Registreren kan je hier. Problemen met registreren of reageren op de berichten? Een verloren wachtwoord? Gelieve een mail te zenden naar [email protected] met vermelding van je gebruikersnaam. |
|
Registreer | FAQ | Forumreglement | Ledenlijst | Markeer forums als gelezen |
Buitenland Internationale onderwerpen, de politiek van de Europese lidstaten, over de werking van Europa, Europese instellingen, ... politieke en maatschappelijke discussies. |
|
Discussietools |
10 juli 2002, 11:42 | #1 |
Parlementslid
Geregistreerd: 4 april 2002
Berichten: 1.549
|
Enige tijd geleden plaatste iemand dit artikel uit 'Trouw' op politicsinfo.
Bron: Trouw: Letter & Geest, zaterdag 22 juni Als moslim zeg ik: ik ben tegen de islamisering van Europa door Bassa' Tibi Als imams in Nederland Allah aanroepen om Bush en Sjaron te vernietigen en mannen aanmoedigen hun vrouwen te slaan, denken wij vaak dat het gaat om een handvol marginale fundamentalisten. De Syrisch-Duitse hoogleraar internationale politiek Bassam Tibi maakt echter duidelijk dat de islam zelf het probleem is. ,,Voor moslims betekent 'vrede' niets anders dan de overheersing van de islam en onder 'tolerantie' verstaan ze het dulden van joden en christenen als tweederangs burgers.'' In mei 2000 nam ik in Rotterdam deel aan een evenement in het kader van de 'Culturele Hoofdstad van Europa'. Juist in die dagen zorgden felle, tegen homoseksuelen gerichte aanvallen van een Rotterdamse imam voor opschudding. De imam - die zichzelf overigens nadrukkelijk niet als een Europeaan maar als een Marokkaanse moslim ziet - zei onder andere: 'Homoseksuelen moeten worden bestreden; ze zijn een gevaar voor de vrede.' Door zulke uitlatingen gealarmeerd schreef de sociologieprofessor Pim Fortuyn een boek met de titel 'Tegen de islamisering van onze cultuur.' Fortuyn, die openlijk uitkwam voor zijn homoseksualiteit, ging in de politiek. De rest van het verhaal is bekend. Ook dit verhaal hoort bij het thema 'dialoog met de islam'. Wat men hem ook mag verwijten, Pim Fortuyn komt de verdienste toe een taboe in het denken te hebben doorbroken. Hij sprak een waarheid uit die door een verkeerd begrepen westers-liberale tolerantie niet meer toegelaten werd: een religieuze cultuur die afwijkend gedrag zoals homoseksualiteit veroordeelt en vervolgt is achterlijk. Ik ben zelf moslim. Men kan er mij - anders dan Fortuyn - niet van verdenken moslims te willen uitsluiten. Des te overtuigender kan ik vaststellen dat de islamisering van de wereld een vast bestanddeel uitmaakt van de islamitische levensbeschouwing. In islamitische begrippen uitgedrukt betekent dat dat de Dar al-Islam (het Huis van de Islam) over de hele wereld verbreid moet worden om hem om te vormen tot een Dar al-Salam (een Huis van de Vrede). Zelfs de meer liberale islamitische hervormingstheologie legt nog de nadruk op al-Takaloeb (dominantie) als wezenlijk kenmerk van de islam. Zo'n levensbeschouwing is niet verenigbaar met het cultuur- en godsdienstpluralisme van westerse samenlevingen en daarom maakt ze een wezensvreemde indruk in het huidige Europa. In zijn boek heeft Fortuyn zich hiertegen terecht teweer- gesteld. Helaas trok hij de verkeerde conclusie. Hij dacht dat de zaak opgelost zou zijn als men de islam buiten Europa zou houden. Volgens deze logica zou ook ik als moslim en migrant niet meer tot de Europese samenleving mogen behoren - hoewel ik het eens ben met Fortuyns opvatting dat de islamisering van Europa moet worden verhinderd. Een kansrijke oplossing kan alleen bereikt worden als we de islam bevrijden van zijn claim van universalistisch absolutisme en deze aanpassen aan het moderne pluralistische Europa. De vraag naar een 'dialoog met de islam' bestond allang voor de elfde september, maar de dialoog wordt sinds die dag steeds koortsachtiger gevoerd. Maar wat voor een dialoog is er eigenlijk gaande? Een voorbeeld: de bisschop van Hildesheim wilde een oproep tot dialoog volgen en bezocht de imam in een moskee. De imam ontving de bisschop beleefd en overhandigde hem een exemplaar van het heilige boek van de islam. De bisschop aanvaardde de koran met dank en wilde de imam als tegengebaar de bijbel schenken. Maar de imam keek hem geschrokken aan en weigerde zelfs maar het boek aan te raken. Deze ontmoeting maakt op exemplarische wijze aanschouwelijk hoe fundamentele levensbeschouwelijke verschillen een wederzijdse verhouding in de weg staan. De bisschop is door de houding van de imam, die hij opvat als een grove belediging, geïrriteerd. Maar de imam heeft gehandeld overeenkomstig zijn geloof, dus hij heeft zich in zijn ogen voorbeeldig gedragen. Als een imam een bisschop een koran schenkt dan is dat voor hem een daad van Da'wa (oproep tot de islam), indachtig het koranvers: 'En zeg tegen de niet-ingewijden: Zullen jullie nu moslims worden?' (Soera Al-Imran, vers 20). De schenking van een bijbel is voor hem iets anders: dat komt overeen met een daad van christelijke missionering, die hij natuurlijk afwijst. De imam en de bisschop leven in verschillende werelden: de denkwijze van de bisschop is modern. Hij gaat uit van het religieuze pluralisme, waarin alle godsdiensten gelijkwaardig zijn en zo met elkaar in vrede kunnen leven. De imam is daarentegen in zijn denken en handelen nog pre-modern en pre-pluralistisch. Voor hem is het gebod van het koranvers absoluut: 'De religie bij God is de islam.' (Al-Imran, vers 19). Er zijn Duitse islam-kenners die beweren dat de islam door een historisch huwelijk met het christendom is verbonden. Voor de elfde september van 2001 zou de zorg voor deze intieme verbinding ernstig verwaarloosd geweest zijn. Als medicijn wordt nu de dialoog aangeprezen. Maar deze voorstelling van een huwelijk ontspruit uitsluitend aan een vorm van wishful thinking van goedbedoelende Duitse idealisten. En voor men een dialoog voert moet men zich toch afvragen of beide zijden daaronder hetzelfde verstaan. Sinds Europa de verandering van christelijk avondland in een seculiere westerse beschaving heeft ondergaan, betekent dialoog hier een zakelijke uitwisseling van gedachten, maar geen missionering van andersgelovigen. Maar een soortgelijke ontwikkeling heeft binnen de islam nooit plaatsgevonden. Nog onlangs illustreerde de Londense imam Zaki Badawi hoe ongebroken de missiegeest onder de islamitische dignitarissen is. Welwillend schilderde Badawi Europa als deel van het 'Huis van de Islam', omdat daar moslims leven. Eigenlijk wilde Badawi daarmee laten zien hoe tolerant hij is, want met deze kwalificatie bestempelde hij Europa niet meer tot Dar al-Harb (Huis van de Oorlog) of als Dar al-Koeffar (Huis van de Ongelovigen), zoals dat vroeger het geval was. Maar indirect zei hij daarmee toch ook dat alleen de aanwezigheid van moslims van Europa zoiets als een beschaafde regio in de wereld had gemaakt. Het dédain dat uit zulke uitlatingen spreekt ontgaat de meeste Europeanen die zich door fraai klinkende woorden laten misleiden. De historische betrekkingen tussen de christelijk-Europese en de islamitische beschaving zijn gekenmerkt door wederzijdse bedreiging, maar ook door wederzijdse fascinatie. Met oorlogszuchtige middelen - de djihad enerzijds, de kruistochten anderzijds - wilde de ene beschaving de andere onderwerpen. Dit oorlogsbewustzijn is in de islam tot op de dag van vandaag levend gebleven. Aan westerse zijde heeft daarentegen de fascinatie de overhand gekregen. In het Westen wil men bijvoorbeeld nauwelijks aannemen dat de aanslagplegers van 11 september zichzelf zien als djihad-strijders en niet als terroristen. En van de zijde van de moslims is het in hoge mate onoprecht wanneer ze in de dialoog - in plaats van kritiek te uiten op de in de islamitische wereld wijdverbreide djihad-duiding van de elfde september - beweren dat dat alles niets met de islam van doen heeft en dat men bijdraagt aan een vijandig beeld van de islam wanneer men Mohammed Atta en zijn meester Bin Laden in verbinding brengt met de islam. Het is onverantwoord naïef wanneer goedmenende christenen zich bij zulke verklaringen neerleggen. Om eerlijk met elkaar te kunnen spreken zou men eerst moeten toegeven dat niet eens de gemeenschappelijk gebruikte begrippen voor beide zijden hetzelfde betekenen. Zo betekent het woord 'vrede' in de islam niets anders dan de uitbreiding van de Dar al-Islam over de hele wereld - iets heel anders dus dan de verlichte 'eeuwige vrede' van Kant. Ook onder tolerantie verstaat de islam iets heel anders dan de westerse Verlichting, namelijk het dulden van niet-islamitische monotheïsten - dus alleen van joden en christenen - als dhimmi (gelovigen, maar dan van de tweede rang), dat wil zeggen: als beschermde maar onmondige minderheden. Er is geen andere weg dan van moslims te eisen dat zij hun begrip van tolerantie en vrede bijstellen in de zin van een acceptatie van het pluralisme en dat ze afzien van de doctrine van de djihad. Deze eis is al eerder gesteld, echter nog nooit van christelijke zijde. Aan het begin van de eerste joods-islamitische dialoog in de Londense Westminster-synagoge in 1994 stond een rabbijn op en zei: ,,Wij joden zijn de moslims er dankbaar voor dat zij ons als beschermde minderheid onder het banier van de islam hebben getolereerd. Maar de tijden zijn veranderd. Tegenwoordig willen we niet alleen gelijkwaardig zijn aan de moslims, maar ook erkend worden als een soeverein volk. We willen dus geen dhimmi meer zijn. Alleen onder de voorwaarde dat de moslims dit accepteren kunnen we een dialoog voeren, anders heeft het geen zin.'' Anders gezegd: in de 21ste eeuw kan de 'islamitische tolerantie' niet meer als voorbeeld dienen, want ze lijkt tegenwoordig meer op discriminatie. Van het zelfbewustzijn en de oprechtheid van de rabbijn die tot deze vaststelling kwam, kunnen christenen veel leren. De jongste pogingen tot een dialoog met de islam gaan in Duitsland terug tot de vroege jaren tachtig. De toenmalige president van de evangelische kerkendag Von Bismarck gaf de aanzet tot zulke bijeenkomsten en van katholieke zijde deed men iets dergelijks. Deze pogingen stonden in het teken van de 'islamitische revolutie' in Iran. Steeds ging het daarbij om puur religieuze thema's, nooit om concrete problemen van het samenleven. Gesprekspartners aan Europese zijde waren kerken en christelijke stichtingen, aan moslimzijde waren het islamgeleerden en vertegenwoordigers van regeringen. Vanaf de jaren negentig echter traden georganiseerde groepen op die zeiden namens de Duitse moslims te spreken. Daarbij ging het om twee met elkaar concurrerende 'raden': de Turks gedomineerde 'Islam-raad' met onmiskenbare betrekkingen tot de als rechtsradicaal te kwalificeren Milli Görus en de orthodox-islamitisch geöriënteerde 'Centrale Raad van de Moslims', die geleid werd door de wahabitische Nahiem Elias uit Saoedi-Arabië. Of het islamisme van de Milli Görüs of de opvattingen van de orthodox-wahabitische islam volgens de Duitse grondwet verenigbaar zijn met een seculiere democratie en een religieus-cultureel pluralisme was bij de christelijk-islamitische gesprekken nooit een thema. Volgens een uitspraak van de administratieve rechtbank in Düsseldorf in 2001 voldoet de Centrale Raad niet aan de voorwaarden om aanspraak te maken op een mandaat voor de vertegenwoordiging van de moslims. Ook een empirische studie van het Centrum voor Turkije-studies in Essen wees uit dat deze instelling maar drie tot vijf procent van de moslims in Duitsland vertegenwoordigt. Iets dergelijks geldt ook voor de Islam-raad. De grote meerderheid van de in Duitsland levende moslims is dus niet in moskeeverenigingen georganiseerd. De dialoog wordt dus met instellingen gevoerd die voor de in Duitsland levende moslims niet representatief zijn. De dialoog is in zijn huidige vorm dus niet alleen onwaarachtig maar ook in hoge mate ondemocratisch. Recentelijk spreken zelfs functionarissen van de Centrale Raad van een 'Europese islam' en laten steunbetuigingen voor de grondwet horen. Maar verstaan zij daaronder hetzelfde als mijn concept van een 'Euro-islam', dat wil zeggen: een islam die zich verzoend heeft met de hedendaagse Europese beschaving? Is zijn loyaliteitsverklaring aan de democratie en het religieuze pluralisme oprecht of alleen maar Iham, dus een bewuste misleiding van de ongelovigen? Scepsis is op zijn plaats als men bedenkt dat in de dialoog van islamitische zijde niets dan eisen en klachten naar voren zijn gebracht. De moslims namen graag de rol van slachtoffer op zich. De christelijke vertegenwoordigers werden niet alleen opgezadeld met het Duitse verleden, ze werden ook nog medeverantwoordelijk gemaakt voor de kruistochten en het kolonialisme. Tegelijkertijd was het voor de moslims volledig onacceptabel om geconfronteerd te worden met de geschiedenis van de djihad. Bij de djihad-veroveringen is evenwel veel bloed vergoten en moslims hebben niet-moslims hun geloof vaak onder brute dwang opgelegd. Maar daarover spreken is taboe. Ook de christenen praten liever over hun eigen donkere verleden. Zo'n ritueel van eenzijdige schuldtoewijzingen is geen bijdrage aan meer begrip tussen de beschavingen. Daar kan alleen maar een onwaarachtige dialoog uit voort komen. De nuchtere waarheid luidt: niet alleen islamisten, maar ook orthodoxe moslims zien in christenen alleen maar 'kruisvaarders', salibijoen - ook wanneer deze kruiperig met de islam willen aanpappen. Christenen moeten deze vijandige instelling openlijk tegemoet treden in plaats van haar verder te verdringen. Waarom gebeurt dit niet? Ik zie daarvoor drie oorzaken. Ten eerste: de schuldgevoelens van de christenen, vooral van Duitse protestanten, over het roemloze verleden van hun kerk in het 'derde rijk'. Men wil nooit meer het gevaar lopen een andere godsdienst te discrimineren. Toch moet men hier de vraag stellen waarom het aan islamisten die tenslotte militante antisemieten zijn, wordt toegestaan om moreel kapitaal te slaan uit het vroegere lijden van de joden. Ten tweede: de door een overtuigingsethiek opgelegde liefde voor buitenlanders van de Duitsers die het hun verbiedt onderscheid te maken tussen democratische en niet-democratische buitenlanders en culturen. Ten derde: de angst van christelijke kerken voor machtsverlies. Wanneer namelijk de aanspraak van de georganiseerde islam dat deze alle moslims vertegenwoordigt in het kader van een maatschappelijke vereniging wordt afgewezen, dan zou dat uit hoofde van de gelijke behandeling niet zonder gevolgen blijven voor de kerken. Wie de monopolie-aanspraak van de orthodoxe moslims betwist, brengt ook het overeenkomstige christelijke monopolie in gevaar. Een oprechte dialoog heeft daarentegen enkele minimale criteria als voorwaarde. Beide dialoogpartners moeten zonder vooroordelen theologische en historische kennis over de ander verwerven. In de dialoog gaat het om conflictoplossing. Dus hebben we geen interreligieuze knuffeluren nodig noch wederzijdse bewierroking of onwaarachtige garanties van goede wil. De zakelijke basis moet de acceptatie van het religieuze pluralisme zijn, dus de erkenning van de gelijkberechtiging van de godsdiensten. Schuwt men de controverse niet dan zal men op verbindende elementen stuiten. De geschiedenis van de Middellandse-Zeeregio laat zien dat de islamitische en westerse beschaving elkaar eeuwenlang bevrucht hebben - de oorlogen in het teken van de kruistochten en de djihad ten spijt. Tussen de negende en de twaalfde eeuw vond de hellenisering van de islam plaats. Daarvandaan voert een directe lijn naar de Europese renaissance. De moslims ontrukten de antieke Griekse erfenis aan de vergetelheid en verrijkten hem. Zo leverde de islam een belangrijke bijdrage aan het ontstaan van Europa. Deze positieve impulsen moeten een dialoog weer in herinnering roepen. Geschiedenis kan zo een bron van een gemeenschappelijk waardenstelsel voor de toekomst zijn. |
10 juli 2002, 12:29 | #2 |
Gouverneur
Geregistreerd: 4 juli 2002
Berichten: 1.115
|
Vicky, uw bijdragen zijn zeer interessant, en ideologisch sta ik geheel aan uw kant. Ik vrees alleen dat u niet veel mensen bereikt met zulke lange bijdragen. Kunt ge niet een samenvatting maken met de kernideeën, en dan verwijzen naar de volledige tekst? Als ik een tekst zie van bladzijden lang, daar begin ik zelfs niet aan te lezen.
|
10 juli 2002, 15:23 | #3 | |
Parlementslid
Geregistreerd: 4 april 2002
Berichten: 1.549
|
Citaat:
Ja, ik weet het, maar als er hier een samenvatting wordt gemaakt, gaat er heel veel verloren. Jammer, het zou nochtans goed zijn indien de 'betweters' en de 'pseudo-intellectuelen' dit ook eens zouden lezen. Maar misschien is dat wat teveel gevraagd. |
|
10 juli 2002, 18:01 | #4 |
Gouverneur
|
ben het volledig eens met godfried, heb toch de tijd genomen om je bijdrage te lezen, en deze verdient het toch om nog eens bovenaan te staan
__________________
<marquee>vlaanderen doet belgië barsten en beven</marquee> |
22 juli 2002, 11:20 | #5 |
Schepen
Geregistreerd: 22 juli 2002
Locatie: Varese (Noord-Italië) en nu weer Brussel
Berichten: 468
|
Jammer genoeg is de islam, net als het hindoeisme en bepaalde trekken van het christendom en zowat alle religies, in wezen intolerant en 'fundamentalistisch'; heel wat vrijzinnigen kennen er trouwens ook iets van !
het criterium is eenvoudig; kijk naar het doel van een godsdienst en naar de middelen waarmee dit doel bereikt moet worden, en oordeel zelf. Wanneer een religie niet streeft naar d egelijkberechtiging van iedereen en bijgevolg intolerantie tegenover derden (andersgelovigen, heidenen, ketters enzovoorts) inhoudt en aanmoedigt, tja, dan is de conclusie eenvoudig. maar wie dat zegt, kan aangeklaagd worden voor racisme.. Dziejes, wat een wereld...
__________________
"Only two things are infinite, the universe and human stupidity, and I'm not sure about the former." (Albert Einstein) "I gained nothing at all from Supreme Enlightenment, and for that very reason it is called Supreme Enlightenment." (Boedha) |
24 juli 2002, 20:15 | #6 |
Vreemdeling
Geregistreerd: 2 juli 2002
Berichten: 83
|
De Europese mentaliteit aangaande de islam…..Wees alles, maar alstublieft géén moslim!
Door Murad Hofman (voormalig Duitse diplomaat) Laat me jullie, ter introductie, meenemen naar de hedendaagse religieuze supermarkt van Europa. Tegenwoordig treffen we het oude vertrouwde Katholieke en Protestantse (Calvinistisch of Luthers) aan naast antroposofie met zijn populaire geloof in reïncarnatie, of de meer vleselijke satanische culten tot en met sekten die hun religieuze besef proberen op te wekken door middel van verdovende middelen. Dergelijke fenomenen van decadentie die de terugval van de rol van de kerk als instituut in de westerse samenleving vergezellen, worden zeer tolerant onthaald. Jongemannen, met kaalgeschoren hoofden, die publiekelijk Hara Krishna bezingen en prijzen of de bekeerde ingewijden van de hindoe Baghwan beweging wekken geen agressie op. Als een filmster als Richard Gere boeddhist wordt, worden er geen vragen gesteld. Het is juist zo dat wanneer je zou besluiten een sjamaan te worden, in de traditie van de Dakota indianen, dat je dan veel sympathie en interesse kunt verwachten van zowel televisiezenders als van milieuactivisten. Vandaag de dag kun je in Europa een neo-marxist zijn of een neo-thomist, een onconfessionele mysticus en overtuigd astroloog, een agnost of een atheïst en niemand die het wat uitmaakt. Er is alleen één ding wat je beter niet kunt zijn: een moslim! Het is in feite zo dat het moderne pluralisme en de schijnbaar grenzeloze tolerantie als sneeuw voor de zon verdwijnen als men tegenover een moslim staat. Gebruiken en gewoonten die makkelijk zijn en die van anderen worden geaccepteerd, worden als ze uitgevoerd worden door een moslim ineens veroordeeld als zijnde fanatiek, primitief en achterlijk. Als het om Che Guevara gaat dan is een baard progressief, als het om een moslim gaat dan is dezelfde baard reactionair. Maria wordt nooit en te nimmer afgebeeld zonder bedekte haren. Maar als een moslimvrouw een hoofddoek draagt wordt ze in Frankrijk van school gestuurd. Als je nog twijfels hebt aangaande deze kwestie, probeer dan maar eens een moskee te bouwen in Frankrijk of in Duitsland. Tenzij je ongewoon veel geluk hebt, zul je naar de rechtbank moeten stappen voor iedere afzonderlijke stap in het benodigde administratieve proces. Waarschijnlijk zul je de rechtzaak winnen en zul je toestemming krijgen om de moskee te bouwen ergens achter de rails waarover heen goederenwagons denderen of vlakbij een slachthuis. Er zal geruzied worden met de autoriteiten over iedere meter waarmee men van plan is de minaret te verhogen. Op hetzelfde moment zul je horen over de cementfabrieken, ja en ook over de gasketels…dat deze wel in het Europese landschapsbeeld passen…maar minaretten…nee. Als je nog meer informatie wilt over deze verontrustende situatie, kijk dan maar eens naar de manier waarop de Westerse media verslag doen van terrorisme en oorlogsvoering. Destijds haalde niemand het in zijn hoofd om Adolf Hitler te kwalificeren als een katholiek of Stalin als een orthodoxe christen; noch werd Franco ooit betiteld als een ‘katholieke’ fascist of Karadjic als een ‘orthodoxe christelijke’ oorlogsvoerder. Maar als er iemand uit de moslimwereld -wie dan ook- de wapens opneemt, dan wordt hij direct afgeschilderd als een ‘fanatieke moslim’, ook al is hij een atheïst, een communist, een ba’athistische Arabier of een christelijke Palestijn. Heb je ooit gehoord dat Nagasaki en Hiroshima zijn vernietigd door een ‘christelijke’ bom? Natuurlijk niet. Maar als een moslimland als Irak of Pakistan ervan wordt verdacht een nucleaire bom te ontwikkelen dan wordt er naar verwezen als ‘de islamitische bom’. Inderdaad is het zo dat de media bepaalde denigrerende bijvoeglijke naamwoorden als ‘fanatiek’ en ‘obscuur’ speciaal hebben gereserveerd voor moslims. Terroristische aanslagen in Noord-Ierland of Spanje worden niet begaan door ‘fanatieke’ Protestanten en Katholieken of Basken en Catalanen. Maar als een moslim geweld gebruikt, al is het puur uit zelfverdediging, ligt het voor de hand dat de westerse media hem kwalificeren als een fanaticus. Het is zo klaar als een klontje. De beschreven haat is echt. Wat heeft dit veroorzaakt? Mijn hypothese is dat de omschreven anti-islam symptomen voortkomen uit een anti-Arabische houding. Ik zal de volgende factoren afzonderlijk bespreken: 1-Hindernismentaliteit en demonisering 2-Kruisvaardersmentaliteit en Kruisvaardersshock 3-Syndromen van belediging en jaloezie 4-Anti-arabisme 5-Bijzondere angsten aangaande de Turken Hindernismentaliteit en demonisering Mensen in het Westen zijn zich er nog steeds van bewust dat de islam van de zevende eeuw zich zeer snel verspreidde, tot in alle uithoeken van de toen bekende wereld. Dat het Christendom niet de laatste en eindreligie zou zijn, dat er na Jezus een andere belangrijke profeet zou komen die christenen met miljoenen tegelijk weglokte van hun geloof, was niet in overeenstemming te brengen met het wereldbeeld dat de christenen hadden: het idee alleen al was een gigantische provocatie. Om niet aan gezichtsverlies te hoeven lijden en niets van zijn geloof in te hoeven leveren verzon de christelijke wereld de legende dat de islam ‘te vuur en te zwaard’ was verspreid en dat dit tot in de eeuwigheid op deze wijze door zou gaan. Deze overtuiging is vandaag de dag niet minder levendig, ook al is deze zwaard -en vuurlegende door de wetenschap allang weerlegt. De tweede strategie van mentale weerstand was smaad en laster, vooral aangaande de profeet van de islam, iets wat tegenwoordig nog steeds geaccepteerd (en toegejuicht) wordt, zoals we zien als we kijken naar de kwestie Salman Rushdie. Niemand die er bij deze zaak aan dacht een beroep te doen op de anti-godslasteringsclausules die er bestaan in het westerse strafrecht. Kruisvaardersmentaliteit en shock Als je een beetje lak afkrabt van het vernis van de Europese samenleving, zal je ontdekken dat vlak onder het oppervlak nooit genezen littekens zitten en kwaadaardige drijfveren die dateren uit de tijd van de Kruisvaarders. Inderdaad is het trauma dat de Kruisvaarders nalieten in het Westen groter dan in het Oosten. Eén trauma ontstond door de shock die de Kruisvaarders opliepen toen ze zich realiseerden dat de veronderstelde barbaarse en heidense moslims veel beschaafder waren en ontwikkelder, en veel verder vooruit waren in de natuurwetenschappen dan zijzelf. Ondanks dit is de beweegkracht en retoriek die achter de Kruistochten zaten tot op de dag van vandaag staande gehouden. Vanaf de achttiende eeuw overtuigde de Europese man, met zijn arrogantie, zichzelf ervan dat hij de standaard voor alles was en dat zijn superieure manier van denken hem zou verzekeren van de ultieme vrede, welvaart en geluk als nooit eerder bereikt in de menselijke geschiedenis. Het is verbazingwekkend dat twee wrede wereldoorlogen, waarin atoomwapens niet geschuwd werden, de Holocaust en het Stalinisme deze overtuiging niet op zijn grondvesten heeft doen schudden. Daarentegen overtuigde de westerse man zichzelf ervan dat zijn beschaving, het zogenaamde ‘project van moderniteit (oftewel ‘the American way of live’) de allerbeste was; dé ultieme beschaving, het kan niet anders of het zou wereldwijd overgenomen worden. Zijn internationale rechtssysteem, zijn codes van mensenrechten, zijn economische systeem, zijn wetenschappelijke benadering en zijn filosofie a la Ludwig Wittgenstein, worden gezien als essentiële ingrediënten van een opkomende mondiale media-cultuur in de V.S. en Europa. Het is niet te ver gezocht de westerse beschaving te beschouwen als een verplicht model voor de rest van de wereld, want velen in Azië, Afrika en Zuid-Amerika- om maar niet te spreken van de islamitische wereld- proberen als een gek de westerse levensstijl te imiteren. Eetgewoontes, schoonheidsidealen voor zowel vrouwen als mannen, de vrijetijdsindeling, architectuur en muziek, noem maar iets en het zal neigen in de richting van het westerse model. Wat er bij deze trend van globalisering bij komt kijken is het weren van religieuze aspecten uit het publieke leven. Nu al hebben de typische westerse man en vrouw geen antenne meer voor religieuze fenomenen. Ze zien hun eigen religie een trage dood sterven. Dit gaat op zo’n natuurlijke en geleidelijke wijze dat men veronderstelt dat het de islam net zo zal vergaan en dat ook deze langzaam dood zal bloeden. Ze hebben dan ook geen gewetensbezwaren om het tempo van dit proces eigenhandig wat op te voeren. Ondanks het feit dat vele Nobelprijswinnende natuurkundigen zeer religieus zijn, wordt intelligentie en religiositeit toch nog gezien als onverenigbaar. Dit houdt in dat een moslim er vrij vanzelfsprekend van verdacht wordt niet al te slim te zijn. Syndromen van belediging en jaloezie Tegen deze achtergrond bezien is de islam -die maar niet wil verdwijnen, maar daarentegen juist opkomt- een provocatie, en zo niet een belediging. Stel je voor! Deze achterlijke moslims verwerpen vele van de zegeningen van de westerse samenleving en gaan zelfs zo ver dat ze de islam presenteren als een alternatief model, zelfs voor in de eenentwintigste eeuw! Erger nog, de meeste Europeanen die zich tot de islam bekeren zijn academisch geschoolden, intellectuelen en wetenschappers. Hoe kunnen dezen nu hun rug toekeren naar hun eigen cultuur? Wat het nog een graad verergert, is dat historisch onderzoek naar de fundamenten van het christelijke dogma heeft geleid tot opmerkelijke ontwikkelingen binnen in zowel de Katholieke als de Protestante kerken. Om een voorbeeld te noemen, is het nu vastgesteld dat -in tegenstelling tot de onbetwistbare authenticiteit van de Koran- de meeste gedeelten van het Nieuwe Testament onbetrouwbare bronnen zijn, met op zijn minst tussenvoegsels van veel latere data. Nog belangrijker: Vele christelijke theologieprofessoren geven toe dat het een vergissing is geweest in 325, bij de eerste Oecumenische Concilie van Nicea, om Jezus te omschrijven als "God die één is met de Vader". Als een gevolg hiervan zijn er redelijk wat christelijke geestelijken met hun gevolg die, na een vertraging van 1600 jaar, nu ongeveer hetzelfde over Jezus geloven als wat de Koran over hem verhaalt. Kun je je voorstellen wat er in een hoofd omgaat, als iemand zich realiseert dat het volk dat hij gewend was te verachten -de moslims- vanaf het begin gelijk had? Anti-arabisme Ook is het opvallend dat de doorsnee Europeaan de islam ziet als een Arabische religie, ook al vormen de Arabieren een minderheid binnen de islamitische wereld. Als een gevolg hiervan worden alle vooroordelen die men koestert tegen Arabieren- dat zijn er heel veel- naar de islam doorgesluisd. Om een beeld te krijgen van deze vooroordelen zou men naar een Hollywood film moeten kijken waarvan het verhaal zich afspeelt in de Arabische wereld. Zonder uitzondering worden de Arabieren uitgebeeld als luie lafaarden, die altijd bereid zijn om iemand van achteren aan te vallen, zeer naïef zijn en -niet te vergeten- fanatiek Overal waar de islam concreet opduikt in zo’n film, wordt het afgeschilderd als een religie voor de simpele religieuze zielen. Angst voor de Turken Tot zo’n 250 jaar geleden was de Turkse bedreiging, in de vorm van de Ottomaanse sultans, voor Europa een reële en constant aanwezige factor. Vandaag de dag staan Turkse arbeiders niet met kromme zwaarden, pijlen en bogen bij de Oostenrijkse grens, maar met visa en werkvergunningen. Afgezien hiervan stuiten ze op reacties die veroorzaakt worden door de angst voor de Turkse agressie van lang geleden. Met hun visum komen ze niet alleen naar Wenen maar ook naar Berlijn, en wel in zulke grote aantallen dat simpele mensen in Duitsland en de Benelux zich af beginnen te vragen of ze nog wel hun eigen nationale gebruiken kunnen handhaven zonder Turks te leren. Geen wonder, hun reactie is emotioneel, vooral als het gaat over mensen die weigeren alcohol te drinken. Zulke mensen zijn levende verwijten en zijn hoe dan ook fanatiek, dat is toch zo? Het probleem dat zich aandiende bij de grijpbare minderheden van Europa werd acuter toen zij de meest onbegrepen religie ter wereld- de islam- gingen representeren. "Representeren" wil niet zeggen dat de Turkse arbeiders afkomstig uit het gebied van de Zwarte Zee of Oost-Anatolië allen in staat zijn om de islam waarheidsgetrouw af te schilderen of om het uit te kunnen leggen aan hun Nederlandse of Belgische buren. Integendeel. Voor velen van hen wordt de islam pas echt belangrijk zodra ze in Europa zijn en maakt het deel uit van hun identiteit en steekt het hen een hart onder de riem als men gediscrimineerd wordt. Het resultaat hiervan is segregatie en meer confrontaties. Natuurlijk moeten we toegeven dat de mogelijkheid voor de Europeaan om naast een moslim te wonen, naast de mogelijkheid over hem te lezen of hem te zien in Antalya of Agadir, bestaande vooroordelen tegen de islam heeft uitgeroeid, maar ook zijn weer andere hier juist door versterkt. Als we het hebben over werkelijke integratie, dan hebben de Europeanen weinig bijgedragen toen ze probeerden de moslimimmigrant in Engeland, Frankrijk en Duitsland aan te spreken en aan te moedigen om een zogenaamde ‘moderne moslim’ te worden of om een ‘Europese islam’ te ontwikkelen. Deze slogan, gepropageerd door de zogenaamde ‘culturele moslims’ als professor Bassam Tibi, slaat op moslims die zich een heleboel van Europa eigen maken en maar een klein beetje van de islam. Sommige Duitse partijfunctionarissen hebben lokale Alevieten naar voren gebracht om als model te dienen voor zo’n prettige, onschadelijke islam. Mensen die geen moskeeën bouwen, die niet bidden of vasten tijdens werkuren, die hun haar niet bedekken of op bedevaart gaan, maar wijn en bier drinken. Zulke mensen leveren natuurlijk geen problemen op voor de integratie. Overbodig om te vermelden is dat zulke voorstellen hebben geleid tot meer, en niet tot minder, mogelijke confrontaties in Duitsland, zowel tussen Turken onderling als tussen Turken en Duitsers. Ze schijnen zich niet te realiseren -en dat is triest- dat moslimjongeren bijna overal ter wereld oproepen tot het invoeren van een islamitische democratie, met de nadruk op ‘islamitisch’ en ‘democratie’. In tegenstelling tot de antiwesterse retoriek die weerklinkt in hun toespraken, richten deze bewegingen zich slechts op hervormingen binnen hun eigen landen. In plaats van een aanval op Europa voor te bereiden, koesteren de leiders van deze bewegingen Europa vanwege diens rechtssysteem, bescherming van de mensenrechten, absentie van censuur in de media en vanwege de godsdienstvrijheid -zaken die in eigen land meestal ontbreken vanwege de daar regerende dictatoriale regimes. Moslims die in Europa studeerden namen namelijk ideeën mee naar huis. De consequenties van deze Europese mentaliteit voor de moslimwereld zijn verstrekkend en zeer ernstig. Wat staat er moslims nog meer te wachten door de negatieve Europese houding ten opzichte van de islam? Kijk bijvoorbeeld naar de Europese houding aangaande het conflict in Algerije. Of naar Europa’s antwoord op Tsjetsjenië. In het Europese Parlement zou deze anti-islamitische mentaliteit doorslaggevend kunnen zijn bij het stemmen over de toelating van Turkije. Bovendien beheerst dit de Westerse, en in het bijzonder, de Amerikaanse Midden-Oosten politiek. Dit is zo van belang dat er iets tegen gedaan moet worden, maar wat? Een confrontatie tussen Europa en de moslimwereld rondom de Middellandse Zee zou ook desastreus zijn en moet hoe dan ook voorkomen worden. Hoe dan? Moeten de moslims maar wegtrekken uit Europa, met meer dan zestien miljoen mensen, een nieuwe Hijra (emigratie) inluidend? En waar naartoe? Dit is ook geen oplossing. Er is slechts één redelijke reactie op wat ik hierboven tentoonspreidde. Wij moeten ons allen, omdat het ons allen aangaat, persoonlijk inzetten om stap voor stap de westerse opinie omtrent de islam om te vormen. Dit is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan, het vooronderstelt van de kant van de moslims dat zij de spiritualiteit, tolerantie en andere weldaden van hun geloof openlijk naar voren brengen. En beide kanten moeten alle mogelijkheden tot serieuze dialoog met beide handen aangrijpen. Het einddoel voor deze dialoog zou echter verder moeten gaan dan het bereiken van tolerantie. Zoals Johan Wolfgang Von Goethe het verwoordde: "Tolerantie zou slechts een overgangsfase moeten zijn die leidt naar volledige acceptatie: Het louter dulden is een vorm van belediging". |
25 juli 2002, 12:16 | #7 |
Vreemdeling
Geregistreerd: 24 juni 2002
Berichten: 15
|
Eindelijk iemand dat het eens op een neutrale manier bekijkt
al wat verkeerd word gedaan word afgeschilderd als moslim. Ik moet je bedanken dat je de moeite gedaan hebt om op het net te plaatsen. |
31 juli 2002, 02:05 | #8 |
Vreemdeling
|
Het probleem met godsdiensten in het algemeen is dat het basisidee meestal wel goed is maar dat het door de instituten die godsdienst "regelen" totaal verloren, gaat of vervormd wordt. zodat door de eeuwen heen godsdienst als politiek instrument werd gebruikt werd ( wordt) denk maar aan de kruistochten of meer recentelijk de golfoorlog of de palestijnse opstanden
daarom ben ik geen voorstander van godsdienst ( in tegenstelling tot wat mijn nick zegt) |
31 juli 2002, 11:32 | #9 |
Vreemdeling
Geregistreerd: 2 juli 2002
Berichten: 83
|
Pastoorke toch, ge zou beter van nick veranderen he. Wat gedacht van Avide ofzo
|
12 augustus 2002, 11:21 | #10 |
Vreemdeling
Geregistreerd: 12 augustus 2002
Berichten: 17
|
Als ik zie wat hier een aantal mensen uit hun nek lullen wegens gebrek aan kennis...
bon, bekijk dit zeer interessante dossiertje eens http://www.politicsinfo.net/articles...942662874f.xml |