Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door alice
(Bericht 7759994)
Kijk, dit is de mening van een zeer gefrustreerd, vaak afgewezen, niet aan de bak komend mannetje, wat wanneer je zijn mening leest, toch niet vreemd is, iedere vrouw met een werkende hersencel blijft ver uit de buurt van dit soort creaps!
|
Kennelijk heb ik een gevoelige snaar geraakt, want het brengt toch wel wat teweeg zie ik. Mensen spiegels voorhouden: daar worden ze woest van ... en bij vrouwen met een gebrek aan argumentatie begint het ad hominem smijten met verwijten en "shaming" vrijwel meteen.
Ik kan je al meteen zeggen dat het mijn koude kleren niet raakt. Geen milliseconde, geen tinteling, niks. Al wat ik voor me zie, is een oud wijf dat zelf allang vergeten is hoe ze goede mannen vroeger heeft behandeld, nu in de banaliteit is vastgeroest bij één of andere onattente hansworst en snakt naar van die pure aandacht zoals toen.
Als puber was ik niet meteen moeders mooiste, maar had toen nog wel een hart van goud. Mijn goedheid was zo buitengewoon, dat mensen me vaak waarschuwden voor m'n naïeve vriendelijkheid ... en terecht.
Als jongeling ben ik zo vaak met m'n ogen open tegen de muur gekwakt, simpelweg omdat ik wilde geloven in de goedheid van de mens. De vrouw stond bij mij op een piëdestal wat dat betreft.
Dat masochistische heb ik daarna resoluut afgewezen en mezelf ontplooid op het gebied van oppervlakkige eigenschappen die bij de goegemeente worden beschouwd als kwaliteiten. Simpelweg om erbij te mogen horen en enigszins te kunnen overleven.
Daarmee deed ik niet alleen waar ik geen zin in had, wat voor mij fundamenteel aanvoelde als verkeerd, maar had ik ook een stuk van mezelf verloochend en begraven. Langzaam aan geraakte het hart verbitterd van al die oppervlakkigheid.
Hoe oppervlakkiger ik werd, hoe meer vrouwen mij gingen appreciëren ... en daar walgde ik van. Als goedheid wordt beschouwd als zwakte, dan was geen pond kutten het na verloop van tijd nog waard voor mij. Als mijn boerse arrogantie wordt verward voor zelfzekerheid die bovendien wordt geapprecieerd, dan is er iets verschrikkelijk loos, maar niet met mij.
Vroeger kwam je nog wel ergens met vriendelijkheid, nu is dat gewoon een punt waarop je wordt afgerekend. Er lopen zodanig veel mensen rond dat je openstellen gelijk staat aan jezelf op een dienblaadje presenteren om uit te laten buiten. Dat geldt op zowel professioneel, commercieel als interrelationeel vlak.
Al wat ik weet, is dat de maatschappij steeds gynocentristischer is geworden. Grenzeloze zelfopoffering, menselijkheid en moed is paradoxaal genoeg iets voor een meer oorlogsgeoriënteerde maatschappij of cultuur. Steek mannen in deze vergadercultuur en onderwerp hen aan het micromanagement van interpersoonlijke allianties en intriges op de werkvloer en je maakt er ofwel gecastreerde schoothondjes ofwel onnoemelijke hufters van.
Als een man alles correct doet, dan is dat voor hem nog geen garantie om ergens gelukkig te zijn, terwijl dat vroeger vaak wel het geval was.
Het is Russische roulette wat betreft duurzame relaties waarin men investeert ... en het lijkt wel alsof elk half decennium er een kogel in de trommel wordt bijgestoken. Geen wonder dat zoveel mannen er de brui aan geven en niet wachten tot hormonaal gestoorde Mie Tet de trekker overhaalt.
