| De schoofzak |
21 september 2010 07:06 |
Als ze dit uitzenden staat het land op z'n kop
Het is aan de pers om ons te informeren.
Niet over wenselijke toestanden, niet over opgepoetste toestanden, maar over de werkelijkheid.
Weliswaar met respect voor een aantal zaken: privacy .. enz.
Uit het bijgaande artikel blijkt dat de Vlaamse pers ons 'behoedt' voor sommige zaken.
Dat is bevreemdend.
Zou de Vlaamse pers ons nog behoeden voor andere zaken, vb. de transferts, vb. pedofilie in andere domeinen (waar de kerk nu en nu pas dus uitgevallen is), vb. economie enz. enz.
Foei !!
Denken dat wij zo'n zwakke democratie zijn dat we dergelijk slecht nieuws niet zouden aankunnen.
Trouwens, buiten die ene school, wat is er sedertdien in realiteit veranderd aan de globale situatie in Vlaanderen?
link: http://www.standaard.be/artikel/deta...kelid=H42VKVH1
beetje tekst:
Citaat:
De speelplaats stond die avond bomvol. Op het binnenplein hadden zich zo'n vijftig mensen verzameld. Het was niet duidelijk wie tot de school behoorde, wie ouder was en wie naar de school was gekomen om keet te schoppen.
Tijdens mijn speech vertelde ik dat ik in Jeruzalem de Al-Aqsamoskee had bezocht en daar, uit respect voor de islam, mijn schoenen had uitgetrokken en een sluier had aangedaan.
Toen ontplofte de speelplaats. Ik had blijkbaar op heel gevoelige tenen getrapt. Ik wilde vertellen over wederkerigheid, maar ik heb mijn zin niet kunnen afmaken. Er werd geroepen, gegild…
Ik heb nadien mijn verhaal wel kunnen afronden om dan het woord te geven aan imam Taouil.
Tot mijn allergrootste verbazing kwam hij onze afspraak van enkele uren daarvoor niet na, maar begon hij de kinderen op de speelplaats op te ruien.
Hij riep de leerlingen op niet langer naar de athenea van Antwerpen en Hoboken te gaan ‘zolang het hoofddoekenverbod van kracht is'. ‘De islam is aan expansie toe. Men is bang van ons. Dit is de wil van Allah.'
Waarop de hele speelplaats de takbir begon te scanderen: Allahu akhbar. Ik zag de monden van de journalisten openvallen. Precies omdat ze dat moment hebben meegemaakt, is de pers me altijd erg gunstig gebleven. Zij hebben ter plaatse kunnen ervaren waarom ik die beslissing heb genomen. Na Taouil kwamen er nog wat extremisten de boel opruien en Koranverzen reciteren.
Als ze deze beelden straks uitzenden, staat Vlaanderen op z'n kop, dacht ik. Het pleit voor de verantwoordelijkheidszin van de pers dat ze dat niet gedaan heeft.
Na de speeches zijn enkele progressieve moslims gaan praten met journalisten om hen te smeken de beelden niet uit te zenden. ‘Wat zal men anders van ons denken?'
Er zijn moslims wenend naar mij gekomen om zich te verontschuldigen. ‘Excuseer mevrouw, maar dit zijn wij niet.'
Fragment uit het boek ‘Een tip van de sluier', door Karin Heremans, Uitgeverij Houtekiet, 159 blz., 16,50 euro.
|
|
