Ik zie weinig verschil tussen iemand iets laten inzien of iemand overtuigen?

U heeft gelijk ;-); ik bedoel enkel dat bij overtuigen het jouw ideeën zijn die door de andere moeten aangenomen worden, terwijl bij doen inzien de andere als het ware zijn Eigen inzichten versterkt en minder de inzichten van degene die hem heeft trachten te overtuigen overneemt.

Ik wil erop terugkomen, want wat hier eerder overkomt als muggenzifterij heeft enorm verstrekkende gevolgen.

Zo verkondigen de godsdiensten de leer van Jezus, Mohammed... en aan die leer mag geen iota veranderd worden, want anders is de leer niet meer zuiver.
Buiten het feit dat de meeste godsdiensten, maar dan in funtie van hun Eigen belangen, wel al veel aan die zuiverheid van die leer veranderd hebben (zogezegd geinspireerd door de Geest?) beperken deze godsdiensten zich tot het naspalmodiën van de ideeën van iemand anders die de gelovigen enkel als zodanig mogen nabazuinen. In feiten maken ze van de gelovigen een kudde na-apers, elk dierenrijk waardig.

Wij zijn mensen (nog met een kleine m) en denk je niet dat Christus gekomen is om ons te vragen, niet om zijn leer na te psalmodiën, maar om zijn leer in de praktijk om te zetten; wat wil zeggen dat wij zelf Christus moeten worden, of sterker uitgedrukt, dat wijzelf God moeten worden.

En zoiets wordt je niet als je alleen maar overtuigd bent (gelooft) dat de andere de waarheid zegt, zoiets kan je alleen maar bewerkstelligen indien de inzichten van die andere jouw inzichten zijn geworden en dus jouw waarheid is geworden waar je dan kunt op bouwen en verder broeden en voor jouwzelf persoonlijk kunt verdiepen en komen tot het punt dat jezelf een Christus of een Mens (met hoofdletter) wordt.

En dit is voor mij, meer en meer een evolutie-element dan wel een godsdienstelement geworden en dus raar maar waar, eerder een wetenschappelijk element dan een geloofselement aan het worden.

In ons huidige leven?

Hoe zie jij dat dan? (zelf God worden?)

Hopelijk, misschien in ons huidige leven, maar het zal in ieder geval in het leven moeten gebeuren en niet erna in een zogezegde hemel of wat dan ook.


Ok, Neem dat de oceaan God is en ik een Druppel ben in die oceaan. Zoals Die Druppel, ook wanneer hij zich volkomen bewust is van zichzelf en van zijn goddelijk kunnen, een Druppel blijft zo zal ik God zijn.

Waarschijnlijk eens dat niveau bereikt zal er zich een andere goddelijke, nog hogere of diepere waarheid aan ons voorgeschoteld worden, waar we dan opnieuw weer naar toe moeten groeien.

Zo zie ik het. Dat is tenslotte evolutie.

Je hebt eerder gewag gemaakt van een aantal wetten.
Ik heb ook zo van die ongeschreven regels die ik belangrijk vind.
Eén van die regels is om niets als onmogelijk te beschouwen. Kwestie van de geest zo open mogelijk te houden.

Waar velen de term onmogelijk gebruiken zal ik eerder iets als uiterst onwaarschijnlijk of iets dergelijks bezigen.
Hetgeen de ice-man doet vind ik een doorbraak.
Hij bewijst dat de geest in zekere zin de materie kan beheersen iets wat tot voor kort voor onmogelijk werd gehouden.
Toch staat dit sterk staaltje nog heel ver af van het godsbeeld dat ik heb.

Tussen een druppel water en een zee van water is in wezen geen verschil (het gaat enkel over hoeveelheden)
Wij, zijn net als alles wat ons omringd een deel van de schepping.
Het zou kunnen dat de schepping en de schepper één en hetzelfde zijn maar als ik iets moet aannemen zou ik eerder geneigd zijn aan te nemen dat de schepper en de schepping niet hetzelfde zijn.

Ik heb je al gesproken van het boek 'Dialogues avec l'ange' waarin bepaalde 'ervaringen', 'gebeurtenissen' van Gitta Mallasz, tijdens de tweede wereldoorlog worden beschreven.
In dat boek wordt uitgelegd dat er aan éne kant van het Spectrum de geschapen wereld (materie, plantenrijk, dierenrijk) en aan de andere kant de scheppende wereld (engelen, ...., God) staan. In totaal zeven niveaus en daarin is de mens het vierde niveau, nog in evolutie, die de bres tussen de twee niveaus moet overbruggen; die de brug tussen de schepping en de schepper moet slaan.
Eens dat vierde niveau overbrug dan wordt alles terug één; aan de ene kant de zuivere materie die via het plantenrijk, het dierenrijk en het mensenrijk terug de hand rijkt aan de zuivere geest die van God via alle trappen van de engelen naar het mensenrijk afdaalt.

In dat boek wordt ook duidelijk uitgelegd dat die éénmaking alleen via het aardse leven kan gebeuren en er wordt ook duidelijk gezegd dat dat alles diep binnen in ons zelf afspeelt. Het boek hamert erop dat het leven zelf een enorme kans is, die we zeker niet mogen versmaden.
Tijdens de verschrikkingen van de tweede wereldoorlogen met de groeiende druk van de jodenvervolging, waaraan drie van de vier getuigen zullen omkomen speelt heel die getuigenis af.

Zoals ik al gezegd heb gaat het boek heel ver en snap ik ook nog niet alles, maar telkens als mij weer iets duidelijker en klaarder wordt zie ik de diepte van dat boek verder in.

Als ik zeg dat wij God moeten worden, is dat in functie van de woorden van het evangelie dat "alles één is".

En dan het gezegde van Thierry Janssen, die helemaal niet geinteresseerd is in Godsdiensten, noch in het al of niet bestaan van een hiernamaals, maar die eerder zoekt om op ieder moment volkomen in het heden te leven:
'Indien een schepper bestaat dan moeten wij hem terugvinden in zijn schepping en die schepping is het leven dat wij kennen; dus is het veel belangrijker om dat leven te doorgronden dan om zich met godsdiensten bezig te houden'
Maar gewoon wetenschappelijk, kultureel, geestelijk... gezien indien er een schepper bestaat dan moet de hele schepping getuigen zijn van hem.

Volgens de wetenschap begint onze tijd en ruimte met de oerknal.
Sindsdien verspreidt alle materie zich weg van de plaats waar de eerste (en alle gekende) materie zich bevond.
Blijkbaar is men er nog niet uit of ons heelal blijvend zal expanderen of op een bepaald moment terug zal inkrimpen en terugkomen tot dat ene punt waar alles ooit begon.

Dit is (denk ik) de huidige visie van de wetenschappelijke wereld over dit gegeven.
Het laatste scenario (terukomen tot één punt) doet denken aan hetgeen jij zegt.

Zou het dat zijn dat bedoeld wordt?

Als het dat is, dan duurt het nog wel een tijdje vooraleer we zover zijn (orde van grootte – miljoenen of miljarden jaren).

Als het dat is wat bedoeld wordt dan is alles onderworpen aan een vast tijdschema en heeft de mens in feite geen impact op de zaak.

Dit scenario houdt ook alle vernietiging van alle leven in zoals wij het kennen. Als er iets deze transformatie overleeft, dan zal het van een totaal andere aard zijn dan het leven zoals wij dat kennen.
Het beste dat ik er me kan bij voorstellen is één of andere energievorm met bewustzijn (al is voorstellen een foute woordkeuze in deze omdat ik er me in feite niets kan bij voorstellen)

Zou het autonome zenuwstelsel misschien het insinctmarig handelen kunnen sturen?

Indien ik sprak over de wetenschappen hier dan sprak ik eerder over de wetenschappen als beschrijvend element van hoe ons lichaam functioneert en dat de wetenschappen op dat niveau zich misschien verder moet bekwamen in alle energieën die ons lichaam doorstromen en die wel eens een veel grotere en belangrijkere werking zouden hebben dan wat wij nu wetenschappelijk over ons lichaam weten.

Wat de vermeende oerknal en het ontstaan van het universum betreft denk ik dat we daar meer klaarheid in zullen krijgen, wanneer we verder doorgedrongen zijn in de wetenschappen van de energieën die alles doorstromen en de werking van de kleinste deeltjes in de atoomkernen, waar, volgens mijn oppervlakkige waarneming als leek, ze nu gekomen zijn tot de ontdekking dat een deeltje bestaat en niet bestaat, afwisselend volgens de berekeningen van de kansentheorie, zodat we onze hele omgeving als een veld van ontstane en verdwijnende deeltjes (materie) kunnen zien. Ergens filosofisch gesproken, (zeker niet wetenschappelijk) zouden we daar het bewijs kunnen vinden dat de geest meester is over de materie.
Maar ik volg dat allemaal alleen van op verre afstand en elke wetenschapper zal met de hedendaagse kennis mij met veel plezier onder de mat kunnen vegen.

Eerst en vooral spreek ik als leek.

Wanneer we vanuit de evolutietheorie redeneren, wordt de ontwikkeling van alle levende wezens door de tijd heen ingewikkelder, en is één van die (belangrijke) maatstaven van die ingewikkeldheid het zenuwstelsel, niet?

Dus samen met de verdere ontwikkeling van het zenuwstelsel zou het instinct, dat vooral instinctief handelen inhoud (niet?) kunnen meegegroeid zijn?

Dat instinctief handelen, samen met onze toenemende hersenmassa, waardoor we herhinneringen langer kunnen vasthouden zou inderdaad aan de basis kunnen liggen van ons verstand, waarbij het instinct in de tijd veel en veel verder teruggaat en ons nu dus als een veel diepere wijsheid kan overkomen?

Duidelijk is dat het instinct dan van voor het verstand komt en duidelijk is ook dat het instinct niet onderworpen is aan de ja-neen logica van ons twijfelend verstand en zo misschien als diepere waarheid (?), zekerheid kan overkomen.

In ieder geval genoeg materie om over na te denken en ik kan uw zienswijze zeker niet tegenspreken.
U spreekt bovendien van een 'autonoom' zenuwstelsel; de hartspier, is een autonoom werkende spier, niet?
Alle, het leven in stand houdende organen, werken autonoom, niet?

Natuurlijk, dat is het grote thema van het christendom. Ooit gehoord over de zogenaamde "theosis" dat in het orthodox christendom iets sterker werd uitgewerkt dan in de westerse beleving?

Inderdaad, maar dat is een persoonlijke, innerlijke weg die we moeten volgen. Ik kan niet voor u en u kunt niet voor mij die weg gaan.
En op die weg kan ik dan ook maar alleen voor mijzelf spreken en kan ik voor alles wat ik leer dan ook alleen maar mijzelf als maatstaf en uiteindelijke norm nemen.
Hij heeft de weg getoond; het is aan mij om hem met vallen en opstaan te gaan.

In je vorige post schrijf je dat de éénwording met god (zelf god worden) misschien voor dit leven is of één van de volgende levens (je ziet dat als een vorm van evolutie).

Als ik god als schepper van alles wat bestaat beschouw dan lijkt die evolutie/transformatie van mens naar god niet voor heel spoedig.
We weten wat, we kennen iets, maar al bij al lijkt ons niveau nog steeds bedroevend laag met wat ik meen te mogen verwachten van een goddelijk wezen dat in staat is te scheppen al wat we kunnen waarnemen (en waarschijnlijk nog een heleboel meer dat aan onze zintuigen en waarnemingsvermogen onttrokken wordt).

Het was in die zin dat ik het ontstaan en mogelijke verdwijnen van het heelal in onze conversatie betrok.
Als er al een éénwording komt dan lijkt de terugkeer naar de staat van voor de oerknal wat mij betreft een goeie kanshebber.
Tegen dan zou alle materie en energie (twee vormen van hetzelfde – als ik Einstein goed begrijp) misschien teruggebracht worden tot iets dat je als goddelijks zou kunnen beschouwen (al zijn dit uiteraard ook allemaal slechts speculaties).
Lang ervoor echter zal de mens in zijn huidige vorm opgehouden hebben met bestaan.
Ik geloof met andere woorden niet direct in die reuzensprong van mens tot God in één of enkele levens.
Ik geloof wel dat we in staat moeten zijn om geleidelijk te groeien naar een betere soort.

De weg daarnaartoe lijkt me tweeledig.

Enerzijds de groei in elk individu.

Anderzijds de normzetting van de maatschappij die het individu helpt te komen tot de gewenste groei (zie het als een steunstok die de boom in zijn eerste jaren helpt om rechtop te groeien)

Toe nou, wees niet zo bescheiden. Je bent Einstein voorbijgestreefd en hebt de de sleutel tot het universum gevonden. God zal zich spoedig aan jou moeten openbaren. Tenminste, iets dat je als goddelijk zou kunnen beschouwen. Je hebt de primeur en alle profeten, priesters, goeroes sjeiks en sjamanen worden door jou te kakken gezet. Hoera!!!

Sarcasme dus
Een vorm van verbale agressie
De evidente vraag die zich dan stelt is ...

Waarom?

Ik lig aan uw voeten en drink uw woorden als nectar. Waarom heer, waarom?

Je kan het paard wel naar het water brengen, je kan het niet verplichten om te drinken. Wordt je vraag opgelost door het drinken van die nectar? Laat het ons weten, dan drinken we mee.

Dus zo te zien duidelijk niet.

Bij ons mensen noemen we instinct gewoon 'intuitie'. Volg je intuitie en je komt uiteindelijk verder dan een vogel die vanuit Afrika zijn nest in Europa weer terug vindt. En dat brengt je idd terug naar het paradijs op aarde.

Niks moeilijks aan, je hoeft er slechts wat voor te laten….

En om de vraag die nu opkomt al vast te beantwoorden: het 'laten' bestaat uit het opgeven van het GELOOF dat je een afgescheiden individu bent.

En de vraag die nu bij je opkomt (hoe doe je dat) beantwoord ik nu weer eens niet. Daarvoor heb je intuitie….

Prettige discussie verder;-)

Een verwaterd individu doet de affaire ook niet. Ik denk dat het eerder mijn lot hier is om mijn individu af te schermen tegen negatieve invloeden om het zo te kunnen versterken totdat het zo zelfstandig is geworden dat het zichzelf kan opheffen zonder verzwolgen te worden.

Volkomen quatsch voor mij wat je schrijft. Door het individu af te schermen zul je niet vinden wat je zoekt. Diep in JOU ZELF ligt de Waarheid besloten. Maar zolang je je blijft wenden tot valse profeten en andere goeroes, verlichten en wat dies meer zij…zul je niet gevonden worden. En dat is misschien maar goed ook. Besef wel dat een eenmaal geopende deur niet wederom gesloten kan worden. Wellicht is uw leven prima zo. Waarom dan wat veranderen?

Denkt u niet dat afgescheidenheid een functie heeft? Wij allen worden geboren in afgescheidenheid. Dat is ook een bescherming, want niet een ieder kan de Waarheid verdragen. Of dacht ge dat ge een wereld van gelukzaligheid gaat betreden?

Ahja, dat is duidelijk. En dan ga jij daar toch nog eens serieus op antwoorden met jouw logica? :lol:

Nog een toevoeging. Vele valse profeten hebben het over het opgegeven van het ego. Dat is niet voldoende. Er wordt van u een totale opheffen van u zelf gevraagd. Dan zult je verzwolgen worden en inzage krijgen in de Waarheid.
Maar ik waarschuw u dat de Waarheid niet altijd aangenaam is.

@Freerider
Wat doet het er toe? Een been breken is ook niet prettig, maar het ontkennen is nog minder prettig; op den duur althans.

Das waar. Maar wat nou als ik met jouw gebroken been opgescheept zit?


Verder denk ik dat het 'gevaar' niet zo groot is. Velen menen 'verlicht' te zijn omdat een tipje van de sluier is opgelicht. Dan zijn ze klaar en gaan ze het overal rondkraaien als een kind wat voor het eerst op het potje poept.

Maar het echte poepen moet nog beginnen.

u zegt:
Maar zolang je je blijft wenden tot valse profeten en andere goeroes, verlichten en wat dies meer zij…zul je niet gevonden worden

Hewel, moet ik mij niet tegen hen afschermen?

En inderdaad worden we geboren in afgescheidenheid, want niet iedereen kan de Waarheid verdragen en dus moeten we die afgescheidenheid afbouwen steen voor steen maar zeker niet te vroeg opgeven want dan dreigen we ofwel zwaar beschadigd te worden door een Waarheid die we nog niet aankunnen ofwel worden we ingelijfd door valse profeten of door een veel te veeleisende omgeving die denkt vrijelijk over jouw tijd en jouw persoonlijke leefwereld te kunnen beschikken.
En in dat laatste geval denk ik te zitten; dus moet ik mijn Eigen zijn meer en meer versterken en afschermen om niet steeds weer opnieuw afgeleid en/of ingelijfd en/of verstrikt te worden in en/of door de leefwereld van anderen.

Iedereen in en om jouw verdraagt niet dat je vooral je Eigen innerlijke weg wilt gaan en dat je HUN dagelijkse hoogdringende en minder dringende beslomeringen niet als de hoogste noodzaak van het ogenblik inziet.

Ik hou niet van het blindelings opgeven van mijzelf; veel te veel valse profeten dringen daar op aan.
Ik blijf erbij dat verantwoording opnemen voor zijn Eigen doen en laten, zijn Eigen leefwereld en zijn Eigen kontakten met andere, al zoekend naar een steeds diepere waarheid mij niet op de verkeerde weg kan zetten.
En dat de waarheid in de ogen kijken niet altijd een pretje is; weten we en dat nemen we er bij.

Vele mensen zitten inderdaad met de gebroken benen van anderen opgescheept, nl met de gebroken benen van de zogezegde groten des aarde die de arme drommels, in pure verdwazing door de maatschappij hen aangepraat, zo goed naar de verdoemenis regeren.

De wereld zou al veel verder staan als die arme drommels eindelijk zouden inzien dat ze zichzelf moeten beschermen als de pest van die bende leegzuigers, welke men op alle niveaus in iemands leven kan terugvinden.

Daarna zou het echte poepen inderdaad kunnen beginnen.

Soms is een dwaalweg noodzakelijk en begeeft de mens zich in zijn argeloosheid op een verkeerd pad. Maar als de Waarheid al in u verborgen ligt dan is het onzinnig om je bezig te houden met dwaalwegen. Het draait om het 'zien' dat de Waarheid dichterbij is dan uw polsslag.

Uw 'zijn' IS. Het wordt afgeschermd door uw eigen ego. Zie het ego als de rotsblok in een rivier die verhindert dat uw 'zijn' kan stromen. De leefwereld met anderen zijn het speelveld waarin u zich kan ontwikkelen. Uw reactie op de 'anderen' is bepalend hierin. Iedere reactie/handeling volgt op het denken. Het denken is een belangrijk iets: het kan gevoed worden door ego en het kan gevoed worden door intuitie en later Gnosis. (het weten buiten het weten)
U kiest zelf wat de leidraad is voor uw denken.

Op zich hebben de valse profeten gelijk. Wat zij niet vermelden is dat er een bepaalde rijpheid in u moet zijn. Een onrijpe vrucht smaakt wrang. Laat hen dus maar kakelen, wellicht zijn zij zelf onrijpe vruchten.


Als je hiermee bedoelt dat de Waarheid in je zelf besloten ligt, dan ga ik akkoord. Om de Waarheid te zien is een ver-inner-lijking noodzakelijk.

Wat je laatste zin betreft: als je de Waarheid niet kent klinkt dat 'nemen we er bij' wel erg luchthartig.

De 'groten des aarde' zijn totaal niet van belang in deze kwestie.
En daar doelde ik ook niet op. Op iedere leegzuiger zijn de wetten van oorzaak en gevolg (Karma) van toepassing. Dat is niet iets waar jij of ik ons druk over hoeven te maken.

Ik neem DE WAARHEID niet voor iets luchthartig, ik geef wel toe dat kleine menselijke waarheden in de ogen kijken dikwijls niet zo fijn is maar dat nemen we er maar bij.
Maar soms voel ik wel dat ik sommige diepere waarheden nog niet aan kan; waarom? Gemis aan rijpheid, angst voor het onbekende, angst voor mogelijke gevolgen, niet aangepastheid aan het huidige persoonlijke leven, nog onzekerheid over mogelijk dwalen?
De toekomst zal het uitwijzen en hier kan ik mij alleen maar neerleggen bij de persoonlijke overtuiging dat, als ik waakzaam ben en blijf alles wel op zijn tijd zal komen.

Ik woon niet op een eiland; mijn omgeving kan moreel, geestelijk teveel vragen van mij wat door mij als een zeker leegzuigen van mijn krachten kan aangevoeld worden zodat ik steeds opnieuw mijzelf moet beschermen en afschermen daartegen.

Gezegde van Einstein:

'The intuitive mind is a sacred gift and the rational mind is a faithful servant.
We have created a society that honors the servant and had forgotten the gift'

Ik had het niet beter kunnen zeggen.