De geneugten en de vloek(en) van langdurige werkloosheid

[eno2]

Curieus dat brugpensioenen, die de staat een veelvoud kosten van de werkloosheidsuitkering, niet als parasitair bestempeld worden. Daar rust dan weer geen stigma op. En die gasten leven niet in armoe.

[eno2]

Werkloosheid is voor velen een psychologisch probleem vanwege de reële negatieve invloed op het handelen, het zelfgevoel en het denken.
In de media wordt werkloosheid in relatie gebracht met ziekte, zelfmoord, depressie, criminaliteit, verslavingen. Het hangt er natuurlijk sterk vanaf hoe je met de situatie omgaat.

Werkloosheid hoeft niet in alle gevallen eenvloek te zijn, soms is zij ook een zegen.
https://www.wilmarschaufeli.nl/publi...aufeli/022.pdf

[Anna List]

Oorspronkelijk geplaatst door eno2

Curieus dat brugpensioenen, die de staat een veelvoud kosten van de werkloosheidsuitkering, niet als parasitair bestempeld worden. Daar rust dan weer geen stigma op. En die gasten leven niet in armoe.

Maar jawel, bruggepensioeneerden zijn parasieten, net als gepensioneerden zonder volledig gewerkte loopbaan.

[Jan van den Berghe]

Oorspronkelijk geplaatst door eno2

Curieus dat brugpensioenen, die de staat een veelvoud kosten van de werkloosheidsuitkering, niet als parasitair bestempeld worden. Daar rust dan weer geen stigma op. En die gasten leven niet in armoe.

Van een (brug)pensioen geniet je nadat je vele, heel vele jaren hebt gewerkt en bijgevolg hebt bijgedragen door allerlei belastingen.

[eno2]

Oorspronkelijk geplaatst door Jan van den Berghe

Van een (brug)pensioen geniet je nadat je vele, heel vele jaren hebt gewerkt en bijgevolg hebt bijgedragen door allerlei belastingen.

En wie gaat? Zij die in bevoorrechte sectoren gewerkt hebben...of die in een bedrijfssluiting betrokken waren met sociale maatregelenpakket.
Velen gingen nog met 50 jaar in de jaren begin 90. Nu is het minimum 58 jaar
Ik werd werkloos op 50 in 1994 bij een bedrijfsovername waar ouderen juist voordien eerst afgedankt werden onder 1maand vooropzeg voor 'arbeiders'....

[eno2]

Er is altijd een structurele en residuele werkloosheid. Het is dan beter dat mensen die liever niet werken en bestand zijn tegen de armoede vn langdurige werkloosheid, of het helemaal niet nodig hebben te werken, die plaatsen innemen. Voor de anderen, vooral jongeren is het een drama.

Ik heb de ouderenwerkloosheid in armoede uiteindelijk goed verdragen, maar met de jongerenwerkloosheod zou dat absoluut het geval niet geweest zijn denk ik. Geen gezin kunnen vormen, geen normaal leven kunnen leiden… Niets kunnen realiseren. Ik kan er geen voordelen aan zien. Ik zou in de bak geraakt zijn…

[eno2]

Oorspronkelijk geplaatst door Jan van den Berghe

Van een (brug)pensioen geniet je nadat je vele, heel vele jaren hebt gewerkt en bijgevolg hebt bijgedragen door allerlei belastingen.

Ik ook.
Twee keer meer in belastingen alleen al, in 25 jaar, dan ik in 15 jaar dop teruggetrokken heb, in gelijk geld, zonder aanpassing aan de index, want dan zou het misschien drie keer meer zijn.

[Jan van den Berghe]

Oorspronkelijk geplaatst door eno2

En wie gaat? Zij die in bevoorrechte sectoren gewerkt hebben...of die in een bedrijfssluiting betrokken waren met sociale maatregelenpakket.
Velen gingen nog met 50 jaar in de jaren begin 90. Nu is het minimum 58 jaar
Ik werd werkloos op 50 in 1994 bij een bedrijfsovername waar ouderen juist voordien eerst afgedankt werden onder 1maand vooropzeg voor 'arbeiders'....

In de bouw kon men op brugpensioen gaan. Beschouwt u de bouw als een "bevoorrechte sector"?

[eno2]

Oorspronkelijk geplaatst door Jan van den Berghe

In de bouw kon men op brugpensioen gaan. Beschouwt u de bouw als een "bevoorrechte sector"?

En bij (grote) bedrijfssluitingen. Iets waar men nooit goed in geslaagd is het terug te draaien bij sociale overeenkomsten.

Als je in brugpensioen kan gaan in een bep?*alde sector en in andere niet, (zoals in de taxisector ) op zulke leeftijd, dan noem ik dat dat vanuit het oogpunt van brugpensioen een bevoorechte sector inderdaad.

[eno2]

https://www.knack.be/nieuws/belgie/n...al-544489.html


1. Werkloosheid maakt machteloos

De Witte: 'Werk heeft een aantal onzichtbare functies. Een baan brengt structuur in je leven. Daardoor heb je sociale contacten, ook buiten je gezin en familie.

No prob.
Zolang je geld hebt, kan je sociale contacten permitteren. Uitgaan, op café gaan, clubleven etc...Eens in de ARMOEDE TERECHTGEKOMEN door werkloosheid, kan je niet meer deelnemen want alle sociale contact kost geld, zeker buiten de familie.

Een baan zorgt voor status en prestige. Het bepaalt je identiteit. Je bent wat je doet. Je stelt je aan anderen voor met je functie of job. Een werkloze kan dat niet meer, dat belangrijke stuk van zijn identiteit valt dus weg.

Tja, Ik heb me nooit geïdentificeerd met mijn functie en mijn werk omdat het niet precies dat was wat ik wou als beroep. OK, Als je een zeer prestigevolle functie hebt en of een hoge functie is dat natuurlijk aangenaam om te vermelden. Of gewoon om te laten merken dat je werkt gewoon, en productief bent. Het is vervelend om te moeten laten merken dat je dat niet bent. Niet zozeer vanwege het gebrek aan identiteit, maar vanwege het stigma.

Wie werkt, levert op een of andere manier een product af. Leraren laten jongeren afstuderen. Arbeiders maken auto's, kleren, machines. Bedienden laten een organisatie gesmeerd lopen. Iedereen die werkt, heeft wel iets waarvoor zijn capaciteiten worden ingezet. Dat is niet alleen prettig, maar je ontwikkelt ook jezelf, je wordt beter in wat je doet en krijgt sociale erkenning. Je draagt bij aan de samenleving.

Dat is inderdaad het productiviteitsargument en het stigma-argument.

Al die verborgen functies komen pas bovendrijven als je werkloos wordt, want wie werkt is zich daar nauwelijks van bewust. Werklozen verliezen vooral kansen om hun capaciteiten te gebruiken. Sterker nog, de werkloosheidsregeling verbiedt hen zelfs om te werken en dat leidt tot een gevoel van machteloosheid. Een werkloze heeft op cruciale punten geen controle over zijn situatie. Dat gebrek aan controle en die machteloosheid zijn een grote bron van problemen.'

Je mag niet eens werken, dat is waar. Dat heb ik ook altijd gezegd. Ze zouden je moeten toelaten gelijk wat gelijk waar te verdienen, en het gewoon van je dop aftrekken, geheel of gedeeltelijk.
Als je over middelen beschikt, kan je wel capaciteiten ontwikkelen die je (voorlopig) niets opbrengen. Zelfs zonder geld kan je je aan je hobby's wijden. Rennen, fietsen, zwemmen, gym. Muziek gestudeerd en twintig jaar gitaar gespeeld, zonder talent, helaas. Zo heb ik Spaans geleerd. Twee jaar kunstschilderen - met talent maar moeten opgeven vanwege onbetaalbaar. Etc... Machteloosheid ja, vooral als je geen werk meer blijkt te kunnen krijgen. Maar ik zou dat eerder wanhoop noemen en paniek. Je ziet jezelf vallen en weet dat je op de bodem zal terecht komen.

[fred vanhove]

Oorspronkelijk geplaatst door Jan van den Berghe

In de bouw kon men op brugpensioen gaan. Beschouwt u de bouw als een "bevoorrechte sector"?

Ja natuurlijk waarom niet ? Als een bouwvakker op 50 met brugpensioen kon is die inderdaad bevoorrecht tegenover sectoren waar dat niet kon en je het moest doen enkel met uw werklozensteun.

[eno2]

Zei ik ook al.
Maar dat was weer Jan hé. Verschoof het discussiespunt van 'bevoorrecht om op prepensioen te mogen gaan' naar 'bevoorrechte sector' in het algemeen....