LBC-NVK: 10.000 stemmen tegen sancties, 100 langdurig zieken getuigen

[Politics.be]

De sociale partners adviseren de regering om langdurig zieken niet te straffen, als zij een opgelegd werkhervattingsplan nog niet zien zitten. Ook de bevolking denkt daar zo over: in een poll van de christelijke bediendevakbond LBC-NVK stemden meer dan 95% van de 10.000 stemmers tegen de sancties. Ondertussen wordt de LBC-NVK overstelpt met meer dan 100 reacties van langdurig zieken, over hun ziekte, werk en de vreselijke gevolgen van mogelijke financiële straffen. Toch houden sommige regeringspartijen vast aan de sancties.




Zieken bestraffen

Het voorstel van Maggie De Block is door werkgevers en vakbonden in de G10 afgeschoten. Dat voorstel kwam erop neer dat langdurig zieken via de adviserend geneesheer van het ziekenfonds onder financiële dwang naar de arbeidsmarkt worden geleid. Wie te weinig ‘meewerkt’ ziet zijn uitkering met 10% verminderen. Het valt te vrezen dat hierdoor mensen te snel opnieuw aan de slag zullen gaan en niet meer de kans zullen krijgen om ‘uit te zieken’ of genoeg te herstellen.

De regering moet het voorstel nog bespreken. Binnen de regering zijn de meningen verdeeld.



Poll

10.000 mensen namen deel aan de poll. Bijna iedereen vindt het géén goed idee om langdurig zieken 10% van hun ziekte-uitkering af te pakken. En dat is logisch. Mensen kiezen niet om ziek te zijn. Ze genezen ook niet sneller door ze meer stress en financiële kopzorgen te bezorgen, in tegendeel.



Schrijnende situaties

De voorbije dagen werd de LBC-NVK, de bediendevakbond van het ACV, bedolven onder een kleine lawine aan getuigenissen. Zo’n honderd langdurig zieken bezorgden ons een getuigenis met ernstige bedenkingen over het voorstel. Hieronder alvast een aantal citaten.

Allemaal verhalen van mensen die langdurig ziek zijn (geweest) en die persoonlijk getuigen hoe belangrijk het is om genoeg tijd te nemen om te herstellen. Ze vertellen ook over het onbegrip dat ze ervaren in de wereld rondom hen. Zeker als het om psychische aandoeningen of ziektes gaat. De schrik dat dit onbegrip nu nog zal toenemen, zit er diep in.

“Ik mag er niet aan denken dat het Riziv mij opnieuw full time laat werken. Hoe graag ik dit ook zou willen, want ik werk supergraag, mijn lichaam beslist er anders over.”

“Een re-integratie kan zeker heel goed zijn als er vertrokken wordt vanuit de patiënt, en als er gekeken wordt op een eerlijke en menselijke manier… Wanneer wordt er besloten dat je niet 'goed hebt meegewerkt'? Dat blijft toch een subjectieve beoordeling?”

“Na heel wat bezoeken aan psychiater en neuroloog verbetert de burn-out maar komen er vrij zware rugproblemen opzetten. Mijn man krijgt echter geen rust in zijn hoofd omdat de dreiging van de mutualiteit om hem te schorsen steeds aanwezig is. Laat staan dat men hem zou dwingen om weer te werken.”

“Mensen sancties opleggen, dreigen (zoals de verkoopdirecteur zei tijdens de meeting van 13/11: 'Misschien moet je je droomjob maar op een ander zoeken') helpt de patiënt niet. Ik zit dieper dan ooit tevoren.”

“Mijn herstel is momenteel een fulltime job. Langzaam herkiemen, me laten ondersteunen, en nee, de therapie is niet gratis. En u wil me terug uitplanten in de woestijn? Want het werkklimaat is niet bezig met herstel, noch met vragen over mijn crash. O nee, ook u vindt blijkbaar dat ik, als enige, verantwoordelijk ben en moet boeten ... Ik wil een eerlijke kans. Geen hakbijl.”

“Mijn ziekte-uitkering werd in februari 2015 verlaagd omdat ik volgens het ziekenfonds een jaar thuis was, halftijds werk telt niet mee. 840 euro per maand was het bedrag nog. Gene vetpot dus voor een jong gezin met twee kinderen! Ik heb dan nog veel geluk dat mijn man een goed inkomen heeft en we voordien weinig pech hadden. Nog besparen op de uitkeringen is een schande.”

“Volgens de dokter beging hij de ‘de fout’ om na zijn herseninfarct toch deeltijds het werk te hervatten. Momenteel kan hij geen half uur zitten of staan, heeft hij constant oorsuizen (niks aan te doen volgens de neuroloog) en concentratieproblemen.”

“Ik krijg 1.335 euro van het ziekenfonds terwijl ik toch maandelijks 1.000 euro vaste kosten heb. Ik werk al 25 jaar en ben in al die tijd bijna nooit thuis geweest wegens ziekte. Ik heb er niet voor gekozen om ziek te worden maar toch zal me dit de volgende 2 jaar duizenden euro's aan aanvullende medische kosten, belastingen, verlof en verlofgeld enz kosten. Ben ik dan een profiteur?”



Ziek zijn kies je niet, straffen geneest je niet

Een financiële straf is geen geneesmiddel.

Stefaan Decock, algemeen secretaris LBC-NVK: “Zieken extra stress bezorgen werkt averechts. De minister straft toch ook de werkgevers niet, die mensen langdurig ziek maken door een te hoge werkdruk, stress en burn-out? Het voorstel is een pure besparingsoperatie op de kap van langdurig zieken.”

“Veel langdurig zieken laten ons ook weten dat ze wél terug aan de slag willen. Ze botsen echter vaak op onbegrip van werkgevers, die niet bereid zijn om te zorgen voor aangepaste werkomstandigheden. Als de minister de langdurig zieken wil helpen, moeten er meer impulsen komen om werkgevers te overtuigen.”

Bron: politics.be