Oorspronkelijk geplaatst door thePiano Staf de Clercq was Den Leider van het VNV, verantwoordelijk voor de collaboratie en tevens voor Volk en Staat, het dagblad van het Vlaams Nationaal Verbond. Hij zette de te volgen koers uit, onderhandelde persoonlijk met alle betrokken partijen en met de nazi's. De Zwarte Brigade was zijn produkt, alsook het VNVV, de DMS en de NSJV (Nationaal-Socialistische Jeugd). Als hij tegen de anti-semitische strekking was geweest had hij die al lang persoonlijk kunnen neutraliseren, maar heeft dat nooit gedaan integendeel.

Oorspronkelijk geplaatst door Clemens Staf De Clercq heeft als VNV-leider de collaboratie gesteund en aldus de NAZI's gesteund met het uitroeien van de JODEN. Hij heeft ook opgeroepen voor het Oostfront en aldus honderden Vlamingen de dood ingejaagd. Door de collaboratie is de Vlaamse beweging tientallen jaren teruggeslagen. Staf De Clercq heeft de Belgicisten de kans gegeven af te rekenen met de Vlaamse beweging. Het is een ware schande dat IJzerwake zo'n persoon heeft gehuldigd. Dat is de reden waarom ik NOOIT naar IJzerwake zal gaan. Geef mij dan maar de IJzerbedevaart waar er radicaal-Vlaamse standpunten worden ingenomen. NOOIT MEER OORLOG.

Oorspronkelijk geplaatst door thePiano [size=3]Waarom IJzerwake en het Vlaams Blok zo trots zijn op Staf de Clercq.[/size] Het geval Ward Hermans en Senator Wim Verreycken In de zomer van 1997 liep het even echt verkeerd. VB-Senator Wim Verreycken en gemeenteraadslid in Berchem (Antwerpen) wilde de Generaal Drubbelstraat in Berchem omdopen tot de Ward Hermansstraat. Generaal Drubbel was een Belgische generaal die aan het einde van de eerste wereldoorlog -willens en wetens- duizenden Vlaamse frontsoldaten zonder enige beschutting het Duitse snelvuur had ingestuurd, een gewisse dood tegemoet gaande. Ward Hermans (Vlaams IJzersoldaat tijdens WO I) was pleitbezorger van de Vlaamse soldaten in W.O. I, maar ook eind 1940 de medeoprichter van de oprichter van de Algemeene SS-Vlaanderen en hoofdredacteur van het blad van ed Vlaamse SS: SS-Man. Hij publiceerde talrijke boeken waarvan hij in vier ervan de joodse problematiek behandelde: - Jodendom, marxisme en wereldheerschappij (1933) - West-Europese perspectieven (1935) - Het boek der stoute waarheden (1935) - Jodendom en communisme zonder masker (1936) Bekende citaten van Ward Hermans: - "Hoe Duitsland sedert jaren langzamerhand wegrot, zedelijk wordt ondermijnd, financieel wordt uitgezogen en overwoekerd wordt door het schuim van het Galicische, Poolse en Oekraïnse getto" - "Ik geloof dat nazi-Duitsland de laatste kans is voor het Avondland" Een en ander leidde tot een hevige rel tussen VB-senator Wim Verreycken en Filip De Winter, daar waar FDW net een zware slag vanuit de joodse gemeenschap incasseerde toen zijn verzoek om aanwezig te mogen zijn bij de inhuldiging van het joodse gedenkteken aan de Belgiëlei in Antwerpen (28 mei 1997) door de Joodse gemeenschap werd geweigerd. FDW deed net zo zijn best om de betrekkingen met de Antwerpse joden te verbeteren en dan gebeurde net op dat moment dit voorstel om de nationaal-socialist en notoire antisemiet Ward Hermans een eigen straatnaam te geven in Antwerpen. Revisionisten bij de vleet De revisionisten binnen het Vlaams Blok bezorgen het partijkader menigmaal hoofdbrekens, hoe het imago van vriendelijke demokratische partij hoog te houden en een van de manieren natuurlijk zich voor te doen als 'vrienden en beschermers van de joden'. Na 1985 treffen tal van gekende revisionisten zich rond de organisatie Vrij Historisch Onderzoek (VHO). Eerste vaststelling is dat die hele beweging gedragen wordt door Vlaams Blokkers: - Siegfried Verbeke: leider van het VHO en naar eigen zeggen lid van het Vlaams Blok - Herbert Verbeke: broer van Siegfried, met wie hij in 1972 de Antwerpse drukkerij INKA oprichtte. In deze drukkerij werden jarenlang neonazistische en antisemitische publikaties gedrukt (o.a. het drukwerk voor de VMO w.o. het maandblad Alarm en ook HARO). Tot midden de jaren tachtig tref je publiciteit voor de drukkerij INKA aan in het maandblad van het Vlaams Blok. Op de persen van INKA werd o.m. de revisionistische brochure "Stierven er werkelijk zes miljoen" gedrukt. - Jos Rogiers: auteur van enkele revisionistische boekjes en lijsttrekker voor het Vlaams Blok in Asse in 1988. Rogiers schreef ondermeer het boek "Het 'Holocaust' Bedrog". - Jeanine Colson: verantwoordelijke uitgeefster van "Het dagboek van Anne Frank, een vervalsing". Zij stond op 24 november 1991 (ook 'zwarte zondag' genaamd omwille van het verkiezingssucces van het VB) op de Brusselse Kamerlijst van het Vlaams Blok. - André van Hecke: echtgenoot van Jeanine Colson, publiceerde in 1989 een speciaal nummer van 'Periodiek Contact' waarin in vier talen hulde werd gebracht aan Adolf Hitler. Van Hecke was in 1981 en 1985 lijsttrekker voor het Vlaams Blok in Brussel. Op 18 april 1992 was Van Hecke ook aanwezig bij de Hitler-herdenking die in een Antwerpse privé-woning werd georganiseerd. Enkele citaten van bovengeciteerde Vlaams Blokkers over de joden lijken mij gepast: Jos Rogiers in 'Het uitverkoren probleemvolk': "Niet het Derde Rijk, maar het wereldjodendom heeft bewust op WOII aangestuurd. De holocaust is niet zomaar een leugen. Het is een leugen van 180 graden. Immers: er is tijdens (en na) WOII wel degelijk sprake geweest van een holocaust... maar dan wel op de Duitsers, en een waarvan de joden de grote aanstichters waren. Niet de Duitsers zijn het probleemvolk van onze geschiedenis, maar de joden." André van Hecke in april 1989 in het tijdschrift 'Periodiek Contact': "Onder impuls van Adolf Hitler werd op alle gebied méér verwezenlijkt dan ooit, door gelijk wie, ergens anders ter wereld. Het nationaal-socialisme bewees zijn deugdelijkheid en daarmee de mogelijkheid om de demokratie te vervangen." De VHO-nieuwsbrief, het tijdschrift van Siegfried Verbeke schrijft in januari 1989: "Na een diepgaande en kritische studie zijn wij tot de vaststelling gekomen dat hetgeen men ons voorschotelt, weinig grond van bestaan heeft. De zogenaamde gaskamers en de geplande uitroeing van het joodse volk zijn ééén en dezelfde leugen. Slachtoffers van deze mythe zijn het Palestijnse en het Duitse volk..." Siegfried Verbeke heeft nog steeds ook op het web zijn stek: Historical Revisionism: World War I, World War II, Holocaust Op 4 november 1992 verbood de arrondissementsrechtbank Siegfried Verbeke nog langer zijn VHO-pamfletten te verspreiden in Nederland. En recent op 9 november 2003 werd hij voor dezelfde feiten (revisionisme) veroordeeld te Antwerpen. Herbert Verbeke schrijft op 26 december 1992 aan de hoofdredactie van het weekblad Humo: "Wat mij betreft, vooral de joden zullen als eersten en meest machtigste groep Vlaanderen dienen te verlaten met in hun zog de rest van Afrikanen tot en met Ollanders ! Ik erken geen mensenrechten en andere verdragen die dienen om gespuis en criminelen te beschermen voor het profijt van de verzorgers van de Nomenklatura." En dan is er ook nog 'het geval Paul Debaes'. In Het Belang van Limburg van 27 april 1995 heeft Paul Muys het in zijn laatste reportage die hij voor 'Panorama' maakte, een beeld geschetst van een zeldzaam slag mensen, die een verhelderend licht werpt op de negationisten of revisionisten, de rabiate ontkenners van de holocaust: Paul Debaes. De gepensioneerde transportondernemer, een voormalig lid van de Waffen-SS die na de oorlog ter dood werd veroordeeld en uiteindelijk twaalf jaar heeft gezeten, zegt dat hij jarenlang lid van het Vlaams Blok is geweest en dat hij de partij flink heeft gesteund. Paul Debaes op 4 juli 1997 in een interview met De Morgen: "Ze namen gretig mijn enveloppen aan. Ik heb met mijn transportfirma heel veel geld verdiend en Filip Dewinter is meer dan vijf jaar geregeld bij mij thuis geweest om cheques met vijf nullen in ontvangst te komen nemen. Ik deed alles voor het Vlaams Blok omdat ik er mijn geestesgenoten terugvond: Karel Dillen, Roeland Raes, en Xavier Buisseret zijn allemaal revisionisten in hart en nieren. Ook Filip Dewinter ventileert in eigen kring herhaaldelijk zijn antipathie voor de joden." Enkele citaten van de voormalige Vlaamse SS-er Paul Debaes: "Gaskamers hebben nooit bestaan. Anders was er nooit iemand van teruggekeerd". En "De Endlösung heeft niet bestaan. Van Entlausung (ontluizing, waarvoor het Zyklon B-gas volgens Debaes diende) hebben ze Endlösung (eindoplossing) gemaakt." Of "Als we gewonnen hadden, zouden de homo's zich nu niet op de Groenplaats aflikken." Het geval van VB-Senator en Vice-voorzitter Roeland Raes Ondervoorzitter van het Vlaams Blok, ROELAND RAES gaf op 26 februari 2001 een interview weg op de Nederlandse TV in het actualiteitsmagazine 'Netwerk', en zette daarmee zijn eigen partij het Vlaams Blok voor schut. Wat later werd hij door zijn eigen partijtop op een zijspoor geplaatst. Raes was vroeger redacteur bij Haro, het revisionistische tijdschrift van Siegfried Verbeke (zie hogerop) Roeland Raes op 26.02.2001 op de NCRV: "Ik twijfel aan de systematiek van de uitroeing van de joden en ik twijfel ook aan het aantal doden (..) ..en ik twijfel ook dat wat men ons heeft doen willen geloven ivm de uitroeingskampen, op bepaalde punten sterk overdreven is, alsmede het aantal doden en ook of ze allemaal wel bedoeld waren als uitroeingskampen. Ik denk dat men in de mentaliteit van net na de oorlog geprobeerd heeft de schuld van de oorlog alleen op de schouders van de Duitsers te leggen. En dat beeld van die uitroeingskampen en van die uitroeingspolitiek past daar perfect in (..) Dus moet men maar eens ophouden om meer dan een halve eeuw na de oorlog, de schuld bij de Duitsers te leggen." De persdienst van het Vlaams Blok (olv Yves Buysse die later Raes in de senaat zal opvolgen) meldde de volgende dag: ""Het partijbestuur van het Vlaams Blok heeft akte genomen van de verklaringen van Roeland Raes in het TV-programma Netwerk dat gisterenavond op de NCRV werd uitgezonden, en neemt er volledig afstand van. Vanmiddag heeft het partijbestuur over de zaak vergaderd. Om de partij niet in diskrediet te brengen, heeft Roeland Raes zijn ontslag aangeboden als ondervoorzitter van de partij. Het partijbestuur heeft dit ontslag aanvaard. Reacties komen later hier" Het tumult in het parlement en de senaat blijft aanhouden en pas op aandringen van de andere partijen, legde Roeland Raes enkele weken later ook zijn functies neer als senator, en weer wat later ook als bestuurder in de drie bewuste vzw's die onlnags voor racisme werden veroordeeld (zie Het Arrest Het was natuurlijk opvallend dat het Vlaams Blok zich niet wenste te distanciëren omtrent de uitgespraken van Roeland Raes maar enkel "om de partij niet in diskrediet te brengen..." Het Vlaams Blok omschreef de revisionistische solo-actie van Raes eerder als een 'tactische blunder'. Enkele maanden later probeerde het Vlaams Blok Roeland Raes opnieuw op te vissen via een achterdeurtje. Roeland Raes werd in juni 2001 door zijn partij voorgedragen om namens het Vlaams Blok te zetelen in de raad van bestuur van de bibliotheek van Lovendegem. Of hoe het Vlaams Blok het revisionisme en antisemitisme in eigen rangen stiekem blijft cultiveren door het instemmend te 'tolereren' en het zelfs beloont met een mandaat! Pech voor Raes want er ontstond zoveel tumult dat Raes noodgedwongen zijn kandidatuur moest intrekken. In 1996 keurde het Vlaams Blok mee de wet op het revisionisme goed. Een en ander ging niet van harte en bezorgde menig VB-kaderlid zware gewetensproblemen. Maar het Blok hadt geen keuze: oftwel de wet niet goedkeuren en dan liep de partij het risico haar overheidsdodatie te verliezen en een tweede gevolg dat de politieke tegenstanders van het Blok nieuwe munitie in handen zou worden gespeeld om de partij in de nazistische, anti-semitische en racistische hoek te drummen. Karel Dillen over die beslissing: "Zulke uitzonderlijke partijbeslissing zal me tot het einde van mijn dagen blijven achtervolgen en kwellen." En Roeland Raes hierover in een interview met Marc Spruyt: "Ik ga U toch niet verbazen met te zeggen dat ik die wet liever niet had gehad. Dan hadden we ons eigen gewetensprobleem niet gehad. We hebben louter om redenen van partijpolitieke opportuniteit ervoor geopteerd die houding aan te nemen."

Oorspronkelijk geplaatst door johan Piano haalt weer van alles door elkaar. VNV, VMO, Voorpost, VHO alles wordt door mekaar gehaald, met citaten van tientallen jaren terug soms van mensen die hoogstens lid waren van het VB. De meesten van hun hebben de partij intussen de rug toegekeerd. (Verbeke, Debaes, André Van Hecke, Colson, Rogiers, ...)

Zijn posting moet eigenlijk dienen om de Vlaamsnationalisten van vandaag te treffen...

- tijdens het interbellum waren zowat alle partijen anti-semietisch. (ook in de ons omringende landen heerste er een algemeen verspreide anti Joodse sfeer) Dat U ook in de marge van het VNV en van het Verdinaso anti Joodse citaten kunt vinden is dus helemaal niet zo spectaculair.

Oorspronkelijk geplaatst door De Garde 1. Wim Verreycken: tja, Ward Hermans was inderdaad een eigenaardig figuur, zeer vitalistisch. En in de context van Drubbel was Hermans toch ergens een figuur die paste in het verhaal. 2. revisionisten: geen enkele speelt vandaag nog een rol binnen het Vlaams Blok. 3. Paul Debaes was tot voor enkele maanden zeker lid van Liberaal Appèl. Zijn beweringen laat je best voor zijn rekening. 4. je onderschrift bij het schilderij van Hitler is smplisme ten top: 'Berkenkruis', want daar gaat het uiteindelijk om, meldt dat er materiaal te krijgen is van het Sint-Maartensfonds via de bovenstaande secretariaten en iemand vindt het nodig om daaronder een advertentie van dat schilderij te zetten. Dat is de zaak van het Sint-Maartensfonds. 5. Raes: ik zal eens vragen aan een kennis om daar op te reageren.

Oorspronkelijk geplaatst door thePiano Nagenoeg alles wat daar staat situeert zich tussen 1988 en 2003. Ik noem dit recent en geen oud nieuws zoals jij wilt suggereren. In die periode is ook het VB doorgebroken met de eerste zwarte zondag in 1988 met de gemeenteraadsverkiezingen, toen het Blok een spectaculaire opgang maakte in Antwerpen. De mensen van toen zijn er nu ook nog allemaal bij: Wim Verreycken, Roeland Raes, Filip Dewinter, Annemans enz. Als je bedoelt de Vlaams-nationalisten van het Vlaams Blok heb je gelijk. De andere Vlaams-nationalisten interesseren me maar matig. Ik ben al tevreden dat je bij deze toegeeft dat het VNV en het Dinaso actieve anti-semieten waren. Maar, ben je nu op zoek naar een goed excuus om het anti-semitisch discours van het VNV, Verdinaso goed te praten? Is dat zoiets als in het buitenland de hetze tegen de islam wordt opgedreven? Dus, we mogen zeker niet achterblijven want als zij het doen zal het wel goed zijn? Of wat moet ik mij daar bij voorstellen?

Oorspronkelijk geplaatst door Willem de Spreker Bent u daar zo zeker van dat die gasten geen rol meer spelen? Zou het niet kunnen dat ze gewoon verder opereren achter de gordijnen?

Oorspronkelijk geplaatst door De Garde 1. Ik zie vooral dingen uit de jaren '80, begin de jaren '90. Dus het meest recente is minimum 10 jaar oud (dat interview van Debaes is dan wel van '97 maar slaat op zaken van jaren er voor). 2. behalve Raes is geen enkele van de mensen die je voor '88 opnoemt in opspraak gekomen. En sindsdien zijn er heel wat anderen bijgekomen. 3. anti-semitisme: waarom iets goedpraten? Als het VNV en het Verdinaso alleen stonden, dan zou het heel wat anders geweest zijn.

Maar je bent terug bezig met de geschiedenis door de ogen van vandaag te bekijken.

Oorspronkelijk geplaatst door De Garde Achter de schermen dan. Maar ze doen hun ding nog wel, vooral buiten het Vlaams Blok.

De meeste hebben ook een dusdanige leeftijd dat een echt actieve rol er niet meer in zit.

Oorspronkelijk geplaatst door thePiano Jammer dat je het achterste van je tong niet laat zien, je schijnt wel redelijk op de hoogte te zijn binnenskamers. Een mens hoort wel eens iets hier en daar. En van de meeste van die mannen hoor of zie je toch niet bijster veel meer. De nieuwe garde zit al klaar en te springen om dezelfde fouten en dwalingen te maken. Wat hebben ze geleerd Garde?

Oorspronkelijk geplaatst door thePiano Goed dat je het erbij zegt: niet in opspraak gekomen, ik begon al even aan mijn verstand te twijfelen. Je zou ook kunnen zeggen: nog niet in opspraak gekomen, want het is hetzelfde kader dat toen anti-semitisch was en dat het nu niet meer zou zijn. Men is onschuldig tot schuld is bewezen. Natuurlijk, en dan kom ik terug op Staf de Clercq wiens portret nooit weg is geweest en uitbundig herdacht wordt in deze kringen en onder verschillende namen, behalve dan zijn anti-semitische periode (waar we het gelukkig over eens zijn) gedurende de collaboratie. Dat wordt graag onder de mat geveegd.

Oorspronkelijk geplaatst door De Garde Dat wordt niet onder de mat geveegd, wel binnen de context van de tijd geplaatst. Of denk je nu echt dat Staf De Clercq niet wist dat er ook in de Vlaamse Beweging in de jaren '30 joden actief waren? Geen enkele historicus neemt Staf De Clercq voor 'vol' als nieuwe orde-element.

Oorspronkelijk geplaatst door thePiano Dat kan jij wel zeggen, maar wie kent behalve Staf de Clercq, Borms en Verschaeve nog iemand anders van de collaborerende Vlaamse Beweging? Jij spreekt een beetje eerder in de draad over Romsée en Tollenaere. Zie je daar al affiches en herdenkingen voor aankomen? En dan heb ik het niet eens over Henrik Elias, die toch ruim 2 1/2 jaar n�* de dood van Staf de C. het VNV leidde en het dieper de collaboratie heeft ingejaagd, wie kent die nog? En wie kent Jeroom Leuridan, Edgar Delvo, Nest Van den Berghe enz... wie nog? Wie weet dat Frans Daels behalve voorzitter van het IJzerbedevaartcomité, ook nog VNV-gouwleider was en eveneens in de Raad van Leiding zetelde naast Tollenaere en De Clercq? Juist, alleen ingewijden en historici. Vandaar het belang van het portret en herdenking van Staf de Clercq omdat hij het symbool is voor jullie van de Vlaamse Beweging, voor ons uiteraard van de collaboratie en het verraad aan nazi-Duitsland (idem dito voor Borms en Verschaeve)

Oorspronkelijk geplaatst door De Garde Maar ik blijf ter bij: wat sommige mensen tussen '40 en '45 hebben gedaan is niet altijd goed te praten, maar om gans hun leven te herleiden tot die periode is fel overtrokken.

Oorspronkelijk geplaatst door radicaal Piano, toon eens een enkele verwijzing in het programma van het VNV of het Verdinaso naar de Joden?? In tegenstelling tot het programma van de NSDAP wordt er met geen woord gesproken over het Jodendom!

Je kan evengoed beweren dat de BWP een antisemitische partij was met uitspraken van Picard, Destrée, Vandevelde, de Man, ...

Dat klopt, maar in het programma van de NSDAP stond ook niet geschreven dat ze de joden gingen vergassen en cremeren. Er stond ook niet in dat ze de jehova's getuigen, de zigeuners, de communisten en socialisten enz... haast hetzelfde lot gingen aandoen als de joden.

Oorspronkelijk geplaatst door thePiano Toon dat dan maar eens aan.

[font=Helvetica, Arial, Geneva]

[size=7][font=Monotype Corsiva]Staf de Clercq[/font][/size]

[font=Helvetica, Arial, Geneva]

Kort overzicht



Staf de Clercq werd geboren te Everbeek (taalgrens) op 16 september 1884. Liep lagere school bij zijn vader te St.-Pieters-Kapelle; middelbaar onderwijs aan het 'College St.-Augustin' te Edingen. Behaalde het diploma van onderwijzer aan de normaalschool 'Bonne Espérance' bij Binche. Was onderwijzer te Heikruis (Pajottenland). Brancardier tijdens de Eerste Wereldoorlog. Vlaams-nationalistisch parlementslid van 1919 tot 1932 en van 1936 tot 1940. Medestichter (oktober 1933) en leider van het' Vlaamsch Nationaal Verbond' (VNV). Overleed te Gent op 22 oktober 1942.




Uitvoerig

Staf de Clercqs jeugd en latere strijdjaren zijn onafscheidelijk vervlochten met het taalgrensgebied en het Pajottenland. Als dorpsonderwijzer te Heikruis leefde hij te midden van het gewone volk, waarvan hij door dienstbetoon algauw de vertrouwens- en raadsman werd.

In dit taalgrensgebied was de voortschrijdende verfransing, die ook sociale spanningen veroorzaakte, bijzonder voelbaar. Van nature sterk sociaal voelend, met uitgesproken rechtvaardigheidsgevoel, stond hij van meet af aan de achteruitgestelde Vlaamse mens ter zijde. Vóór de Eerste Wereldoorlog reeds was hij actief in de taalgrensactie, samen met Jozef Goossenaerts en met enkele studenten als Adiel Debeuckelaere, Hendrik Borginon, Ernest Claes e.a. Er werd een strijdblad, De Taalgrens (1912), uitgegeven.

[font=Helvetica, Arial, Geneva][/font]

In augustus 1914 werd De Clercq als onderwijzer ingelijfd bij de brancardiers. Slechts korte tijd verbleef hij aan het IJzerfront, want na de stabilisatie van de gevechtslinies werd hij naar Frankrijk gestuurd (Calais, Auvours en Le Havre). Hij gaf er het frontblaadje De Payot der Taalgrens uit. Aangezien hij een zekere bewegingsvrijheid had, zocht hij frontkameraden op om hen, door allerlei dienstbetoon, te helpen. Hij wist zelfs door te dringen tot de wouden van de Orne om er de houthakkers op te beuren, die wegens hun vlaamsgezindheid tot dwangarbeid waren veroordeeld. Door zijn talrijke contacten met kameraden die terugkeerden uit de vuurlinies heeft hij, onrechtstreeks, heel de geestelijke evolutie doorgemaakt van de IJzertragedie der Vlaamse soldaten. Het verzet tegen de misstanden aan het front werd gedragen door de Frontbeweging, die haar eisen samenbalde in de noodkreet 'Hier ons bloed, wanneer ons recht'. Ze gaf de Vlaamse Beweging nieuwe dimensies en radicaliseerde haar doelstellingen. Van taal- en cultuurstrijd werd het een politieke, Vlaams-nationale strijd, met als onmiddellijk streefdoel 'zelfbestuur'.

Zijn oorlogservaringen en de Frontbeweging hebben een determinerende invloed uitgeoefend op de verdere politieke houding van Staf de Clercq. In 1919 behoorde hij tot de stichters van de Vlaams-nationalistische partij 'Het Vlaamsche Front', een geesteskind van de Frontbeweging, met dezelfde politieke doelstelling, nl. zelfbestuur voor Vlaanderen. In het vooruitzicht van de algemene verkiezingen van november 1919 werd hem gevraagd als lijsttrekker op te komen in het moeilijke arrondissement Brussel. Hij aanvaardde en nam ontslag als onderwijzer, waarmee hij het zekere prijsgaf voor het onzekere van een politieke loopbaan. Het werd een harde en ongelijke strijd, zonder organisatie noch geldmiddelen, tegen de gevestigde machten in.

Staf de Clercq was echter een flink organisator, een onvermoeibaar en overtuigend redenaar, wiens woord het gewone volk aansprak. Hij werd verkozen en heeft zich in het Parlement verdienstelijk gemaakt door het radicaal stellen van alle Vlaamse eisen tot rechtsherstel. Daarnaast bouwde hij zijn arrondissement uit tot een electorale burcht, zodat hij voor de volgende legislaturen met steeds aangroeiend stemmenaantal herkozen werd.

[font=Helvetica, Arial, Geneva][font=Trebuchet MS]De verkiezingen van 1932 brachten echter een gevoelige achteruitgang voor de Vlaams-nationalisten, ingevolge verdeeldheid in eigen kamp. Een landelijke eenheidsorganisatie bleek levensnoodzakelijk.[/font][/font]

[font=Helvetica, Arial, Geneva]Zo werd, na moeizame besprekingen, in oktober 1933 het VNV opgericht, waarvan De Clercq het leiderschap aanvaardde. Hij was de enige die met gezag en op grond van persoonlijk vertrouwen in alle gewesten kon optreden. Zijn gulhartig karakter, zijn mensenkennis en zijn eerlijk en onbaatzuchtig politiek verleden stonden borg voor hem. Daarenboven was hij een handig verzoener, die oude tegenstellingen kon overbruggen. In het conflict tussen federalisten en integrale Grootnederlanders was hij geneigd de laatsten verder tegemoet te komen dan het de eersten lief was. Daardoor wist hij de Westvlaamse radicalen sterker te binden en de studenten voor het jonge verbond te winnen. Zijn compromis stelde het federalisme voor als directe optie voor de praktische politiek: 'Zelfregering als wachthalle op weg naar Dietschland.'



Onvermoeid doch ten koste van zijn gezondheid heeft De Clercq zich uitgesloofd voor de organisatorische uitbouw van het VNV. Niet zonder resultaat, wat overtuigend tot uiting kwam in de stevige sprong vooruit van de Vlaams-nationalisten bij de verkiezingen van 1936.

'Dat het VNV als organisatie het grootste deel van de Vlaams-nationalisten heeft weten te bundelen, is voornamelijk zijn werk geweest. Het was geen geringe prestatie...' (A.W. Willemsen). Met de jaren groeide het gezag van de leider in het Verbond... Bij meningsverschil besliste Staf de Clercq niet overtuigend maar leidend (H.J. Elias).

In deze periode speelden vraagstukken van militaire en buitenlandse politiek een belangrijke rol. De Clercq formuleerde zijn standpunt op de landdag van 5 mei 1935 te Kester aldus: Frankrijk is altijd een gevaar geweest voor Vlaanderen: dus politiek van scherpe waakzaamheid; Duitsland kan een gevaar zijn: dus gereserveerde politiek; Engeland zal nooit een bedreiging vormen: dus politiek van verstandhouding. Vandaar zijn hardnekkige strijd tegen het Frans-Belgisch militair akkoord en zijn ijveren voor een ondubbelzinnige neutraliteitspolitiek, die uiteindelijk ook door de regering werd voorgestaan.

De Tweede Wereldoorlog stelde De Clercq, onvoorbereid, voor zware verantwoordelijkheidsproblemen en -beslissingen. Na de capitulatie door de koning, gevolgd door die van het Franse leger, groeide vrij algemeen een geestesgesteldheid, die de oorlog virtueel als beëindigd beschouwde, met als gevolg dat Duitsland een beslissende rol zou spelen bij het bepalen van het toekomstige lot van België en van Europa. Na een aanvankelijke aarzeling opteerde De Clercq, onder invloed van diverse binnenlandse politieke ontwikkelingen en stromingen, voor collaboratie. De motivering hiertoe was enerzijds het lot van de Vlaamse mens tijdens de bezetting zo draaglijk mogelijk te maken door administratieve samenwerking van het VNV met de 'Militärverwaltung', anderzijds het realiseren van de volkse zelfstandigheid van Vlaanderen, hetzij in een gefedereerd België; hetzij in een Dietse volksstaat.

Om als geldige gesprekspartner te kunnen optreden voelde hij de noodzaak het VNV uit te bouwen tot een machtige volksbeweging, die als eenheidspartij voor Vlaanderen zou erkend worden. De 'Militärverwaltung' wenste wel gebruik te maken van het waardevol mensenmateriaal dat het VNV voor medebestuur ter beschikking had, maar tot een erkenning als eenheidspartij kon of mocht zij niet overgaan. De Algemene ss, wier invloed in Duitsland steeds zwaarder doorwoog,had andere oogmerken. Zij steunde weldra openlijk al die groeperingen die bereid waren de nationaal-socialistische ideologie kritiekloos te aanvaarden en Vlaanderen onvoorwaardelijk te laten inlijven als 'Reichsgau' in het toekomstige Germaanse rijk.



In de hoop deze voor Vlaanderen gevaarlijke ontwikkeling te kunnen stuiten, is Staf de Clercq terechtgekomen in een uitzichtloze opbod-politiek, die hem zware zorgen en diepe ontgoochelingen bezorgde. Een van de belangrijkste beslissingen in deze optiek was zijn oproep voor het 'Vlaamsch Legioen', waarvan de zelfstandigheid door de Duitse overheid schriftelijk werd gewaarborgd. Toen echter aldra bleek dat de overeenkomst niet werd nageleefd door de ss-leiding, werd dit een bron van eindeloze en bittere discussies. Deze woordbreuk en andere moeilijkheden, veroorzaakt door de ondoorzichtige en onbetrouwbare politiek van diverse Duitse instanties, spitste de conflictsituatie zodanig toe dat Staf de Clercq besloot een einde te maken aan het ondermijnend spel van de dubbelzinnigheid. Tijdens een volksvergadering te Antwerpen op 20 september 1942 zou hij, door het VNV-standpunt uiterst scherp te stellen, de bezetter voor de keuze plaatsen: óf de erkenning van het VNV, óf de breuk. Te elfder ure werd hij echter gewaarschuwd door een secretaris-generaal die hem wees op het gevaar dat een breuk tussen het VNV en de 'Militärverwaltung' inhield: deze laatste zou haast zeker vervangen worden door een 'Zivilverwaltung', met alle kwalijke gevolgen daaraan verbonden voor de eigen bevolking. Staf de Clercq gaf toe, en de aanvankelijk scherp geconcipieerde rede werd, naar inhoud en toon, wezenlijk gewijzigd.

Het was zijn laatste openbaar optreden. Zijn lichaamskrachten waren totaal ondermijnd door een ziekte die zich reeds lang had gemanifesteerd, en door een jarenlange rusteloze strijd, die vooral de laatste tijd bijzonder bewogen en grimmig was geweest. Hij overleed in een Gents ziekenhuis op 22 oktober 1942.

De begrafenisplechtigheid op de Grote Markt te Brussel werd bijgewoond door duizenden en groeide uit tot een indrukwekkende manifestatie van trouw aan het ideaal, waarvoor De Clercq een leven lang onbaatzuchtig gestreden had: een vrij en zelfstandig Vlaams volk.

De weg en de middelen die hij gekozen had ter verwezenlijking van dit doel, vooral dan tijdens de oorlogsjaren, zullen nog lang voorwerp van discussie en van historisch onderzoek blijven. Iedereen die hem heeft gekend, kan echter zonder voorbehoud het eerlijk getuigenis onderschrijven van Hendrik Borginon: 'Voor wie de warmte en gulheid van zijn vriendschap mocht ervaren, blijft hij een van de eerlijkste, moedigste en meest zelf vergeten strijders voor Vlaanderen'.[/font]


DR. GASTON STUYCK


[font=Helvetica, Arial, Geneva][size=2]Uit: "Twintig eeuwen Vlaanderen"[/size][/font]

[font=Helvetica]Nu zaterdag is er een Staf De Clercq-herdenking op de Kesterheide in Gooik (Kester)[/font]
[font=Helvetica]Aanvang 11 uur.[/font]

[/font]