de hemel

[Karasi]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

Er is meer tussen hemel en aarde dan de mens kan bevatten.

Reïncarnatie

[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

12 - Het levende lichaam en de dood.

Hoewel het lichaam enerzijds gebruik maakt van de natuurwetten, zijn deze wetten toch dusdanig in het lichaam georganiseerd, dat ze een instrument kunnen zijn van de vrije geest, die deze wetten zelf te boven gaat.
Een voorbeeld is dat een vogel kan vliegen, dus de zwaartekracht kan overwinnen en het levende wezen zich als een eenheid kan handhaven tegenover de natuur, dus zich duidelijk als een zelfstandigheid bewijst.
Deze eenheid openbaart zich in de samenwerking van alle lichaamsdelen, die meer zijn dan slechts een optelsom, maar als delen ten dienste staan van de eenheid van het lichaam.
En deze eenheid van het lichaam wordt door de innerlijke wil bestuurd, dus vanuit een doelgericht bewustzijn, zoals daar bijvoorbeeld zijn de ademhaling en de voedselvoorziening om het lichaam te kunnen doen functioneren en de voortplanting.
Het gehele functioneren van het lichaam is zo belangrijk, dat het falen daarvan de dood tot gevolg heeft: het totale uiteenvallen van het lichaam.



De voortplanting....

Dit lijkt mij een te beperkte opvatting van het lichaam. Hoe kan het lichaam een eenheid zijn als het voortkomt uit een ander lichaam? Bij geslachtelijke voortplanting is het lichaam ondenkbaar zonder de lichamen van de beide ouders, het lichaam van een partner van de andere sekse en de lichamen van kinderen. Mens en dier vertonen daarnaast nog een sociaal gedrag en de ontwikkeling van de geest van de mens kan niet in afzondering plaatsvinden. De volkomen vrije geest bestaat niet, of is volkomen chaotisch en krankzinnig. Wat het geluksgevoel betreft, waar je over spreekt in 8, dat heeft men onderzocht door experimenten met aapjes. Als ze in afzondering worden grootgebracht, ze krijgen alleen voeding, dan zijn ze zeer ongelukkig en later niet meer tot sociaal gedrag in staat. Het innerlijke geluk moet ontwikkeld worden uit omgang met een harmonieuze, dus kunstmatige en kunstzinnige omgeving. Het innerlijk bestaat alleen dankzij het bewustzijn van een omgeving. De mens bestaat niet als individu, hij bestaat uitsluitend als soort.

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door Karasi

Reïncarnatie

Ben ik dan niet de reïncarnatie van Jezus van Nazareth....

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

Dit lijkt mij een te beperkte opvatting van het lichaam. Hoe kan het lichaam een eenheid zijn als het voortkomt uit een ander lichaam?

Het is ook een eenheid van de soort, dus geen volkomen afgesloten eenheid als individu.
Het gaat hier om het lichaam in het algemeen, dus van alle mensen en dieren en planten en niet alleen van het enkele individu.

Bij geslachtelijke voortplanting is het lichaam ondenkbaar zonder de lichamen van de beide ouders, het lichaam van een partner van de andere sekse en de lichamen van kinderen.

Zo is het, dus ook de eenheid van het lichaam in het algemeen van de soort.

Mens en dier vertonen daarnaast nog een sociaal gedrag en de ontwikkeling van de geest van de mens kan niet in afzondering plaatsvinden. De volkomen vrije geest bestaat niet, of is volkomen chaotisch en krankzinnig.

Je verwart vrijheid met willekeur.

Wat het geluksgevoel betreft, waar je over spreekt in 8, dat heeft men onderzocht door experimenten met aapjes. Als ze in afzondering worden grootgebracht, ze krijgen alleen voeding, dan zijn ze zeer ongelukkig en later niet meer tot sociaal gedrag in staat.

Nergens heb ik gezegd dat een levend wezen ook niet ongelukkig kan zijn.
Ook niet dat het lichaam alleen maar zelfstandig kan zijn als individu.
Het gaat hier om de zelfstandigheid ten opzichte van de levenloze natuur.

Het innerlijke geluk moet ontwikkeld worden uit omgang met een harmonieuze, dus kunstmatige en kunstzinnige omgeving. Het innerlijk bestaat alleen dankzij het bewustzijn van een omgeving. De mens bestaat niet als individu, hij bestaat uitsluitend als soort.

De mens bestaat als soort, maar ook als individu, dus beiden.

De soort bestaat immers uit individuen.

[Karasi]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

Ben ik dan niet de reïncarnatie van Jezus van Nazareth....

Hmmmm.....Ik zal het eens gaan vragen aan den BigBoss

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door Karasi

Hmmmm.....Ik zal het eens gaan vragen aan den BigBoss

Doe hem de groeten en zeg meteen dat ie zijn oude bijbel herziet en wat meer vertelt over de microwezentjes.

[harriechristus]

13 - Dingen sterven niet.

Bij mechanische dingen spreken we echter niet van de dood: als ik een steen in tweeën sla, dan zal die steen daardoor niet sterven. Het is die steen onverschillig of ie er nu één is of twee: hij wordt er niet minder om.
Maar het levende lichaam kan men niet in tweeën slaan omdat het alleen bestaat bij de gratie van de eenheid daarvan, waarin alles een functie heeft in het geheel.
En bijvoorbeeld een afgehakte arm sterft dan ook af, omdat het los van de eenheid van het totale lichaam de mogelijkheid verliest te kunnen functioneren.
Het is daarvan afhankelijk in een veel sterkere eenheid dan de levenloze mechanische dingen van elkaar afhankelijk zijn, waar een grote mate van onverschilligheid heerst omtrent wat je nu uit elkaar wilt halen of bij elkaar voegen.
Zodat ook niemand voor de rechter wordt gedaagd omdat hij een steen vermoord zou hebben door deze in tweeën te slaan.
Zelfs wie zijn eigen radio stuk maakt of zijn tv in elkaar slaat komt niet voor de rechter.
Het wordt niet geacht dat het ding zelf daaronder zou lijden.
Maar goed: je weet maar nooit hoe het nog eens zal worden in de toekomst, want we hebben nu al zoiets als "animal cops" voor wie zijn kanarie mocht mishandelen, waar vroeger geen haan naar kraaide.

[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

De mens bestaat als soort, maar ook als individu, dus beiden.
De soort bestaat immers uit individuen.

Nou vooruit, je klaagde elders dat ik hier geen antwoord gaf. Vooruit dan maar.

Ik bedoelde hierboven dat het innerlijk zijn oorsprong vindt in de cultuur, dus dat het ontstaat door gestuurde conditionering. Ik voeg daar aan toe dat ook een aangeboren karaktertrek en een onderscheid tussen o.a. mannelijk en vrouwelijk en hetero, homo en bi een rol kunnen spelen in het innerlijk van het individu. Waarom zou je zo een verscheidenheid aan mogelijke innerlijkken de hemel noemen? Is de hemel dan niet iets universeels?

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

Nou vooruit, je klaagde elders dat ik hier geen antwoord gaf. Vooruit dan maar.

Ik bedoelde hierboven dat het innerlijk zijn oorsprong vindt in de cultuur, dus dat het ontstaat door gestuurde conditionering.

En waar komt die cultuur dan vandaan?
Antwoord: Uit het collectieve innerlijk der mensen.
Maar je denkt natuurlijk ten onrechte dat ik het alleen over het individuele innerlijk heb, zoals je eerst meende dat ik met het lichaam van de mens alleen maar het individuele lichaam bedoelde.

Ik voeg daar aan toe dat ook een aangeboren karaktertrek en een onderscheid tussen o.a. mannelijk en vrouwelijk en hetero, homo en bi een rol kunnen spelen in het innerlijk van het individu.

Nergens heb ik dat ontkend.

Waarom zou je zo een verscheidenheid aan mogelijke innerlijkken de hemel noemen? Is de hemel dan niet iets universeels?

Heb ik ergens gezegd dat het niet universeel zou zijn?

Zeker is het dat, want het is ook de hemel in het innerlijk der microwezentjes.
Ook omvat het innerlijk der mensen het universum, want vanuit hun innerlijk zijn ze zich van het uiterlijke universum bewust.

Het is dus overal, maar niet alleen in een verscheidenheid, maar ook in een eenheid.
Want in de vele innerlijken der mensen vind je ook een eenheid aan gelijke ideeën en gevoelens en voorstellingen.

Maar terwijl het universum iets uiterlijks is, is de hemel innerlijk.

[harriechristus]

13 - de wereld van de fantasie.

De dingen worden als zielloze uiterlijkheden beschouwd.
Al zou je wel hun eigenschappen als hun ziel kunnen beschouwen, maar dat wordt dan niet als een bewuste ziel gedacht, dus zo dat de dingen zelf hun eigen eigenschappen zouden kunnen ervaren.
Maar goed: de primitieve mens meent dat wel en denkt dat alles bezield is.
Ook de moderne mens heeft dat nog wel in zich als hij bijvoorbeeld zijn auto een trap geeft en roept: "Zo, ellendeling, heb je er weer geen zin in?"
En inderdaad kan de mens vanuit zijn eigen ziel ook de levenloze en onbezielde dingen daar in op nemen en ze van een ziel voorzien, die ze uit zichzelf niet hebben.
Dit speelt nog altijd een grote rol in de fantasie van verhalen, sprookjes en tekenfilms en dergelijke.
En dit is niet verkeerd, want vanuit de menselijke ziel bezien is ook alles bezield, tenzij de mens dat niet wil erkennen en het onderdrukt.

[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

En waar komt die cultuur dan vandaan?
Antwoord: Uit het collectieve innerlijk der mensen.
Maar je denkt natuurlijk ten onrechte dat ik het alleen over het individuele innerlijk heb, zoals je eerst meende dat ik met het lichaam van de mens alleen maar het individuele lichaam bedoelde.

Inderdaad. En kan wat betekent dat innerlijk uit die collectiviteit dan precies?

In de primitieve wereld was dat, en voor de sociale onderklasse heden is dat, de onderworpenheid in een groepsdiscipline in de strijd om het bestaan, zonder besef van de eigen potentie en individualiteit.

En voor de sociaal ontwikkelde mens is het een opgedrongen potentie in een verplichte zelfstandigheid met angst voor statusverlies en daarom een leven als een acteur. Wat is dat innerlijk anders dan een belachelijke zelfverloochening?

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

Inderdaad. En kan wat betekent dat innerlijk uit die collectiviteit dan precies?

Dat is de wereld van de gedachten en de gevoelens en de dromen en de fantasie.
Dus voor de mens cultuur schept, is hij innerlijk bezig.
Hij denkt over dingen na, wat we nog steeds doen.
Het innerlijk schept het uiterlijk.

In de primitieve wereld was dat, en voor de sociale onderklasse heden is dat, de onderworpenheid in een groepsdiscipline in de strijd om het bestaan, zonder besef van de eigen potentie en individualiteit.

Dat is dan de eigen schuld van het domme volk zelf niet naar harriechristus te willen luisteren en een slaaf van het kapitalisme te willen zijn.
Ze laten zichzelf gebruiken.

En voor de sociaal ontwikkelde mens is het een opgedrongen potentie in een verplichte zelfstandigheid met angst voor statusverlies en daarom een leven als een acteur. Wat is dat innerlijk anders dan een belachelijke zelfverloochening?

Het is precies andersom: het uiterlijke materialisme is een vervreemding van de mens van zichzelf.
Daardoor is de mens niet meer van zichzelf bewust.
Hij is een robot geworden in een gemechaniseerde wereld.

[harriechristus]

14 - Aura's.

Dit laatste doet ie dan uit angst bijgelovig te worden en deels is dat wel terecht, want zo kunnen sommige mensen hele verhalen tegen hun kat of hond vertellen, terwijl dat dier echt niet begrijpt waar het nu over gaat.
Hoewel: je weet maar nooit, want hoewel het brave dier zeker de woorden niet allemaal verstaat, is het zeer aanhankelijk en kan het door de gebaren van zijn baasje invoelen wat de bedoeling is.
Waarbij ik vooral denk aan de hond.
Maar de poes is veel te eigenwijs om zich ergens iets van aan te trekken en gaat zijn eigen gang en denkt: je bekijkt het maar. Wel vindt ie het lekker om op schoot te liggen spinnen als het helemaal naar zijn zin is.

Maar in ieder geval: levenloze dingen zijn niet werkelijk bezield, of we moeten de microwezentjes daar bij optellen, dan weer wel.
Dus uiteindelijk is het toch een moeilijk geval, of het nou wel of niet zo is en zo ja: hoe dan?
Ik bedoel: niet alles is waar wat we aan de dingen menen te moeten toeschrijven.
Maar dat er van de dingen een invloed uitgaat op de menselijke ziel dat is een ding dat zeker is en ook dat die invloed heel ver kan gaan als we daar voor open staan.
Zo zijn er mensen die aura's zien, meer zien dan er feitelijk is.
Niet alleen bij mensen, maar ook om de dingen.
Is dat nu subjectieve fantasie of ook objectief waar?
Er is veel wat we nog niet weten en het goed daarvoor open te staan.

[harriechristus]

15 - De aura als een dieper oordeel vanuit het onderbewustzijn.

Maar ongeacht of de aura nu een subjectief product is of werkelijk zo objectief bestaat, het blijft even wonderlijk dat sommige mensen dit waarnemen.
Bedenk hier dat ook het zien van kleuren een subjectief product is en niet objectief bestaat.
Ook als wij over de dingen nadenken en onze mening geven of iets mooi is of lelijk, goed of kwaad, en wat de verdere betekenis moge zijn, is iets wat wij doen.
Dus waarom kan die aura er dan ook niet bij als een verdere subjectieve ontwikkeling, een oordeel over de levende wezens en objecten buiten ons.
Het is een dieper zien, een dieper oordeel in de vorm van kleuren.
Maar het is niet iets wat iemand bewust doet, maar het komt vanzelf uit het eigen onderbewustzijn vandaan als een soort van goddelijke intuïte, een goddelijk gevoel.
Het komt dus uiteindelijk van de microwezentjes vandaan, die meer weten dan wij.

[Supe®Staaf]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

Er is meer tussen hemel en aarde dan de mens kan bevatten.

Juist: zo een gigantische hoop niets, is bijna niet te bevatten.

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door Supe®Staaf

Juist: zo een gigantische hoop niets, is bijna niet te bevatten.

Je bent nog steeds met je eigen zachte hoop in de war, en die stinkt ook nog.
Die zou ik zeker niet aanvatten.

[harriechristus]

16 - Het christelijke geloof en de sterrenkunde.

De aura is een innerlijke manifestatie, zoals ook de droom en het denken en de fantasie en is daarom geen reden deze gering te schatten.
Dit komt alles voort uit de westerse extraverte mentaliteit, die het uiterlijke als hoger schat dan het innerlijke, terwijl het wezenlijk andersom is: het innerlijke is hoger dan het uiterlijke, de hemel is hoger dan de aarde.
Dit terwijl de westerse wereld zogenaamd christelijk is, maar dat geloof grotendeels verloochend heeft en eigenlijk ook met de hemel zelf geen raad weet, als zou deze ergens hoog boven de aarde zijn.
En nu dat onmogelijk is geworden door de moderne sterrenkunde zou de hemel zelfs buiten het nu bekende heelal zijn.
Dit alles is nog steeds uiterlijk, terwijl de hemel innerlijk is.
Het is zo simpel en toch willen de mensen dit maar niet vatten, waaruit een groot gebrek aan zelfbewustzijn blijkt, namelijk zichzelf nog steeds als alleen maar uiterlijk te vatten, dus lichamelijk en van zichzelf als innerlijk geen weet te hebben.
En daarom ook niet te weten dat de mens altijd in de hemel is, daar ook altijd al was en het nooit anders is geweest en het ook nooit anders zal zijn.

[harriechristus]

17 - Het ik.

De mens is zelf een innerlijk hemelwezen en ik zeggende, drukt hij dit al uit, want het ik is nog nooit als iets lichamelijks gevonden. Het is immers een abstracte gedachte, een abstract punt als het ware.
Nochtans omvat het ik ook alles, want ik zie, ik denk, ik hoor, ik ben mij van mijzelf, van de wereld en van mijn innerlijk bewust, maar ook van het heelal en van God.
Ook ben ik mij van de eeuwigheid en oneindigheid bewust.
Nu: als het ik alleen maar iets abstracts zou wezen, niets uiterlijks dus, hoe kan het ik dan alles bewust wezen: de wereld en het heelal en de oneindigheid.
Als het IK dat alles kan omvatten dan kan het niet anders of het is zelf eeuwig en oneindig en dus niet abstract, maar juist concreet.
En hier krijgen we een paradox dat het ik uit het centrum van zichzelf, dus als klein, toch alles kan omvatten wat buiten zichzelf is.
Het kleinere omvat het grotere, te vergelijken met een kleine mier die iets kan dragen dat zijn eigen lichaamsgewicht te boven gaat.

[harriechristus]

18 - het ik denkt.

Het IK is innerlijk in de Hemel en aan God gelijk. Nochtans is de mens zich veel meer van het uiterlijke bewust dan van zijn eigen innerlijk. Het laatst is hem verborgen als iets dat onbewust is en vaag. Terwijl toch ook zijn eigen denken innerlijk is. Maar de mens is veel meer visueel gericht en ziet vooral de buitenwereld en dat hij daarbij ook denkt, ervaart hij als bijzaak, als iets onwezenlijks, terwijl het toch eigenlijk daarom gaat, dat de mens een denkend, dus een geestelijk wezen is.
We kunnen hier dan ook een onderscheid maken in verschillende niveaus:

1 - ten eerste de natuur zelf, die geen bewustzijn bezit (ook niet zintuigelijk want een steen heeft geen ogen of oren).

2 - ten tweede de dierenwereld die de natuur zintuiglijk waarneemt.

3 - ten derde de mens die ook over de natuur nadenkt, een geestelijk wezen is, maar dat denken als bijzaak ervaart.

4 - ten vierde zo dat de mens ook over dat denken zelf na gaat denken en het denken zelf dus serieus gaat nemen en niet als bijzaak van de natuur, maar als grondslag daarvan, en niet alleen van de natuur (in de natuurwetten), maar ook als grondslag van zichzelf. Het is immers zijn eigen Geest, zijn eigen IK.

[harriechristus]

19 - De scheppingskracht van het denken.

Dat het denken ook grondslag kan zijn komt vooral tot uiting in het scheppend vermogen van de mens.
Zo heeft de mens zelf zijn eigen wereld geschapen vanuit zijn denken.
Nu gebruikt de mens daarvoor wel de natuur als materiaal, waarin ook denken is, namelijk de natuurwetten. Niet zo dat de natuur zelf denkt, maar dat in de natuur wel de inhoud van het denken is, en wij het zijn die het feitelijk denken.
En de natuur hebben we dan niet zelf geschapen, ze zijn niet een resultaat van ons denken.
Maar ze zijn wel het resultaat van het denken van de microwezentjes, en wel voor zover de natuur een geschapen vorm heeft van tijdelijkheid, dus in de vorm der atomen.
Voor zover de natuur ook eeuwig is in tijd en ruimte is de natuur nooit eens door iemand geschapen, dat wil zeggen als een begin van de tijd, dus zo dat de tijd en de ruimte eens ontstaan zouden zijn en weer kunnen verdwijnen.
Dat is volgens mij een verkeerd idee: tijd en ruimte zijn eeuwige grondslagen der werkelijkheid.
Ze zijn eeuwige "scheppingen", dus zo dat Gods Geest in ons ze voortdurend produceert.

Kortom: er zijn tijdelijke scheppingen en er zijn eeuwige scheppingen en als derde is er ook nog de eindeloze herhaling der scheppingen, dus zo dat aan de tijdelijke scheppingen toch eeuwige ideeën ten grondslag liggen, en zich daarom eindeloos blijven herhalen, steeds weer terugkeren.
Zo is de verwekking en geboorte van nieuw leven een eindeloze herhaling.
En alles wat wij doen hebben de microwezentjes voor ons ook al eens gedaan op hun manier en zullen de macroreuzen ook weer doen.
Kortom: wat uniek schijnt in de tijd heeft zich al eindeloze malen eerder voor gedaan: steeds weer anders, maar toch ook steeds weer hetzelfde.