Pieter Cleppe: Red onze welvaart. Hervorm de welvaartstaat.

[FMisplon]

Red onze welvaart. Hervorm de welvaartstaat.

Met het debacle van Ford Genk komen de ware politieke problemen van België weer aan de oppervlakte. De oude arbeidsintensieve industrie trekt weg vanuit het rijke westen naar de derde wereld. Veel industriële arbeidsplaatsen gaan zo verloren. Op zich hoeft dat geen probleem te zijn, indien er genoeg nieuwe arbeidsplaatsen in de dienstensector zouden bijkomen. Door de hoge loonkost gebeurt dat echter niet. Kennisintensieve jobs maar ook jobs in de zorgsector bijvoorbeeld zijn veel te duur.

De hoge kost van het loon vindt zijn oorsprong onder meer in de hoge bijdragen voor de pensioenen en de sociale zekerheid alsook in de rigide arbeidswetgeving. Elk nieuw initiatief of bestaand bedrijf heeft te kampen met grote belemmeringen, die de ondernemingszin doen afnemen, nieuwe aanwervingen te duur maken en waardoor het onvermijdelijke verlies van banen aan de derde wereld niet kan worden goedgemaakt. De hoge loonkost is kortom een bedreiging voor onze welvaart, voor ons welzijn en uiteindelijk ook voor onze beschaving.

Hoge loonkosten zijn dus het gevolg van de Belgische welvaartstaat. Die welvaartstaat hoeft niet ontmanteld worden om de loonkosten te kunnen verminderen. Het is evenmin zo dat er een keuze is tussen het onveranderlijke behoud van de welvaartstaat en langzame hervormingen. De welvaartstaat kan niet behouden blijven zonder hervormingen. Dat is de enige optie.

Hervormingen zijn onvoldoende als ze alleen bestaan uit lastenverlagingen, aangezien België met een hoge staatsschuld kampt en geen lastenverlagingen kan doorvoeren zonder tevens andere hervormingen te doen.

Het zou zelfs onverantwoord zijn om alleen lastenverlagingen door te
voeren, en zo de schuld te laten oplopen. Laten we hopen dat de
regering dit op tijd beseft.

De bijkomende hervormingen die nodig zijn, zijn responsabilisering en
privatisering. Het repartitiestelsel in de pensioenen zal stuklopen als de
mogelijkheid voor private pensioenen niet wordt uitgebouwd, zodat de
overheid zich dan enkel nog moet concentreren op diegenen die het nodig hebben.

Ook in de sociale zekerheid zal een te hoge zorgkost voor ouderen
ervoor zorgen dat dit onbetaalbaar wordt bij een ongewijzigd beleid. Ook hier moet de mogelijkheid voor een sociale zekerheid met verschillende snelheden worden uitgebouwd, wil men een sociale zekerheid zonder snelheid vermijden. Naast de wettelijk, verplichte basisverzekering voor iedereen zal dus de mogelijkheid van private verzekeringen moeten worden uitgebouwd.

Voorstellen van Rik Daems en Frank Vandenbroucke om meer te controleren in gezondheidszorg en werkloosheidsuitkeringen zullen de structurele gebreken van de sociale systemen, namelijk het gebrek aan marktwerking en de bijhorende misallocatie en dus verspilling van de middelen, niet fundamenteel oplossen. Weliswaar zal disciplinering van het gedrag van de burger tijdelijk voor financiën zorgen, maar die zullen onvoldoende zijn op lange termijn. Wanneer disciplinering bovendien niet gepaard gaat met grondige hervormingen van de welvaartstaat kan dit een dictatoriaal tintje krijgen. Wat bijvoorbeeld begint als een verplichting om steeds naar dezelfde dokter te gaan zal dan vervangen moeten worden door een verplichting om een bepaald “gezond” gedrag te volgen, zoals een verbod om te roken. Om nog maar te zwijgen over meer maoïstisch geïnspireerde uitwassen.

Hoe komt het nu dat onze sociale systemen meer en meer geld vragen en daardoor de belastingen en dus de loonkost in de hoogte jagen? Wanneer men inziet dat een piramidespel niet kan werken, is men in
staat te verklaren dat onze sociale systemen zullen teneinde lopen, aangezien zij op dezelfde manier zijn georganiseerd als piramidespelen. Net als organisators van piramidespelen belooft de Belgische Staat immers geld dat ze niet heeft.

Het repartitiesysteem in de pensioenen is daar de ultieme illustratie van. De Belgische Staat heeft het geld niet dat aan pensioengerechtigden beloofd is omdat zij er ooit belastingen voor hebben betaald. Net zoals bij piramidespelen moet de Staat het geld halen bij de huidige bijdragebetalers door nieuwe pensioensbeloften over de toekomst te doen. De beloften lopen echter op en er zijn steeds meer jonge bijdragebetalers nodig om de verbintenissen aan de ouderen te vervullen. De beloften worden dan niet meer vervuld. Zullen de jongeren dan nog willen bijdragen? Wat gebeurt er met elk piramidesysteem?

Ofwel wordt het repartitiesysteem hervormd in de richting van een kapitalisatiesysteem, waardoor de loonkosten op lange termijn kunnen dalen, zodat de nettolonen stijgen en er dus meer mogelijkheid tot sparen is. Een minimaal wettelijk pensioen zal dan een vangnet zijn voor enkelen in tegenstelling tot een verplichting voor iedereen. Beperkingen op privé-pensioensparen moeten worden opgeheven. De overgang naar een dergelijk kapitalisatiestelsel zal wel grote besparingen noodzakelijk maken in het overheidsapparaat.

Ofwel wordt het behouden, en moet de Belgische Staat een nieuwe basis zoeken om haar verbintenissen na te komen. Die basis zal worden gevonden in de vorm van hogere belastingen en meer disciplinering.

Om het repartitiesysteem, bron van verspilling en toekomstige ellende, te redden, stelt de linkerzijde vanuit een neocommunistische inspiratie de invoering van een vermogensbelasting voor. Zij kleedt het in als een “andere financiering” van de sociale voorzieningen, die dan niet op arbeid maar wel op kapitaal en energie lasten zou leggen.

Deze redenering is verkeerd. Ten eerste zal het huidige belastingsniveau minstens behouden en waarschijnlijk verhoogd moeten worden als er geen hervormingen in de sociale voorzieningen komen, zoals net uiteengezet is. Ten tweede is een belasting op vermogen gewoonweg een uitgestelde belasting op arbeid, maar daarom niet minder ondernemingsafremmend. Ten derde zal een vermogensbelasting verspilzucht bij de bevolking stimuleren, wat al helemaal onverzoenbaar is met de bekommernis om de pensioenen te verzekeren. Waarom zou men immers het loon sparen als er minder belastingen betaald moeten worden bij onmiddellijk spenderen van het loon?

De vergrijzing is niet de oorzaak van de financieringsproblemen van de sociale systemen. Dat zijn de sociale systemen zelf. Zolang zij als piramidespelen werken zullen zij in financieringsnood zijn. Sinds de introductie van uitgebouwde sociale systemen zijn de belastingen alleen maar gestegen. Zeker in het geval van de pensioenen is dit niet gepaard gegaan met betere pensioenen. Integendeel.

Tot besluit het volgende. Indien liberaliserende hervormingen doorgevoerd worden kan een vergrijzende samenleving perfect bediend worden met goede pensioenen en een goede gezondheidszorg, net zoals een samenleving met een exploderende bevolking in het verleden perfect gevoed kon worden.

De enige manier om de welvaartstaat te redden is dus te komen tot een afgeslankte, efficiënte en performante welvaartstaat. Deze afslanking moet door de individuele burgers opgevangen kunnen worden door
de mogelijkheid van private verzekeringsstelsels.

Geen hervorming van de welvaartstaat betekent nog hogere belastingen. De realiteit wijst uit dat dit een bedreiging voor onze welvaart is. Elke grote hervorming gebeurt echter pas na een diepe crisis. Hopelijk is dat nu niet nodig.

Pieter Cleppe (voorzitter Liberaal Vlaams Studentenverbond (LVSV) Leuven, namens LVSV-Leuven)

[Rainbird78]

Ik kan niet anders dan deze auteur gelijk geven. Onze welvaarstaat zit in een diepe crisis en het probleem kan enkel worden opgelost door een grondige structurele hervorming van de sociale zekerheid en niet door het 'oplapwerk' waarmee de opeenvolgende regeringen al jaren mee bezig zijn.

De sociale zekerheid zoals wij die nu kennen is er een van een broekzak-vestzak operatie. Wat binnenkomt wordt onmiddellijk uitgegeven... Maar omdat er steeds meer moet worden uitgegeven kan dit systeem niet anders dan ten dode zijn opgeschreven.

Een geleidelijke overgang naar een stelsel van private verzekeringsmaatschappijen die de betaalde sociale bijdragen kapitaliseren lijkt de enige degelijke structurele oplossing. Laat hierbij de vrije markt spelen. De verzekeringsmaatschappijen zullen met elkaar gaan wedijveren om de beste service te gaan verlenen tegen de laagste prijzen. Automatisch zal dit leiden tot lagere bijdragen (lees premies) wat dus de facto een lastenverlaging is en dus de werkgelegenheid ten goede komt. Waardoor er weer minder werkloosheidsuitkeringen noodzakelijk zijn.

Doordat de bijdragen gekapitaliseerd komt dat geld ook onmiddellijk terug ter beschikking van de economie. Het grote aanbod van kapitaal zorgt voor lage renten wat de investeringen aanwakkerd en dus ook automatisch weer zorgt voor meer werkgelegenheid. (op voorwaarde dat het gaat om uitbreidingsinvesteringen). Een vermogensbelasting zou enkel het omgekeerde effect hebben.

De overheid hoeft dan nog slechts een controlerende en regulerende rol te spelen. Namelijk het controleren van de werkgevers of die in orde zijn met alle verplichte verzekeringen maar ook met de erkenning en controle van de verzekeringsmaatschappijen zelf.

Er zijn voorzichtig reeds een aantal stappen gezet, maar ik vrees dat het in dit land aan politiek kunnen, wil en durf ontbreekt om dit omvangrijke project te starten.

[Percalion]

De analyse is honderd procent correct.

Dat zijn inderdaad de problemen die leven, en inderdaad, de oorzaken die aangehaald worden zijn ook de juiste.


Over de oplossing kan gediscussieerd worden... maar de standpunten van Vivant zijn de volgende:

-afschaffing van de sociale lasten
-ter compensatie: sociale lasten zijn nu verrekend in de kostprijs van een product; Vivant schaft die lasten af maar vervangt ze door de Sociale Belasting op Verbruik. Deze belasting is niet afhankelijk van het aantal werknemers maar wel van de verkoop.

-invoering van een onvoorwaardelijk basisinkomen voor iedereen, ter vervanging van de huidige sociale zekerheid
-invoering van één en hetzelfde pensioenbedrag voor iedereen
-vaststelling van een hoger minimuminkomen: wie voltijds gaat werken krijgt minstens tweemaal zoveel als wie niet werkt
-hervorming van de personenbelasting: iedereen heeft recht op 1350 euro belastingvrij per maand; alles erboven wordt aan 50% belast (bijvoorbeeld: wie 2350 € verdient, krijgt 1350 + (1000 �* 50%) = 1850 €)
-doordat de staat aan iedereen een basisinkomen geeft, dus ook aan de werkenden, moet de werkgever dat bedrag niet betalen... dus een soort subsidie voor werkgelegenheid. bijvoorbeeld, wie 2000 euro netto krijgt, krijgt 540 van de staat en 1460 van de werkgever. (dit geldt niet voor de grote industriele concerns en rijke banken, voor hen telt enkel de afschaffing van de sociale lasten)


Door de administratieve vereenvoudiging (het is voor iederéén dus geen ambtenaren nodig om bedragen te berekenen) is dit allemaal betaalbaar.

Gevolgen:
-iedereen heeft inkomenszekerheid
-wie gaat werken krijgt minstens dubbel zoveel dus de motivatie zal groter zijn
-doordat iedereen een basisinkomen krijgt, is de impact van een crisis op het staatsbudget bijna nul
-wie veel verdient, zal veel consumeren. Door de sociale belasting op het verbruik, verrekend in de kostprijs van producten, dragen hogere inkomens meer af aan de staatskas.
-wie gaat werken houdt meer over van zijn loon door de 1350 € belastingvrij inkomen per maand

-door het afschaffen van alle belastingen op diensten zijn ziekenzorg, rusthuizen... betaalbaar dus een pensioen van 800 euro volstaat
-beginnende ondernemers hebben inkomenszekerheid
-ondernemingen kunnen goedkoper werknemers aanwerven
(vooral KMO's en zelfstandigen zullen voor grote werkgelegenheid zorgen; de hoge brutolonen zijn namelijk een drempel)

het is algemeen geweten dat de dienstensector en de kmo's twee motoren van economische groei zijn. bij vivant worden net die twee gestimuleerd, wat van dienstenkmo's een echte groeisector zal maken.



ik denk dat deze maatregelen wel voldoende zullen zijn om én de sociale zekerheid veilig te stellen én de economie te doen groeien?

met vivante groeten,

Koen

[Percalion]

Oorspronkelijk geplaatst door Rainbird78

Doordat de bijdragen gekapitaliseerd komt dat geld ook onmiddellijk terug ter beschikking van de economie. Het grote aanbod van kapitaal zorgt voor lage renten wat de investeringen aanwakkerd en dus ook automatisch weer zorgt voor meer werkgelegenheid. (op voorwaarde dat het gaat om uitbreidingsinvesteringen). Een vermogensbelasting zou enkel het omgekeerde effect hebben.

Ehhhhhhhh


u vergeet dat de politici in België tijdens de grote crisis in de jaren zeventig miljarden, miljarden en nog eens miljarden in de economie geïnvesteerd hebben (alles samen meer dan 5000 miljard bfr, 125 miljard euro).
Hierdoor hebben zij de gigantische schuldenberg opgebouwd.

Feit is echter dat het de werkgelegenheid VERSLECHTERD heeft.

door de internationale economische toestand moesten alle gesteunde bedrijven namelijk automatiseren. het geld dat ze kregen diende om machines te kopen, niet om mensen aan te werven... zo werd de crisis eigenlijk alleen maar aangewakkerd.

u kunt niet controleren of dat geld wel degelijk in uitbreiding geïnvesteerd wordt, het gaat namelijk om de grote pot van de verzekeringsmaatschappijen... en daar heeft de overheid geen zeggenschap over.

concreet: kapitalisatie, meer kapitaal voor de economie is GEEN WONDERMIDDEL VOOR ONZE ECONOMIE. zie in dat verband J-P Van Rossems 'hoe genezen we onze zieke economie' ; "libertijns manifest" en "libertijnse breekpunten"

Vivants voorstel is stabieler dan het huidige systeem: inderdaad, iemand die nu 2000€ verdient draagt 2000€ af aan de staat; wordt hij werkloos of gepensioneerd dan kost hij plots geld aan de staat...

Bij vivant krijgt iedereen al iets van de sociale zekerheid . Wie op pensioen gaat, kost de schatkist dus slechts iets meer dan als hij actief is (260 euro op 540 euro, net geen 50% meer). Nu is dat meer dan honderd procent.

Door een vast inkomen voor iedereen is er een stabiele consumptie dus een stabiele economie, dus stabiele schatkistinkomsten. Door een vast basisinkomen voor iedereen is er een stabiele uitgave. Economische conjunctuur krijgt dus bijna geen vat meer op het staatsbudget.