Spaarcenten gegaradeerd tot 100.000€ :lol:

[duveltje382]

Wat een onzin zeg ff later zeggen ze er bij VOOR ééN jaar,vuile luigenaars

[Renesse]

Is er iemand die nog beter kan?

Kijk, ikzelf. Ik garandeer alle spaardeposito's tot €1.000.000, op voorwaarde dat ge maar koest blijft.

[Erw]

Piet maakt een wit brood.
Pol maakt een bruin brood.
De burgemeester stampt twee munten van 1 euro en geeft elk een munt.
Piet en Pol geven hun broden aan Juul.

Juul plukt een kilo appels en een kilo peren uit zijn fruitboomgaard.
Op de markt komen Piet en Pol Juul tegen en ruilen de twee munten voor de twee kilo fruit.

Burgemeester stampt nog twee munten van 1 euro en geeft ze aan zijn vrindje Kareltje.
Kareltje wil fruit kopen en spurt naar de markt.
Juul is echter uitverkocht.

Tot zover de betekenis van de 'garantie' van geld.

Om koopkracht te hebben volstaat niet een stapeltje munten.
Er moeten ook mensen iets te koop hebben.
Een brood komt niet zonder arbeid uit het niets floepen.
Er moet eerst arbeid voor worden geleverd, om grondstoffen middels energie om te zetten in een product dat iemand wil kopen.

De regering garandeert munten aan de bevolking maar de bevolking moet eerst werken - NOG eens - want spaarders hadden er al voor gewerkt - om te maken dat er iets mee te koop zal zijn.

De rest is simpele logica. 5, 10, 20000 of 100000 munten blijven de facto 0 koopkracht en dat maakt het bedrag irrelevant.
De politieke kaste kan dus garanderen wat ze wil.
Hoe meer ze 'garandeert', hoe meer we zullen moeten werken om er ook meer mee te kunnen kopen.
En dat is hetzelfde als opnieuw beginnen werken voor hetgeen je hebt gespaard.
Degenen die het rapst uitgeven kunnen nog iets recupereren en zorgen er tegelijkertijd voor dat de winkelschappen leeg zijn. En in het proces realiseert de markt dat en start de inflatiespiraal die bijkomende productie steeds moeilijker maakt.

[duveltje382]

Oorspronkelijk geplaatst door Erw

Piet maakt een wit brood.
Pol maakt een bruin brood.
De burgemeester stampt twee munten van 1 euro en geeft elk een munt.
Piet en Pol geven hun broden aan Juul.

Juul plukt een kilo appels en een kilo peren uit zijn fruitboomgaard.
Op de markt komen Piet en Pol Juul tegen en ruilen de twee munten voor de twee kilo fruit.

Burgemeester stampt nog twee munten van 1 euro en geeft ze aan zijn vrindje Kareltje.
Kareltje wil fruit kopen en spurt naar de markt.
Juul is echter uitverkocht.

Tot zover de betekenis van de 'garantie' van geld.

Om koopkracht te hebben volstaat niet een stapeltje munten.
Er moeten ook mensen iets te koop hebben.
Een brood komt niet zonder arbeid uit het niets floepen.
Er moet eerst arbeid voor worden geleverd, om grondstoffen middels energie om te zetten in een product dat iemand wil kopen.

De regering garandeert munten aan de bevolking maar de bevolking moet eerst werken - NOG eens - want spaarders hadden er al voor gewerkt - om te maken dat er iets mee te koop zal zijn.

De rest is simpele logica. 5, 10, 20000 of 100000 munten blijven de facto 0 koopkracht en dat maakt het bedrag irrelevant.
De politieke kaste kan dus garanderen wat ze wil.
Hoe meer ze 'garandeert', hoe meer we zullen moeten werken om er ook meer mee te kunnen kopen.
En dat is hetzelfde als opnieuw beginnen werken voor hetgeen je hebt gespaard.
Degenen die het rapst uitgeven kunnen nog iets recupereren en zorgen er tegelijkertijd voor dat de winkelschappen leeg zijn. En in het proces realiseert de markt dat en start de inflatiespiraal die bijkomende productie steeds moeilijker maakt.

Als kleine man werk je heel hard om 100€ te sparen op laat ons zeggen op 4 maanden
,en ze zouden dit afnemen
Moet een werkmens dan nog sparen?

[Erw]

Oorspronkelijk geplaatst door duveltje382

Als kleine man werk je heel hard om 100€ te sparen op laat ons zeggen op 4 maanden
,en ze zouden dit afnemen
Moet een werkmens dan nog sparen?

Een werkgever betaalt gemiddeld 3 euro om zijn werknemer 1 euro koopkracht te geven. Hoe meer koopkracht hij die werknemer wil geven, hoe kleiner het percentueel aandeel koopkracht die de werknemer nog overhoudt.

Het is een ver verfijnde strategie van regeringen door vele decennia heen. De tijd dat een soldaat aan je deur een deel van je oogst kwam opeisen zijn lang voorbij. Om de simpele reden dat openlijke onderdrukking/diefstal vroeg of laat op verzet stuit die die machthebbers verwijdert.
Dit systeem is volledig toegespitst op diefstal zonder dat de bestolene duidelijk de dief kan herkennen. De bestolene realiseert zich zelfs vaak niet eens de diefstal. Hij merkt alleen dat hij geleidelijk aan almaar harder moet werken om hetzelfde te kunnen kopen.

Dat is ook de reden waarom overheden doorheen die tijd steeds grotere monopolieten werden. Werken in de privé sector wordt ontmoedigd door de hoge werkdruk wegens de loonwig. Het resultaat is dat steeds meer mensen worden gedreven in een afhankelijkheid van de overheid als werknemer.
Die gaan uiteraard zeer geneigd zijn te stemmen voor de politieke kaste die ze instandhoudt en nog verder doet woekeren.

Hun ideaal is een systeem waar een zo klein mogelijk aandeel mensen al het echte werk doet. De mate van parasiteren is recht evenredig met het aantal mensen op wiens rug dit gebeurt maar ook met de meerwaarde die ze realiseren. En vooral dat laatste is de te gebruiken factor omdat de eerste lastig is in een systeem dat ze moeten pogen te verkopen als democratisch.

We moeten dus almaar sneller, harder, slimmer en efficiënter werken, en de politieke kaste, de banken, en hun gezamenlijke belangengroepen lopen weg met de beloning ervoor.

Dit zelf realiseren is de eerste stap.
Dit duidelijk maken aan anderen is de tweede stap.
De politieke kaste buitensjotten is de derde stap.

Dan pas, zoals zo vaak in de geschiedenis, kan er een nieuwe tijd aantreden die ons misschien de volgende eeuwen doet doorkomen zonder af te breken wat we hebben opgebouwd.
Lessen zijn er om geleerd te worden. Laten we dat dus doen. De meeste mensen zijn van goede wil maar je moet hen wel de onafhankelijkheid/vrijheid geven om hun keuzes te maken. Loon naar werken. Daar begint alles. De economie en al de rest volgt vanzelf.