Einstein

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

Uit Martin Gardner Relativiteitstheorie voor iedereen bladzijde 40

Stel dat er twee ruimteschepen A en B zijn.
Er is behalve deze twee schepen NIETS in de kosmos.
Zij gaan met eenparige snelheid naar elkaar toe.
Is er enige mogelijkheid voor de astronauten op één der beide schepen om na te gaan welke van de drie nu volgende gevallen "waar" of "absoluut" is?

1 - ruimteschip A staat stil en B beweegt.

2 - ruimteschip B staat stil en A beweegt.

3 - beide schepen bewegen.

Het antwoord van Einstein hierop luidt: nee, men kan daaromtrent geen conclusies trekken.

Ik: inderdaad kan men dat niet omdat het heelal leeg is en er geen referentiekader is, geen grondslag om te bepalen wat het geval zou moeten zijn.
Maar het heelal is niet leeg en met de sterren als achtergrond kan men wel bepalen wat het geval is.

En dat is de grote vergissing van Einstein dat hij de relatieve eigenschappen van een leeg heelal ook toe gaat passen op een vol heelal met een totaal systeem van bewegingen, waar zijn relativiteit van een leeg heelal niet meer geldt.

Zelfs als het heelal helemaal leeg is, dan nog kunnen de beide raketten hun bewegingen ten opzichte van elkaar bepalen, want de astronauten weten wanneer ze ooit in het verleden of nog pas geleden hun motoren in beweging hebben gezet om te versnellen.

Kortom: de beweging wordt niet alleen bepaald door het uitwendige systeem van het heelal, maar evenzeer door de inwendigheid van de raketten zelf.

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door praha

héhé
Weet jij wel wat een paradox is ?

Zeker weet ik wat een paradox is, namelijk iets wat schijnbaar tegenstrijdig is.
Alleen de theorie van Einstein is niet schijnbaar tegenstrijdig, maar ook werkelijk tegenstrijdig.

En zo ja .. wat zorgt er dan voor die paradox

De illusie dat de tegenstrijdigheid van Einsteins theorie "opgelost" kan worden door de tweeling niet werkelijk symmetrisch te behandelen.
Kortom: door de boel te bedriegen dus.

Gaat de ene weg en blijft de ander thuis, dan ondervindt de eerste allerlei versnellingen en de tweede niet, want deze staat stil ten opzichte van het heelal aan sterren en sterrenstelsels.
Aldus is het heelal de grondslag en niet de waarnemer.
Dus: weg met de relativiteit dat elke waarnemer gelijkberechtigd zou zijn.

Gelijkberechtigd houdt bijvoorbeeld in dat ook de aarde een snelheid heeft tegenover het heelal aan sterren en sterrenbeelden en niet werkelijk stil staat (als je het heelal toch als grondslag wilt nemen).
En de astronaut in tegengestelde richting gaande dus eigenlijk remt, vertraagt en dus een klokversnelling moet hebben.

Of zo dat de thuisblijver met aarde en het gehele heelal tegenover de astronaut beweegt en dus een klokvertraging moet hebben*.
Dit is echt volgens de theorie der symmetrie, gelijkheid van zwaartekracht en traagheid, dus dat een versnellende raket ook als stilstaande beschouwd mag worden en de thuisblijver met aarde en heelal in tegenovergestelde richting beweegt.
Onzin natuurlijk, want de astronaut weet dat hij zijn raketmotoren heeft aangezet en deze niet de oorzaak kunnen zijn dat het hele heelal wegvliegt.

Om nog maar te zwijgen dat ze beiden weg moeten reizen verschillende kanten op en dus beiden tegenover elkaar een klokvertraging moeten hebben, dus jonger thuis komen dan ze waren, maar tevens ouder zijn geworden.
Aldus zijn ze beiden gedupliceerd.
Dat is de echte ware behandeling der tweelingparadox.

Deze idee is overigens best mogelijk en komt overeen met de idee der parallelle heelallen, waarbij het heelal constant splitst in eindeloos vele andere mogelijkheden.

*De precieze berekening wordt dat echter ingewikkeld omdat de astronaut een zwaartekracht ondervindt van het wegvliegende heelal en aldus ook een tijdsvertraging moet hebben.
Of beide dan gelijk zijn weet ik niet.

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

Gaat de ene weg en blijft de ander thuis, dan ondervindt de eerste allerlei versnellingen en de tweede niet, want deze staat stil ten opzichte van het heelal aan sterren en sterrenstelsels.
Aldus is het heelal de grondslag en niet de waarnemer.
Dus: weg met de relativiteit dat elke waarnemer gelijkberechtigd zou zijn.

En dan kan het natuurlijk ook niet waar zijn dat als een raket de aarde met grote snelheid nadert dat wij dan plat zouden zijn*, want niet wij bewegen, want wij staan stil tegenover de sterren, maar de raket beweegt en die is dan plat en niet wij.

*Dit verhaal staat in: Gij en de natuurkunde, van Dr. Paul Karlson, blz 197

Aldus blijkt de omkering van de relativiteit helemaal niet te bestaan omdat de achtergrond van de sterrenhemel bepaalt wie er werkelijk stil staat en wie er werkelijk beweegt.

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

En dan kan het natuurlijk ook niet waar zijn dat als een raket de aarde met grote snelheid nadert dat wij dan plat zouden zijn*, want niet wij bewegen, want wij staan stil tegenover de sterren, maar de raket beweegt en die is dan plat en niet wij.

*Dit verhaal staat in: Gij en de natuurkunde, van Dr. Paul Karlson, blz 197

Aldus blijkt de omkering van de relativiteit helemaal niet te bestaan omdat de achtergrond van de sterrenhemel bepaalt wie er werkelijk stil staat en wie er werkelijk beweegt.

Ook de idee dat wij stil zouden staan tegenover het heelal, om daarmede de zogenaamde tweelingparadox op te lossen, kan niet kloppen, want de aarde draait om de zon met een snelheid van 30 km/sec en de zon draait weer in de melkweg rond met een snelheid van 250 km/sec en verre sterrenstelsels en clusters en superclusters tot aan de rand van ons zichtbare heelal hebben een snelheid die gelijk is aan C.

Zou de relativiteitstheorie werkelijk omkeerbaar zijn, dan zou dat betekenen dat wij ten opzichte van die verre sterrenstelsels aan de rand van ons heelal* een snelheid van C hebben en aldus plat moeten zijn, en zelfs naar alle kanten en ook zou onze tijd stil moeten staan.

Omdat ons gezichtsveld twee dimensionaal is, dus plat, is het niet zo moeilijk voor te stellen dat onze wereld inderdaad naar alle kanten plat is.
Het is zelfs onmogelijk het anders te zien.

Maar dat onze tijd stil zou staan, dat wordt wat moeilijker voor te stellen, of je zou de eeuwigheid van de tijd (die dus stil staat) moeten verenigen met de beweging van de tijd van moment tot moment.
En wel zo dat elk moment eeuwig is, dus stil staat, maar wij toch van het ene eeuwige moment naar het andere beweegt.
Het zou betekenen dat wij eigenlijk al in de hemel zijn, waar alles immers eeuwig is, maar toch ook moet bewegen, anders zou het leven in de hemel alleen maar statisch zijn en dus erg vervelend.

Aldus zijn we in een hogere dimensie van de tijd beland, die stil staat, eeuwig is, en toch ook nog beweegt.
Of anders beredeneerd: elk moment van ons verleden aan geschiedenis, krachtens onze gewone bewegende tijd, is ook eeuwig krachtens de omgekeerde relativiteit.
Aldus zijn twee visies verenigd:
1 - dat wij voor ons zelf stilstaan met een gewone tijd.
2 - dat we voor verre sterrenstelsels met de snelheid C bewegen en onze tijd stil staat, eeuwig is.

*De uitdijing van het heelal schijnt zich overigens niks aan te trekken van de limiet van Einstein van C en berekend te zijn op 93 miljard lichtjaar.
Dit is dan het zichtbare heelal.
Ik zou zeggen dat dat niet groter kan zijn, dan 2 x 13,75 = 27,5 miljard lichtjaar.
Maar dat is dan zoals we terugkijken in het verre verleden, terwijl het heelal inmiddels nog eens buiten die grenzen met een nog grotere snelheid dan die van het licht is uitgedijd en dat is dan de grotere uitdijingssnelheid van de ruimte, die niet schijnt te gelden voor de limiet van C.
Zie astroblogs.

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

Ook de idee dat wij stil zouden staan tegenover het heelal, om daarmede de zogenaamde tweelingparadox op te lossen, kan niet kloppen, want de aarde draait om de zon met een snelheid van 30 km/sec en de zon draait weer in de melkweg rond met een snelheid van 250 km/sec en verre sterrenstelsels en clusters en superclusters tot aan de rand van ons zichtbare heelal hebben een snelheid die gelijk is aan C.

Aldus ziet men gemakkelijk dat het heelal niet stil staat tegenover de aarde om daarmede zogenaamd de tweelingparadox op te lossen.
In werkelijkheid maakt de aarde een ingewikkeld systeem van velerlei bewegingen.
En de snelheden daarvan worden steeds groter naarmate het systeem groter wordt.

Zo draait de aarde met een snelheid van 40.000 km per dag om zijn eigen as, dat is 1666 km/uur en dat is slechts 0,46 km/seconde.
Maar om de zon draait de aarde al een stuk sneller: 30 km/seconde en de zon draait in de melkweg nog sneller: 250 km/sec.
En met de melkwegen onderling zal die snelheid nog groter zijn, ook al vanwege de uitdijing van het heelal.

Waarbij het de vraag is of de ruimte uitdijt of dat het alleen de sterrenstelsels zelf zijn die uit elkaar gaan.
Want de ruimte zou ook wel eens oneindig kunnen zijn en ons heelal slechts één van de oneindig vele die er zijn.
Men dacht vroeger ook dat onze melkweg de enige was, totdat men er nog veel meer ontdekte.
En dat zou met ons heelal ook wel eens het geval kunnen zijn.
Probleem is dan echter wel dat de onderlinge snelheid van al die andere heelallen (eilanden van vele superclusters dus) wel eens zo groot zou kunnen zijn, groter of zelfs veel groter dan C, dat het licht daarvan ons niet bereiken kan.

Maar wie zegt dat het licht het enige medium is?
Gezien mijn overtuiging dat er oneindig veel hogere culturen zijn in de microkosmos, denk dat er ook oneindig veel hogere communicatie middelen zijn, die nog veel sneller dan het licht, tot oneindige snelheid gaan*.

Dit overeenkomstig het uitwendige heelal, dat als deze oneindig is, dat ook de snelheden daarvan tot het oneindige toe zullen nemen.
Zodat onze aarde ten opzichte van het oneindige heelal ook een werkelijk oneindige snelheid heeft.

*En ook al zouden wij niet in staat zijn andere heelaleiladen te zien wegens de beperkte snelheid van ons licht, daarom kunnen de microwezentjes dat nog wel, die ongetwijfeld wel iets zullen kennen dat veel en veel sneller gaat.

[Knuppel]

Zou zot zijn écht geen pijn doen?

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door Knuppel

Zou zot zijn écht geen pijn doen?

Je weet toch dat genialiteit en krankzinnigheid aan elkander grenzen.
En het doet vreselijk veel pijn vanwege de gespletenheid.
Dus begin er maar niet aan en doe jij maar gewoon.
En dat is voor de meeste mensen ook het beste: gewoon te doen.

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

Dit overeenkomstig het uitwendige heelal, dat als deze oneindig is, dat ook de snelheden daarvan tot het oneindige toe zullen nemen.
Zodat onze aarde ten opzichte van het oneindige heelal ook een werkelijk oneindige snelheid heeft.

Nu is het maar goed dat wij onze eigen oneindige snelheid zelf niet kunnen ervaren, want dan zouden we onszelf niet bij kunnen benen.
Ten opzichte van onszelf staan we rustig stil en dan komen we bij de diepzinnige visie van Einstein terecht dat elke waarnemer zichzelf als stilstaande mag beschouwen.
En ook al is dat objectief gezien, dus vanuit het eindeloze bewegingssysteem van het heelal, zeker niet waar, subjectief gezien is het wel zo.
Ieder levend wezen of ieder ding, is in rust met zichzelf.
Hoewel je ook dat weer betwijfelen kan, want ik kan mijn arm bewegen of mijn hoofd en ook mijn innerlijke gedachten kunnen zeer onrustig en beweeglijk zijn.
Nog afgezien van de vraag: wie ben ik?
Wie is die waarnemer eigenlijk?
Ben ik een oneindig klein ik als een punt, dan moet ik in de oneindige microkosmos wezen.
En naar mijn bescheiden mening lopen ook daar de snelheden op tot in het oneindige.

Dus de mens is ingeklemd tussen twee oneindige snelheden: die in de macrokosmos en die in de microkosmos.
En zo globaal lichamelijk gezien, is hij zelf in rust, en bemerkt hij van de oneindige snelheid buiten en binnen zich helemaal niks.

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

Dus de mens is ingeklemd tussen twee oneindige snelheden: die in de macrokosmos en die in de microkosmos.
En zo globaal lichamelijk gezien, is hij zelf in rust, en bemerkt hij van de oneindige snelheid buiten en binnen zich helemaal niks.

Terwijl de mens dus vanuit de objectiviteit van het oneindige heelal bezien een oneindige snelheid moet bezitten, ervaart hij zichzelf als zijnde in rust.

Dit is een grandioze tegenstelling tussen objectiviteit en subjectiviteit.
Eigenlijk zelfs een gespletenheid, oftewel ook een krankzinnigheid.

En ik denk dat velen met mij dit misschien wel eens zo ervaren hebben of bedacht, namelijk dat elk mens zich voor zichzelf oneindig belangrijk vindt en dat de werkelijkheid zonder hem niet bestaat, maar aan de andere kant dat elk mens ten opzichte van het oneindige heelal totaal onbelangrijk is.
Het heelal gaat echt niet onder als jij er niet zou zijn.
En de wereld draait ook rustig verder.

Maar toch moet er altijd een IK zijn, een persoon die de wereld van uit zichzelf bewust beleeft, een middelpunt dus en ook nog een bewust middelpunt, want het heelal heeft zelf geen ogen om te zien, noch oren om te horen of hersenen om na te denken.

Dus het objectieve heelal mist bewustzijn, want is zelf bewusteloos, en bovendien openbaart zich dat bewustzijn niet in zijn oneindige totaliteit, maar in een gedeelte daarvan, het levende wezen dus.

Dus behalve de tegenstelling van objectiviteit en subjectiviteit als oneindig geheel en het deel, is er ook de tegenstelling van bewusteloosheid en bewustzijn, van dood en leven.

En hier openbaart zich de grote tegenstelling tussen de dode mechanische natuurkunde, die immers slechts met dode materiële dingetjes van doen heeft, en het bewuste leven, voor wie bijvoorbeeld het licht geen trilling in de ruimte is, maar een beeld wat het onmiddellijk ziet.

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door praha

... tot besluit :

We kunnen enkel concluderen dat Harrie niet zo'n grote fan is van den Albert daar zijn theorie niet de nodige tegenstrijdige resultaten oplevert als wenselijk zijn voor Harrie

Ik wil hier nog even reageren, want dat de theorie van Einstein tegenstrijdig is en uiteenvalt in schijn en werkelijkheid, dat wordt ook door de wetenschap erkend.

Het gaat dan speciaal om de algemene relativiteit waarbij de zwaartekracht gelijk zou zijn aan de traagheid, dat laatste dan zo dat als een raket versnelt en dus een traagheidskracht ondervindt, dit als zwaartekracht mag worden uitgelegd, dus zo dat de raket stil staat en de aarde met het heelal samen de andere kant op vliegt.

Dat is natuurlijk schijn en ook die zwaartekracht is dan schijn en in werkelijkheid een traagheidskracht.

Uit Wiki bij schijnkracht:

Het eenvoudigste voorbeeld is een auto die fel optrekt, waarbij de passagier zich diep in de stoel gedrukt voelt worden. Om van een lichaam - in dit geval de passagier - de snelheid te veranderen moet er een kracht uitgeoefend worden. Pas als de vering van de rugleuning van de auto voldoende is ingedrukt oefent die genoeg kracht uit om de passagier even hard te laten versnellen als de auto. De passagier heeft het gevoel 'in de stoel gedrukt te worden'.

Ik: dat is de normale traagheidskracht om door de versnelling van de auto het lichaam van de passagier mee te krijgen, dat zich daar tegen verzet.

Wiki: Indien alle metingen gedaan worden met de binnenkant van de auto als uitgangspunt (referentiestelsel) dan beweegt de passagier niet en moeten alle krachten samen nul zijn. Dus moet er een kracht ingevoerd worden. Die kracht werkt op die persoon en drukt hem in de stoel. De kracht die dan zou moeten ingevoerd worden is de schijnkracht. In werkelijkheid is die “kracht” er echter niet, de auto beweegt namelijk wel en de passagier verandert van snelheid. Het is de stoel die de passagier duwt, niet andersom.

Ik: dus de zogenaamde zwaartekracht vanuit de schijnbaar stilstaande auto is in werkelijkheid een traagheidskracht door het versnellen van de auto.
En voor een startende raket geldt hetzelfde.

En voor de speciale relativiteitstheorie geldt hetzelfde, namelijk de verdeling tussen een echte beweging en een schijnbeweging.
Als bijvoorbeeld een trein over de rails rijdt is dat de echte beweging maar dat de rails zich omgekeerd ook tegenover de trein beweegt (samen met de hele omgeving) is natuurlijk schijn.
Want die trein heeft echt niet die rails in beweging gebracht, maar wel zichzelf tegenover de rails.

Alleen kan die verdeling tussen echt en schijn problematisch zijn binnen een groter systeem bekeken, want rijdt de trein bijvoorbeeld over de evenaar met 1666 km/uur tegen de richting van de draaiing van de aarde in, dan rijdt de trein wel tegenover de aarde, maar wegens de draaiing van de aarde zelf staat de trein nu stil en is het de aarde die draait en niet de trein.
Hoewel dan nog de trein de aarde niet heeft doen draaien en alleen de draaibeweging opgeheven heeft door in de tegengestelde richting te rijden.

En gezien in het licht van het feit dat het heelal een oneindig complex systeem van velerlei bewegingen is kan elke beweging steeds weer anders uitvallen, dus afhankelijk van een bepaalde relatie.
Zo kan ik bijvoorbeeld zeggen dat ik met 100 km/seconde ga tegenover een bepaalde ster in Andromeda.
Maar vanwege de grote afstand en de willekeur van een bepaalde ster heeft zoiets weinig zin, ook natuurkundig niet.

En het heeft weinig zin om vanwege die velerlei mogelijkheden van relaties en willekeurige snelheden er dan maar een potje van te maken en te zeggen: alles is mogelijk en er is geen enkele vastheid en je mag het ook nog eens omdraaien als je wilt, want dan wordt de opbouw van het systeem geen recht gedaan.

Te vergelijken met de rechtspraak vanwege de relativiteit van goed en kwaad: "Ja maar, mijnheer de rechter! Ik heb wel bigamie gepleegd, maar vroeger was veelwijverij heel normaal!"
Of: ik heb wel door het rode licht gereden, maar vroeger waren die lichten er nog niet.
Ik heb wel iemand vermoord, maar God zal er blij mee zijn hem in de hemel te kunnen ontvangen.

Voor astronauten in het vertrekkende ruimteveer Atlantis lijkt het alsof er een reusachtige extra zwaartekracht is.

IK: dus het is schijn.

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

Terwijl de mens dus vanuit de objectiviteit van het oneindige heelal bezien een oneindige snelheid moet bezitten, ervaart hij zichzelf als zijnde in rust.

De volgorde van het objectieve heelal is die van groot naar klein, dat wil zeggen: eerst komt het oneindige heelal, dan de oneindig vele heelaleilanden (universa), dan het ons bekende heelal, dan de superclusters, dan de clusters, dan de sterrenstelsels en dan onze melkweg en dan onze zon en onze aarde en wij zelf en dan jouw eigen ik-persoon als aller laatste.

Het is de volgorde van de objectieve belangrijkheid als van groot naar klein, omdat het grootste al het kleinere omvat en daarvan ook de basis is qua belangrijkheid en natuurwetten en ook qua snelheid dus.
Hoewel het kleinere het fijnere kan zijn, meer gedifferentieerd, verder ontwikkeld dus, en hierin openbaart zich een tegenstrijdigheid.

Want nemen we de mens, dan is deze hoger ontwikkeld dan de levenloze natuur van het heelal, en deze kijkt om zich heen en naar zichzelf en ziet zichzelf als middelpunt van zijn omgeving en ziet ook dat hij zelf voor zichzelf het aller belangrijkste is, want hij sjouwt zichzelf altijd met zich mee.

Deze mens ziet het heelal andersom, met de volgorde van subjectiviteit naar grotere objectiviteit, want eerst komt hijzelf dan zijn omgeving met de andere mensen en dan zijn stad of dorp en dan de wereld en dan de zon met de sterren en dan de melkweg en dan de vele andere melkwegen en dan de clusters en superclusters en dan de mogelijkheid dat er nog vele andere universa zijn en dan het oneindige heelal.

Hier zijn dus twee mogelijke visies geopenbaard: de volgorde van groot naar klein of andersom die van klein naar groot.
De tweede visie is het tegendeel van de eerste, de antithese zou Hegel zeggen, de negativiteit, de subjectieve schijn tegenover de objectieve werkelijkheid.

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

Hier zijn dus twee mogelijke visies geopenbaard: de volgorde van groot naar klein of andersom die van klein naar groot.
De tweede visie is het tegendeel van de eerste, de antithese zou Hegel zeggen, de negativiteit, de subjectieve schijn tegenover de objectieve werkelijkheid.

Nu is de subjectieve schijn toch van een hogere orde dan de objectieve "werkelijkheid".
Want de eerste is die van ons bewustzijn, speciaal visueel, en de tweede is die van de levenloze materiële natuur.
Zodat je de verhouding beter om zou kunnen draaien door ons bewuste zien als positiviteit te beschouwen en de levenloze natuur als negativiteit.

En die gespletenheid, die twee eigenschappen, zitten ook in het licht, namelijk enerzijds ons bewustzijn te zijn, dus als we feitelijk zien, en ten tweede een slechts mechanische trilling te zijn in de ruimte.

Maar nu is het wonderbaarlijke dat het licht als trilling, die uit het heelal tot ons komt, dus van de sterren vandaan en ook de zon, zich zo gedraagt alsof het objectieve heelal zelf niet de grondslag is, maar wij zelf als waarnemers.
De objectieve materie gedraagt zich naar de subjectieve schijn.
En deze is dat wij stil zouden staan, wij als waarnemers dus.

En dat blijkt ten eerste uit de proef van Michelson en Morley, wat overigens meteen werd verworpen omdat het ridicuul zou zijn dat de aarde stil zou staan.
Maar het blijkt ten tweede ook uit de berekeningen van Einstein, die er immers van uit gaan, dat het licht van de waarnemer (tussen twee spiegels heen en weer gaande) geen vertraging ondervindt, dus ook geen tijdsvertraging en contractie, en het licht van de snelle astronaut wel.

Je zou dan de absurde conclusie moeten trekken dat het licht niet van het heelal tot ons komt, maar eigenlijk van ons weg gaat, wij zelf de grondslag zijn en niet het heelal, de sterren dus.

Of zo dat de microwezentjes vanuit de sterren al weten waar het licht aan zal komen en daar al vast rekening mee houden om de noodzakelijke precieze snelheid daarvan te berekenen.

Dit lijkt te ver gezocht, maar bedenk hier dat ook de zwaartekracht iets zulks wonderbaarlijks is, dat deze zich vanuit de verten van het heelal zich precies naar de formule van Newton gedraagt, dus zich vanuit twee standpunten, bijvoorbeeld van onze aarde en een verre ster, precies aan weet te passen.

Dus waarom zou ook het licht, hoewel deze slechts van één kant naar ons toekomt, wat snelheid betreft, ook niet door de waarnemer bepaald kunnen worden, door de microwezentjes dus van beide kanten.
Dus dat het licht net als de zwaartekracht door beide kanten berekend wordt.

Volgens de wetenschap is dat berekenen dan geen bewuste actie, maar iets louter onbewust en mechanisch volgens de wetten der natuur.
Volgens mij vormen ze een eenheid met het bewustzijn der microwezentjes, dus net zo ongeveer als ook onze wetten der maatschappij (neem bijvoorbeeld de verkeersregels) onze bewuste creatie zijn.
Zo zijn de natuurwetten de verkeersregels der microwezentjes, dus voor wat het licht betreft: de fotonen die ruimtescheepjes zijn die het heelal bereizen.

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

Nu is de subjectieve schijn toch van een hogere orde dan de objectieve "werkelijkheid".
Want de eerste is die van ons bewustzijn, speciaal visueel, en de tweede is die van de levenloze materiële natuur.
Zodat je de verhouding beter om zou kunnen draaien door ons bewuste zien als positiviteit te beschouwen en de levenloze natuur als negativiteit.

In het bewuste zien openbaart zich juist de mening van Einstein dat de waarnemer voor zichzelf stil staat en de omgeving beweegt.
Maar de mens is zo gewend objectief te denken dat hij zelfs dat niet zo gauw opmerken zal.
Als hij bijvoorbeeld op straat loopt meent hij dat de straat stil ligt en hij daar overheen wandelt.
Maar als hij eens goed uit zijn ogen zou kijken zou hij het tegendeel zien: hij zelf is in rust (hoewel zijn benen natuurlijk wel heen en weer bewegen), dat wil zeggen: hij blijft bij zichzelf en ziet zichzelf niet weglopen, en het is de straat die vóór hem naar hem toe komt en achter hem van hem weg beweegt.

En het leuke hiervan is ook nog dat je er geen moeilijke berekeningen voor behoeft te doen, want je kunt het zo heel gemakkelijk zien.
Want de waarnemer van Einstein is geen werkelijke waarnemer, maar iemand die moeilijke berekeningen maakt naar aanleiding van experimenten en een tegenstrijdige relativistische filosofie en tot conclusies komt die hij grotendeels nauwelijks of in het geheel niet kan zien.
De "waarnemer" is een mechanische machine, meer robot dan mens.

Maar één ding kan wel heel gemakkelijk gezien worden, namelijk dat de mens voor zichzelf stil staat, ook als ie loopt, en de omgeving beweegt.
En ook als ie versnelt, harder gaat lopen dus, dat de omgeving dat doet.
En ook als ie draait, dat de wereld om hem heen draait en hij zelf niet.

Maar de tijdsvertraging en de contractie kunnen niet zo maar gemakkelijk waargenomen worden.

In de waarneming is de waarnemer, het subject dus, middelpunt van zijn omgeving, middelpunt van de wereld en middelpunt van het heelal.
En dat geldt zelfs voor iedereen.

En het schijnt mij dat Einstein het daar eigenlijk over heeft: het feitelijke subjectieve zien.
Of dat we tenminste ook deze kant van de zaak eens moeten bekijken om het raadsel van de relativiteit (die volgens mij tegenstrijdig is) mogelijkerwijs op te kunnen lossen of een oplossing naderbij te brengen.

[harriechristus]

Het is niet alleen zo dat de mens voor zichzelf altijd in rust is of stil staat en de omgeving beweegt, en het middelpunt is van de wereld en het heelal, hij is ook de allergrootste en de omgeving is kleiner dan hij zelf.

Dit komt dan door de truc van het perspectief, waardoor dingen op afstanden kleiner lijken dan ze zijn en het eigen midden het aller grootste is.

Nu zou je kunnen zeggen: een truc is maar een truc, namelijk dat door de loop der lichtstralen in ons oog, de beelden op afstand kleiner lijken dan ze zijn.
En voor Einstein is zo'n truc bovendien niet bekend om daarmede de tijdsvertraging en de contractie te verklaren.
Het moet dus wel werkelijkheid zijn.

Nochtans is het zo dat dank zij deze truc van het perspectief ons subjectief bewustzijn mogelijk is, want zonder dat zouden wij als zijnde eindeloos klein in het oneindige heelal verdwijnen.
En het geldt niet alleen voor het zien, maar ook voor het gehoor, dat het geluid van dichtbij sterker is dan op afstand.
En voor de tastzin dat we met onze handen en ons lichaam de dingen van nabij voelen en op afstand zelfs onmogelijk is.
En voor onze reuk en smaak geldt ongeveer hetzelfde.
En ook ons denken heeft een grote mate van subjectiviteit.

Nochtans is ons denken niet alleen maar subjectief, maar ook in staat tot objectiviteit, als het ware min of meer los van zichzelf te komen, zijn eigen situatie te doorzien en deze van subjectiviteit tot objectiviteit om te draaien.
Om maar een voorbeeld te noemen: de mens weet dat hij slechts een eindeloos klein deel is in een oneindig heelal.
En hij weet ook dat de zon niet om de aarde draait, zoals het duidelijk is te zien, maar dat ook dat omgekeerd is, namelijk dat de aarde om de zon draait, waar hij door wetenschappelijk denken achter is gekomen.

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

Nu zou je kunnen zeggen: een truc is maar een truc, namelijk dat door de loop der lichtstralen in ons oog, de beelden op afstand kleiner lijken dan ze zijn.
En voor Einstein is zo'n truc bovendien niet bekend om daarmede de tijdsvertraging en de contractie te verklaren.
Het moet dus wel werkelijkheid zijn.

Correctie in deze.

Die truc is er bij Einstein zeker wel*, daar het volgens Martin Gardner schijn moet wezen als beide waarnemers elkander met een tijdsvertraging zien en een contractie.

Hij noemt zelfs de visuele waarneming als voorbeeld om dat te verduidelijken, want als twee mensen elkander door een holle verkleinglas bekijken**, dan zien ze elkander als kleiner, terwijl dat niet zo is.
Het is dus schijn.
En volgens hem is ook de tijdsvertraging schijn.

Maar terwijl de schijn van de visuele waarneming gemakkelijk te begrijpen is, is dat bij de tijdsvertraging niet het geval.
Want daarbij is het onbegrijpelijk dat beide waarnemers stil zouden staan.
Dat is in werkelijkheid niet zo, terwijl de tijdsvertraging toch werkelijk zo moet zijn en geen schijn.
Maar Martin Gardner beweert dat het toch schijn is, maar zelfs zo dat er achter de schijn geen werkelijkheid schuil gaat, wat dan nog eens extra tegenstrijdig is, want het begrip schijn heeft alleen zin tegenover het begrip werkelijkheid.
En de wederzijdse verhouding van de waarnemers van elkander impliceert ook duidelijk dat er een verdubbeling moet zijn van schijn en werkelijkheid.
Dat zou dan een gedeeltelijk oplossing zijn, maar slechts gedeeltelijk, want dan blijft het een raadsel dat iedereen zichzelf als stilstaande mag beschouwen of ook dat zou schijn moeten zijn en dus ook de verdubbeling van de waarnemers een volledige schijn.
Alles is dan schijn en er is geen aparte werkelijkheid.
Achter de schijn van Martin Gardner zit dan ook nog de schijn van de eigen "werkelijkheid" en die van de ander.

*Het is de truc dat het licht tussen twee spiegels een langere tijd nodig zou hebben voor degene die de ander (met spiegels) ziet bewegen, en deze voor zichzelf niet.
Aldus creëert ook hier het licht een andere werkelijkheid.

**Er is helemaal geen verkleinglas nodig, want ook zo gewoon ziet de mens de ander kleiner door het perspectief.

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

Nochtans is ons denken niet alleen maar subjectief, maar ook in staat tot objectiviteit, als het ware min of meer los van zichzelf te komen, zijn eigen situatie te doorzien en deze van subjectiviteit tot objectiviteit om te draaien.
Om maar een voorbeeld te noemen: de mens weet dat hij slechts een eindeloos klein deel is in een oneindig heelal.
En hij weet ook dat de zon niet om de aarde draait, zoals het duidelijk is te zien, maar dat ook dat omgekeerd is, namelijk dat de aarde om de zon draait, waar hij door wetenschappelijk denken achter is gekomen.

Nochtans, door al dat objectieve denken is de mens zichzelf als subject vergeten.
En met Einstein is dat weer teruggekeerd, namelijk dat de mens als deel van het objectieve heelal, zelf van invloed is op hoe hij het heelal waarneemt.

Uitgaande van het objectieve heelal zelf als grondslag, bepaalt of schept dat heelal het subject, dus de waarnemende mens.
Met als gevolg dat de mens als waarnemer omgekeerd weer het heelal bepaalt op een bijzondere subjectieve wijze.
Je zou nog verder kunnen denken en menen dat dat subjectief bepaalde heelal weer opnieuw de mens creëert, enzovoort, zodat er een voortdurende wisselwerking bestaat tussen het objectieve heelal en de subjectieve mens.

Aldus:

1 - heelal bepaalt de mens.

2 - mens bepaalt het subjectief waargenomen heelal.

3 - het subjectief waargenomen heelal is weer van invloed op de mens, die daardoor verandert.

4 - de daardoor veranderde mens krijgt daardoor weer nieuwe ideeën over het zogenaamde "objectieve" heelal, dat evenzeer zijn eigen subjectief gecreëerde heelal is.

Aldus eindeloos heen en weer gaande is het de vraag wie dan het eerste was: de kip of het ei.
Oftewel: is het heelal de schepper van de mens of de mens de schepper van het heelal.
Of is het allebei waar en is er bovendien ook nog een hogere derde macht die beiden heeft gecreëerd.

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

Aldus eindeloos heen en weer gaande is het de vraag wie dan het eerste was: de kip of het ei.
Oftewel: is het heelal de schepper van de mens of de mens de schepper van het heelal.
Of is het allebei waar en is er bovendien ook nog een hogere derde macht die beiden heeft gecreëerd.

Nu zou men kunnen denken dat het heelal een vast objectief gegeven is en de mens de zoekende factor, het onzekere element, die de objectieve waarheid van het heelal slechts behoeft te ontdekken.
Zoals dan ook de wetenschap meent dat er slechts een laatste formule ontbreekt aan de puzzel van het universum en ze is klaar.

Maar het zou ook anders kunnen zijn en dat achter elk opgelost raadsel weer een nieuw raadsel blijkt te zijn en dat het heelal even dynamisch is als de mens en dat elke nieuw ontdekte waarheid van het heelal al spoedig weer verouderd is voor een nieuw heelal.

Wil je dat niet geloven bezie dan hoe de mensen slechts een aantal duizenden jaren geheel anders over het universum dachten dan nu.
Trek je dezelfde trend door dan zal het heelal over nog een aantal duizenden jaren weer heel anders blijken te zijn dan nu.

Wat is dan schijn en wat is dan werkelijkheid?

Wat vroeger werkelijkheid was, is nu schijn en wat vandaag werkelijkheid is is morgen weer schijn.
Aldus de relativiteit van schijn en werkelijkheid, maar door denkende tot de uiterste consequentie hiervan zou men ook moeten concluderen dat wat de mensen vroeger dachten evenzeer werkelijkheid was en dus eigenlijk ook nog steeds is.
Zodat de waarheid van het heelal niet de aller laatste ontdekking daarvan is, maar een eindeloze reeks van openbaringen van begin tot het eindeloze eind, waarvan elk evenzeer waar als evenzeer schijn is als moment van het oneindige geheel daarvan.

De waarheid is het totale systeem van begin tot het eindeloze eind.

Aldus is de mens verzoend met het verleden, dat ook dat waar was en nog steeds is, zoals de toekomstige mensen zich verzoend zullen weten met wat wij vandaag denken over ons heelal, onze werkelijkheid en onszelf.

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

Aldus de relativiteit van schijn en werkelijkheid, maar door denkende tot de uiterste consequentie hiervan zou men ook moeten concluderen dat wat de mensen vroeger dachten evenzeer werkelijkheid was en dus eigenlijk ook nog steeds is.

Nu lijkt dat volkomen absurd dat denkbeelden van vroeger nog steeds waar zouden zijn, maar ik wil hier dan toch een voorbeeld noemen.
Vroeger dachten de mensen dat de zon om de aarde draaide en nu dat het omgekeerd is en dat de aarde om haar eigen as en om de zon draait.
Maar Einstein is met zijn relativiteit daar weer op terug gekomen en volgens hem mag je de aarde als stilstaande beschouwen zodat het heelal en dus ook de zon om de aarde draait.
Aldus is een vroeger standpunt weer teruggekomen*.

Een tweede voorbeeld is dat de mensen vroeger in God hebben geloofd en de moderne wetenschap dat niet meer doet.
Maar met mijn atoomtheorie is dat weer boven water gekomen, namelijk dat God wel degelijk bestaat als een oneindig aantal microwezentjes.

Deze twee voorbeelden laten echter wel zien dat vroegere standpunt niet precies zo terugkomen als ze waren, maar in een ander perspectief en wel als een synthese van vroeger en nu, bij Einstein vanuit het standpunt der relativiteit, waarin ook de draaiing van de aarde is opgenomen en bij de atoomtheorie zo dat het bestaan van God een andere vorm heeft gekregen, namelijk in de atomen.

Wegens de synthese moet ik hier aan Hegel denken die de geschiedenis als een dialectisch proces beschouwt.

Wiki: Hegel streefde naar de ontwikkeling van één totaalconcept waarin hij wetenschap, esthetica, godsdienst en filosofie wilde verenigen. Hij zag de werkelijkheid niet als statisch maar als de uitkomst van een continu doorgaand proces waarbij nieuwe tegenstellingen telkens worden opgeheven. Kernwoord hierbij is 'opheffen' (het Duitse aufheben), dat zowel optillen als afschaffen en bewaren betekent. Tijdens het dialectisch proces wordt iets (bijvoorbeeld een moment) eerst gesteld, daarna ontkend, om tot slot tot een hogere waarheid te komen. Eerder werden door Fichte hiervoor de begrippen these, antithese en synthese gebruikt (die deze overigens weer van Kant had, zie bijvoorbeeld o.a. zijn Kritiek van de zuivere rede, B495), die later door de marxisten werden overgenomen.

*Ook de vroegere idee dat de aarde plat zou zijn is in de relativiteitstheorie weer teruggekomen, alleen dan als een in zichzelf gesloten systeem.
Dus ook als synthese van het rond zijn (wat in zichzelf gesloten is) in de vorm van een plat oppervlak.

[harriechristus]

Schijn en werkelijkheid.

De wereld der dingen.

Nu heeft het pas zin over de relativiteit van schijn en werkelijkheid te praten als eerst duidelijk wordt wat met het ene en het andere wordt bedoeld.
Zo is voor de meeste mensen de werkelijkheid de wereld om hen heen, die zij zintuiglijk waar kunnen nemen en met name dus de wereld der dingen, wat wel het aller duidelijkste is.

De eeuwige ideeën.

Maar voor de filosoof kan deze wereld, die constant aan verandering onderhevig is, juist een schijn-werkelijkheid zijn, want ze geeft geen houvast en is een constant verdwijnen en weer verschijnen en opnieuw verdwijnen, enzovoort.
Het is de wereld der tijdelijkheid.
Voor de filosoof (en ik denk hier speciaal aan Plato) is de ware werkelijkheid de wereld der eeuwig ideeën.
Dus niet wat de mens ziet, maar wat hij denkt is de waarheid.
Wat Plato dan in de hemel hier boven plaatst, in de wereld der Goden.



Plato en Aristoteles, de ene wijst naar boven en de ander naar beneden.
Wie van beiden heeft er gelijk?

De waarneming en de gedachte daaromtrent.

En om dat duidelijk te maken neem ik juist de wetenschap als voorbeeld, die meent op de uiterlijke werkelijkheid te zijn gericht.
De wetenschap neemt de werkelijkheid immers waar, kijkt er naar, en trekt daaruit conclusies.
Maar om die conclusies gaat het nu juist, want die zijn geen waarnemingen meer, geen beelden, maar dat zijn gedachten.
En die gedachten krijgen de verdere vorm van algemene wetten, waaraan de natuur zou moeten voldoen.

De algemene wet en het bijzondere geval.

Als bekend voorbeeld: als je een steen in je hand houdt zal deze vallen onder invloed van de zwaartekracht.
Nu is dat al eindeloos vele malen gebeurd en niet alleen met die hand en die steen, maar ook in allerlei andere vormen dat iets valt.
Bijvoorbeeld wordt een boom door een blikseminslag geveld, dan zal ie vallen.
En wordt een mens oud en ziek dan kan ie niet meer lopen en valt om en is dood.
Enzovoort.
Dus er zijn eindeloos vele voorbeelden van het vallen te noemen, maar steeds geldt dan de algemene wet van het vallen door de aantrekkingskracht der aarde.
Hier hebben we dus een onderscheid der werkelijkheid in het bijzondere geval van het vallen (waarvan er eindeloos vele zijn) enerzijds, en in de algemene wet van het vallen, waarvan er slecht één is en geformuleerd is door Newton.



Newton over de wetten in de natuur zelf, dus hoe de eeuwige ideeën van Plato ook in de natuur zelf aanwezig zijn als algemene eigenschappen.

[Peche]

Als wat ik denk waarheid is, boy are we fucked than....
Madness I tell ya