Laat mij zeggen dat ik iets ontdekt heb dat voor het oprapen voor iedereen ligt, maar waar de meeste mensen gewoon langs voorbij lopen.
Dus kan men zoiets 'dagelijks en heel gewoons' een ontdekking noemen?

Dat het voor mij, maar het is grijpbaar voor iedereen, heel belangrijk is?

Het is als een bevrijding uit een jarenlange verdwazing; maar het is niet iets dat in één keer gekomen is, alhoewel soms een plots bijkomend inzicht gelukkig maakt; maar het is een jarenlange groei naar meer inzicht, die begonnen is met het pellen, zoals een ajuin, van steeds meer lagen nutteloze 'beschaving', nutteloze wetten van hoe een beschaafd mens zich moet gedragen, maar de kern blijft wel overeind en wordt steeds zuiverder en dieper. Dus nooit het kind met het badwater weggooien en zeker het badwater niet voor het kind nemen.

'Doe waar je zin in hebt en doe niet waar je geen zin in hebt'

Deze uitdrukking kan ook gebruikt worden voor dictators, egoïsten, en andere heel dwaze mensen; dus kan ik je daar geen gelijk geven.

Er zijn wetten, even streng en algemeengeldend zoals de gravitatiekracht waar al je handelen en geestelijk denken aan moeten voldoen.
De voornaamste zijn wel:

Neem nooit iets aan voor waar van een ander voordat je er zelf van overtuigd bent dat het de waarheid is.

De waarheid is de hoeksteen van de wijsheid. Indien men de waarheid niet aanvaardt, dwaalt men.

Alleen dingen die over de dood heen meegedragen kunnen worden hebben echte waarde.

En natuurlijk heb je niet het recht om anderen kwaad te berokken, zoals anderen evenmin het recht hebben om jou kwaad te berokkenen.

Maar, met die wetten in acht genomen heb je wel in het groot gelijk met je stelling.

Groetjes
Marie

Hoe het instinct echt werk weten we niet en het is zeker niet uitgesloten, zelfs heel goed mogelijk dat het een van de manieren is waardoor het instinct of de kennis van het instinct doorgegeven wordt.

Zo heb ik ergens gelezen dat een bepaalde groep dieren een beter methode hadden uitgevonden om een bepaald probleem op te lossen en dat niet lang daarna andere dieren van dezelfde soort, ver afgelegen en zeker niet in contact met de eerste groep, dezelfde kennis hadden opgedaan.

Ik zie het instinct zelfs niet als iets statistisch, maar ik denk dat het instinct zelf ook aan evolutie onderhevig is

dubbel

Welke dingen kunnen over de dood meegedragen worden?

Het instinkt evolueert natuurlijk mee, ik kan me moeilijk inbeelden dat we nu net dezelfde instincten zouden hebben als een miljoen jaar geleden.

Dat met die probleem oplossingen over lange afstand lijkt me toch sterk, als een kind het nog moet leren van z'n ouders dan zie ik niet hoe het telepatisch naar andere groepen kan??

Vooral bewustzijn, diepere kennis en wijsheid; levenslessen die we geleerd hebben tijdens het huidige leven; karma?

Sommige mensen beschrijven het als volgt:
Innerlijk kunnen we ons verbinden aan een diepere bron van kennis die als een veld al het zijn omvat. Dus in het hierboven beschreven geval is er helemaal geen sprake van telepathie.
Het komt ook voor, naar het schijnt, dat menselijke uitvindingen niet zelden op verschillende plaatsen, ver van elkaar en niet met elkaar gelinkt worden uitgeprobeerd en dat op plus of min dezelfde ogenblikken aan de ene kant en aan de andere kant van de wereld aan dezelfde ontdekkingen of ontdekkingsvelden worden gewerkt.
Waarom op een bepaald ogenblik in de geschiedenis schijnen hele groepen, die niet met elkaar gelinkt zijn, zich voor dezelfde materie te gaan interesseren en daar vooruitgang in te boeken?
Men zou het kunnen zien als de evolutie van een weten waar de schepping in zijn geheel op een bepaald ogenblik aan toe is.

Hoe kunt u verklaren dat
trekvogels, duizenden km ver hun weg vinden of
vissen die op het einde van hun leven tegen de stroom in terugzwemmen naar de plaats van hun geboorte, of
crabben die op een bepaald ogenblik, tegen duidzenden gevaren in, voor hun een oneindige afstand afleggen om in een plas water hun eieren te gaan leggen?
Hoe weten vele welpen van zoogdieren instinctief dat ze bij gevaar vooral niet moeten bewegen en zich voor dood moeten houden?

Honderden vragen waar onze wetenschap hoe ver gevorderd ook zelfs geen begin van antwoord op weten. Oké het werd steeds uitgelegd als instinctief handelen en bij hogere diersoorten kwam er daarna de leerschool door na-apen van het ouderlijk gedrag bij.
Maar al die andere nazaten die vanaf het eerste ogenblik van hun bestaan aan zichzelf overgeleverd zijn en instinctief schijnen te weten hoe het moet.

Leg dat maar eens uit.
Zulke instincten moeten wel alwetend zijn?

dubbel

Ik acht het meer waarschijnlijk dat er na de dood een soort van voortgang is dan dat die er niet is (het is echter nog geen absolute overtuiging of geloof)

Ik vermoed dat het bij jou anders is.

Ben jij volledig overtuigd van één of andere vorm van voortbestaan, hoe ziet die er uit?
Wedergeboorte?
Volg je hierin één bepaalde godsdienst of is het eerder een eigen samengesteld model?

Ik geloof inderdaad in leven na de dood; of beter gezegd, ik geloof niet dat de dood het einde is. Ik geloof inderdaad in wedergeboorte.
Alles draait volgens mij om transformatie en zo geloof ik dat wij de hele wereldse evolutie hebben doorgemaakt; dat wij van zuiver materie, over ééncellige, meercellige..., over het plantenrijk en het dierenrijk geëvolueerd zijn tot het mensenrijk en dat het mensenrijk niet het einde is maar gewoon een verdere schakel in de evolutie.
Maar 'ik' blijf niet 'ik' door de eeuwen heen; ik ben misschien verschillende malen gesplitst, terug samengevoegd....; ik ben simpel weg slechts een cel in een groter geheel en misschien dat ik op zeker ogenblik gewoon totaal terug opga in dat groter geheel en dat 'ik' als afgezonderde entiteit niet meer bestaat.

Lijkt me heel sterk op een eigen samengesteld model dat geïnspireerd is door een aantal reguliere religies.
Een model dat heel dicht aanleunt bij hetgeen ook bij mij op één of andere manier binnengesijpelt is als meest waarschijnlijke model, zonder dat ik (voor mezelf) evenwel durf te spreken over een overtuiging of geloof, dat lijkt me net iets te ver.

Voor mij kunnen we enkel spreken over overtuiging of geloof indien we weten, en tot weten ben ik inderdaad nog niet gekomen omdat er nog teveel vragen open blijven.
Zoals u goed aangeeft ben ik geinspireerd door richtlijnen, teksten vanuit verschillende achtergronden.

Een boek dat nu op mijn nachttafel ligt en dat ik nu regelmatig nasla is:
Ik geef het in het frans omdat ik het in het frans heb, maar het is ook in andere talen verkrijgbaar:
Dialogues avec l'ange
recueilli par Gitta Mallasz
edition intégrale
AUBIER

Ik heb dit boek al aan verschillende mensen aangeraden, maar de meeste hebben mij het boek na een paar hoofdstukken teruggegeven. Het gaat inderdaad heel diep en het is dus zeker geen gewoon leesboek. Maar elke bladzijde, dikwijls elke regel staat vol van verrassingen en diepe waarheden.

vb. 'le vouloir est un mur et non une marche'

Persoonlijk voorbeeld: Sinds mijn adolescentie heb ik problemen omdat ik mij te dik voelde; ik wou vermageren en ik had wat ik wou, nl ik wou vermageren. Tot mijne frank viel en ik mijzelf niet moest voorhouden dat ik wou vermageren, want ik kreeg wat ik wou, nl ik wou vermageren; maar ik moest zeggen 'ik ben mager' en inderdaad toen vermagerde ik ook werkelijk.
Dus dat willen was werkelijk een muur waartegen ik te pletter liep.

Het geeft bovendien duidelijk de invloed van de geest op het lichaam in een totaal alledaagse situatie, die niets, maar dan ook niets met het hemelse te zien heeft. Vandaar dat ik pleit voor dieper inzicht en zoeken naar de waarheid voor de mensen, want ik ben overtuigd dat dat de wereld tot in het diepste van zijn bestaan gaat veranderen.

Zo ook geeft het boek duidelijk de evolutie in het zijn en in de vorderingen van het zijn weer:
Wat in het begin aangeraden wordt, wordt op het einde afgeraden en omgekeerd.
Het is dus een moeilijk boek en men moet werkelijk zoekende zijn in een bepaalde richting om het te kunnen waarderen.

dubbel

1) Mooi vb

2) idd recent zelfs wetenschappelijk bevestigd dat er op dat vlak een heel terrein open ligt (ice-man, weet je nog)

Meer onderzoek lijkt idd aangewezen.
Stimulatie van getuigenissen als die van jou (bedankt daarvoor) kunnen mss ook helpen.

Bij het herlezen van die bijdrage zou ik op jouw zin misschien eerder volgend commentaar moeten geven:

Zoek en ontdek eerst en vooral waar je werkelijk zin in hebt, wat werkelijk belangrijk is voor jou en waarom.

Ik denk dat dat in één zin heel een leven, heel een levensweg, heel een evolutieweg kan weerspiegelen.

Wat de meeste mensen nog altijd niet door hebben, ook velen op dit forum, is dat 'godsdienst of levensovertuigingen' niet iets is voor de oude dag of voor het hiernamaals maar elke handeling in ons dagelijks leven kan beinvloeden.

Indien ik mij van alle overbodige bekommernissen die de wereld ons als uiterst belangrijk opdringt, kan ontdoen, genereer ik een zee van tijd en van positieve energie om mij met de echte waarden, ook die van het dageijkse leven, bezig te houden en ik zal mij veel minder voor de kar van uitbuiting, volksverlakkerij en andere kwalen laten spannen.

Er is zoveel dat we nog niet weten en dat zullen we ook nooit kunnen, het is niet omdat de wetenschap iets niet kan verklaren dat het een alwetend goddelijk geval moet zijn.

Vroeger zat god in de hemel, weet je wel, nu zit ie blijkbaar in instinct en vissen die stroomopwaarts kuit schieten. Whatever.

Heb niet de discussie gevolgd, maar toch deze opmerkingen. Hoe oud is het instinct? Wie is de ontdekker van het instinct? Bestaat het instinct eigenlijk wel en zo ja waar zit het? Je noemt het een kracht. Wat is een kracht? In welke eenheid wordt die kracht uitgedrukt? In Newtons en KiloNewtons? Is het instinct wel goed te definiëren en is het iets anders dan gevoel of verstand? Waarom uitgaan van het bestaan van een instinct als je verderop beweert dat het ik niet bestaat? Bestaat er dan wel een entiteit met een instinct of is het instinct een universele kracht die alles met alles verenigt en verdeelt?
AUB alles goed uitleggen en geen lariekoekjes presenteren en geen raadseltjes opgeven.

God is een definitie, niet meer en niet minder.
God zou in het hart van alle mensen sluimeren; het zou zijn als iets wat we verloren hebben en waar we heel ons leven terug naar verlangen.
We zouden het verloren hebben bij onze menswording, uit het dierenrijk.

Wat heeft het dier dat de mens verloren heeft?
Het dier vertrouwt blindelings op zijn instinct.
De mens niet meer want de mens heeft verstand en dat verstand heeft heel wat veranderingen in het mensenleven te weeg gebracht en de mens op de hoogste ladder van het bestaande gebracht.

En de mens is dat verstand gaan aanbidden als zijn hoogste goed, heeft er zichzelf totaal ondergeschikt aan gemaakt, ipv van het als een enorm goed werkend werktuig te gaan zien.
De mens heeft zijn natuurlijk instinct totaal verdrongen en daarmee, inderdaad een wijs element dat miljarden jaren evolutie heeft doorgemaakt en misschien aan de grondslag van diezelfde evolutie zat.

Natuurlijk is het instinct niet God, maar het kan wel gezien worden, eens ontdaan van zijn eeuwenlange indoctrinaties door het verstand opgelegd, als een leiddraad naar dieper inzicht.

Bekijk geleerden, uitvinders, ontdekkers.
Waarom, steunend op dezelfde ervaringen, onderichten, lessen.... ontdekt de ene wel iets en de andere blijft bij het bestaande hangen?
Ok, de factor geluk is niet uit te sluiten; maar volgens mij is het omdat de ene zijn instinctieve krachten wel aanwendt en de andere bij het zuivere verstand blijft zweren.

En die instinctieve krachten kan iedereen, die dat wil, dagelijks aanwenden. Maar ja voor de meeste moeten ze eerst van jarenlange blinde indoctrinatie en afstomping gezuiverd worden om weer wat werkzaam te kunnen zijn.

Maar ik blijf erbij dat het een onuitputtelijke bron van evolutionaire vooruitgang voor het mensendom zou kunnen betekenen.

dubbel

Indien je vraagt of ik een boek gelezen heb over het instinct, indien ik opzoekingen ben gaan doen naar wat het instinct is....
Het antwoord is kort en bondig: neen.

Dus, indien het enkel dat is wat je interesseert mag je hier stoppen met lezen.

Bestaat het instinct? Wat is het?
Het wordt ons voorgeschoteld als de drijfkracht, de oorsprong van het dierlijk handelen. Waarom handelen dieren zus of zo, omdat hun instinct het hen zegt.
Hoe vinden ze hun weg honderden km ver? Omdat het instinct het hen zegt....
Indien de mensen onredelijk handelen wordt dikwijls ook gesteld dat ze ondoordacht en instinctief handelen.

wordt vervolgd.

Vervolg.
Hoe oud is het instinct?
Hoe lang bestaat het dierenrijk?
Is het instinct misschien ouder, of ligt het dierenrijk aan het ontstaan van het instinct?
Waar verschilt het dierenrijk van het plantenrijk? Is het enkel het zichzelf kunnen voortbewegen van het dierenrijk dat het verschil uitmaakt? In dat geval kunnen we misschien zeggen dat het instinct ook het plantenrijk reguleert en voortdrijft.

Speculatie is de veronderstelling dat het instinct misschien vanaf het begin van het ontstaan van de wereld aanwezig is en dat het instinct de ordende beweging in het heelal vertegenwoordigd.

Ok, schrijf het maar af als lariekoek, iedereen heeft zijn Eigen manier om met zijn Eigen middelen te proberen de raadselen van het bestaan te ontcijferen.

Ik zie dat onder meer Piero het wat moeilijk heeft met het begrip 'instinct' en hetgeen jij er allemaal aan vastknoopt.
Eigenlijk twijfel ik ook wel of instinct de juiste term is voor hetgeen je tracht te omschrijven.
Wat is er mis met de term 'god' ?
Lijkt me nauwer aan te sluiten bij hetgeen je brengt.
Akkoord god is een begrip waar ook eenieder wat anders onder verstaat, over dit soort van zaken praten blijft moeilijk omdat het zaken betreft die door de huidige stand van de wetenschap onvoldoende nauwkeurig worden beschreven.

Als we echter aannemen dat alles wat we kunnen waarnemen een oorsprong heeft en dat we die oorsprong 'god' noemen zitten we misschien niet zo heel ver uit de buurt.
Oorsprong is waarschijnlijk ook ontoereikend als term.
Voorlopig zegt de wetenschap dat de oerknal de oorsprong is van alles.
Het lijkt erop dat samen met die oerknal een aantal regels/wetten ontstonden volgens dewelke de hele geschiedenis zich als een scenario ontrolde.
Een scenario lijkt erop te wijzen dat alles zich ontrold volgens een vast en onveranderbaar script en ook dat is ver van zeker. Kan een mens zijn eigen lot bepalen of niet? Ook daarover lopen de meningen uiteen.

Je zou die regels/wetten misschien als een botstructuur kunnen zien die voor een groot stuk de grote lijnen aangeven maar waar nog ruimte is voor de massa (de spieren het vlees) die errond zit om te variëren van dun tot dik.

In de christelijke leer wordt dit aangegeven als 'de geest' die in alles aanwezig is.
Waarom heeft water een bepaalde structuur bij 10 graden en een andere bij -10.

Een zaadje weet in zekere zin hoe het moet uitgroeien tot een boom, hoe? Geest (god) lijkt mij persoonlijk een betere omschrijving dan instinct.
Maar eigenlijk is de naam die we er aan geven niet zo belangrijk.
Belangrijker lijkt me de positie die we innemen ten opzichte van het bestaan van een dergelijke kracht die in alles wat ons omringt aanwezig is.
We kunnen geloven dat die er is of geloven dat die er niet is met alle mogelijke tussenvormen van geloof en twijfel er tussenin.
Deze positie heeft namelijk een behoorlijke impact hoe we ons ten opzichte van de rest van de schepping (als ik hier even deze term mag gebruiken) zullen gedragen.

Klaar en duidelijk uitgelegd; hoed af, chapeau.

Toch zou ik het instinct niet willen inwisselen met het woord 'God', maar misschien eerder met het begrip van 'de weg' die naar 'God' leidt.

Alle godsdiensten, alle religies spreken over een weg die naar dat absolute leidt; een weg die smal is en moeilijk te vinden, maar die men verplicht moet gaan en ik zie het instinct die rol vervullen, juist omdat dat instinct in ieder van ons aanwezig is en omdat iedereen dat instinct in zichzelf kan terugvinden.

En bij uitbreiding vraag ik mij dan af of

dat instinct niet vanaf het allereerste begin van het bestaan aanwezig is en was en door de hele evolutie heen, zelf voortdurend mee geëvolueerd is

en/of dat instinct misschien zelf mee vorm gegeven heeft aan alles wat later kwam,

want de schepper en zijn schepping zijn één.


We halen hier inderdaad heel abstracte religieuze begrippen door elkaar, begrippen die soms heel ver van de dagelijkse realiteit verwijderd lijken, maar mijn doel is om steeds verder in te zien en de andere te doen inzien dat het de dagdagelijkse realiteit betreft; de 'hemel' begint hier en nu en is in ons aller bereik.

dubbel

Halleluja!

Begrepen, Satiper, waarom men op deze site vele woorden gewoonweg niet mag gebruiken en er zelfs niet naar mag verwijzen?
Het zijn woorden die als rode vlekken voor de ogen van een stier, elk verder zinnig gesprek gewoonweg onmogelijk maken.

Met je pleidooi voor herwaardering van instinct lijkt het me niet abnormaal dat er wat tegenwerk geboden wordt.
Velen (ikzelf inbegrepen) zullen bij instinct toch ook wel denken aan de dierenwereld waar lang niet alles peis en vree is.
Als ik er zo over nadenk wil elke soort (instinctief?) expanderen en levert ze op haar manier strijd met concurrerende organismen.
Eens je over het geschenk verstand beschikt is dat best een harde constatatie.

Vele mensen willen in hun hart waarschijnlijk naar een soort van paradijselijk bestaan waar alles wel peis en vree is.
Waar je niet hoeft te doden om te overleven.
Instinct (de vorm die je doorgaans in de natuur waarneemt) lijkt daar wat haaks op te staan.

Expansie lijkt me (in een beperkte ruimte) synoniem voor strijd.
Willen we strijd of vrede?
Wie is we (instinct? Verstand? Andere? Combinatie?)

Ik begrijp je wel, maar het is niet het woord instinct dat afschrikt, daar zullen het velen niet met mij eens zijn, hun goed recht, maar als het woord god, en/of andere bijbelse woorden gebruikt worden dan valt, bij velen, alle rede weg.

Ik ben een boek beginnen te lezen, een chirurg (Thierry Janssen) die tien jaar geleden van vandaag op morgen gestopt is met zijn praktijk om boeken te schrijven, 'le travail d'une vie' en 'la maladie a-t-elle un sens', die dus de innerlijke weg zoekt en na tien jaar ineens tot de constatie is gekomen dat hij in zijn leven wel van richting is veranderd maar dat hij opnieuw veel te veel van zichzelf geëist heeft en zelf niet de lessen van zijn boeken in de praktijk toepast.

Ik ga lettelijk aanhalen:

Comment étais-je arrivé �* être aussi incohérent par rapport �* mon désir de mener une vie paisible?
Ma réponse me surprit, car elle remettait en cause l'idée même de mon incohérence. Certes, je n'avais pas respecté mes besoins essentiels de calme et de lenteur. Mais n'avais-je pas été très cohérent par rapport �* d'autres besoins, beaucoup moins paisibles, plus superficiels sans doute, dictés par ce que j'identifie comme étant mon Ego? Accepter cette idée revenait �* comprendre que j'avais agi par peur, car je savais que ce que l'on appelle l'"Ego" est une réponse �* nos craintes, une stratégie de survie constituée de protections et de défenses, un Moi névrotique qui empêche de vivre au niveau plus essentiel du Soi que nous sommes profondément.
Dans le cas présent, quelques minutes de reconnaissance qui m'avait incité �* trop souvent répondre positivement �* toutes les sollicitations. J'avais eu tellement peur qu'on ne s'intéresse pas �* mon travail, j'avais tant redouté que les lecteurs boudent un livre dans le titre duquel figurait le mot "maladie". Force est de reconnaître que je ne suis pas le premier auteur �* écrire des ouvrages proposant une réflexion et des moyens pour "vivre mieux" tout en sacrifiant sa propre santé sur l'autel de la renommée. J'imagine que chacun a ses propres raisons pour justifier ce genre d'égarement. En ce qui me concerne, je ne veux pas me dérober, car je ne veux plus avoir �* revivre le sentiment d'anéantissement et de désespoir que j'ai connu sur cette autoroute entre Bruxelles et Arlon. Je ne veux plus tricher avec personne, ni avec ceux que j'accompagne dans mes consultations, ni avec les lecteurs de mes livres, ni avec les auditeurs de mes conférences, et encore moins avec moi-même ou avec la vie, tout simplement.

Wordt vervolg.

Wat ik wil aanhalen is het alles behalve positieve van het 'Ego', dat ik als het werk zie van het verstand en dat de mensen doodsangsten doet uitstaan, hem in wanhoop onderdompeld, hem voortdurend vooruitjaagd zodat velen zelfs liever dood zouden willen zijn en daar tegenover wil ik het instinct plaatsen, het diepere mij dat van kalmte en rust houdt.

U zegt dat het dierenrijk met zijn overlevingsstrijd hard is; weet dat de meeste dieren, zeker van de hogere soorten, niet meer dan twee uren per dag 'werken'; dat geen enkele diersoort andere dieren doodt of het moet zijn omdat hij honger heeft, of omdat hij zichzelf en/of zijn nazaten bedreigd voelt...

Zou het niet ons verstand zijn dat de dierenwereld zo negatief afschildert; zou het niet de menselijke veroveringszucht zijn die altijd meer en meer voor zichzelf wil en dat enkel om te hebben en zeker niet omdat hij altijd meer en meer nodig heeft die zijn Eigen hardheid op het dierenrijk vertaalt en/of afwentelt?
Die angst waar er in dit boek over geschreven wordt, die angst heb ik gekend; maar die angst valt als toverslag van mij af wanneer ik echt in contact ben met mijn diepste zijn; maar die komt wel terug op die dagen dat ik mijzelf weer eens voorbij loopt gedreven door het verstand dat zegt dat ik om een goede persoon te zijn nog dit en dat en dat en dat moet doen...

Waarom verlangen vele mensen naar een paradijs van peis en vrede op aarde? Indien we in contact zijn met ons diepste zijn is het enige dat we verlangen om te leven, gewoon te leven, want het leven is het paradijs op aarde.
Dus wie komt ons zulke dwaze dromen in onze kop steken, al zou het niet ons verstand zijn dat ons tot slaven herleid heeft tot een leven dat voor vele mensen inderdaad niet meer leefbaar is omdat andere 'verstandelijke' mensen menen dat ze recht hebben op alles zonder rekening te houden met derden.

Het verstand is het beste en grootste werktuig dat de mensheid heeft meegekregen, maar onszelf ondergeschikt maken aan dat werktuig is de grootste dwaasheid die heel het mensdom op de rand van het failliet zal brengen als ze niet vlug hun dwaasheid zullen inzien.

Is het juist om dat diepere leven te linken aan het instinct?
Voor de eerste keer zie ik dat het gelinkt is aan iets dat gekend en bekend is en zo ergens zijn ephemere toestand verliest en wezenlijker geworden is.
Maar de toekomst en nog veel zoekwerk en aftasten zal het moeten uitwijzen.

Je hebt dus niets te melden over je onderwerp.

Ter zijde: Wat is in godsnaam de ordenende beweging in het heelal?

Uw twee zinnen wijzen allebei op een duidelijk gebrek om buiten de bestaande en officiëel goedgekeurde lijntjes te kunnen kleuren.
Geen verder commentaar op nodig.

'Un homme ne va jamais aussi loin que lorsqu'il ne sait pas où il va.'
Deze zin wordt toegeschreven aan Christofel Colombus.

Het verstand haat de onzekerheid van niet te weten waar hij gaat; hij overlaadt dan het individu met vele angsten en nodeloze vragen die het leven ondraaglijk kunnen maken en tot vele geestelijke en fysieke ziektens kunnen leiden.

Heel, vooral onze Westerse wereld, is opgebouwd op de zogezegde 'rede', het verstand en de mensen lopen achter die maatschappij aan, overladen hun leven met verplichtingen en dringende noodzaken die ze absoluut moeten vervullen om er nog bij te mogen horen... en vele mensen voelen zich meer en meer vervreemd van zichzelf... nieuwe ziektens zoals anorexie, kankers en vele andere kwalen steken meer en meer de kop op...
En ondanks dat ons verstand ons zekerheid zou moeten geven voelen we ons meer en meer onzeker en meer en meer opgejaagd om zekerheid te creëren.

We voelen ons verloren in de jungle en alles dat niet berekend kan worden, elke onzekerheid jaagt ons meer en meer angst aan.
Welke angst we trachten te stillen door een mooie carrière op te bouwen, door zoveel mogelijk overal de eerste of de beste te zijn, een mooie vrouw te kiezen, een mooi huis, een grote auto,... enz. te kopen.

Al die verdiensten zien we als een zekerheid in ons leven, die de angst doet afnemen.
We leven helemaal buiten onszelf, volgens alle geplogenheden waar het Eigen 'ik' niets mee te maken heeft maar die ons allemaal door een steeds indringender en dwingender maatschappij worden opgedrongen en ipv dat de wereld door onze rede er nu beter voor zou staan bollen we in versneld tempo achteruit.

Dat is de rede, dat is het verstand, de grote vooruitgang van het mensenrijk tegenover het dierenrijk.

Maar we vergeten onszelf en we leven, opgejaagd, buiten ons Eigen zijn.

Terwijl de echte zekerheid, de echte veiligheid, de echte rust alleen in onszelf kan gevonden worden.

En terwijl het voor de moderne mens meer en meer moed vraagt om nog te durven naar onze Eigen innerlijke wereld te luisteren, omdat we er zo erg van vervreemd zijn en omdat hij zo danig tot dikwijls het omgekeerde zegt van dat wat de buitenwereld ons voorschrijft.

En toch, als we kunnen afdalen in die Eigen wereld met als enige leiddraad ons gezuiverd instinct, ontdaan van zijn misvormde verstandelijke redelijkheid, dan gaan we in alle onwetendheid, in alle onzekerheid volgens de buitenwereld, maar in de rustige zekerheid van ons instinctief voorvoelen, veel en veel verder in de onbekende wereld van ons innerlijk zijn en kunnen we nieuwe ontdekkingen doen die ons bewustzijn en onze inzichten enorm verruimen en waar de huidige wereld zo'n behoefte aan heeft.

Je houdt maar niet op om volkomen nonsens te spuien. Het verstand biedt geen enkel houvast Marie. Alleen kennis geeft macht en helpt angst te verdrijven. En kennis is alleen beschikbaar op de gebaande wegen. Daarbuiten heerst duisternis. Jij dwaalt en je leutert.

Dieren hebben denk ik niet het soort kennis waar jij het over hebt.
Hebben dieren volgens jou meer of minder angst dan mensen?

Sorry, het is toch dat dat ik de hele tijd stel; het verstand biedt geen enkel houvast (de zin die je aanhaalde had ik er spottend bijgezet omdat hij duidelijk het omgekeerde aangaf van wat ik beweerde)

Indien je kennis beschouwt als een gevolg van onze verstandelijke werking alleen, dan kan ik ook daar niet mee akkoord gaan en indien je stelt dat die kennis alleen beschikbaar is op de gebaande wegen, dan noem ik dat ter plaatse blijven trappelen ipv van te kiezen voor vooruitgang en verruiming van inzicht.

Maar dat we niet in het wilde weg moeten gaan zoeken en dat we elke stap die we zetten moeten proberen te verantwoorden, om eruit te leren, dat kan ik alleen maar aanmoedigen.
Ten andere een van mijn regels is dat we de realiteit recht in de ogen moeten kijken, maar we moeten de moed hebben om dieper en dieper te graven en bij elke bekomen antwoord zullen zich opnieuw andere vragen opdringen en zal een nieuw onderzoekingsgebied open gelegd worden.

De grote val waarin we kunnen lopen is ons over te leveren aan ons verstand; ons verstand kan een groot hulpmiddel zijn maar de baas moet jijzelf blijven en mag zeker niet het verstand worden.

Mooi en duidelijk gezegd.

Ik denk dat dieren heel anders tegen het leven aankijken dan wij mensen en zeker onze aangekweekte angsten niet hebben.
In feiten zouden wij mensen veel minder angsten moeten hebben dan de dieren, maar het omgekeerde lijkt duidelijker het geval te zijn.

.. aldus sprak het orakel van België. :lol:

Oh, neen, indien je mij op één plaats niet voor orakel kunt houden dan is het wel hier; hele bibliotheken zijn vol geschreven over de angst van de mensen om uit de toon te vallen, om niet voor vol aangezien te worden, faalangst, nevrose, neurotische angsten...
Waarom zijn wij zo kuddebeesten denkt u?
Waarom zijn we zo ja-knikkers?

90% van de houding van de mensen kan verklaard worden door de, inderdaad dikwijls verdrongen, maar daarom niet minder actieve, angsten die ze hebben.

En inderdaad als machthebbers op iets inspelen is het wel op die angsten van die mensen om ze braaf in het gareel te doen lopen.

Ooit een aap met hoogtevrees gezien? Of een hond met paruresis?

;)