Vrijheid onder voorwaarden en psychiatrische behandeling

Boyke · 3 mei 2013, 18:02

http://www.gva.be/regio-antwerpen-zu...-opgepakt.aspx

Men leest het zeer dikwijls in de krant. Een verdachte die wordt voorgeleid bij de onderzoeksrechter wordt onder strikte voorwaarden vrijgelaten. Dikwijls is daar een psychiatrische behandeling bij. Soms zelfs een residentiële opname in een psychiatrisch ziekenhuis. Ik meen dat daar dikwijls misbruik wordt gemaakt van de psychiatrie. Is deze borstenknijper gek? gestoord ? Hij geeft toe aan een vitale drift, een oerdift. Deze man moet een gepaste straf krijgen. Maar zich psychiatrisch laten behandelen ? Op grond van wat heeft de onderzoeksrechter dat beslist ? Met de natte vinger ?

Dramatisch wordt het wanneer de residentiële opname in een psychiatrisch ziekenhuis wordt opgelegd.

Dan wordt de betrokkene van zijn vrijheid beroofd, maar telt de tijd in het ziekenhuis niet mee bij de berekening van zijn straf.

Meestal wordt de verdachte dan in het ziekenhuis behandeld als een gekollokeerde, die het ziekenhuis niet mag verlaten. Dat is onaanvaardbaar.

Ik schreef daarover eens het volgende:

Door artikel 35 van de wet van 20 juli 1990 betreffende de voorlopige hechtenis werd de vrijheid onder voorwaarden ingevoerd. Een onderzoeksrechter kan beslissen een inverdenkinggestelde niet aan te houden en hem onder voorwaarden vrij te laten. De onderzoeksrechter kan een persoon die is aangehouden in vrijheid stellen onder bepaalde voorwaarden.

De opgelegde voorwaarden worden door de onderzoeksrechter bepaald. Meestal wordt bepaald dat de inverdenkinggestelde een vaste woonplaats moet hebben, dat hij zijn werk moet behouden, dat hij met bepaalde personen geen contact mag hebben en dat hij bij alle proceshandelingen moet aanwezig zijn.

In bepaalde gevallen wordt een verplichte psychologische of psychiatrische behandeling opgelegd. Soms wordt zelfs een residentiële opname in een psychiatrische inrichting opgelegd. De inverdenkinggestelde moet zich dan laten opnemen in een psychiatrisch ziekenhuis en moet daar verblijven zolang de dokters zijn verblijf daar noodzakelijk achten.

Het is van het grootste belang dat de inverdenkinggestelde de bevoegde persoon of dienst, waar hij de behandeling of de begeleiding zal volgen, vrij kiest. Het welslagen van de behandeling of de begeleiding hangt daar immers voor een groot deel van af. Er moet een vertrouwensband zijn tussen de inverdenkinggestelde patiënt en de therapeut.

Indien de voorwaarden die krachtens artikel 35, § 3, van de wet van 20 juli 1990 betreffende de voorlopige hechtenis bepaald zijn, het volgen van een begeleiding of een behandeling opleggen, nodigt de onderzoeksrechter, het onderzoeksgerecht of het vonnisgerecht de inverdenkinggestelde uit om een bevoegde persoon of dienst te kiezen. Die keuze wordt aan de rechter of het gerecht ter goedkeuring voorgelegd. Aldus bepaalt artikel 35, § 6, eerste lid, van de wet van 20 juli 1990.

De wetgever heeft er voor gekozen de keuze van een bevoegd persoon of dienst over te laten aan de inverdenkinggestelde. De wet bepaalt evenwel niet dat deze regel voorgeschreven is op straffe van nietigheid van de voorwaarde. Daardoor blijft de regel dikwijls dode letter. Men ziet dan soms dat de bevoegde persoon of dienst, meestal een psychiatrisch ziekenhuis, aangeduid worden in de beslissing die de voorwaarde oplegt. Dit lijkt onaanvaardbaar. Helemaal onaanvaardbaar is dat de inverdenkinggestelde in de gevangenis wordt opgehaald door de politie (federale gerechtelijke politie) en onder escorte wordt overgebracht naar het psychiatrisch ziekenhuis. Daar wordt dan op hem het regime van de “gekollokeerde” toegepast, hetgeen neerkomt op een echte vrijheidsberoving. Bepaalde ziekenhuizen leggen de inverdenkinggestelde het verbod op het ziekenhuis te verlaten; dit verbod kan langer dan twee maanden duren. Dit is totaal onverenigbaar met de “vrijheid” onder voorwaarden.

Het is van het grootste belang dat de inverdenkinggestelde de persoon of de dienst met kennis van zaken kan kiezen. In de praktijk gebeurt het dat de inverdenkinggestelde in de gevangenis het bezoek krijgt van een justitieassistente, die hem vraagt of hij zich in dit of dat psychiatrisch ziekenhuis wil laten opnemen. De inverdenkinggestelde kan neen zeggen, en in de gevangenis blijven, of ja zeggen en uit de gevangenis ontslagen worden. Die laatste keuze is niet (helemaal) vrij. De inverdenkinggestelde kan dan geen afspraken maken met de te kiezen persoon of dienst.

Er wordt voorgesteld artikel 35, § 6, eerste lid, van de wet van 20 juli 1990 te wijzigen. De regel volgens dewelke de inverdenkinggestelde de bevoegde persoon of dienst vrij kiest wordt voorgeschreven op straffe van nietigheid. Deze keuze moet gemaakt worden na de invrijheidstelling. Tijdens zijn verblijf in de gevangenis kan de inverdenkinggestelde immers niet vrij contact opnemen met psychiaters, psychologen of psychiatrische ziekenhuizen. Hij heeft immers slechts recht op één telefoongesprek per dag. En hij moet het uur waarop hij wil telefoneren de dag tevoren opgeven.

De keuze zou moeten gemaakt worden binnen de veertien dagen na de invrijheidstelling. De inverdenkinggestelde moet immers de kans krijgen om verschillende personen of diensten te raadplegen. Daarvoor heeft hij een aantal dagen nodig. Indien de onderzoeksrechter meent dat de behandeling of begeleiding dermate dringend is dat deze termijn niet kan in acht genomen worden, dan blijft hem geen andere keuze over dan een bevel tot aanhouding af te leveren of de inverdenkinggestelde in de gevangenis te houden. Dan is een behandeling – in theorie - mogelijk in de psychiatrische afdeling van de gevangenis (hetgeen dus in de praktijk nooit zal gebeuren). Dat is voor de inverdenkinggestelde niet zonder voordelen. Indien hij later tot een effectieve gevangenisstraf wordt veroordeeld, dan wordt de tijd die hij in de gevangenis heeft doorgebracht van zijn straftijd afgetrokken. Dat is niet het geval voor de periode dat hij (residentieel) in behandeling was in een ziekenhuis. Dat is zeker onaanvaardbaar voor de veroordeelde die residentieel was opgenomen en het ziekenhuis niet heeft mogen verlaten en die dus behandeld werd zoals een gekollokeerde.

Uit de parlementaire voorbereiding van de wet van 20 juli 1990 betreffende de voorlopige hechtenis blijkt dat de vrijheid of invrijheidstelling onder voorwaarden nooit het karakter mag hebben van een vrijheidsbenemende maatregel: “Op verzoek van de Voorzitter bevestigt de Minister dat aan de verdachte geen verbod mag worden opgelegd om het appartement of de woning waar hij verblijft, te verlaten want dat zou neerkomen op een echte maatregel van vrijheidsbeneming. De Commissie stemt met deze zienswijze in” (Parl. St., Senaat, 1988 – 1989, nr. 658/2, blz. 108). A fortiori mogen de onderzoeksrechter en zeker niet de dokters een verdachte het permanent verbod opleggen een psychiatrisch ziekenhuis te verlaten. De verdachte moet behandeld worden op dezelfde wijze als andere patiënten die vrijwillig in het ziekenhuis verblijven. Dit wordt eveneens uitdrukkelijk in het wetsvoorstel voorzien. De regel wordt voorgeschreven op straffe van verval van de voorwaarde zich residentieel te laten behandelen.

Jullie gewaardeerde mening mensen ?
Ik heb het meegemaakt he!
Liever in den bak dan in een psychatrisch ziekenhuis !

CLAESSENS Joris · 3 mei 2013, 18:08

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Boyke

http://www.gva.be/regio-antwerpen-zu...-opgepakt.aspx

Men leest het zeer dikwijls in de krant. Een verdachte die wordt voorgeleid bij de onderzoeksrechter wordt onder strikte voorwaarden vrijgelaten. Dikwijls is daar een psychiatrische behandeling bij. Soms zelfs een residentiële opname in een psychiatrisch ziekenhuis. Ik meen dat daar dikwijls misbruik wordt gemaakt van de psychiatrie. Is deze borstenknijper gek? gestoord ? Hij geeft toe aan een vitale drift, een oerdift. Deze man moet een gepaste straf krijgen. Maar zich psychiatrisch laten behandelen ? Op grond van wat heeft de onderzoeksrechter dat beslist ? Met de natte vinger ?

Dramatisch wordt het wanneer de residentiële opname in een psychiatrisch ziekenhuis wordt opgelegd.

Dan wordt de betrokkene van zijn vrijheid beroofd, maar telt de tijd in het ziekenhuis niet mee bij de berekening van zijn straf.

Meestal wordt de verdachte dan in het ziekenhuis behandeld als een gekollokeerde, die het ziekenhuis niet mag verlaten. Dat is onaanvaardbaar.

Ik schreef daarover eens het volgende:

Door artikel 35 van de wet van 20 juli 1990 betreffende de voorlopige hechtenis werd de vrijheid onder voorwaarden ingevoerd. Een onderzoeksrechter kan beslissen een inverdenkinggestelde niet aan te houden en hem onder voorwaarden vrij te laten. De onderzoeksrechter kan een persoon die is aangehouden in vrijheid stellen onder bepaalde voorwaarden.

De opgelegde voorwaarden worden door de onderzoeksrechter bepaald. Meestal wordt bepaald dat de inverdenkinggestelde een vaste woonplaats moet hebben, dat hij zijn werk moet behouden, dat hij met bepaalde personen geen contact mag hebben en dat hij bij alle proceshandelingen moet aanwezig zijn.

In bepaalde gevallen wordt een verplichte psychologische of psychiatrische behandeling opgelegd. Soms wordt zelfs een residentiële opname in een psychiatrische inrichting opgelegd. De inverdenkinggestelde moet zich dan laten opnemen in een psychiatrisch ziekenhuis en moet daar verblijven zolang de dokters zijn verblijf daar noodzakelijk achten.

Het is van het grootste belang dat de inverdenkinggestelde de bevoegde persoon of dienst, waar hij de behandeling of de begeleiding zal volgen, vrij kiest. Het welslagen van de behandeling of de begeleiding hangt daar immers voor een groot deel van af. Er moet een vertrouwensband zijn tussen de inverdenkinggestelde patiënt en de therapeut.

Indien de voorwaarden die krachtens artikel 35, § 3, van de wet van 20 juli 1990 betreffende de voorlopige hechtenis bepaald zijn, het volgen van een begeleiding of een behandeling opleggen, nodigt de onderzoeksrechter, het onderzoeksgerecht of het vonnisgerecht de inverdenkinggestelde uit om een bevoegde persoon of dienst te kiezen. Die keuze wordt aan de rechter of het gerecht ter goedkeuring voorgelegd. Aldus bepaalt artikel 35, § 6, eerste lid, van de wet van 20 juli 1990.

De wetgever heeft er voor gekozen de keuze van een bevoegd persoon of dienst over te laten aan de inverdenkinggestelde. De wet bepaalt evenwel niet dat deze regel voorgeschreven is op straffe van nietigheid van de voorwaarde. Daardoor blijft de regel dikwijls dode letter. Men ziet dan soms dat de bevoegde persoon of dienst, meestal een psychiatrisch ziekenhuis, aangeduid worden in de beslissing die de voorwaarde oplegt. Dit lijkt onaanvaardbaar. Helemaal onaanvaardbaar is dat de inverdenkinggestelde in de gevangenis wordt opgehaald door de politie (federale gerechtelijke politie) en onder escorte wordt overgebracht naar het psychiatrisch ziekenhuis. Daar wordt dan op hem het regime van de “gekollokeerde” toegepast, hetgeen neerkomt op een echte vrijheidsberoving. Bepaalde ziekenhuizen leggen de inverdenkinggestelde het verbod op het ziekenhuis te verlaten; dit verbod kan langer dan twee maanden duren. Dit is totaal onverenigbaar met de “vrijheid” onder voorwaarden.

Het is van het grootste belang dat de inverdenkinggestelde de persoon of de dienst met kennis van zaken kan kiezen. In de praktijk gebeurt het dat de inverdenkinggestelde in de gevangenis het bezoek krijgt van een justitieassistente, die hem vraagt of hij zich in dit of dat psychiatrisch ziekenhuis wil laten opnemen. De inverdenkinggestelde kan neen zeggen, en in de gevangenis blijven, of ja zeggen en uit de gevangenis ontslagen worden. Die laatste keuze is niet (helemaal) vrij. De inverdenkinggestelde kan dan geen afspraken maken met de te kiezen persoon of dienst.

Er wordt voorgesteld artikel 35, § 6, eerste lid, van de wet van 20 juli 1990 te wijzigen. De regel volgens dewelke de inverdenkinggestelde de bevoegde persoon of dienst vrij kiest wordt voorgeschreven op straffe van nietigheid. Deze keuze moet gemaakt worden na de invrijheidstelling. Tijdens zijn verblijf in de gevangenis kan de inverdenkinggestelde immers niet vrij contact opnemen met psychiaters, psychologen of psychiatrische ziekenhuizen. Hij heeft immers slechts recht op één telefoongesprek per dag. En hij moet het uur waarop hij wil telefoneren de dag tevoren opgeven.

De keuze zou moeten gemaakt worden binnen de veertien dagen na de invrijheidstelling. De inverdenkinggestelde moet immers de kans krijgen om verschillende personen of diensten te raadplegen. Daarvoor heeft hij een aantal dagen nodig. Indien de onderzoeksrechter meent dat de behandeling of begeleiding dermate dringend is dat deze termijn niet kan in acht genomen worden, dan blijft hem geen andere keuze over dan een bevel tot aanhouding af te leveren of de inverdenkinggestelde in de gevangenis te houden. Dan is een behandeling – in theorie - mogelijk in de psychiatrische afdeling van de gevangenis (hetgeen dus in de praktijk nooit zal gebeuren). Dat is voor de inverdenkinggestelde niet zonder voordelen. Indien hij later tot een effectieve gevangenisstraf wordt veroordeeld, dan wordt de tijd die hij in de gevangenis heeft doorgebracht van zijn straftijd afgetrokken. Dat is niet het geval voor de periode dat hij (residentieel) in behandeling was in een ziekenhuis. Dat is zeker onaanvaardbaar voor de veroordeelde die residentieel was opgenomen en het ziekenhuis niet heeft mogen verlaten en die dus behandeld werd zoals een gekollokeerde.

Uit de parlementaire voorbereiding van de wet van 20 juli 1990 betreffende de voorlopige hechtenis blijkt dat de vrijheid of invrijheidstelling onder voorwaarden nooit het karakter mag hebben van een vrijheidsbenemende maatregel: “Op verzoek van de Voorzitter bevestigt de Minister dat aan de verdachte geen verbod mag worden opgelegd om het appartement of de woning waar hij verblijft, te verlaten want dat zou neerkomen op een echte maatregel van vrijheidsbeneming. De Commissie stemt met deze zienswijze in” (Parl. St., Senaat, 1988 – 1989, nr. 658/2, blz. 108). A fortiori mogen de onderzoeksrechter en zeker niet de dokters een verdachte het permanent verbod opleggen een psychiatrisch ziekenhuis te verlaten. De verdachte moet behandeld worden op dezelfde wijze als andere patiënten die vrijwillig in het ziekenhuis verblijven. Dit wordt eveneens uitdrukkelijk in het wetsvoorstel voorzien. De regel wordt voorgeschreven op straffe van verval van de voorwaarde zich residentieel te laten behandelen.

Jullie gewaardeerde mening mensen ?
Ik heb het meegemaakt he!
Liever in den bak dan in een psychatrisch ziekenhuis !

Meestal beslist een rechter zoiets op basis van een deskundig advies...
Maar aangezien jij het al hebt meegemaakt zal jij het wel beter weten.
Werd jij, zonder dat er een deskundige aan te pas kwam, in een dwangbuis gestoken?
En hoe ben je ontsnapt?

CLAESSENS Joris · 3 mei 2013, 18:08

De draad éénmaal plaatsen zou voldoende geweest zijn hoor...

Boyke · 3 mei 2013, 18:09

Ik ben er eens gaan lopen, maar de politie heeft me van de bus geplukt!

Xenophon · 3 mei 2013, 18:39

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Boyke

Ik ben er eens gaan lopen, maar de politie heeft me van de bus geplukt!

Je bent precies ook een serieus stukske schurk he?

Boyke · 3 mei 2013, 20:27

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door CLAESSENS Joris

De draad éénmaal plaatsen zou voldoende geweest zijn hoor...

Weet niet hoe het komt!

Boyke · 3 mei 2013, 20:28

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Xenophon

Je bent precies ook een serieus stukske schurk he?

Lap !

Mambo · 3 mei 2013, 21:11

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Boyke

Weet niet hoe het komt!

Vandaar die opname.

Boyke · 3 mei 2013, 21:20

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Mambo

Vandaar die opname.

Goedkoop!
Verdomd goedkoop!
Mambo !

Mambo · 3 mei 2013, 21:51

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Boyke

Goedkoop!
Verdomd goedkoop!
Mambo !

De goal stond open.

MaGNiFiCaT · 5 mei 2013, 12:31

Bent u nu echt helemaal gek geworden? 3 x dezelfde topic openen! Het is al erg genoeg van al die topics zonder echt inhoudelijke waarde.

Boyke · 5 mei 2013, 13:30

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door MaGNiFiCaT

Bent u nu echt helemaal gek geworden? 3 x dezelfde topic openen! Het is al erg genoeg van al die topics zonder echt inhoudelijke waarde.

Weet niet hoe het komt !
Heb maar één keer geklikt hoor !

3 mei 2013, 18:02	#1
Boyke Banneling Geregistreerd: 3 oktober 2012 Locatie: Rotselaar Berichten: 1.187	Vrijheid onder voorwaarden en psychiatrische behandeling http://www.gva.be/regio-antwerpen-zu...-opgepakt.aspx Men leest het zeer dikwijls in de krant. Een verdachte die wordt voorgeleid bij de onderzoeksrechter wordt onder strikte voorwaarden vrijgelaten. Dikwijls is daar een psychiatrische behandeling bij. Soms zelfs een residentiële opname in een psychiatrisch ziekenhuis. Ik meen dat daar dikwijls misbruik wordt gemaakt van de psychiatrie. Is deze borstenknijper gek? gestoord ? Hij geeft toe aan een vitale drift, een oerdift. Deze man moet een gepaste straf krijgen. Maar zich psychiatrisch laten behandelen ? Op grond van wat heeft de onderzoeksrechter dat beslist ? Met de natte vinger ? Dramatisch wordt het wanneer de residentiële opname in een psychiatrisch ziekenhuis wordt opgelegd. Dan wordt de betrokkene van zijn vrijheid beroofd, maar telt de tijd in het ziekenhuis niet mee bij de berekening van zijn straf. Meestal wordt de verdachte dan in het ziekenhuis behandeld als een gekollokeerde, die het ziekenhuis niet mag verlaten. Dat is onaanvaardbaar. Ik schreef daarover eens het volgende: Door artikel 35 van de wet van 20 juli 1990 betreffende de voorlopige hechtenis werd de vrijheid onder voorwaarden ingevoerd. Een onderzoeksrechter kan beslissen een inverdenkinggestelde niet aan te houden en hem onder voorwaarden vrij te laten. De onderzoeksrechter kan een persoon die is aangehouden in vrijheid stellen onder bepaalde voorwaarden. De opgelegde voorwaarden worden door de onderzoeksrechter bepaald. Meestal wordt bepaald dat de inverdenkinggestelde een vaste woonplaats moet hebben, dat hij zijn werk moet behouden, dat hij met bepaalde personen geen contact mag hebben en dat hij bij alle proceshandelingen moet aanwezig zijn. In bepaalde gevallen wordt een verplichte psychologische of psychiatrische behandeling opgelegd. Soms wordt zelfs een residentiële opname in een psychiatrische inrichting opgelegd. De inverdenkinggestelde moet zich dan laten opnemen in een psychiatrisch ziekenhuis en moet daar verblijven zolang de dokters zijn verblijf daar noodzakelijk achten. Het is van het grootste belang dat de inverdenkinggestelde de bevoegde persoon of dienst, waar hij de behandeling of de begeleiding zal volgen, vrij kiest. Het welslagen van de behandeling of de begeleiding hangt daar immers voor een groot deel van af. Er moet een vertrouwensband zijn tussen de inverdenkinggestelde patiënt en de therapeut. Indien de voorwaarden die krachtens artikel 35, § 3, van de wet van 20 juli 1990 betreffende de voorlopige hechtenis bepaald zijn, het volgen van een begeleiding of een behandeling opleggen, nodigt de onderzoeksrechter, het onderzoeksgerecht of het vonnisgerecht de inverdenkinggestelde uit om een bevoegde persoon of dienst te kiezen. Die keuze wordt aan de rechter of het gerecht ter goedkeuring voorgelegd. Aldus bepaalt artikel 35, § 6, eerste lid, van de wet van 20 juli 1990. De wetgever heeft er voor gekozen de keuze van een bevoegd persoon of dienst over te laten aan de inverdenkinggestelde. De wet bepaalt evenwel niet dat deze regel voorgeschreven is op straffe van nietigheid van de voorwaarde. Daardoor blijft de regel dikwijls dode letter. Men ziet dan soms dat de bevoegde persoon of dienst, meestal een psychiatrisch ziekenhuis, aangeduid worden in de beslissing die de voorwaarde oplegt. Dit lijkt onaanvaardbaar. Helemaal onaanvaardbaar is dat de inverdenkinggestelde in de gevangenis wordt opgehaald door de politie (federale gerechtelijke politie) en onder escorte wordt overgebracht naar het psychiatrisch ziekenhuis. Daar wordt dan op hem het regime van de “gekollokeerde” toegepast, hetgeen neerkomt op een echte vrijheidsberoving. Bepaalde ziekenhuizen leggen de inverdenkinggestelde het verbod op het ziekenhuis te verlaten; dit verbod kan langer dan twee maanden duren. Dit is totaal onverenigbaar met de “vrijheid” onder voorwaarden. Het is van het grootste belang dat de inverdenkinggestelde de persoon of de dienst met kennis van zaken kan kiezen. In de praktijk gebeurt het dat de inverdenkinggestelde in de gevangenis het bezoek krijgt van een justitieassistente, die hem vraagt of hij zich in dit of dat psychiatrisch ziekenhuis wil laten opnemen. De inverdenkinggestelde kan neen zeggen, en in de gevangenis blijven, of ja zeggen en uit de gevangenis ontslagen worden. Die laatste keuze is niet (helemaal) vrij. De inverdenkinggestelde kan dan geen afspraken maken met de te kiezen persoon of dienst. Er wordt voorgesteld artikel 35, § 6, eerste lid, van de wet van 20 juli 1990 te wijzigen. De regel volgens dewelke de inverdenkinggestelde de bevoegde persoon of dienst vrij kiest wordt voorgeschreven op straffe van nietigheid. Deze keuze moet gemaakt worden na de invrijheidstelling. Tijdens zijn verblijf in de gevangenis kan de inverdenkinggestelde immers niet vrij contact opnemen met psychiaters, psychologen of psychiatrische ziekenhuizen. Hij heeft immers slechts recht op één telefoongesprek per dag. En hij moet het uur waarop hij wil telefoneren de dag tevoren opgeven. De keuze zou moeten gemaakt worden binnen de veertien dagen na de invrijheidstelling. De inverdenkinggestelde moet immers de kans krijgen om verschillende personen of diensten te raadplegen. Daarvoor heeft hij een aantal dagen nodig. Indien de onderzoeksrechter meent dat de behandeling of begeleiding dermate dringend is dat deze termijn niet kan in acht genomen worden, dan blijft hem geen andere keuze over dan een bevel tot aanhouding af te leveren of de inverdenkinggestelde in de gevangenis te houden. Dan is een behandeling – in theorie - mogelijk in de psychiatrische afdeling van de gevangenis (hetgeen dus in de praktijk nooit zal gebeuren). Dat is voor de inverdenkinggestelde niet zonder voordelen. Indien hij later tot een effectieve gevangenisstraf wordt veroordeeld, dan wordt de tijd die hij in de gevangenis heeft doorgebracht van zijn straftijd afgetrokken. Dat is niet het geval voor de periode dat hij (residentieel) in behandeling was in een ziekenhuis. Dat is zeker onaanvaardbaar voor de veroordeelde die residentieel was opgenomen en het ziekenhuis niet heeft mogen verlaten en die dus behandeld werd zoals een gekollokeerde. Uit de parlementaire voorbereiding van de wet van 20 juli 1990 betreffende de voorlopige hechtenis blijkt dat de vrijheid of invrijheidstelling onder voorwaarden nooit het karakter mag hebben van een vrijheidsbenemende maatregel: “Op verzoek van de Voorzitter bevestigt de Minister dat aan de verdachte geen verbod mag worden opgelegd om het appartement of de woning waar hij verblijft, te verlaten want dat zou neerkomen op een echte maatregel van vrijheidsbeneming. De Commissie stemt met deze zienswijze in” (Parl. St., Senaat, 1988 – 1989, nr. 658/2, blz. 108). A fortiori mogen de onderzoeksrechter en zeker niet de dokters een verdachte het permanent verbod opleggen een psychiatrisch ziekenhuis te verlaten. De verdachte moet behandeld worden op dezelfde wijze als andere patiënten die vrijwillig in het ziekenhuis verblijven. Dit wordt eveneens uitdrukkelijk in het wetsvoorstel voorzien. De regel wordt voorgeschreven op straffe van verval van de voorwaarde zich residentieel te laten behandelen. Jullie gewaardeerde mening mensen ? Ik heb het meegemaakt he! Liever in den bak dan in een psychatrisch ziekenhuis !

3 mei 2013, 18:08	#3
CLAESSENS Joris Minister-President Geregistreerd: 31 maart 2005 Locatie: UKKEL Berichten: 5.742	De draad éénmaal plaatsen zou voldoende geweest zijn hoor... __________________ CLAESSENS Joris spreekt voor eigen rekening... partijstandpunten vindt u op www.vlaamsbelang.be/ en via [email protected]. veel leesgenot! Na de nodige intimidatie om deze uitspraak niet te herhalen; "Allah is een verzinsel, Mohammed is de leugenaar die hem verzon. Mohammed is ook een massamoordenaar, terrorist en pedofiele kinderverkrachter . Bron: de koran.

5 mei 2013, 12:31	#11
MaGNiFiCaT Perm. Vertegenwoordiger VN Geregistreerd: 14 april 2007 Locatie: overal en nergens Berichten: 13.555	Bent u nu echt helemaal gek geworden? 3 x dezelfde topic openen! Het is al erg genoeg van al die topics zonder echt inhoudelijke waarde. __________________ Voorlopig wordt mijn idool niet meer weergegeven, wegens altoos wederkerende spot tegenover Haar. Mijn excuses aan Haar. Ik had dit nooit zo lang mogen laten duren!!

3 mei 2013, 18:09	#4
Boyke Banneling Geregistreerd: 3 oktober 2012 Locatie: Rotselaar Berichten: 1.187	Ik ben er eens gaan lopen, maar de politie heeft me van de bus geplukt!