sociale economie

Nynorsk · 12 januari 2007, 01:41

Wat betreft de sociale economie denk ik twee pijnpunten op te merken (er zullen er nog wel meer zijn, maar goed):

a) sociale economie en hooggeschoolden. De meerderheid van de arbeidsvoorzieningen binnen de sociale economie lijken zich te richten op laaggeschoolden. Ook mensen met een hoger diploma kunnen echter in een situatie terechtkomen waarbij een job aanvangen in het 'normale' werkcircuit niet echt voor de hand liggend is. Sommigen vinden een plaats in de sociale economie, maar het werk dat ze daar verrichten sluit zelden aan op hun diploma. Ze zouden er meer mee gebaat zijn mochten ze makkelijk aansluiting vinden naar een sociale werkactiviteit die dichter bij hun diploma aansluit. 'Hogere' sociale werkgelegenheid dus. Dit zou hen veel meer kansen geven om uiteindelijk door te groeien naar een 'normale' job, passend bij hun opleidingsniveau. De overheid stelt een hele massa mensen te werk. Op deze werkvloeren zouden 'sociale werkplaatsen' kunnen gecreeërd worden, waarbij de persoon aan een iets lager tempo kan inschakelen in het arbeidsproces. Misschien dat dit al bestaat (dan heb ik even niet goed opgelet). Vind u dat er meer aandacht moet besteedt worden aan een sociale economie voor hooggeschoolden, en zo ja, hoe?

b) sociale economie en mensen met een chronische ziekte/invaliditeit. In ons huidig bestel lijkt men ofwel ziek, ofwel niet ziek te zijn, met andere woorden: ofwel arbeidsgeschikt, ofwel arbeidsongeschikt. Natuurlijk worden er hier en daar wel uitzonderingen gemaakt. In een ander topic lezen we het voorbeeld van de bouwvakker met kapotte rug die wel nog een job als bediende mag doen. Maar het gaat me eigenlijk om de mensen die "arbeidsongeschikt" bevonden zijn. Een arbeidsongeschikte doet beter niks meer, want ze zouden wel eens op hun stappen kunnen terugkeren en oordelen dat je niet arbeidsongeschikt bent. Hierdoor worden mensen nog meer gehandicappeerd, ditmaal door de regelgeving. Ik denk aan arbeidsongeschikten (de term alleen al) die beter geen vrijwilligerswerk doen, die beter niet eens gaan kuisen bij de dochter,... Ergens parttime (paar uur in de week) gaan werken is al helemaal uit den boze. Als je die dingen kunt doen, kun je immers onmogelijk arbeidsongeschikt zijn.
Dat is dus onzin. Het is perfect mogelijk om als chronisch zieke/invalide géén job aan te kunnen, maar wel op momenten die je zelf kiest vrijwilligerswerk of andere arbeid te verrichten. Niet elke chronisch zieke of invalide kan dit, maar de mensen die het wél kunnen, zouden hiertoe zoveel mogelijk kans moeten krijgen, zonder het risico te lopen om de invaliditeitsuitkering te verliezen. Deelt u deze mening? Welke initiatieven worden hiertoe genomen? Volgens mij kan de sociale economie hierin een rol spelen door het aanbieden van flexibele werkomgevingen voor mensen die "willen en kunnen, maar niet altijd".

Dank bij voorbaat.

Patrik Vankrunkelsven · 15 januari 2007, 00:56

Ja flexibele systemen om mensen die niet optimaal kunnen functioneren soepel in het arbeidscircuit binnne te loodsen zijn noodzakelijk. Onze controlerende geneesheren van de zieknfondsen hebben op dit terrein reeds heel wat mogelijkheden! We moeten oppassen niet al te veel systeempjes te maken. dat maakt het allemaal colmplexer!

Jantje · 15 januari 2007, 17:59

Mensen die door de ziekfondarts op invaliditeit worden gezet, zijn niet werkonbekwaam. Men moet verdienonbekwaam zijn.

En daar zit dus vaak het probleem.

Iemand die thuis zijn kuis zelf doet, loopt idd de kans om te horen te krijgen dat zij/hij ook kan gaan kuisen tegen betaling en is dus niet meer verdienonbekwaam.
De ziekefondsartsen een duidelijk precentage medische invaliditeit laten vaststellen en de economische invaliditeit door een ergonomische dienst zou ook hier veel probemen vermijden.

Want hoe men het ook noemt en hoe men ook bepaald elk % men medische verdienonbekwaam is, invaliditeit gaat veel meer over werkmogelijkheden volgens diploma, kennis en als laatste over medische toestand van de invalide.

Men zou de ziekenfonds dus gewoon hetzelfde principe als de arbedverzekeringen en het FBZ moeten laten gebruiken.

Je bent zoveel economisch invalide en je krijgt dus dat percentage aan vergoeding uitbetaald, de rest mag je bijverdienen als je kan.
Ben je nog niet te oud voor een bijscholing en/of herscholing, dan mag de ergonosche dienst je verplichten dit te doen en verlies je natuurlijk een deel van je economische invaliditeit.
Ondertussen kan je dan wel meer dan 66% medisch invalide zijn en genieten van de extra tussenkomst voor je medische verzorging.

Simpel systeem dat reeds jaren word gebruikt door FBZ, Vlaamsfonds en verzekeringsmaatschappijen. En het is stukken socialer en goedkoper.

12 januari 2007, 01:41	#1
Nynorsk Secretaris-Generaal VN Geregistreerd: 3 juni 2003 Berichten: 24.102	sociale economie Wat betreft de sociale economie denk ik twee pijnpunten op te merken (er zullen er nog wel meer zijn, maar goed): a) sociale economie en hooggeschoolden. De meerderheid van de arbeidsvoorzieningen binnen de sociale economie lijken zich te richten op laaggeschoolden. Ook mensen met een hoger diploma kunnen echter in een situatie terechtkomen waarbij een job aanvangen in het 'normale' werkcircuit niet echt voor de hand liggend is. Sommigen vinden een plaats in de sociale economie, maar het werk dat ze daar verrichten sluit zelden aan op hun diploma. Ze zouden er meer mee gebaat zijn mochten ze makkelijk aansluiting vinden naar een sociale werkactiviteit die dichter bij hun diploma aansluit. 'Hogere' sociale werkgelegenheid dus. Dit zou hen veel meer kansen geven om uiteindelijk door te groeien naar een 'normale' job, passend bij hun opleidingsniveau. De overheid stelt een hele massa mensen te werk. Op deze werkvloeren zouden 'sociale werkplaatsen' kunnen gecreeërd worden, waarbij de persoon aan een iets lager tempo kan inschakelen in het arbeidsproces. Misschien dat dit al bestaat (dan heb ik even niet goed opgelet). Vind u dat er meer aandacht moet besteedt worden aan een sociale economie voor hooggeschoolden, en zo ja, hoe? b) sociale economie en mensen met een chronische ziekte/invaliditeit. In ons huidig bestel lijkt men ofwel ziek, ofwel niet ziek te zijn, met andere woorden: ofwel arbeidsgeschikt, ofwel arbeidsongeschikt. Natuurlijk worden er hier en daar wel uitzonderingen gemaakt. In een ander topic lezen we het voorbeeld van de bouwvakker met kapotte rug die wel nog een job als bediende mag doen. Maar het gaat me eigenlijk om de mensen die "arbeidsongeschikt" bevonden zijn. Een arbeidsongeschikte doet beter niks meer, want ze zouden wel eens op hun stappen kunnen terugkeren en oordelen dat je niet arbeidsongeschikt bent. Hierdoor worden mensen nog meer gehandicappeerd, ditmaal door de regelgeving. Ik denk aan arbeidsongeschikten (de term alleen al) die beter geen vrijwilligerswerk doen, die beter niet eens gaan kuisen bij de dochter,... Ergens parttime (paar uur in de week) gaan werken is al helemaal uit den boze. Als je die dingen kunt doen, kun je immers onmogelijk arbeidsongeschikt zijn. Dat is dus onzin. Het is perfect mogelijk om als chronisch zieke/invalide géén job aan te kunnen, maar wel op momenten die je zelf kiest vrijwilligerswerk of andere arbeid te verrichten. Niet elke chronisch zieke of invalide kan dit, maar de mensen die het wél kunnen, zouden hiertoe zoveel mogelijk kans moeten krijgen, zonder het risico te lopen om de invaliditeitsuitkering te verliezen. Deelt u deze mening? Welke initiatieven worden hiertoe genomen? Volgens mij kan de sociale economie hierin een rol spelen door het aanbieden van flexibele werkomgevingen voor mensen die "willen en kunnen, maar niet altijd". Dank bij voorbaat. __________________

15 januari 2007, 00:56	#2
Patrik Vankrunkelsven Geregistreerd: 7 januari 2007 Berichten: 63	Ja flexibele systemen om mensen die niet optimaal kunnen functioneren soepel in het arbeidscircuit binnne te loodsen zijn noodzakelijk. Onze controlerende geneesheren van de zieknfondsen hebben op dit terrein reeds heel wat mogelijkheden! We moeten oppassen niet al te veel systeempjes te maken. dat maakt het allemaal colmplexer!

15 januari 2007, 17:59	#3
Jantje Secretaris-Generaal VN Geregistreerd: 11 augustus 2006 Berichten: 38.482	Mensen die door de ziekfondarts op invaliditeit worden gezet, zijn niet werkonbekwaam. Men moet verdienonbekwaam zijn. En daar zit dus vaak het probleem. Iemand die thuis zijn kuis zelf doet, loopt idd de kans om te horen te krijgen dat zij/hij ook kan gaan kuisen tegen betaling en is dus niet meer verdienonbekwaam. De ziekefondsartsen een duidelijk precentage medische invaliditeit laten vaststellen en de economische invaliditeit door een ergonomische dienst zou ook hier veel probemen vermijden. Want hoe men het ook noemt en hoe men ook bepaald elk % men medische verdienonbekwaam is, invaliditeit gaat veel meer over werkmogelijkheden volgens diploma, kennis en als laatste over medische toestand van de invalide. Men zou de ziekenfonds dus gewoon hetzelfde principe als de arbedverzekeringen en het FBZ moeten laten gebruiken. Je bent zoveel economisch invalide en je krijgt dus dat percentage aan vergoeding uitbetaald, de rest mag je bijverdienen als je kan. Ben je nog niet te oud voor een bijscholing en/of herscholing, dan mag de ergonosche dienst je verplichten dit te doen en verlies je natuurlijk een deel van je economische invaliditeit. Ondertussen kan je dan wel meer dan 66% medisch invalide zijn en genieten van de extra tussenkomst voor je medische verzorging. Simpel systeem dat reeds jaren word gebruikt door FBZ, Vlaamsfonds en verzekeringsmaatschappijen. En het is stukken socialer en goedkoper.