De invloed van de Afrikaanse elite op de West-Afrikaanse slavenhandel

Fien Fluytenzuyger · 25 juli 2010, 20:08

Een algemene misconceptie in de geschiedenis van de West-Afrikaanse slavernij is dat de blanke man aan land ging met plunderende manschappen, dit ligt echter ver van wat er werkelijk gebeurde.

Een overzicht

De Portugezen ontdekten West-Afrika in 1441 en 10 Afrikanen werden ontvoerd uit de kuststreek van Guinea en naar Portugal gebracht als een gift voor prins Hendrik de Zeevaarder. Bij volgende expedities naar de West-Afrikaanse kust werden inboorlingen gevangen en verscheept naar Portugal om verkocht te worden als lakeien and curiosa in de huishoudens. In de Portugese haven van Lagos, waar de eerste Afrikaanse slaven aanlandden in 1442, doet de oude slavenmarkt nu dienst als kunstgalerij. Bij latere militaire expedities werden ook slaven uit Angola gevangen genomen, maar deze vormden slechts een klein deel van de ongeveer 12 miljoen slaven die uit West-Afrika verscheept werden tussen 1440 en 1900.

Over het algemeen verkozen de slavenhouders hun slaven te kopen in de bestaande slavenmarkten van West- en Centraal-Afrika. Men kan argumenteren dat de blanke man deze handel aanmoedigde en dat is overduidelijk zo, echter, zonder Afrikaanse inmenging, zo deze nooit zo bloeiend geweest zijn als zij was.

De meerderheid der slaven die uit Afrika kwamen werden verkocht door Afrikaanse krijgsheren, handelaars en een militaire aristocratie, en de vermogens van dezen groeiden door deze handel weelderig. De Portugees Duatre Pacheco Pereire schreef in de vroege zestiende eeuw na een bezoek aan Benin dat het koninkrijk “meestal in staat van oorlog is met zijn buren en veel krijgsgevangenen neemt, die we kopen voor twaalf of veertien bronzen armbanden elk, of voor koperen armbanden, welk zij hoger in waarde schatten.”

Olaudah Equiano, een ex-slaaf, beschreef in zijn memoires gepubliceerd in 1789 hoe Afrikaanse krijgsheren strooptochten hielden om slaven te verzamelen. “Wanneer een handelaar slaven wilt zoekt hij contact met een lokale krijgsheer en verleidt deze met zijn handelswaar. Het is niets ongewoons, als deze krijgsheer op zo'n moment evenveel karakter opbrengt t.o.v. zijn verleiding, en de prijs -de vrijheid van zijn medemens- met evenveel tegenzin accepteert, als de verlichte handelaar. Dienovereenkomstig zal hij zich op zijn buren werpen, waar dan een wanhopig gevecht op volgt... als hij overwint, en krijgsgevangenen neemt, bevredigt hij zijn krenterigheid door hen te verkopen.” Equiano werd geboren in 1745 in een gebied onder de heerschappij van het koninkrijk Benin. Op tienjarige leeftijd werd hij ontvoerd door slavenjagers die ook zijn zuster meenamen. Hij had meer geluk dan de meeste andere slaven. Na te dienen in koloniaal Amerika, Brits West-Indië en in Engeland had hij genoeg bij elkaar gespaard om op 21-jarige leeftijd in 1756 zijn vrijheid af te kopen.

De Afrikaanse krijgsheren, handelaars en militaire aristocratie hebben altijd hun interesses in de slavenhandel beschermd. Zij rieden de Europeanen af om de kuststreken te verlaten en verder landinwaarts op het continent te trekken. Europese handelsvennootschappen realiseerden zich de voordelen van de handel met Afrikaanse leveranciers en het niet onnodig tegenwerken van dezen. De vennootschappen konden op zichzelf nooit de middelen voortgebracht hebben welke benodigd waren om tientallen miljoenen mensen uit Afrika te verschepen. Het was veel meer voor de hand liggend en bovendien veiliger om de Afrikanen zelf vuurwapens te geven zodat zij hun vele oorlogen konden bevechten welke krijgsgevangenen opbrachten voor de slavenhandel.

De Royal African Company bijvoorbeeld, gaf instructies naar zijn agentschappen op de West-Afrikaanse kust om “in geval van twist eerder een vriendschappelijke overeenkomst na te streven dan op het gebruik van geweld over te schakelen”. Ze moesten “ernaar streven met hen in vriendschap te leven” en “op regelmatige basis te palaveren met de koningen en vooraanstaanden uit het land, een goeie correspondentie met hen aan te houden, en zich overdreven gedienstig naar hen toe te houden door dergelijke voorzichtige benaderingen” voor zover dit nodig geacht kan worden.

Toen Groot-Brittanië de slavenhandel afschafte in 1807 kreeg het niet enkel te kampen met oppositie van blanke slavenhandelaars maar ook van Afrikaanse heersers die zo gewoon waren geworden aan de weelde die zij verdienden uit de verkoop van slaven of uit de belastingen die werden gehouden op het vervoeren van slaven door hun domein. De Afrikaanse slavenhandelaarsklasse was ten zeerste ontsteld door het nieuws dat legislatoren uit het Londense parlement hadden beslist een einde te maken aan hun bron van inkomst. Maar zolang er vraag was uit continentaal Amerika bleef de lucratieve slavenhandel voortbestaan.

The Nigerian Connection

Nigeria behield zijn belangrijke positie in de slavenhandel gedurende de grote expansie van de transatlantische handel na medio de zeventiende eeuw. Een weinig meer slaven kwamen van de Nigeriaanse kust dan van Angola gedurende de achttiende eeuw, terwijl in de negentiende eeuw ongeveer 30% van alle slaven die de Atlantische oceaan overstaken uit Nigeria kwamen. Over de volledige periode van de slavenhandel werden meer dan 3,5 miljoen slaven verscheept van Nigeria naar continentaal Amerika. De meeste van deze slaven waren Igbo en Yoruba van afkomst, maar er waren ook significante concentraties Hausa, Ibibio en andere etnische groepen aanwezig. Gedurende de achttiende eeuw waren twee beleidsterreinen, Oyo en de Aro confederatie, verantwoordelijk voor het gros van de slaven die geëxporteerd werden uit Nigeria. De Aro confederatie bleef slaven exporteren tot laat de jaren 1830, maar de meeste negentiende-eeuwse slaven waren het produkt van Yoruba burgeroorlogen die volgen op de neergang van Oyo gedurende de jaren 1820.

De expansie van Oyo na medio de zestiende eeuw hing nauw samen met de groei van de slavenexport over de Atlantische Oceaan. De Oyo'se cavalerie drong zuidwaarts langs een natuurlijke opening in het woud (bekend als de Kloof van Benin, i.e. de opening in het woud waar de savanne uitstrekte to de Baai van Benin) en verschafte zich daardoor toegang tot de kusthavens.

Oyo onderging een reeks machtsstrijd en constitutionele crisissen in de achttiende eeuw dat direct verband hield met zijn succes als een der voornaamste slavenexporteurs. De machtige Oyo Mesi, de raad der krijgsheren die de koning controleerden, dwongen een aantal opeenvolgende koningen om zelfmoord te plegen. In 1754 greep het hoofd van de Oyo Mesi, basorun Gaha, de macht terwijl hij een resem koningen behield als zijn marionetten. De macht van die militaire oligarchie werd verbroken in 1789, toen koning Abiodun met succes een tegencoup organiseerde en Gaha tot zelfmoord dwong. Abiodun en zijn opvolgers behielden de suprematie van de monarchie tot de jaren twintig van de negentiende eeuw, hoofdzakelijk door het vertrouwen van de koning op een calaverie die onafhankelijk was van de Oyo Mesi. Deze cavalerie bestond voornamelijk uit moslimslaven uit het noorden, voornamelijk van Hausa-afkomst.

De andere grote slavenexporteur was een losse confederatie onder de leiding van de Aro, een Igbo clan uit gemengde Igbo en Ibibio origine, wiens thuisbasis zich bevond op de helling tussen de centrale Igbo districten en de Cross River. In de late zeventiende eeuw bouwden de Aro een complex netwerk van allianties en verdragen op met vele Igbo clans. Deze handelden als particuliere rechters doorheen Igboland, en hun fameuze orakel in Arochukwu, gelegen in een dicht bebost ravijn, werd door velen beschouwd als een hof van beroep voor vele soorten van geschillen. In hun gewoonten waren de Aro sacrosant, welke hen toeliet overal heen te reizen met hun waren zonder gevaar om aangevallen te worden.Allianties met bepaalde Igbo clans die optraden als huurlingen voor de Aro garandeerden hun veiligheid. Als orakelpriesters kregen zij ook slaven als betaalmiddel voor boetes of als offers voor de goden door hun meesters als zondebokken geleverd voor hun eigen overtredingen. De slaven werden hierbij eigendom van de Aro priesters, die hen naar eigendunk konden verkopen.

Naast hun religieuze invloed stelden de Aro ook overwicht vast door een combinatie van commerciële ingesteldheid en diplomatische behendigheid. Hun commercieel rijk was gebaseerd op een reeks vierentwintig-dagen-jaarmarkten en periodieke markten die versnipperd lagen over hun grondgebied. De residentiële Aro domineerden deze markten en verzamelden slaven voor de export. Zij hadden een virtueel monopolie op de slavenhandel na de val van Oyo in de jaren 1820. Dorpen die er van verdacht werden verdragen met de Aro te schenden werden onderworpen aan verwoestende invallen die niet enkel slaven opbrachtten maar ook de invloed van de Aro standhielden. De Aro hadden verdragen met de kusthavens van waar slaven werden geëxporteerd, hoofdzakelijk Calabar, Bonny en Elem Kalabari. Het volk van Calabar was Efik, een strekking van de Ibibio, terwijl Bonny en Elem Kalabari bevolkt werden door de Ijaw.

Bronnen:

A New York Times Company
http://africanhistory.about.com/libr.../aa080601a.htm

Tunde Obadina (director of Africa Business Information Services)
www.afbis.com/analysis/slave.htm

Library of Congress Country Studies - Nigeria
http://memory.loc.gov/cgi-bin/query/...d(DOCID+ng0019)

Bertie · 26 juli 2010, 16:01

De geschidenis van de slavernij moet jij niet proberen om opnieuw uit te vinden. Alles is bekend.

De Portuguezen en Spanjaarden kwamen op het idee vanwege de Arabieren. Het was zo klaar en duidelijk als het maar kon.

De rest is gezever.

Fien Fluytenzuyger · 27 juli 2010, 15:10

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Bertie

De geschidenis van de slavernij moet jij niet proberen om opnieuw uit te vinden. Alles is bekend.

De Portuguezen en Spanjaarden kwamen op het idee vanwege de Arabieren. Het was zo klaar en duidelijk als het maar kon.

De rest is gezever.

Opnieuw uit vinden? Heb je eigenlijk de moeite gedaan om te lezen wat ik schreef.

Hoe de Portugezen en de Spanjaarden op het idee gekomen zijn is m.b.t. bovenstaande tekst volstrekt irrelevant.

En ook al is iets klaar en duidelijk, graag had ik beweringen gestaafd gezien met een bron.

Bertie · 28 juli 2010, 10:29

LMAO!

Tuurlijk is het relevant. Jij kraamt onzin uit want het zijn de fuckin Arabieren die hun "slavernij lifestyle" naar fucking Portugal en Sanje zelf gebracht hebben! En dit gebeurde eeuwen vóór er nog maar één Portugese zee-avonturiër/Afrikaverkenner geboren was!

Als jij dat allemaal nog niet weet, als jij daarvoon nog een "bron" nodig heeft, moet jij maar beter terug naar school gaan, in plaats van uitgebreid te lullen op het internet.

Donar · 29 juli 2010, 09:21

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Bertie

LMAO!

Tuurlijk is het relevant. Jij kraamt onzin uit want het zijn de fuckin Arabieren die hun "slavernij lifestyle" naar fucking Portugal en Sanje zelf gebracht hebben! En dit gebeurde eeuwen vóór er nog maar één Portugese zee-avonturiër/Afrikaverkenner geboren was!

Als jij dat allemaal nog niet weet, als jij daarvoon nog een "bron" nodig heeft, moet jij maar beter terug naar school gaan, in plaats van uitgebreid te lullen op het internet.

De Arabieren waren inderdaad de eersten die de slavenhandel in Afrika begonnen zijn, nog maar te zwijgen van de 2 miljoen slaven die geroofd werden van Europese kusten.

Dit gezegd zijnde Europese slavenhandelaars hadden het lang niet zo gemakkelijk gehad moesten Afrikaanse stammen onder elkaar ook niet aan slavenhandel gedaan hebben.

Fien Fluytenzuyger · 29 juli 2010, 11:46

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Bertie

LMAO!

Tuurlijk is het relevant. Jij kraamt onzin uit want het zijn de fuckin Arabieren die hun "slavernij lifestyle" naar fucking Portugal en Sanje zelf gebracht hebben! En dit gebeurde eeuwen vóór er nog maar één Portugese zee-avonturiër/Afrikaverkenner geboren was!

Als jij dat allemaal nog niet weet, als jij daarvoon nog een "bron" nodig heeft, moet jij maar beter terug naar school gaan, in plaats van uitgebreid te lullen op het internet.

Gelieve het niveau toch enigszins op een beschaafd peil te houden, en uw "fucking" in de slaapkamer te laten, waarvoor bij voorbaat dank.

Ik ken ook wel de rol van de Arabieren in de slavernij, Sherlock, deze discussie gaat echter over de rol van de Afrikaanse elite (lokale machthebbers en hun militaire entourage) tijdens de West-Afrikaanse slavenhandel (ca. 1442-ca. 1860).

Als u over de rol van de Arabieren bij het ontstaan van de Europese slavenhandel wil spreken, dat is uw goed recht, maar richt dan uw eigen draad op, hier is dat naast de kwestie. Ga uw obsessie elders botvieren.

Het is me ook duidelijk dat jij hetgeen ik geschreven heb niet eens gelezen hebt, maar er direkt vanuit ging dat ik op een of andere manier de rol van de Arabieren wil minimaliseren. Dat zegt natuurlijk veel over uzelf.

En ten slotte, meneertje, dit is het themaforum "Geschiedenis" en mocht u het niet weten, het ondersteunen van beweringen met bronnen (liefst primaire) is net cruciaal. Capiche?

Termen als "slavernij lifestyle" kunnen enkel ontsproten zijn uit de mond van een intellectuele spast.

Fien Fluytenzuyger · 29 juli 2010, 11:48

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Donar

De Arabieren waren inderdaad de eersten die de slavenhandel in Afrika begonnen zijn, nog maar te zwijgen van de 2 miljoen slaven die geroofd werden van Europese kusten.

Dit gezegd zijnde Europese slavenhandelaars hadden het lang niet zo gemakkelijk gehad moesten Afrikaanse stammen onder elkaar ook niet aan slavenhandel gedaan hebben.

Inderdaad, het is net daarover dat deze draad gaat.

25 juli 2010, 20:08	#1
Fien Fluytenzuyger Gouverneur Geregistreerd: 7 juni 2010 Berichten: 1.203	De invloed van de Afrikaanse elite op de West-Afrikaanse slavenhandel Een algemene misconceptie in de geschiedenis van de West-Afrikaanse slavernij is dat de blanke man aan land ging met plunderende manschappen, dit ligt echter ver van wat er werkelijk gebeurde. Een overzicht De Portugezen ontdekten West-Afrika in 1441 en 10 Afrikanen werden ontvoerd uit de kuststreek van Guinea en naar Portugal gebracht als een gift voor prins Hendrik de Zeevaarder. Bij volgende expedities naar de West-Afrikaanse kust werden inboorlingen gevangen en verscheept naar Portugal om verkocht te worden als lakeien and curiosa in de huishoudens. In de Portugese haven van Lagos, waar de eerste Afrikaanse slaven aanlandden in 1442, doet de oude slavenmarkt nu dienst als kunstgalerij. Bij latere militaire expedities werden ook slaven uit Angola gevangen genomen, maar deze vormden slechts een klein deel van de ongeveer 12 miljoen slaven die uit West-Afrika verscheept werden tussen 1440 en 1900. Over het algemeen verkozen de slavenhouders hun slaven te kopen in de bestaande slavenmarkten van West- en Centraal-Afrika. Men kan argumenteren dat de blanke man deze handel aanmoedigde en dat is overduidelijk zo, echter, zonder Afrikaanse inmenging, zo deze nooit zo bloeiend geweest zijn als zij was. De meerderheid der slaven die uit Afrika kwamen werden verkocht door Afrikaanse krijgsheren, handelaars en een militaire aristocratie, en de vermogens van dezen groeiden door deze handel weelderig. De Portugees Duatre Pacheco Pereire schreef in de vroege zestiende eeuw na een bezoek aan Benin dat het koninkrijk “meestal in staat van oorlog is met zijn buren en veel krijgsgevangenen neemt, die we kopen voor twaalf of veertien bronzen armbanden elk, of voor koperen armbanden, welk zij hoger in waarde schatten.” Olaudah Equiano, een ex-slaaf, beschreef in zijn memoires gepubliceerd in 1789 hoe Afrikaanse krijgsheren strooptochten hielden om slaven te verzamelen. “Wanneer een handelaar slaven wilt zoekt hij contact met een lokale krijgsheer en verleidt deze met zijn handelswaar. Het is niets ongewoons, als deze krijgsheer op zo'n moment evenveel karakter opbrengt t.o.v. zijn verleiding, en de prijs -de vrijheid van zijn medemens- met evenveel tegenzin accepteert, als de verlichte handelaar. Dienovereenkomstig zal hij zich op zijn buren werpen, waar dan een wanhopig gevecht op volgt... als hij overwint, en krijgsgevangenen neemt, bevredigt hij zijn krenterigheid door hen te verkopen.” Equiano werd geboren in 1745 in een gebied onder de heerschappij van het koninkrijk Benin. Op tienjarige leeftijd werd hij ontvoerd door slavenjagers die ook zijn zuster meenamen. Hij had meer geluk dan de meeste andere slaven. Na te dienen in koloniaal Amerika, Brits West-Indië en in Engeland had hij genoeg bij elkaar gespaard om op 21-jarige leeftijd in 1756 zijn vrijheid af te kopen. De Afrikaanse krijgsheren, handelaars en militaire aristocratie hebben altijd hun interesses in de slavenhandel beschermd. Zij rieden de Europeanen af om de kuststreken te verlaten en verder landinwaarts op het continent te trekken. Europese handelsvennootschappen realiseerden zich de voordelen van de handel met Afrikaanse leveranciers en het niet onnodig tegenwerken van dezen. De vennootschappen konden op zichzelf nooit de middelen voortgebracht hebben welke benodigd waren om tientallen miljoenen mensen uit Afrika te verschepen. Het was veel meer voor de hand liggend en bovendien veiliger om de Afrikanen zelf vuurwapens te geven zodat zij hun vele oorlogen konden bevechten welke krijgsgevangenen opbrachten voor de slavenhandel. De Royal African Company bijvoorbeeld, gaf instructies naar zijn agentschappen op de West-Afrikaanse kust om “in geval van twist eerder een vriendschappelijke overeenkomst na te streven dan op het gebruik van geweld over te schakelen”. Ze moesten “ernaar streven met hen in vriendschap te leven” en “op regelmatige basis te palaveren met de koningen en vooraanstaanden uit het land, een goeie correspondentie met hen aan te houden, en zich overdreven gedienstig naar hen toe te houden door dergelijke voorzichtige benaderingen” voor zover dit nodig geacht kan worden. Toen Groot-Brittanië de slavenhandel afschafte in 1807 kreeg het niet enkel te kampen met oppositie van blanke slavenhandelaars maar ook van Afrikaanse heersers die zo gewoon waren geworden aan de weelde die zij verdienden uit de verkoop van slaven of uit de belastingen die werden gehouden op het vervoeren van slaven door hun domein. De Afrikaanse slavenhandelaarsklasse was ten zeerste ontsteld door het nieuws dat legislatoren uit het Londense parlement hadden beslist een einde te maken aan hun bron van inkomst. Maar zolang er vraag was uit continentaal Amerika bleef de lucratieve slavenhandel voortbestaan. The Nigerian Connection Nigeria behield zijn belangrijke positie in de slavenhandel gedurende de grote expansie van de transatlantische handel na medio de zeventiende eeuw. Een weinig meer slaven kwamen van de Nigeriaanse kust dan van Angola gedurende de achttiende eeuw, terwijl in de negentiende eeuw ongeveer 30% van alle slaven die de Atlantische oceaan overstaken uit Nigeria kwamen. Over de volledige periode van de slavenhandel werden meer dan 3,5 miljoen slaven verscheept van Nigeria naar continentaal Amerika. De meeste van deze slaven waren Igbo en Yoruba van afkomst, maar er waren ook significante concentraties Hausa, Ibibio en andere etnische groepen aanwezig. Gedurende de achttiende eeuw waren twee beleidsterreinen, Oyo en de Aro confederatie, verantwoordelijk voor het gros van de slaven die geëxporteerd werden uit Nigeria. De Aro confederatie bleef slaven exporteren tot laat de jaren 1830, maar de meeste negentiende-eeuwse slaven waren het produkt van Yoruba burgeroorlogen die volgen op de neergang van Oyo gedurende de jaren 1820. De expansie van Oyo na medio de zestiende eeuw hing nauw samen met de groei van de slavenexport over de Atlantische Oceaan. De Oyo'se cavalerie drong zuidwaarts langs een natuurlijke opening in het woud (bekend als de Kloof van Benin, i.e. de opening in het woud waar de savanne uitstrekte to de Baai van Benin) en verschafte zich daardoor toegang tot de kusthavens. Oyo onderging een reeks machtsstrijd en constitutionele crisissen in de achttiende eeuw dat direct verband hield met zijn succes als een der voornaamste slavenexporteurs. De machtige Oyo Mesi, de raad der krijgsheren die de koning controleerden, dwongen een aantal opeenvolgende koningen om zelfmoord te plegen. In 1754 greep het hoofd van de Oyo Mesi, basorun Gaha, de macht terwijl hij een resem koningen behield als zijn marionetten. De macht van die militaire oligarchie werd verbroken in 1789, toen koning Abiodun met succes een tegencoup organiseerde en Gaha tot zelfmoord dwong. Abiodun en zijn opvolgers behielden de suprematie van de monarchie tot de jaren twintig van de negentiende eeuw, hoofdzakelijk door het vertrouwen van de koning op een calaverie die onafhankelijk was van de Oyo Mesi. Deze cavalerie bestond voornamelijk uit moslimslaven uit het noorden, voornamelijk van Hausa-afkomst. De andere grote slavenexporteur was een losse confederatie onder de leiding van de Aro, een Igbo clan uit gemengde Igbo en Ibibio origine, wiens thuisbasis zich bevond op de helling tussen de centrale Igbo districten en de Cross River. In de late zeventiende eeuw bouwden de Aro een complex netwerk van allianties en verdragen op met vele Igbo clans. Deze handelden als particuliere rechters doorheen Igboland, en hun fameuze orakel in Arochukwu, gelegen in een dicht bebost ravijn, werd door velen beschouwd als een hof van beroep voor vele soorten van geschillen. In hun gewoonten waren de Aro sacrosant, welke hen toeliet overal heen te reizen met hun waren zonder gevaar om aangevallen te worden.Allianties met bepaalde Igbo clans die optraden als huurlingen voor de Aro garandeerden hun veiligheid. Als orakelpriesters kregen zij ook slaven als betaalmiddel voor boetes of als offers voor de goden door hun meesters als zondebokken geleverd voor hun eigen overtredingen. De slaven werden hierbij eigendom van de Aro priesters, die hen naar eigendunk konden verkopen. Naast hun religieuze invloed stelden de Aro ook overwicht vast door een combinatie van commerciële ingesteldheid en diplomatische behendigheid. Hun commercieel rijk was gebaseerd op een reeks vierentwintig-dagen-jaarmarkten en periodieke markten die versnipperd lagen over hun grondgebied. De residentiële Aro domineerden deze markten en verzamelden slaven voor de export. Zij hadden een virtueel monopolie op de slavenhandel na de val van Oyo in de jaren 1820. Dorpen die er van verdacht werden verdragen met de Aro te schenden werden onderworpen aan verwoestende invallen die niet enkel slaven opbrachtten maar ook de invloed van de Aro standhielden. De Aro hadden verdragen met de kusthavens van waar slaven werden geëxporteerd, hoofdzakelijk Calabar, Bonny en Elem Kalabari. Het volk van Calabar was Efik, een strekking van de Ibibio, terwijl Bonny en Elem Kalabari bevolkt werden door de Ijaw. Bronnen: A New York Times Company http://africanhistory.about.com/libr.../aa080601a.htm Tunde Obadina (director of Africa Business Information Services) www.afbis.com/analysis/slave.htm Library of Congress Country Studies - Nigeria http://memory.loc.gov/cgi-bin/query/...d(DOCID+ng0019) __________________ Charles Baudelaire (oeuvres postumes): Pauvre Belgique - argument du livre sur la Belgique Charles Baudelaire (oeuvres postumes): Amoenitates Belgicae Laatst gewijzigd door Fien Fluytenzuyger : 25 juli 2010 om 20:31.

26 juli 2010, 16:01	#2
Bertie Parlementslid Geregistreerd: 29 november 2007 Berichten: 1.640	De geschidenis van de slavernij moet jij niet proberen om opnieuw uit te vinden. Alles is bekend. De Portuguezen en Spanjaarden kwamen op het idee vanwege de Arabieren. Het was zo klaar en duidelijk als het maar kon. De rest is gezever.

28 juli 2010, 10:29	#4
Bertie Parlementslid Geregistreerd: 29 november 2007 Berichten: 1.640	LMAO! Tuurlijk is het relevant. Jij kraamt onzin uit want het zijn de fuckin Arabieren die hun "slavernij lifestyle" naar fucking Portugal en Sanje zelf gebracht hebben! En dit gebeurde eeuwen vóór er nog maar één Portugese zee-avonturiër/Afrikaverkenner geboren was! Als jij dat allemaal nog niet weet, als jij daarvoon nog een "bron" nodig heeft, moet jij maar beter terug naar school gaan, in plaats van uitgebreid te lullen op het internet.