Afscheid van Turkije door Zuhal Demir

[reservespeler]

Zuhal Demir
4 augustus 2017
Afscheid
Turkije zal voor altijd het land van vakanties blijven. Het verre land dat me als ongeduldig kind in de auto, eindeloos ver weg leek. Maar ook het land dat na al dat eindeloos, veel beloftes invulde. Een land van ongeziene schoonheid. Een land waar mijn ouders – en met hen ‘wij’, de kinderen- thuis leken te komen. Waar de mijnwerker even koning kon zijn en iedereen hem begreep en toelachte. Het land waarvan de taal, mijn eerste taal was. Hoe vreemd ze ook leek in de wereld buiten mijn kinderbubbel, het was de mijne. Het land dat dat nooit het huis uit ging en via televisie alomtegenwoordig bleef. Het wachtte me iedere dag weer op na school. Alsof de voordeur een grenspost was. Het land van de vergeelde, niet zo goed bijgekleurde zwart-wit foto’s van overleden familieleden op de kast. Mijn land ook. Toch als je het paspoort in diezelfde kast mocht geloven. Ik was er niet geboren, maar mijn ouders gaven mijn geboorte aan bij de ambassade en ik kreeg het Turks burgerschap cadeau. Turkije en ik. Zo logisch was dat. Het land dat deel uitmaakt van wie ‘ik’ ben. Dat land.
Maar Turkije was ook het land dat mijn ouders duizenden kilometers verderop in zijn greep hield. Het land dat hen er toe aanzette om in Vlaanderen hun kinderen in het Turks op te voeden, terwijl ze zelf Koerdisch met elkaar praatten en praten. Het land dat hen tot in Genk belemmerde om vrij Koerdisch te zijn. Alsof het een ziekte was die er moest uitgroeien in een volgende generatie. En anders die daarop. Een land dat geen liefde had voor die andere identiteit die ik bij de geboorte meekreeg, maar waarvoor geen paspoort bestaat. Een identiteit die ik stiekem moest samen sprokkelen, ondanks Turkije en ook wel ondanks mijn geïntimideerde ouders.
We zijn uit elkaar gegroeid, Turkije en ik. En we zijn dat blijven doen. Ik ben een Vlaamse vrouw geworden met trotse, Koerdische roots. Alles wat Turkije niet wou. Ik heb hier gestudeerd, geleefd, de liefde gevonden bij een Vlaamse man. Ik heb de kans gekregen om hier te groeien en aan politiek te doen. Dit is thuis genoeg. Vlaanderen heeft mij geadopteerd en ik Vlaanderen. Het klikt.
Het Turkse paspoort, als het nog ergens ligt, heeft zijn houdbaarheidsdatum ruimschoots overschreden.
Turkije zal voor altijd deel uitmaken van mijn identiteit, maar het burgerschap krijgt het nu terug. Ik wil het niet meer. Zelfs niet als souvenir . Het is onverenigbaar geworden met de vrouw die ik geworden ben. En met de job die ik mag uitvoeren. Een regeringslid kan geen twee heren dienen. Ik heb het paspoort niet gevraagd, maar vraag nu wel om het terug te kunnen geven. Hier scheiden onze wegen.
Een mooi afscheid is het niet geworden. Iets meer dan 37 jaar na mijn geboorte is mijn Koerdische identiteit, Turkije nog steeds een doorn in het oog. Maar anders dan mijn ouders, ben ik vrij van de tentakels van Ankara.
Eén nationaliteit, vele lagen identiteit. Bevalt me prima. Het ga je goed Turkije. Ik hoop weldra beter dan nu.
Zuhal
(Ik maakte deze opinie vlak na het Turkse referendum waarna ik de procedure om afstand te doen van mijn Turkse nationaliteit heb opgestart. Ik heb tot dan gewacht om niet meer olie op het vuur te gooien. Het is blijven liggen om tal van redenen. Vandaag wil ik dat alsnog kwijt na het interview in De Morgen van vandaag.



Ik denk dat hier niet veel commentaar bij nodig is.

[Het Oosten]

Oorspronkelijk geplaatst door reservespeler

Zuhal Demir
4 augustus 2017
Afscheid
Turkije zal voor altijd het land van vakanties blijven. Het verre land dat me als ongeduldig kind in de auto, eindeloos ver weg leek. Maar ook het land dat na al dat eindeloos, veel beloftes invulde. Een land van ongeziene schoonheid. Een land waar mijn ouders – en met hen ‘wij’, de kinderen- thuis leken te komen. Waar de mijnwerker even koning kon zijn en iedereen hem begreep en toelachte. Het land waarvan de taal, mijn eerste taal was. Hoe vreemd ze ook leek in de wereld buiten mijn kinderbubbel, het was de mijne. Het land dat dat nooit het huis uit ging en via televisie alomtegenwoordig bleef. Het wachtte me iedere dag weer op na school. Alsof de voordeur een grenspost was. Het land van de vergeelde, niet zo goed bijgekleurde zwart-wit foto’s van overleden familieleden op de kast. Mijn land ook. Toch als je het paspoort in diezelfde kast mocht geloven. Ik was er niet geboren, maar mijn ouders gaven mijn geboorte aan bij de ambassade en ik kreeg het Turks burgerschap cadeau. Turkije en ik. Zo logisch was dat. Het land dat deel uitmaakt van wie ‘ik’ ben. Dat land.
Maar Turkije was ook het land dat mijn ouders duizenden kilometers verderop in zijn greep hield. Het land dat hen er toe aanzette om in Vlaanderen hun kinderen in het Turks op te voeden, terwijl ze zelf Koerdisch met elkaar praatten en praten. Het land dat hen tot in Genk belemmerde om vrij Koerdisch te zijn. Alsof het een ziekte was die er moest uitgroeien in een volgende generatie. En anders die daarop. Een land dat geen liefde had voor die andere identiteit die ik bij de geboorte meekreeg, maar waarvoor geen paspoort bestaat. Een identiteit die ik stiekem moest samen sprokkelen, ondanks Turkije en ook wel ondanks mijn geïntimideerde ouders.
We zijn uit elkaar gegroeid, Turkije en ik. En we zijn dat blijven doen. Ik ben een Vlaamse vrouw geworden met trotse, Koerdische roots. Alles wat Turkije niet wou. Ik heb hier gestudeerd, geleefd, de liefde gevonden bij een Vlaamse man. Ik heb de kans gekregen om hier te groeien en aan politiek te doen. Dit is thuis genoeg. Vlaanderen heeft mij geadopteerd en ik Vlaanderen. Het klikt.
Het Turkse paspoort, als het nog ergens ligt, heeft zijn houdbaarheidsdatum ruimschoots overschreden.
Turkije zal voor altijd deel uitmaken van mijn identiteit, maar het burgerschap krijgt het nu terug. Ik wil het niet meer. Zelfs niet als souvenir . Het is onverenigbaar geworden met de vrouw die ik geworden ben. En met de job die ik mag uitvoeren. Een regeringslid kan geen twee heren dienen. Ik heb het paspoort niet gevraagd, maar vraag nu wel om het terug te kunnen geven. Hier scheiden onze wegen.
Een mooi afscheid is het niet geworden. Iets meer dan 37 jaar na mijn geboorte is mijn Koerdische identiteit, Turkije nog steeds een doorn in het oog. Maar anders dan mijn ouders, ben ik vrij van de tentakels van Ankara.
Eén nationaliteit, vele lagen identiteit. Bevalt me prima. Het ga je goed Turkije. Ik hoop weldra beter dan nu.
Zuhal
(Ik maakte deze opinie vlak na het Turkse referendum waarna ik de procedure om afstand te doen van mijn Turkse nationaliteit heb opgestart. Ik heb tot dan gewacht om niet meer olie op het vuur te gooien. Het is blijven liggen om tal van redenen. Vandaag wil ik dat alsnog kwijt na het interview in De Morgen van vandaag.



Ik denk dat hier niet veel commentaar bij nodig is.

Voor de mensen die Erdogan een tijdje gevolgd hebben in de media moet het toch al lang duidelijk zijn: Recep Erdogan is bezig zijn land totaal in de vernieling te rijden.

Ik geef Erdogan geen 4 jaar meer en dan is hij al dan niet gewelddadig aan de kant geschoven. En terecht!

[Dadeemelee]

Oorspronkelijk geplaatst door Het Oosten

Voor de mensen die Erdogan een tijdje gevolgd hebben in de media moet het toch al lang duidelijk zijn: Recep Erdogan is bezig zijn land totaal in de vernieling te rijden.

Ik geef Erdogan geen 4 jaar meer en dan is hij al dan niet gewelddadig aan de kant geschoven. En terecht!

Ik vrees van niet. De militaire coup was de laatste mogelijkheid en de Turken zijn wreed nationalistisch. De recente economische krisis wordt door de Turkse pers in de schoenen van de US geschoven en dat gaat de steun voor Erdogan enkel maar doen toenemen.

[vlijmscherp]

Oorspronkelijk geplaatst door Dadeemelee

Ik vrees van niet. De militaire coup was de laatste mogelijkheid en de Turken zijn wreed nationalistisch. De recente economische krisis wordt door de Turkse pers in de schoenen van de US geschoven en dat gaat de steun voor Erdogan enkel maar doen toenemen.

hij heeft ook vakkundig het leger opzij gezet.

Maar toch, hoe lang gaan de Turken aanvaarden dat ze massaal veel welvaart verliezen?
Ofwel trekken de begoede Turken (terug) naar Europa en verarmt Turkije verder.
Ofwel komen die Turken uit de steden massaal op straat en verandert er op een gegeven moment toch iets.

ik gok op het eerste maar je kan niets uitsluiten.

[djimi]

Erdogan heeft een alliantie gesloten met de extreem rechtse nationalisten van de MHP, en dus ook met de Grijze Wolven.

Daarmee zijn de Turken vertrokken voor jarenlange miserie.


Ik verwacht een burgeroorlog - al dan niet na een nederlaag in een oorlog tegen één of ander buitenland - met minstens twee ('links', seculieren, democraten, gematigd 'rechtsen' enerzijds, uiterst-rechtsen, 'ultra-nationalisten' en 'islamisten' anderzijds) of misschien zelfs drie ('de Koerden') elkaar bevechtende partijen.

Een genocide op deze laatsten - een ideale bliksemafleider voor 'intern-Turkse' frustraties - acht ik niet uitgesloten.



Ik hoop dat ik mij vergis, en dat Erdogan héél binnenkort aan een hartinfarct of iets gelijkaardig crepeert. Al zal dat niet veel meer helpen nu de Grijze Wolven hun vingers in de pap hebben.

[Vlad]

Turkije valt gewoon in handen van de Chinezen. Erdogan blijft.

[patrickve]

Het grote voordeel van Erdogan's dictatuur is dat het nu wel gedaan is met Turkije als 5de colonne in Europa op te nemen, wat 10 jaar geleden nog serieus overwogen werd en waarvan het risico heel reel was.

[Gipsy]

Erdogan heeft al zijn tegenstanders al in de bak gestoken. Hij kan moeilijk alle Turken in de bak steken. Als de economie keldert en de mensen vallen in armoede kan het rap gaan. Enfin we leven in een periode dat nog nooit zoveel zotten aan de macht geweest zijn. Trump, Putin, Erdogan, een nieuwe dictator in China, Kim, een buschauffeur in Venezuela en ik vergeet er.

[Vlad]

Kan ze er als politica van Vlaanderens grootste partij niet voor zorgen dat Turkije haar los laat en haar toelaat haar Turkse nationaliteit te verwerpen ? 't Is de moment, het water staat hen aan de keel. Met een invoerverbod op Turkse jeansbroeken en een toeristische boycot alla Michel dreigen, om een bilateraal akkoord te verkrijgen, dat Belgen met een dubbele nationaliteit toestaat zich van de Turkse nationaliteit te ontdoen, zodat we al wie die de Turkse nationaliteit wil behouden, kunnen op een vliegtuig zetten.

[Jay-P.]

Oorspronkelijk geplaatst door Gipsy

Erdogan heeft al zijn tegenstanders al in de bak gestoken. Hij kan moeilijk alle Turken in de bak steken. Als de economie keldert en de mensen vallen in armoede kan het rap gaan. Enfin we leven in een periode dat nog nooit zoveel zotten aan de macht geweest zijn. Trump, Putin, Erdogan, een nieuwe dictator in China, Kim, een buschauffeur in Venezuela en ik vergeet er.

Boer Swa, weliswaar op Vloms dorpsniveau.

[Jan van den Berghe]

Oorspronkelijk geplaatst door Gipsy

Erdogan heeft al zijn tegenstanders al in de bak gestoken. Hij kan moeilijk alle Turken in de bak steken. Als de economie keldert en de mensen vallen in armoede kan het rap gaan. Enfin we leven in een periode dat nog nooit zoveel zotten aan de macht geweest zijn. Trump, Putin, Erdogan, een nieuwe dictator in China, Kim, een buschauffeur in Venezuela en ik vergeet er.

Trump lijkt me geen zot te zijn. Is het niet een van de weinige Amerikaanse presidenten sedert WO II die niet betrokken waren in een of andere oorlog?