen, zekers!?
__________________
...que quand les soirs d'orage des chinois cultivés me demandent d'où je suis,
je réponds fatigué et les larmes aux dents: "Ik ben van Luxembourg".
Jay-P. is offline   Met citaat antwoorden
Oud 12 mei 2020, 17:28   #18
N-Vb
Minister-President
 
N-Vb's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 11 juni 2013
Locatie: Vlaanderen, België, Europa
Berichten: 4.341
Standaard

Boekrecensie - Lode Vanoost
Noam Chomsky: “De mensheid staat voor de keuze: internationale samenwerking of uitsterven”
De mensheid staat voor een cruciale keuze, ofwel werkt men samen om een dubbele dreiging aan te pakken, ofwel zal de klimaatverandering leiden tot een wereld waar de mens geen plaats meer heeft. De tweede dreiging krijgt voor het ogenblik nauwelijks aandacht maar is acuter: het risico op een allesvernietigende kernoorlog. Noam Chomsky wikt zijn woorden niet in zijn boek 'Internationalism or Extinction'. Het is nu of nooit. Alleen activisme kan het verschil maken.


Op 7 december 2020 wordt Noam Chomsky 92 jaar. De tijd dat hij lijvige werken over zijn baanbrekend wetenschappelijk onderzoek in de linguïstiek combineerde met al even omvangrijke boeken over binnen- en buitenlandse politiek van de regering van zijn land, de VS, ligt al meerdere jaren achter ons. Zijn agenda voor lezingen is de voorbije jaren teruggebracht tot een voor zijn gevorderde leeftijd aanvaardbaar aantal. Waar hij verschijnt blijft hij echter bomvolle zalen trekken.
Een consequent auteur
Geen enkele andere hedendaagse intellectueel kan tippen aan de aantrekkingskracht en het charisma van Chomsky. Dat is om meerdere redenen verwonderlijk. Chomsky is geen vlotte spreker en heeft geen oratorische kunsten te bieden. Zijn lezingen zijn voorspelbaar, in feite zegt hij al heel zijn leven hetzelfde. Alleen de actuele context wijzigt. Je weet wat je van hem mag verwachten. Zijn boeken – zeker de lijvige turven die hij schreef tussen de jaren 1960 en 1990 zijn allesbehalve vlotte literatuur. Chomsky lezen of beluisteren vergt 100 procent concentratie. De inspanning loont echter altijd de moeite. Chomsky kan iets wat weinigen gegeven is: hij zet je aan het denken.
Waarom dit unieke succes? Chomsky zegt al jaren hetzelfde over hoe volgens hem het beleid van de Amerikaanse regering bepaald en uitgevoerd wordt, maar zijn discours is compleet anders dan wat mainstream commentatoren dagelijks verkondigen. Net dat maakt hem zo aantrekkelijk. Wat zijn volgers tevens appreciëren is hoe accuraat zijn voorspellingen blijken te zijn. Om één voorbeeld te geven, wie zijn lezingen, artikels en boeken van de vroege jaren 1990 herleest, vindt daar reeds zijn vernietigende kritiek op de grote vrijhandelsakkoorden die er aankomen, om het stijgende verzet tegen het neoliberalisme te ontwapenen. Twintig jaar later blijkt zijn voorspelling volledig uit te komen.
Chomsky respecteert de onuitgesproken taboes van de mainstream niet. Meer nog, hij klaagt ze openlijk aan. Ook daarom blijven duizenden naar zijn lezingen komen. Zijn niet aflatende aanhang bij toehoorders en lezers van zijn boeken is omgekeerd evenredig met de aandacht die hij in de Amerikaanse mainstream krijgt. Het lijkt wel of hij niet bestaat.
Zijn lezingen worden massaal gedeeld via livestreaming en YouTube. Ook reportages en interviews vinden hun weg naar het geïnteresseerde publiek. Er verschijnen met de regelmaat van de klok nog steeds boeken die via het internet wereldwijd verspreid raken. Critici verwijten uitgevers graag dat ze inspelen op het idee van ‘zijn laatste boek’, een morbide verwijt dat compleet negeert waarom Chomsky nog steeds deze aantrekkingskracht heeft. ‘Internationalism or Extinction‘ is zijn meest recente publicatie.
Lezing net voor Trump verkozen wordt klopt nog steeds
In oktober 2016, enkele weken voor de verkiezing van Trump tot president, verzamelde een grote menigte zich voor een lezing van Chomsky in een kerk in Boston, Massachusetts. De lezing was aangekondigd met de titel die Chomsky er zelf aan gaf ‘Internationalism or Extinction‘. Wie die lezing vier jaar later leest, na vier jaar Trump, kan alleen maar vaststellen dat zijn analyse klopt. Trump is geen aberratie, geen afwijking van de norm, maar de logische consequentie van een systeem dat niet in staat is uit zichzelf te veranderen en nu dit gevaarlijke monster heeft gebaard.
Zoals steeds wees Chomsky er ook in deze lezing op dat de komende verkiezingen geen allesbepalend ogenblik zijn. Hij kijkt naar de continuïteit van het beleid van de Amerikaanse regeringen, die sinds 1945 onveranderd is gebleven: de instandhouding van volledige dominantie over de wereld, economisch, politiek en militair. Wie om de vier jaar president wordt maakt daarbij weinig verschil. Als dat beleid niet fundamenteel verandert, kijken we aan tegen de mogelijke vernietiging van menselijk leven op aarde.
Chomsky is echter geen doemdenker. Hij geeft de feiten, de gegevens, de data, de analyses en stelt dat niets in de rotsen geschreven staat. Alles is door mensen gemaakt en kan door mensen veranderd worden. Zijn volledige toespraak is het eerste hoofdstuk van ‘Internationalism or extinction‘. Na de lezing volgt een hoofdstuk waarin hij met de organisatoren – tevens de redacteuren van dit boek – een aantal punten verder doorpraat.
“Hoe overtuigen we de mensen?”
In een derde hoofdstuk beantwoordt hij vragen van het publiek. De hamvraag die telkens weer terugkomt: “Hoe overtuigen we de mensen die vandaag niet met ons in de zaal zaten?”. Chomsky’s antwoord: “We overtuigen de mensen door ze de feiten te tonen én door ze te wijzen op de mogelijkheden die er wel degelijk nog altijd bestaan … Om de toenemende destructieve autocratische en hypernationalistische tendenzen aan te pakken moeten we eerst de oorzaken doorgronden. Een substantieel element is de neoliberale ‘austerity‘ van de voorbije generatie. Die hebben alle welvaart geconcentreerd in enkele handen, de functionerende democratie ondermijnd, de bevolking opzij geschoven, wat tot begrijpbare weerzin en woede heeft geleid, die soms pathologische vormen aanneemt en mensen ten prooi laat aan demagogen.”
“We vergeten te snel dat de VS tot voor de Tweede Wereldoorlog in feite een zeer primitief land was. Kunstenaars en schrijvers gingen naar Europa. Na de Tweede Wereldoorlog is dat omgedraaid, maar we verkijken ons op de oostkust en de westkust. Het enorme hinterland van de VS is niet veranderd. 40 procent van de bevolking gelooft nog letterlijk in de Bijbel. Al deze cruciale zaken voor de menselijke overleving zijn onbelangrijk want Christus gaat binnen enkele tientallen jaren terugkomen en alles wordt dan opgelost. Dat is veertig procent!”.
De bevolking van de VS moet meer dan in andere westerse landen opboksen tegen een electoraal systeem dat politieke evolutie door derde partijen uitsluit. In combinatie met geen stemplicht en kiezen op een werkdag is het resultaat voorspelbaar. Zoals Chomsky voortdurend doet, verwijst hij daarbij naar bestaande studies, hier het boek van socioloog Walter Dean Burnham ‘The current crisis in American Politics’ van 1982. Deze auteur onderzocht het economisch profiel van de Amerikanen die nooit gaan stemmen. “De mensen die in Europa voor sociaal-democratische of arbeiderspartijen stemmen gaan hier nooit stemmen.”
“Onderzoek de redenen waarom mensen voor Trump stemmen”
Zij die toch gaan stemmen hebben hun redenen om voor Trump te stemmen. In plaats van voortdurend Trump en zijn kiezers belachelijk te maken, zoals de mainstream media elke dag doen, kunnen we volgens Chomsky beter de redenen bestuderen waarom mensen voor hem stemmen. Die redenen kennen en begrijpen – wat niet hetzelfde is als er begrip voor tonen – kan een begin zijn om deze kiezers te bereiken.
Het is een vast gegeven doorheen Chomsky’s leven. Hij is niet de ‘leider’ die de ‘oplossingen’ aanbiedt. Trouwens, het idee zelf dat alles wel in orde zal komen met een goede ‘leider’ is verkeerd. Verandering komt er nooit door leiders. Leiders krijgen kansen omdat honderden, duizenden, miljoenen hen zijn voorgegaan, omdat zij er voor gezorgd hebben dat de geesten rijp zijn voor verandering. Niet echt wat je in de mainstream en in de klassieke geschiedenis te horen krijgt.
Hoofdstuk 4 is een nabeschouwing van Chomsky bij de lezing twee jaar later met Trump zolang in het Witte Huis. Daarna volgt een nieuwe lezing in dezelfde locatie in april 2019 waarbij Chomsky wijst op een derde dreiging voor de mensheid: de vernietiging van de democratie, die de andere twee existentiële gevaren van klimaatverandering of kernoorlog nog acuter maakt. Het Anthropoceen is het nieuwe geologische tijdperk sinds 1945 waarin de mensheid zelf een natuurkracht is geworden die de planeet dreigt te vernietigen als habitat voor de menselijke soort.
Activisme kan wel degelijk een verschil maken
Het boekje eindigt met een aantal raadgevingen en een terugblik op een succes dat wel degelijk een grote impact heeft gehad, ook al zal je over dat succes in de mainstream niets horen. In de jaren 1980 heeft een wereldwijde beweging tegen kernwapens de twee grote kernmachten verplicht tot samenspraak en inperking van hun kernarsenalen (met de ABM, INF en START-verdragen). De politieke leiders die deze verdragen ondertekenden verklaarden uiteraard nooit dat zij dat onder druk van hun publieke opinie deden.
Deze drie verdragen worden nu door Trump op de helling gezet. Dat maakt de dreiging van een kernoorlog terug groter, maar, aldus Chomsky, er is niets dat belet dat vernieuwd activisme geen gelijkaardig resultaat kan bereiken. De geschiedenis toont dat machtssystemen nooit uit zichzelf veranderen, nooit uit zichzelf de interne contradicties erkennen, dat gebeurt alleen door de publieke opinie.
De geschiedenis toont eveneens dat het wel degelijk kan. Aan ons daarom de keuze: internationale samenwerking of uitsterven …
Afsluiter is een korte lijst van websites met Chomsky’s bronnenmateriaal en een overzicht van zijn voornaamste boeken.
Om een tegenmacht te vormen moet de publieke opinie in de eerste plaats beschikken over informatie, feitenmateriaal, analyse. Chomsky doet dat als geen ander. De uitgevers hebben naast het boek tevens een video gemaakt, die gratis te bekijken valt op www.ChomskySpeaks.org (zie de video onder dit artikel – gevolgd door een recent interview met Chomsky op 13 april 2020 over het boek en over de coronapandemie).

Bron: dewereldmorgen
N-Vb is offline   Met citaat antwoorden
Oud 13 mei 2020, 01:30   #19
N-Vb
Minister-President
 
N-Vb's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 11 juni 2013
Locatie: Vlaanderen, België, Europa
Berichten: 4.341
Standaard

https://secure.avaaz.org/nl/communit...sbFHTTkVS2Ec8o
N-Vb is offline   Met citaat antwoorden
Oud 22 juni 2020, 11:32   #20
N-Vb
Minister-President
 
N-Vb's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 11 juni 2013
Locatie: Vlaanderen, België, Europa
Berichten: 4.341
Standaard

Unicef pleit voor universele kinderbijslag

Een moeder houdt haar ondervoede kind vast in Sudan. Archiefbeeld.Beeld AP
Een universele tegemoetkoming in de kosten voor de opvoeding van kinderen, zoals bijvoorbeeld de kinderbijslag, kan armoede aanzienlijk terugdringen. Dat blijkt uit het Unicef-rapport 'Universal Child Benefits: Policy Issues and Options'.

Zeker nu de economische gevolgen van de coronapandemie toenemen, is sociale bescherming cruciaal om gezinnen te beschermen, zegt de organisatie.
Uit het nieuwe Unicef-rapport blijkt dat slechts een op de tien landen een systeem hebben van universele tegemoetkoming, zoals de kinderbijslag.
Zulke systemen kunnen nochtans leiden tot een pak minder armoede. Unicef becijferde dat die in middeninkomenslanden tegen een kostprijs van slechts 1 procent van het BBP, zorgen voor een daling van 20 procent van de armoede onder de hele bevolking.
Ook is het volgens Unicef bewezen dat universele kinderbijslag de achterstand vermindert, waardoor het algehele welzijn, de gezondheid, het onderwijs, de voedselzekerheid, de productiviteit en het vermogen van kinderen om bij te dragen aan hun samenlevingen en economieën wanneer ze volwassen zijn, verbetert.

Hoge opbrengsten
"Investeren in kinderen verandert niet alleen hun leven, maar levert ook hoge opbrengsten op voor hun gemeenschappen en voor de samenleving als geheel", zegt Henrietta Fore, Unicef Executive Director. "Nu meer dan ooit, aangezien de economische gevolgen van Covid-19 jarenlange vooruitgang op het gebied van armoedebestrijding dreigen terug te draaien, kunnen universele tegemoetkomingen een reddingsboei zijn. Ze kunnen kwetsbare gezinnen beschermen tegen toenemende armoede en ontbering, en ze kunnen landen redden van catastrofale maatschappelijke en economische gevolgen."
Belangrijk nog is volgens Unicef dat dergelijke uitkeringsprogramma's niet leiden tot een vermindering van de deelname aan betaald werk onder de beroepsbevolking. "Het rapport maakt duidelijk dat het uitbreiden van de dekking van kinder- en gezinsbijslagregelingen nationale prioriteit en internationale solidariteit bij de financiering vereist - vooral voor landen met lage inkomens die worstelen met grote bevolkingsgroepen en meer beperkte budgetten vanwege Covid-19", besluit Unicef.
N-Vb is offline   Met citaat antwoorden
Antwoord


Discussietools

Regels voor berichten
Je mag niet nieuwe discussies starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag niet bijlagen versturen
Je mag niet jouw berichten bewerken

vB-code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit
Forumnavigatie


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 10:39.


Forumsoftware: vBulletin®
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.
Content copyright ©2002 - 2020, Politics.be