Euthanasie in de psychiatrie: ethisch verantwoord?

[Mambo]

Euthanasie in de psychiatrie...doen ze al heel lang.
Vastbinden op hun bed en geen eten of drinken meer geven.

Ja hoor.

[Universalia]

Oorspronkelijk geplaatst door Mambo

Euthanasie in de psychiatrie...doen ze al heel lang.
Vastbinden op hun bed en geen eten of drinken meer geven.

Ja hoor.

In een ver verleden is dat misschien geweest maar ik denk dat de regeltjes daar wel een beetje op aangepast geweest zijn want als er iemand de vaststelling zou maken dat men een patiënt zou zou behandelen men aardig in de problemen zal geraken.

Psychiatrie en euthanasie lijkt mij niet terecht dat in hetzelfde 'straatje' te plaatsen.

p.s.

De geschiedenis van de psychiatrie. Het oude gesticht.

Gaf ik al wel eens eerder door de site daar die best goed is voor studenten die de richting kozen en er al eens wat over willen nalezen hoe het allemaal geweest is.

Euthanasie dan: het is bespreekbaar geworden.

En dat staat men zomaar niet direct toe.

Herinner ik mij nog een dame die van mening was dat ze goed en genoeg geleefd had en zich wilde laten euthanaseren wat men NIET toegestaan heeft toen.

Dan had je de schrijnende situatie van de twee broers die niet konden leven met dat zij blind geworden waren, toen is het wel toegestaan geweest.

[Derk de Tweede]

https://www.youtube.com/watch?v=19YGhuORcJk

[ArjanD]

Het volgende is mogelijk interessant voor sommigen die op zoek zijn naar oplossingen om mensen te beschermen.

Zelfmoord-wens kan een wil zijn tegenovergesteld aan leven

Friedrich Nietzsche in The Genealogy of Morals (Third Essay) beargumenteert dat mensen in een reactie op de onmacht om de betekenis van het leven te duiden eerder zullen kiezen voor zelfmoord dan voor niets.

If you except the ascetic ideal, man, the animal man had no meaning. His existence on earth contained no end; “What is the purpose of man at all?” was a question without an answer; the will for man and the world was lacking; behind every great human destiny rang as a refrain a still greater “Vanity!” The ascetic ideal simply means this: that something was lacking, that a tremendous void encircled man—he did not know how to justify himself, to explain himself, to affirm himself, he suffered from the problem of his own meaning. He suffered also in other ways, he was in the main a diseased animal; but his problem was not suffering itself, but the lack of an answer to that crying question, “To what purpose do we suffer?” Man, the bravest animal and the one most inured to suffering, does not repudiate suffering in itself: he wills it, he even seeks it out, provided that he is shown a meaning for it, a purpose of suffering. Not suffering, but the senselessness of suffering was the curse which till then lay spread over humanity—and the ascetic ideal gave it a meaning! It was up till then the only meaning; but any meaning is better than no meaning; the ascetic ideal was in that connection the “faute de mieux” par excellence that existed at that time. In that ideal suffering found an explanation; the tremendous gap seemed filled; the door to all suicidal Nihilism was closed. The explanation—there is no doubt about it—brought in its train new suffering, deeper, more penetrating, more venomous, gnawing more brutally into life: it brought all suffering under the perspective of guilt; but in spite of all that—man was saved thereby, he had a meaning, and from henceforth was no more like a leaf in the wind, a shuttle-cock of chance, of nonsense, he could now “will” something—absolutely immaterial to what end, to what purpose, with what means he wished: the will itself was saved. It is absolutely impossible to disguise what in point of fact is made clear by complete will that has taken its direction from the ascetic ideal: this hate of the human, and even more of the animal, and more still of the material, this horror of the senses, of reason itself, this fear of happiness and beauty, this desire to get right away from all illusion, change, growth, death, wishing and even desiring—all this means—let us have the courage to grasp it—a will for Nothingness, a will opposed to life, a repudiation of the most fundamental conditions of life, but it is and remains a will!—and to say at the end that which I said at the beginning—man will wish Nothingness rather than not wish at all.

Filosofie kan van cruciaal belang zijn om te bepalen of het mogelijk is dat psychische problemen hopeloos van aard zijn, gelijk als bij een terminale ziekte. Sociale evolutionaire factoren zoals de val van religies moeten worden overwogen. Waar kunnen onzekere mensen zonder religies terecht voor ondersteuning? En is het ethisch dat een arts hen een optie biedt om het leven te beëindigen?