Duitse misdaden in Oost-Europa

[RSK]

Duitse misdaden in Oost-Europa

De inhoud van dit artikel vestigt de aandacht op de Duitse wandaden onder de Slaviërs (de inwoners van Oost-Europa). Met name zal er worden ingegaan op een aantal punten van het Duitse staatsbeleid tijdens de periode van 1939 tot 1945. De Duitsers trachtten destijds hun koloniale en imperiale ambities te verwezenlijken. Er zal op een aantal details worden ingegaan, die weergeven welke middelen ingezet werden ten behoeve van deze genocidale plannen. Van de geschiedenis valt er veel te leren. Wie de geschiedenis niet kent, zal opnieuw moeten lijden. Derhalve is het belangrijk om historische feiten aan het licht te brengen. Zo kan men makkelijker omgaan met toekomstige onzekerheden. Want men zegt niet voor niets dat de geschiedenis zich herhaalt.

De geschiedenis herhaalt zich

Het reduceren van de Oost-Europese bevolking vond niet alleen plaats in WO2. De vraag rijst, of er een verband bestaat tussen het Duitse beleid uit WO2 en voorafgaande periodes in de geschiedenis? Uit onderzoek blijkt namelijk dat een zeker percentage Duitsers (met name uit Oost-Duitsland) geassimileerde Slaviërs is. Een Duitse onderzoeker genaamd Jurgen Udolph constateerde in zijn onderzoek dat 15 miljoen Duitsers (in het huidige Duitsland) eigenlijk geassimileerde Slaviërs zijn, voornamelijk Polen en Sorben ofwel “Lusatian Serbs” Lusatische Serviërs. Deze Duitsers hebben Slavische achternamen, wat bevestigt dat een zeker gedeelte van de hedendaagse Duitse bevolking van Slavische afkomst is. Uit de geschiedenis blijkt dat in de 11de eeuw de Slavische bevolking van het district Bamberg compleet gegermaniseerd werd. Het is een historisch feit dat het proces van germanisering niet alleen plaats vond in WO2. Voorheen vond het tevens plaats. Het proces van germanisering vond in de middeleeuwen in Oost- en Midden-Europa plaats, waarbij Slavische volkeren in de Germaanse bevolking assimileerden. Aan hen werd de Duitse taal en cultuur opgelegd. Slavische volkeren zoals de Sorben, ofwel Lusatische Serviërs, (een autochtone bevolking van Duitsland) werden onderworpen aan germanisering. Zo onderwierpen de overheden Pruisen en Duitsland vanaf het einde van de 18 eeuw de bevolking van Polen aan een streng beleid van germanisering. In 1940 introduceerden de Duitsers het Masterplan Oost (Generalplan Ost). Het doel van dit geheime Duitse plan was het koloniseren van Oost-Europa, hetgeen gepaard ging met germanisering, etnische zuiveringen en uitroeiing. Uiteindelijk zouden de uitgeroeide (etnisch gezuiverde) Slavische grondgebieden worden bevolkt met Duitsers, volgens het plan. In het boek “The Voice of Destruction” schrijft een belangrijke insider Hermann Rauschning dat Hitler in 1932 gezegd heeft dat er in Duitsland 20 miljoen Duitsers te veel wonen en dat deze naar elders dienden te worden overgebracht. Miljoenen Slaviërs werden onderworpen aan genocidale misdaden toen het plan destijds ten uitvoer werd gebracht. “In tegenstelling tot voorheen zal het Oosten niet worden gegeramaniseerd door het opleggen van de Duitse taal, cultuur en wet. Wij willen namelijk in het Oosten raszuivere Germanen woonachtig hebben” (Himmler Nazi politicus). Uit deze verklaring blijkt dat de Nazi’s Oost-Europeanen niet wilden assimileren maar uitroeien teneinde Oost-Europa met raszuivere Germanen te bevolken.

Geschiedenis vervalsing

Turkije werd in de middeleeuwen door het Vaticaan, Frankrijk, Engeland, etc. op het niveau van een grootmacht gebracht. Aan het Turkse rijk werd opgedragen het orthodox-christelijke Byzantijnse rijk, Servië en Bulgarije te vernietigen. Het is een historische fraude (leugen) dat het gehele christelijke Europa tegen de Turken vocht in de middeleeuwen. Tegen het middeleeuwse Turkije vochten voornamelijk de Serviërs en Duitsers. Turkije werd door het Westen destijds tegen Duistland gebruikt, maar ook tegen de Slavische bevolking. De Westerse landen en het Vaticaan brachten het middeleeuwse Turkije op het niveau van een grootmacht teneinde de Duitsers te weerhouden van een eventuele deelname aan het koloniseren van overzeese continenten: Afrika, Amerika, Australië, Nieuw-Zeeland, etc. De dreiging van de uitbreiding van het Turkse rijk richting de Duitse gebieden weerhield de Duitsers van participatie in de kolonisatie, die destijds aan de gang was, wat in het belang was van Engeland, Frankrijk, etc. Het belang van het Vaticaan hierbij was, een mogelijk conflict te voorkomen tussen de Duitsers en andere Westerlingen in verband met de kolonisering van de continenten. Aan de andere kant had Turkije ook een andere taak, namelijk de vernietiging van het orthodoxe Byzantijnse rijk en Servië wat een hele belangrijke voorwaarde was voor het tegenhouden van de Russische uitbreiden richting de Balkan. De tweede belangrijke historische (koloniale) leugen is de zogenaamde Slavische immigratie naar Europa. De Slaviërs wonen van oudsher in Europa en de Slavische immigraties werden door de koloniale machten verzonnen teneinde draagvlak te creëren voor de germanisering en uitroeiing van de Slavische gebieden. Deze vervalsing van de geschiedenis moest dus de germanisering (kolonisatie) van Oost-Europa rechtvaardigen. Net als de middeleeuwse Germaanse landen (Duitsland, Pruisen en Oostenrijk) deed ook het Hitleriaanse rijk beroep op deze historische fraude, bijvoorbeeld in het kader van het Masterplan Oost.

Rooms-katholieke Slaviërs tegen orthodox-christelijke Slaviërs

De geschiedenis getuigt ervan dat Slaviërs onderling vochten. Die conflicten vonden plaats volgens het principe “de orthodoxen tegen de katholieken”. Zo belandden in de middeleeuwen Polen en de Baltische staten in militaire conflicten met Rusland. En volgens hetzelfde principe ontstonden er conflicten tussen Serviërs en Kroaten. Het Vaticaan spoorde altijd rooms-katholieke Slaviërs aan om tegen hun orthodox-christelijke broeders te vechten. Echter, deze verdeelstrategie op grond van religie werd niet toepast op Germaanse en Romaanse grondgebieden. De onderlinge conflicten tussen de Westerlingen volgens dit principe waren marginaal ten opzichte de conflicten tussen rooms-katholieken en orthodoxe christen in Oost-Europa. Het Vaticaan (Westen) stimuleerde deze conflicten in de Slavische gebieden met als doel de Slavische bevolkingen af te zwakken. Hierdoor werd namelijk de germanisering van Oost-Europa bevorderd.

Masterplan Oost (Generalplan Ost)

Duitsland bezette in 1941 Slavische gebieden. In deze bezette gebieden (zoals Polen, Oekraïne, Joegoslavië, Wit-Rusland, etc) voerden de Duitsers maatregelen in, die gericht waren op uitroeiing. Duitsland en Italië richtten in 1941 in het bezette Joegoslavië de fascistische Kroatische staat op, geleid door de fascistische Ustacha-beweging. De Duitsers verplichtten Kroatië de totstandbrenging van Servië op zijn middeleeuwse grondgebieden (Krajina and Bosnië en Herzegovina) te voorkomen. Het hoofd van die Kroatische staat was Ante Pavelic en zijn regering implementeerde wetten gericht op de uitroeiing van Serviërs, Joden en Zigeuners. Wat er van Servië in 1941 overbleef, werd een Duitse bezette zone. Als er een Duitse soldaat in dat bezette gebied door de Serviërs zou worden vermoord, zouden er onmiddellijk als vergelding 100 Servische burgers worden omgebracht, wat betekent dat volgens de Duitse doctrine één Germaans leven 100 Servische levens waard zou zijn. De Duitsers mobiliseerden rooms-katholieke Kroaten en Bosnische moslims (in het kader van de Kroatische fascistische staat) en droegen hen op Serviërs uit te roeien. In de Baltische staten vond hetzelfde plaats. Daar werden de rooms-katholieke inwoners tegen de Russen gemobiliseerd. De verdeling naar religie onder de Slaviërs (rooms-katholieken tegen orthodoxen) werd tevens in WO2 misbruikt met als doel Oost-Europa te verzwakken, wat kennelijk altijd ingezet werd in het kader van de germanisering van Oost-Europa. De Nazi’s organiseerden in 1932 een bijeenkomst in hun hoofdkwartier te München. Een jaar later grepen ze de macht in Duitsland. Tijdens die bijeenkomst werd Oost-Europa behandeld, met als uitgangspunt dat Duitsland ooit die regio zou overnemen. Onder de aanwezigen had je onder andere deskundigen op het vlak van de agrarische sector. Zij benadrukten dat, door de overnemen van die gebieden, Duitsland bevoorraad zou kunnen worden met enorme hoeveelheden voedsel. Bovendien beklemtoonde men eveneens dat er een hele grote behoefte bestaat aan maatregelen ten aanzien van uitroeiing, hetgeen noodzakelijk was om de beoogde gebieden over te kunnen nemen. De inhoud van deze geheime bijeenkomst van de Nazi Partij werd door Hermann Rauschning blootgelegd. Hij wees halverwege de jaren dertig van de vorige eeuw, op hetgeen de Nazi’s van plan waren met de inwoners van Oost-Europa (de Slaviërs). In zijn boek “The Voice of Destruction” belicht hij die plannen. Het komt erop neer dat de Nazi’s vanaf 1932 de uitroeiing van Oost-Europa hadden gepland.

Op 25 november, vlak na de bezetting van Polen, voerde een Duits orgaan genaamd “Reich Commission for Strengthening of Germandom” In Polen het volgende principe in: “Alle maatregelen waarvan de effecten de geboortecijfers negatief beïnvloeden worden gesteund en getolereerd. Abortus en homoseksualiteit zijn in Polen onvoorwaardelijk toegestaan. Contracepties dienen altijd gratis te worden verspreid.” De media van de bezetter legden het accent op de nadelen van het hebben van kinderen. De bedoeling van deze propaganda was het aansporen van de bevolking om geen kinderen te nemen, hetgeen kennelijk een positieve bijdragen zou leveren aan het nazistische doel, de ontvolking van Oost-Europa. Diezelfde media in de bezette gebieden verspreidden tevens pornografie (inclusief homoseksualiteit) waarmee getracht werd de traditionele normen en waarden te laten vervagen.

Stelling: De Duitse bezetting van Oost-Europa ging gepaard met de demoralisering van de Slavische bevolking.

[Creed]

"Stelling: De Duitse bezetting van Oost-Europa ging gepaard met de demoralisering van de Slavische bevolking."

Mild understatement huh...