ING-praktijken

[Jens1991]

In kopie geef ik jullie een brief die ik stuurde naar een vriend. Het betreft de feiten die mijn vader overkomen zijn in zijn zelfstandig ING kantoor te Gooik. Ik besef dat deze brief erg chaotisch en wanordelijk overkomt, hij is dan ook in 7 haasten opgesteld. Ik dank jullie voor jullie aandacht.

“Beste,

Donderdagmorgen werd de samenwerking tussen ING en mijn vader abrupt stopgezet. Dit is het relaas van de voorbije dagen, mijn gevoelens en hoe de toekomst er nu uitziet voor ons.

Ten eerste had mijn vader wel al langer problemen met ING. Enkele maanden geleden werd een volledig nieuw systeem voorgesteld, het Proxy systeem. Dit systeem houdt in dat mijn vader geen zelfstandigen meer mag bedienen van klein geld (de apotheker, het café, et cetera), hij mag ook geen geld meer ophalen en hij moet de klanten verplichten om de machines te gebruiken. De bank zou ook volledig verbouwd worden, zonder loket en zonder geld in de kassa. Mijn vader, die al 22 jaar huisbankier is bij vele mensen, zag dit niet zitten. Hij weet dat zonder deze service 24/24, 7/7 te garanderen onze zaak niets meer waard is. In het begin kreeg hij nog een keuze, je mocht het oude systeem blijven behouden of je mocht het nieuwe contract tekenen. Na enkele weken werd hij echter naar Brussel geroepen, het was tekenen of sluiten.

Hierna kwam er een ploeg ING-vertegenwoordigers, die de opdracht hadden mijn vader te bewijzen hoeveel hij meer zou gaan verdienen aan het nieuwe contract. Mijn vader wist al langer dat het nieuwe contract minder commissies garandeerde voor zichzelf en meer macht voor ING. Hij bewees hen dus, met rekenmachine in de hand, dat het nieuwe systeem voor hem alleen maar problemen bracht en wees hen (vriendelijk of niet) de deur.

Ten tweede weet je dat wij aan het bouwen zijn in Lennik. ING was hier in het begin zeer enthousiast over, zij hebben nog geen filiaal in Lennik maar zagen het goed zitten om zich ook daar te vestigen in de persoon van mijn vader. Opeens keerde het tij. Alweer kreeg mijn vader bezoek van ING, met de melding dat indien hij zich wilde vestigen in Lennik als ING hij 200.000 euro moest investeren in de inrichting van het filiaal (loket, beveiliging, …). Mijn vader besefte dat voor de 10 �* 15 jaar die hij nog moet werken, hij die investering niet meer kon terugverdienen. Hij bedankte hen dus vriendelijk, zei dat hij zich wel als makelaar zou vestigen in Lennik zonder ING, en wees hen opnieuw de deur.

Enkele jaren geleden kreeg mijn vader een kwaad telefoontje. Een zekere persoon X had haar huis verkocht en stond op het punt een nieuw te kopen. De akte bij de notaris moest de dag erna doorgaan en X kwam 3.000 euro tekort. Op zich geen probleem, een kredietlijn op haar rekening zodat ze 3.000 euro onder 0 kon gaan en het probleem was opgelost. Mijn vader verzocht X even te komen tekenen, maar daar had zij geen tijd voor. Zij mailde en belde woest dat het maar in orde moest zijn. Mijn vader vroeg haar om het papier de dag erna te komen ondertekenen, maar bracht het in orde. Zij kwam dit nooit ondertekenen. Vorig jaar rond Kerstmis verkoopt X opnieuw haar huis en koopt een nieuw. Zij komt zwaar in de problemen en gaat opnieuw tot -3.000, maar kan die 3.000 euro niet meer terugbetalen. Vervolgens belt zij naar de bank om te melden dat zij het papier nooit ondertekend heeft.

De bank zet hier de inspectie op, die 2 weken lang elk papier van de voorbije 9 jaar onderzocht hebben. Uiteindelijk blijkt er niets anders mis te zijn dan deze vergetelheid. De bank roept mijn vader naar Brussel en informeert hem dat er zo vlug mogelijk een beslissing zal genomen worden. Een week later moet hij terug en wordt hem gemeld dat de bank beslist heeft een blaam in zijn dossier te zetten en hem de “schade” aan de bank te laten terugbetalen plus de interesten: 8.000 euro. Ook roepen zij persoon X naar het hoofdkantoor en dwingen haar haar rekening aan te zuiveren. Hij werd ook verweten een eenzaat te zijn, die daar in Gooik deed wat hij wou, die nooit naar vergaderingen ging en die vaak zijn eigen interpretatie had van de richtlijnen. The winner takes it all.

Enkele maanden geleden deed mijn vader ook een lening voor een verbouwing. Deze persoon Y besloot al het geld te vergokken en diende daarna een klacht in bij de bank, hij beweerde niet te weten dat hij het geld gekregen had, dat hij niet genoeg had gekregen, enzovoorts. Opnieuw stelde de bank een onderzoek in, en besloot om mijn vader naar Brussel te roepen. De bank stelde dat het doel van de lening niet uitgevoerd was en dat mijn vader daar op had moeten toezien. Met 7 juristen rond hem verklaarden ze dat er opnieuw een directiecomité zou komen en dat de enige kans die mijn vader nog had om te mogen doorgaan met zijn zaak opnieuw een contract tekenen was. Mijn vader moest zijn fout toegeven en verklaren dat in deze zaak, en in elke wanbetalingzaak waarvan nog melding werd gedaan, hij de volledige kosten op zich moet dragen. Dit wil zeggen, elke lening die mijn vader in de voorbije 9 jaar heeft afgesloten bij BBL/ING die niet meer terugbetaald wordt, vordert de bank terug van ons.

Een week later, op donderdag 14 mei, werd mijn vader om 08.30 naar het hoofdkantoor in Gent geroepen. Het directiecomité had beslist om hem toch aan de deur te zetten, zonder verdere uitbetaling, bijvoorbeeld de waarde van zijn cliënteel of zijn loon deze maand. Intussen werd het kantoor in Gooik overvallen. Met 7 ING-mannen stormden zij arrogant het kantoor binnen (men in suits, u kent dat wel) en eisten de toegang achter het loket. Sofie, onze hoogzwangere bediende, dacht meteen aan een overval en werd lijkbleek. Pieter, de stagiair boekhouding die eigenlijk met de bank niets te maken heeft, werd brutaal aan de deur gezet. Ondertussen stond er twee man aan de achterdeur met een slotenmaker, die onmiddellijk het slot veranderde. Mijn vader moest alleen terugkeren uit Gent en heeft voor de rest van de dag nog slechts 5 woorden gezegd.

Behalve het feit dat Sofie nu nog steeds nachtmerries overhoudt aan dit voorval betekende het veranderen van het slot van de achterdeur een nieuw probleem. Onlangs verbouwden wij achteraan de oude verlaten bakkerij tot een nieuw bureau. Zo kon de studio boven de bank die nu als kantoor gebruikt werd verlaten worden. Het veranderen van het slot betekende dat wij ook niet meer in onze nieuwe bureau konden. Als je binnenkomt heb je rechts de bank, links de nieuwe bureau en rechtdoor de trap voor de studio. Mijn moeder besefte onmiddellijk dat ze ons ook van deze nieuwe, mooi ingerichte bureau wilden uitsluiten (opnieuw, the winner takes it all). Legaal is dit niet, want in de huurovereenkomst staat vermeld dat zij bij beëindiging van het contract nr. 15 mogen betrekken, en niet nr. 17. Zij hield dus voet bij stuk en dreigde ermee een deurwaarder te laten langskomen om de inbraak in nr. 17 vast te stellen. Bij het horen van dit nieuws besloot de zonedirecteur uit Gent te komen. Samen met de andere directeurs vergaderde hij een hele namiddag om tot het “besluit” te komen dat ook wij een sleutel mochten hebben van de achterdeur. In ruil voor de sleutel moesten wij hen ook in onze nr. 17 toelaten.

Rond 11u kwam ik ook aan in de bank, mijn eerste vaststelling was dat mijn sleutel niet meer in het slot paste. Toen ik dan toch binnenkwam trof ik één grote chaos aan. Al onze persoonlijke spullen werden in snel tempo naar de bureau achteraan versleept, mijn vader stond er beteuterd bij en mijn moeder kreeg een injectie strijdvaardigheid die haar eigenlijk op dat moment nergens bracht. De rest van de dag zaten we bij familie om het slechte nieuws te melden en net als wij waren zij geschokt door het nieuws. Toen wij donderdagnacht thuiskwamen hadden wij 28 oproepen gemist en stond de gsm mailbox van mijn vader vol. De zware taak om iedereen te verwittigen lieten wij voor de ochtend erna.

Na een korte, slapeloze nacht begonnen wij vrijdagmorgen aan de zware taak om iedereen te verwittigen. De eerste mensen belden aan, geschokt door het nieuws. Met geen woorden kan ik de reacties beschrijven, huilende mensen, woeste mensen, strijdvaardige mensen. Het enige dat ik kan doen is in de loop van deze brief sporadisch voorbeelden aangeven.

Vrijdagmorgen werd ook al snel duidelijk dat de vervangploeg van ING donderdagnamiddag een ware ravage hadden aangericht. De eerste caféhouders en andere kleine zelfstandigen die belden om klein geld te bestellen werden afgesnauwd met de mededeling dat ING die service niet meer verleende, ook vele oude mensen die aan mijn vader wilden vragen om wat geld te brengen werden op dezelfde manier afgesnauwd. Het waren vooral de oude mensen die in verwarring achterbleven en die wij vaak al persoonlijk zijn moeten gaan geruststellen, velen van hen sliepen niet meer, weenden de hele dag en aten niet meer. Nadat wij onze zaken thuis geregeld hadden en al wat bezoek ontvangen hadden kwamen wij vrijdagmiddag aan in de bank. Hier begonnen wij opnieuw met de taak al onze persoonlijke spullen van de bank naar de nieuwe bureaus te versluizen. Nog komen de tranen in mijn ogen als ik eraan terugdenk hoe de nieuwe bazen in onze zaak rondlopen alsof zij 22 jaar gezwoegd hebben om onze zaak op te bouwen. Zij werken op onze stoelen, onze bureaus, met onze telefooncentrale, zelfs de kluis heeft mijn vader persoonlijk aangekocht.

Toch hadden ook zij het niet onder de markt. Eén van mijn vaders oude vrienden had vrijdagmorgen de hele straat bijeengeschreeuwd en aan het loket was het vaak een opeenvolging van verwijten aan het adres van iedereen die er rond liep.

Toen wij aankwamen zat één van de nieuwe bediendes een overlijdenszaak te bespreken met klanten van ons. Een overlijden brengt natuurlijk een hele financiële rompslomp mee en de nieuwe bediende, die uiteraard de financiële geschiedenis van deze mensen niet kent, wist van toeten noch blazen. Bij het zien van mijn vader riep deze man hem onmiddellijk bij hem, alleen mijn vader kan hem helpen en hij wist dat. De bediende zakte weg in haar stoel, ze heeft maandagochtend verklaard hier nooit meer te willen komen. Mijn vader gaf hen zaterdagmorgen advies over de zaak en deze mensen zijn gered.

Intussen boorden ik en mijn vader een gat in de muur om de internetverbinding door te trekken naar onze bureaus. Een callcenter had voor ING de rijkste klanten opgebeld om hen onmiddellijk uit te nodigen naar het kantoor. Dit zaaide onmiddellijk tweedracht in het dorp, iedereen wist wie gebeld was en wie niet. Tijdens onze werken hebben wij een gesprek met zo een klant kunnen afluisteren. Bij het binnenkomen gaf deze onmiddellijk 3 cheques af om op “de rekening van de zaak” te zetten. Deze man heeft 3 rekeningen voor 3 verschillende zaken van hem, maar alleen mijn vader weet dat hij met de “rekening van de zaak” zijn eigen rekening bedoelt. Na 10 minuten complete verwarring waarbij de klant bleef weigeren om de cheques op één van zijn andere rekeningen te zetten en bleef herhalen het op de “rekening van de zaak” te zetten werd uiteindelijk gesnapt wat hij bedoelde. Bij het gesprek dat hierop volgde werd de vrouw achter het bureau met de grond gelijk gemaakt. Toen zij wilde uitleggen hoe schitterend de kwartaalcijfers van ING België waren geweest kreeg zij het verwijt dat zij daar niet voor had gezorgd, maar mensen als Dirk Van Lathem. Ook zei deze man dat hij graag haar privénummer zou krijgen, omdat hij dit van Dirk ook had. De vrouw weigerde en verspeelde zo het al povere vertrouwen.

In de namiddag kwam onze advocaat aan, zij bleef van 16u tot 22u om ons een hart onder de riem te steken. Zij heeft nog voor mijn vader gewerkt en kent de status van mijn vader in het dorp. Nadat wij ook aan haar het hele verhaal hadden gedaan kon zij tot geen andere conclusie komen dan dat de ING directie onze zaak afhandig heeft gemaakt voor redenen die nog nooit iemand zijn werk heeft gekost.

’s Avonds botsten wij en de vervangploeg voor de tweede maal (eerste keer was over de sleutel). Mijn vader hield over de voorbije paar jaar een “blunderfarde” bij. Deze map is een aaneenschakeling van fouten gemaakt door BBL/ING die mijn vader bijhield om deze dingen op tijd en stond in hun neus te duwen. Onze advocaat vond dit zeer interessant en vroeg deze even te kunnen inkijken. De map bleek onvindbaar. Onmiddellijk stonden mijn vader, onze advocaat en ik op en liepen naar de deur die de bank van ons scheidt. Na 10 minuten aanhoudend kloppen werd er dan toch opengedaan voor ons (de deur die nu al dagen tijdens de loketuren openstaat was opeens dicht). Daar troffen wij twee bediendes aan en één directeur. Onze advocaat verklaarde dat mijn vader een map kwijt was en dat die in de bank aanwezig moest zijn. De directeur steigerde ter plaatse en verklaarde dat zij van geen map wisten en dat de interne audit die waarschijnlijk mee had genomen naar Gent. Onze advocaat snauwde deze directeur onmiddellijk af en verklaarde dat als de map niet bij ons was, hij bij hun moest zijn. Op slag hadden wij door dat als ze niet met 7 zijn ze makkelijk klein te krijgen zijn. De directeur deinsde achteruit en verschafte ons toegang tot alle kasten en al het papier. Na 5 minuten zoeken vonden wij de map op een plaats waar hij nooit gestaan heeft, vrijdagmorgen werd hij dus gestolen uit onze persoonlijke bezittingen.

Zaterdag bracht ik de hele dag door op kantoor, we maakten een bord om de klanten naar achter te leiden samen met een oude vriend en we stelden een brief op om al onze bankklanten op de hoogte te brengen. De stagiair boekhouding Pieter kwam ons helpen met zijn vriendin en ook mijn vaders neef en zijn vrouw hielpen ons. Zaterdagnacht gingen nog 509 brieven op de post. De hele dag door hadden opnieuw verontwaardigde klanten ons bezocht. Ik zag een oude man van 70 wenen, een man die mijn vader al 30 jaar kent. Hij had een A4 blad gemaakt: “WIJ EISEN DIRK TERUG”. Dit ging hij ophangen aan de deur van de bank.

Maandagmorgen merkten wij op dat er nog een papier was opgehangen met de subtiele mededeling dat dit ING kantoor vlug zou leeglopen. Maandag had de vervangploeg van ING nog steeds niets van materiaal. Uiteindelijk moesten zij vragen onze fax te gebruiken. Maandag heb ik heel de dag koffie gezet, de deur opengedaan, mensen gerustgesteld en papieren uitgedeeld. Zeker 50 mensen kwamen ons bezoeken. Ondertussen werd het ING kantoor geplunderd. Op het einde van de dag was de kassa helemaal leeg, de lege cheques zijn op en de eerste frustraties beginnen boven te komen. Behalve de opperste regionen van ING België is niemand op de hoogte van de beschuldigingen die mijn vader ten laste worden gelegd. Dit is dus ook een zeer groot vraagteken voor alle directeurs die hier langskomen. De regiodirecteur probeerde ons maandag uit te lokken om hem alles te vertellen. Hij probeerde ook mij uit te lokken door mijn vader te beschuldigen en mij te vertellen dat ik niets met onze zaak te maken heb. Ik had hem echter een paar minuten daarvoor al op zijn plaats gezet, er was een afspraak gemaakt om alle klanten die vooraan naar ons vroegen door te sturen naar ons, dit gebeurde echter niet. Ook had ik hem aangepakt over de wijze waarop mijn vader gesloten werd, de plaatselijke politie in Gooik dacht dat het om een gijzeling ging en stuurde zelfs een team. Heel blasé antwoordde hij: “ja, de politie, als die een paar mensen zien samenkomen.” Ook de directeur die aangesteld werd met het plaatselijke beleid ziet het hier niet meer zitten. Hij heeft maandag de hele dag rekeningen moeten afsluiten en de beledigingen van mensen verwerken. Ook hij is erg blasé tegenover Gooik. Maandagmorgen verklaarde hij sarcastisch aan de telefoon dat “ze hier in Gooik zelfs GSM-masten hebben”.

Wat is nu de oorzaak van al deze rompslomp? Het is moeilijk om in deze tijden niet paranoïde te worden. De klanten die problemen hadden met één van onze 3 bediendes komen hen nu beschuldigen. Zij zijn voor hen nu de judassen van Gooik.

Toch vallen de redenen elders te zoeken. Zoals ik al vermeldde had mijn vader al een hele tijd problemen met ING, de problemen met Lennik, de problemen met het Proxy systeem. Ook de bankencrisis speelt hierin zeker een rol. Een gepensioneerde inspecteur van ING die na een inspectie bij mijn vader bij hem klant is geworden belde naar zijn collega’s in Brussel. Die verzekerden hem dat de ING directie maanden geleden besloten heeft om alle zelfstandige agenten te grazen te nemen, zeker zij die ook een nevenactiviteit hebben als verzekeringsmakelaar. Ze volgen gewoon elk kantoor een paar maanden en sluiten hen dan op procedurefouten. Dit roept tegenstrijdige gevoelens op, de gedachte dat we er niets aan konden doen en dat mijn vader geen noemenswaardige fouten heeft gemaakt roept strijdvaardigheid op, maar het laat ons ook inzien hoe machteloos wij staan tegenover de ING directie die ik met een gerust hart de ING maffia mag noemen. Een goeddraaiende zaak gratis overnemen is altijd een overwinning voor ING en het is waar dat de zaak van mijn vader de laatste jaren exponentieel groeide. Maar dat maakt het onrecht nog groter, 22 jaar zwoegen in één namiddag afnemen.

De reacties van de mensen in Gooik verbaast mij niets. De briefjes die worden opgehangen, de kaartjes, de bloemen, de talloze mails, de petities of de rondzendbrieven, allemaal vloeien ze voort uit de 22 jaar waarin mijn vader de mensen hier gediend heeft. De ING directeurs denken dat wij hier in Gooik simpele boeren zijn, mensen die je een kat in een zak kan verkopen en die je kan afschepen met de “Big City”-taal en attitude. Niets is minder waar. Ik durf bijna te zeggen dat er in Gooik geen arme zelfstandigen bestaan, omdat ieder van ons hardwerkend, eerlijk en dienend door het leven gaat. En dat appreciëren de mensen, de mensen hier hebben blindelings vertrouwen in hun beenhouwer, hun bakker, hun bankier, hun dokter, … Dit vertrouwen geven zij omdat wij zo een kleine gemeenschap zijn, omdat iedereen iedereen kent en omdat wij ook niemand dulden die met een arrogantie door het leven gaat. Met bijna elk van zijn 1500 klanten (de 509 klanten zijn slechts van de bank) heeft mijn vader een persoonlijke band. Als mijn vader voor iemand een lening doet waarop hij niets verdient, omdat hij zijn commissie tot 0% heeft teruggebracht om de beste prijs te geven, dan staan de dag erna zijn ouders in de bank om een rekening te openen. En zijn schoonouders komen de week erna, en zijn beste vrienden de week erna. En behalve die twee mensen die hem een mes in de rug hebben gestoken heeft nog niemand vergeten wat mijn vader 20, 10, 9 jaar of 1 week geleden voor hen gedaan heeft. Als er gebeld wordt vragen de mensen niet “Waarop hebben ze u gepakt?”, ze vragen “Nu hebben ze u opgelicht he man”. Dat is het vertrouwen dat in Gooik leeft. De ING directeurs kunnen dit nooit begrijpen, zij denken dat mijn vader werkt als hen, van 9 tot 16 en met een minimale dienstverlening, zij denken dat hier in Gooik alles je vanzelf in de schoot wordt gesmeten omdat wij zo dom en boers zijn. Vrijdag vroegen zij aan één van onze bediendes hoe het kantoor werkte, bij zijn bevestigingen dat wij ’s middags de telefoon opnamen, banale dingen opzochten voor oudere mensen op het internet enzovoort werd hij vierkant uitgelachen. Een vertegenwoordiger van ING merkte bij een bezoek een paar weken geleden op dat de nieuwe bureaus “naar mest stonken”. Oké.

Mijn vader is een arrangeur. Hij heeft zich 22 jaar in alle bochten gewrongen om mensen te helpen bij verzekeringen, leningen, investeringen. Als hij iemand uit de nood moest helpen lag hij er nachtenlang wakker van, tot als hij uiteindelijk met de juiste oplossing kwam. Het is niet altijd makkelijk geweest om in de koele zakenwereld van het bankwezen menselijke problemen op te lossen, maar het is mijn vader gelukt. Vroeger, in zijn begindagen bij de kleine bank Anhyp, reed hij met een probleemdossier naar de baronnen die eigenaar waren van deze bank en legde hij hen dit uit. De laatste jaren moest hij meer zijn sluwheid aanspreken en technische trucjes uitvoeren om iemand met problemen te helpen maar in al die jaren zijn waarschijnlijk alleen de twee gevallen die ik hierboven beschreven heb verkeerd afgelopen. Mijn vader had vertrouwen in de mensen en hij hielp hen bij het afbetalen van hun schulden, hij heeft menig persoon gered van het bankroet en dat wordt niet vergeten.

Ook mijn moeder had een zeer speciale band met de zaak. Zij hield zich meer bezig met het sociale werk en had dus zeker met elke klant een band.

Ik had met de bank/zaak een haat/liefde verhouding. Toen ik klein was vond ik de zaak iets wat mijn ouder ’s avonds laat weghield van me, en ik snapte het ook vaak niet allemaal zo goed. Toen ik wat ouder werd vond ik er eigenlijk een warm nest, de klanten waren over mij bezorgd zoals mijn vader over hen bezorgd was. Hoe vaak heb ik niet aanhoren dat ik “klein Dirkske” was. Nadat mijn ouders het eerste personeel aangenomen hadden vond ik er ook raad en genegenheid. Natuurlijk vormden mijn ouders en ik een gezin, maar ik beschouwde de werknemers van mijn pa evengoed als mijn tweede gezin, mijn familie. Je werkt samen, maakt samen dingen mee, zorgt voor elkaar, lacht samen en eet samen. Ook zij zijn verdwaasd achtergebleven. Mijn vader heeft kunnen bekomen dat zij 3 door ING worden overgenomen. Alhoewel ze weigerden, moeten ze aan zichzelf denken en niet aan ons, mijn vader kan hen niet meer betalen. Zij bevinden zich nu in een zeer koele sfeer en worden gedwongen om de klanten zeer koel & sec te behandelen. De familiale sfeer is weggeblazen.

Ik heb in de bank leren klasseren, boekhouding invullen, belastingen invullen, overschrijvingen intikken. Ik heb in de bank leren wachten, vriendelijk zijn, zorgen voor andere mensen.

Hoe vaak heb ik niet stoer verklaard tegenover mijn ouders dat ik de zaak nooit zou overnemen? Meende ik dit echt? Ik vraag het me nu af, want ik zit minstens even diep in de put als mijn ouders. Wij proberen nu te redden wat er te redden valt. Ik doe heel de dag de deur open, ik zet koffie, ik stel mensen gerust aan de telefoon, et cetera. Ik durf te stellen dat ik in één dag tijd 10 jaar verouderd ben en geleerd heb om meer verantwoordelijk op me te nemen, en dat had ik misschien nog wat willen uitstellen. Ik besef nu dat de wereld geen eerlijke plek is waarin goedheid en hard werken niet beloond worden. Ik heb eerlijk gezegd geen boodschap meer aan school, wat we daar leren heb ik hier nog nooit toegepast gezien, het is hier een wereld vol arrogantie en achterbaksheid. Ik werk nu om onze zaak te redden. Daarom ben ik ook ontploft toen de regiodirecteur durfde te stellen dat ik met onze zaak niets te maken had. Het is nu zo.

Intussen blijven de reacties binnenlopen, een collega bankagent belde op om te zeggen dat ook hij bang is om op een zelfde manier ontslagen te worden. De vertegenwoordiger van de bank waarmee mijn vader nu in onderhandeling is zei dat voor Nieuwjaar twee ING agenten overgekomen waren, op de vlucht voor dezelfde maffia praktijken die mijn vader genekt hebben. Onze advocaat heeft ernstige procedurefouten van ING in de afgesloten contracten teruggevonden. We zijn vertrokken voor een procedure van 10 jaar of meer. Maar we zullen het wel winnen. Financieel kunnen we voort met onze verzekeringen & boekhouding en na het 6 maanden concurrentiebeding zullen we wel zien.

Ik ben nog het 85 jaar oude mensje vergeten dat elke maand 400 euro spaart en waar mijn vader veelvuldig op bezoek ging. Zij belde donderdagnamiddag naar de bank en kreeg te horen dat mijn ouders er niet waren, ze heeft de telefoon afgelegd en beginnen wenen. Na het bezoek van mijn moeder was ze enigszins gekalmeerd en na het bezoek van mijn vader was ze strijdlustig. Ze heeft beloofd om de komende 6 maand elke 400 euro in haar kous te steken zodat ze als eerste 2400 euro kan storten als mijn vader herbegint.

In hoop op betere tijden


Jens”

[Yves38]

Het is een bekend zeer.

Ik heb jaren als expert gewerkt voor De Vaderlandsche. Door het feit dat Nationale Nederlanden de hoofdaandeelhouder was, en NN ING geworden is, werd De Vaderlandsche uiteindelijk ING Insurance.
Ik heb het bedrijf in de periode van 2000 tot 2007 alleen achteruit zien gaan. Van het bedrijf waar het goed was om werken, waarin iedereen een kans kreeg ging het uiteindelijk alleen nog over cijfers. Dan eensklaps werd het mes er in 2007 ingezet. We maakten winst, genoeg winst, maar niet de 16% die ING eistte. ING Insurance werd verkocht aan P&V en het ging daarna alleen nog meer bergaf. Ik ben er uiteindelijk weggegaan en ben even bij KBC gaan werken.
Dit bleek een nog grotere vergissing. Hier beloofden ze heel veel tot ze je in hun macht hebben en dan komt er allemaal niks van in huis.
Na 3 maanden besloot ik (en nog 2 andere collega's) om ook KBC te verlaten en zelfstandig te worden.
MAAR zelfs daar kwamen ze mij zoeken : recent bleek dat KBC alle bureau's die met hen werken afgedreigd hebben dat als ex-experten van hen voor die bureau's werken...ze hun werk van KBC verliezen.

Ik heb uiteindelijk klacht ingediend en trek de zaak gewoonweg voor de rechtbank. En deze keer hebben ze pech, want ik heb bewijzen.

Het zijn allemaal klootzakken die banken, en deze crisis hebben ze dik verdiend. Eerlijk gezegd hoop ik dat er een hoop koppen gaan rollen.

Alleen spijtig dat gewone mensen er mee voor opdraaien voor die door hun veroorzaakte crisis.