|
Staf de Clercq (VNV) was een anti-semiet.
Het VNV en de Joodse kwestie
 Al op 10 november 1940 zinspeelde Staf de Clercq in zijn 'Merkwaardige Rede' op het gevaar van het jodendom. Net voor die rede gehouden werd, bereidden Tollenaere en Edgar Delvo deze speech voor en verspreidden ze voortdurend artikelen over het nationaal-socialisme. Vooral Tollenaere spande zich tot het uiterste in om uit te leggen hoe het Germaanse Rijk van de Duitse Natie overeenstemde met de doeleinden van het VNV en waarom het VNV nu eigenlijk tegen de joden was. "Alle groepen of uitingen die de organische uitingen van de volksgemeenschap aantastten of ondermijnden moesten worden 'uitgeschakeld'", aldus Staf de Clercq. Een aspect daarvan was de strijd tegen de joden die voor Staf de Clercq een absolute prioriteit was(!) Ook Reimond Tollenaere verkondigde racistische en anti-semitische theoriëen. In zijn nationaal-socialistische opvatting was 'het Volk' een organisch lichaam van rasgenoten. Al wat de natie verdeelde verziekte het volkslichaam. Niet alleen bepaalde instellingen maar ook sommige mensen werkten ondermijnend. Joden waren altijd en overal een bedreiging voor de volksgezondheid. Onderstaande regels komen van Reimond Tollenaere in november 1940, omstreeks de tijd dat de eerste Judenverordenung werd bekendgemaakt en die erop gericht was om de joden te identificeren en te isoleren met het oog op de latere deportatie. Tollenaere's artikel werd later bekrachtigd door Staf de Clercq in zijn rede van 10 november 1940:  "Er is maar één oplossing. Zuivering van ons gehele volkslichaam. Totale en volledige uitschakeling van de jood uit het gezonde volkslichaam. Daarom dient een uitzonderlijk statuut in het leven geroepen te worden. De jood kan en mag niet dezelfde rechten hebben als de andere staatsburgers. Sentimentaliteit mag daarbij niet aan te pas komen. We mogen niet wreed zijn, maar we moeten logisch zijn. Wij zijn nationalisten, dat wil zeggen, wij staan op de leer van ons volk, cultuur en bloed. De jood behoort niet tot ons volk, nog veel minder tot ons bloed. En hij heeft de cultuur die erop gericht is de christelijke cultuur te vernietigen. Wie niet arbeidt is een parasiet. Wie zag de jood ooit arbdeiden? De jood steelt, plundert, bedriegt, sjachert. Wie zag hem ooit iets scheppen? De jood verhandelt en verkoopt schoenen, vodden, aandelen, edelstenen, graan, beurswaarden, socialisme, theorieën, volkeren, vrouwen, kolonies. En het meest wat hij verkoopt heeft hij ergens gestolen. We zullen niets verliezen wanneer we de jood buiten ons volk houden. We zullen integendeel veel winnen. Daarom logisch: de jood moet buiten! Het is een kwestie van volksgezondheid. "</EM>  Na de eerste jodenverordening op 28 oktober 1940, wrijft ook het VNV zich in de handen en juicht de de maatregelen van de nazi's openlijk toe. Hoofdredacteur Antoon Mermans in Volk en Staat van 5 november 1940: "En wij stellen de vraag: "Welke huiszoekingen werden er in het Antwerpsche Jodenkwartier tot nog toe gedaan? Wordt dit volkje, met of zonder baarden, aan een speciale bewaking onderworpen?" In elk geval, bij de minste overtreding, moet de Jood of ongewenschte vreemdeling onmiddellijk voor goed onschadelijk gemaakt worden. Bepaalde emigranten werden vòòr 10 Mei in de aangewezen centra geparkeerd. Er bestaat geen aanleiding om deze zuiveringskuur stop te zetten." Tot september 1942 zullen de nazi's in het totaal achttien anti-joodse verordeningen uitvaardigen. Die hadden tot doel de joden te identificeren en te registreren, uit het openbaar en economisch leven uit te sluiten en te concentreren met het oog op deportatie. Het antisemitisme loopt snel hoog op met steun van de Nieuwe Orde-bewegingen en op 14 april 1941 leidde dit tot wat men thans de Antwerpse Kristallnacht noemt. Na een speciale filmvertoning van de anti-semitische propagandafilm Der Ewige Jude van Fritz Hippler, die door Volksverweering van de Antwerpse advocaat René Lambrichts in cinema Rex op de Keyserlei werd georganiseerd, trekken zo'n 200 relschoppers van de Vlaamse SS, de Zwarte Brigade, VNV en Volksverwering/Anti-Joodse Liga de straat op en vernielen 200 vitrines van joodse winkels in de wijken rond het Centraal Station. Waarna het sinistere gezelschap naar de Van den Nestlei en de Oostenstraat trekt. De hele inboedel en de Torah-rollen worden naar buiten gesleept en in brand gestoken. Beide synagogen en het nabijgelegen huis van rabbijn Rottenberg gaan op in vlammen. Volk en Staat van 20 november 1941: De Joden hebben de schuld 1. De Joden zijn ons verderf. Zij hebben dezen oorlog ontketend. 2. Er is geen onderscheid tusschen Joden en Joden. Iedere Jood is een gezworen vijand van het Duitsche volk. 3. Ieder Duitsch soldaat, die in dezen oorlog sneuvelt komt op rekening van de Joden. 4. Als iemand de Jodenster draagt, is hij daarmede gekenmerkt als vijand van het volk. 5. De Joden genieten de bescherming van het vijandelijke buitenland. Er is geen verder bewijs noodig, voor hun verderflijke rol onder ons volk. 6. De Joden zijn afgezanten van den vijand onder ons. 7. De Joden hebben geen recht zich onder ons voor te doen als gelijkgerechtigden. Waar zij op straat, in de rijen voor de winkels, in de middelen van vervoer het woord willen nemen, moet hen het zwijgen worden opgelegd, niet alleen omdat zij principiëel ongelijk hebben doch omdat zij Joden zijn en geen stem in het kapitel hebben. 8. Als Joden op het gevoel gaan werken, weet dan, dat dit een spekuleeren is op uw vergeetachtigheid, laat hun dadelijk merken, dat gij hen doorziet en straf ze met verachting. 9. De fatsoenlijke vijand heeft na de nederlaag recht op onze grootmoedigheid. De Jood is geen fatsoenlijke vijand, hij doet slechts alsof. 10. De Joden dragen de schuld van den oorlog. Zij lijden, door de behandeling, die wij hen doen ondergaan, geen onrecht, zij hebben het meer dan verdiend. Het met den definitief klaar te spelen, is taak der regeering. Niemand heeft het recht op eigen gezag te handelen, maar elk den plicht de maatregelen van den staat tegen de Joden te eerbiedigen. Op 4 augustus 1942 verlaat het eerste konvooi Mechelen richting Auschwitz, 14% onder hen zijn kinderen. De Antwerpse krant van het VNV, Volk en Staat, waarvan het kantoor gevestigd was in de Somerstraat 32 middenin de joodse wijk van Antwerpen, meldde cynisch op 13 augustus '42: "De zuiveringsmaatregelen tegen de joden volgen mekaar sterker op en worden met de dag strenger toegepast. Het schijnt zo dat we stilaan rondom onze redactiekantoren weer ruimer zullen kunnen ademhalen en nu er week na week huizen en appartementen in de buurt leegkomen kunnen we tenminste eens rustig van huis naar kantoor en van kantoor naar huis wandelen."  |
waar haalt u uw informatie eigenlijk bent u soms leerkracht gescheidenis of professor
|
Citaat:
Omtrent dit (slechts gedeeltelijk artikel) van mijn hand kan je die bronnen hier vinden: Het Vlaamsch Nationaal Verbond (VNV) van Staf de Clercq: "Duitschland moet den Oorlog winnen!". http://users.pandora.be/amarcord/selys/vnvstaf3.html |
U maakt een karikatuur van Staf De Clercq. Er was een anti semitische strekking in het VNV. Maar De Clercq was daar zeker niet de voorman van.
|
Geen persoonlijke aanvallen
|
Staf De Clercq heeft als VNV-leider de collaboratie
gesteund en aldus de NAZI's gesteund met het uitroeien van de JODEN. Hij heeft ook opgeroepen voor het Oostfront en aldus honderden Vlamingen de dood ingejaagd. Door de collaboratie is de Vlaamse beweging tientallen jaren teruggeslagen. Staf De Clercq heeft de Belgicisten de kans gegeven af te rekenen met de Vlaamse beweging. Het is een ware schande dat IJzerwake zo'n persoon heeft gehuldigd. Dat is de reden waarom ik NOOIT naar IJzerwake zal gaan. Geef mij dan maar de IJzerbedevaart waar er radicaal-Vlaamse standpunten worden ingenomen. NOOIT MEER OORLOG. |
Citaat:
Als hij tegen de anti-semitische strekking was geweest had hij die al lang persoonlijk kunnen neutraliseren, maar heeft dat nooit gedaan integendeel. |
[size=3]Waarom IJzerwake en het Vlaams Blok zo trots zijn op Staf de Clercq.[/size]
Het geval Ward Hermans en Senator Wim Verreycken  In de zomer van 1997 liep het even echt verkeerd. VB-Senator Wim Verreycken en gemeenteraadslid in Berchem (Antwerpen) wilde de Generaal Drubbelstraat in Berchem omdopen tot de Ward Hermansstraat. Generaal Drubbel was een Belgische generaal die aan het einde van de eerste wereldoorlog -willens en wetens- duizenden Vlaamse frontsoldaten zonder enige beschutting het Duitse snelvuur had ingestuurd, een gewisse dood tegemoet gaande. Ward Hermans (Vlaams IJzersoldaat tijdens WO I) was pleitbezorger van de Vlaamse soldaten in W.O. I, maar ook eind 1940 de medeoprichter van de oprichter van de Algemeene SS-Vlaanderen en hoofdredacteur van het blad van ed Vlaamse SS: SS-Man. Hij publiceerde talrijke boeken waarvan hij in vier ervan de joodse problematiek behandelde: - Jodendom, marxisme en wereldheerschappij (1933) - West-Europese perspectieven (1935) - Het boek der stoute waarheden (1935) - Jodendom en communisme zonder masker (1936) Bekende citaten van Ward Hermans: - "Hoe Duitsland sedert jaren langzamerhand wegrot, zedelijk wordt ondermijnd, financieel wordt uitgezogen en overwoekerd wordt door het schuim van het Galicische, Poolse en Oekraïnse getto" - "Ik geloof dat nazi-Duitsland de laatste kans is voor het Avondland" Een en ander leidde tot een hevige rel tussen VB-senator Wim Verreycken en Filip De Winter, daar waar FDW net een zware slag vanuit de joodse gemeenschap incasseerde toen zijn verzoek om aanwezig te mogen zijn bij de inhuldiging van het joodse gedenkteken aan de Belgiëlei in Antwerpen (28 mei 1997) door de Joodse gemeenschap werd geweigerd. FDW deed net zo zijn best om de betrekkingen met de Antwerpse joden te verbeteren en dan gebeurde net op dat moment dit voorstel om de nationaal-socialist en notoire antisemiet Ward Hermans een eigen straatnaam te geven in Antwerpen. Revisionisten bij de vleet  De revisionisten binnen het Vlaams Blok bezorgen het partijkader menigmaal hoofdbrekens, hoe het imago van vriendelijke demokratische partij hoog te houden en een van de manieren natuurlijk zich voor te doen als 'vrienden en beschermers van de joden'. Na 1985 treffen tal van gekende revisionisten zich rond de organisatie Vrij Historisch Onderzoek (VHO). Eerste vaststelling is dat die hele beweging gedragen wordt door Vlaams Blokkers: - Siegfried Verbeke: leider van het VHO en naar eigen zeggen lid van het Vlaams Blok - Herbert Verbeke: broer van Siegfried, met wie hij in 1972 de Antwerpse drukkerij INKA oprichtte. In deze drukkerij werden jarenlang neonazistische en antisemitische publikaties gedrukt (o.a. het drukwerk voor de VMO w.o. het maandblad Alarm en ook HARO). Tot midden de jaren tachtig tref je publiciteit voor de drukkerij INKA aan in het maandblad van het Vlaams Blok. Op de persen van INKA werd o.m. de revisionistische brochure "Stierven er werkelijk zes miljoen" gedrukt. - Jos Rogiers: auteur van enkele revisionistische boekjes en lijsttrekker voor het Vlaams Blok in Asse in 1988. Rogiers schreef ondermeer het boek "Het 'Holocaust' Bedrog". - Jeanine Colson: verantwoordelijke uitgeefster van "Het dagboek van Anne Frank, een vervalsing". Zij stond op 24 november 1991 (ook 'zwarte zondag' genaamd omwille van het verkiezingssucces van het VB) op de Brusselse Kamerlijst van het Vlaams Blok. - André van Hecke: echtgenoot van Jeanine Colson, publiceerde in 1989 een speciaal nummer van 'Periodiek Contact' waarin in vier talen hulde werd gebracht aan Adolf Hitler. Van Hecke was in 1981 en 1985 lijsttrekker voor het Vlaams Blok in Brussel. Op 18 april 1992 was Van Hecke ook aanwezig bij de Hitler-herdenking die in een Antwerpse privé-woning werd georganiseerd. Enkele citaten van bovengeciteerde Vlaams Blokkers over de joden lijken mij gepast:  Jos Rogiers in 'Het uitverkoren probleemvolk': "Niet het Derde Rijk, maar het wereldjodendom heeft bewust op WOII aangestuurd. De holocaust is niet zomaar een leugen. Het is een leugen van 180 graden. Immers: er is tijdens (en na) WOII wel degelijk sprake geweest van een holocaust... maar dan wel op de Duitsers, en een waarvan de joden de grote aanstichters waren. Niet de Duitsers zijn het probleemvolk van onze geschiedenis, maar de joden." André van Hecke in april 1989 in het tijdschrift 'Periodiek Contact': "Onder impuls van Adolf Hitler werd op alle gebied méér verwezenlijkt dan ooit, door gelijk wie, ergens anders ter wereld. Het nationaal-socialisme bewees zijn deugdelijkheid en daarmee de mogelijkheid om de demokratie te vervangen." De VHO-nieuwsbrief, het tijdschrift van Siegfried Verbeke schrijft in januari 1989: "Na een diepgaande en kritische studie zijn wij tot de vaststelling gekomen dat hetgeen men ons voorschotelt, weinig grond van bestaan heeft. De zogenaamde gaskamers en de geplande uitroeing van het joodse volk zijn ééén en dezelfde leugen. Slachtoffers van deze mythe zijn het Palestijnse en het Duitse volk..." Siegfried Verbeke heeft nog steeds ook op het web zijn stek: Historical Revisionism: World War I, World War II, Holocaust Op 4 november 1992 verbood de arrondissementsrechtbank Siegfried Verbeke nog langer zijn VHO-pamfletten te verspreiden in Nederland. En recent op 9 november 2003 werd hij voor dezelfde feiten (revisionisme) veroordeeld te Antwerpen. Herbert Verbeke schrijft op 26 december 1992 aan de hoofdredactie van het weekblad Humo: "Wat mij betreft, vooral de joden zullen als eersten en meest machtigste groep Vlaanderen dienen te verlaten met in hun zog de rest van Afrikanen tot en met Ollanders ! Ik erken geen mensenrechten en andere verdragen die dienen om gespuis en criminelen te beschermen voor het profijt van de verzorgers van de Nomenklatura." En dan is er ook nog 'het geval Paul Debaes'.  In Het Belang van Limburg van 27 april 1995 heeft Paul Muys het in zijn laatste reportage die hij voor 'Panorama' maakte, een beeld geschetst van een zeldzaam slag mensen, die een verhelderend licht werpt op de negationisten of revisionisten, de rabiate ontkenners van de holocaust: Paul Debaes. De gepensioneerde transportondernemer, een voormalig lid van de Waffen-SS die na de oorlog ter dood werd veroordeeld en uiteindelijk twaalf jaar heeft gezeten, zegt dat hij jarenlang lid van het Vlaams Blok is geweest en dat hij de partij flink heeft gesteund. Paul Debaes op 4 juli 1997 in een interview met De Morgen: "Ze namen gretig mijn enveloppen aan. Ik heb met mijn transportfirma heel veel geld verdiend en Filip Dewinter is meer dan vijf jaar geregeld bij mij thuis geweest om cheques met vijf nullen in ontvangst te komen nemen. Ik deed alles voor het Vlaams Blok omdat ik er mijn geestesgenoten terugvond: Karel Dillen, Roeland Raes, en Xavier Buisseret zijn allemaal revisionisten in hart en nieren. Ook Filip Dewinter ventileert in eigen kring herhaaldelijk zijn antipathie voor de joden." Enkele citaten van de voormalige Vlaamse SS-er Paul Debaes: "Gaskamers hebben nooit bestaan. Anders was er nooit iemand van teruggekeerd". En "De Endlösung heeft niet bestaan. Van Entlausung (ontluizing, waarvoor het Zyklon B-gas volgens Debaes diende) hebben ze Endlösung (eindoplossing) gemaakt." Of "Als we gewonnen hadden, zouden de homo's zich nu niet op de Groenplaats aflikken." Het geval van VB-Senator en Vice-voorzitter Roeland Raes  Ondervoorzitter van het Vlaams Blok, ROELAND RAES gaf op 26 februari 2001 een interview weg op de Nederlandse TV in het actualiteitsmagazine 'Netwerk', en zette daarmee zijn eigen partij het Vlaams Blok voor schut. Wat later werd hij door zijn eigen partijtop op een zijspoor geplaatst. Raes was vroeger redacteur bij Haro, het revisionistische tijdschrift van Siegfried Verbeke (zie hogerop) Roeland Raes op 26.02.2001 op de NCRV: "Ik twijfel aan de systematiek van de uitroeing van de joden en ik twijfel ook aan het aantal doden (..) ..en ik twijfel ook dat wat men ons heeft doen willen geloven ivm de uitroeingskampen, op bepaalde punten sterk overdreven is, alsmede het aantal doden en ook of ze allemaal wel bedoeld waren als uitroeingskampen. Ik denk dat men in de mentaliteit van net na de oorlog geprobeerd heeft de schuld van de oorlog alleen op de schouders van de Duitsers te leggen. En dat beeld van die uitroeingskampen en van die uitroeingspolitiek past daar perfect in (..) Dus moet men maar eens ophouden om meer dan een halve eeuw na de oorlog, de schuld bij de Duitsers te leggen." De persdienst van het Vlaams Blok (olv Yves Buysse die later Raes in de senaat zal opvolgen) meldde de volgende dag: ""Het partijbestuur van het Vlaams Blok heeft akte genomen van de verklaringen van Roeland Raes in het TV-programma Netwerk dat gisterenavond op de NCRV werd uitgezonden, en neemt er volledig afstand van. Vanmiddag heeft het partijbestuur over de zaak vergaderd. Om de partij niet in diskrediet te brengen, heeft Roeland Raes zijn ontslag aangeboden als ondervoorzitter van de partij. Het partijbestuur heeft dit ontslag aanvaard. Reacties komen later hier" Het tumult in het parlement en de senaat blijft aanhouden en pas op aandringen van de andere partijen, legde Roeland Raes enkele weken later ook zijn functies neer als senator, en weer wat later ook als bestuurder in de drie bewuste vzw's die onlnags voor racisme werden veroordeeld (zie Het Arrest Het was natuurlijk opvallend dat het Vlaams Blok zich niet wenste te distanciëren omtrent de uitgespraken van Roeland Raes maar enkel "om de partij niet in diskrediet te brengen..." Het Vlaams Blok omschreef de revisionistische solo-actie van Raes eerder als een 'tactische blunder'. Enkele maanden later probeerde het Vlaams Blok Roeland Raes opnieuw op te vissen via een achterdeurtje. Roeland Raes werd in juni 2001 door zijn partij voorgedragen om namens het Vlaams Blok te zetelen in de raad van bestuur van de bibliotheek van Lovendegem. Of hoe het Vlaams Blok het revisionisme en antisemitisme in eigen rangen stiekem blijft cultiveren door het instemmend te 'tolereren' en het zelfs beloont met een mandaat! Pech voor Raes want er ontstond zoveel tumult dat Raes noodgedwongen zijn kandidatuur moest intrekken. In 1996 keurde het Vlaams Blok mee de wet op het revisionisme goed. Een en ander ging niet van harte en bezorgde menig VB-kaderlid zware gewetensproblemen. Maar het Blok hadt geen keuze: oftwel de wet niet goedkeuren en dan liep de partij het risico haar overheidsdodatie te verliezen en een tweede gevolg dat de politieke tegenstanders van het Blok nieuwe munitie in handen zou worden gespeeld om de partij in de nazistische, anti-semitische en racistische hoek te drummen. Karel Dillen over die beslissing: "Zulke uitzonderlijke partijbeslissing zal me tot het einde van mijn dagen blijven achtervolgen en kwellen." En Roeland Raes hierover in een interview met Marc Spruyt: "Ik ga U toch niet verbazen met te zeggen dat ik die wet liever niet had gehad. Dan hadden we ons eigen gewetensprobleem niet gehad. We hebben louter om redenen van partijpolitieke opportuniteit ervoor geopteerd die houding aan te nemen." |
8) Zelfs de Blokkers, worden hier blijkbaar stil van 8)
|
Citaat:
Ondertussen blijft onze vriend radicaal mooie romantische speaches en verhaaltjes opdissen over en van Staf de Clercq, waar ik ook mee bekend ben. Maar dat interesseert mij niet. Achter die ouwbollige Vlaams-nationalistische romantische façade schuilt een bijzonder zwarte en dramatische achtergrond van collaboratie, vervolging, misleiding, verraad, bloed en veel tranen. Duizenden jongens die misleid werden door Staf de C. om tegen bolsjewisme, voor een vrij Vlaanderen en het behoud van de RKK-macht in Vlaanderen. Die duizenden creveerden in de sneeuw in de Russische steppen bij temperaturen van wel -40 graden C. In eigen land leverde het VNV soldaten, veiligheidsmensen aan de Sicherheitsdienst om joden en verzetsmensen op te sporen en uit te leveren, leverde het politiemensen om de orde te handhaven ten koste van eigen volk, leverde het meerdan de helft van de oorlogsburgemeesters (vgl met Wallonië waar slechts 10% van de burgemeesters werd geleverd door REX), de leden van de Zwarte Brigade die zoals de Duitse SA (Sturmabteilung) de straatterreur organiseerden enz.... Als ik dan die sprookjesachtige speeches lees die radicaal hier neerpoot, valt er helemaal niks meer te lachen. Eén ding is wel erg spijtig en dat is dat Staf de Clercq nooit voor zijn verraad en misleiding verantwoording heeft moeten afleggen. De grootste bandiet van Vlaanderen stierf in zijn bed, geveld door ziekte en uitputting. Als je 't mij vraagt moet je de doodsoorzaak eerder bij gewetenswroeging en spijt zoeken toen hij realiseerde hoe diep hij zijn Vlaend'renland in de shit heeft gebracht. Moest hij de oorlog overleefd hebben, was hij wellicht de eerste die door het Vlaamse Volk zou opgeknoopt worden. Daar is hij wel goed mee weggekomen. Henrik Elias, zijn laffe opvolger was een heel ander type. Toen het einde nabij was vluchtte hij over Limburg naar Maaseik en zo verder naar Duitsland. Een ooggetuige die Henrik Elias op 3 september '44 in Maaseik zag vertelde (in de Volksgazet van 7.10.1944): Hij (=Elias) kon in die opstopping niet snel genoeg vooruitkomen en sakkerde omdat zijn auto versperd geraakte in den warboel van optrekkende vervoermiddelen. Er is toen zelfs een hevig incident ontstaan, toen Elias zich den voorrang wilde doen verschaffen. Midden in de opeengepakte menigte werd hij aangebruld door een jongen SS-man van Maaseik, die aan het Oostfront gestaan heeft, en die hem midden tussen het volk in het gezicht striemde: "Gij hebt ons van de schoolbanken gehaald en naar de hel van het Oostfront gestuurd: maar ge zijt zelf veilig thuisgebleven! En nu op het oogenblik dat ge naast ons zou moeten staan, nu laat ge ons in den steek! Ge zijt een gemeene bedrieger, een ploert, een walgelijke lafaard!" |
Tja, dat Staf de Clercq en Elias graag dweepten met de Nazis en het fascisme weten we al lang. Trouwens interessante artikels die je daar schrijft.
Wat ik wel nogal overdreven vind is dat je dit post op het 'communautair' forum. Het is niet omdat veel flaminganten zich vergist hebben OF van kwade wil waren in het verleden dat ze dat allemaal nu ook zijn. Ik ben flamingant en heb helemaal geen probleem om toe te geven dat de Clercq en co. verwerpelijke figuren waren. Misschien vind ik ze nog erger dan jij, want niet alleen hebben ze gecollaboreerd met de Nazi, ze hebben ook mooi het Vlaams nationalisme, dat in mijn boekje verdraagzaam en pacifistisch is, verkracht. |
Citaat:
Na de herdenking verdwijnt dit item toch snel weer naar de achtergrond, waarschijnlijk tot de volgende IJzerwake. |
U kan het ook zo bekijken, beste Piano. Stel nu voor dat het Vlaams Blok zich zo niet vast hield aan Staf de Clerq en andere duistere figuren van de colaboratie zouden ze geen meer stemmen behalen?
|
Citaat:
Maar net zoals Staf de Clercq 60 jaar geleden ook de Vlaams-nationalisten bedrogen en misleid heeft met de gekende dramatisch afloop, verwacht ik hier een soortgelijke ontknoping. Hetzelfde kan niet, de omstandigheden zijn helemaal anders. Als nu die 1 miljoen kiezers zouden wèten dat het Blok zich als een krolse kater zich door het tapijt van de collaboratie blijft draaien en keren, of ze dan nog op het Blok zouden stemmen? Stel je voor dat dit inderdaad zo is, hebben we ons dan pas echt geen ernstige zorgen te maken? |
ja S. de Clercq was meer dan 60 jaar geleden misschien anti semiet ... nu zijn echter de vlaams blokkers dit niet maar wel de marokanen
|
Citaat:
Het scheelt maar één woord maar het kan soms belangrijk zijn. |
Mijn idee is dat als het Vlaams Blok niet zo zal uitkomen voor het zwarte verleden en zich wat softer gaat gedragen, het nog heel veel meer kiezers zal binnenrijven.
|
Citaat:
|
Citaat:
|
Citaat:
|
Citaat:
Het VNV was een bont conglomeraat met gematigden (Borginon) en radicalen (Tollenaere) waar De Clercq de bindende factor. Of hij ooit alleen beslist heeft, lijkt me zeer onwaarschijnlijk. En neutraliseren? Dus lijnrecht ingaan tegen de Duitsers? |
Piano haalt weer van alles door elkaar. VNV, VMO, Voorpost, VHO alles wordt door mekaar gehaald, met citaten van tientallen jaren terug soms van mensen die hoogstens lid waren van het VB. De meesten van hun hebben de partij intussen de rug toegekeerd. (Verbeke, Debaes, André Van Hecke, Colson, Rogiers, ...) Zijn posting moet eigenlijk dienen om de Vlaamsnationalisten van vandaag te treffen...
Met copy en paste heeft hij te veel tekst geproduceerd om in detail op te antwoorden. Alleen dit nog : - tijdens het interbellum waren zowat alle partijen anti-semietisch. (ook in de ons omringende landen heerste er een algemeen verspreide anti Joodse sfeer) Dat U ook in de marge van het VNV en van het Verdinaso anti Joodse citaten kunt vinden is dus helemaal niet zo spectaculair. |
Citaat:
Tijdens de voorbije Ijzerbedevaarten in de jaren 60 en 70 werden eveneens collaborateurs als Verschaeve en De Clercq herdacht. Trouwens wie schreef de vers "hier liggen hun lijken als zaden in het zand ....) denkt U. (deze vers vindt U tot vandaag aan de krypte) De Vlaamse beweging koos voor 90 % voor de collaboratie in 1940, of je dat nu goed vindt of niet, het is een deel van onze geschiedenis. De Vlaamse leiders van toen deden wat zij toen het beste vonden voor hun volk. Zij wisten van tevoren niet wat de afloop zou zijn. De echte reden van de collaboratie ligt in de houding die de belgische staat jarenlang heeft aangenomen tegen de Vlamingen. Minachting, kanonnevlees in WOI, vernederingen,... |
Citaat:
2. revisionisten: geen enkele speelt vandaag nog een rol binnen het Vlaams Blok. 3. Paul Debaes was tot voor enkele maanden zeker lid van Liberaal Appèl. Zijn beweringen laat je best voor zijn rekening. 4. je onderschrift bij het schilderij van Hitler is smplisme ten top: 'Berkenkruis', want daar gaat het uiteindelijk om, meldt dat er materiaal te krijgen is van het Sint-Maartensfonds via de bovenstaande secretariaten en iemand vindt het nodig om daaronder een advertentie van dat schilderij te zetten. Dat is de zaak van het Sint-Maartensfonds. 5. Raes: heeft daar een mening verdedigd, binnen het kader van het Vlaams Blok, die daar niet op zijn plaats was. Als hij dergelijke standpunten wil innemen, dan kan dat buiten de partij. Het is hem ook niet in dank afgenomen. Nu, dat mandaatje in een bibliotheekraad is ook niet meer dan om de zoveel maanden een vergadering over het beheer (niet over de aankopen,....). Een zoveelste adviesraad, meer niet. |
Citaat:
Citaat:
Citaat:
|
Citaat:
|
Citaat:
2. behalve Raes is geen enkele van de mensen die je voor '88 opnoemt in opspraak gekomen. En sindsdien zijn er heel wat anderen bijgekomen. 3. anti-semitisme: waarom iets goedpraten? Als het VNV en het Verdinaso alleen stonden, dan zou het heel wat anders geweest zijn. Maar je bent terug bezig met de geschiedenis door de ogen van vandaag te bekijken. |
Citaat:
|
Citaat:
Citaat:
|
Citaat:
Citaat:
|
Citaat:
Als je Blood and honour, VJM en c° bij het Blok smijt, heb je wel een zweem van verdachtmaking maar die zijn niet representatief voor het Blok-kader. |
Citaat:
|
Citaat:
En wie kent Jeroom Leuridan, Edgar Delvo, Nest Van den Berghe enz... wie nog? Wie weet dat Frans Daels behalve voorzitter van het IJzerbedevaartcomité, ook nog VNV-gouwleider was en eveneens in de Raad van Leiding zetelde naast Tollenaere en De Clercq? Juist, alleen ingewijden en historici. Vandaar het belang van het portret en herdenking van Staf de Clercq omdat hij het symbool is voor jullie van de Vlaamse Beweging, voor ons uiteraard van de collaboratie en het verraad aan nazi-Duitsland (idem dito voor Borms en Verschaeve) |
Citaat:
Wat Elias betreft: na 1942 was er toch geen weg meer terug. Het enige wat het VNV dan kon doen was de zure appel doorbijten tot het einde. De Clercq is helemaal niet hét symbool van die periode (er zijn al Bormsherdenkingen, Verschaeveherdenkingen,sedert lang.... er wordt nogal wat herdacht eigenlijk). Het is bij mijn weten één van de eerste keren dat De Clercq herdacht wordt. Maar ik blijf ter bij: wat sommige mensen tussen '40 en '45 hebben gedaan is niet altijd goed te praten, maar om gans hun leven te herleiden tot die periode is fel overtrokken. |
Citaat:
Check de vlaams-nationale websites maar na wat en hoeveel er wortd vertelt over de collaboratie. Dat is trouwens één van de belangrijkste redenen waarom ik vond dat de andere kant van het verhaal ook wel mocht verteld worden, vandaar mijn webstek. Ik merk zelfs dat jij de rol, het belang en de macht van Staf de Clercq binnen het VNV en ook in de collaboratie ter discussie stelt en die zelfs tracht te minimaliseren als het over de oorlogsperiode gaat. Neem het maar van me aan: alvast een slecht begin om mensen te overtuigen dat collaboratie maar een 'jeugdzonde', 'een goed bedoeld uitschuivertje voor Vlaend'ren min land' zou zijn. |
Piano, toon eens een enkele verwijzing in het programma van het VNV of het Verdinaso naar de Joden?? In tegenstelling tot het programma van de NSDAP wordt er met geen woord gesproken over het Jodendom!
Je kan evengoed beweren dat de BWP een antisemitische partij was met uitspraken van Picard, Destrée, Vandevelde, de Man, ...  [size=+1]'HERAUT VAN HET VLAAMS-NATIONALISTISCH ANTISEMITISME?'[/size] Maurits Cailliau (N.a.v. Lieven Saerens, Vreemdelingen in een wereldstad. Een geschiedenis van Antwerpen en zijn joodse bevolking (1880-1944), Lannoo/Tielt, 2000) Het staat er weliswaar tussen aanhalingstekens, maar de bedoeling van de auteur is onmiskenbaar: in de jaren van het interbellum ontpopte het Verdinaso zich als de gangmaker van het antisemitisme binnen het Vlaams-nationalistische wereldje. Wie tussen de regels weet te lezen moet evenwel ook vaststellen dat, naarmate de jaren dertig vorderden, de als paddestoelen opschietende fervent antisemitische groupuscules het pleit wonnen en het Verdinaso het nakijken gaven. Binnen Van Severens formatie trokken de fervente antisemieten er vanonder, om een rol te gaan spelen in de nieuwe organisaties. Dat de auteur ze in hun rol aldaar steevast als 'voormalig Dinaso', 'gewezen Dinaso' e.a. meer omschrijft is niet onjuist maar doet in feite weinig ter zake. Een eerste te onthouden vaststelling luidt dus dat het Verdinaso met het verstrijken van de jaren alsmaar minder de 'heraut' bleef. Een tweede vaststelling die de lectuur van deze bijzonder degelijke, omvangrijke en vlot leesbare studie oplevert is: dat wie in die jaren niet op een of andere wijze een "vermeend" probleem met het jodendom had tot het ras van de "witte raven" behoorde. De gehele maatschappij-atmosfeer was er klaarblijkelijk van doordrongen. Het waren voorwaar niet alleen de Vlaamse nationalisten die problemen zagen; alle maatschappelijke geledingen waren erdoor aangevreten. De argumentatie was veelzijdig en slechts ten dele racistisch; religieuze en economische motieven speelden vaak een nog grotere rol. En binnen al deze strekkingen leefde er een soms latent maar vaker nog een expliciet verwoorde vorm van vijandigheid ten overstaan van de semieten en de "vermeende" gevaren die ze belichaamden. Een derde vaststelling: er vallen tal van parallellen te trekken tussen wat toen het "jodenprobleem" genoemd werd en wat thans het "vreemdelingenprobleem" heet. De parallel wordt bijzonder acuut voor wat betreft de situatie die ontstond na de verdrijving van de joden uit het Derde Rijk. Eenzelfde "vermeend" gevoel van wantrouwen en onveiligheid beheerste toen de gemoederen van de brede massa. Ook toen kende iedereen wel zijn "goede" jood, zoals thans elkeen wel zijn "goed"-geïntegreerde asielzoeker kent. Maar net als thans blijkbaar niemand hen in dichtte drommen in z'n buurt wenst, wenste ook toen niemand een joodse overrompeling van zijn buurt. Ook toen zette het "wij"-gevoel zich af tegen "de anderen". Er zijn klaarblijkelijk sociologische wetmatigheden die zich moeilijk geweld laten aandoen en zich doorheen de decennia handhaven. Vijfde vaststelling: de auteur verwijt Joris van Severen dat hij "anti-joodse bijdragen in Hier Dinaso! gedoogde"; hij die het als autoritaire leider toch alleen voor het zeggen had in het Verdinaso. Op het eerste gezicht een valabel argument, maar dan een dat volkomen voorbij gaat aan de toenmalige tijdsgeest. Zo heeft Van Severen ooit gepoogd de auteursrechten van een schotschrift van de hand van Ward Hermans af te kopen, teneinde het verticaal te kunnen klasseren; het is hem niet gelukt. Zijn "macht" reikte niet verder dan de sanctie die binnen elke vereniging geldt: uitsluiting van een lid. Hij heeft er vaak gebruik van gemaakt. De tijdsgeest, steeds weer de tijdsgeest vormt het scharnierpunt dat teruggeplooid moet worden om het toenmalig discours met enige mate van objectiviteit te beoordelen. Aan die tijdsgeest kwam overigens geen einde met het einde van de Tweede Wereldoorlog. Nog tot een eind in de jaren vijftig bleef die nawerken en werd er door niemand erg aan getild. Toen de straatbengels die we eind de jaren veertig waren met elkaar overhoop kwamen te liggen en de verwijten over en weer vlogen had een kreet als "gij vuile Duits" geen andere draagwijdte dan "gij vuile jood". Met z'n allen verzamelden we ijverig de prentjesreeksen over "de rassen" - onder- en subrassen in oneindige variaties inbegrepen - die de chocoladerepen Jacques vergezelden. En wat met "jodenstreken" bedoeld werd - idem overigens wat "jezuïtenstreken" betreft - wist elkeen nog zonder naar een woordenboek te moeten grijpen. Dat was nota bene in de jaren vlak na de gruwelen die het joodse volk waren aangedaan, maar vóór het ontstaan van wat sindsdien de "Holocaust-industrie" genoemd wordt. Zesde vaststelling: deze, het zij herhaald, zeer degelijke studie kon verschijnen bij Uitgeverij Lannoo, die, o ironie, ooit De Protocollen van de Wijzen van Sion op de markt bracht. Daarin werden de plannen en de tactiek uiteengezet waarmee de joden hoopten de wereldheerschappij te veroveren. Dat die Protocollen een perfide vervalsing waren is eerst jaren later definitief komen vast te staan. Terloops vermeldt de auteur niettemin dat uitgever Lannoo - destijds ook al een Dinaso - toen in zijn fondslijst ook titels voerde als Jodendom en christelijke naastenliefde. Om nog maar eens iets van de tijdsgeest te schetsen. Maar hoe zit het nu concreet met Van Severens vermeend antisemitisme? Tegen de achtergrond van de daarnet al te summier geschetste tijdsgeest - de studie waarover we het hier hebben biedt terzake veel en veel méér - valt dat beslist nog mee. En dit bevestigt de auteur trouwens ook waar hij schrijft dat: "Van Severen zich [hierdoor] een typisch vertegenwoordiger van de katholieke leefwereld van weleer [toonde]." Zijn antisemitisme (als het dan toch zo genoemd dient te worden) berustte niet op rassistische premissen; hij ontleende zijn argumentatie letterlijk aan Vers un ordre social chrétien, het werk van de Franse katholieke socioloog René de La Tour du Pin, waarvan het hoofdstuk La question juive et la revolution sociale dateert uit 1898. Tot besluit van z'n vaststellingen en overwegingen stelde La Tour du Pin een drietal attitudes voorop; Van Severen onderschreef en citeerde ze woordelijk:
Een misschien onterechte kritische noot: al te weinig komt in deze studie de algemeen Europese context aan bod waarbinnen het antisemitisme kon gedijen. Het fenomeen had immers zowel Franse, Duits-Oostenrijkse, Poolse (!), religieuze en nog andere ideologische wortels, waarbij de klemtonen die het discours schraagden telkens anders lagen. Maar de inhoud van deze imposante studie stijgt nu al ver boven de titel uit, zodat bezwaarlijk van een tekort kan gewaagd worden. Een hiaat blijft het niettemin. (jaarboek Joris Van Severen 2001) |
Citaat:
Ook het VNV maakte een bocht van 180 graden kort nadat België bezet werd, en wel naar buiten toe in het dagblad van het VNV met name Volk en Staat. Op 13 november 1940 wordt daar "Een merkwaardige Rede" van Staf de Clercq afgedrukt waar ik je een paar dingen uit citeer waar hij uitdrukkelijk zijn vertrouwen in den Führer Adolf Hitler uitspreekt. Volk en Staat van 13 november 1940 brengt de 'Merkwaardige Rede' die Staf de Clercq hield op 10.11.1940 in Brussel uit op haar voorpagina:. Een Merkwaardige Rede [size=-2]Duitschland is onze vijand niet. Wij hebben vertrouwen in den Führer. Wij twijfelen er niet aan of wat hij zal doen, zal goed gedaan zijn. Goed voor ons Volk, voor heel ons Volk. Ons Volk heeft zijn bestemming terug gevonden. Die bestemming is niet Latijnsch, zooals men ze in België wou afdwingen. In 1914-1918 zei men: "La Belgique sera latine ou elle ne sera pas". Dat was een uitdaging en een bedreiging voor Vlaanderen. De Vlaamsch-Nationalisten hebben den handschoen van den strijd opgenomen. Ons antwoord luidde: "De bestemming van het Vlaamsche Volk is Nederlandsch, dus Germaansch." De Führer heeft verklaard: "Denemarken, Holland noch België zullen door Duitschland als vijanden worden behandeld." In België heeft die verdienste zeker niet gelegen bij de houding der regeering of der partijen vòòr den oorlog, maar aan de Vlaamsch-Nationale Beweging zelf; die Vlaamsch-Nationale Beweging werd gedragen door groeperingen die zich nooit vijandig aangesteld hebben tegen Duitschland of zich nooit hebben bezondigd aan hetze. De Vlaamsch-Nationale Beweging was Duitschvriendelijk.[/size] [size=-2] Vlaanderen moet inschakelen in de nieuwe orde, geboren uit de nationaal-socialistische revolutie. Het VNV stelt zich ten doel het vestigen van de nieuwe orde in Vlaanderen. (...) Deze nieuwe politieke orde dient gevestigd te zijn, eensdeels op het beginsel van het leiderschap, andersdeels op het uitschakelen en verwerpen van alle instellingen, groeperingen of uitingen die de organische eenheid der Volksgemeenschap aantasten of ondermijnen. (...) Ondertusschen hebben wij nog andere plichten te vervullen: a) Bekamping der hetze; b) Bekamping van den woeker; c) Strijd tegen de Joden. Hetzers zijn agenten van Engeland. Zeg mij niet: "Het zijn landgenooten of volksgenooten". Als mijn broeder mij naar het leven staat, dan is hij mijn broeder niet meer. Hij is mijn vijand en ik behandel hem als dusdanig. Woeker is de noodlottige uitlooper van het liberalisme. Hij is tevens zeer schadelijk voor de Volksgemeenschap. Joden kunnen geen volksgenooten zijn; kunnen dus niet als volksgenooten behandeld worden. Ons volk kan er alleen wel bij varen. (...) Van uit de bisschoppelijke paleizen heeft men zich niet kunnen onthouden te wijzen op de verplichtende liefde die Vlamingen en Walen moeten koesteren voor België, het vaderland. Hun Hoogwaardigheden spelen met vuur!... België is het vaderland der Vlamingen niet, is nooit hun vaderland geweest. (...) Van den anderen kant wijzen de geheime plakbrieven en de sluikblaadjes er op, dat er zich een systematische pro-Engelsche aktie ontwikkelt. (...) Sabotage-daden komen meer en meer voor. (...) Alles is aanwezig om rust en vrede in het land te hebben. Men kan in zijn hart andere toestanden wenschen en andere opvattingen hebben, doch het land heeft er niets bij te winnen die gevoelens te veruiterlijken en aldus voor het oogenblik onrust te scheppen. (...) In geen geval wenscht of wil het VNV een Engelsche overwinning. De Germaansche samenhoorigheid is geen ijdel woord. Lang vòòr den oorlog reeds heeft het VNV partij gekozen. (...) Kameraden, (...) Zooals priester Verschaeve het nog enkele dagen geleden zegde: "Hebben wij vertrouwen!" En wij voegen er bij: "Wij zijn er van overtuigd dat het jonge en machtige Duitschland, dat de Führer dat vertrouwen niet zal beschamen!" Intusschen, blijft trouw aan uw organisatie, aan het VNV. Moesten sommige vormen in de toekomst gewijzigd worden, de Leiding van het VNV zal haar verantwoordelijkheid nemen. Wij zullen uw vertrouwen niet beschamen. De lage verdachtmakingen, die men tegen ons heeft uitgespeeld, trappen wij misprijzend met den voet van ons af. De dag komt - en hij is niet ver meer verwijderd - waarop zal kunnen openbaar worden gemaakt hoe het VNV tijdens de mobilisatie en tijdens den oorlog, een der glansrijkste bladzijden uit de geschiedenis van Vlaanderen heeft geschreven. In afwachting van dien dag, roep ik u nogmaals toe: "Vertrouwen, kameraden!" Het VNV. Hou Zee![/size] Citaat:
Ps: je begint hierna weer over Van Severen te leuteren, da's een andere topic dude! |
Citaat:
Citaat:
Is het u trouwens nog nooit opgevallen dat in alle propagandaposters van de BWP tegen de Nazi's nooit enig gewag van de 'Jodenvervolging' wordt gemaakt? |
[font=Helvetica, Arial, Geneva] Als tegengif voor de éénzijdige benadering van Leider Staf De Clercq door Piano.Omdat de waarheid ook haar rechten heeft, deze tekst : (Speciaal voor jonge Vlaamsnationalisten, zoals de NVA-er Clemens.)[/font] [size=7][font=Monotype Corsiva]Staf de Clercq[/font][/size] [font=Helvetica, Arial, Geneva]  Kort overzicht  Staf de Clercq werd geboren te Everbeek (taalgrens) op 16 september 1884. Liep lagere school bij zijn vader te St.-Pieters-Kapelle; middelbaar onderwijs aan het 'College St.-Augustin' te Edingen. Behaalde het diploma van onderwijzer aan de normaalschool 'Bonne Espérance' bij Binche. Was onderwijzer te Heikruis (Pajottenland). Brancardier tijdens de Eerste Wereldoorlog. Vlaams-nationalistisch parlementslid van 1919 tot 1932 en van 1936 tot 1940. Medestichter (oktober 1933) en leider van het' Vlaamsch Nationaal Verbond' (VNV). Overleed te Gent op 22 oktober 1942. Uitvoerig Staf de Clercqs jeugd en latere strijdjaren zijn onafscheidelijk vervlochten met het taalgrensgebied en het Pajottenland. Als dorpsonderwijzer te Heikruis leefde hij te midden van het gewone volk, waarvan hij door dienstbetoon algauw de vertrouwens- en raadsman werd. In dit taalgrensgebied was de voortschrijdende verfransing, die ook sociale spanningen veroorzaakte, bijzonder voelbaar. Van nature sterk sociaal voelend, met uitgesproken rechtvaardigheidsgevoel, stond hij van meet af aan de achteruitgestelde Vlaamse mens ter zijde. Vóór de Eerste Wereldoorlog reeds was hij actief in de taalgrensactie, samen met Jozef Goossenaerts en met enkele studenten als Adiel Debeuckelaere, Hendrik Borginon, Ernest Claes e.a. Er werd een strijdblad, De Taalgrens (1912), uitgegeven.  [font=Helvetica, Arial, Geneva] [/font]In augustus 1914 werd De Clercq als onderwijzer ingelijfd bij de brancardiers. Slechts korte tijd verbleef hij aan het IJzerfront, want na de stabilisatie van de gevechtslinies werd hij naar Frankrijk gestuurd (Calais, Auvours en Le Havre). Hij gaf er het frontblaadje De Payot der Taalgrens uit. Aangezien hij een zekere bewegingsvrijheid had, zocht hij frontkameraden op om hen, door allerlei dienstbetoon, te helpen. Hij wist zelfs door te dringen tot de wouden van de Orne om er de houthakkers op te beuren, die wegens hun vlaamsgezindheid tot dwangarbeid waren veroordeeld. Door zijn talrijke contacten met kameraden die terugkeerden uit de vuurlinies heeft hij, onrechtstreeks, heel de geestelijke evolutie doorgemaakt van de IJzertragedie der Vlaamse soldaten. Het verzet tegen de misstanden aan het front werd gedragen door de Frontbeweging, die haar eisen samenbalde in de noodkreet 'Hier ons bloed, wanneer ons recht'. Ze gaf de Vlaamse Beweging nieuwe dimensies en radicaliseerde haar doelstellingen. Van taal- en cultuurstrijd werd het een politieke, Vlaams-nationale strijd, met als onmiddellijk streefdoel 'zelfbestuur'. Zijn oorlogservaringen en de Frontbeweging hebben een determinerende invloed uitgeoefend op de verdere politieke houding van Staf de Clercq. In 1919 behoorde hij tot de stichters van de Vlaams-nationalistische partij 'Het Vlaamsche Front', een geesteskind van de Frontbeweging, met dezelfde politieke doelstelling, nl. zelfbestuur voor Vlaanderen. In het vooruitzicht van de algemene verkiezingen van november 1919 werd hem gevraagd als lijsttrekker op te komen in het moeilijke arrondissement Brussel. Hij aanvaardde en nam ontslag als onderwijzer, waarmee hij het zekere prijsgaf voor het onzekere van een politieke loopbaan. Het werd een harde en ongelijke strijd, zonder organisatie noch geldmiddelen, tegen de gevestigde machten in. Staf de Clercq was echter een flink organisator, een onvermoeibaar en overtuigend redenaar, wiens woord het gewone volk aansprak. Hij werd verkozen en heeft zich in het Parlement verdienstelijk gemaakt door het radicaal stellen van alle Vlaamse eisen tot rechtsherstel. Daarnaast bouwde hij zijn arrondissement uit tot een electorale burcht, zodat hij voor de volgende legislaturen met steeds aangroeiend stemmenaantal herkozen werd. [font=Helvetica, Arial, Geneva][font=Trebuchet MS]De verkiezingen van 1932 brachten echter een gevoelige achteruitgang voor de Vlaams-nationalisten, ingevolge verdeeldheid in eigen kamp. Een landelijke eenheidsorganisatie bleek levensnoodzakelijk.[/font][/font] [font=Helvetica, Arial, Geneva]Zo werd, na moeizame besprekingen, in oktober 1933 het VNV opgericht, waarvan De Clercq het leiderschap aanvaardde. Hij was de enige die met gezag en op grond van persoonlijk vertrouwen in alle gewesten kon optreden. Zijn gulhartig karakter, zijn mensenkennis en zijn eerlijk en onbaatzuchtig politiek verleden stonden borg voor hem. Daarenboven was hij een handig verzoener, die oude tegenstellingen kon overbruggen. In het conflict tussen federalisten en integrale Grootnederlanders was hij geneigd de laatsten verder tegemoet te komen dan het de eersten lief was. Daardoor wist hij de Westvlaamse radicalen sterker te binden en de studenten voor het jonge verbond te winnen. Zijn compromis stelde het federalisme voor als directe optie voor de praktische politiek: 'Zelfregering als wachthalle op weg naar Dietschland.'   Onvermoeid doch ten koste van zijn gezondheid heeft De Clercq zich uitgesloofd voor de organisatorische uitbouw van het VNV. Niet zonder resultaat, wat overtuigend tot uiting kwam in de stevige sprong vooruit van de Vlaams-nationalisten bij de verkiezingen van 1936. 'Dat het VNV als organisatie het grootste deel van de Vlaams-nationalisten heeft weten te bundelen, is voornamelijk zijn werk geweest. Het was geen geringe prestatie...' (A.W. Willemsen). Met de jaren groeide het gezag van de leider in het Verbond... Bij meningsverschil besliste Staf de Clercq niet overtuigend maar leidend (H.J. Elias). In deze periode speelden vraagstukken van militaire en buitenlandse politiek een belangrijke rol. De Clercq formuleerde zijn standpunt op de landdag van 5 mei 1935 te Kester aldus: Frankrijk is altijd een gevaar geweest voor Vlaanderen: dus politiek van scherpe waakzaamheid; Duitsland kan een gevaar zijn: dus gereserveerde politiek; Engeland zal nooit een bedreiging vormen: dus politiek van verstandhouding. Vandaar zijn hardnekkige strijd tegen het Frans-Belgisch militair akkoord en zijn ijveren voor een ondubbelzinnige neutraliteitspolitiek, die uiteindelijk ook door de regering werd voorgestaan. De Tweede Wereldoorlog stelde De Clercq, onvoorbereid, voor zware verantwoordelijkheidsproblemen en -beslissingen. Na de capitulatie door de koning, gevolgd door die van het Franse leger, groeide vrij algemeen een geestesgesteldheid, die de oorlog virtueel als beëindigd beschouwde, met als gevolg dat Duitsland een beslissende rol zou spelen bij het bepalen van het toekomstige lot van België en van Europa. Na een aanvankelijke aarzeling opteerde De Clercq, onder invloed van diverse binnenlandse politieke ontwikkelingen en stromingen, voor collaboratie. De motivering hiertoe was enerzijds het lot van de Vlaamse mens tijdens de bezetting zo draaglijk mogelijk te maken door administratieve samenwerking van het VNV met de 'Militärverwaltung', anderzijds het realiseren van de volkse zelfstandigheid van Vlaanderen, hetzij in een gefedereerd België; hetzij in een Dietse volksstaat. Om als geldige gesprekspartner te kunnen optreden voelde hij de noodzaak het VNV uit te bouwen tot een machtige volksbeweging, die als eenheidspartij voor Vlaanderen zou erkend worden. De 'Militärverwaltung' wenste wel gebruik te maken van het waardevol mensenmateriaal dat het VNV voor medebestuur ter beschikking had, maar tot een erkenning als eenheidspartij kon of mocht zij niet overgaan. De Algemene ss, wier invloed in Duitsland steeds zwaarder doorwoog,had andere oogmerken. Zij steunde weldra openlijk al die groeperingen die bereid waren de nationaal-socialistische ideologie kritiekloos te aanvaarden en Vlaanderen onvoorwaardelijk te laten inlijven als 'Reichsgau' in het toekomstige Germaanse rijk.   In de hoop deze voor Vlaanderen gevaarlijke ontwikkeling te kunnen stuiten, is Staf de Clercq terechtgekomen in een uitzichtloze opbod-politiek, die hem zware zorgen en diepe ontgoochelingen bezorgde. Een van de belangrijkste beslissingen in deze optiek was zijn oproep voor het 'Vlaamsch Legioen', waarvan de zelfstandigheid door de Duitse overheid schriftelijk werd gewaarborgd. Toen echter aldra bleek dat de overeenkomst niet werd nageleefd door de ss-leiding, werd dit een bron van eindeloze en bittere discussies. Deze woordbreuk en andere moeilijkheden, veroorzaakt door de ondoorzichtige en onbetrouwbare politiek van diverse Duitse instanties, spitste de conflictsituatie zodanig toe dat Staf de Clercq besloot een einde te maken aan het ondermijnend spel van de dubbelzinnigheid. Tijdens een volksvergadering te Antwerpen op 20 september 1942 zou hij, door het VNV-standpunt uiterst scherp te stellen, de bezetter voor de keuze plaatsen: óf de erkenning van het VNV, óf de breuk. Te elfder ure werd hij echter gewaarschuwd door een secretaris-generaal die hem wees op het gevaar dat een breuk tussen het VNV en de 'Militärverwaltung' inhield: deze laatste zou haast zeker vervangen worden door een 'Zivilverwaltung', met alle kwalijke gevolgen daaraan verbonden voor de eigen bevolking. Staf de Clercq gaf toe, en de aanvankelijk scherp geconcipieerde rede werd, naar inhoud en toon, wezenlijk gewijzigd. Het was zijn laatste openbaar optreden. Zijn lichaamskrachten waren totaal ondermijnd door een ziekte die zich reeds lang had gemanifesteerd, en door een jarenlange rusteloze strijd, die vooral de laatste tijd bijzonder bewogen en grimmig was geweest. Hij overleed in een Gents ziekenhuis op 22 oktober 1942. De begrafenisplechtigheid op de Grote Markt te Brussel werd bijgewoond door duizenden en groeide uit tot een indrukwekkende manifestatie van trouw aan het ideaal, waarvoor De Clercq een leven lang onbaatzuchtig gestreden had: een vrij en zelfstandig Vlaams volk. De weg en de middelen die hij gekozen had ter verwezenlijking van dit doel, vooral dan tijdens de oorlogsjaren, zullen nog lang voorwerp van discussie en van historisch onderzoek blijven. Iedereen die hem heeft gekend, kan echter zonder voorbehoud het eerlijk getuigenis onderschrijven van Hendrik Borginon: 'Voor wie de warmte en gulheid van zijn vriendschap mocht ervaren, blijft hij een van de eerlijkste, moedigste en meest zelf vergeten strijders voor Vlaanderen'.[/font] DR. GASTON STUYCK [font=Helvetica, Arial, Geneva][size=2]Uit: "Twintig eeuwen Vlaanderen"[/size][/font] [font=Helvetica]Nu zaterdag is er een Staf De Clercq-herdenking op de Kesterheide in Gooik (Kester)[/font] [font=Helvetica]Aanvang 11 uur.[/font] [/font] |
Ach, Voltaire was ook een anti-semiet. En dan ? Maar Voltaire is geen Vl-Nationalist, dus geen vuiltje aan de lucht.
|
| Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 17:51. |
Forumsoftware: vBulletin®
Copyright ©2000 - 2025, Jelsoft Enterprises Ltd.
Content copyright ©2002 - 2020, Politics.be