Nationalisten zitten zichzelf te pas en te onpas "autonomisten" te noemen, maar weten blijkbaar niet wat "autonomisme" betekent. Nationalisten verengen autonomisme ten onrechte tot regionalisme, en regionalisme ten onrechte tot nationalisme. Autonomisme is van oorsprong echter geen nationalistisch maar libertair principe (waarbij autonomisme en anarchisme enkele varianten van het libertarisme zijn). Het is bovendien ook veel ruimer dan regionalisme. Daarbij is libertair regionalisme (ofwel regionaal zelfbeschikkingsrecht) voor (autonomistische) libertairen slechts één vorm van autonomisme. Individualisme (= individueel zelfbeschikkingsrecht), municipalisme (= zelfbeschikkingsrecht van lokale en niet-lokale gemeenschappen) en ekonomische demokratie (= ekonomisch zelfbeschikkingsrecht) zijn enkele andere vormen van autonomisme. Autonomisme stelt dat al deze vormen van zelfbeschikkingsrecht gelijkwaardig zijn aan elkaar. Individuen, dorpen, lokale en niet lokale-gemeenschappen (zoals "sub"kulturen), minder kapitaalkrachtigen, enz. hebben in principe evenveel recht op zelfbeschikking als overheden, staten, deelstaten, volkeren, kapitaalkrachtigen, enz. Ook vinden autonomistische libertairen dat alle vormen van nationalisme weliswaar een vorm van regionalisme zijn, maar dat omgekeerd niet alle vormen van regionalisme nationalistisch zijn. Of zoals de Italiaanse anarchist Alfredo M. Bonanno het ooit uitdrukte: "Liefde voor je thuis ("home sentiment") is geen vaderlandsliefde, is geen liefde voor de staat, geen liefde dat zijn wortels heeft in het abstrakte idee van de natie.").

Een aantal fundamentele verschillen tussen nationalistische en libertaire vormen van regionalisme zijn deze:

*) Bij nationalisten zijn regionalisme en internationalisme tegengesteld aan elkaar. Zelfbeschikkingsrecht voor individuen en lokale en niet-lokale gemeenschappen sluiten ze uit omdat die niet te verzoenen vallen met een centralistische natiestaat. Bij libertairen zijn regionalisme en internationalisme twee kanten van eenzelfde werkelijkheid die elkaar aanvullen. Bovendien is voor libertairen ook individualisme (= individueel zelfbeschikkingsrecht) en municipalisme (= zelfbeschikkingsrecht van lokale en niet-lokale gemeenschappen) een deel van deze werkelijkheid, die zowel regionalisme als internationalisme aanvullen. Voor libertairen zijn vrije associaties en (kon)federaties het bindmiddel tussen al deze vormen van zelfbeschikkingsrecht.

*) Voor libertairen zijn natiestaten instellingen die onmogelijk te rijmen zijn met basisdemokratie. Natiestaten zijn vaak onderdrukkingsinstrumenten in dienst van de heersende klassen of reaktionaire krachten. Vaak gaat dit gepaard met verstedelijking, dat de megapool en de metropool invoert ten nadele van de autentieke stad, het autentieke platteland en de gemeenschap, en daarom ook niet te verzoenen valt met vergaande vormen van decentralisatie in de besluitvorming. Wat autonomistische libertairen betreft is nationalisme een streven naar een centralistische natiestaat dat het zelfbeschikkingsrecht van lokale individuen, gemeenschappen en deelgebieden fnuikt. De eigenheid van deze laatsten wordt in een natiestaat vaak gefnuikt in naam van een opgedrongen eenheidsworst. Een selektief zelfbeschikkingsrecht dus dat éénrichtingsverkeer is. In (autonomistisch-)libertaire vormen van regionalisme zijn het zelfbeschikkingsrecht van individuen, lokale en niet-lokale gemeenschappen en deelgebieden echter niet ondergeschikt aan deze van de regio's.

*) Nationalistische vormen van regionalisme zijn in de praktijk vaak etnisch regionalisme (waarbij burgerschap van de regio moet samenvallen met etnische afkomst -> "Blut und Bodem"), terwijl libertaire vormen van regionalisme altijd burgerlijk regionalisme zijn (waarbij burgerschap van de regio niet afhankelijk is van etnische of andere afkomst).

*) Libertairen zijn voorstander van een vrije indentiteit die alleen de zaak is van het individu en waar de overheid/staat geen zaken mee heeft. Nationalisten willen daarentegen alle inwoners van "hun" natie een uniforme nationale identiteit opleggen, waarbij die nationale identiteit de zaak van de nationale staat/overheid is.

Een interessante brochure daarover is "Anarchism and the national liberation struggle" van Alfredo M. Bonanno.
http://www.akuk.com/addtocart.php?item=923

En zou je vanuit dat oogmerk dan een onafhankelijk vlaanderen steunen of net bekampen?

Ik heb toch één opmerking: er is ook progressief nationalisme dat eigenlijk al meer bij dit libertaire regionalisme aanleunt. Deze nationalisten erkennen wel volkeren, maar willen zeker geen eenheidsworst opleggen. BVB een progressief Vlaanderen zo wel Vlaams zijn maar zeker niet angstvallig de grenzen sluiten tegen alle buitenlandse invloeden.

Verder, ik denk dat louter praktisch gezien, de indeling van de regios het beste gebeurt volgens taalkundig homogene groepen (al zijn de grenzen uiteraard voor interpretatie vatbaar). Eigenlijk komt dat dus ook neer op etnische indeling. Is dat dan nationalisme?

Hoeveel keer moet ik nog herhalen dat ik een federaal en zelfs liefst een confederaal Vlaanderen wil? Zucht... :roll:

Ik dacht toch niet dat hij het over jou had hoor, Tantist.

Indien de bevolking daar zelf in een referendum vrij heeft voor kunnen kiezen, en de rechten van deelgebieden, minderheden, lokale en niet-lokale gemeenschappen, en individuen gewaarborgd zijn (een burgerlijk in plaats van etnisch regionalisme dus) zou ik er mee kunnen leven. Probleem is dat in de "Vlaamse" beweging nog blijkbaar altijd een soort leiderskultus heerst, waarbij de Grote Leider wordt bewierookt (bij de ene "Vlaamse" organizatie al meer dan de andere). De voormalige Volksunie was het privébezit van Vic Anciaux, Het Vlaams Blok van Karel Dillens en later Filip Dewinter, de NVA van Geert Bourgeois, en Spirit van Bert Anciaux. Ook allerlei "Vlaamse" organizaties (VVB, "Vlaamse" studentenverenigingen,...) weten er van. Het lijkt wel altijd om De Grote Leider te draaien. Intern wordt gatlikkerij en ja-knikkerij altijd beloond, wie braaf is krijgt lekkers, en wie stout is krijgt de roe. Het is blijkbaar een kwalijke erfenis uit het verleden. Moet een onafhankelijk "Vlaanderen" dan door zo'n elite met een leiderskultus worden geregeerd? Dan heb ik liever de bestaande toestand tot er iets beters is.

Linkse nationalistische bevrijdingsbewegingen blijken in de praktijk toch vaak een centralistische en burokratische natiestaat op te richten van zodra ze aan de macht zijn. Kijk maar naar Cuba, Noord-Korea, of de voormailige Oostblok-landen.

Anderen vinden/vonden dat regio's vanuit praktisch standpunt best volgens godsdienstig homogene groepen worden ingedeeld. Maar tegenwoordig vindt men in demokratische landen dat godsdienst een privézaak is waar de overheid geen zaken mee heeft. Regionale indeling op basis van etnische afkomst (taal, godsdienst,...) is inderdaad nationalistisch. Er zijn wel degelijk praktische indelingen volgens niet-etnische kriteria mogelijk, en voor etnische diversiteit is er wel degelijk kommunautaire spitstechnologie mogelijk. Trouwens, als je een indeling volgens het ene etnische kriterium maakt (bijvoorbeeld taal) krijg je automatisch volgens een ander etnisch kriterium (bijvoorbeeld godsdienst) intern een etnische verscheidenheid. Het beste is om van (etnische en andere) identiteit een privézaak te maken volgens het principe van de vrije identiteit. Dan kan ieder individu daar zelf over beslissen zonder betutteling van de overheid.

Misschien eens overwegen om op onze landdag te komen kijken? :wink:

Deze 'bevrijdingsbewegingen' (nu ja) waren helemaal niet nationalistisch maar pasten binnen het kader van het sovjetstalinisme. De etnische groepen werden er net onder de duim gehouden, wat het ultranationalisme van na de val van de muur ten dele verklaart. Er zijn nooit democratische linkse staten geweest door het rotte appel effect van de USSR en de koude oorlog, en al zeker geen links nationalistische.

Het verschil tussen godsdienst en taal is dat het eerste strikt gescheiden is van de staat en echt een privézaak, terwijl het tweede de essentiële binding (communicatie!) is tussen de mensen van een regio en in de band gemeenschap-staat. In welke taal moeten staat en regering, ambtenarij, onderwijs, media en culturele aangelegenheden gebeuren? Toch in de taal die het volk spreekt. Een meertalige staat bemoeilijkt dit aanzienlijk (neem het vroegere unitaire België als voorbeeld). Staatkundige indeling volgens zoveel mogelijk homogene taalgroepen is dus geen kwestie van etnische verdeling, maar van praktische efficiëntie. Ik geloof dus ook niet in een unitair Europa: welke taal gaat de staat daar dan hanteren?

Van wie?

Taal zou nochtans ook een privézaak moeten zijn. Je vergeet dat landen zoals Canada en de Verenigde Staten multi-etnische staten zijn waar veel gemeenschappen (van zowel oorspronkelijke bevolking als inwijkelingen) samenleven. Die spreken thuis allemaal hun eigen moedertaal. De officiële talen worden alleen gebruikt voor kommunikatie met de plaatselijke overheden. Maar dat wil daarom nog niet zeggen dat deze officiële talen ook de moedertaal zijn van alle inwoners. (Standaard)taal is overrated. Ze is belangrijk, maar daarom nog niet iets absoluuts of iets heiligs.


In een streekoverschrijdende standaardtaal waar de plaatselijke bevolking in een referendum zelf voor gekozen heeft. Maar diezelfde plaatselijke bevolking moet ook het recht hebben om voor lokale doeleinden streek- of minderheidstalen van lokale oorsprong te gebruiken.

De taal van het volk is in West-Vlaanderen en Limburg niet het Nederlands maar respektievelijk het West-Vlaams en het Limburgs.

Als je lokale streektalen zoals West-Vlaams en Limburgs meerekent is het huidige "Vlaamse"/Groot-Antwerpse gewest ook feitelijk meertalig. Het wordt gewoon niet erkend door de "Vlaamse"/Groot-Antwerpse overheid.

En wat doe je dan met suksesvolle meertalige staten zoals Zwitserland? Daar volstaat het om een passieve kennis te hebben van de andere landstalen. Indien anderstalige Zwitsers met elkaar kommunikeren doen ze dit gewoon elk in hun eigen taal. De ene zegt bijvoorbeeld iets in het (Zwitser-)Duits, en de andere antwoordt dan in het Frans.

Laat de Europse overheid Esperanto als interne werktaal gebruiken en naar de burgers toe in hun lokale standaard-, streek- en minderheidstalen kommunikeren. De debatten in het Europees parlement verlopen dan in het Esperanto, en de Europese instellingen verspreiden hun publikaties dan in de plaatselijke talen en het Esperanto.

Uiteraard niet, en er is niets op tegen dat je thuis frans, duits of swahili zou spreken. Maar je moet toch wel erkennen dat een standaardtaal voor de publieke instellingen nodig is? Als in een regio 95 procent Nederlands spreekt, is het toch logisch dat de staat in het Nederlands werkt.

Wat bedoel je daarmee? Als je de bevolking in vlaanderen vraagt welke taal de staat zal gebruiken, zal het antwoord Nederlands zijn, omdat dat nu eenmaal het gemakkelijkste is. Streekoverschrijdend? Welke andere taal dan Nederlands zou jij dan kiezen?

De dialecten hebben wel het standaard Nederlands als bindmiddel. Maar dan nog, In een confederatie hebben west vlamingen en limburgers de mogelijkheid om in hun eigen dialect te werken, waarom niet?

Ook hier, hoewel er dialecten zijn is er wel het standaard Nederlands dat hen bindt. Taalkundig liggen al die dialecten binnen het Nederlands. Het verschil tussen nederlands in al z'n dialecten en het frans is al heel wat groter.

Als ik me niet vergis is Zwitserland een confederatie en heeft elk kanton een taalhomogene structuur. Uw voorbeeld van communiceren is een mooi ideaal, maar zodra je met vier of meer talen bezig bent wordt het al heel wat moeilijker. Niet iedereen heeft een talenknobbel.

Zie, daar zijn we het volledig over eens :wink:

@doomy: Wil je eigenlijk volledige onafhankelijkheid voor West-Vlaanderen of zie je West-Vlaanderen meer in een soort (con)federaal verband binnen Vlaanderen/Belgie/Europa?

Dan moeten we jou waarschijnlijk bij de nationalistische vorm van regionalisme onderbrengen. Stelde jij immers niet eens voor om het stemrecht van 'inwijkelingen' in een gemeente af te schaffen of te beperken ten voordele van de oorspronkelijke bewoners, bijv. in West-Vlaanderen?

En binnenkort samenwerkingsverbanden tussen onafhankelijke gemeenten of zo ?

Inderdaad, mij is echt niet duidelijk waar hij eigenlijk met z'n stelling naar toe wil. Het is toch nog altijd zo dat er in alle landen van Europa op individueel vlak taalvrijheid bestaat: de overheid dwingt toch in geen enkel land de mensen een bepaalde taal thuis of met vrienden of familie te spreken (het enige land is Griekenland waar het nog steeds strafbaar is om Macedonisch in het openbaar te spreken).

Voor de rest zie ik niet goed in waarom standaardtalen plotseling iets voorbijgestreefd zouden zijn. Integendeel, naarmate de scholingsgraad van de mensen toeneemt en de communicatiemiddelen steeds belangrijker worden, nemen standaardtalen in belang toe.

Blijkbaar zijn er mensen die een totale onwetendheid hebben over onze taal. Vlaamse als Brabantse dialecten zijn Frankische dialecten, net als het Hollands trouwens. De verwantschap tussen deze drie dialectfamilies, waar er trouwens allerlei overgangs- en tussenvormen bestaan (luister maar eens naar de dialecten gesproken in de streek van Ruiselede tot Waregem: je hoort meer Oost-Vlaamse kenmerken dan West-Vlaamse), is heel groot. Daarnaast is er ook het Limburgs en het Saksisch die naast die Frankische dialecten bij de Nederlandse taalfamilie horen.

Doomy weigert gewoon een noodzakelijk onderscheid te maken, nl. tussen de Nederlandse standaardtaal enerzijds en de Nederlandse taalfamilie anderzijds. De eerste vorm kan ver van de dialecten staan, terwijl de andere juist de verzamelnaam is voor alle Nederlandse dialecten. Dat schijnt hij maar niet te snappen.

Mijn voorkeur gaat uit naar een West-Vlaamse provinciale deelstaat binnen een Benelux-(kon)federatie. En deze deelstaat zou op zijn beurt een (kon)federatie van streken zijn, die op hun beurt (kon)federaties van gemeenten zijn, die op hun beurt (kon)federaties van dorpen en wijken zijn.

Het lag iets genuanceerder dan dat. Burgerschap van de streek op zich was in dit voorstel niet etnisch van aard. Alleen in stemrecht van insitutionele kwesties kreeg de oorspronkelijke bevolking een zekere bescherming tegen verdringing en kolonizatie. Bovendien werd een ter plaatse geboren én opgegroeide nakomeling van een inwijkeling als een oorspronkelijke inwoner beschouwd, terwijl nakomelingen van uitgeweken oorspronkelijke inwoners die elders geboren werden niet meer als oorspronkelijke inwoners werden beschouwd. "Geven en nemen" dus. Als definitie van "oorspronkelijke inwoner" hanteerde ik het kriterium dat die ter plaatse geboren én opgegroeid moest zijn (met andere woorden: er van de geboorte tot de meerderjarigheid gewoond hebben). Er is dus helemaal geen sprake van een bloedband.

Ik stelde een oplossing voor die het zelfbeschikkingsrecht van (inwijkende) individuen verzoende met het zelfbeschikkingsrecht van (lokale) gemeenschappen. Individuen moeten het recht hebben om te gaan waar ze willen, maar lokale gemeenschappen moeten ook het recht hebben om zich te beschermen tegen allerlei vormen van verdringing en kolonialisme (numeriek, sociaal, financieel, kultureel, taalkundig,...). Daarom stelde ik voor om bij stemmingen/verkiezingen een onderscheid te maken tussen institutionele en niet-institutionele kwesties. Institutionele kwesties zijn bijvoorbeeld grondwetswijzigingen, bestuurlijke eenheden, standaard- en streektaal, kieswetgeving, autonomie of samensmelting van gebieden,...). Niet-institutionele kwesties zijn bijvoorbeeld bestuurlijke verkiezingen, niet-institutionele referenda,... Volgens een "geven en nemen"-filozofie zouden alle inwoners van een gebied (oorspronkelijke inwoner of inwijkeling) mogen meestemmen in niet-konstitutionele kwesties, terwijl institutionele kwesties voorbehouden blijven voor degenen die er geboren én opgegroeid zijn (met andere woorden: er van hun geboorte tot hun meerderjarigheid gewoond hebben). Waarom zouden inwijkelingen bijvoorbeeld moeten meebeslissen over de aanhechting van hun nieuwe woonplaats bij hun geboorteplaats of het erkennen van uitheemse talen als officiële talen?

Dat "geven en nemen"-principe geeft dan de oorspronkelijke bewoners een aantal garanties tegenover allerlei vormen van verdringing (numeriek, sociaal, financieel, kultureel, taalkundig,...) door inwijkelingen. Anderzijds biedt het de inwijkelingen en vooral hun nakomelingen ook de mogelijkheid om volwaardige nieuwe burgers te zijn, en laat je ook de deur open voor nieuw bloed. Dit "geven en nemen"-principe geldt dan op alle nivo's van groot tot klein gelden: niet alleen tegenover een inwijkeling uit een ander kontinent, maar ook tegenover een inwijkeling uit een buurdorp. Alle inwijkelingen van buiten de bestuurlijke entiteit worden op gelijke voet behandeld, of ze nu van het dorp net over de grens of van de andere kant van de wereld of van een andere planeet of melkwegstelsel komen. Dit is een veel objektiever onderscheid dan deze op basis van het begrip "volk", en beschouwt ter plaatse opgegroeide nakomelingen van inwijkelingen zonder meer als oorspronkelijke inwoners (zodat een gezonde evolutie mogelijk blijft). Er is dus geen sprake van een etnisch kriterium.

Verder is het zo dat men terzelfdertijd "oorspronkelijke inwoner" en "inwijkeling" kan zijn naargelang het gebied waarop de stemming betrekking heeft. Iemand die uit een buurdorp uit dezelfde streek ingeweken is is in dorpskwesties een inwijkeling, maar op alle hogere bestuursnivo's (streek, provincie, deelstaat, land, Europese Unie,...) een oorspronkelijke inwoner.

Een paar voorbeelden:

*) Ingeweken burgers mogen bij verkiezingen van gemeenteraad, provincieraad en parlement gewoon meestemmen zoals de oorspronkelijke inwoners. Ze mogen alleen niet meestemmen over bijvoorbeeld het aanhechten van het gebied waarnaar ze zijn uitgeweken bij hun gebied van oorsprong. Konkreet: in de gemeenten in de rand rond Brussel kunnen franstalige inwijkelingen uit Brussel stemmen voor franstalige gemeenteraadsleden, maar over aansluiting van die gemeenten bij Brussel kunnen alleen de oorspronkelijke inwoners stemmen.

*) Inwijkelingen kunnen misschien niet meestemmen in institutionele kwesties van hun nieuwe woonplaats, maar omgekeerd kunnen zij wel meestemmen in institutionele kwesties in hun geboorteplaats. Een naar Gent uitgeweken West-Vlaming kan niet meestemmen in Gentse intitutionele kwesties, maar kan omgekeerd wél meestemmen in institutionele kwesties van zijn West-Vlaamse provincie/streek/gemeente/dorp/wijk van oorsprong. Dit "geven en nemen"-principe is een ekstra bescherming van de oorspronkelijke bevolking tegen allerlei vormen van verdringing door inwijkelingen (numeriek, sociaal, financieel, kultureel, taalkundig,...)

*) Neem als voorbeeld de inwoners van Tasse, een gehucht dat een Roeselaars en een Ardoois gedeelte heeft. De gemeentegrens loopt gewoon in het midden van het gehucht. Stel dat een man uit het Roeselaars gedeelte aan de andere kant van de straat gaat wonen (in Ardooie dus). Het wel of niet stemrecht hebben in institutionele kwesties maakt in dit geval alleen een verschil uit op gemeentelijk nivo. Op alle hogere nivo's (streek/provincie/land/Europese Unie) wordt hij immers beschouwd als een oorspronkelijke inwoner. Het zou alleen praktisch belang hebben als er bijvoorbeeld moet worden gestemd over de hereniging van het gehucht Tasse (als aparte gemeente, als deel van Roeselare, als deel van Ardooie). Hij zou als inwijkeling uit het Roeselaars gedeelte niet kunnen meestemmen in de Ardooise gedeelte van Tasse, maar wel in het Roeselaars gedeelte. Hoe dan ook kan hij in deze kwestie meestemmen. En omgekeerd kan hij tijdens de gemeenteraadsverkiezingen als inwijkeling uit Roeselare meestemmen voor de gemeenteraad van Ardooie, maar niet voor de gemeenteraad van Roeselare (waar hij is weggegaan). Het is dus een kwestie van geven en nemen. Zoals je ziet valt het in dit geval allemaal nog wel mee.